ดวงใจรัตติกาล sihan

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 9 ลาก่อน

เมื่อชางมินเดินไปยังสวนหลังปราสาท   กับไม่เห็นร่างของเด็กหนุ่มฮันเกิงจึงเอ๊ะใจขึ้น

 "  อ้าว...หลงทางหรือไงน่า  ฮันเกิง  "  ชางมินหันซ้ายแลขวายังไม่เจอฮันเกิงจึงเดินหันหลังไปยังทางเดิน

กลับปราสาท 

"  สงสัยกลับห้องไปแล้วล่ะมั้ง  เดี๋ยวไปเคลียร์เรื่องงานเลี้ยงเสร็จ แล้วค่อยไปตามในห้องก็ได้  "  เมื่อชางมิน
คิดได้ดังนั้น จึงเดินไปยังห้องงานที่จะเตรียมจัดเลี้ยง 

   ฮันเกิงเมื่อกลับมาถึงห้องก็คิดถึงเรื่องที่ได้ยินมาวันนี้   เขาควรที่จะทำอย่างไรดีอยู่ที่นี้เขาก็ดีที่จะเป็น
ตัวถ่วงของคุณซีวอน ช่วยอะไรเขาก็ไม่ได้ แต่แล้วก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น 

" เข้ามาสิชางมิน  ฮันไม่ได้ล๊อคห้อง "  เสียงประตูเปิดออก  แต่ฮันเกิงนั้นไม่ได้สนใจที่จะหันไปดูบุคคล
ที่มาใหม่เพราะฮันเกิงนั้นคิดว่า คนที่เข้ามานั้นคือชางมิน

" นี้ชางมินเมื่อไร  ฮันจะได้กลับบ้าน อยู่ที่นี้ฮัน ก็เหมือนเป็นตัวถ่วงของคุณซีวอนเขา   "  แต่แล้วเสียงของ
คนที่เข้ามาก็เอ่ยขึ้น 

 "  ถ้าข้ามีวิธีที่จะทำให้เจ้ากลับบ้านได้ล่ะ เจ้าสนใจไหม  "   เสียงนี้ไม่ใช้เสียงของชางมินนี้ แล้วเป็นใคร

ว่าแล้วฮันเกิงก็หันไปมองด้านหลังทันที 

"  คุณเป็นใคร  "  ฮันเกิงหันไปยังร่างของชายแปลกหน้า แต่แล้วฮันเกิงก็นึกออก

"   คุณคือลูกชายของเจ้าเมืองแคว้นที่  สิบสามนี้  คุณเข้ามาหาฮันมีธุระอะไรครับ   "

" เรื่องนั้นใช่เรื่องที่เจ้าต้องสนใจ  แต่สิ่งที่เจ้าต้องสนใจคือ เจ้าอยากที่จะกลับบ้านหรือมั้ย  "  ฮันเกิงนิ่งไป
สักพักไม่ได้ตอบอะไร  เมื่ออีกฝ่ายเห็นดังนั้นจึงเอ่ยอีกว่า 

 "  ข้าสามารถช่วยพาเจ้า ไปหาพ่อกับแม่และน้องชายของเจ้าได้นะ มนุษย์น้อย  "

" คุณพาฮันกลับบ้านได้ด้วยเหรอ  "  อีกฝ่ายพยักหน้าให้แทนคำตอบพร้อมกับยิ้มให้ 

"  ถ้าเจ้าตอบตกลง ข้าพาเจ้าไปยังที่ ๆ หนึ่งที่จะพาเจ้ากลับบ้านได้  "  ฮันเกิงเอ่ยอย่างใช้ความคิด
ถ้าเขาสามารถกลับบ้านได้จริง ๆ ล่ะ แล้วคุณซีวอนบอกว่าจะพาเรากลับไม่ใช่เหรอ 

"  ท่านจ้าวปีศาจ ให้ข้ามาทำหน้าที่แทน โดยการส่งเจ้ากลับบ้าน  "  ฮีชอลตอบเหมือนกับว่ารู้ความ
ของฮันเกิงในตอนนี้ 

