คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 ในถ้ำ
การเดินยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ทุกอย่างยังคงอยู่ในความเงียบสงัด ฮันเกิงเมื่อเห็นบรรยากาศรอบข้าง
เงียบมาก จึงค่อย ๆ ชายตามองไปยังร่างข้าง ๆ ที่ยังคงขับราชรถอยู่ มือข้างหนึ่งนั้นยังคงจับบังเทียน
เชือกบังคับม้า ส่วนมืออีกข้างหนึ่งนั้นยังคงโอบเอวบางเอาไว้แน่น
" คุณไม่กลัวผู้หญิงของคุณมาเห็นบ้างหรือไง ถ้าคุณโอบเอวของฮันแบบนี้ " ฮันเกิงเอ่ยถาม
แต่ดวงตานั้นกลับมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ
" ข้าไม่เคยมีหญิงใด ที่ไหนทั้งนั้น ถ้ามีก็เป็นเจ้านั้นแหละ " เสียงของอีกฝ่ายเอ่ยขึ้นอย่างดุดัน
ทำให้ฮันเกิงรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า ทำไมเขาต้องรู้สึกเขินกับคำพูดแบบนี้ด้วยนะ
แต่แล้วก็ถึงเขตนอกชานเมือง มีป้ายไม้เก่า ๆ พุพังเขียนตัวอักษรไว้ แต่ก็เป็นสีจางเกือบจะซีดพร้อม
กับลูกศรที่ชี้ว่า ทางไปเขตเมืองที่สิบสาม แต่แล้วฝนนั้นกลับตกลงมาอย่างหนัก ทำให้ทั้งสองนั้น
ต้องหาที่หลบฝนจ้าวซีวอนจึงเห็นปากทางอุโมงค์จึงบังคับม้าไปที่ปลายทางอุโมงค์แห่งนั้น
" ไม่คิดเลยนะว่าดินแดนแห่งนี้จะมีฝนตกด้วย " ฮันเกิงเอ่ยขึ้น เนื้อตัวและเส้นผมนั้นเปียกปอนไปด้วย
หยาดฝน ฮันเกิงปลดกระดุมเสื้อออกท่ะเม็ดแต่ยังไม่ทันถึงเม็ดสุดท้าย จ้าวซีวอนจึงปลดเสื้อคลุมสีดำ
ที่ใส่อยู่ออก พร้อมกับเดินมาคลุมให้ร่างบาง
" ถ้าเจ้าคิดจะถอดเสื้อในสถานที่แบบนี้นะเด็กน้อย ข้าว่าให้เจ้าถอดในห้องนอนต่อหน้าข้า ๆ คิดว่ามัน
คงงามมากกว่า " ฮันเกิงหลบสายตาที่คมกริบ สายตานั้นแถบจะมองทะลุผ่านเสื้อผ้าบางเข้าไป
ถึงเนื้อใน แต่แล้วฮันเกิงก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
" นั้นอะไรนะ "
" อขิทโร... " จ้าวแห่งซีวอนเอ่ยขึ้น พร้อมกับโอบเอวบางนั้นเข้ามาใกล้
" อะไรนะ "
" อขิทโร ลูกแก้วแห่งมนตรา ขอดวงวิญญาณผู้ที่บำเพ็ญตบะภาวนาต่อองค์สัมมาสัมพุทธเจ้า
มาเป็นพัน ๆ ปี เป็นดวงวิญญาณที่บริสุทธิ์ ยกเว้นเจ้าดวงวิญญาณพวกนี้ที่บำเพ็ญเพียรแต่ละกิเลส
ตัณหา และราคะ มิได้ จึงต้องถูกส่งมาเป็นสัมภเวสีอยู่ในโลกปีศาจแห่งนี้ ไปเกิดก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้
เพราะดินแดนยมโลกไม่ต้อนรับ เป็นสัตว์นรกที่บาปหนา "
แต่แล้วก็มีประกายหมอกขวัญสีดำลอยออกมาจากลูกแก้วแต่ละลูก เสียงหัวเราะคิกคักของเงาดำที่
ลอยผ่านตัวฮันเกิง ฮันเกิงรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่มีสัมผัสเส้นผมและตัวของเขา ทำให้จ้าวซีวอนนั้น
เปล่งแสงคทาแห่งนิลกาฬ
" คนนี้เป็นของข้า พวกเจ้าอย่างบังอาจมาแตะต้อง "
" แค่นี้ก็ทรงกริ้วแล้วหรือท่านเจ้าปีศาจ แสดงว่ามนุษย์ผู้นี้มีความหมายต่อท่านมาสินะ " เงาดำร่างหนึ่ง
เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก พร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ร่างเล็ก แต่ซีวอนนั้นซึ่งเร็วว่าขยับคทาไปที่เงาดำ
ร่างนั้น เสียงร้องที่ดังออกมาบ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่โดยลำแสงนิลกาฬเข้าให้อย่างจัด
" ไปซะเจ้าพวกสัตว์นรก ก่อนที่ข้าจะใช้ไฟแห่งนิลกาฬเผาผาญพวกเจ้าให้จุณ " เสียงร้องโหยหวนนั้น
