คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 เหตุการณ์ในคุกใต้ดิน แก้คำผิด
ภายในปราสาทสีดำแห่งรัตติกาลที่แห่งนี้ไม่มีคำว่ากลางวันและกลางคืน ไม่รู้ว่าเวลานั้นเดินผ่านไป
ช้านานเท่าใด มีแต่ความมืดมิดยังโชคดีที่รอบบริเวณนั้นมีดวงไฟสีส้มอ่อนทอแสงเป็นประกายเรือง ๆ
ให้ดูสว่างขึ้นมา แต่ก็เพียงริบรี่ไม่ต่างจากแสงของหิ่งห้อย
ภายในห้องโถงใหญ่ยังคงมีการประชุมเหล่าปีศาจ ยังคงทกเถียงเกี่ยวกับการหายไปของดวงแก้ว
แห่งเพลิงนิลกาฬดวงแก้วคู่กายของจ้าวแห่งปีศาจ ทันใดนั้นเสียงบานประตูท้องโถงใหญ่ก็เปิดออกขึ้น
อีกครา ทำให้ผู้ที่นั่งอยู่บนบังลังก์แห่งปีศาจทั้งมวลนั้นเงยหน้าขึ้นมอง
" ยุนโฮ ข่าวเจ้าว่าอย่างไรบ้าง " จ้าวแห่งปีศาจเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวและดุดันอีกเช่นเคย
" ข้าจับเจ้าหัวขโมยได้แล้วขอรับ ตอนนี้ร่างของมันยังคงอยู่ในคุกใต้ดินรอการไต่สวนจากท่านขอรับ "
สีหน้าที่เรียบเฉยพิ่งพอใจในการทำงานของยุนโฮในครั้งนี้เป็นอย่างมาก จึงลุกจากแท่นบังลังก์
ลงไปยังคุกใต้ดินทันที
ฮันเกิงหลังจากที่สลบอยู่พักใหญ่จึงตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ แต่ร่างกายของเขานั้นไม่สามารถขยับได้
ตามที่ต้องการเหมือนร่างของเขานั้นชาไปทั้งซีก เมื่อขยับร่างกายของเขานั้นก็ต้องถึงกับร้องเสียงหลง
ด้วยความเจ็บปวด แต่เสียงของฮันเกิงนั้นกับเปล่งออกมาไม่ได้ ฮันเกิงจะพยายามที่จะมองออกไปรอบๆ
ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน แต่รอบตัวของฮันเกิงนั้นมีแต่ความมืดไร้ซึ่งผู้คน แต่เมื่อเขามองไปข้างหน้า
เขากับเห็นกรงเหล็กสีดำกั้นทางเอาไว้หรือว่าเขาอยู่ในห้องขังอย่างนั้นหรือ ฮันเกิงไม่เข้าใจว่าเขาถูกจับใน
ข้อหาความผิดเรื่องอะไร แต่สภาพที่น่ากลัวแห่งนี้บวกกับร่างกายและเสียงที่ไม่สามารถเปล่งออกมาได้
ก็ทำให้ฮันเกิงหวั่นใจอยู่ไม่มากก็น้อย
ทันใดนั้นก็มีชายร่างกำย่ำดูท่าท่างมีอำนาจแฝงอยู่กับความน่ากลัว ปรากฏกายด้วยเสื้อคลุมสีดำยาว
ลากพื้นดวงตาสีนิลคมสัน ผมที่ยาวเลยบ่าลงมาถึงกลางหลัง ใบหน้าที่ดูหล่อเหลาแต่ก็ดูดุดัน
นิ่งราวกับคนไร้ซึ่งอารมณ์ทำให้ดูยากว่าคน ๆ นี้ต้องการอะไรจากฮันเกิงกันแน่ แต่แล้วฮันเกิงก็รู้สึก
ถึงรังสีอำมหิต ที่แผ่กระจายออกมาจากชายผู้นี้ ทำให้ฮันเกิงนั้นอยากจะถอยกรูดไปให้ห่าง
แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ เพราะว่าร่างกายที่ไม่อาจจะขยับได้
" เจ้าใช่หรือมั้ย ที่ขโมยดวงแก้วประจำกายของข้า " จ้าวแห่งปีศาจเอ่ยน้ำเสียงที่ดุดันขึงขังขึ้น
แต่เมื่อร่างสูงเห็นร่างของฮันเกิงถูกมนต์สะกดจึงคลายมนต์ให้ ทำให้ร่างของฮันเกิงนั้นเริ่มที่จะขยับได้
