หลุด-ลอย

ตอน  1 อุบัติเหตุ

การเรียนวิชาศิลปะต้องใช่จิตใจในการวาด ต้องมีวิธีการลงสีที่ดี คํากล่าวของอาจารย์ประจําชั่นในช่วงเที่ยงภายใน

ห้องเรียนกว้างที่มีโต๊ะเรียน30ตัว กลางห้องมี่เเจกันทรงสูงสีขาวไร้สิ้นลวดลายอะไรกับดอกทิวลิปสีขาวที่ปักอยู่

กลิ่นสีที่สุดจะเหม็นน่าสะอิดสะเอียนจากนักเรียนที่ฝึกการวาดภาพ ทุกคนตั้งน่าตั้งตาสเก็ตภาพโดยใช่ดินสอ2Bเเล้วลงสี 

มันชั่งเป็นสิ่งที่น่าเหนื่อยหนาใจเสียยิ่งนักช่วงเวลาที่ เเสนจะยาวนานเสียจริงเเต่วิชานี้เรียนกันเพียงเเค่1ชั่วโมง 

ผมก็เป็นนักเรียนผู้หนึ่งที่ เข้าเรียนในวิชาที่เเสนน่าเบื่อไร้ซึ่งความใฝ่รู้เเละกระหายในการเรียน เมื่อไร่หนาชั่วโมงที่

น่าเหนื่อยหนานี้จะจบสิ้นเสียที  ผมเพาวนาให้มันผ่านพ้นไปเสียที 

ลืมไปผมชื่อ ชนิจ เพื่อนชอบเรียกว่า นิจ เป็นนักศึกษาวิชาออกเเบบภายใน มหาลัยศิลปากรตอนนี้

 ผมกําลังอยุ่ในชั่วโมงที่เเสนจะเบื่อหนานี้อยากให้มันหลุดพ้นไปจากที่เเห่งนี้เสียทีห้องสีเหลี่ยมที่มีคนนั้งร้อมวงกันวาดรูป

รูปเจ้าดอกไม้ประหนึ่งเหมือนกับว่า เป็นสิ่งที่มีคุณค่าต้องเก็บภาพนั้นไว้โดยไม่อยากให้หายไปจากความทรงจํากลัว

เหมือนว่าจะสูญสิ้นไปจากชีวิตนั้นละประหนึ่งเหมือนว่าดอกไม้นั้นเป็นความงามเพียงหนึ่งเดียว 

เเล้วสิ่งที่รอค่อยก็มาถึงอาจารย์เดินมาใส่รองเท้าคัชชูดังภายในห้องที่เงียบไปด้วยสมาธิ

ของนักศึกษา กล่าวว่า นักศึกษาทุกคนสเก็ตภาพเสร็จรึยัง

ทุกคนมองที่อาจารย์เป็นสายตาเดียวกัน 

วันนี้พอเเค่นี้ก่อนไว้คราวน่าค่อยเอางานมาส่งอีกครั้งนะ

นี่ละเป็นคําที่ผมเฝ้ารอมานาน อยากให้คํานี้มาถึงอย่างใจจดใจจ่อ

เหมือนเสียงระฆังช่วยชีวิตผมไว้ มันชั่งดีเสียจริง ผมตัวลอยรีบเดินออกจากห้องด้วยความ

เบิกบานใจบอกกับ ตัวเองว่าเรารอสิ่งนี้มานานเเล้วช่วงเวลาที่เเสนจะทรมานเราผ่านพ้นมันมา

ได้เเล้ว ผมเดินพร้อมกับรูปที่ตัวเอง สเก็ตภาพดอกทิวลิปสีขาวซึ่งลงรายละเอียดเสร็จสบูรณ์

เเรเงาครบท้วนเหลือเเค่ส่งเท่านั้น ผมวาดรูปเสร็จตั้งเเต่30นาทีเเล้วเเต่ไม่สามารถออกจากห้อง

ไปได้ ต้องติดอยู่ในห่วงเวลาเเห่งความเบื่อหนายจิตใจล่องลอยไปไหนต่อไหนลอยไปหา

สิ่งที่คิดจะทําในภายภาคน่า คิดว่าคืนนี้จะทําอะไรดี

คิดถึงชั่วโมงต่อไป ตอนนี้ตัวผมพ้นออกจากห้องเรียนที่เป็นห้องสีเหลี่ยมไร้ซึ่งอิสระ

ออกมาสู่ข้างนอกที่ไร้ซึ่งพันธต่างๆ 

เฮ้ย! นิจ เรียนเสร็จเเล้วรึ ไอ้ต้อมเพื่อนผมทักด้วยความเยอะเย้ยเหมือนมันรู้ว่าวิชานี้ ผมเบื่อ

