คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 ท่องโลกแห่งรัตติกาล
ฮันเกิงไม่รู้ว่าอยู่ที่มานานเท่าไร ไม่รู้ว่าบนโลกตอนนี้จะเป็นกลางวันหรือกลางคืน เพราะดินแดนแห่งนี้
นั้นทั้งมืดมิดมีเพียงแสงสว่างจากดวงไฟก็เท่านั้น หลังจากเกิดเหตุการณ์ในตอนนั้นฮันเกิงก็ไม่เห็น
หน้าจ้าวแห่งปีศาจ ที่แสนน่ากลัวผู้นั้นหลายวันแล้ว มีเพียงชางมินเท่านั้นที่นำอาหารและน้ำขึ้นมาส่ง
" เอา...ทานข้าวซะเด็กน้อย เจ้าจะได้มีแรง " ชางมินทำอาหารมาวางตรงหน้าของฮันเกิง
" ฮัน ไม่หิว ฮันเบื่ออยากกลับบ้าน " ฮันเกิงในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับเด็กที่เอาแต่ใจ
" เจ้านี้ทำตัวเหมือนเด็กน้อย จริง ๆ นะเนี้ย " ชางมินส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่อย ที่ต้องทำหน้าที่เป็น
พี่เลี้ยง
หน้าปราสาทนิลกาฬจ้าวซีวอน ได้เดินทางกลับมาจากยมโลกซึ่งยุนโฮนั้นออกมาคอยต้อนรับ
" หลังจากที่ข้าไม่อยู่ ที่นี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ยุนโฮ "
" ไม่มีอะไรผิดปรกติขอรับ มีเพียงเด็กมนุษย์ที่ชางมินกำลังดูแลอยู่ขอรับ ท่านซีวอนจะจัดการยังไงกับ
มนุษย์ที่นำตัวมาขอรับ " จ้าวซีวอนนิ่งไปพักหนึ่ง มิได้เอ่ยอะไรกับนักรบคนสนิท
ภายในห้อง ฮันเกิงก็ยังคงนั่งอยู่บนโฟซายาวสีดำ ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย การที่จะได้ขึ้นไปอยู่บนโลก
มนุษย์เป็นความปรารถนาอย่างที่สุดของฮันเกิงในตอนนี้ เขาไม่ต้องการอยู่ในโลกปีศาจอยู่ในที่ ๆ น่ากลัว
มีแต่ความมืดมิดแบบนี้ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงบานประตูเปิดออกพร้อมกับฝีเท้าของ ชายร่างสูงนัยน์ตาคมกริบ
ใส่ชุดคลุมสีดำยาว สีหน้ารูปร่างนั้นยังคงติดตาฮันเกิงอยู่ ทำให้ร่างบางนั้นนึกถึงเหตุการณ์ในครั้งก่อน
ที่ยังคงไม่สามารถลืมเลือนได้ ฮันเกิงต้องลุกจากโฟซาที่นั่ง ถอยหลังเพื่อให้ห่างชายตรงหน้าให้
มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
" เจ้ากลัวข้ามากขนาดนั้นเลยรึ เด็กน้อย "
" ก็ต้องกลัวสิ ก็คุณจะมาดูดพลังวิญญาณฮันนี้น่า " จ้าวซีวอนได้ยินคำพูดของร่างที่อยู่ต้องหน้านั้น
ก็ต้องหัวเราะออกมาจากลำคอ
" เด็กหนอ เด็ก... "
" ฮันไม่ใช่เด็กนะ และฮันอยากกลับบ้านด้วย คุณต้องพาฮันกลับบ้านเดี๋ยวนี้ " การที่ได้ยินว่าร่างบาง
