คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8 เพียงของเล่น
ภายในห้องอาหาร ในตอนนี้ชางมินกำลังชุลมุนวุ่นวายอยู่กับหน้าที่ตระเตรียมอาหาร เพราะวันนี้ปีศาจ
ทุกตนรู้ว่าจ้าวปีศาจนั้นจะลงมาทานข้าวพร้อมกับเด็กจากโลกมนุษย์
บนปราสาท จ้าวซีวอนเดินไปยังห้องของฮันเกิงเพื่อไปเรียกให้ร่างบางลงไปทานข้าวกับเขา
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเปิดประตูเข้าไป บุคคลที่อยู่ในห้องนั้นกับเปิดประตูออกมาเสียก่อน
" มาตามฮันเหรอครับ ฮันกำลังจะไปหาพอดีเลย " ฮันเกิงเอ่ยยิ้มบาง ๆ ให้อีกฝ่าย
" อืม...ถ้าพร้อมแล้วเราลงไปกันเถอะ ข้างล่างคงพร้อมแล้ว " ว่าแล้วจ้าวซีวอนก็เดินนำฮันเกิงลง
ไปยังห้องอาหารของปราสาท เมื่อเข้ามาถึงทุกอย่างก็ถูกเตรียมการเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
อาหารบนโต๊ะที่ดูหรูหราน่ารับประทานและที่สำคัญผลไม้ผลโตสีแดงของโปรดของฮันเกิง
ก็ถูกวางไว้ตรงกลางโต๊ะใหญ่ ถูกจัดวางอย่างสวยงามและหยิบทานได้ง่าย ฮันเกิงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเอง
นั้นเป็นเจ้าชายอยู่ในปราสาทพระราชวังหรูหราก็ไม่ปาน ซีวอนเมื่อเห็นว่าฮันเกิงนั้นถึงกับเหม่อลอย
เหมือนคนเพ้อฝันจึงจับข้อมือบางเพื่อเรียกสติของอีกฝ่าย
" ไป..ทานได้แล้ว เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมดมั่วอินกับอารมณ์อยู่นั้นแหละ " จ้าวซีวอนอดที่จะล้อเล่น
ร่างบางไม่ได้ ทำให้ฮันเกิงนั้นถึงกับหน้ามุ่ยทันที
" ชริ ~~ " แต่เมื่อฮันเกิงเอาก้นวางลงบนเก้าอี้ ได้เห็นหน้าตาอาหารทั้งหมดก็ลืมอารมณ์งอนไปเลย
" ทานแล้วนะครับ " ฮันเกิงยกมือขึ้นไหว้อาหารเตรียมท่าที่จะกิน จ้าวซีวอนจึงยิ้มพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
ว่าแล้วฮันเกิงก็จัดการสเต็กที่อยู่ตรงหน้าเข้าปาก ความหอมหวานของเนื้อแผ่กระจายไปทั่วปาก
ตัวเนื้อนั้นเหมือนกับว่า ละลายเข้าไปได้เลยแทบจะไม่ต้องเคี้ยวฮันเกิงแสดงสีหน้าเป็นสุขอย่างลืมตัว
ทำให้ซีวอนนั้นอดที่จะขำออกมาไม่ได้
" 5555 " สียงหัวเราะนั้นทำให้ฮันเกิงหยุดการกระทำทุกอย่าง พร้อมกับหันไปมองยังต้นเสียงนั้น
" คุณขำอะไรเหรอครับ " เมื่อจ้าวปีศาจได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับขำมากกว่าเดิมอีก
" 5555 เปล่าหรอก กินต่อเถอะ " จ้าวซีวอนพยามที่จะกั้นหัวเราะ ทำให้ฮันเกิงเริ่มที่จะทำหน้าไม่
พอใจอีกครั้ง
" แน่ะ..คุณนะขำฮันใช่มั้ยล่ะ เชอะ ๆ มีอะไรแล้วไม่ค่อยบอกจำไว้เลยงอนแล้ว " เอาล่ะสิเด็กน้อย