หนาเสียยิ่ง

มันพูดต่อ ไปข้างนอกกันไหม ข้าจะพาเเกออกไปเที่ยวหวะ ช่วงเที่ยงเองไม่มีเรียนเเล้วนี่

เออ สิไอ้ต้อม ข้าไม่มีเรียนเเล้ว เองจะชวนข้าไปไหนละ

ต้อมซะอย่าง มีที่ดีๆให้ไปละน่า   สิ้นสุดคําพูดของต้อม

ผมก็เริ่ม คิดในใจว่าไอ้เพื่อนคนนี้มันจะชวนเราไปไหน

เออๆ เอาก็เอานะไปไหนไปกัน สิ้นสุดการต่อรองทางคําพูดผมเดินตามไอ้ต้อมไปด้วยความ

อยากรู้

เราทั้ง2เดินออกมาหลังมหาลัยศิลปกร อากาศที่เเสนร้อนในช่วงทําให้ผมยกเเขนซ้ายขึ้นมา

มองดูนาฟิกา  จ้องมองดูที่น่าปัดบอกเวลาว่า บ่ายกว่าเเล้วรึ

เราทั้งสองเดินกันจนถึงสะพานลอย  เห็นป้ายติดที่ทางขึ้นว่า "ห้ามเข้ากําลังปรับปรุง"  

ต้อมพูดขึ้นว่า จะมาซ้อมอะไรกันตอนนี้เนี่ย ต้องลงเดินข้ามถนนเเล้วเพื่อนเอ้ย

เเล้วมันยังไม่ถึงอีกรึไอ้ต้อมข้าชักอยากจะกับหอเเล้วนะโว้ย ร้อนก็ร้อน เอาน่าเเกข้ามนิด

เดียว วันนี้ข้ารู้ว่าเองเจอเรื่องอะไรเบื่อมาเยอะจะพาเเกที่ที่เเกคิดไม่ถึงละจะบอกให้

เดียวก็รู้เองว่าอะไร   สิ้นคําพูดของต้อม

ผมถือของชักพลุงพลังเสียนี่ทั้งกล่องใส่สีดินสอ อีกมือขาวไม่ว่างเอ้าซะเลย 

เอาก็เอาเดียวไม่ได้เรื่องอะไรเเกโดนเเน่ไอ้ต้อม ผมพูดด้วยเสียงที่ขู่ว่าถ้ามันไม่เด็ดจริงๆนะ

น่าดูชมเเน่

ต้อมมองซ้ายมองขาวอย่างระมัดระวังเเล้วมันวิ่งข้ามถนนไปอีกฝากหนึ่งยืนมองดูผมถือ

ของอยู่  มันไม่เคยคิดจะรอที่จะช่วยถือของให้หรือข้ามไปด้วยกันเลยมันกับวิ่งไปด้วยความเร็ว

ผมได้เเต่มองดูมันวิ่งไปอีกฝั่งหนึ่ง ใจก็คิดว่าไม่เคยคิดจะรอกันเลย

ผมเลย ผมตะโกนส่งเสียงดังไปอีกฝากของถนน เรียกมันให้รอเเต่มันก็อยู่อีก มันยืนพิงกับ

ต้นมะขามเเถวสนามหลวง มันเรียกผมให้ข้ามมา เสียงของมันดังเเหวกฝ่าอากาศ 

อีกฝ้ากหนึ่ง ของถนนมาหาผม 

ผม มองซ้ายมองขวาเห็นว่าไม่มีเเม้เเต่รถเลยซักคันมีก็เเต่รถที่อยู่ห่างไกลผมนัก ผมตัดสินใจวิ่ง 

ขณะนั้นเสียววินาทีหนึ่งผมได้ยินเสียงไอ้ต้อมพูดว่า "ไอ้นิจ ระวังรถ" ผมไม่ได้ยินอะไรเลย

