คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 ดวงชะตา แก้คำผิด
ฮันเกิงถูกวางลงที่เตียงกว้าง จ้าวซีวอนยอมรับว่าพลังวิญญาณของมนุษย์ผู้นี้นั้น หอมหวานจน
ไม่อาจจะทอดถอนได้ สายตาคมพิจารณาร่างบางที่นอนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหวานสวยไม่ต่างจาก
เทวีบนสวรรค์ ผิวขาวนวลละเอียดละออ ผมยาวประบ่าสีน้ำตาลเข้มนุ่มราวกับเส้นใยไหม
ริมฝีปากแดงที่ดูอิ่มเอิมและภายในโพรงปากนั้นก็หวานล่ำดุจดั่งน้ำผึ้งเดือนห้า
(( เฮ้อ...-///- บรรยายแบบนี้แล้วอยากจะกดป๋าจริง ๆ )) แต่แล้วจ้าวปีศาจจึงส่ายศีรษะ
เพื่อสลัดความคิดออกไป แต่แล้วประตูก็เปิดออก
" มีอะไรให้ข้ารับใช้หรือครับ ท่านจ้าวปีศาจ " ร่างกำย่ำเหลือบมองไปยังเงาของบุคคลที่มายืนอยู่ด้านหลัง
" ข้าต้องการให้เจ้า ค่อยดูแลมนุษย์ผู้นี้ห้ามให้ใครเข้ามายุ่ง หรือเคลื่อนไหวจนกว่าข้าจะสั่ง
ข้าต้องไปสะสางธุระของข้าให้เสร็จ "
" ขอรับ "
บุคคลที่ยืนอยู่ด้านหลังโค้งน้อมรับคำสั่งองค์ผู้เป็นจ้าวเหนือปีศาจทั้งมวล เมื่อจ้าวปีศาจซีวอน
เห็นดังนั้นจึงเดินออกจากห้องไป
. ไม่นานหนักฮันเกิงก็ลืมตาขึ้น ในหน้าที่ตอนแรกนั้นซีดเสียจนไม่เห็นเลือด ซึ่งจากการที่ได้พักผ่อน
สีหน้าของเขาเริ่มกลับมาปรกติขึ้น แต่นั้นก็เพียงเล็กน้อย
" ตื่นแล้วหรือเด็กน้อย " เสียงคำพูดที่ไม่คุ้นหูเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฮันเกิงนั้นเริ่มที่จะได้สติแล้ว
" คุณเป็นใคร แล้วฮันอยู่ที่ไหน "
" ที่นี้คือห้องของท่านซีวอน ส่วนข้าเป็นผู้ดูแลเจ้า เรียกข้าว่า ชางมิน " ชางมินเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ฮันเกิงพยักหน้าแล้วมองไปรอบ ๆ แต่ก็ต้องโล่งใจที่เขาไม่เห็นร่างที่เคยเจอก่อนหน้านั้น
" ท่านซีวอน ไม่อยู่หรอก เจ้าสบายใจเถอะ "
" ทำไมเจ้านายของคุณถึงได้โหดร้ายกับฮันนัก แล้วไหนจะดูดวิญญาณของฮันอีก " พูดถึงเรื่องนี้
ฮันเกิงรู้สึกอดที่จะขวยเขินไม่ได้ จูบของเขาต้องเสียไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
" ท่านซีวอนไม่ได้โหดร้ายอย่างที่เจ้าคิดหรอก บางครั้งท่านก็เป็นคนมีน้ำใจเมตตา
ต่อปีศาจทุกตนที่ท่านปกครอง "
" นิสัยแบบนั้นนี้นะ " ฮันเกิงเอ่ยย่างไม่เชื่อสาย แล้วเอ่ยถามชางมิน
" ขอถามหน่อยได้มั้ยครับ ฮันอยากจะรู้ว่าลูกแก้วที่ฮันได้มามันสำคัญมากเลยเหรอครับ " ชางมิน
มองฮันเกิงไม่คิดว่าร่างที่อยู่ตรงหน้านี้จะถามถึงดวงแก้วประจำกายของท่านจ้าวปีศาจ
" เจ้าอยากจะรู้ไปทำไม เด็กน้อย " คำพูดของชางมินทำให้ฮันเกิงถึงกับเสียวสันหลังวาบ หรือว่าเขาถาม
ในสิ่งที่ไม่ควรถามเสียแล้ว
" มะ...ไม่เป็นไร ฮันไม่อยากรู้ก็ได้ " แล้วเหตุการณ์ก็กลับมาเงียบเหมือนเดิมอีกครั้ง
ในห้องโถงใหญ่ ซีวอนมองดวงแก้วเพลิงนิลกาฬ กลับคืนมายังที่เดิมของมัน ดวงแก้วสีดำส่องสว่าง
อยู่บนคทาด้ามสีทอง ในที่สุดคทาแห่งนิลกาฬก็สมบูรณ์ แต่แล้วก็มีร่างสูง รูปร่างสมส่วน
จ้าวปีศาจอีกครั้ง
" ยุนโฮ เจ้ามาก็ดีแล้ว ข้าต้องการที่จะไปยมโลก "
" ท่านจะไปยมโลกด้วยเหตุอันใดหรือขอรับ " ยุนโฮเอ่ยถามเพราะว่าจ้าวปีศาจนั้นไม่ได้ไปเยือน
ที่ยมโลก
" ข้าจะไปพบพระเชษฐา ของข้าเสียหน่อยมันผิดด้วยหรือไง "
" ไม่ผิดขอรับ แต่ไม่เห็นท่านไปที่แห่งนั้นนานแล้ว หลังจาก... "
" หลังจากที่ข้าตัดขาดจากดินแดนยมโลก ใช่หรือมั้ย " เมื่อจ้าวปีศาจเห็นอีกฝ่ายเว้นคำพูดจึงเอ่ยตอบ
ให้เต็มประโยคแทน
พระเชษฐาของตน ขึ้นครองยมโลกเป็นพญามัจจุราชอยู่เหนือเหล่าคนตายและปีศาจทั้งปวง เรื่องนี้สร้าง
ความไม่พอใจให้กับยุนโฮ อยู่พอสมควร เพราะยุนโฮคิดว่าท่านจ้าวปีศาจของตนนั้น
ควรที่จะขึ้นครองยมโลกมากกว่า แทนที่จะเป็นพญามัจจุราชองค์ปัจจุบัน
"แล้วท่านมีการอะไรให้ ให้ข้ารับใช้หรือขอรับ "
" หลังจากที่ข้าขึ้นไปยมโลก ข้าอยากให้เจ้าช่วยตรวจตาและดูแลความสงบที่ปราสาทแห่งนี้
จนกว่าข้าจะกลับ " ยุนโฮน้อมรับคำสั่ง ว่าแล้วร่างของจ้าวแห่งปีศาจก็หายไปจากแท่นบังลังค์
ณ ดินแดนยมโลกที่มืดมิด ที่แห่งนี้ไม่ได้ต่างอะไรไปจากดินแดนแห่งของปีศาจเสียเท่าไร
แต่ที่ต่างกันก็คือ มีเสียงวิญญาณสัตว์นรกที่โหยหวนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ในขุมนรกแต่ละขุม
ตั้งแต่ชั้นที่หนึ่งถึงชั้นที่แปด และแล้วซีวอนก็เดินทางมาถึงหน้าท้องพระโรงบนบานประตูใหญ่นั้นเขียนว่า
โลกันตนรก และหน้าบานประตูนั้นีนายทวารสองตนเฝ้าอยู่
" ข้าต้องการพบองค์มัจจุราช " ว่าแล้วนายทวารก็เปิดประตูออก ภายในท้องพระโรงนั้นดูน่าสะพึงกลัว
เสาทางเดินเต็มไปด้วยหัวกระโหลกผีและมีเหล่าภูตผีวิญญาณที่เพิ่งตายไปต่างรอเข้าแถวฟังคำพิพากษา
ข้างแท่นบังลังก์มีนายสุวรรณคอยตรวจดูบัญชีรายชื่อมนุษย์กล่าวรายงานแก่ท่านพญามัจจุราช
" อ้าว...น้องข้าไม่ได้เจอกันนานเลย สบายดีหรือมั้ย " สุรเสียงเอ่ยถามร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าบังลังก์ก้อง
กังวาลทั่วท้องพระโรง
" พระเจ้าค่ะ กระหม่อมสบายดี " ซีวอนโค้งคำนับให้อีกฝ่าย
