My Shadow (TaecKhun 2PM)

ลำดับตอนที่ #1 : ความผูกพันของสองเรา

1 / 3    

 

 

My Shadow อยุข้างกายไม่เคยห่าง                        มิเคยจางหายไปให้ห่วงหา

หากวันนึงอาทิตย์ลับเธอจากลา                 ชีวาชั้นคงมืดมนดั่งหมดลม

ภาพเทือกเขาอันงดงามโอบล้อมไปด้วยปุยเมฆยามเช้าดูช่างงดงาม ร่างโปร่งบางเหม่อมองภาพเบื้องหน้า ก่อนจะกระหวัดคิดถึงใครบางคน ร่างบางเผยรอยยิ้มหวาน เมื่ออยู่ๆ ก็นึกถึงชื่อใครคนหนึ่งขึ้นมา ... แทคยอน.... ผู้ชายผิวเข้ม หน้าคม ตัวโตเหมือนภูเขา แต่ก็อบอุ่นและอ่อนหวานดั่งปุยเมฆ  ร่างบางเผยยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก เมื่อนึกไปถึงความทรงจำอันแสนหวานที่ยังคงตราตรึงอยู่ภายในใจมิรู้ลืม…..

 

…………..

…….

….

..

 

“แทค แทค แทคคคค” นิชคุณพยายามเรียกคนที่นอนหลับเหยียดยาวอยู่บนเตียง

“แทค ตื่นเร็ว เดี๋ยวไปเรียนสายนะ เร็วเข้า ลุกเร็ว” ร่างบางพูดขึ้นพร้อมออกแรงเขย่าแขนของแทคยอน หลังจากพยายามเรียกคนตัวโตมาร่วม 10 นาทีแล้วว

 

แทคยอนค่อยๆ ปรือตาขึ้น ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำเอาลมหายใจของเค้าแทบหยุด อ่า นิชคุณอยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียนพร้อมจะไปโรงเรียน เสื้อสูทสีดำพอดีตัวตัดกับผิวขาวกระจ่างตา ใบหน้าขาวใส ดวงตากลมโต ปากแดงอิ่ม ทำไมถึงสวยขนาดนี้นะ แทคยอนคิดในใจ ก่อนจะเอ่ยปากตอบร่างบางที่นั่งมองหน้าเค้าตาแป๋ว

“อื้มมมมม คุนเองหรอ นึกว่ามีนางฟ้ามาปลุกแทคซะอีก มีอะไรแต่เช้าจ๊ะ” พูดพร้อมกับเอามือปัดผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มที่หล่นลงปรกหน้านิดๆ คงเพราะออกแรงปลุกเค้าเมื่อกี้สินะ แทคยอนเผยยิ้มออกมา น่ารัก น่าเอ็นดูจิงๆ คุนนี่

 

“ไม่มีอะไรรอกจ๊ะ คุณป้าวานให้มาปลุกแทคน่ะ เร็วๆ นะ คุนจะไปรอที่โต๊ะอาหาร” ร่างบางพูดขึ้น พร้อมกับผละออกจากเตียง

 

“จ้าๆ ทูนหัว แทคยอนคนนี้รับบัญชา” ร่างสูงทำท่าตะเบ๊ะให้อย่างล้อเลียน

 

นิชคุณหันมาแลบลิ้นให้ แล้ววิ่งออกจากห้องไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม กับแก้มนวลที่เริ่มจะขึ้นสีเรื่อ แทคนะแทคชอบพูดให้เขินอยู่เรื่อยเลย ‘ทูนหัว’ งั้นหรอ บอกตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้ว ว่าไม่ให้เรียกแบบนั้น ห้ามไม่เคยฟังเลยจิงๆ เห็นหน้าโหดๆ แบบนั้น คนตัวโตมักจะทำตัวหวานๆ เอาอกเอาใจให้ผมเขินอยู่ตลอดเวลา จิงๆ ผมก็ควรจะชินได้แล้ว ก็แทคน่ะทำแบบนั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ผมกับแทคอยู่ด้วยกันมาตลอด เกิดก็ปีเดียวกัน บ้านอยู่ติดกัน แถมพอเข้าเรียนผมกับเค้าก็อยู่โรงเรียนเดียวกัน ห้องเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาลจนตอนนี้พวกผมเรียนอยู่เกรด 10 แล้ว 555 แปลกดีเหมือนกัน ทำไมอะไรๆ ก็บังเอิญขนาดนี้กันนะ