แต่ด้วยความที่ฮันเกิงนั้นเป็นมนุษย์ธรรมดาทำให้การกลับมาเป็นปรกตินั้นเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย
" ที่..นี้ที่ไหนแล้วฮันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง " ฮันเกิงเอ่ยมองไปยังสถานที่ ที่ไม่คุ้นตา
" เจ้ามันกล้าดีจริงนะ เจ้าเด็กน้อย ถึงกับขโมยดวงแก้วแห่งเพลิงนิลกาฬ ของข้าไป "
" ฮันไม่ได้เอาไปนะ มีคนส่งมาให้ฮันตั้งหาก " ฮันเกิงเอ่ยขึ้น ทำให้สีหน้าของจ้าวแห่งปีศาจนั้นเปลี่ยนไป
" ก็จริงอยู่ข้าคิดว่าคงไมใช่เจ้าเหรอ แต่ข้าแปลกใจว่าเจ้าได้ดวงแก้วเพลิงนิลกาฬ จากใครแล้วได้
มาด้วยวิธีไหน เจ้าเด็กน้อย " ฝีเท้าของร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ฮันเกิงมากขึ้นเรื่อย ๆ จนฮันเกิงนั้น
ต้องก้าวถอยหลังไปอย่างอัตโมมัติ
" ฮันไม่แน่ใจ แต่มีชายชราคนหนึ่งเขารับบาดเจ็บ พร้อมกับพูดอะไรบางอย่างแล้วส่งของสิ่งนี้ให้ฮัน "
" ชายผู้นั้นพูดอะไรกับเจ้า " จ้าวแห่งปีศาจผลักร่างของฮันเกิงจนไปชิดติดกับกำแพง พร้อมกับขวางกั้น
ทางออกด้วยการที่เอามือทั้งสองข้างนั้นยันไปที่กำแพง
" เอ่อ...คือ...เขา...เขา "
" ว่ามาสิ ! " น้ำเสียงที่ดูราวกับหงุดหงิดกับอาการอ่ำอึ้งของอีกฝ่าย ทำให้เสียงที่เปล่งออกมานั้น
ไม่พอใจร่างที่อยู่ตรงหน้าเป็นอย่างมาก ทำให้ฮันเกิงตัวรีบเล็กลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้จ้าวปีศาจนั้น
หงุดหงิดมากขึ้นไปอีก
" เด็กน้อย เจ้าจะยืนตัวสั่นแบบนี้ไปอีกนานมั้ย "
" แล้วทำไมคุณต้องดุฮันด้วยเล่า พูดจาดี ๆ แบบคนที่เขามีมารยาทไม่เป็นเหรอ " คำพูดของฮันเกิงนั้น
ทำให้จ้าวปีศาจถึงกับอึ้งไม่ช่วงขณะ เพราะไม่เคยมีปีศาจหรือมนุษย์หน้าไหนตะคอกหรือสั่งสอนเขามาก่อน
แล้วเด็กคนนี้เป็นใครถึงกล้ามาขึ้นเสียงกับเขา
" เด็กน้อย เจ้ารู้ตัวหรือมั้ย ว่าเจ้ากำลังพูดอยู่กับใคร "
" จะไปรู้ได้ยังไงเล่า ก็คุณมันไม่ใช่ดาราดัง นิ " ฮันเกิงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ ทำให้จ้าวปีศาจที่
ข่มอารมณ์โกรธอยู่นั้นถึงกับขาดสะบั้นลงทันที
" เจ้าอยากจะตาย เสียเดี๋ยวนี้ใช่หรือมั้ย " จ้าวปีศาจจับไปที่ไหล่ทั้งสองข้างของฮันเกิง บีบจนตัวของ
ฮันเกิงนั้นลอยสูงอยู่เหนือพื้น ฮันเกิงดิ้นรนอย่างเจ็บปวดเพราะแรงบีบของร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า
" ฮันเจ็บนะ ก็ฮันพูดจริง ๆ นี้น่า ถ้าคุณไม่บอกชื่อแล้วฮันจะรู้จักคุณมั้ย แล้วที่นี้ที่ไหน "
" ถ้าอย่างนั้นข้าจะบอกให้ก่อนที่เจ้าจะตายก็แล้วกัน ข้าชื่อซีวอน เป็นจ้าวปีศาจแห่งรัตติกาลแห่งนี้ "
ปีศาจ !! คำพูดนี้ทำให้ฮันเกิงถึงกับตะลึง นี้เขาตายไปแล้วหรือยังไง แล้วเขาเข้ามาที่นี้ได้ยังไง
เมื่อจ้าวซีวอนเห็นท่าทางของนายมนุษย์ที่จับมาได้นั้น มีท่าทางตกตะลึงจึงกระตุกยิ้มมุมปากขึ้น
