อีเมลล์มรณะ

ลำดับตอนที่ #3 : จำนวนนับ....

ฉ่า.....

เสียงเปิดเครื่องทำน้ำอุ่นคล้ายเสียงกาต้มน้ำที่เดือดปุดๆๆ

กรีนทีเปิดน้ำอุ่นรองใส่อ่างอาบน้ำสีขาวขุ่นๆ

"ถอดแว่นก่อนดีกว่า ใครจะบ้าใส่แว่นอาบน้ำ"

กรีนทีถอดแว่นแล้วนำไปวางไว้ที่ข้างขอบอ่าง

"อ้าว มือถืออยู่ไหนหละเนี่ย เดี๋ยวลุกไปเอาก่อนดีกว่า"

ขรึกๆ  จ๋อม!!!!

กรีนทีเดินไปหยิบโทรศัพท์โดยที่ม่ได้สนใจว่าอะไรหล่นลงไปในอ่าง

"เฮ่อ เกือบไม่ได้ฟังเพลงโปรดซะแล้ว"

"เมนู" "สื่อ" "เครื่องเล่นเพลง" "เพลงทั้งหมด" "เล่น"

hey hey u u i don't like u're girlfriend no way no way........

เขากลับลงไปแช่น้ำในอ่างต่ออย่างสบายใจ

"สบู่อยู่ไหนเนี่ย หาไม่เจอ" 

เขาคว้าขวดสบู่เหลวแล้วเทลงอ่างอย่างไม่เสียดาย

อ่างทั้งอ่างเต็มไปด้วยฟอง

"ว้า เพลงนี่อีกและ น่าเบื่อ ไปเปลี่ยนก่อน แล้วเดี๋ยวมาลงอ่างต่อ ฮิฮิ"

เขาลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำเพื่อไปเปลี่ยนเพลง

แต่......

แบตหมดแล้ว!!!!

แล้วเสียงเพลงมาจากไหนหละ

ฮึฮึฮึ

เสียง ดังมาจากหลังม่านปิดอ่างอาบน้ำ

เงาสีดำลอยผ่านไป

กรีนทีใจกล้า รีบคว้าม่านแล้วกระชากอย่างแรงจนเสาผ้าม่านหลุด

ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีเงา ไม่มีอะไร
 
ทุกอย่างกลับเป็นปกติ

กรีนทีเลิกวิตก

เขากลับไปแช่อ่างต่อ

"ฟู่" เสียงลมพัดผ่านเบาๆ ทำให้แว่นตาเขาหล่นลงน้ำ

เขาใส่มือหนึ่งหยิบแว่นตาแล้วอีกมือหนึ่งเทสบู่เหลวลงบนมือ

ไม่รุ้ว่ากรีนทีคิดอย่างไร

ถึงสวมแว่นตา แล้ว......

น้ำ ที่เคยแช่อยุ่ก็กลายเป็นสีเลือด

ฟองสบู่กลายเป็นดวงตานับร้อยคู่ที่ลอยเคว้งคว้าง

สบู่เหลวที่เทลงบนมือกลายเป็นน้ำเหลืองและน้ำลายปนกันไปอย่างน่าขยะแขยง

ห้องทั้งห้องกลายเป็นปุ่มๆปมๆเหมือนผนังลำไส้

กรี๊ด.....

เขาวิ่งไปบนพื้นหยุ่นๆเพื่อไปหยิบมือถือ

อนิจจา มือถือแบตจยังไม่หมด

085-459-47**

เขากดเบอร์หาน้ำปั่นซึ่งเขาก็ยัง งงๆว่าทำไมต้องโทรไปหาน้ำปั่น

พอโทรได้แล้ว เขารีบวิ่งกระโดดไปนั่งในอ่างน้ำ ทั้งท่มันน่ากลัวที่สุด 

แต่ยังดีกว่าพื้นยุบยับที่เขาเหยียบอยู่ในตอนนี้

"กริ๊ง ๆๆ" 

ตอนนี้น้ำปั่นกำลังเดินเล่นในโรงเรียน

"อ้าว มีอะไร กรีนที"

"ช่วยเราด้วย!!!!"

"เป็นอะไร เป้นอะไร เกิดอะไรขึ้น"

"ช่วยด้วย"

เขาสลับสายเป็น video call เพื่อจะดูสถานการณ์ตอนนั้น

"กรีนที แกเป็นอะไรไป ไม่เห็นมีอะไรเลย แล้วทำไมต้อใส่แว่นอาบน้ำด้วยหละ"

"เราถอดมันไม่ออกอ่ะ ช่วยที มาช่วยเราที"

"จะบ้าหรอ ให้เราไปช่วยเอาแว่นออกให้เนี่ยนะ"

"แกไม่เห็นหรอว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไอ้น้ำปั่น"

"ไม่เห็นมีอะไรเลย ทำไมแกต้องกลัวจนาดนั้นหละ"

ทางด้านบนของอาคารที่น้ำปั่นยืนอยุ่

อาจารย์ท่านหนึ่งกำลังตรวจเอกสารบนระเบียง

พลุบ....แว่นหล่น

แว่นสายตาอันใหญ่ตกลงผ่านหน้าของน้ำปั่น

ในเวลาชั่วครู่เดียวก่อนที่แว่นจะตกพื้น

เขามองผ่านแว่นตาแว๊ปเดี๋ยว

"หา!!!!!"

