คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 วันครบรอบ...100%
Chapter 4 วันครบรอบ
Yoona Part
งืม งืม
แสงแดดที่ส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านสีอ่อนทำให้ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้น
ฉันหันมามองไปที่ชานยอลนอน
แต่มันว่างเปล่า
ชานยอลไปแล้วหรอ กี่โมงแล้วเนี่ย ฉันเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่ฝาผนังห้อง 11 โมงแล้วหรอเนี่ย ดีนะที่วันนี้ฉันไม่ได้เปิดร้าน ไม่อย่างนั้นคงสายมากๆแน่ -_-
ฉันลุกจากเตียงก่อนจะเดินไปเปิดผ้าม่านออกเพื่อรับแสงยามเช้า (เอ่อ ยุนจ๊ะ 11 โมงเนี่ย ยังเช้าอยู่อีกหรอจ๊ะ =_=)
ตาของฉันเหลือบไปเห็นโพสอิสที่ติดอยู่บนหัวนอน ฉันเดินไปหยิบมันขึ้นมาดูข้อความที่อยู่ในนั้น
ฉันไปก่อนนะยุนอา แบคมันนัดแต่เช้าน่ะ ฉันเตรียมอาหารเช้าไว้ให้บนโต๊ะแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นฉันจะรีบไปหา รอหน่อยนะ
ยุนอาที่รัก ^^
เนื้อหาของมันทำให้ฉันยิ้มจนแก้มปริ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปที่โต๊ะอาหาร ไข่ดาวที่ไม่สุกมาก ที่ฉันชอบ ไส้กรอกเกรียมๆที่ฉันคุ้นเคยถูกจัดวางบนจานสีหวาน พร้อมกับซอสมะเขือเทศสุดโปรดที่ถูกวาดให้เป็นรอยยิ้มกับหัวใจ รู้ใจฉันจริงเลยน้าชานชาน ^^
หลังจากที่จัดการอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วฉันก็อาบน้ำแต่งตัว วันนี้ฉันใส่ชุดกระโปรงยาวแค่เข่าสีหวานเหมือนกับวันแรกที่เราเจอกัน แต่ผมของฉันที่เคยถูกมวยขึ้น วันนี้กลับถูกปล่อยยาว กิ๊บน่ารักถูกติดไว้บนผมบางส่วนของสองข้างเพื่อยึดไว้ตรงกลางไม่ให้หลุดไปไหน
ฉันมองตัวเองในกระจกบานใหญ่
อ๊า หวังว่านายจะชอบนะชานชาน >///<
ฉันไปที่ร้านเค้กแต่ว่าไม่ได้เปิดนะ แค่เข้าไปเตรียมสถานที่ แล้วก็กะจะทำเค้กด้วยแหละ
หลังจากที่ขนของตกแต่งออกมาจากห้องเก็บของเรียบร้อยแล้ว ฉันก็จัดการนำลูกโป่งสีสดใสติดไว้ตามผนังร้าน จากนั้นก็ติดป้ายที่ฉันทำเอง ไว้ตรงกลางบนผนัง
สุขสันต์วันครบรอบ 3 ปี
Chanyeol & Yoona
ฉีนไม่รีรอที่จะตรงไปหยิบจับส่วนประสมของเค้ที่จะทำออกมา เค้กที่เราจะทำวันนี้คือ Chocolate Fudge Cake (เค้กช็อกโกแลตหน้านิ่ม)
ฉันลงมือทำเค้กนี้อย่างประณีต ทุกอย่างที่ฉันทำมันล้วนกลั่นออกมาจากหัวใจ เค้กชิ้นนี้ต้องอร่อยที่สุดแน่ๆเลย >_<
20%
16.00 น.
