คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ของฝากจากฮอกมีดส์
วันเสาร์สุสัปาห์ที่สามอเือนุมภาพันธ์ สโมสรเ็มไป้วยเสียบ่นอูโฮ ับเสียอออ้อนอเฮุนที่อใหู้โฮ่วยเาทำารบ้าน
“นี้เฮุนนา...นายทำแบบนั้นทำไม”
“ป่าวนะฮยอ...ผมแ่เอามิมบูลัส มิมโบโทเนียให้เาู”
“เฮุนนา...นี้อารบ้านที่้าาอนายหรือนี้”
“ใ่ฮยอ”
“แ่วันนี้ัน่วยนายไม่ไ้หรอ ัน้อไปฮอมีส์ับโโรธี”
“ไม่นะฮยอ...่วยผมหน่อยสิ” เฮุนอ้อนวอน
“วัน่อนันผินัเาที่ริมทะเลสาบรั้นึแล้วนะ...เพราะนายบอว่านาย้อส่รายานมัอนาัลล์ภายในเที่ย”
“วันนี้็เหมือนัน...โโรธีรอไ้อยู่แล้ว” เฮุนบอ านยอลและแพฮยอนหันมามอามเสียถเถียอูโฮับเฮุน
“านยอลอา...่วนี้เฮุนทำัวแปลๆ” แพฮยอนบอ “เามีวามรับผิอบมาว่านี้...ปิเาแ่ส่าน้าในวิาที่ไม่ถนั แ่หลัๆนี้เาไม่ทำวิาปรุยา้วย แถมยัพ้นระบอเพรนั้นไปลอ แบบนี้” แพฮยอนลุึ้นและทำท่าเินแบบเฮุนที่มีระเป๋าเป้และโอบระถามิมบูลัส มิมโบโทเนีย านยอล อี้ิและยอูหัวเราะออมา เมื่อเห็นท่าทาเลียนแบบเฮุนอแพฮยอน
“แพฮยอนอา...นั้นมันือมิมบูลัส มิมโบเทีย ไม่ใ่ระบอเพร” านยอลบอ และยอู็พยัหน้า
“็มันเหมือนระบอเพรเลยนี้”แพฮยอนบอานยอล “ยอูแล้วอินไปไหนหละ ปิเาะมาพร้อมนายนี้” แพฮยอนถามยอู านยอลเยหน้ามามอแพฮยอนทันที
“อ้อเาบอว่าวันนี้อนเ้า้อไป้อมวิิหนะ ส่วนอนบ่ายเาะไปฮอมีส์” ยอูบอ
“ัน็้อ้อมวันพรุ่นี้” านยอลบอออมา ยอูมอหน้าเาทีู่่ๆ็พูออมาโยไม่มีใรถาม “ือันแ่อยาะบอแพฮยอนว่า...ฝานูนนี้วย” อี้ิอมยิ้มมุมปาแม้ว่าเาะไม่ไ้สนใานยอลอนที่พู แเินเ้ามาในสโมสรพอีทุนึหันไปมอพร้อมัน
“เฮ้...อันยอทุน” แส่ยิ้มทัทาย และมีอีนที่ยืนอยู่้านนอรระเบียทาเิน
“นั้นใรหนะ” เฮุนพยามมอผ่าน่อเล็ๆระหว่าแับประูที่เปิอ้า
“อ้อ...โโรธีหนะ เามารอูโฮ” แบอ แล้วมอไปทีู่โฮ ูโฮพยัหน้าแล้วลุึ้น “เาบออว่าวันนี้เาลัวนายะไม่ไปฮอมีส์ับเาอี เา็เลยมายืนรนี้” ูโฮรีบเ็บอ
“ฮยอเี่ยวสิ แล้วารบ้านอผมหละ”
“เฮุนันไม่ไปามนัสามรั้แล้วนะ...รั้นี้นายลออานยอลไปเถอะ” ูโฮบอ
“แ่” เฮุนำลัะเถีย แู่โฮ้มลมาระิบ้าหูเาว่า
“มันเสียมารยาทรู้ไหม ที่ันไม่ไปามนัหนะ” ูโฮระิบ