"  คุณซีวอน บอกให้คุณมาแทนเขาอย่างนั้นเหรอ  "  ฮีชอลยิ้มให้พร้อมพยักหน้า  แล้วเอ่ยกับฮันเกิงอีกครั้ง

"  ตกลงมั้ย ล่ะ  "  ฮันเกิงนิ่งไปครู่แล้วเอ่ยกลับไปว่า 

"  ตกลงผมจะไปกับคุณ....  "

 เมื่อฮีชอลได้ยินดังนั้น  จึงได้เรียกลูกน้องของตนออกมาจากหลังม่าน  นั้นก็คือยมทูตทาสรับใช้ที่
ซื่อสัตย์ในสมัยที่พี่ชายของฮีชอลนั้นยังเป็นองค์มัจจุราช  แต่ตอนนี้กับถูกยึดอำนาจลงและถูกขังอยู่
ใต้ขุมนรกที่ลึกสุดของ  โลกันตนรก 

" ตามยมทูตไป แล้วเจ้าจะเจอในสิ่งที่เจ้าต้องการ  " ว่าแล้วฮันเกิงก็เดินตามยมทูตตนนั้น  เมื่อออกมา
แล้วกลับต้องเจอสิ่งที่หน้าแปลกใจคือ ไม่มีใครเดินผ่านหน้าบริเวณที่ฮันเกิงเดินผ่านทุกอย่างดูเงียบไร้ซึ่งผู้คน
ทั้ง ๆ   สถานที่นี้ต้องมีทหารปีศาจหลายตนชุกชุม  ฮันเกิงนั้นอยากที่จะเอ่ยปากถามยมทูตที่นำทาง
แต่คิดอีกที่เขาไม่ถามจะดีกว่า  และแล้วยมทูตก็พาฮันเกิงมาอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่งที่เป็นทางอุโมงค์
อันมืดมิดแล้วยมทูตก็นำทางให้ฮันเกิงเข้าไปในนั้น   ข้างในอุโมงค์นั้นมืดมิด  ทางเดินทอดยาวเหมือน
ไม่มีที่สิ้นสุด แต่แล้วในที่สุดฮันเกิงก็เจอกับแสงสว่าง  เมื่อเดินออกไปฮันเกิงก็เจอกับหอไตรที่สูงเฉียดฟ้า
ยมทูตให้ฮันเกิงเดินเข้าไปในหอไตรนั้นแล้วเอ่ยว่า

 "  เข้าไปในหอไตรนั้นแล้วท่านจะได้กลับไปหาครอบครัว   "  ว่าแล้วยมทูตนั้นก็อัตธานหายไป 
เมื่อฮันเกิงเห็นดังนั้น  มีแต่จะต้องไปต่อเพียงอย่างเดียวเท่านั้น 

" ล่าก่อน คุณซีวอน ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง  "  

ฮันเกิงเดินเข้าไปในประตูของหอไตร  แต่แล้วก็มีแสงส่างจ้าจนฮันเกิงต้องหลับตาลง  เหมือนกับว่าตัวของ
เขานั้นหมุนอยู่ในอากาศ ฮันเกิงรู้สึกคลื่นไส้จนอยากจะอ้วกออกมา  แต่แล้วทุกอย่างก็อยู่ในความมืดมิด 

   ฮันเกิงตื่นมาอีกครั้งในห้องนอนของตน ห้องอพาร์ทเมนท์โกโรโกโสอีกครั้ง  ทุอย่างกลับมาเป็นเหมือนปรกติ 
ฮันเกิงมองไปรอบ ๆ กับสถานที่ ๆ คุ้นตา 

"  ในที่สุดก็กลับมาแล้ว  เฮ้อ...แล้วทำไมเราต้องเศร้าด้วยนะ "  แล้วเขาก็ได้ยินเสียงประตูห้องดังขึ้น
  ฮันเกิงลุกไปเปิดประตู   และก็เห็นใบหน้าของร่างบางที่ยิ้มร่าให้กับเขา 

