คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 เหตุเกิดที่ร้านต๊อกโบกี
ดีครับ งานยุ่งจังเลย วันนี้มหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่นั้นมีงานเทศกาลประจำครับ และผมนั้นก็เป็นพนักงานนอกร้าน อ้อ...จริงสิ ชื่อของผมคือ ฮาน ฮันคยอง นะครับ ^^ งานนี้แผนกของเราเปิดเป็นร้านขาย ต๊อกโบกีขายดีน่าดูเลย... ตอนนี้ผมก็กำลังจะไปเสิร์ฟให้กับลูกค้าที่เข้ามาบริการครับ
" ขะ..ขอโทษทีทำให้คอยนะครับ " ผมเดินเข้าไปเสิร์ฟของที่ลูกค้าสั่ง แต่ลูกค้าโต๊ะนั้นกลับมองผมมาอย่าง งง ?...
" เอ๊ะ ? เราไม่ได้สั่งนะค่ะ " ห๊า...O_O นี้ผมเสิร์ฟผิดโต๊ะอีกแล้วหรอเนี้ย นี้มันร้อยที่เท่าไรของวันนี้นะ เฮ้อ...แล้วก็มีเสียงของโต๊ะลูกค้าข้าง ๆ ตะโกนบอกผมว่า
" เอ่อ...ต๊อกโบกีที่สั่งอยู่ทางนี้ครับ "
" อ่า...ขอโทษนะครับ " แต่เมื่อผมหันกลับไปยังโต๊ะที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง โป๊ก !! >O< เจ็บง่ะ เสากั้นทางเดิน ผมเดินไปชนมันอย่างเต็มเหนี่ยว โอ๊ย ! จนลูกค้าพากันตกใจยกใหญ่ เมื่อผมเสิร์ฟลูกค้าอีกโต๊ะนึงก็สั่งอาหารเพิ่มอีก
" ขอสั่งอาหารหน่อยนะจ้า ^O^ "
" ครับ ^^ " ผมตอบรับพร้อมกับเดินไปจดรายการอาหาร ยุ้ง...ยุ่ง
" รับอะไรดีครับ " ลูกค้าโต๊ะนี้ส่งอาหารมากมายจนผมนั้นจดรายการแถบไม่ทัน *_* มึนไปเลยครับพี่น้องครับ
" เข้าใจแล้วครับกรุณารอสักครู่นะครับ "
โอ๊ย ! โครม !! เพล้ง !!
ไม่ต้องตกใจว่ามันเป็นเสียงอะไรนะครับ ผมล้มอีกแล้วแร่ะ เฮ้อ...เจ็บตัวอีกแล้ว แต่รายการอาหารที่ผมนั้นจดไว้เปียกน้ำหมดเลยตัวหมึกนั้นก็ละลายไปกลับสายน้ำอีกด้วย เซ็ง !... Y_Y แต่จิตวิญญาณพ่อค้าเต็มตัวผมจนลุกขึ้นมายืนใหม่ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" เอ่อ..เมื่อตะกี้พวกคุณสั่งอะไรไปครับ ขออีกทีครับ ผมหกล้มแล้วตัวกระดาษมันเปียกนะครับ "
อีกด้านหนึ่งในมุมร้าน
" ไม่เซ็งบ้างหรือไงนะ เห็นฮันนี่ทำแบบนั้นแล้วมันเซ็งแทนจริงๆ "
" ดงแฮนี้ละน่า ก็..ฮันนี่เขาพะวงถึงซีวอนล่ะมั้ง เห็นว่ามีแผนพอหมดหน้าที่แล้วจะพาเขาชมบริเวณ