 

ร่างสูงของแทคยอนเดินลงมาจากห้องนอน ก็เห็นนิชคุณนั่งอยู่บนโซฟา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เดี๋ยวก็นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว ร่างสูงยกริมฝากบางขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ค่อยๆ ย่องไปด้านหลังคนตัวบางที่ยังคงไม่รู้สึกว่ามีราหูกำลังทาบทับ (แทคเค้าขอโทษ ตะเองไม่ดำรอก แค่มืดเอง แอ้กกก กรงเล็บแมวข่วนหน้า >\\<) 

 

“คุณณณณณณณณ” ร่างสูงตะโกนเรียก พร้อมกับโถมตัวเข้าหาร่างเป้าหมาย พร้อมมือที่จี้อยุที่เอวบาง

 

“แทคคค ฮ่าๆๆๆๆๆ ไม่เล่นแบบนี้นะ เดี๋ยวเสื้อคุนยับหมด ปล่อย ฮ่าๆๆๆๆๆ แทคค” นิชคุณได้แต่ดิ้นไปดิ้นมา เพราะสู้แรงจากร่างสูงไม่ได้ ร่างสองร่างยื้อยุดกันอยู่บนโซฟาใหญ่ ร่างบางเริ่มทนไม่ไหวและเหนื่อยจากการหัวเราะ จนต้องโถมตัวผลักร่างที่กำลังแกล้งเค้าอยู่ออก แต่กลับทำให้ตัวเองล้มลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนอกของแทคยอน แทคยอนหยุดเล่นทันที เงยหน้ามองร่างบางที่ห่างออกไปไม่เกินฝ่ามือ

‘ตึกๆๆๆๆ’ หัวใจสองดวงเต้นแรงจนแทบกระดอนออกมานอกอก แทคยอนค่อยๆ เอื้อมมือมาไล้ที่แก้มนวล ก่อนจมูกโด่งจะฉกวูบมาในตำแหน่งเดียวกับที่มือหนาของตนสัมผัสไปเมื่อไม่กี่นาทีนี้ นิชคุณที่ไม่ทันระวังตัวมองแทคยอนด้วยสายตาตื่น พร้อมกับใบหน้านวลที่แดงขึ้นเรื่อยๆ จนลามไปที่ใบหูเล็กทั้งสองข้าง

 

“แทค คุน มัวทำอะไรอยู่น่ะลูก แม่ทำอาหารเสร็จแล้ว” แม่ของแทคยอนส่งเสียงมาจากประตูห้องครัว ร่างสองร่างผละออกจากกันทันที นิชคุณรีบเดินหนีคนตัวโตออกไปทันที แทคยอนยืนเก้ออยู่ตรงนั้นอีกสักพัก ก่อนจะเดินตามร่างบางเข้าไป

 

…

..