ของเขางอนเสียแล้ว ทำให้ซีวอนนั้นต้องง้อร่างบางเป็นการใหญ่ ทำให้ข้าราชบริพาร แม้แต่ชางมินและยุนโฮ
นั้นถึงกับอึ้งไปตาม ๆ กัน เพราะไม่เคยมีใครนั้นเห็นสีหน้าแบบนี้ของจ้าวปีศาจมาก่อน เพราะทุกครั้ง
จ้าวปีศาจจะไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ นอกจากสีหน้าที่เย็นชาและอารมณ์ที่ดุดันเท่านั้น
แต่พออยู่กับเด็กคนนี้สีหน้าและอารมณ์นั้นกับเปลี่ยนไปราวกับคนละคน หรือว่าเด็กมนุษย์ผู้นี้คือคน
ที่ท่านเลือกที่จะเป็น...องค์รานี ก็เป็นไปได้
ภายในมุมปราสาทรัตติกาลอีกฝั่งหนึ่ง มีร่างเงาดำกำลังเดินไปยังห้องที่อยู่ของนายของมัน
เพื่อรายงานกับสิ่งที่มันไปสืบมา ตามคำสั่ง
" ว่าอย่างไร สิ่งที่ข้าให้เจ้าไปสืบมาตามคำสั่งได้เรื่องอะไรบ้าง เล่าให้ข้าสั่งสิ " ภูตเงาดำรายงานสิ่ง
ที่ได้ยินให้ฮีชอล เจ้านายของมันฟังอย่างละเอียด
" อะไรนะ เจ้าเด็กมนุษย์นั้นปีศาจทุกตนบอกว่ามันเมาะสมกับตำแหน่งรานี มากกว่าที่จะข้าอย่างนั้นเหรอ
ข้าอยากที่จะกำจัดมันนัก " แต่เมื่อฮีชอลได้ยินทีเจ้าภูตเงาดำบอกถึงเรื่องที่ฮันเกิงจะสิ้นอายุขัยให้ฟัง
อารมณ์ที่โกรธจัดนั้นก็เริ่มหายไป
" อย่างนั้นเหรอ ไอ้มนุษย์อ่อนแอ่นั้นกำลังจะหมดอายุขัย แบบนี้ก็ให้มันกลับไปยังโลกมนุษย์
กลับไปยังที่ ๆ มันเคยจากมาก็สิ้นเรื่อง 555 สวรรค์เริ่มเข้าข้างข้าแล้ว "
หลักจากที่ฮันเกิงและจ้าวซีวอนทานข้าวกันเสร็จ จ้าวซีวอนจึงหันมาเอ่ยกับฮันเกิงว่า
" เมื่อทำงานเสร็จข้าจะมาหาเจ้า รอข้านะ " ฮันเกิงยิ้มพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย
" ตั้งใจทำงานนะครับ "
" เอ่อ...คือ จูบก่อนไปทำงานได้มั้ย " จ้าวซีวอนเอ่ยขึ้น สีหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
" ได้ครับ เอาสิ "
" เอ๊ะ ! " จ้าวซีวอนมองหน้าฮันเกิงอย่างแปลกใจเล็กน้อย ทำไมรอบนี้ร่างบางยอมเขาง่ายจัง
เมื่อฮันเกิงเห็นสีหน้าแปลกใจของจ้าวซีวอนก็ถึงกับยิ้มออกมา
" แค่จูบนะฮันไม่ว่าอะไรหรอก เอาสิ " ว่าแล้วฮันเกิงก็โน้นหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับประกบลงไปที่ริมฝีปากหนา
จ้าวซีวอนเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นจึงค่อย ๆ ดันลิ้นเข้าไปในโพรงปากบางทั้งสองแลกความหวานนั้นอยู่นาน
ก่อนที่จะ ๆ ถอนริมฝีปากออก
" ข้าไปก่อนนะ " ซีวอนยิ้มให้ฮันเกิงก่อนที่จะจากไป ทำให้ยุนโฮ อดที่จะเอ่ยแซวไม่ได้
" ของหวานวันนี้อร่อยมากมั้ย ขอรับ "
" อร่อย เฮ้ย ! เรื่องของข้ายุนโฮ เจ้าชักจะเหิมเกริมใหญ่แล้วนะ " ว่าแล้จ้าวซีวอนก็จ่ำอ้าว ยุนโฮถึงกับยิ้ม