"เห็นแล้วใช่มั้ย ช่วยด้วย"

ขณะที่น้ำปั่นกำลังจะเอ่ยปากพูดไป

พรึบ การสนทนาของคุณสิ้นสุดแล้ว

กรีนทีวางสายใส่น้ำปั่น โดยที่น้ำปั่นยังคงตะลึง

เขารีบนั่งวินมอเตอร์ไซค์ไปบ้านของกรีนที

ไม่มีใครอยู่ แม้แต่คนใช้ พ่อ-แม่ของกรีนที คนขับรถ

หายเงียบ.....

"มะกี้ รู้สึกว่ากรีนทีจะอยู่ในห้องน้ำนะ"

เขาค่อยเดินขึ้นไปบนบันไดหินอ่อมอย่างดี

ผ่านหน้าห้องต่างๆ

จนมาถึงห้องของกรีนที

เอี๊ยด.....

"ทุกอย่างในห้องดูเรียนร้อยดีนี่นา"

แอ๊ด...

เสียงดังออกมาจากประตู้ห้องน้ำ

ฉืดๆๆ.. เหมือนเสียงไฟฟ้า

"อ๊ะ ใครเปิดประตูห้องเข้ามาหนะ"

อ้า!!!!

"อ่าว นัท มาได้ไง"

"เราจะแวะมาเยี่ยมมันหน่อย พอมันได้เมลล์ มันก็นอนไม่หลับทั้งวันทั้งคืนเลย"

"อื้ม เรารู้สึกว่ามันอยู่ในห้องน้ำนะ เสียง..แปลกๆ ดังออกมา

"เข้าไปดูกัน มันเป็นอะไรไปอ่ะ"

เอี๊ยด....เสียงพลักประตู

"นี่ห้องน้ำหรือห้องนอนวะเนี่ย" นัทพูด

"เราคิดว่าห้องน้ำบ้านแกก็คงพอๆกับห้องน้ำกรีนทีมันเนี่ยแหละ"น้ำปั่นพูดเพื่อนให้หายเครียด

จ๋อม...

"เสียงไรอ่ะ"

"ไม่รู้ดิ แกเขาไปดูก่อนดินัท"

ตึก.....ตึก....ตึก

"เหวอ......"

"นัท อะไร เป็นอะไร"

น้ำปั่นเห็นนัทนอนสลบไปแล้ว

"แก อะไร เกิดอะไรขึ้น"

น้ำปั่นมองไปที่อ่างอาบน้ำ

แล้วเดินเข้าไปไกล้ๆๆๆ

กรี๊ด!!!!!

ร่างของกรีนที อยู่ในอ่างน้ำที่เปลี่ยนเป็นสีเลือด

เครื่องทำน้ำอุ่นที่แขวนข้างเพดาน

ตอนนี้ ไม่ได้อยู่ที่เพดาน.....

แต่มันอยู่ในน้ำ!!!!

เสียงไฟฟ้าช็อตเป็นระรอกๆๆ

ทำให้น้ำปั่นถลาออกมาแล้วลากกรีนทีที่ตอนนี้หมดสติอยู่ออกจากห้องน้ำ

หัวของนัทกระแทกกับพื้น ทำให้หัวแตก เลือดไหลนอง

"ไม่ได้ เราต้องเรียกตำรวจ แจ้งรถพยาบาล กรีนทีอาจจะยังไม่ตาย มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!!!!"

น้ำปั่นทิ้งนัทไว้ที่ห้องนอนของกรีนที แล้วรีบวิ่งออกไปจากบ้าน

เขาวิ่ง...วิ่ง...ไม่ได้ใส่รองเท้า 

เลือดเปื้อนเต็มเสื้อ...เสียงตะโกนดังลั่น

"ช่วยด้วย ๆๆ คนตาย"

"ยาม ใครก็ได้ ช่วยด้วยๆๆ"

คนในหมู่บ้านแตกตื่น ยามรีบโทรแจ้งตำรวจ สำนักข่าวต่างๆๆมาถึงหน้าบ้านของกรีนที

รถพยาบาลมาถึง เข็นนัทไปส่งโรงพยาบาล น้ำปั่นนั่งเสียสติอยู่บนรถตำรวจ

ตำรวจซักถามข้อมูล แต่น้ำปั่นเล่าไม่ประติดประต่อ เลยส่งน้ำปั่นกลับบ้าน

----------------------------------

"ตัวเลข จำนวน ลำดับ ตัวเลขเรียงลำดับคนตาย"

น้ำปั่นนั่งพูดเพ้อเจ้อเหมือนคนบ้า

เขาพูดจนตี 3 สติถึงกลับมาเหมือนเดิม

เขาจึงล้มตัวนอนหลับ

และแน่นอน เขาต้องฝันถึงเรื่องวันนี้