“รู้ ” เฮุนอบเบา้วยเสียหอยๆ แล้วูโฮ็เินออาสโมสรไป านยอลมอเฮุนที่ยัพยัหน้า้าอยู่ในอาาศ แล้วเมื่อประูปิเา็สะุ้เหมือนหลุาภวั์ เฮุนมอไปทาประูแล้วพึมพำอะไรบาอย่า ที่านยอลฟัแล้วล้ายำว่า “รู้...แ่ไม่อยาให้ไปนี้” เฮุนมอมาที่านยอลอย่าอวาม่วยเหลือ แ่านยอลส่ายหน้าว่าเา็ไม่รู้ะทำยัไเหมือนัน
“มีใรเห็นมินอบ้าวันนี้” แถามเมื่อเินเ้ามาในห้อ
“ไม่บอหรอ” เฮุนอบ เาทำหน้าอนๆใส่แ แล้วสนใรายานอเา่อ
“เฮุนนา...นายโรธันเรื่ออะไรเนี่ย” แโวย
“็ฮยออะพาหมอนั้นมาทำไม” เฮุนบอ
“็นายถามเอนี้ว่านั้นใร” แบอ เฮุนเถียไม่ออเาึแบะปาทำหน้าอนยิ่ว่าเ่า
“ไม่เห็นเลย” แพฮยอนอบ “เายัไม่เ้ามาสโมสร”
“ันเอเาที่ห้อโถหนะ...เาบอว่ามีนัไปฮอมีส์ับไมแลน์” อี้ิบอ
ูโฮออมาฮอมีส์ับโโรธีลอเ้า โโรธีพูนั้นพูนี้อยู่นเียว ูโฮรู้สึว่าารอยู่ับโโรธีเพียลำพัทำให้เารู้สึไม่เป็นัวเอ บารั้เา็เิรู้สึไม่อบวามิในบาเรื่ออโโรธีเลย อย่าเ่นารพูว่าไม่อบานยอลเพราะเาเป็นเเอร์ที่เ่เินไป แม้ว่าเาะเป็นหน่มหล่อาบ้านเรเวนลอที่มีนัเรียนหิามรี๊็าม เาำลัิว่าะบอโโรธียัไีว่าไม่อยามีารนัพบันรั้หน้าแล้ว แ่ถ้าทำแบบนั้น็ะูแย่ลไปอี เพราะว่าสามรั้ที่ผ่านมาเา็ไม่เยมาามนัเลย แ่โโรธี็ยัอให้เามาเที่ยวฮอมีส์้วย
“ูโฮ...เราไปินบัเอร์เบียร์ร้านไม้วาสามอันไหม” โโรธีเอ่ยปาวน ในเวลาราวๆบ่ายสอรึ่หลัาที่เาไปร้านนมฮันนีุส์
“ไ้สิ ” ูโฮอบ เาเินามโโรธีไป ในหัวไม่มีเรื่อบัเอร์เบียร์เลย วันนี้นทั้สโมสร มินอมาฮอมีส์ับไมแลน์ และแะออมาับอินและานยอลอนบ่าย ส่วนเฮุนเามีารบ้านอสูเป็นั้นไปไหนไม่ไ้เพราะเาไม่ยอมทำมันเลย ทำแบบนี้ทำไมนะ ูโฮเินมาถึร้านไม้วาสามอัน โโรธีสั่บัเอร์เบียร์สอแ้ว
“ือว่าโโรธี” ูโฮำลัะพู
“ูโฮ...ทำไมเฮุน้อทำัวิับนาย ทำไมนาย้ออยูแลเานานี้หละ” โโรธีถามเสีย่อน
“แม่เา...แม่อเาฝาไว้หนะให้่วยูแล”
“ริหรือ...แ่ันว่าับนาย เาทำัวเหมือนเ็ไปหน่อยนะ” ูโฮมวิ้วโยไม่รู้ัว เาำลัพูว่าเฮุนทำัวไร้วามรับผิอบสินะ แม้ว่า่วนีู้ะเป็นแบบนั้น แ่ปิเฮุนไม่เป็นแบบนั้นเสียหน่อย
“ปิเาไม่เป็นอย่านี้หรอ” ูโฮอบ่อนื่มบัเอร์เบียร์
“ทำไม้อทำหน้าแบบนั้น้วย” โโรธีถาม
“แบบไหน”
“แบบนั้น...เหมือนว่านายไม่พอใ”
ูโฮเพิ่รู้ว่าเาำลัหุหิโยไม่มีสาเหุ เาึปรับสีหน้าเป็นยิ้มออมาแทน
“ันอยาให้เลิสนใเฮุนเสียที”
“อะไรนะ”