งานนี้ " เรียวรุคพูดกับดงแฮ
"แต่งานเรากำลังยุ่งนี่น่า คนที่จะมาแทนหน้าที่ก็ไม่มีด้วยสิ แล้วจะออกไปได้ยังไงกัน " ดงแฮเอ่ยขึ้น
แต่ก็รู้สึกเห็นใจฮันคยองอยู่ไม่น้อย
อ๊ายยย ! งานนี้ตายแน่เลยผมเลยเวลานัดมานานแล้วนี้น่า ป่านนี้ซีวอนคงคอยแย่แล้ว เรานัดเขาไว้ที่สนามประตูหน้าซะด้วย เฮ้อ...ถ้าได้แวะออกไปบอกก่อนก็ยังดีอยู่หรอก แต่ว่า..ทุกคนก็ยุ่งกันหมด
" ฮันคยอง เอาไปเสิร์ฟที่โต๊ะแปดทีนะ " ฮยอกแจเอ่ยพร้อมกับยื่นอาหาส่งมาให้ผมด้วยสีหน้านิ่งเฉย
" เอ่อ..คือว่าฮยอก เราขอ... " แต่ยังไม่ทันทีผมจะเอ่ยอะไรเลย
" เร็ว...เข้า !!! "
" จ้า... " ทำให้ผมนั้นต้องวิ่งไปด่วนจี่ แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอก
" เอาไปเสิร์ฟอันนี้ต่อ "
" เอ่อ...คือว่าขอ "
" ด่วน...จี่ !!! "
" คร๊าบบบ " ไอ้ไก่ฮยอกบ้า ไม่ยอมให้พูดเลยนะ
" เอ่อ...นี้มันเรื่องสำคัญเลยนะ "
" ด่วนเลยนะ " เฮ้อ..มันไม่ยอมให้ผมพูดจริง ๆ นั้น ขอโทษนะวอนนี่ T_T
" จะแวบไปบอกหน่อยก็ไม่ได้คงจะอึดอัดสินะ พ่อหนุ่มคนนั้นจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ โธ่เอ๋ย ! ทำไมป่านนี้เราถึงยังไม่มีแฟนเสียทีนะ หนอย ! ดันมามีตัดหน้าแบบนี้ต้องกลั่นแกล้งซะบ้าง " ฮยอกแจเอ่ยอย่างเครียดแค้นปนหมั่นไส้
" อืม...ยังไงเราก็ยังมีมนุษยธรรมอยู่นี้น่า " ดงแฮเอ่ยกับตัวเอง
" นี้...ฉันว่ามันน่าเห็นใจอยู่นะ เพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วใครจะช่วยล่ะ นี้ฮันนี่นายไปหาซีวอนเถอะงานนี้เดี๋ยวพวกเราจัดการเอง " เรียวรุคเอ่ยขึ้นในที่สุด
" ช่วย...ถึงนายอยู่ไปก็เกะกะ " ดงแฮเอ่ยออกมา ง่ะผมมันตัวเกะกะขนาดนั้นเลยเหรอ T_T
" ดงแฮนายนี้นะพูดกับฮันนี่ ดี ๆ หน่อยสิ พูดซะโหดเชียว " จริงด้วย ดงแฮนายมันชั่งโหดร้ายที่สุด
ไม่เหมือนเรียวรุคสักนิดที่ออกจะเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน - _ -
แต่ฮันคยองคงไม่รู้หรอกว่า มีสาตาคู่หนึ่งมองฮันคยองแถบจะทุกฝีก้าวที่เขาอยู่ในร้าน....
