คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ผมอยู่ที่อำเภอแม่สอด จังหวัดตาก คนที่นี่พากันพูดถึง ส้ม เขากล่าวดูถูกเหยียดหยามเธอ
ว่าเป็นพวกมั่วผู้ชาย เขาว่าส้มติดยาสมควรแล้วที่ต้องจบชีวิตลง ผมฟังคำเหล่านั้นก็ขมวดคิ้วหนา
เข้าด้วยกัน
"อย่าไปสนใจคนเขาพูดกันเลย"มิ้มซึ่งรู้จักผมดีบอก "เรื่องมันผ่านมาแล้วมันไม่เกี่ยวกับแก
อีก"
"เธอเคยเป็นเพื่อนที่เรารัก เพื่อนที่กลายเป็นชีวิตประจำวันของเราแล้วเราก็เป็นคนฆ่าเธอ
กับมือ แล้วแกจะว่าไม่เกี่ยวกับเราได้หรือ"
ผมรู้ว่ามิ้มไม่ได้ตั้งใจทำให้ผมโกรธ เพียงแต่...นั่นล่ะ ผมเองก็รู้ตัวดี รู้ดียิ่งกว่าใคร ว่าต่อ
ให้กาลเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานสักเพียงไหน หรือผมจะพบเจอผู้คนมากมายเพียงใด ผมก็คงไม่มี
ทางลืมเรื่องราวเหล่านั้นได้
.......ไม่อาจลืมได้อย่างแน่นอน........
............................................................
เมื่อ 16 ปีที่แล้วย้อนไปสู่ช่วงเวลาในชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชื่อ "ส้ม" ตอนนี้เด็ก
หญิงส้มอายุ4ขวบ 11เดือนกับอีก30วัน อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็จะเป็นวันเกิดของเธอ ส้มดีใจมาก
จึงคิดที่จะชวนพ่อ แม่ ยาย และโต๋เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอมาร่วมฉลองวันเกิด เด็กน้อยวิ่งจาก
สนามกีฬาตรงดิ่งมายังบ้านเพื่อบอกความคิดของเธอให้โลกได้รับรู้ เอ้ย ให้ครอบครัวได้รับรู้ต่าง
หาก ที่บ้าน เธอพบเพียงความว่างปล่าวเหลือเพียงยายเท่านั้นที่นั่งอยู่บนแคร่ริมต้นส้ม ต้นส้มนี้
ปลูกวันเดียวกับวันที่เธอเกิด เธอจึงได้ชื่อนี้มา ส้มรักต้นส้มนี้มากเธอมักจะมาปีนป่ายมันกับโต๋
เสมอและอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าต้นส้มนี้ก็จะอายุ5ปีเท่ากับเธอแล้ว แต่วันนี้มีเพียงยายเท่านั้นที่นั่ง
รอเธอ ส้มวิ่งรี่เข้าไปหาคุณยายทันที ยายเมื่อเห็นหลานสาวสุดที่รักก็คว้าเข้ามากอดแนบอก
ยายกอดอยู่นานจนเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนเริ่มขยุกขยิก ยายถอนหายใจยาวก่อนกระซิบเบาๆที่ข้างหู
ส้ม
"ส้มเอ๋ย พ่อกับแม่ของหลานแยกทางกันแล้ว ต่อไปนี้ส้มจะต้องอยู่กับยายนะ"
"ทำไมพ่อกับแม่ไม่พาส้มไปเที่ยวด้วยล่ะคะ แอบไปกัน 2 คน"เด็กหญิงถามกลับด้วยความ
ไม่รู้ แต่เพียงเท่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้น้ำอุ่นใสๆไหลซึมจากแพขนตาที่ค่อยๆปิดลงช้าๆราวกับ
จะระลึกถึงความหลัง
วันที่ส้มอายุ 5 ปีนี่เองคือวันที่เธอได้สูญเสียที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจไป เธอไม่รู้หรอกว่าอีก
นานแสนนานเพียงใดกว่าที่เธอจะได้พบหน้าพ่อและแม่อีกครั้ง
เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงที่ส้มกำลังเลื่อนขึ้นชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ส้มเติบโตมาอย่าง
สมบูรณ์ มีความสุขดีถึงแม้ว่าในใจลึกๆเธอจะเหงาและขาดส่วนเติมเต็มที่สำคัญไป เธอเป็นเด็ก
เรียนดี หน้าตาสะสวย 7 ปีมานี้ส้มมี โต๋ เพื่อนในวัยเด็กอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าเวลาที่เธอมีความสุข เวลา
ที่เธอท้อแท้ เวลาที่เธอเหงา เศร้าโต๋จะคอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ส้มเองก็รู้สึกสบายใจเมื่อได้อยู่กับ
โต๋ ปีนี้ส้มคิดเหมือนที่เด็กคนอื่นๆเขาคิดกัน นั่นคือการมีครอบครัวที่อบอุ่น เธอจึงปรึกษาเพื่อน
สนิทอย่างโต๋ ซึ่งโต๋ก็เห็นด้วยโดยอาสาไปสอบถามที่อยู่ของพ่อ-แม่ส้มมาให้ หนุ่มน้อยใช้เวลา
อาทิตย์กว่าๆในการสอบถามและก็ไม่รอดมือของโต๋ไปได้ โต๋ได้ที่อยู่มาแล้วและกำลังพาส้มไปหา
คนที่เธอคำนึงหามากที่สุด