 

“คุนนี่ ไปกินข้าวกัน เที่ยงแล้วนะ” จุนโฮเอ่ยชวนเพื่อนคนสวยของเค้าที่วันนี้ดูเหม่อๆ ยังไงชอบกล

“อ๋อ อืมม เที่ยงแล้วหรอ ” ร่างบางลุกขึ้นเดินตามจุนโฮที่เดินนำไปกับชานซอง แล้วแทคล่ะ แทคหายไปไหน แทคไม่เคยไปไหนโดยไม่บอกผมสักครั้ง หรือจะมีอะไรเกิดขึ้นกับแทคกันนะ วันนี้ผมก็มัวแต่นึกถึง >///< เรื่องเมื่อเช้า จนไม่ได้สังเกตเลยว่าคนที่นั่งข้างๆ หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

 

“ชานซอง โฮจัง เห็นแทคมั้ย” นิชคุณวิ่งตามมาทันคู่รักที่เดินนำหน้า ไม่สนใจเค้าสักนิด ทั้งๆ ที่เป็นคนชวนเค้ามากินข้าวแท้ๆ

“แทคหรอ ก็ถูกอาจารย์เรียกไปตั้งแต่คาบ 3 ไง อะไรกันคุน นั่งข้างกันแท้ๆ” ชานซองตอบออกมาแบบงงๆ

“ใช่ๆ โฮจังก็ว่าวันนี้คุนนี่ดูแปลกไปนะ” จุนโฮตั้งข้อสังเกตขึ้นมา

“ไม่มีอะไรสักหน่อย ชานกับโฮจังไปกินข้าวกันก่อนเลยนะ คุนมีธุระน่ะ” พูดจบนิชคุณก็รีบวิ่งออกไปทิ้งให้คู่รักมองหน้ากันนิ่ง อะไรของเค้าน๊า แต่ช่างเถอะ ตอนนี้หมีหิวไส้แทบขาดแล้ว ชานซองจัดการลากแขนที่รักเดินเข้าโรงอาหารไปโดยไม่สนใจอะไรอีก

 

 

แทคยอนเดินออกมาจากห้องพักอาจารย์ ก็เห็นร่างบางที่คุ้นตายืนอยู่หน้าห้อง o.0 “คุน มาทำอะไรตรงนี้จ๊ะทูนหัวของแทค” ร่างสูงเอ่ยถาม พร้อมสาวเท้าไปหาร่างบาง “แล้วไม่ไปกินข้าวหรอ นี่จะหมดเวลาพักแล้วนะ”

 

“ก็รอแทคนั่นแหละ กลัวแทคจะเหงาที่ไม่มีเพื่อนกินข้าว เสร็จแล้วใช่มั้ย คุนหิวจะแย่” ร่างบางตอบออกไป แม้จะยังรู้สึกแปลกๆ กับเหตุการณ์เมื่อเช้า แต่ด้วยความเคยชินร่างบางก็ตรงไปคล้องแขนเข้ากับร่างสูงของแทคยอน ก่อนจะก้าวเดินไปพร้อมๆ กัน

 

“ค่อยๆ กินก็ได้คุน ดูซิเลอะหมดแล้ว” แทคยอนยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดที่ริมฝีปากอิ่ม

“ก็แทคนั่นแหละ เมื่อเช้าคุนกินข้าวไปนิดเดียวเอง” นิชคุณขึ้นเสียงตอบอย่างแสนงอน

“แทคไปทำอะไรคุนกัน ไม่เห็นจะจำได้เลย ไหนลองบอกมาหน่อยสิ” ร่างสูงหยุดกิน ท้าวแขนมองร่างบางอย่างรอคอย

 “ฮึยยย ไม่รู้ละ แทคนั่นแหละผิด ไม่พูดเรื่องนี้แล้วกินต่อดีกว่า” นิชคุณก้มหน้าลงหลบสายตาวิบวับคู่นั้น นี่ผมเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงรู้สึกใจสั่นแบบนี้กัน ‘โอ๊ยยยย ไอหน้านี่ก็ไม่รักดี มันเอาแต่จะร้อนๆ ยังไงพิกล สงสัยตอนนี้คงขึ้นสีแดงเป็นมะเขือเทศไปหมดแล้ว’

 

….

..

..