" ขอบใจมากนะ ดงแฮ เรียวรุค ถ้าอย่างนั้นฉันของเก็บจานพวกนี้ก่อนนะ " ผมกำลังจะเดินเอาจานเลอะ พวกนี้ไปเก็บแต่ก็มีเสียงของลูกค้าท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น
" คิดเงินด้วย... " ผมจึงหันไปยิ้มพร้อมกับเอ่ยว่า
" คุณ 2 คนสั่งต๊อกโบกี 4 จานกับโค้ก 2 แก้วใช่มั้ยครับ "
"พูดอะไรอย่างนั้นดูนี่ซะก่อน มีแค่โค๊ก 2 แก้ว กับต๊อกโบกี 2 จานเองนะ "
เอ๊ะ...แปลกจัง ผมว่าผมจำได้นะว่าเอามาให้พวกเขาสองคนเพิ่มง่ะ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ หรือผมจะจำผิดโต๊ะ
" เอ่อ...คุณลูกค้าครับ แต่ผมจำได้ว่าเอามาเพิ่มให้ "
" อะไร ! พูดหยั่งงี้ จะหาว่าพวกฉันโกงเรอะ " เสียงตะคอกของชายสองคนทำให้ผมตกใจสุดขีดโยนจานกระดาษที่เลอะใส่ศรีษะพวกนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ OoOlll ทำไมดีล่ะเนี้ยต้องรีบไปหาอะไรมาเช็ดให้ลูกค้าแล้ว
" ขะ..ขอโทษครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปหาอะไรมาเช็ดให้ครับ "ว่าแล้วผมก็ไปหยิบผ้าที่อยู่บนโต๊ะเช็คเงิน แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงเรียวรุคนั้นเอ่ยกับผมว่า
" ฮันนี่ นั้นมันผ้าขี้ริ้ว " เอ๊ะ ! ผ้าขี้ริ้วนั้นเหรอ
โครม ! แผละ !
ผมสะดุดล้มอีกแล้วครับ ทำไมผมมันซุ่มซ่ามแบบนี้นะ แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้นผ้าขี้ริ้วที่ผมหยิบมานั้นมันดันขึ้นไปอยู่บนหน้าของลูกค้าที่กำลังมีเรื่องกับผมอยู่นี้ล่ะสิ +_O
" นี่ฉันว่าฮันนี่ของเรา ต้องเป็นพวกอัจฉริยะเรื่องซุ่มซ่ามแหง ๆ " ดงแฮมองไปยังฮันคยองพร้อมกับเอ่ยอย่างใจเย็นซึ่งทุกคนในร้านนั้นก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย เว้นแต่...เรียวรุค
" ดงแฮ นี้ไม่ใช่เวลามานั่งใจเย็นกันนะ ฮันนี่จะแย่แล้ว "
" แกเอาผ้าอะไรมาเช็ดหน้าฉัน ฮึ... " ลูกค้าโหโมพร้อมกับยกกำหมัดแน่น พร้อมกับกระชากเสื้อของ ฮันคยอง
" ขอโทษครับ !! " ผมได้แต่หลับตาแน่น ท่องบทสวดมนต์ให้ตัวเองปลอดภัย
หมับ !!
" เฮ้ย..อะไรวะ " เสียงของลูกค้าคนนั้นทำให้ผมลืมตาขึ้น แต่แล้วผมก็เห็นร่างของชายคนหนึ่งเข้า
มากระชากหลังคอเสื้อของลูกค้าคนนั้น แต่พอผมเห็นใบหน้าของเขาชัดขึ้นก็ทำให้ผมนั้นตกใจทันที ซีวอน....