พร้อมกับเอ่ยขึ้นเหมือนรู้ซึ่งถึงความคิดของชายหนุ่ม
" เจ้ายังไม่ตายหรอก เด็กน้อย ที่นี้หาใช่ยมโลก " เมื่อฮันเกิงได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกใจชื่นขึ้นมาบ้าง
" แต่อีกไม่นานหรอกเพราะว่าข้านั้นอยากกินเจ้า เพื่อเพิ่มพลังของข้ามากกว่าเพราะวิญญาณมนุษย์
มันจะช่วยเพิ่มพลังให้กับข้า " เมื่อฮันเกิงได้ยินดั่งนั้นทำให้สีหน้าของเขาถึงกับซีดเผือก
" อย่ากินวิญญาณของฮันเลยนะ ไม่อร่อยหรอกเดี๋ยวท้องเสียน๊า " แต่จ้าวปีศาจนั้นหาได้ฟังไม่
เมื่อฮันเกิงเห็นดังนั้นจึงเอ่ยเสียงดังลั่นขึ้น
" ถ้าท่านดูดวิญญาณของฮันล่ะก็ ฮันจะเตะผ่าหมากท่านให้แตกเลยคอยดูสิ " ฮันเกิงร้องไห้ไปเอ่ย
ขึ้นถึงแม้ว่ามือทั้งสองข้างของเขานั้นจะใช้การไม่ได้เพราะถูกพันธการของร่างตรงหน้า
แต่ขาทั้งสองข้างของเขานั้นก็อยู่ในระดับที่ส่วนจุดยุทธศาสตร์พอดี และไร้ซึ่งพันธนาการกั้นขวาง
แต่เมื่อฮันเกิงเห็นว่าจ้าวแห่งปีศาจจะกินวิญญาณของเขาให้ได้ ชายหนุ่มถึงกับหลับตาปี๋นี้เขาต้อง
มาตายจริง ๆ หรือเนี้ย แต่แล้วเขาก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างมากระทบที่ริมฝีปาก
เมื่อฮันเกิงลืมตาขึ้นจึงรู้ว่าร่างตรงหน้าเขานั้นกำลัง จูบ ! จูบแรกของฮันเกิงที่ไม่เคยให้ใครมาก่อน
กับต้องมาเสียให้แก่คน ๆ นี้ ซ้ำร้ายยังเป็นชายเหมือนกันอีกด้วย รสสัมผัสจูบที่วาบหวาม
ทำให้ความคิดของฮันเกิงในตอนนี้แทบมลายสิ้น
เสียงครางประท้วงนั้น ทำให้ร่างสูงนั้นถึงกับพอใจในพฤติกรรมของร่างบางตรงหน้าไม่น้อย
ทำให้ริมฝีปากหนาถอนจูบที่หวานล่ำออกมาอย่างยากลำบาก ซีวอนเผยริมฝีปากออกมาเพียงชั่วครู่
เพื่อให้ร่างบางนั้นหายใจเพียงระยะเวลาสั้น ๆ และก็ประกบริมฝีปากแดงได้รูปนั้นอีกครั้ง
" ขอบใจที่ให้พลังแกข้าเด็กน้อย มันชั่งหอมหวานยากที่จะลืมเสียจริง " จ้าวแห่งปีศาจเอ่ย
ด้วยน้ำเสียงที่ขบขัน เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูแล้วมีเสนท์น่าหลงใหลเป็นอย่างมาก
แต่ร่างกายของฮันเกิงในตอนนี้ไร้ซึ่งเรียวแรงจะประคองร่างให้ยืนต่อไปได้ ถ้าร่างที่อยู่
ต้องหน้าไม่จับเขาตึงไว้แบบนี้ เขาคงลงไปกองอยู่กับพื้นเสียแล้ว
" ตั้งแต่วันนี้ไปเจ้าต้องเป็นเหยื่อพลังให้แก่ข้า เด็กน้อย " ว่าแล้วซีวอนก็อุ้มร่างของฮันเกิงที่ตอนนี้
ลมหายใจนั้นรวยรินแทบจะสิ้นชีวิต ในท่าที่ไม่ต่างจากหญิงสาวร่างบาง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 2 มาแล้วจร้า เหอๆ ๆ ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดนะแต่รู้สึกตอนแรกนั้นไซร์คำผิดเยอะชิบเป๋ง = =
ต้องเหนื่อยป้าวันมาช่วยแก้ให้อีกแร่ะ อิอิอิ แต่ยังไม่ได้แก้เลย 555 ขอบคุนนะจร้าป้า ม๊วฟ ม๊วฟ 555
ตอนนี้ไม่รู้ว่าผิดเยอะมั้ยเนี้ย ช่วย ๆ ซู่หน่อยนะจร้า ^^ ++
ความคิดเห็น