จนใจที่สตรีของข้าน่ารักเกินไป

ก่อนอื่นต้องบอกว่าไรท์เขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาตามคำเรียกร้องจริงๆ (คิวแทรกพิเศษ)

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของหมิงอี้เฉิน 

หรือทุกคนอาจจะรู้จักกันในนาม ‘หมิงซือเย่’ ผู้ปากจัด

สหายของซูหนิงเซียน (เรื่องบุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า)

..............................

              ในคราแรกที่ช่วยเหลือไม่ได้คิดอันใด แต่พอได้เพ่งพิศอย่างตั้งใจ ฉับพลันเขาคล้ายกับว่าจะได้เจอฮูหยินของตนเองแล้ว

..................................

            “เจ้ากล่าววาจาสร้างเรื่องให้ข้าอีกแล้วหรือเจียงหรู”

            “ข้าเปล่านะเจ้าคะก็ท่านไม่ยอมตบแต่งสตรีเข้าเรือนเสียทีทั้งที่อายุอานามก็ไม่น้อยแล้ว” นางแนะนำสตรีให้เขามากมายแต่เขากลับเมินเฉย

            “เจ้าอายุเท่าใดแล้ว จึงได้ริอ่านทำตัวเป็นผู้เฒ่าจันทราสานวาสนาให้ผู้อื่น” สตรีผู้นี้เขาช่วยเหลือนางตอนที่กำลังจะถูกขายเข้าหอนางโลม ระหว่างที่เดินทางไปเผยแพร่ความรู้ในสำนักศึกษาต่างเมือง

            “ข้านั้นอายุสิบสี่ปีกว่าแล้ว อีกไม่ถึงหกเดือนก็จะปักปิ่นแล้ว” ท่าทางคล้ายภูมิใจในอายุตนนั้นทำให้มุมปากเขายกยิ้ม

            ‘เช่นนั้นข้าควรบอกกล่าวท่านแม่ให้เริ่มเตรียมจัดงานมงคลเอาไว้แต่เนิ่นๆ’ ดวงตาที่จ้องมองสตรีตัวน้อยมีประกายหวานซึ้งพาดผ่านก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

            ปล่อยให้นางได้สนุกอีกหน่อย เมื่อนางปักปิ่นแล้วเขาค่อยไล่ต้อนก็ยังไม่สาย 

..................................

สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

และที่แก้ไขเพิ่มเติมถึง (ฉบับที่ 5) พ.ศ.2565

ห้ามกระทำซ้ำ คัดลอก ดัดแปลงส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายเรื่องนี้

ห้ามสแกน ถ่ายภาพ อันนำไปสู่การเผยแพร่ หรือเผยแพร่ในรูปแบบเสียง

โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร