[Fic ปรมาจารย์ลัทธิมาร ] ท่านพ่อ!ข้าอยากกลับบ้าน!? (BL,oc)

ร่างบางของชายหนุ่มในชุดเดรสสีดำยาวเกินเข่า  ใบหน้าสวยจ้องมองไปยังภาพของตน...

วิกทอเรียเทพแห่งการรังสรรค์และสรรสร้าง ศิลปะ เสียงเพลงและจินตนาการ

หากจะกล่าวถึงวิกทอเรีย...อดีตนั้นทาเรียเป็นแค่มนุษย์หนุ่มที่ตายลงเพราะโดนหลอกไปฆ่าจากฆาตกรต่อเนื่อง

ทำให้เสียชีวิตลง และตื่นมาอีกทีก็มาเป็นลูกของเทพอย่างซุสที่เป็นบิดาแห่งเทพและมนุษย์ซะอย่างนั้น

วิกทอเรียนั้นเป็นน้องคนเล็กที่สุด ที่ถูกซุสเลี้ยงดูมาตั้งแต่แบเบาะและยังเลี้ยงมาเองกับมือ

วิกทอเรียไม่ใช่ลูกแท้ๆของซุสแต่ก็ถูกซุสตามใจและเอ็นดูมากที่สุดในกลุ่มพี่น้องทั้งหลาย

ถึงจะบอกแบบนั้นทาเรียเองก็ถูกเหล่าพี่ๆเอ็นดูเช่นเดียวกัน

...แต่อย่างกล่าวถึงมันเลยเดี๋ยวจะเลยเถิดซะเปล่า

ตอนนี้เขาคงต้องโฟกัสที่ท่านพ่อที่จู่ๆก็มาหาซะอย่างนั้น...

"ท่านพ่อ..ท่ามีอะไรกับข้ารึปล่าว"

วิกทอเรียถามออกไปด้วยความสงสัย

"ทาเรียตอนนี้เจ้าก็อายุเกินหลักพันแล้ว"

"...อา...ท่านจะบอกว่าข้าแก่?"

เมื่อกล่าวจบซุสก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจกับลูกคนเล็กของตน

"ไม่-ไม่วิกทอเรียข้าจะบอกว่าเจ้าควรมีผัวได้แล้ว"

"แล้วทำไมข้าต้องมีผัวด้วย ในเมื่อข้าไม่ได้อยากมี"

ซุสอยากจะดึงทึ้งผมตนให้หลุดออกจากหัวเสียจริงๆ

"วิกทอเรียเจ้านี่กวนบาทาข้าจริงๆ"

วิกทอเรียไม่ได้ตอบอะไร แต่กำลังคิดว่าทำไมต้องมีผัวด้วยในเมื่อไม่อยากมี...ทำไงได้เมื่อมีตัวละครที่ชอบตอนใหนคนวาดก็เสือกฆ่าทิ้งตลอด...คิดแล้วเศร้า

"....ถ้าข้ามีท่านจะไม่มากวนข้าใช่มั้ย?"

วิกทอเรียถามออกไป

"ใช่"

"ก็ได้...ข้าจะมีให้ท่าน"

Yes!!?

ซุสกำหมัดร้องyesในใจเสียงดังถ้าเต้นได้ก็คงทำ

"แต่จะเอาโลกใหนดีหล่ะ..มีตั้งหลายเรื่องที่ข้าอย่างไป"

ซุสที่รู้ว่าลูกของตนจะพูดอะไร  ก็ไม่รอช้าที่จะลากอีกฝ่ายโลกลงไปในบ่อมิติลงไปในโลกปรมาจารย์ลัทธิมารทันที

หากไม่ทำแบบนี้ซุสคงไม่ได้อุ้มหลานดั่งใจหวังแน่ๆ เจ้าตัวคงบอกว่า'ในเมื่อเลือกไม่ได้ข้าขอไม่มีไม่ไปดีกว่าท่านพ่อ'และเดินหนีข้าเป็นแน่...ไม่!มันจะไม่เป็นแบบนั้นครั้งที่ร้อยหรอก!เพราะแบบนั้นเขาต้องทำแบบนี้ไม่งั้นตนจะไม่ได้มีหลานใว้อุ้มเล่นไม่เอา!ซุสไม่ยอม!ซุสจะอุ้มหลาน!