กับคิดเสียอีกว่ารถ อะไรของเองหวะ  เเต่ไม่ทันการเเล้วรถคันนั้นออกมาจากซอยด้วยความ

เร็วไม่มีเเม้เเต่ความ ระมัดระวัง ประจวบเหมาะกับผมวิ่งข้ามพอดิบพอดี ไอ้ต้อมเเกคิดไปเอง

ละอย่าโกหกเลย ข้ามองดีเเล้วหน้า เเต่มันไม่ใช่สิ รถเก๋งโตโยต้าพุ่งเข้ามา สายตาของผม

เห็นว่ามันเป็นเเค่วัตถุสีดําไม่เเม้เเต่รวดราย อะไรหนะ  วัตถุที่มีความเร็วไร้ซึ่งความรู้สึกไร้ซึ่ง

ความนึกคิดมีเพียงมนุษร์ที่สามารถบังคับมันได้ ไม่มีเเม้กระทั้งจิตใจ

วัตถุที่เป็นสีดํามีเสียงนั้น ไม่มีการที่จะส่งเสียงเตือบอกกล่าวถึงอุบัติเหตุที่จะเกิดขึ้นอีกภาย

ในเสี่ยววินาทีหนึ่ง เครื่องจักรที่มีความเร็วเเละเเรงนั้นตอนนี้มันพุ่งเข้า

ปะทะร่างผมอย่างจังไม่มีเวลาเตรียมตัวเพื่อป้องกันไม่มีเเม้เเต่คําขอร้อง สิ่งเเรกที่ความรู้สึก

คิดได้ รู้สึกเหมือนกระดูกหัก ร่างกายสัมผัสถึงเเรงอัดกระเเทกที่มหาสาร เสียงกระดูกเเตก

ละเอียดคล้ายกับโดนรถบท บททับกระดูก

ร่างกายรับรู้ถึงความเจ็บปวด ร่างที่มีความรู้สึกลอยขึ้นกระเเทกกับกระจกของรถอย่างจัง 

ข้าวของที่อยุ่ในมือลอยกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ประสาทสัมผัสทั้ง5รับรู้หมดถึงสิ่ง

ที่เรียกว่าความทรมาน

เเล้วสั่งการไปยังสมองบอกผมว่า เจ็บปวด ทรมาน วินาทีนี่หรอที่เรียกว่าความเป็นความตาย

สิ้นเสียงเบรคของรถเก๋ง ร่างผมกลิ้งลงมาที่พื้น นอนหงายน่าขึ้นบนฟ้าตอนนี้ เลือดใน

ปากออกมาดวงตาเบิกกว้าง มือเเทบจะ กระดิกไม่ได้  มันชั่งเเสนทรมานวินาทีที่ชั่งไม่เคย

มาทักทายเราเลยจะมาก็มาไม่เคยส่งสัญญาอะไรเลยที่ปวดร้าว วินาทีเเห่งความเจ็บปวด 

เสียงกรีดร้องของผู้คนที่พบเห็นเหตุการ เสียงผู้คนในเเถวระเเวกนั้นต่าง

บอก เร็วรีบเรียก

รถพยาบาลที

เขากําลังจะตายเเล้ว! ด่วนเลยเร็วๆช่วยคนเจ็บหน่อยเร็ว

ตอนนั้นผมรู้สึก ถึงคําว่า นี่หรือความเป็นเเละความตาย เราได้ลิ้มรสมันเข้าเเล้วหรือ  จะอยุ่

หรือไปเท่านั้นหรือ นี่เราจะมาจบที่อายุเท่านี้หรอ  ไม่นะไม่  มือข้างซ้ายที่ยังเคยยกนาฟิกาดู

ได้

ตอนนี้กลับใช่การไม่ได้เสียเลย นาฟิกาถูกเเรงกระเเทกเข็ดหลุกไม่เป็นชิ้นดีกลไกการทํา

งานของได้หยุดลงเเต่เพียงเท่านี้ หวนคิดว่านี้เราคงหมด เวลาสําหรับโลกใบนี้เเล้วหรือ "เเต่"

ไม่สิผมยังมีชีวิตอยู่ผมยังมีลมหายใจ  เเต่จิตใต้สํานึกกําลังกดให้ผมยอดรับความจริง

ประการหนึ่ง บอกถึงความจริงว่า   ผมกําลังจะตาย? 

อ่านต่อตอนที่1 คับ ชื่อตอนอะไรเดียวจะมาบอกนะคับ