ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    บันทึกรัก...สีน้ำเงิน sihan

    ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 เหตุเกิดที่ร้านต๊อกโบกี

    • อัปเดตล่าสุด 30 ส.ค. 54




       ดีครับ งานยุ่งจังเลย วันนี้มหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่นั้นมีงานเทศกาลประจำครับ และผมนั้นก็เป็นพนักงานนอกร้าน  อ้อ...จริงสิ ชื่อของผมคือ ฮาน ฮันคยอง  นะครับ  ^^  งานนี้แผนกของเราเปิดเป็นร้านขาย  ต๊อกโบกีขายดีน่าดูเลย... ตอนนี้ผมก็กำลังจะไปเสิร์ฟให้กับลูกค้าที่เข้ามาบริการครับ 

    "  ขะ..ขอโทษทีทำให้คอยนะครับ  "  ผมเดินเข้าไปเสิร์ฟของที่ลูกค้าสั่ง  แต่ลูกค้าโต๊ะนั้นกลับมองผมมาอย่าง งง ?...

    " เอ๊ะ ? เราไม่ได้สั่งนะค่ะ  "  ห๊า...O_O  นี้ผมเสิร์ฟผิดโต๊ะอีกแล้วหรอเนี้ย นี้มันร้อยที่เท่าไรของวันนี้นะ  เฮ้อ...แล้วก็มีเสียงของโต๊ะลูกค้าข้าง ๆ ตะโกนบอกผมว่า

    "  เอ่อ...ต๊อกโบกีที่สั่งอยู่ทางนี้ครับ  " 

    " อ่า...ขอโทษนะครับ  "  แต่เมื่อผมหันกลับไปยังโต๊ะที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง  โป๊ก !!  >O<  เจ็บง่ะ  เสากั้นทางเดิน ผมเดินไปชนมันอย่างเต็มเหนี่ยว  โอ๊ย !  จนลูกค้าพากันตกใจยกใหญ่   เมื่อผมเสิร์ฟลูกค้าอีกโต๊ะนึงก็สั่งอาหารเพิ่มอีก 

    "  ขอสั่งอาหารหน่อยนะจ้า  ^O^ " 

    " ครับ ^^  "  ผมตอบรับพร้อมกับเดินไปจดรายการอาหาร  ยุ้ง...ยุ่ง 

    " รับอะไรดีครับ  " ลูกค้าโต๊ะนี้ส่งอาหารมากมายจนผมนั้นจดรายการแถบไม่ทัน  *_*  มึนไปเลยครับพี่น้องครับ 

    " เข้าใจแล้วครับกรุณารอสักครู่นะครับ "

    โอ๊ย ! โครม !!  เพล้ง !! 

    ไม่ต้องตกใจว่ามันเป็นเสียงอะไรนะครับ  ผมล้มอีกแล้วแร่ะ เฮ้อ...เจ็บตัวอีกแล้ว แต่รายการอาหารที่ผมนั้นจดไว้เปียกน้ำหมดเลยตัวหมึกนั้นก็ละลายไปกลับสายน้ำอีกด้วย  เซ็ง !... Y_Y แต่จิตวิญญาณพ่อค้าเต็มตัวผมจนลุกขึ้นมายืนใหม่  ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

    " เอ่อ..เมื่อตะกี้พวกคุณสั่งอะไรไปครับ ขออีกทีครับ ผมหกล้มแล้วตัวกระดาษมันเปียกนะครับ  "

       อีกด้านหนึ่งในมุมร้าน 

    "  ไม่เซ็งบ้างหรือไงนะ  เห็นฮันนี่ทำแบบนั้นแล้วมันเซ็งแทนจริงๆ  "

    " ดงแฮนี้ละน่า  ก็..ฮันนี่เขาพะวงถึงซีวอนล่ะมั้ง  เห็นว่ามีแผนพอหมดหน้าที่แล้วจะพาเขาชมบริเวณ

    งานนี้ "  เรียวรุคพูดกับดงแฮ

    "แต่งานเรากำลังยุ่งนี่น่า คนที่จะมาแทนหน้าที่ก็ไม่มีด้วยสิ แล้วจะออกไปได้ยังไงกัน " ดงแฮเอ่ยขึ้น
    แต่ก็รู้สึกเห็นใจฮันคยองอยู่ไม่น้อย