 

“แทคทำไมไม่ใส่แว่น” ร่างบางเอ่ยถามคนที่นั่งข้างๆ อย่างเบื่อหน่าย ก็ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างเค้าน่ะสายตาสั้นเอามากๆ แต่ก็ไม่ยอมที่จะใส่แว่นเอาซะเลย -*-

“หือ เดี๋ยวไม่หล่อ แทคจดเลคเชอร์ต่อจากสมุดคุนแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วนี่ ไม่เห็นลำบากเลย” แทคยอนตอบพร้อมกับจรดปากกายิกๆ ตามร่างบาง

“หล่อ แทคเนี่ยนะ ใส่ไม่ใส่ก็เหมือนกันนั่นแหละ ฮ่าๆๆ”

 

“นี่ๆ สองคนนั้นน่ะ เลิกสวีทกันได้แล้ว ตั้งใจเรียนหน่อย” อาจารย์กาอิน เอ่ยแซว เพราะเริ่มทนไม่ได้กับเด็กสองคนที่นั่งกระซิบกระซาบเหมือนโลกนี้มีกันแค่สองคน ชิๆ อยากมาหวานให้สาวโสดแสนสวยอย่างเธออิจฉา

 

เพื่อนในห้องต่างพากันส่งเสียงโห่ร้องแซวดังไปหมด ฮิ้ววววว (เค้าก็เป็นหนึ่งในนั้น >[]<)

“หวีดวิ้วววว”

“โอ๊ยย อาจารย์ครับ คู่นี้เค้าหวานไม่แคร์สื่อมาตั้งแต่อนุบาลแล้ว 55555” จุนซูที่นั่งอยู่หลังห้องตะโกนขึ้นมา สร้างความครึกครื้นไปหมดทั้งห้อง

 

“อะ อาจารย์พูดอะไรน่ะครับ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ” นิชคุณรีบละล่ำละลักตอบออกไป

“เอาล่ะๆ ตั้งใจเรียนหน่อย คู่รักทั้งสอง พวกนายด้วยเงียบกันหน่อย” จบจากคำพูดของอาจารย์กาอิน นิชคุณได้แต่ก้มหน้างุดๆ ด้วยความเขินอาย ส่วนแทคยอนได้แต่แอบอมยิ้มอย่างพอใจ

 

….

…

‘ตึง ตึง ตึง’ เสียงลูกบาสกระทบพื้นดังไปทั่วโรงยิม เสียงเชียร์จากผู้ชมรอบสนามดังกระหึ่ม แต่นิชคุณกลับนั่งเงียบ สายตามองไปที่เกมการแข่งขัน แต่จิตใจกลับลอยไปไกล

 

“คุนนี่เป็นอะไรรึเปล่า ดูไม่สนุกเลยนะ แทคกับชานลงแข่งทั้งที”

“โฮจัง คุนถามอะไรหน่อยสิ คุนกับแทคเราเหมือนแฟนกันมากหรอ” นิชคุณถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ คิ้วเรียวขมวดมุ่นจนเป็นปม

จุนโฮหันไปมองเพื่อนคนสวย “เอาจริงนะ ไม่ใช่แค่เหมือนนะคุนนี่ แต่ใครๆ เค้าก็คิดแบบนั้น” จุนโฮยิ้มให้กับเพื่อนคนสวยที่ตอนนี้ทำหน้าเหวออย่างไม่เข้าใจ “การแสดงออกของนายสองคน มันทำให้คนภายนอกเห็นเป็นแบบนั้นไงล่ะ นายสองคนอยู่ด้วยกันมาตลอด พอเห็นคนนึง ก็เดาได้เลยว่าอีกคนจะต้องอยู่แถวนั้น อีกอย่างแทคน่ะหวงคุนนี่จะตาย คอยกันทั้งผู้หญิง ผู้ชายไม่ให้เข้าใกล้”