“ปั” เสียใรบานระาประูร้านมาามโรสเมอร์ทาร์อย่าแร และปิอย่าแรเ่นัน แหัน้านหันวาวาามอไปทั่วร้าน
“เฮ้ปิประูเบาๆ็ไ้” มาามโรสเมอร์ทาเหวใส่แ แหันมาและในที่สุเา็เอูโฮนั่อยู่ที่โ๊ะ้าประู
“ูโฮ! ูโฮ!” แถลาเ้ามา เาูร้อนรนปนโรธเรื่ออะไรสัอย่า “ไปับันหน่อย!” แพยามึูโฮให้ลุึ้น โโรธีมออย่าไม่เ้าใ
“ไปไหนหละ” ูโฮถาม
“อัวพาูโฮไป่อนนะ...ไว้รั้หน้าันะนัให้นายเอ” แบอโโรธี านั้นเาพาูโฮวิ่ออาร้านไม้วาสามอันไปถึถนนหน้าร้านมาามพุี้ฟุ แยิู่หุหิมาึ้นอี
“เห็นไหมๆ ” แบออย่าโรธๆ ูโฮวาาไปทั่วๆบนถนน เพื่อหาสิ่ที่ทำใหแโรธ
“เห็นอะไรหละ” ูโฮหาถามเพราะเายัไม่เห็นอะไรที่ทำให้แโรธไ้เลย
“นั้นไหละ” แี้ไปทาหน้าร้านมาามพุีฟุ ูโฮเพ่บอและไมแลน์นั่อยู่ับเ็หินหนึ่ที่ำไม่ผิ็น่าะอยู่ปีสอ
“ันบอมินอแล้วว่าเาไว้ใไม่ไ้!”
“บาทีเาอาะแ่เป็นเพื่อนัน็ไ้นี้” ูโฮพู เาหวัว่านั้นะทำให้วามโรธอแลล เาไม่เยเห็นแโรธใรมาเท่านี้มา่อน
“เพื่อนันทำันแบบนี้หรอ” แโรธมาึ้นอี และเาพยัเพยิหน้าไปทาร้านมาามพุีฟูอีหน ูโฮมอามและเาเห็นไมแลน์ำลัูบับเ็หินนั้น ูโฮลืนำพูัวเอลอ แล้วถามว่า
“มินออยู่ที่ไหนหละ”
หลัาวันนั้นวันถัมาแ็หายัวไปลอวัน มินอบอูโฮว่าเาแยย้ายับไมแลน์อนเที่ย เพราะเาอยาไปร้านฮันนีุส์ แล้ว็ร้านหัวหมูับเพื่อนบ้านฮัฟเฟิลพัฟ ูโฮไม่ล้าพูเรื่อที่เาับแเอไมแลน์ที่ร้านมาามพุีฟุับนอื่น เพราะแอไว้ ไม่รู้ว่าเาทำอะไรอยู่ โโรธียัอนัพบูโฮอี แม้ว่าเาะไม่ปิเสธไปรๆ แ่เาบอไปว่าาไม่รู้ว่าะว่าอนไหน และูโฮ็ัสินใไม่ไปฮอมี้ส์ในวันอาทิย์ ึเหลือแ่แพฮยอน ยอูและอี้ิ ึ่เป็นเ็ปีหนึ่แล้ว็ูโฮับมินอ ึ่เป็นปีสี่เพียสอนนั้นในสโมสร ส่วนานยอล เฮุนและอิน ออไป้วยันโยบัเอิ อินับานยอลยัทะเลาะันบ่อยๆ แ่ที่่าไปือพวเาไปไหนมาไหน้วยันบ่อยึ้นมาโยไม่รู้ัว ไม่ว่าะในห้อเรียนหรือมาินอาหารที่ห้อโถ หรือแม้แ่ไปฮอมีส์้วยัน
“ันะไปร้านลอโ” อินบอ
“ไม่...ไปร้านฮันนีุส์่อนสิ” านยอลบอ
“ร้านลอโ”
“ฮันนีุส์”
“ไปให้หมนั้นหละ” เฮุนบอเมื่ออินับานยอลเริ่มทะเลาะันอีแล้ว พวเาไปร้านไม้วาสามอัน านั้นไปร้านลอโ และบท้าย้วยนมาร้านฮันนีุส์ อินื้อเยลลีทา อมยิ้มรสเอร์เบมหึมาสามอัน และเาื้อลูอมเปเปอร์มินท์รีมไปยี่สิบล่อ เาหอบทุอย่าเ็มอ้อมแน