    อ๊ายยย  ! งานนี้ตายแน่เลยผมเลยเวลานัดมานานแล้วนี้น่า  ป่านนี้ซีวอนคงคอยแย่แล้ว  เรานัดเขาไว้ที่สนามประตูหน้าซะด้วย  เฮ้อ...ถ้าได้แวะออกไปบอกก่อนก็ยังดีอยู่หรอก  แต่ว่า..ทุกคนก็ยุ่งกันหมด

    "  ฮันคยอง เอาไปเสิร์ฟที่โต๊ะแปดทีนะ  "   ฮยอกแจเอ่ยพร้อมกับยื่นอาหาส่งมาให้ผมด้วยสีหน้านิ่งเฉย

    " เอ่อ..คือว่าฮยอก เราขอ... "  แต่ยังไม่ทันทีผมจะเอ่ยอะไรเลย 

    " เร็ว...เข้า  !!! " 

    " จ้า... "  ทำให้ผมนั้นต้องวิ่งไปด่วนจี่  แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอก 

    " เอาไปเสิร์ฟอันนี้ต่อ  "

    "  เอ่อ...คือว่าขอ "

    "  ด่วน...จี่  !!!  " 

    "  คร๊าบบบ  "   ไอ้ไก่ฮยอกบ้า  ไม่ยอมให้พูดเลยนะ 

    " เอ่อ...นี้มันเรื่องสำคัญเลยนะ  "

    "  ด่วนเลยนะ  "  เฮ้อ..มันไม่ยอมให้ผมพูดจริง ๆ นั้น  ขอโทษนะวอนนี่   T_T 

    "  จะแวบไปบอกหน่อยก็ไม่ได้คงจะอึดอัดสินะ  พ่อหนุ่มคนนั้นจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้  โธ่เอ๋ย ! ทำไมป่านนี้เราถึงยังไม่มีแฟนเสียทีนะ หนอย ! ดันมามีตัดหน้าแบบนี้ต้องกลั่นแกล้งซะบ้าง  "  ฮยอกแจเอ่ยอย่างเครียดแค้นปนหมั่นไส้

    "  อืม...ยังไงเราก็ยังมีมนุษยธรรมอยู่นี้น่า  "  ดงแฮเอ่ยกับตัวเอง 

    " นี้...ฉันว่ามันน่าเห็นใจอยู่นะ เพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วใครจะช่วยล่ะ  นี้ฮันนี่นายไปหาซีวอนเถอะงานนี้เดี๋ยวพวกเราจัดการเอง   "  เรียวรุคเอ่ยขึ้นในที่สุด 

    " ช่วย...ถึงนายอยู่ไปก็เกะกะ "  ดงแฮเอ่ยออกมา  ง่ะผมมันตัวเกะกะขนาดนั้นเลยเหรอ  T_T 

    "  ดงแฮนายนี้นะพูดกับฮันนี่ ดี ๆ หน่อยสิ  พูดซะโหดเชียว  "  จริงด้วย ดงแฮนายมันชั่งโหดร้ายที่สุด 

    ไม่เหมือนเรียวรุคสักนิดที่ออกจะเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน   - _ - 

    แต่ฮันคยองคงไม่รู้หรอกว่า  มีสาตาคู่หนึ่งมองฮันคยองแถบจะทุกฝีก้าวที่เขาอยู่ในร้าน....