“แทคเค้าก็แค่เป็นห่วงคุนน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

“แต่โฮจังมั่นใจว่าแทคชอบคุนนี่นะ แล้วคุนนี่ล่ะคิดยังไงกับแทค” จุนโฮโพล่งถามออกไป เค้าเป็นคนหนึ่งที่เฝ้ามองเพื่อนคู่นี้มาตลอด เค้ามั่นใจว่าสองคนนี้มีใจให้กัน แต่ปากแข็งทั้งคู่ หรือไม่ก็เพราะสนิทกันมากไปทำให้ไม่รู้สึกตัว งานนี้คงถึงเวลาที่คิวปิดน้อยๆ อย่างโฮจังจะต้องลงมือจัดการสักที โฮะๆๆ

“คุน เอ่อ คุนไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นนะ” ปากปฏิเสธออกไป แต่วงหน้าสวยกลับขึ้นสีเรื่ออย่างมีพิรุธ

“แล้วถ้าแทคมีแฟนล่ะ คุนนี่ก็คงจะรับได้ใช่มั้ย” จุนโฮสังเกตเห็นสีหน้าที่ไหววูบของนิชคุณ จึงเอ่ยขึ้นลอยๆ พร้อมกับชี้ชวนให้นิชคุณมองไปยังข้างสนาม

“แทคน่ะฮอตมากเลยนะ คุนนี่เห็นผู้หญิงคนนั้นมั้ย เธอชื่อเจสสิก้า เป็นน้องสาวของพี่ซิลกัปตันทีม เห็นชานบอกว่าเธอมาปิ๊งแทคล่ะ แล้วถ้าแทคชอบเธอ คุนนี่จะว่ายังไง จะยินดีกับแทคมั้ย”

“…..” นิชคุณพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ส่งยิ้มอ่อนๆ ไปให้จุนโฮ แต่ภายในกลับวูบไหวอ่อนแอ ผู้หญิงคนนั้นทั้งสวย หุ่นดี เธอดูเหมาะสมกับแทค… พอคิดถึงตรงนี้ หัวใจก็รู้สึกเจ็บยังไงไม่รู้ ร่างบางได้แต่มองไปที่สนาม ไปยังที่ผู้ชายคนนั้น แล้วก็รู้สึกใจหายขึ้นมา ผมคิดถึงชีวิตที่ไม่มีแทคอยู่ข้างกายไม่ออกเลยจริงๆ หากวันหนึ่งแทคมีแฟน แล้วไม่สนใจเพื่อนอย่างผม ผมจะทำยังไง

 

“ปี๊ดดดดดด ทีม PM ชนะ” เสียงประกาศจากกรรมการ พร้อมเสียงโห่ร้องดีใจจากกองเชียร์

นิชคุณหยิบขวดน้ำข้างกายพร้อมก้าวเดินไปหาแทคยอน แต่ก่อนที่จะถึงตัว ก็เห็นสาวสวยนามว่าเจสสิก้าวิ่งเอาน้ำไปให้แทคยอน ภาพหนุ่มสาวตรงหน้าพูดคุย หยอกล้อกัน ทำให้นิชคุณหยุดนิ่งอยู่กับที่ ผมรู้สึกราวกับว่ามีคนมาหยุดเวลารอบตัวเอาไว้ มันเป็นยิ่งกว่าภาพสโลว์โมชั่น แม้ว่าสิ่งที่เห็นเบื้องหน้าจะเจ็บปวด แต่ก็ไม่สามารถหลับตาหรือเบือนหน้าหนีจากสิ่งที่นั้นได้เลย ตอนนี้รู้สึกราวกับจะหายใจไม่ออก ที่ตรงนั้นคงไม่ใช่ที่ของผมอีกต่อไปแล้วสินะ คิดได้ดังนั้น ร่างบางก็ค่อยๆ ก้าวถอยออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหันหลังวิ่งออกไปจากภาพที่กรีดหัวใจดวงน้อย ‘ผมคง……รักแทคเข้าแล้วจริงๆ’ น้ำตาค่อยไหลอาบใบหน้าสวย

จุนโฮได้แต่มองตามร่างของนิชคุณไปจนลับสายตา ‘แผนของเค้าได้ผลสินะ คราวนี้จะได้รู้ใจตัวเองสักที’ J

…….

