{ shortfic } kaido รักนายนะ...พี่ชายของผม >////<

ข้อมูลเบื้องต้น

รักนาย .... พี่ชายของผม









 







รักผมบ้างหรือป่าวนะ

พี่จงอิน ...










 

เนื้อเรื่อง

cinna mon

Kaido

รักนายนะ…รุ่นพี่ของผม

 

อากาศสดชื่นสุดเลยแฮะวันนี้  ^^

 

ผมเดินเข้ามาในรั้วมหาลัยอย่างอารมณ์ดี เฮ้อ เมื่อวานสอบย่อยไปแล้วโล่งอกสักที หลังจากนั่งอ่านหนังสือมาสองอาทิตย์ติด -_-

 

“ว่าไง ตัวเล็ก”

 

เสียงแบบนี้…มัน…

 

“พะ ….พี่จงอิน”

 

พี่จงอินเป็นพี่รหัสของผมเอง  เขาหล่อมากเลยแหละ  เขาเป็นรุ่นพี่ที่ดีมากเลยนะ มีเรื่องอะไรผมก็จะปรึกษาพี่เขาตลอดเลย แล้วพี่เขาก็ช่วยผมได้ตลอด มันเป็นมาแบบนี้ เกือบปีแล้วล่ะ ^^
 

“เพิ่งมาถึงหรือไงฮะเรา”

 

“ฮะ ”

 

“สอบย่อยเมื่อวานเป็นไงบ้างอ่ะ ทำได้เปล่า”

 

“โห อดหลับอดนอนอ่านหนังสือมาตั้งนาน อีกอย่างพี่จงอินติวให้สักอย่าง จะทำไม่ได้ได้ยังไงฮะ”

 

“คร๊าบ คยองซูคนนี้เก่งจริงๆ ฮ่าๆ”

 

พี่จงอินเอามือมายีหัวผมเล่นเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มและสายตาที่หวานเยิ้ม  ทำไมใจเต้นแรงจังนะ >_< เป็นบ้าอะไรของนายน่ะคยองซู
 

“ไปเข้าเรียนได้แล้วไป มีเรียนคาบเช้าไม่ใช่หรอ”
 

“เอ่อ อ้อ ฮะ”

 

“คยองซูเย็นนี้ไปเดินห้างเป็นเพื่อนพี่หน่อยดิ พอดีอยากให้ไปช่วยเลือกของขวัญให้แบคยอนน่ะ”

 

“อ่า ครับ”

 

“พี่ไปแล้วนะ แล้วเจอกัน”

 

พี่จงอินเดินไปพร้อมกับโบกมือลาผมอย่างร่าเริง  ซื้อของขวัญให้แบคยอน…สินะ…

 

แบคยอนเป็นเพื่อนสนิทของผม เลยได้รู้จักกับพี่จงอิน ทั้งสองคนก็เลยสนิทกัน  ทุกทีที่เห็นสองคนนั้นคุยกันอย่างสนิทสนม ผมก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาซะงั้น….

 

เมื่อก่อนมันไม่เป็นอย่างนี้นะ คือ ไม่ว่าพี่จงอินจะสนิทกับใครยังไงผมก็ไม่เคยสนใจ แต่ตอนนี้เพราะอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่เห็นเขาไกล้ชิดกับคนอื่น  รู้สึกเขิน ทุกครั้งที่เขาทำดีด้วย อาจเป็นเพราะผมชอบพี่เขาไปแล้วก็ได้….

 

บางทีผมก็รู้สึกว่าพี่เขาชอบผมเหมือนกันนะ  แต่ผมก็เห็นพี่เขาทำแบบนี้กับทุกคนอ่ะ  ทำไมต้องเกิดมาเป็นคนเฟรนลี่อย่างนี้นะ พี่จงอิน…

 

“วันนี้เราจะเรียนเรื่อง!@Q#E&%^&(_) บลาๆๆๆๆๆๆ”

เสียงของอาจารย์ที่ยืนสอนคาบสุดท้ายของผม ไม่ได้เข้าโสตประสาทผมสักนิด  ตอนนี้ผมมองแต่นาฬิกาให้เวลาเดินไปเร็วๆรอเวลาที่ผมจะได้เจอพี่จงอินสักที >////<

