อีเมลล์มรณะ

ลำดับตอนที่ #6 : กล่อง....

บ้านของบรีส.....

"แม่....บรีสขอไปนอนก่อนนะ"

"อ้าว ทำไมหละ วันนี้เป็วันเกิดลูกแท้ๆเลยนะ ทำไมหละ"

"จริงหรอ..นี่เราลืมวันเกิดตัวเองได้ไงเนี่ย ตาย"

"ไม่เป็นไรลูก แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ ของขวัญอยู่ข้างบนเลยลูก"

น้ำปั่นวิ่งขึ้นบ้านเสียงดัง ความอ่อนเพลียหายไปเมื่อแม่พูดถึงของขวัญ

พอเปิดประตูเข้าห้องไป

"นาย ๆนายเป็นใคร มาอยู่ในห้องฉันได้ไง ออกไปนะ"

บรีสเห็นคนใส่เสื้อลายดอกไม้ บนหัวมีเชือกสีชมพูเข้ม

ผิวหนังดูแข็งกร้านคล้ายกระดาษ มีสก็อตเทปแปะเต็มตัว

เขารีบวิ่งลงไปหาแม่ แล้วเล่าเรื่องด้วยความน่ากลัว

"ไม่มีอะไรหรอกมั้งลูก ลูกคงตาฝาดไปเองมั้ง"

"บรีสจะลองเชื่อแม่ดูนะ ได้"

เขาเดินขึ้นไปในห้องอีกครั้ง ผ่านบรรได ห้องต่างๆ แล้วมาหยุดที่ประตู

แอ๊ด!!!!!

"เมื่อกี้มัน.....ไม่ใช่"

กล่องของขวัญที่มีกระดาษห่อลายดอกไม้ โบว์เป็นสีชมพูเข้ม สก็อตเทปติดไม่ปรานีตนัก

เข้าอึ้งไปชั่วครู่ แล้วจัดการโยนของขวัญออกนอกหน้าต่างลงไปหลังบ้านซึ่งเป็นป่ามีต้นไม้ปกคลุม

ล็อกห้อง แล้วนอนทันทีโดยยังไม่อาบน้ำหรือแปรงฟัน

_______________________________________________

วันรุ่งขึ้น....

เขาตื่นขึ้นมา ตายังรับแสงไม่ถนัด จึงเห็นภาพเลือน เขามองไปทั่วห้อง

และก็มีบางสิ่ง.....ที่ปลายเตียง

สีสดจนน่ากลัว ลักษณะบิดเบี้ยวไม่เป็นรูป

เขาตาเบิกโพลง กล่อง....

กล่องของขวัญ มาได้ยังไง

ประตู หน้าต่างก็ล็อกอย่างดี เมื่อคืนก็โยนทิ้งไปแล้ว

หลังจากที่เขาหันหน้าไปคิดเพียงชั่วครู่ พอหันกลับมา

จากกล่องของขวัญ ก็กลายเป็นกล่องเปล่าๆที่ไม่มีกระดาษห่อ ไม่มีโบว์ ไม่มีอะไรเลย

เขารีบเด้งตัวขึ้นจากเตียง เปลี่ยนเสื้อผ้า เก็บกล่องใบนั้นไว้ในตู้ แล้วไปบ้านของน้ำปั่น

"อ้าว ว่าไงบรีส มานี่มีไรอ่ะ"

".......เราเจอของแปลกๆ ของมาอยู่บ้านก่อนได้ป่าว "

"เรารู้แล้ว ว่าวันนี้แกต้องเจอะไรแน่ๆ ห้ามออกจากบ้านตอนสามโมงเย็น แล้วก็ไปนอนกับใครก็ได้ตอนสามทุ่ม เพื่อความปลอดภัย"

"เราเข้าใจแล้ว....น้ำปั่น คืนนี้มานอนด้วยได้ป่ะ"

"นั่นไง เราว่าแล้ว ว่าแกจะมานอนกะเรา เราเตรียมเตียงไว้และ ไปลากมานอนตรงนีและกันนะ"

"ขอบใจมากๆ เพื่อน เดี๋ยวเราโทรให้คนเอาของมาให้ก่อนนะ"

บ่ายสามโมง ผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"อ้าว ทำไมยังไม่นอนหละ ที่มันสามทุ่มแล้วนะ นอนแหะ ไม่ต้องวิตกหรอก เราอยู่ด้วย"

"อื้มๆๆ นอนก็นอน....."