….

 

นิชคุณนอนมองเพดานห้องของเค้าอย่างเหม่อลอย นี่คงเป็นกิจวัตรประจำวันของผมไปแล้ว พอการแข่งขันบาสจบลง ก็ปิดภาคเรียนพอดี ผมเลยถือโอกาสหมกตัวอยู่ในบ้าน จะเรียกว่าหลบออกมาพักใจก็ได้

“เฮ้อออ.... ไม่ได้เจอแทคมานานแค่ไหนแล้วนะ” หลังจากวันนั้นผมก็หลบหน้าแทคมาตลอด แทคมาหาผมทุกวัน แตผมออกไปพบเค้าไม่ได้จริงๆ ทั้งๆ ที่คิดถึงแทบขาดใจ อยากจะเห็น อยากสัมผัส แต่....ฮึกๆๆๆ ผมทำใจให้ฝืนยิ้มไปกับเค้าไม่ได้ ผมคงต้องการเวลา..... แม้แต่ในวันนี้ น้ำตาของผมก็ยังคงไม่หยุดไหล เหมือนกับภาพๆ นั้นที่ไม่ยอมลบเลือนไปจากหัว แม้นจะผ่านมาเกือบครึ่งเดือนแล้วก็ตาม ผมเพียงหวังว่าน้ำตาที่ไหลออกมาจะล้างความเจ็บปวด และความรู้สึกที่มีต่อแทคออกไป “แทค คุนขอโทษนะ ไว้เปิดเทอม คุนจะกลับไปเป็นเพื่อนที่ดีของแทค.....อีกครั้ง” พูดจบนิชคุณก็พล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

 

“คุน คุน ทูนหัวของแทค”

นิชคุณรู้สึกเหมือนมีคนมาสัมผัสที่ดวงตาอย่างอ่อนโยน ร่างบางค่อยๆ ปรือตาขึ้นมอง “แทค แทคหรอ” นี่ผมต้องฝันอยู่แน่เลย เป็นฝันที่ดีจัง แทคมานั่งอยู่ข้างๆ กุมมือผม กอดผมเอาไว้ในอ้อมแขนอบอุ่นนั่น อ่า....ผมไม่อยากตื่นเลยจริงๆ ผมกลัวว่าหากผมตื่นขึ้นมา ไออุ่นนี้จะจางหายไป “แทค.....อย่าทิ้งคุนไปไหนนะ อยู่กับคุน”

“แทคจะทิ้งคุนไปไหนได้ล่ะ มีแต่คุนนั่นแหละที่ใจร้าย” แทคยอนมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยของนิชคุน ก่อนจะค่อยเชยคาง “คุนหลบหน้าแทคทำไม หือออ”

ตอนนี้เค้ารู้แล้วว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป คนที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้คือ แทคยอนแน่นอน ร่างบางรู้สึกหน้าร้อนผ่าว พยายามเบือนหน้าหลบสายตาคาดคั้นคู่นั้น “คุน .....เอ่อ คุน” นิชคุณไม่รู้ว่าจะตอบแทคยอนว่ายังไง จะให้บอกไปงั้นเหรอ ว่าชั้นรักนาย และกำลังตัดใจอยู่ ไม่ได้ๆ >////< ตอบแบบนั้นไม่ได้หรอก

“คุนรู้มั้ย พอแทคไม่มีคณน แทคทำอะไรไม่ได้เลย แทคคิดถึงคุนมากนะ”

“แทค แทคจะคิดถึงคุนทำไม แทคมีเพื่อนเยอะแยะ แล้วยังมี....มีเจสสิก้าอีกทั้งคน” ร่างบางตอบออกไป อารมณ์น้อยใจเริ่มปะทุขึ้นมา