“เป็นไรของแกอ่ะ คยองซู นั่งมองนาฬิกาอยู่นั่นแหละ”

แบคยอนหันมาถามผม

“เปล่า  ขี้เกียจเรียนน่ะเลยอยากให้เวลาหมดเร็วๆ”

“แบบนี้ก็มีแฮะ -_- เออ ว่าแต่เย็นนี้แกว่างป่ะวะจะชวนไปกินข้าวกับพวกพี่ลู่อ่ะ ”

“เอ่อ   ไม่ว่างว่ะไว้วันหลังแล้วกัน”

“ไปไหนวะ”

“เอ่อ พอดีรีบกลับบ้านไปช่วยแม่ทำเค้กน่ะ”

“เออๆ  ไว้วันหลังจะชวนใหม่แล้วกัน”

“เออ”

กริ๊ง ~~~~~

หมดเวลาแล้วววว

ฟึ่บ

“รีบไปป่ะวะ มึงเนี่ย”

ผมรีบลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงออด  ผมแทรกตัวเบียดโต๊ะข้างๆให้ตัวเองออกมาจากห้องได้อย่างรวดเร็ว 

ตึกๆ

ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกมาเพื่อไปรอพี่จงอินที่หน้าตึกคณะ   จะได้ไปห้างกับพี่จงอินแล้ว  เหมือนออกเดทเลยเนอะ >//////<

ปึก

ระหว่างที่ผมรีบเดินออกมาโดยไม่ได้มองอะไรเลย  ทำให้ตอนนี้ผมชนเข้ากับแผงหน้าอดกว้างของใครซักคน

“ขอโทษครับ  เอ้าพี่จงอิน”

“รีบอะไรนักหนานะเรา”

“แฮะๆ”

“พี่กำลังจะไปรับที่หน้าห้องพอดีเลย”

“>////////<”

“จะได้แวะทักแบคยอนด้วยซะเลย”

ทักแบคยอน

อยากเจอแบคยอนสินะ

“แต่ไม่เป็นไรไปเลยก็ได้จะได้ไม่ต้องเสียเวลา”

“ฮะ”

ผมเดินตามพี่จงอินออกมา  แล้วเราก็นั่งรถไฟฟ้าไปยังห้างชื่อดังไม่ไกลนัก  ระหว่างเดินทางพี่จงอินถามผมเกี่ยวกับแบคยอนเยอะ  ถามว่าแบคชอบกินอะไร  ชอบเพลงแบบไหน  ชอบทำอะไร เยอะแยะไปหมด

กับคนที่อยู่ตรงหน้าพี่ทำไมไม่ถามมั่งนะ….

ในที่สุดเราก็มาถึงแล้วววว

วันนี้ท่าทางคนเยอะน่าดู  สงสัยมีลดกระหน่ำซัมเมอร์เซลครั้งใหญ่ล่ะมั้ง

ผมเดินตามพี่จงอินเข้ามาในตัวห้าง  คนเยอะจนผมแทบจะมองไม่เห็นหลังของพี่จงอินแล้ววว   จะหลงไหมเนี่ยเรา

หมับ

ระหว่างที่ผมชะเง้อมองพี่จงอิน  และพยายามหลบผู้คนจำนวนมากนั้น  ก็มีมือของคนข้างหน้าเอื้อมมากุมมือผมไว้

พี่จงอิน จับมือผมหรอเนี่ยยย >_<

“จับมือกันไว้นะ จะได้ไม่หลง”

“อ่า ฮะ”

จากนั้นพี่จงอินก็จับมือผมเดินมาเรื่อยๆ โยที่ผมไม่ได้มองทางด้วยซ้ำ ก็มัวแต่มองมือของเราที่จับกันไว้  อบอุ่นจังเลย >////<

“ร้านนี้แล้วกัน”

พี่จงอินพาผมเลี้ยวเข้ามาในร้านที่ขายพวกเครื่องประดับต่างๆ  มีแต่ของสวยๆทั้งนั้นเลย

“คยองซูว่าแบคยอนจะชอบอะไรหรอ”