สามทุ่มผ่านไปด้วยดี

ตีสาม......


"ทำไมอยู่ดีดีเราหายง่วงเฉยเลย น้ปั่น อ้าว แกไปอยู่ไหน เฮ้ย นี่มัน...."

......

ห้องเราเอง!!!!!!

ไม่ใช่ห้อง ทำไม...

ข้างนอกนั่นมันมีแสง ผนังห้องบูดเบี้ยวไม่เป็นรูป มีรอยฉีกขาดคล้ายถูกกระชากอย่างแรง

เขามองดูไปรอบๆด้วยความกลัว แล้วอยู่ๆ........

กล่องก็กระแทกไปมาอย่างแรง เขาเอนตัว หกล้ม และโดนกระแทกตามแรงเหวี่ยง....

แล้วก็ตกกระแทกลงพื้นอย่างแรง เสียงข้างนอกนั่น ความมืดแบบนี้

เราโยนกล่องลงตู้เสื้อผ้า

"ที่นี่คือ กล่องหรอเนี่ย บ้าไปแล้วแน่ๆๆ"

กล่องหยุดนิ่งไปชั่วครู่

น้ำสีแดง ค่อยๆซึมออกมาจากข้างๆ กลิ่นเหม็นไปทั่วจนบรีสอยากจะอาเจียน


"ไม่ได้ เราต้องหาทางออก ไม่ ไม่"

เขาพยายามดิ้นรน แต่ไม่มีแม้เรียวแรงที่จะเดิน

น้ำนั่นค่อยๆสูงขึ้น ๆๆๆ ตัวเขาก็ลอยขึ้นไปตามน้ำ จนมาสุดฝากล่อง

"ไม่ๆ เรากำลังจะตายหรอเนี่ย ไม่ๆๆ"

น้ำนั่นมาสุดที่เพดานกล่อง ไม่มีที่ให้หนี ไม่มีที่ให้หลบ ไม่มีอะไรเลย....

_____________________________________________________________

"บรีส แกอยู่ในห้องรึเปล่า อยู่ไหน"

น้ำปั่นมาบ้านของบรีส เพราะงงว่าเมื่อคืนทำไมบรีสถึงกลับไปบ้านตัวเอง

เขามองไปทั่วห้อง นึกถึงเรื่องแปลกที่บรีสเล่า แล้วงงๆว่ามันคืออะไร

"เมื่อวานวันเกิดลูกบรีสเขา แม่ซื้อไอพอดให้เป็นของขวัญเขา เขาแกะเอาไอพอดออกมา แล้วโยนกล่องไว้ในตู้"

เขาพูดกับแม่ของบรีส หลังจากที่บรีสหายตัวไป

ไม่มีตำรวจนายไหนหาเจอ แม้จะค้นดูทั่วแล้ว

"ตู้........ตู้หรอคับคุณน้า ขอบคุณคับ"

เขาเดินขึ้นบันไดไปห้องของบรีส

เปิดประตูห้องออก เดินไปสุดห้องที่มีตู้เสื้อผาตั้งอยู่

เขาเลื่อนประตูตู้ออก แค่เสียงก็รู้ว่าตู้นี่เก่ามากๆ

กล่อง....ที่ถูกพันด้วยเทปกันน้ำอย่างดีจนมิด

เขาหยิบกล่องนั้นออก มันหนักมาก และเหมือนมี"น้ำ"อยู่ในกล่อง

เขาวางกล่องลงบนพื้นโล่งๆ ใช้คัตเตอร์ที่พกมา กรีด เพื่อเปิดดู


"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  บรีส......."

ร่างของบรีสถูกแยกส่วนเป็นท่อน ลอยอยู่บนเลือดที่เริ่มคลำขึ้น กลิ่นหม็นจนน้ำปั่นทนไม่ไหว

"ช่วยด้วย......"

ทั้งตำรวจ แม่บ้าน ทุกคนวิ่งขึ้นมาดูสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีใครเห็นกล่องใบนั้นในตู้ ไม่มี น้ำปั่นมาเจอคนแรก เพราะอะไร.....

.................

__________________________________________________________________________________