อยากจะกลับขึ้นไปยังโลกเบื้องบนนั้น ทำให้จ้าวซีวอนนึกถึงดวงชะตาของมนุษย์น้อยผู้นี้
" เจ้าเป็นเหยื่อพลังของข้า แล้วเจ้าจะกลับขึ้นไปยังโลกที่เจ้ามาได้ยังไงกันเล่า นี้คือการลงโทษที่เจ้า
นั้นขโมยดวงแก้วเพลิงนิลกาฬของข้า "
" ฮันบอกคุณแล้วไงว่า ฮันไม่ได้เอาไป "
" แล้วเจ้าเอาดวงแก้ว มาได้อย่างไร " ฮันเกิงนิ่งไปชั่วครู่พร้อมพูดกับจ้าวซีวอน
" ก็ฮัน บอกคุณไปแล้วไงว่ามีชายชราเขายื่นให้ฮัน คุณนี้มันพูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง คนเขาอารมณ์ไม่ดี
เข้าใจมั้งป่ะ เบื่อโว๊ย ! " ฮันเกิงเอ่ยขึ้นเสียงกับคนตรงหน้า เบื่อเต็มทีแล้วบ้านก็กลับไม่ได้
ออกไปไหนก็ไม่ได้ ทำให้ฮันเกิงเริ่มรู้สึกหงุดหงิดไม่ใส่ใจกับอะไรแล้ว
" นี้เจ้ากล้าขึ้นเสียงกับข้าอย่างนั้นรึ "
" ก็เอ่อ...สิ หรือว่าขึ้นเสียงก็จะดูดพลังของฮันล่ะ เอาเลยสิ ยังไงฮันก็ต้องตายอยู่แล้วนี้ " ว่าแล้วฮันเกิง
ก็เดินเข้าไปใกล้พร้อมกับยื่นริมฝีปากบางเข้าไปใกล้กับริมฝีปากหนาของจ้าวปีศาจ แต่...อีกฝ่ายกับยืน
ตะลึงไม่ทำอะไรทั้งสิ้น ฮันเกิงจึงพูดอีกว่า
" คนมันเบื่อเป็นเหมือนกันนะ อยู่แค่ในห้องอย่างเดียว ทำอะไรก็ไม่ได้ ไปไหนก้ไม่ได้ อยู่แต่ในห้องพื้นที่
สี่เหลี่ยมอย่างเดียว มันเบื่อนะโว๊ย !! " ฮันเกิงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยจากการที่เขานั้นเถียงร่าง
จ้าวปีศาจตรงหน้า ในเมื่อต้องตายอยู่แล้ว ทำให้ฮันเกิงนั้นไม่กลัวความตายอีกต่อไป เพราะที่เขาอยู่นั้น
ก็ไม่ต่างอะไรกับคำว่าตายทั้งเป็น
" นี้เจ้าเบื่ออย่างนั้นเหรอ เด็กน้อย " จ้าวซีวอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ทำให้จ้าวซีวอนนั้นเห็น
บุคลิกที่แปลกตาของชายหนุ่มร่างมนุษย์ผู้นี้ต่างไปอีกมุม เพราะทุกทีที่เจอกันนั้นมนุษย์ผู้นี้จะตัว
สั่นดวงตานั้นมีแต่จะฉายแว่วด้วยความหวาดกลัวทุกครั้งที่อยู่ตรงหน้า แต่ตอนนี้กับมีสีหน้าที่เด็ดเดี่ยว
ไม่กลัวสิ่งที่ต้องพบเจอ และมนุษย์ผู้นี้จะเป็นคนแรกและอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่สามารถต่อว่า
จ้าวแห่งปีศาจได้ถึงขนาดนี้ แต่ถ้ามีปีศาจหรือมนุษย์หน้าไหนกล้าว่าเขาได้ถึงขนาดนี้ ดวงวิญญาณของ
พวกมันคงจะกลายเป็นผงธุลีตั้งแต่คำแรกที่เอ่ยออกมาจากปากอันโสมมของพวกมันนั้นแล้ว
" ก็ต้องเบื่อสิ คุณลองมาเป็นนักโทษแบบฮันบ้างมั้ยล่ะ จะได้รู้ว่าเบื่อมั้ย "
" ถ้าอย่างนั้นไปกับข้า "
" คุณจะพาฮันไปไหน " ฮันเกิงพยายามสลัดมือที่จับแขนให้หลุด แต่ก็เป็นเรื่องที่ยากเหลือเกิน
เพราะแรงของอีกฝ่ายที่มีอยู่นั้นเหนือกว่า
" ข้าจะพาเจ้าทั่วดินแดนโลกรัตติกาล "
ซีวอนรั้งโอบเอวบางมายืนอยู่ข้าง ๆ ตน แต่แล้วก็มีลมแรงมากพัดมาที่ตาของฮันเกิงทำให้ ร่างบางนั้น
ต้องหลับตาปี๋ แต่แล้วเมื่อฮันเกิงลืมตาขึ้นเขาก็เห็นบรรยากาศรอบตัวที่แปลกตาไป รอบตัว ๆ ตัวมีแต่ต้นไม้เหมือนกันว่าเขานั้นยืนอยู่ในป่าลึกอย่างไรก็ไม่ปาน แต่แล้วก็มีม้าสีดำสี่ตัวเทียมรถจอดอยู่ข้าง ๆ ที่ทั้งสอง
นั้นยืนอยู่
" ขึ้นมาสิ " ฮันเกิงขึ้นรถเทียมม้าตามที่จ้าวปีศาจบอก แต่แล้วมือหนานั้นก็โอบเอวบางมาไว้ข้าง ๆ
ตัวอีกครั้ง
" คุณไม่ต้องโอบฮันก็ได้ ฮันไม่ตกลงไปหรอก " ฮันเกิงพยายามแกะมือที่โอบเอวนั้นออกไป แต่ก็ไม่สำเร็จ
" เลิกดื้อกับข้าเสียที เด็กน้อย ถ้าเจ้าตกลงไปจะทำอย่างไรกันเล่า " จ้าวซีวอนกระซิบเสียงแผ่วเบาข้าง ๆ หู
ทำให้ฮันเกิงนั้นถึงกับหน้าแดงระเรื่อขึ้น ถ้าที่เขินอายของอีกฝ่ายทำให้ซีวอนนั้นรู้สึกพอใจอยู่ไม่น้อย
แต่แล้วรถเทียมนั้นก็ขับเคลื่อนย้ายออกไป
ราชรถก็ได้มาจอดอยู่หน้าเมือง ๆ หนึ่ง หน้าเมืองนั้นมีป้ายเสาหน้าประตูเมืองเขียนว่า เขตที่ 1 ฮันเกิงรู้สึก
ถึงความเย็นเยือกเข้าไปถึงกระดูก ความหนาวเหน็บเข้าไปจับถึงขั้วหัวใจ ร่างบางในตอนนี้ต้องการ
ที่พึงอย่างมาก จ้าวซีวอนเมื่อเห็นสีหน้าของฮันเกิง จึงจับมือร่างบางมายืนอยู่ข้าง ๆ ตัว
" มีข้าอยู่ เจ้าไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น " ไม่รู้เพราะเหตุอะไร จริง ๆ แล้วฮันเกิงนั้นต้องกลัวคน
ที่อยู่ตรงหน้าไม่ต่างจากที่นี้ แต่เมื่อฮันเกิงนั้นสัมผัสมือของจ้าวปีศาจความกลัวที่มีอยู่ในใจ
ของฮันเกิงนั้นกับมลายสิ้น
" ท่านจ้าวปีศาจมา " เมื่อปีศาจทุกตนเห็นจ้าวซีวอนเดินมาพร้อมกับหนุ่มสวยร่างบางทำให้ปีศาจ
ทุกตนนั้นต่างพากันแปลกใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยถามเพราะว่ากิตติศัพท์ที่ว่าน่ากลัวและโหดเหี้ยม
"ข้าไม่ทราบว่าท่านจ้าวปีศาจจะมา เลยไม่ได้เตรียมการตอนรับท่านต้องของโทษอย่างสูงขอรับ "