เฮ้อ…ในที่สุดเค้กก็เสร็จซักที อ๊า 4 โมงแล้วหรอเนี่ยชานยอลจะมาถึงกี่โมงนะ
ฉันหยิบไอโฟน 4s ขึ้นมาแล้วกดโทรออก
ชานชาน
“ฮัลโหล มาหรือยังอ่า”
(ฉันกำลังไปแล้วล่ะ รอหน่อยนะพอดีรถติดน่ะ)
“ไม่ต้องรีบมากน้า เดี๋ยวจะเจ็บตัวเอา”
“ค้าบ แล้วเจอกันน้า”
“จ้า”
ฉันกดวางโทรศัพท์ แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสะพาย ก่อนจะออกมาจากร้านหลังเก็บเค้กใส่ตู้เย็นแล้ว
ดีนะที่ชานยอลยังมาไม่ถึง จะได้ไปซื้อของขวัญทัน
ฉันข้ามถนนไปเดินหาของขวัญที่ตลาดไกล้ๆร้าน
โห เลือกไม่ถูกเลย มีแต่ของน่ารักๆเต็มไปหมด จะเลือกทันชานยอลมามั้ยเนี่ย -_-
อ๊ะ
ฉันเหลือบไปเห็นตุ๊กตาคู่รักที่อยู่บนลานหมุนวงกลม ให้ทายนะเวลาหมุนมันต้องมีเสียงเพลงออกมาแน่ๆเลย >_<
ฉันจัดการหยิบมันขึ้น หวังจะหมุนและฟังเสียงซักหน่อย แต่เสียงดุๆจากเจ๊เจ้าของร้านก็เอ่ยตัดหหน้าเสียก่อน
“นี่! ต้องซื้อก่อนนะคะ ถึงจะเล่นได้”
“อ๋อ เอ่อ ค่ะ เท่าไหร่คะ”
“20000 วอน”
“อ่าค่ะ”
ฉันวางมันลงและหยิบเงินขึ้นมาจ่าย ก่อนจะรีบเก็บมันขึ้นมาและเดินออกจากร้านทันที คนอะไรอ่ะ จะขายของพูดจาให้มันดีๆหน่อยก็ไม่ได้ ขี้งกชะมัด ถ้าไม่เห็นเจ้านี่น่ารักเกิน ฉันไม่มีวันซื้อของร้านเจ๊นั่นแน่
ระหว่างทางเดินกลับร้านฉันก็เจ็บตุ๊กตาไขลานนั่นไปมาพร้อมรอยยิ้ม ชานชานต้องชอบแน่ๆเลย >_<
ฉันจับมันหมุนเพื่อให้เกิดเสียง แต่เอ๊ะ! ทำไมมันไม่มีเสียงอ่ะ เฮ้ยถูกเขาย้อมแมวป่ะเนี่ย
ฉันหมุนมันไปมาหลายรอบระหว่างทางเดิน จนถึงทางข้างหน้าที่ต้องข้ามถนนแล้ว แต่มันก็ไม่ส่งเสียงอะไร นอกจากหมุนไปมา ฉันควรกลับไปซื้อใหม่ไหมเนี่ย
ฉันมองข้ามไปยังถนนอีกฝั่งซึ่งเป็นหน้าร้านของฉัน หวังว่าชานยอลจะคงยังไม่มานะ
แต่
“เฮ้ ยุนอา”
ร่างสูงของชานยอลยืนอยู่ริมถนนฝั่งโน้น พร้อมโบกมือไปมาด้วยรอยยิ้ม ฉันส่งยิ้มกลับไป ก่อนจะก้าวขาเดินลงจากฟุตบาทเพื่อข้ามถนน
ตึ่ง ตึ๊ง ตึ่ง ตึ๊ง ~~~
เสียงของตุ๊กตาในมือมันดังขึ้นแล้ว ฉันหยุดเดินและยกมันขึ้นมาดูอย่างดีใจ
ก่อนจะได้ยินเสียงแตรรถดังสะนั่น
ปี๊ดดดดดดดดดด!!
เอี๊ยด!!!
โครม!!
ฉันหลับตาปี๊กอดเจ้าตุ๊กตาไว้แน่นก่อนจะรู้สึกถึงแรงกระแทกจากด้านข้างลำตัว มันแรงพอที่จะทำให้ฉันกลิ้งขึ้นไปบนกระจกหน้ารถของคนขับ ความเจ็บปวดทุกส่วนแล่นพ่านทั้งตัว ก่อนที่ร่างของฉันจะกระทบลงบนพื้นแข็ง
ปั้ก!
