ดวงใจรัตติกาล sihan

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ของปริศนา แก้คำผิด

ท่ามกลางสายฝนที่หนาวเหน็บฮันเกิงรีบวิ่งฝ่าสายฝนไปยังมุมตึกอย่างรวดเร็วของอีกฝากหนึ่ง
เพื่อทำการหลบฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก เสื้อทำงานของเขานั้นเปียกไปจนถึงครึ่งแผ่นหลัง 
เขามองเอกสารในแฟ้มที่ถือมาเปียกไปหมดตัวหมึกบนกระดาษแทบจะจางรวมกันเป็นเนื้อเดียวจน
มองไม่เห็นตัวหนังสือเสียแล้ว 

"  เฮ้อ...จะให้ถึงห้องพักก่อนค่อยตกก็ไม่ได้ เอกสารสำคัญเสียหายหมดเลย  สงสัยคืนนี้คงไม่ได้นอนอีก
แน่นอน ฮันเกิงเอ๋ย  "

ฮันเกิงเป็นหนุ่มชาวจีนที่มาอาศัยอยู่โซล ประเทศเกาหลี ได้มาหลายปีแล้ว  ซึ่งฐานะทางบ้านที่ประเทศจีนของ
เขานั้นก็ไม่ได้ร่ำรวยเงินทองอะไรมากนัก  จึงทำให้ฮันเกิงนั้นต้องประหยัดค่าใช่จ่ายในการดำรงชีวิตในแต่ละวัน  
แถมต้องไปอยู่ห้องพักที่ถูกที่สุดของชานเมือง ทำให้เดินทางจากที่ทำงานจนถึงบ้านพักนั้นไกลออกไปเป็นกิโล
ฮันเกิงต้องใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมง  แล้วดันต้องมาซวยติดฝนอยู่ที่มุมตึกเปลี่ยวไร้ซึ่งผู้คนอีกซึ่งในเวลานี้
 ก็แทบจะไม่ค่อยมีผู้คนเดินผ่านไปมาแล้ว  ฮันเกิงนั่งรอฝนอยู่พักใหญ่เมื่อเห็นไม่เห็นท่าทีว่าฝนจะหยุดลงได้
จึงเก็บสัมภาระพร้อมจะวิ่งตากฝนอีกครั้ง

"  ดูท่าไม่หยุดแน่นอน  รีบวิ่งไปดีกว่า  "  แต่ยังไม่ทันทีฮันเกิงจะก้าวขาออกไป  ก็มีเสียงระเบิดดังลั่นเหมือนกับว่าแผ่นดินจะสะเทือนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ  ทำให้ฮันเกิงนั้นเซล้มไปกองกับพื้นหมอกควันกระจายเต็มไปหมดตรงบริเวณที่ฮันเกิงอยู่   แต่เมื่อควันได้กระจายตัวเบาบางลงฮันเกิงจึงสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่นอนอยู่อีกฝากหนึ่งไม่ห่างจากตัวเขามานัก  เป็นร่างชายชรา ร่างหนึ่งสภาพไม่สู้ดีนัก   ฮันเกิงจึงรีบตัดสินใจเข้าไปดูพร้อมกับประคองร่างนั้นขึ้นวางบนตักของตน 

" คุณลุงครับ  เป็นอะไรหรือเปล่า  "  ชายชราลืมตาขึ้นเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง  ฮันเกิงจึงนาบหูเข้าไปใกล้ ๆ
เพื่อฟังเขาได้อย่างถนัดขึ้น

"  มะ..มันกำ...ลังมา  เก็บสิ่งนี้ไว้  ซ่อนตัว...อย่าให้ใครเห็น...  " 

"  ใครกำลังมาครับลุง... "    แต่...ยังไม่ทันที่ฮันเกิงพูดจบ  ร่างของชายชรานั้นก็ค่อย ๆ หายไปต่อหน้าต่อตา
ของฮันเกิง   เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองร่างที่เขาประคองนั้นหายไปต่อหน้าต่อตาของเขา
หรือว่าเขาโดนเข้าให้แล้ว  และแล้วสติของฮันเกิงก็วูบดับลง....