" ไม่เป็นไร ข้าแค่มาดูความเป็นอยู่ของประชากรของข้า ก็เท่านั้น " เจ้าเมืองปกครองเขตที่หนึ่งโค้ง
พร้อมกับเอ่ยต้อนรับ เจ้าเมืองได้สั่งให้ลูกน้องนั้นจัดเตรียมอาหารให้แก่ท่านเจ้าปีศาจและฮันเกิง
" เพราะไม่รู้ว่าท่านจ้าวปีศาจจะมา ทางเมืองเราจึงไม่ได้เตรียม อาหารดี ๆ ไว้ให้พวกท่านทั้งสองต้อง
ขออภัยด้วยขอรับ "
" ไม่เป็นไร ทางข้านั้นไม่ได้เรื่องมากอะไร " ก่อนที่จะหันไปทางฮันเกิงพร้อมกับพูดว่า
" เจ้าอาจจะเบื่ออาหารของปราสาทข้า ถ้าเช่นนั้นลองทานอาหารพื้น ๆ ของที่นี้ดูก็แล้วกัน " ว่าแล้วอาหาร
ทั้งหมดก็ถูกวางลงตรงหน้าบุคคลที่มาเยือน ตรงหน้าของฮันเกิงนั้นมีผลไม้ลูกแดงสด ถึงสองลูกวางอยู่
ผลไม้นั้นเรียบเนียนและมีกลิ่นหอมจนฮันเกิงนั้นต้องหยิบขึ้นมาดม
" หอมจัง ผลไม้นี้เรียกว่าอะไรเหรอครับ "
" ลูกจันทร์ธร ขอรับนายหญิง " นายหญิงเหรอ เขาเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิง แต่เมื่อเห็นนางกำนัล
คนนึงยื่นลูกจันทร์ธรที่ปลอกแล้วให้แก่ฮันเกิง
" อร่อยจัง ขอฮันอีกได้มั้ยครับ " แล้วผลไม้อีกชิ้นก็ถูกยื่นให้ฮันเกิงอีก ไม่รู้กี่ชื้นแต่ที่รู้ ๆ ผลไม้ที่เคย
อยู่ตรงหน้าฮันเกิงนั้นหมดไปแล้วถึงสองลูก ไม่นับลูกที่อยู่ในตะกร้า ที่ยังไม่ได้ขึ้นโต๊ะอีก การที่ฮันเกิงเจริญอาหารแบบนี้นั้น ก็สร้างความพอใจให้จ้าวซีวอนเป็นอย่างมาก
" ดูท่าทางชายา ท่านจ้าวปีศาจจะชอบนะขอรับ ถ้ายังไงวันหลังทางเราจะนำไปถวาย " แต่ยังไม่ทันที
นั้นจะเอ่ยปฏิเสธ จ้าวซีวอนก็เอ่ยว่า
" ขอบใจเจ้ามาก ยังไงข้าของฝากท่านด้วย เพราะชายาของข้านั้น กอดทีไรก็เจอแต่กระดูกทุกที "
เจ้าเมืองเขตปกครองน้อมรับคำสั่ง เมื่ออกจากเมืองเขตที่หนึ่งฮันเกิงจึงเอ่ยกับจ้าวปีศาจทันที
" ทำไมคุณไม่ปฎิเสธ ที่ท่านเจ้าเมืองบอกว่า...ฮันเป็นชายาของคุณ "
" เจ้าเป็นชายา ของข้าแล้วมันไม่ดีตรงไหน ให้พวกมันคิดแบบนั้นก็ดีแล้วจะได้ไม่มีใครแย่งเหยื่อ
แบบเจ้าไปจากข้า " น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้น ทำให้ฮันเกิงอดที่จะขวยเขินไม่ได้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบตอนที่ 4 แล้วจร้า ต้องขอโทษด้วยที่วันนี้รู้สึกวางช้าไปหน่อย แหะ ๆ ช่วยติดตามกันหน่อยนะจร้า
และสิ่งที่ซู่นั้นลืมไม่ได้คือ..ขอบคุนป้าวันมาก ๆ เลยจร้า ป้าวัน...ซู่รักป้า อิอิอิอิ
ความคิดเห็น