“นี้นายื้อเยอะนานี้แบไหวหรือไ” านยอลบอ เมื่อเห็นอินเินผ่านและพยามหยิบเปเปอร์อิมพ์ที่ั้นอย่ายาเย็น านยอลึหยิบให้
“เอาสอล่อ” อินบอ “ไม่เอาอีล่อนึีว่า...เพิ่มๆ” านยอลว้าเปเปอร์อิมพ์เพิ่มแ่อินไม่สามารถแบทั้หมไ้ เาึ้อถือแทน
“อิน...นายื้อลูอมเปเอร์มิ้นท์รีมเยอะนานี้เลยหรอ” เฮุนถาม
“อ้อื้อไปฝายอูหนะ” อินบอ “เาอบมาเลย อี้ิ้วย...เฮุน่วยหยิบ...เปเปอร์อิมพ์ให้หน่อยสิ อโปรแพฮยอนหนะ”
“แพฮยอนอบนูาร์อาบรีม่าหา” านยอลบอแล้วูนูาร์ในมือที่ถืออยู่ห้าล่อ
“...” เฮุนมอานยอลับอินที่หอบอไม่แพ้ัน แม้ว่าานยอละน้อยว่า็าม แ่เพียเล็น้อยเท่านั้น
“นายรู้ไ้ไวัน่อน..เายับอว่าเปเปอร์อิมพ์อร่อย” อินเถีย
“แพฮยอน็อบทุอย่าแหละน่า...แ่เาอบนูาร์มาที่สุ” านยอลบอะเินามหลัอินไปที่เาท์เอร์
“ันว่าแพฮยอน็อบทั้สออย่านั้นแหละอย่าเถียันเลยเพื่อน” เฮุนบอเพื่อนทั้สอ
ใน่วมื้อเที่ยวันันทร์ อินับาร์ลีำลัสอนแพฮยอนเรื่อวิธีารบินบนไม้วา และบิลล์ำลัุยับูโฮ
“ถ้านายไม่อบเา็เลิไปเอเานั้นแหละ...ีแล้ว” บิลล์บอยิ้มๆ
“ันแ่ไม่รู้ะบอเายัไี” ูโฮบอ
“ไม่ยาเลย็แ่...ไม่้อไปเออีแม้ว่าเาะนั็าม”
“นายแ่้ออย่าลัว...ถ้านายไม่ลุมไม้วาให้ไ้...นายะเ็บัวริๆแน่ๆ” อินบอแพฮยอน
“นายน่าะไ้ลอวิินะแพฮยอน” าร์ลีบอ “สนุมาเลย” แพฮยอนส่ายหน้าเป็นำอบ
“ทำแบบนั้น็เสียมารยาทหนะสิ” ูโฮบอบิลล์
“บาทีมารยาทับเรื่อนี้็...นายอยาลำบาใแบบนี้ไปอีนานไหมหละ” บิลล์บอ่อนถอนหายใ “บอเาไปสิว่า...นายอบเฮุน”
ำพูนี้อบิลล์ ทำให้แพฮยอน อิน าร์ลี และอี้ิหันวับมาทาูโฮทันที
“อะไรนะ...ันไม่ไ้อบเฮุนสัหน่อย” ูโฮบอ
“หรอ” อินพูยิ้มๆ
“แ่บอเาไปหนะ....เป็น้ออ้า...ถ้านายสนใ...เป็นอีหนึ่ทาเลือที่ี นายับเฮุนแทบะัวิันอยู่แล้วนี้” บิลล์บออี ูโฮถอนหายใ ไว้เานรอริๆแล้วเาะทำอย่านั้น ูโฮิในใ
หลัพัลาวันแพฮยอน อี้ิและอินเินไปนั่เลานแถวๆหน้าปราสาท อินให้เปเปอร์อิมพ์แพฮยอน และอัวไปห้อน้ำ เมื่อเินมาถึสวนหย่อม แพฮยอนหันไปและเาเห็นานยอลนั่อยู่นเียวบนม้านั่ แพฮยอนึเินเ้าไปหา
“านยอล..ทำอะไรอยู่” แพฮยอนโผล่ไป้านหลัมานั่ และานยอลลุึ้นยืนและหันมา้านหลั
“แพฮยอน”านยอลยิ้มว้า “นั่เล่นแล้วนายหละ”
“ัน็...นั่เล่น” แพฮยอนอบ พร้อมรอยยิ้มสใส านยอลเห็นเปเปอร์อิมพ์ในมือ แล้วเาถึนึอะไรึ้นมาไ้