ตอนนี้ฉันแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย นอกจากความเจ็บที่ลำตัว และหัวที่รู้สึกเหมือนมันจะระเบิด เลือดที่ไหลออกมาจากตัวฉันทำให้รู้สึกอ่อนเพลียเหลือเกิน
ฉันแทบจะไม่ได้ยินหรือมองเห็นอะไรได้เลย สิ่งที่ฉันพอจะเห็นได้ผ่านดวงตาที่ค่อยๆปิดลง ก็มีแต่ ชายร่างสูงวิ่งเข้ามาที่ตัวฉันก่อนจะประคองและกอดฉันไว้
ทั้งน้ำตา…
ก่อนที่ฉันจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย…
Yoona Part End
ร่างสูงประคองสาวที่รักด้วยมือที่สั่นเทา น้ำตาที่พรั่งพรูออกมาหยดลงบนตัวหญิงสาวที่เลือดชุ่มไปทั้งตัวอย่างไม่ขาดสาย
“ยุนอา!!! ฮึก..อย่าเป็นอะไรนะ!! ยุนอา อดทนไว้! ฉันจะพาเธอไปโรงพยายบาลเอง! ฮึก…”
ร่างสูงยกร่างบางไว้เพื่อจะอุ้ม ก่อนจะเหลือบไปเห็นตุ๊กตาไขลานชุ่มไปด้วยเลือด ที่ร่างบางกอดไว้แน่น มันยิ่งทำให้ชายหนุ่มร้องไห้ออกมามากกว่าเดิม เขาอุ้มหญิงสาวฝ่าวงล้อมของผู้คนที่มุงดูเหตุการณ์ออกมา และตรงไปที่รถปอร์เช่ของตนเอง ก่อนจะเปิดประตูวางร่างบางไว้ที่เบาะข้างคนขับ แล้วรีบไปนั่งประจำที่ตนเอง และขับมันออกมาด้วยความเร็ว มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ไกล้ที่สุด
หยดน้ำตามากมายพรั่งพรูออกมาจากดวงตาสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่นของชายหนุ่มอย่างไม่ขาดสาย นับตั่งแต่ที่พ่อแม่เขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเขาก็ไม่เคยเสียน้ำตาให้กับอะไรอีกเลย จนมาถึงวันนี้น้ำตาของลูกผู้ชายได้ไหลออกมาอย่างไม่อายใคร เพราะหญิงสาวที่รักสุดดวงใจ
“ยุนอา อดทนไว้นะ เธอจะต้องไม่เป็นอะไร เธอจะต้องปลอดภัย…”
ตลอดทางร่างสูงได้แต่พร่ำบอกหญิงสาวที่เปื้อนเลือดตลอดทาง พร้อมทั้งภาวนาขอสิ่งศักดิ์ทั้งหลายให้ช่วยปกป้องคุ้มครองหญิงอันเป็นที่รักของตนด้วยใจระทึก
เมื่อถึงโรงพยาบาลร่างบางถูกนำเข้าห้องไอซียูอย่างรวดเร็ว มีเพียงร่างสูงที่นั่งกุ้มหน้ากุมขมับอยู่หน้าห้องด้วยใจที่แสนหดหู่ เขาได้แต่หวังว่าจะได้คนที่เป็นเจ้าของหัวใจคืนมา ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม…
20.00 น.
นานกว่า 3 ชั่วโมงแล้วที่ทีมแพทย์ได้ช่วยกันรักษาหญิงสาวเคราะห์ร้าย แต่ก็ไม่ออกมาซักที ทำให้ชายหนุ่มหน้าห้องได้แต่เดินไปมาด้วยใจที่หวาดหวั่น
ปึง
หมอสวมชุดสีเขียวอยู่เดินออกมาจากห้อง ICU ด้วยหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“คุณหมอครับ แฟนผมเป็นไงบ้างครับ”
ร่างสูงวิ่งปรี่เข้าไปหาคุณหมออย่างรวดเร็ว พร้อมจับแขนคุณหมออย่างมีความหวัง
“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ”
“ฮะ ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆครับคนหมอ ขอบคุณจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับมันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว”
“และนี่ผมเข้าไปหาเธอได้มั้ยครับ”
“หมอว่าอย่าพึ่งดีกว่านะครับ เพราะคนไข้เสียเลือดมาก หมออยากให้เธอได้พักผ่อน”
“อ่อ ครับ ”
“คือหมอมีอะไรจะบอกน่ะครับ”
“…….”
“คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนที่บริเวณศรีษะอย่างรุนแรง อาจทำให้คนไข้จำสิ่งที่อยากจดจำไว้ที่สุดไม่ได้นะครับ
ร่างสูงที่ยืนฟังหมอพูดอย่างตั้งใจ แทบล้มทั้งยืน
“ถ้างั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”
หมอเดินออกไป ทิ้งไว้เพียงชายหนุ่มที่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะควักบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“ทำไมนะ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้”
เขาจ้องมองตลับแหวนสีแดงสดที่มือด้วยสายตาผิดหวัง
ก่อนจะเปิดมันออก เผยให้เห็นแหวนเพชรส่องสะกวาวออกมา มันยิ่งตอกย้ำให้ชายหนุ่มเจ็บปวดมากขึ้น
“ทำไมมันเป็นแบบนี้… ”
100%
อ๊า อัพแล้วน้า
อิหยอยน่าสงสารจัง ฮึกๆ T^T
ติดตามต่อไปนะคะว่าจะเป็นยังไง
ตอนหน้ามีนักแสดงสมทบมารอจ่อออกหน้าจอแล้วจ้า
ไรต์จะพยายามอัพบ่อยๆน้า
รักรีดเดอร์ทุกคน มั้ววว .3.3
ความคิดเห็น