" เจ้ามีอะไรถึงมาหาพี่ที่ยมโลกได้ล่ะ ไปคุยกันที่ห้องดีกว่า " ว่าแล้วก็ลงจากแท่นบังลังก์เดินไปโอบ
ไหล่พระอนุชาของตนเข้าที่ทำนับ เมื่อมาถึงห้องส่วนตัวซีวอนไม่รอช้าจึงเอ่ยทูลต่อหน้าพระเชษฐาทันที
" เจ้าพี่ หม่อมฉันมีเรื่องทูลขอ "
" ว่ามาสิ "
" หม่อนฉัน ได้จับมนุษย์นายหนึ่งได้และตอนนี้เขาอยู่ที่โลกปีศาจของหม่อมฉัน หม่อมฉันจะอยากให้
เจ้าพี่ประทานอนุญาตให้สวุรรณตรวจดูดวงชะตาให้หน่อย " องค์มัจจุราชจึงทรงประทานอนุญาต
ให้สุวรรณ
" ทรงมีอะไรให้กระหม่อนรับใช้ พระเจ้าค่ะ "
" สุวรรณ ข้าอยากให้เจ้าตรวจดูดวงชะตา นายมนุษย์ผู้หนึ่งให้ข้าหน่อย "
" พระเจ้าค่ะ แล้วมนุษย์ผู้นั้นนามว่า อะไรหรือพระเจ้าค่ะ "
" ฮาน ฮันเกิง เอาแบบละเอียดด้วยนะ " จ้าวแห่งปีศาจเอ่ยกับสุวรรณ
" ได้ ขอรับ " ว่าแล้วสุวรรณก็เขียนตรวจดูดวงชะตา ที่เขาได้รับมอบหมายไม่นานก็ได้คำตอบ
" ฮาน ฮันเกิง เป็นหนุ่มชาวจีน ต้องจากบ้านมาแดนไกล ชีวิตไม่เคยที่จะทำผิดเลยเป็น
ดวงวิญญาณบริสุทธิ์ เป็นคนมีน้ำใจและชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่... " ทันใดนั้นสุวรรณก็หยุดคำพูดไว้
จนซีวอนนั้น
" ก็อะไรล่ะสุวรรณ เจ้าจะเงียบทำไม ว่าต่อไปสิ " น้ำเสียงที่หงุดหงิด และสีหน้าที่เปลี่ยนไปนั้น
ทำให้สุวรรณถึงกับตัวรีบไปเลยทีเดียว ทำให้องค์มัจจุราชตรัสห้ามปรามอนุชาเป็นการใหญ่
" ใจเย็น ๆ น้องข้า สุวรรณเจ้าก็รีบพูดมาเถอะ "
" เอ่อ...แต่ด้วยชะตาของมนุษย์ผู้นี้สั้นหนัก เพราะว่าเขาอยู่ได้ เพียง 2 วันโลกของมนุษย์ ร่างนั้นก็จะ
ตายสูญดับไปตามการเวลา แต่ในตอนนี้มนุษย์ผู้นี้มิได้อยู่บนโลกมนุษย์ ทำให้วงล้อชีวิตหยุด
ทำงานไม่สามารถเคลื่อนวงล้อได้ พระเจ้าค่ะ "
" แสดงว่ามนุษย์ผู้นั้นต้องตายอย่างนั้นหรือ " จ้าวแห่งปีศาจเอ่ยด้วยสีหน้าที่ดูเผือดลงเห็นน้อย
ถ้าเป็นผู้อื่นนั้น คงจะสังเกตไม่ออก แต่คงไม่รอดพ้นสายพระเนตรขององค์ผู้เป็นเชษฐาไปได้
" น้องข้า เจ้าเป็นห่วงมนุษย์ผู้นั้นอย่างนั้นรึ " คำที่ตรัสออกมาจากองค์มัจจุราชทำให้จ้าวแห่งปีศาจ
คืนสติในทันที
" หม่อนฉัน ไม่ได้เป็นห่วงเขา เจ้าพี่ " คำพูดของผู้เป็นอนุชา ทำให้เจ้าแห่งยมโลกต้องแย้มสรวล
กับท่าทีปากไม่ต้องกับใจของน้องชาย
ตอที่ 3 ตามมาติด ๆ ขอรับ 555 ท่าทางจะว่าจัด ต้องรีบว่างก่อนที่จะไปต้องเลี้ยงลูก เฮ้ย ! หลาน
อิอิอิ ติดกันจนตอนนี้ไม่รู้ใครเป็นแม่มันไปเสียแล้ว อิอิอิ ใครที่ตาดี ๆ ยังช่วยดูคำผิดให้คนสายตาสั้น
หน่อยก็ดีนะจร้า ถือเสียว่าทำบุญ อิอิอิ ^^ ++
ความคิดเห็น