“เอ่อ  ผมว่าพี่อยากได้อะไรก็ซื้อไปเถอะฮะ  ไม่ว่าพี่จะให้อะไรแบคน่าจะชอบทุกอย่างแหละครับ”

“เอ๊า ก็ถ้าพี่อยากให้อะไรก็ได้จะให้นายมาช่วยเลือกทำไมล่ะ”

จึก

คำพูดของพี่จงอินเหมือนมีดที่ปักลงกลางใจผม  ถ้าไม่ใช่แบคยอน พี่คงไม่ชวนมาสินะ  เพราะแบคยอนสินะ ผมถึงได้มีโอกาสอยู่กับพี่แบบนี้  ถ้าไม่ใช่เพราะแบคยอน  พี่คงไม่มองคนอย่างผมหลอกใช่มั้ย  พี่จงอิน

“ผมไม่รู้หลอกครับว่า แบคชอบอะไร”

“อืม  งั้นที่นายชอบก็ได้  ถ้านายชอบ แบคยอนก็น่าจะชอบด้วย”

เห็นผมเป็นตัวแทนของแบคหรือไงนะ

“ก็ได้ครับ งั้นผมขอเดินดูก่อนแล้วกัน”

ผมเดินไปรอบๆร้านที่เต็มไปด้วยของสวยๆมากมาย  สวยๆทั้งนั้นเลยเลือกไม่ถูกเลยอ่ะ

อ๊ะ  สร้อยเส้นนั้นสวยจัง  มันเป็นสร้อยที่มีล็อกเก็ตรูปหัวใจอยู่ตรงกลาง ตัวสร้อยเป็นเชือกสีคราม สวยมากๆเลย เอาอันนี้แล้วกัน

“อ่ะผมเอาอันนี้แล้วกัน”

ผมยื่นสร้อยให้พี่จงอินที่ยืนรออยู่หน้าเคาเตอร์

“ตกลง อันนี้นะ”

“ครับ”

พี่จงอินหันไปจ่ายเงิน ผมเลยเดินออกมารออยู่หน้าร้านแทน

“เสร็จแล้ว ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวพี่เลี้ยงตอบแทนที่ช่วยเลือกของขวัญ”

“อ่า  ครับ”

พี่จงอินเอื้อมมือมาจับมือผมไว้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คงจะกลัวหลงสินะ

ถ้าคยองซูคนนี้หายไปก็คงไม่มีตัวช่วยเรื่องแบคสินะ

หลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จก็ปาไป สองทุ่ม  พี่จงอินชวนผมมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะแถวนั้นที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ คงกลับบ้านกันไปหมดแล้วล่ะ ตอนนี้เรานั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างสระน้ำ โดยที่มือของเราสองคนยังจับกันไว้เหมือนเดิม

 

“เอ่อพี่จงอินปล่อยมือได้แล้วมั้งครับ ผมคงไม่หลงไปไหนแล้วแหละ”

“ขอเอาไว้แบบนี้แป๊ปนึงนะ”

“เอ๋… ”

 

พี่จงอินกระชับมือให้แน่นขึ้น พร้อมกับหลับตาลงแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

เห็นผมเป็นตัวแทนของแบคยอนอยู่หรือเปล่านะ  พี่จงอิน

น้ำตาผมรื้นขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว  ก็มันเจ็บนี่นา  เป็นเงาของคนที่คนที่เราชอบน่ะ  มันเจ็บมากรู้มั้ย  เมื่อไหร่จะเลิกทำแบบนี้สักทีนะ  พี่จงอิน…

 

พี่จงอินลืมตาขึ้นมาเห็นผมร้องไห้พอดี  ผมเลยลืมเอามือเช็ดหน้าอย่างรวดเร็ว

 

“เป็นอะไรไปน่ะ คยองซู ร้องไห้ทำไม”

 

“ฝุ่นมันเข้าตาน่ะครับ”

 

“แน่ใจนะว่าไม่ใช่เพราะเรื่องอื่น”

 

“จะมีเรื่องไหนที่ทำให้ผมร้องไห้ได้หรอครับ  หรือว่าพี่รู้”

 

“พี่ไม่รู้หรอก  โอเค ฝุ่นเข้าตาก็ฝุ่นเข้าตา พี่ไม่ถามแล้ว  ไหนลองหันหลังมาหาพี่ซิ”