“หืออ เจสเค้ามาเกี่ยวอะไรด้วยละ” ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างสงสัย ก่อนจะค่อยๆ เผยยิ้มเล่ห์ออกมา “รู้อะไรมั้ยทูนหัว คุนพูดแบบนี้เหมือนหึงแทคเลยนะ”

“.........” นิชคุณอึ้งไปทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของแทคยอน 0////0 ‘หึง’ คำๆ นี้ช่างแทงใจดำผมจริงๆ

 

แทคยอนเผยยิ้มออกมาให้ร่างบางอย่างเอ็นดู “คุนไม่ต้องสนใจหรอก แทคน่ะ ไม่มีวันชอบเจสแน่นอน” ร่างสูงเว้นระยะ ให้ร่างบางได้ตั้งสติ ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปเกลี่ยเบาๆ ที่แก้มนวล “แทคน่ะมีคนที่จับจองพื้นที่ในนี้อยู่แล้ว” แทคยอนค่อยๆ ดึงมือคนตรงหน้าไปวางไว้ที่ตำแหน่งของหัวใจ “รักหัวปักหัวปำเลยล่ะ ชาตินี้คงรักใครไม่ได้อีกแล้ว คุนรู้มั้ยว่าคนๆ นั้นเป็นใคร” พูดจบก็ส่งสายตาหวานไปให้ร่างบาง ก่อนจะค่อยๆ จรดริมฝีปางลงบนมือน้อยที่ตนกอมกุมอยู่

 

ดวงหน้าของนิชคุณยามนี้ขึ้นสีแดงจัดไปหมด มือเล็กพยายามดิ้นรนออกจากการเกาะกุม แต่ก็ไม่เป็นผล “คุน คุนจะไปรู้ ได้ยังไงล่ะ”

“เฮ้อออ ไม่รู้จริงๆ หรอ” แทคยอนแกล้งทอดถอนใจ ก่อนจะยืดตัวตรง พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “คนที่อยู่ในใจแทคตลอดมา คนที่แทคไม่อาจละสายตาได้ คนที่แทคอยากจะอยู่เคียงข้างไปจนตาย เป็นคนๆ เดียวกับเด็กดื้อที่อยู่ตรงหน้าแทค”

“ม มะ ไม่จิงอะ แทคกับคุน คุณเจสต่างหากล่ะ” ร่างบางยังคงเถียงต่อไป ผมไม่เชื่อหรอก

ร่างสูงส่ายหน้าน้อยๆ เค้าจะทำยังไงกับนิชคุณดีนะ แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นกองดอกไม้แห้งจำนวนมากที่วางเรียงไว้ที่มุมห้อง ร่างสูงเผยยิ้มขึ้นมาทันที

“คุนไม่รู้หรอกหรอ ว่าทำไมแทคถึงต้องให้ดอกกุหลาบคุนวันละ 3 ดอกทุกวัน”

“........”

“ดอกกุหลาบ 3 ดอกที่แทคมอบให้คุนในแต่ละวัน มันแทนคำพูด 3 คำที่แทคอยากจะบอกคุน” ร่างสูงโน้มใบหน้าไปหาหน้านวลที่ขึ้นสีจัด ก่อนกระซิบที่ข้างหูเล็กๆ ว่า “แทค รัก คุนนะ ต่อไปอย่าหนีแทคไปไหนอีก อยู่เคียงข้างกันตลอดไปได้รึปล่าวคุน”

ร่างบางไม่ตอบอะไร มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเท่านั้น แต่คราวนี้ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ แต่เป็นน้ำตาแห่งความสุขใจ นิชคุณโผเข้ากอดร่างสูงอย่างแสนรัก ‘ในที่สุด ผมก็จะได้อยู่กับแทคไปตลอดใช่มั้ย’

 

 

 

 อ่านแล้วเปนไงกันบ้างฮะ แหะๆ เขินจัง

เจอกันตอน 2 ฮะ (^^)\