แม่ของส้มพักอยู่คอนโดมิเนียมใจกลางเมืองแม่สอด เป็นคอนโดสูง 10 ชั้น ทางเข้า
ประดับด้วยดอกไม้หลากชนิด จากที่สังเกตผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ส่วนมากเป็นผู้มีอันจะกิน เพราะจาก
สถานที่ที่ดูหรูหราประกอบกับราคาเช่าต่อเดือนที่สุดแสนจะแพงยิ่งเสริมความคิดนี้อย่างหลีกเลี่ยง
ไม่ได้ แม่ของส้มพักอยู่ชั้นที่ 9โต๋พาส้มขึ้นบันไดจากชั้น 1ขึ้นไปถึงชั้น 9เพราะเขาใช้ลิฟต์ไม่เป็น
โต๋ปล่อยให้ส้มเข้าไปหาแม่ของเธอเพียงลำพังโดยที่ตนเองนั่งรออยู่ด้านนอก เวลาผ่านไปซักครึ่ง
ชั่วโมงประตูบานนั้นก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง โดยที่มีร่างบางของส้มวิ่งพ้นออกมา โตรีบวิ่งตามไปทันที
และไถ่ถามความเป็นไป
"แม่บอกว่าส้มเป็นลูกที่แม่ไม่ต้องการ แม่ไม่ให้ส้มอยู่ด้วย แม่ไล่ส้ม..."เธอเล่าพลางสะอึก
สะอื้น ใบหน้าสวยเปื้อนไปด้วยน้ำตา
"ไม่เป็นไรนะ ส้มยังมีเรา ยังมียาย ยังมีพ่อด้วยนะ ถ้าส้มร้องไห้อย่างนี้เราจะพาส้มไปหา
พ่อได้อย่างไร พ่อของส้มต้องไม่ชอบใจแน่ที่เห็นลูกสาวของตัวเองร้องไห้"โต๋ปลอบใจพลางฉุด
ให้ส้มลุกขึ้นมาและพาเธอไปพบพ่อคนสำคัญของส้มอีกคน
พ่อของส้มเช่าห้องพักโทรมๆอยู่นอกเมืองแม่สอด เป็นตึกเก่าๆ4ชั้น สีของผนังกระเทาะ
ออกเป็นแผ่น ข้างๆทางมีกลุ่มวินมอเตอร์ไซด์จับกลุ่มเล่นหมากรุกกันเสียงดัง โต๋พาส้มเดิน
ผ่านกลุ่ม วินมอเตอร์ไซด์ตรงไปยังชั้น 2 เพื่อพาส้มไปพบพ่อของเธอ โต๋ส่งเธอหาพ่อก็นั่งรออยู่
ข้างนอก ในใจภาวนาไม่ให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำเดิมอีก เวลาผ่านไปราวๆ 10 นาที ประตูก็ถูกเปิดออก
คราวนี้ส้มไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนครั้งแรก แต่บนใบหน้าเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังไหล
รินเงียบๆ โต๋รีบฉุดแขนส้มไปยังสนามเด็กเล่นของโรงเรียนประจำหมู่บ้านซึ่งไม่มีวี่แววของเด็ก
นักเรียนเพราะโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนขนาดเล็ก ชุดอุปกรณ์การเล่นมีน้อยและมีสภาพทรุดโทรม
โต๋พาส้มไปนั่งชิงช้าตัวเดิมที่พวกเขามักจะมานั่งเล่นกันเป็นประจำพลางโอบกอดเด็กสาวเอาไว้
ในอ้อมแขน ปล่อยให้เด็กหญิงร้องไห้ออกมาให้พอ
"พ่อบอกว่า พ่อลืมไปแล้วว่ามีส้มอยู่ พ่อบอกให้ส้มไปอยู่กับแม่...."เด็กหญิงเล่า น้ำตาที่
เหือดแห้งไปกลับรื้นมาอีกครั้ง
"ส้มยังมียายนะ ยังมีเรา มีพ่อแม่ของเรานะ เราจะอยู่กับส้มตลอดไปนะ"โต๋เอ่ยขึ้นพลางซับน้ำตาให้เด็กหญิง
"โต๋จะอยู่กับส้มตลอดไปใช่ไหม?"
"ใช่..โต๋สัญญานะ แต่ว่าตอนนี้เราหิวแล้วล่ะ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ เราว่ายายของ
ส้มต้องทำอาหารอร่อยๆไว้รอแน่ๆเลย"ไม่ว่าปล่าวรีบฉุดแขนของเด็กหญิงวิ่งไปจนถึงบ้าน
เหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง ที่บ้านเมื่อทั้งสองกลับไปถึงก็ได้ทราบข่าวใหม่ พ่อกับแม่ของโต๋จะ
ย้ายบ้านวันนี้ ตอนนี้เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงแค่โต๋เดินขึ้นรถไปเท่านั้นก็จะทำลายสิ่ง
ที่เคยสัญญาไว้ทันที แม่เดินมาจูงมือโต๋ขึ้นรถ กล่าวลายายและส้มก่อนจะออกรถไป ส้มตอนนี้ไม่มี
ทั้งพ่อและแม่ที่เป็นที่ต้องการเธอหวังจะยึดโต๋เพื่อนรักเป็นที่ยึดเหนี่ยวทางใจแต่ตอนนี้หลักพิง
ของเธอกำลังจะจากเธอไปไกลแสนไกลโดยที่ไม่มีโอกาสได้พูดร่ำลากันสักคำ ส้มร้องไห้พลาง
ตะโกนถึงสัญญาที่เคยให้ไว้ ตะโกนถึงความรู้สึกของเธอ จนเสียงของเธอไปไม่ถึงเด็กผู้ชายอัน
เป็นที่รัก
โต๋นั่งในรถน้ำตาไหลพราก แต่ก็มิได้หลุดสะอื้น เขาเพียงปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบๆ ไหล
จนกว่าความเศร้าเสียใจจะหมดไป
......อีกนานเหลือเกินกว่าที่พวกเขาจะพบกันอีกครั้ง
ความคิดเห็น