"  คุณครับ  คุณ...  "  ฮันเกิงได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจึงลืมตาด้วยท่าทางสะลึมสะลือ 
จึงเห็น ร.ป.ภ  คนหนึ่งมาเขย่าร่างของฮันเกิงให้ตื่นขึ้น  ฮันเกิงจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งโดยที่มี ร.ป.ภช่วยพยุง
พร้อมกับมองไปรอบ ๆ 

"  เมื่อกี้คุณเห็นอะไรหรือป่าว  "  ฮันเกิงเอ่ยไปถาม ร.ป.ภ ที่ปลุกเขาให้ตื่นขึ้น 

"  เห็นอะไรหรือครับ  ผมเดินออกมาจากตัวอาคารเพราะเห็นว่าฝนมันหยุดตกแล้วแล้วพอลงมาผม
ก็เห็นคุณมานอนสลบอยู่ตรงนี้ แล้วคุณพักอยู่ที่ไหนล่ะครับ ."

ฮันเกิงนิ่งไม่ได้เอ่ยอะไรแสดงว่าเมื่อกี้นี้เขาคงฝันไปสินะ   ชายชราที่หายไปต่อหน้าเขา 
แล้วของที่เขาหยิบยื่นให้  กับคำพูดแปลก ๆ นั้นอีก 

"  ไม่มีอะไรครับ ชั่งมันเถอะผมคงต้องกลับบ้านแล้วล่ะ  "  ว่าแล้วฮันเกิงก็เอ่ยขอบคุณ
ที่ช่วยเหลือเขาก่อนที่จะเดินออกมาจากมุมตึกแห่งนั้น

     1 ชั่วโมงต่อมาฮันเกิงกลับมาถึงหอพักด้วยความเหนื่อยอ่อน พร้อมกับวางสัมภาระลงบนโซฟา
ในห้องอย่างไม่ใยดี ทำให้ถุงพลาติกใบหนึ่งหล่นลงพื้น  ของในถุงนั้นกระจายหล่นลงมาหมด 

" โอ๊ย !! เหนื่อยนะโว๊ยยยย  แม่ง !!  "  แต่แล้วสายตาของฮันเกิงก็ไปสะดุดกับถุงผ้าสีดำสนิทถุงหนึ่ง 
ทำให้ฮันเกิงต้องก้มลงไปเก็บ 

"  เอ๊ะ...ถุงผ้านี้เราไปเอามาตั้งแต่เมื่อไรหว่า  "  ฮันเกิงพิจารณาถุงผ้าพร้อมกับของอะไรบางอย่างที่อยู่ในนั้น 
ฮันเกิงจึงค่อย ๆ แกะห่อถุงนั้นออก สิ่งที่อยู่ในนั้นคือลูกแก้วขนาดเท่ากับฝ่ามือของฮันเกิงสีดำ
เหมือนเพลิงนิลแต่ทันใดนั้นลูกแก้วก็ทอแสงส่องประกายสว่างทั่วบริเวณห้อง

     ลึกลงใต้โลกซึ่งเป็นดินแดนอันมืดมิด  ไร้ซึ่งแสงสุริยาพาดผ่าน  ในดินแดนแห่งนี้เป็นที่อยู่ของ
เหล่าปีศาจและภายใต้ต้นไม้ที่เป็นพงหนามนั้นหากสังเกตจะมีอุโมงค์ช่องทางที่นำไปยังปราสาทสีดำทมิฬ
ตั้งตะหง่านสูงอยู่เหนือพื้นประมาณ 2-3 ฟุตเห็นจะได้   ในประสาทมีเสียงฝีเท้าของปีศาจตนหนึ่ง
เดินอย่างรวดเร็วไปที่ห้องโถงใหญ่นั้น  ภายในนั้นมีปีศาจมากมายหลายตนยืนอยู่หน้าบังลังก์ที่
ตั้งตะหง่านและบนบังลังก์นั้นมีจ้าวแห่งปีศาจประทับอยู่ 