 

ผมหันหลังให้พี่จงอินอย่างง่ายดาย  พี่จงอินเอื้อมมือมาข้างหน้าผมพร้อมกับสร้อยที่ผมเลือก  เขาใส่มันเข้าที่คอผมอย่างนุ่มนวลจากนั้นเขาก็เอาคางมาเกยบนไหล่ผม พร้อมกับเอ่ยคำหวานออกมา

 

“พี่รักนายนะ รักมาตลอด เป็นแฟนกับพี่นะครับ”

 

พอพี่จงอินพูดเสร็จเท่านั้นแหละ  ผมก็หันไปผลักเขาออกอย่างแรงพร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมามากมาย

 

“พี่จะเห็นผมเป็นตัวแทนของแบคไปถึงเมื่อไหร่  รักแบคก็ไปบอกมันดิ มาบอกผมทำไม  พี่เห็นผมเป็นตัวอะไรกันแน่  พี่ทำแบบนี้ทำไม  ฮึก ถ้าพี่ไม่ได้รักผมแล้วพี่จะมาให้ความหวังผมทำไม ฮึก สนุกมากใช่มั้ย เล่นกับความรู้สึกของผมน่ะ ฮึก”

 

“คยองซู”

 

พี่จงอินมองผมด้วยใบหน้าเจ็บปวด  สมใจพี่แล้วสินะ

 

“พี่ไปบอกแบคเหอะ อย่ามาบอกผมเลย พี่ทำแบบนี้ผมเจ็บรู้มั้ย ผมไม่ใช่แบคนะ ถึงผมจะชอบพี่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมเป็นตัวแทนของคนอื่นให้พี่มาซ้อมบอกรักได้นะ เข้าใจมั้ย พี่จงอิน!!! อ๊ะ”

 

พี่จงอินเดินเข้ามากอดผมแบบไม่ทันตั้งตัว

 

“ที่พี่ทำทุกอย่าง  สิ่งที่พี่ทำทุกอย่างมันเพื่อนาย รอยยิ้ม คำบอกรักทั้งหมดที่พี่พูดไปพี่พูดกับนาย พี่หมายถึงนายนะ  คยองซู”

 

“มะ  หมายความว่าไง”

 

“พี่รักนายคยองซู รักมาตลอด พี่ไม่เคยชอบแบคเลย”

 

“แล้วทำไมพี่ต้องคอยพูดถึงแบคตลอดเลย  เวลาที่อยู่กับผม”

 

“คือ  พี่เขินน่ะ พี่ไม่รู้จะพูดอะไร กลัวนายจะรู้ว่าพี่ชอบนายแล้วนายจะไม่คุยกับพี่ พี่เลยได้แต่พูดเรื่องแบคเพื่อจะได้คุยกับนาย”

 

“ฮะ  แสดงว่าพี่ชอบผม ไม่ได้ชอบแบคงั้นหรอ”

 

“อื้อ พี่ชอบนาย คยองซู  แล้วนายล่ะชอบพี่รึเปล่า”

 

“ผมรักพี่จงอินครับ”

 

“นายนี่น่ารักที่สุดเลย เจ้าตัวเล็ก เป็นแฟนกับพี่นะครับ”

 

“อื้อ  พี่ต้องรักผมให้มากๆล่ะ”

 

“จะรักจนวันตายเลยครับ”

 

พี่จงอินพูดด้วยรอยยิ้ม เขาก้มลงมาประทับริมฝีปากไว้บนริมฝีปากบางของผม  มอบรสจูบที่แสนหวาน นุ่มนวล มันเป็นจูบที่ผมรอคอยมาตลอด 

 

ขอบคุณนะที่รักผมน่ะ….พี่จงอิน ^^

--------------------------------------------------------
 

เป็นไงบ้างชอบกันหรือป่าวคะ
แอบแวะมาหาเอ็กโซแป๊ป 55
ช่วยเป็นกำลังให้ด้วยนะค้า
ใครโหวต  ใครเม้น
ขอให้ เอ็กโซรักเอ็กโซหลงทั้งวงเลย ^^



                                      

ใครโหวต ใครเม้น คนนั้นเยี่ยมไปเล้ย >_<