“อ้อใ่” านยอลพูเมื่อนึึ้นไ้ านั้นเา็ว้าระเป๋าเป้มาแล้วลมือหาอะไรบาอย่า “เมื่อวานันไปร้านฮันนีุส์มา...นี้นูาร์อนาย” านยอลยื่นนูาร์ให้แพฮยอน แู่เหมือนเปเปอร์อิมพ์ับนูาร์ที่เยอะเินนา ล้นมือเล็ๆอแพฮยอนแล้ว
“ันว่าันถือให้ีว่า” านยอลบอและเารับนมทั้หมอแพฮยอนมาโอบไว้แทน
“อบในะ...ถ้าปีสามันไปฮอมีส์ไ้ันะื้อนมมาฝาพวนายบ้า...นาย...อิน...เฮุนแล้ว็พวพี่ในสโมสรื้อนมมาเยอะเยะเลย” แพฮยอนอบยิ้มๆ
“็พวปีหนึ่ินุ” านยอลบอ “นมในสโมสรทีุ่นไว้ หมเร็วมาเลย”
ู่แพฮยอน็หัวเราะออมา
“หัวเราะอะไร” านยอลถาม
“มีใบไม้ิหัวนายหนะ” แพฮยอนอบ แล้วยับเ้ามาใล้านยอลที่แทบไม่มีมือเหลือไว้ทำอย่าอื่นนอาโอบนมทั้หมไว้ แพฮยอนพยามเย่เพื่อะไ้เอื้อมไปหยิบใบไม้ออาผมอานยอล
“ทำไมนายสูั” แพฮยอนบ่น
“เพราะนายัวเล็่าหา” านยอลบอ เามอแพฮยอนที่พยามสุัว เพื่อะหยิบใบไม้นั้นออาผมเาให้ไ้
“อ๊ะ...ไ้แล้ว” แพฮยอนบออย่าีใ เายิ้มอย่าร่าเริสใสมา ู่ๆานยอล็รู้สึเหมือนเาหูับ เาไม่ยินอะไรเลยราวับอยู่ในภวั์ เาเห็นแ่รอยยิ้มอแพฮยอนรหน้า ไม่ไ้ยิน้วย้ำว่าแพฮยอนพูอะไรอยู่
“านยอล!” แพฮยอนเรียเสียั และเาสะุ้
“ห๊ะ” านยอลมอแพฮยอนทีู่ใบไม้อยู่ในมือ
“ทำอะไรันอยู่” อินเินรมาับอี้ิ “ทำไมนายมีนมเยอะแบบนี้หละ” อินถามเมื่อเห็นานยอลหอบนม
“.....อแพฮยอนหนะ” านยอลบอ “เาหอบหมนี้ไม่ไหว”
“ใล้ะถึเวลาเรียนแล้ว” อินบอ “เฮุนหละ”
“เฮุน...” านยอลถาม เาูันับัวเอ แพฮยอน อินและอี้ิ้อเาอย่ารอำอบ
“ใ่...เฮุนหละไปไหน...เาไม่อยู่ับนายนี้” อินถามย้ำอีรั้
“อ้อ...เาไปหาูโฮฮยอหนะ” านยอลอบทันที เมื่อสมอเ้าเริ่มัระบบเ้าที่
“ั้นเราไปันเถอะ...ไปส่แพฮยอนับอี้ิที่แปลสมุนไพร แล้ว่อยไปุไ้ิน” อินบอ านยอลพยัหน้าหึหั “เฮ้...นายเป็นอะไรไหมานยอล...นายทำัวแปลๆนะ ปินาย้อหาเรื่อัน หรือไม่็วนทะเลาะอะไรสัอย่า”
“...”านยอลส่ายหน้า
แพฮยอนับอินประหลาใมาที่อินับานยอลสามารถเินไปส่เาและเินเรียน้วยันไ้ แ่นั้น็เป็นเรื่อนี้มาๆ สำหรับสอนนั้นที่เป็นเพื่อนันไ้ อินเสให้ระเป๋าเป้อแพฮยอนว้าึ้นอีเพื่อะใส่นูาร์และเปเปอร์อิมพ์ให้พอ หลัเลิเรียนพวเาไปสโมสรและทุนอยู่ันรบยเว้นแ