    "  ขอบใจมากนะ ดงแฮ เรียวรุค  ถ้าอย่างนั้นฉันของเก็บจานพวกนี้ก่อนนะ "  ผมกำลังจะเดินเอาจานเลอะ  พวกนี้ไปเก็บแต่ก็มีเสียงของลูกค้าท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น 

    "  คิดเงินด้วย...   "  ผมจึงหันไปยิ้มพร้อมกับเอ่ยว่า 

    " คุณ 2 คนสั่งต๊อกโบกี 4 จานกับโค้ก  2 แก้วใช่มั้ยครับ  "

    "พูดอะไรอย่างนั้นดูนี่ซะก่อน  มีแค่โค๊ก 2 แก้ว  กับต๊อกโบกี 2 จานเองนะ "

    เอ๊ะ...แปลกจัง ผมว่าผมจำได้นะว่าเอามาให้พวกเขาสองคนเพิ่มง่ะ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้  หรือผมจะจำผิดโต๊ะ 

    " เอ่อ...คุณลูกค้าครับ แต่ผมจำได้ว่าเอามาเพิ่มให้  "

    " อะไร ! พูดหยั่งงี้ จะหาว่าพวกฉันโกงเรอะ  "  เสียงตะคอกของชายสองคนทำให้ผมตกใจสุดขีดโยนจานกระดาษที่เลอะใส่ศรีษะพวกนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ  OoOlll  ทำไมดีล่ะเนี้ยต้องรีบไปหาอะไรมาเช็ดให้ลูกค้าแล้ว 

    " ขะ..ขอโทษครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปหาอะไรมาเช็ดให้ครับ  "ว่าแล้วผมก็ไปหยิบผ้าที่อยู่บนโต๊ะเช็คเงิน แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงเรียวรุคนั้นเอ่ยกับผมว่า

    "  ฮันนี่  นั้นมันผ้าขี้ริ้ว  " เอ๊ะ ! ผ้าขี้ริ้วนั้นเหรอ 

    โครม  !  แผละ  ! 

    ผมสะดุดล้มอีกแล้วครับ ทำไมผมมันซุ่มซ่ามแบบนี้นะ  แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้นผ้าขี้ริ้วที่ผมหยิบมานั้นมันดันขึ้นไปอยู่บนหน้าของลูกค้าที่กำลังมีเรื่องกับผมอยู่นี้ล่ะสิ  +_O

    "  นี่ฉันว่าฮันนี่ของเรา ต้องเป็นพวกอัจฉริยะเรื่องซุ่มซ่ามแหง ๆ  "  ดงแฮมองไปยังฮันคยองพร้อมกับเอ่ยอย่างใจเย็นซึ่งทุกคนในร้านนั้นก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย เว้นแต่...เรียวรุค

    " ดงแฮ  นี้ไม่ใช่เวลามานั่งใจเย็นกันนะ  ฮันนี่จะแย่แล้ว  "

    "   แกเอาผ้าอะไรมาเช็ดหน้าฉัน ฮึ...  "  ลูกค้าโหโมพร้อมกับยกกำหมัดแน่น พร้อมกับกระชากเสื้อของ   ฮันคยอง 

    "  ขอโทษครับ !!  "  ผมได้แต่หลับตาแน่น  ท่องบทสวดมนต์ให้ตัวเองปลอดภัย 

    หมับ  !!  

    " เฮ้ย..อะไรวะ  "  เสียงของลูกค้าคนนั้นทำให้ผมลืมตาขึ้น  แต่แล้วผมก็เห็นร่างของชายคนหนึ่งเข้า
    มากระชากหลังคอเสื้อของลูกค้าคนนั้น  แต่พอผมเห็นใบหน้าของเขาชัดขึ้นก็ทำให้ผมนั้นตกใจทันที  ซีวอน....

    "  ซีวอน...  "

    "  เหวอ !! "  ซีวอนดึงชายเสื้อคลุมของลูกค้าสองคนนั้นขึ้น  และของที่เขาซ่อนเอาไว้หล่นลงมา 

    ดงแฮที่มองอยู่ก็เอ่ยขึ้นมาว่า

    " มันซ่อนจานที่กินเอาไว้ในใต้เสื้อคลุม  "

    "  ร้ายกาจ  "  เรียวรุคพูดเสริม  ทุกคนในร้านต่างพยักหน้าเห็นด้วย 

    " เอาล่ะ ๆ จ่ายเงินก็ได้นะ แต่ต้องให้พวกเราสั่งสอนไอ้หมอนั้นก่อนนะ มันโยนผ้าขี้ริ้วใส่หน้าฉัน  "