" ซีวอน... "
" เหวอ !! " ซีวอนดึงชายเสื้อคลุมของลูกค้าสองคนนั้นขึ้น และของที่เขาซ่อนเอาไว้หล่นลงมา
ดงแฮที่มองอยู่ก็เอ่ยขึ้นมาว่า
" มันซ่อนจานที่กินเอาไว้ในใต้เสื้อคลุม "
" ร้ายกาจ " เรียวรุคพูดเสริม ทุกคนในร้านต่างพยักหน้าเห็นด้วย
" เอาล่ะ ๆ จ่ายเงินก็ได้นะ แต่ต้องให้พวกเราสั่งสอนไอ้หมอนั้นก่อนนะ มันโยนผ้าขี้ริ้วใส่หน้าฉัน "
" สั่งสอนอย่างนั้นหรือ หมายความว่ายังไง " ซีวอนเอ่ยเสียงเข้มดูดุดัน จนชายสองคนนั้นตะลึงไปเลย
" เอ่อ...ฉันจะจ่ายเงินนะจ๊ะ " แล้วทั้งสองคนก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาจ่าย พร้อมกับวิ่งออกจากร้านไปอย่าง เร็วจี่
" เฉียบขาด... " เรียวรุคเอ่ยอย่างตะลึงเล็กน้อย
"คนๆ นั้นเป็แฟนของฮันนี่อย่างนั้นเหรอ เป็นผู้ชายที่บึกบึนจัง น่าเกรงขามชิบเป๋ง รูปร่างสูงใหญ่เสียด้วยสิ
คงจะแข็งแรงน่าดู " ดงแฮเอ่ยอย่างเพ้อฝัน และชื่นชม
" ก็แหงล่ะ ตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ชั้นม.ปลาย แค่ได้ยินชื่อเขาก็ทำให้หัวหดไปตาม ๆ กันแล้ว " เรียวรุคเอ่ยอย่างกับเป็นผู้รู้
" แล้วไงคนหล่อบึกบึนอย่างนั้นถึงได้มาเป็นแฟนของฮันคยองได้ล่ะ อย่างกับร้านขายของชำซ่อมซ่อ กับร้านกิฟท์ชอปหรูหราอย่างนั้นแหละ " ฮยอกแจเปรียบเปรยคู่ของฮันคยองกับซีวอน
" นี้ ไอ้ไก่แกคิดได้ยังไงวะเนี้ย " ดงแฮเอ่ยขึ้น กับคำคมเปรียบเปรยของฮยอกแจ
ฮัดชิ้ว !!! ใครวันบ่นเราหว่า ตอนนี้ผมเดินออกนอกร้านพร้อมกับซีวอนเรียบร้อยแล้วครับ
" ทำไมวอนนี่มาถึงเร็วจังง่ะ " ผมเอ่ยถามซีวอน ซึ่งผมกับซีวอนเราคบกันมาได้ 2 เดือนแล้วครับ ซีวอนนั้นเป็นคนนิ่ง ๆ ไม่ค่อยพูดแต่ก็เป็นที่พึ่งพาได้เสมอและทุกเรื่องดูอย่างวันนี้ดิ เท่เป็นบ้าเลยง่ะ >///<
"ฉันก็มองนายอยู่แถว ๆ นั้นแร่ะ สงสัยนายคงงานยุ่งมากสินะ ถึงไม่เห็นว่าฉันนั่งอยู่ตรงนั้น " ซีวอนพูดกับผมพร้อมกับชี้ไปที่เก้าอี้ม้านั่งแถว ๆ ใกล้กับร้าน
" ถ้า..อย่างนั้น "
" เดี๋ยวนายรอฉันอยู่แถวนี้ก็แล้วกันนะ พอดีกว่าคังอินมันอยากจะนัดเจอฉันนะ เดี๋ยวฉันมานะ "
" ขอโทษนะวอนนี่ เดี๋ยวก็จะมีคนมาแทนฉันแล้แร่ะ " ผมเอ่ยกล่าวขอโทษเขาเรื่องนัด
" ไม่เป็นไรหรอก "
" เอ่อ...เดี๋ยววอนนี่ ก่อนหน้านี้นายนั่งอยู่ที่ม้านั่งมองฉันตลอดเวลาเลยหรือ " ผมเอ่ยถามซีวอนเขาหันมายิ้มให้ผมแล้วเอ่ยว่า
" อืม...ตลอดเวลา "
ห๊า...แบบนี้เขาก็เห็นความซุ่มซ่าม ขอผมหมดเลยอะดิ >///< บ้าที่สุดเลย ไอ้ฮันคยองเอ่ย T///T
++++++++++++++++
ความคิดเห็น