" ยุนโฮ เจ้ารู้ตัวใช่มั้ยที่ข้าเรียกเจ้ามาพบด้วยเรื่องอะไร  "  จ้าวแห่งปีศาจเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน และแฝง
ไปด้วยอำนาจ

" ขอรับ"

" ข้ารู้สึกถึงพลังดวงแก้วของข้าที่ถูกขโมยไป  ข้าต้องการให้เจ้าไปนำดวงแก้วกลับมาให้ข้า
พร้อมกับคนที่ขโมยมัน  ข้าจะลงโทษมันให้สาสม  "  

"  รับทราบ ขอรับ  "  ว่าแล้วยุนโฮก็โค้งคำนับอีกฝ่ายก่อนร่างสูงจะเดินออกไป

   ภายในห้องของฮันเกิง  ฮันเกิงกำลังตะลึงกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น   แสงที่เปล่งออกมาจาก
ลูกแก้วปริศนาที่อยู่ในถุงของเขา แล้วมันมาจากไหนกันล่ะเนี้ย  แต่แล้วฮันเกิงก็นึกถึงเหตุการณ์
ฝนตกและชายชราที่หายไปต่อหน้า  พร้อมกับยื่นของสิ่งหนึ่งให้เขา

"  นี้มัน...อะไรเนี้ย  "  แต่แล้วความมืดมิดก็ปกคลุมท้องฟ้าจนมืดสนิท   ลมพายุพัดมาปะทะหน้าต่าง
ที่เปิดอยู่สั่นเครือ

 ทำให้ฮันเกิงนั้นลุกขึ้นจะไปที่หน้าต่างเพื่อจะปิดมัน  แต่ทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มใส่เสื้อกล้ามหนังดำ
กับกางเกงหนังสีดำเช่นกัน  ยืนอยู่ริมหน้าต่างที่ฮันเกิงกำลังจะเอื้อมมือไปปิด แต่แล้วเมื่อฮันเกิงเห็น
ร่างสูงที่ยืนอยู่นั้นทำให้ฮันเกิงต้องถอยตัวเองออกมาอย่างอัตโนมัติ

" เจ้ามนุษย์ จงนำดวงแก้วคืนแก่ข้าเดี๋ยวนี้ "

"  คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ  "  ฮันเกิงเอ่ยอย่างไม่พอใจที่มีชายแปลกหน้าปีนขึ้นมาบนหน้าต่าง
บนหน้าต่าง  !!  เฮ้ย !! นี้มันชั้น 10 นะเฟ้ย แล้วมันขึ้นมาได้ยังไงวะ 

"  นี้มันชั้น 10 นะคุณแล้วยืนไม่กลัว...  "   แต่ยังไม่ทันทีฮันเกิงพูดจบ  ยุนโฮก็ลงมาจากริมขอบ
หน้าต่าง  มายังห้องของชายหนุ่ม 
"  นี้คุณกำลังบุกรุก ที่ส่วนตัวของผมนะ  "  ฮันเกิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเล็กน้อย  เมื่อเห็นอีกฝ่ายยัง
คงเดินเข้ามาใกล้ 

"  เจ้าเอาดวงแก้วไปไว้ที่ไหน  "   แต่ยุนโฮมิได้ฟังคำตอบของอีกฝ่าย เขาร่ายมนต์ตราบ้างอย่างใส่ไปที่ฮันเกิง
จนร่างบางนั้นรู้สึกตัวของเขาเริ่มชาและหนังอึ้งขึ้นเรื่อย ๆ  ในที่สุดสติสัมปชัญะของฮันเกิงก็ดับวูบลง
อีกครั้งอย่างง่ายดาย 

++++++++++++++++++++++++++++

ตอนแรกฝากหน่อยนะ จำรหัสไม่ได้เลยต้องเปลี่ยนใหม่หมด 555