ทำให้เงาดำร่างอื่นพาต่างถอยห่างไปอย่างช้า ๆ ในที่สุดก็จางหายไป
ความสงบก็กลับมาอีกครั้ง แสงแห่งคทาจึงค่อย ๆ เลื่อนลางและดับลง จ้าวซีวอนจึงรู้สึกที่แรง
สั่นสะท้านของคนที่อยู่ในอ้อมกอด จึงก้มหน้าพร้อมกับค่อย ๆ เชยคางเล็กขึ้นมองอย่างช้า ๆ
" อย่ากลัวเลยเด็กน้อย ข้าอยู่กับเจ้านี้แล้ว " อาการที่สั่นเทา ดวงตาที่ฉายแววอย่างตื่นกลัวใบหน้าซีดขาว
ทำให้จ้าวซีวอนโอบกระชับร่างนั้นแน่นมากขึ้นไปอีกเท่าตัว ริมฝปากสีแดงสดนั้นเผยออกมาเล็กน้อยทำให้จ้าว
ซีวอนนั้นอดที่จะเชยชมเสียมิได้ ความหวานล่ำละมุนและหอมหวนยากที่จะถอดถอน ท่าทีที่ไร้เดียงสา
ทำให้ร่างสูงต้องการมากขึ้นเป็นทวีคูณ ริมฝีปากค่อย ๆ โลมเลียต่ำลงมายังลำคอขาว พร้อมกับถอด
เสื้อคลุมดำยาวที่เกะกะนั้นออกไปพ้น ๆ สายตา แล้วจึงค่อย ๆ เลื่อนลงปลดกระดุมเสื้อนั้นออกที่ละเม็ด
อย่างเบามือ เผยให้เห็นตุ่มไตที่ชมพูสวยประดับอยู่บนเนินอกขาวแทบจะทำให้สติสัมปชัญญะขาดสิ้น
จ้าวซีวอนจึงโลมเลียสิ่งที่เห็นนั้นอย่างทะนุถนอม
" ยะ...อย่า ครับ " น้ำเสียงสั่นสะท้านเอ่ยขึ้น น้ำตาเอ่อไหลอาบแก้มนวล ทำให้จ้าวซีวอนหยุดการ
กระทำทุกอย่าง
" อย่า...ทำแบบนี้ ฮัน...ฮันขอร้อง "
" เจ้ารังเกียจข้า อย่างนั้นหรือเด็กน้อย " น้ำเสียงนั้นอ่อนลง ดูเจ็บปวด กับสิ่งที่ตัวเองก่อขึ้น
เป็นครั้งแรกที่จ้าวซีวอนนั้น รู้สึกเจ็บปวดไปถึงขั้วหัวใจเช่นนี้
" ถ้าเจ้ารังเกียจข้า ต่อไปนี้ข้าจะไม่แตะต้องตัวเจ้าอีก " แล้วก็นำเสื้อคลุมนั้นสวมคืนให้ฮันเกิงเช่นเดิม
ร่างนั้นยังคงสั่นสะท้าน เขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจรสสัมผัสนั้นแม้แต่น้อย แค่รู้สึกตกใจเพียงเท่านั้น
" ข้าว่าเราไปกันต่อเถอะฝนหยุดตกแล้วล่ะ " จ้าวซีวอนนั้นทำท่าจะเดินนำ แต่ฮันเกิงนั้นกลับดึงเสื้อที่
สวมใส่อยู่จากด้านหลัง ทำผู้ที่ถูกดึงต้องหันกลับมามอง
" มีอะไรอย่างนั้นหรือ เด็กน้อย "
" ฮันไม่ได้รังเกียจนะ ฮันแค่...ตกใจ " น้ำเสียงเบามากจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่เสียงที่เบานั้นกับดังมาก
เข้าไปในหัวใจของจ้าวปีศาจ
" เป็นดังคำที่เจ้าเอ่ยอย่างนั้นหรือ เด็กน้อย " ฮันเกิงพยักหน้า ทำให้จ้าวซีวอนนั้นยิ้มออกมา รู้สึกว่าโลกปีศาจ
ที่เคยมืดมิดนั้น เริ่มค่อย ๆ มีแสงสว่างขึ้นมาอีกครั้ง
" ถ้าอย่างนั้นเจ้าควรจะรีบชินกับการกระทำของข้าได้แล้วล่ะ เด็กน้อย " ว่าแล้วริมฝีปากนั้นก็ฝังลงไป
ยังแก้มที่ขาวเนียน แก้มขาวนั้นเริ่มแดงระเรื่อขึ้นอีกครั้ง
" เอ่อ.. "
" รีบไปเถอะก่อนที่ข้านั้น จะห้ามใจตัวเองไม่ไหว " แล้วก็โอบเอวบางขึ้นราชรถอีกครั้ง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลับมาแล้วอีกหนึ่งตอนจร้า เรทนิดหน่อยพอเป็นพิธีไม่มากมาย ตอนนี้ว่าแต่เรื่องนี้แล้วหวานมากเลยง่ะ
หรือว่าเพราะว่าตัวเองมีความรักหว่า 5555 ตอนนี้ขอสั้นหน่อยนะจร้า เพราะว่าหลานชายตัวดีมัน แง๊ ๆๆๆๆ
สนใจคอมมากไปหน่อยก็ แง๊ ๆๆๆ อะไรนิดหน่อยก็ แง๊ ๆๆๆๆ จนเรานั้นอยากจะ แง๊ ๆๆๆๆๆ ตามไปด้วยเลย
TT^TT _ _ *
ปล้ำลิง ขอบคุนเพื่อน ๆ ทุกคนที่ติดตามนิยายไร้สาระของซู่นะจร้า
ขอบคุนป้าวันที่ดู ๆ คำผิดให้ด้วยจร้า เดี๋ยวกลับไปแก้ อิอิอิ
ความคิดเห็น