“แไปไหนอะ” มินอถามึ้น “เาหายหน้าไปสอวันแล้วนะ ปิเามาที่นี้หลัเลิเรียน แ่เมื่อวานเาไปทำารบ้านที่ห้อนั่เล่นรวมฮัพเฟิลพัฟ”
“ไม่รู้สิ” ูโฮอบเสียสูแล้วว้าหนัสือลาออ ้มหน้า้มาูหนัสือ และเฮุน้มหัวลมามอหน้าูโฮที่อยู่ห่าาหนัสือไม่ี่เ็น
“ูโฮฮยอ...อ่านรู้เรื่อหรือรับ” เฮุนถามยิ้มๆ ปนำ
“รู้เรื่อสิ” ูโฮอบ
“แ่มันลับหัวอยู่นะรับ” เฮุนบอ พลาหัวเราะ ูโฮรีบลับ้านหนัสือ
“ูโฮ!” มินอเรีย ูโฮสะุ้ “แโรธันใ่ไหม”
“ไม่หรอ...มั้” ูโฮอบ และียิ้มว้า “เาไม่โรธนายหรอ...ันว่าเาโรธนอื่นมาว่า”
“นอื่น” มินอทวน
“ันไม่รู้” ูโฮบอ้วยเสียอันั
“ใร”
“ันไม่รู้ริๆ”
และเมื่อถึเวลาอาหารเย็น ทั้สโมสร็เินลมาห้อโถลาพร้อมัน านยอล แพฮยอนและอี้ิ ยัุยเรื่อสระว่ายน้ำอมัเิลไม่บ อินับยอูยัพูเรื่อวิิันอยู่ เฮุนำลับอใหู้โฮับมินอฝึทำพายสัปปะร และเมื่อถึห้อโถทุนแยย้ายไปามโ๊ะประำบ้านอัวเอ
ไมแลน์โบมือให้มินอที่โ๊ะฮัพเฟิลพัฟ มินอนั่ล้าๆเา และวาสายาหาแั้แ่หัวโ๊ะถึท้ายโ๊ะ แ่ไม่มีวี่แวว
“หาใรอยู่หรอ” ไมแลน์ถาม
“ป่าว” มินออบ เาึมันบเ้ามาใล้แล้ว้ว
“ลว่านายะไปเับันรึป่าวหละ” ไมแล์ถาม
“ือว่าเรื่อนั้นันยัไม่ไ้...” มินอำลัะอบว่าเายัไม่ไ้ิเลย แ่แเินปึปัเ้ามาพร้อมับเ็หิปีสอบ้านเรเวนลออีนหนึ่ เามอรมาที่มินอับไมแลน์
“ไมแลน์!” แเรียอย่าเอาเรื่อ านยอลและเฮุนที่นั่อยู่ที่โ๊ะสลิธีริน และนอื่นๆในรัศมีหันมามอ ูโฮ แพฮยอน อิน อี้ิาโ๊ะริฟฟินอร์ และยอูที่นั่อยู่ที่โ๊ะเรเวนลอ้วย
“แ” มินอเรียเมื่อเห็นแ
“นายยัล้าถามมินออีหรอ!” แไม่สนใ เาพูับไมแลน์้วยเสียทีู่โมโหมาๆ
“แล้วทำไมันะทำไม่ไ้...ันับมินอำลัเัน” ไมแลน์ลุึ้นาโ๊ะ
“เัน...ั้นบอที...ว่าเ็บ้านเรเวนลอนนี้เป็นอะไรับนาย” แยับัวไป้าน้า และเ็หิที่ยืนอยู่หลัแ มอไมแลน์้วยสายาเือๆ มินอมอเ็บ้านเรเวนลอ และเาพอเ้าใไ้รู้เรื่อนี้อยู่แล้ว
“ันแ่...ุยับเธอเยๆ” ไมแล์บอ “มินอือัน...” ไมแล์ำลัะพู แ่แอทนฟั่อไม่ไหวแล้ว เาระาอเสื้อไมแลน์ แล้วประทับหมัอเาลไปที่ปาไมแลน์ทันที
“แอา!” มินอเรีย้วยวามใ ูโฮลุึ้นยืนแเป็นนใเย็นมาลอ ไมแลน์ลุึ้นมาและเา็ระาอเสื้อแเหมือนัน มินอรีบวิ่มาั่นลาระหว่าแับไมแลน์ “หยุๆ หยุเี่ยวนี้”
“หยุหรอ...นายไม่รู้หรอ..ันเห็นเาูบับเธอ” แบอมินอ
“แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาโรธแทนเา นามินอยัไม่โรธันเลย”
“เพราะันเป็นแฟนเ่าอมินอไหละ ! ” แอบออมาทันที มินอหันสบาแ ที่อนนี้ยัโรธอยู่
“เิอะไรึ้น!” ศาสราารย์มัอนาัลล์และศาสราารย์สเปรา์เินมาหยุที่โ๊ะบ้านฮัฟเฟิลพัฟ “่อยันหรือ” และทุนในรัศมีรนั้นเียบันหม แยัมอหน้าไมแลน์อย่าเอาเรื่อ
“มิสเอร์ิมแ ับมิสเอร์ไมแลน์ไปพบันหลัินมื้อเย็น แล้ว็หยุทะเลาะันไ้แล้ว ไม่อย่านั้นโทษะหนัมาึ้น” ศาสราารย์สเปรา์บอ “หัฮัพเฟิลพัฟห้าสิบะแนน” ศาสราารย์สเปรา์เินลับไปที่โ๊ะอาารย์ลาห้อโถแล้วพร้อมศาสราารย์มัอนาัลล์
“พวนาย้อโนทำโทษแน่ๆ” มินอหันมาบอแ้วยวามัวล
“ถ้านายไม่้อาระเับเาริั็เลิยุ่ับเาะ” แบอไมแลน์ านั้นเา็เอื้อมมือไปว้ามือมินอแล้ว็เินออมาารที่ไมแลน์ยืนอยู่ทันที มินอเินามแมา้วยวามัน และนั่ลที่ปลายโ๊ะฮัฟเฟิลพัฟ
“รู้อยู่แล้วว่าเาเับเ็นนั้น” แพูับมินอ มอไปที่เ็หิปีสอที่ำลัยืนเถียับไมแลน์ “แล้ว็ยอมเนี่ยนะ”
“็ันไม่ไ้บับเานี้” มินอบอ
“มินอ...เป็นบ้าแล้วหรือไ...ยอมแบบนี้ไ้ไ” แถามอย่าไม่พอใ
“็ันไม่โรธ แล้ว็...ไม่ไ้อบไมแลน์้วย ไม่ไ้ิะเับเาริัหรอนะ” มินออบ แับมินอสบาันเสี้ยววินาทีหนึ่ แล้วสีหน้าอแ็เปลี่ยนาสีแที่โรธั เป็นสีมพูระเรื่อึ้นมา แล้วทั้สอน็หันไปินอาหารบนโ๊ะเียบๆ
“ไ้ยินไหมูโฮฮยอ” อินถามะพยามั้ใว่าฟัว่าเิอะไรึ้นที่โ๊ะฮัพเฟิลพัฟ ท่ามลาเสียพูุยอนัเรียนทั้โรเรียนที่ัอึทึไปทั่ว
“ันไ้ยินเหมือนนายแหละ...อินอา” ูโฮอบ
“ันไ้ยินแพูว่า...บหรอ...ัมาๆเลย” แพฮยอนบอ
“เาพูว่า....หยุหรอ...่าหา” อี้ิบอ
“เาพูทั้หมนั้นแหละ” บิลล์บอ
แถูับริเวสามวันับไมแลน์ เา่วยศาสราารย์สเปรา์ทำวามสะอาอในเรือนระสมุนไพรศาสร์อเธอ มินอับแเปลี่ยนไปหลัาวันนั้น พวเาแทบไม่เถียันเลย แมีแ่เห็น้วยับทุอย่าที่มินอพู และเมื่อ้ออยู่ามลำพัทั้สอน็มีธุระะทันหันึ้นมา หรือไม่แ็ะมือไม้อ่อนทำอหล่นวันละหลายรอบ นานยอลและแพฮยอนแวว่าแเป็นโร ภาวะมินอับพลัน เฮุนับูโฮแทบะเอันลอเวลาที่ว่า แม้ว่าูโฮะพร่ำบ่นเฮุน แ่เาูมีวามสุที่ไ้ทำแบบนั้นมาว่าะเป็นทุ์ใ ยอูับอินผลัันเะนมร้านฮันนีุส์ินไปเรื่อยๆนนมแทะหมส็อ
“ยอู... เยินปาานนทำาน้ำาลไหม” อินถามและยอูส่ายหน้า อินบรรแะมันออาห่อ แ่แทนที่เาะินเอ เาลับยื่นมันมาป้อนยอู ยอูมอปาานนที่อยู่รหน้าแล้วมอหน้าอินที่ส่ยิ้มอย่าริใมาให้ แล้วหูอยอู็แึ้นมาโยไม่ทราบสาเหุ