"  พี่ฮันนี่  คิดถึงจังเลย  "  ชายร่างบางกอดฮันเกิงแน่น จนฮันเกิงนั้นแถบจะหายใจไม่ออก 

"  คยองกี้  ปล่อยพี่ก่อน พี่หะ...ใจไม่ออก  "  ว่าแล้วร่างบางก็ปล่อยตัวออกจากฮันเกิง 

"  แหะ ๆ ขอโทษ พอดีดีใจมากไปหน่อย  ^_<   "  ฮันเกิงมองหน้าของน้องชายที่คลอดออกมาหลัง
เขาเพียงครึ่งชั่งโมง  ก็คือน้อยชายฝาแฝดของเขานั้นเอง  ฮาน ฮันคยอง  ที่บินข้ามน้ำข้ามทะเล  มาหาเขา
ถึงเกาหลี 

   ปราสาทรัตติกาล  เมื่อชางมินดูแลกิจการงานเลี้ยงเสร็จจึงเดินไปยังห้องของฮันเกิง ซึ่งชางมินนั้นหา
รู้ไม่ว่าฮันเกิงนั้นได้กลับโลกมนุษย์ไปเสียแล้ว

" เปิดประตูให้ข้าเข้าไปหน่อย  "  ชางมินเคาะประตูแต่สิ่งที่ตอบกลับมานั้นเงียบ ไม่มีเสียงตอบรับจาก
บุคคลด้านใน 

"  ฮันเกิง เจ้าหลับอยู่หรือไง ไม่อย่างนั้นข้าจะเข้าไปละนะ  "  ว่าแล้วชางมินก็เปิดประตูเข้าไป
แต่ประตูห้องนั้นกลับไม่ได้ล็อคไว้ 

" เอ๊ะ ! ประตูก็ไม่ได้ล็อคนี้  ฮันเกิงเจ้าอยู่มั้ย  "  แต่ภายในห้องนั้นกับว่างเปล่า  ไม่มีแม้แต่ร่างของผู้ที่เอ่ยชื่อ 
ชางมินจึงหาฮันเกิงทั่วทุกมุมห้องแต่สิ่งที่เจอกลับมีแต่ความว่างเปล่า 

"  หายไปไหนนะ  เจ้าเด็กนั้นก็ไม่เคยออกไปไหนถ้าไม่มีท่านจ้าวปีศาจ  หรือว่าไปกับท่านจ้าวปีศาจนะ
ลองไปถามยุนโฮก่อนดีกว่า  "  แต่เมื่อชางมินไปถามยุนโฮคำตอบที่ได้รับ  ทำให้ชางมินถึงกับตัวสั่นขึ้นมาทันที 

"  ท่านจ้าวปีศาจไม่ได้ออกมาจากห้องประชุมสภาปีศาจเลยนะ เจ้ามีอะไรอย่างนั้นหรือชางมิน  "

"  ยุน...โฮ  เจ้าเด็กมนุษย์นั้นหาย...ไป  "  ชางมินเอ่ยด้วยสีหน้าซีดและเสียงที่ตะกุกตะกัก 
งานนี้ศีรษะของเขาคงไม่ได้อยู่บนบ่าอย่างแน่นอน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอโทษที่มาอัพช้าจร้า  ช่วงนี้ปิดเทอมและซู่นั้นไม่ค่อยมีเวลาเหมือนเก่า  แต่ก็อยากมาอัพให้อ่านกัน  กะแต่งเอ็นซี  แต่ว่าไม่มีเวลาเลยจร้า  ต้องขอโทษด้วย  แหะ ๆๆๆ แต่จะมาอัพให้เรื่อย ๆ นะจร้า เรื่องนี้เราไม่ทิ้งแน่นอนจร้า 
ขอบคุนหลาย ๆ เน้อ  ^_<