แล้วเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ
ทางด้านฮันเกิง .เมื่อชางมินเห็นท่าทางของฮันเกิงเห็นทำหน้าเบื่อและเซ็งกับโลกแล้ว จึงได้เอ่ยชวนให้
ฮันเกิงไปเดินเล่นแถวอุทยาน
" ที่ปราสาทนี้มีด้วยเหรอครับ "
" เอา...ก็มีดิ " ว่าแล้วชางมินก็ฉุดกระชากลากแขนฮันเกิงไปยังอุทยานของปราสาท
" ท่านชางมิน ท่านยุนโฮจะปรึกษาเรื่องงานจัดเลี้ยงอาทิตย์ที่จะถึงนี้นะ ขอรับ " นายทหารตนหนึ่ง
เดินเข้ามารายงาน ชางมินจึงหันมาเอ่ยกันฮันเกิงว่า
" เจ้าเดินไปก่อนแล้วกันนะ แล้วเดี๋ยวข้าจะตามไป "
" อ้าว...แล้วฮันจะไปถูกมั้ยเนี้ย " ชางมินหันมาอีกครั้ง พร้อมกับถอนหายใจ
" จากตรงนี้เจ้าก็เดินตรงไปเรื่อย ๆ แล้วเจ้าก็จะเห็นเองแหละ ข้าไปก่อนนะ " ว่าแล้วชางมินก็เดิน
จากไป ทิ้งฮันเกิงไว้เพียงลำพัง
" เฮ้อ..จริง ๆ เลยน่า ชางมินเนี้ยพาเราออกมาแท้ ๆ กลับมาทิ้งเรากลางคันเสียได้ "
" ท่านจ้าวปีศาจ จะทำยังกับเด็กมนุษย์ที่เอามานะ " เด็กมนุษย์ฮันเกิงคิดในใจนั้นคงหมายถึงตัวของเขา ฮันเกิงเริ่มขยับเข้าไปใกล้ต้นเสียงนั้นเพื่อจะได้ฟังอย่างถนัด ๆ
" นั้นสิ จะให้อยู่ตลอดไปเลยหรือยังไง มันไม่ถูกนะ " นายทหารปีศาจตนหนึ่งเอ่ยขึ้น ซึ่งผู้สนทนาอีกตนก็
พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
"แบบนี้มันน่าลำบากใจอยู่น่า จะให้มีมนุษย์ที่ไม่ใช่ปีศาจมาอยู่ด้วย น่าจะส่ง ๆ เขากลับไปได้แล้ว "
" ข้าคิดว่าจริง ๆ แล้วท่านจ้าวปีศาจคงจะให้มนุษย์ผู้นั้นกลับไปเหมือนกัน แต่ไม่กล้าที่จะบอกจริง ๆ
ล่ะมั้ง "
" เจ้ารู้ได้ยังไง เมื่อเช้านะข้าเห็นท่านจ้าวปีศาจออกจะเอ็นดูมนุษย์ผู้นั้น ท่านคงจะให้เด็กนั้นมาเป็นองค์รานี
ของพวกเราเลยล่ะมั้ง "
" นั้นมันก็แค่การแสดงเท่านั้นแหละ ปีศาจอย่างเรา ๆ จะไปรักมนุษย์ได้ยังไง แต่ถ้าท่านจะชอบพอจริง ๆ อานะคงเป็นได้แค่อัครชายา ไม่สิก็แค่ของเล่นทั่ว ๆ ไป ได้มาก็ขว้างทิ้งเท่านั้นแหละ "
คำพูดของนายทหารปีศาทั้งสองตนทำให้ฮันเกิงถึงกับแข็งเป็นรูปปั้น ขาทั้งสองข้างมิสามารถขยับได้
ลมหายใจติดขัด หัวใจแถบจะหยุดเต้น ของเล่น... นี้เขาเป็นเพียงแค่ของเล่น และตัวถ่วงของคุณซีวอน
และคำพูดที่คุยกับเรานั้นก็แค่การแสดงไปตามบท ๆ หนึ่งเท่านั้นสินะ
+++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 8 ตามมาติด ๆ แล้วจร้า งานเข้าจ้าวซีวอนแล้วล่ะสิเนี้ย
ฮันเกิงจะเป็นยังไงต่อไป ติดตามตอนหน้านะจร้า ขอบคุนเพื่อน ๆ ทุกคนที่ติดตามอ่านกันนะจร้า
ซู่ ขอบคุนอย่างยิ่งยวด อิอิอิ ^^
ความคิดเห็น