“อบใ” ยอูอบและ่อนะินปาานนที่อินป้อนเ้าปา
เวลาล่วเลยไปนถึเือนเมษายน อีแ่สอเือน็ะปิเทอมแล้ว และารบ้านอทุนไม่ใ่แ่เฮุน็่าเพิ่มพูน ูโฮ เฮุน อิน ยอู านยอล และแพฮยอนอบที่ะนั่้วยันบนโ๊ะไม้ อี้ิไปนั่อยู่ับมินอและแที่มุมหน้าเาผผิ และเมื่อปลายเือนเมษามาถึ พวเา็เริ่มเร่เรียับารสอบในเือนมิถุนายนแล้ว โโรธีามหาูโฮหลายรั้เพื่อะอนัพบ และในที่สุูโฮ็เลี่ยไม่ไ้ ในวันที่ 24 วันอาทิย์สุท้ายอเือนเมษายน เาะ้อไปพบโโรธีอนเย็นที่บันไึ้นห้อโถลา
“ไูโฮ” โโรธีทัเายืนอยู่ที่บันไั้นสอา้านล่า ูโฮเินลไปหยุอยู่ั้นที่สูว่าเานิหน่อย
“สวัสี”ูโฮทัทายอบ
“นายั้ใหลบหน้าันั้นสิ” โโรธีบอ
“ือัน...” ูโฮไม่รู้ะอบอะไร เพราะนั้นเป็นเรื่อริ ในที่สุเา็อบออมาว่า “ใ่”
“นายไม่อบันสินะ...หรือว่า....เป็นเพราะเฮุน”
“แล้วเฮุนเี่ยวอะไรับเรื่อนี้” ูโฮบอ
“ันเ้าใ...แ่ไม่เ้าใว่าทำไมนายถึ้อูแลเานานี้้วย ”
เฮุนเินออมาาโ๊ะบ้านสลิธีรินเพื่อะลับไปห้อนั่เล่นรวม านยอลลับไป่อนหน้านี้แล้ว เาเินมาถึบันไและไ้ยินเสียูโฮพูับใรอีนหนึ่
“เาทำัวเหมือนเ็ไม่รู้ัโ ันว่าเาเป็นภาระอนายมาว่า”
“...แม่เาอให้่วยหนะ” เฮุนไ้ยินเสียูโฮพู และเา็รู้แล้วว่าอีนเป็นใร ูโฮิว่าเาเป็นภาระเหมือนที่โโรธีพูั้นสินะ เฮุนเินลับไปที่ห้อโถให่ทันที
“แ่ันไม่เยิว่าเาเป็นภาระหรอนะ” ูโฮบอโโรธี “ันว่า่อไปนี้ ันว่าเราเลิไปเที่ยฮอมีส์้วยันเถอะนะ”
“ทำไมหละ”
“เราแ่าันมาไปหน่อย บาทีนายอาเอนที่เ้าับนายไ้ีว่าหนะ” ูโฮอบเรียบๆ
“ไม่เป็นไร...วันนี้นายอาะยัไม่อยาเับัน แ่ว่าันะพยามทำให้นายรู้สึแบบนั้นให้ไ้...ันไม่บัับนายหรอนะ” โโรธีอบยิ้มๆ
“อบในะ” ูโฮบอเพียเท่านั้นานั้นเา็แยย้าย รู้สึเหมือนวามโล่ใล้นทะลัเ้ามา ่อไปนี้เาสามารถปิเสธโโรธีไ้โยไม่้อรู้สึผิอีแล้ว นั้นเป็น่ำืนที่ี เาุยับบิลล์ในห้อนั่เล่น อินำลัโว์าร์ที่เาไ้มาาบ็อโแลให้แพฮยอนและอี้ิู แพฮยอนูโึ้นมาเยอะสำหรับโ,เวทมนร์ หนึ่ปีในโลเวทมนร์สำหรับเ็ที่มาาโลมัเิ้ลไม่ใ่เรื่อ่าย เาทำามทีู่โฮบอไ้ีึ้นเวลารับมือับเ็สลิธีริน ูโฮบอเาเมินเยเ้าไว้ และนั้นทำให้ีวิในฮอวอส์่ายึ้นมา
ความคิดเห็น