    "  สั่งสอนอย่างนั้นหรือ หมายความว่ายังไง   "  ซีวอนเอ่ยเสียงเข้มดูดุดัน  จนชายสองคนนั้นตะลึงไปเลย 

    " เอ่อ...ฉันจะจ่ายเงินนะจ๊ะ  " แล้วทั้งสองคนก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาจ่าย พร้อมกับวิ่งออกจากร้านไปอย่าง เร็วจี่ 

    "  เฉียบขาด... "  เรียวรุคเอ่ยอย่างตะลึงเล็กน้อย 

    "คนๆ นั้นเป็แฟนของฮันนี่อย่างนั้นเหรอ  เป็นผู้ชายที่บึกบึนจัง น่าเกรงขามชิบเป๋ง รูปร่างสูงใหญ่เสียด้วยสิ 
    คงจะแข็งแรงน่าดู 
    "  ดงแฮเอ่ยอย่างเพ้อฝัน  และชื่นชม 

    " ก็แหงล่ะ ตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ชั้นม.ปลาย แค่ได้ยินชื่อเขาก็ทำให้หัวหดไปตาม ๆ กันแล้ว  " เรียวรุคเอ่ยอย่างกับเป็นผู้รู้

    "  แล้วไงคนหล่อบึกบึนอย่างนั้นถึงได้มาเป็นแฟนของฮันคยองได้ล่ะ  อย่างกับร้านขายของชำซ่อมซ่อ กับร้านกิฟท์ชอปหรูหราอย่างนั้นแหละ  "  ฮยอกแจเปรียบเปรยคู่ของฮันคยองกับซีวอน 

    "  นี้ ไอ้ไก่แกคิดได้ยังไงวะเนี้ย  "   ดงแฮเอ่ยขึ้น  กับคำคมเปรียบเปรยของฮยอกแจ

     

    ฮัดชิ้ว  !!!  ใครวันบ่นเราหว่า ตอนนี้ผมเดินออกนอกร้านพร้อมกับซีวอนเรียบร้อยแล้วครับ 

    "  ทำไมวอนนี่มาถึงเร็วจังง่ะ  " ผมเอ่ยถามซีวอน  ซึ่งผมกับซีวอนเราคบกันมาได้ 2 เดือนแล้วครับ  ซีวอนนั้นเป็นคนนิ่ง ๆ ไม่ค่อยพูดแต่ก็เป็นที่พึ่งพาได้เสมอและทุกเรื่องดูอย่างวันนี้ดิ  เท่เป็นบ้าเลยง่ะ >///< 

    "ฉันก็มองนายอยู่แถว ๆ นั้นแร่ะ สงสัยนายคงงานยุ่งมากสินะ ถึงไม่เห็นว่าฉันนั่งอยู่ตรงนั้น  "  ซีวอนพูดกับผมพร้อมกับชี้ไปที่เก้าอี้ม้านั่งแถว ๆ ใกล้กับร้าน 

    "  ถ้า..อย่างนั้น  "

    "  เดี๋ยวนายรอฉันอยู่แถวนี้ก็แล้วกันนะ พอดีกว่าคังอินมันอยากจะนัดเจอฉันนะ เดี๋ยวฉันมานะ "

    " ขอโทษนะวอนนี่ เดี๋ยวก็จะมีคนมาแทนฉันแล้แร่ะ "  ผมเอ่ยกล่าวขอโทษเขาเรื่องนัด

    "  ไม่เป็นไรหรอก  "

    " เอ่อ...เดี๋ยววอนนี่  ก่อนหน้านี้นายนั่งอยู่ที่ม้านั่งมองฉันตลอดเวลาเลยหรือ  "  ผมเอ่ยถามซีวอนเขาหันมายิ้มให้ผมแล้วเอ่ยว่า 

    "  อืม...ตลอดเวลา  " 

    ห๊า...แบบนี้เขาก็เห็นความซุ่มซ่าม ขอผมหมดเลยอะดิ >///< บ้าที่สุดเลย ไอ้ฮันคยองเอ่ย T///T

    ++++++++++++++++

    ขอฝากเรื่องนี้อีกเรื่องนะจร้า แหะ ๆๆๆ ^^ 


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×