คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : การเปลี่ยนแปลง
ูโฮเริ่ม้นวันใหม่อเือนุลาม้วยภาษาเาหลี ึ่เป็นเสียทะเลาะันอมินอและแที่ัลั่นึ้นทันทีที่ประูสโมสรเปิออใหู้โฮเ้าไป
“นายไม่รู้ัเาี้วย้ำ...หมอนั้นออเับนนั้นนนี้ไปทั่ว” แะโน้วยเสียอันั แยืนอยู่นละฟาโ๊ะไม้ยาวับมินอที่ลาห้อ
“ย๊า!...ไม่รู้ัหรอ...นายิว่านายอยู่บ้านฮัพเฟิลพัฟนเียวรึไ..ัน็รู้!” มินอะโนอบ้วยเสียที่ัว่า
“อ้อั้นหรอ...แ่นาย็เลือที่ะทำอะไรโ่ๆ อย่าเ่นะยอมไปฮอมี้ส์ับเาใน่วริสมาส์” แะโน้วยเสียที่ัว่ามินอ และหน้าเาแัพอๆับหน้ามินอ
“ันรู้...ันโแล้ว...ันูแลัวเอไ้!” และาม้วยเสียอมินอที่พยามะโนให้ัว่าแอีหน
“มีอะไรันนี้” ูโฮถามออมาในที่สุ มินอมอหน้าูโฮแล้วหันไปมอหน้าแ านั้นเา็ทำหน้าบึ้ึและเินไปนั่ที่เ้าอี้นวมหน้าเาผิ ส่วนแเานั่ลที่เ้าอี้ไม้ที่โ๊ะ นั่ออแน่น ูโฮึนั่ลที่เ้าอี้ร้ามับเา
“บอทีิ...ว่าเิอะไรึ้นนี้” ูโฮถามแ เาหันมามอหน้าูโฮอย่าไม่สบอารม์
“ูมินอเพื่อนนายสิ...เาะไปออเับไมแลน์...ราเ็ี้ ไมแลน์หนะ” แบออย่าหัวเสีย เาหันไปมอมินอที่หันมามอแ้วยาเียวเม็ “ันไม่รู้ะบอยัไแล้ว...ฝาบอเาทีว่าหมอนั้นไว้ใไม่ไ้หรอ”
“...” ูโฮหันไปหามินอ เาำลัะอ้าปาพู
แ่มินอ็พูึ้นมาเสีย่อน “ูโฮ..ฝาบอแเพื่อนนายว่าันูแลัวเอไ้” มินอบอ ูโฮหันมาหาแ แ่แะโนลับทันที
“ูโฮฝาบอมินอเพื่อนนายว่า...เาะ้อเสียใแน่ๆ ถ้าไม่เื่อัน”
“อ้อหรอ..ูโฮฝาบอแเพื่อนนายทีว่าันไม่ใ่นหัวทึ่มที่ะหลเื่อใร่ายๆ”
“ูโฮฝาบอมินอว่า...”
“ย๊า!...” ูโฮลุึ้นอย่าหมวามอทน “พวนายะฝาันทำไม...ในเมื่อนายพูันเอไ้นี้” ูโฮถอนหายใเฮือให่ “พวนายวรมาุยันีๆสิ”
“เอะ!” มินอับแหันหน้าไปนละทา
“อะไรันนี้ ...เมินันหรอ” ูโฮหันไปทามินอที แที
ประูเปิอออีรั้ และานยอลับเฮุน็เ้ามา านยอลอุ้มแมวเปอร์เียสีาวัวหนึ่มา้วย
“ูโฮฮยอ” เฮุนถลามาหาูโฮทันทีและนั่ลที่เ้าอี้ัว้าๆูโฮ านยอลลูบหัวแมวนั้นเบาๆอย่ารัใร่
“ว้าวแมวนี้น่ารัั” มินอเยหน้ามาาหนัสือที่เาอ่าน และมอแมวอานยอลอย่าเอ็นู
“แ่้อระวัมันหน่อยนะฮยอ” านยอลบอมินอ “มันไม่่อยให้ใรอุ้มหนะ” านยอลบอ ่อนยีหัวแมวนั้นแรๆอย่าหมั่นไส้
“น่ารัี...นายพามันมาบ่อยๆสิ” ูโฮบอ
“ฝันร้ายัๆ” เฮุนพึมพำ
“แน่นอน่อไปนี้...มันะมาบ่อยๆ” านยอลบอ่อนะปล่อยแมวในอ้อมแนล แมวสีาวเินไปทั่วห้อ “อย่าไปับมันหละถ้าไม่อยาโนะปบ...เือนนี้้อ้อมวิิแล้ว...็เลยว่าะเอามันมาฝาที่นี้หน่อย”
“แ่นายเพิ่บอว่าเราับมันไม่ไ้...แล้วมัน็แบบว่าไม่ยอมให้ใรอุ้ม้วย” แถามออมาอย่าสสัย
“นั้นสิ” ูโฮบอ
“แล้วใระเลี้ยมัน” เฮุนพู เาวาหัวลบนไหลู่โฮ
“เรื่อนั้นือว่า...ันิไว้แล้วหละ” านยอลบอ านั้นประู็เปิอออีหน อี้ิ แพฮยอน าม้วยยอูเินเ้ามา านยอลหันไปและเา็ยิ้มทันทีที่เห็นแพฮยอน แล้วเา็หันมาบอว่า “นเลี้ย...มาพอี”
“...” ทุนทำหน้าแบบที่เรียไ้ว่า มีเรื่อหมายำถามอยู่บนหน้าันหม รวมถึอี้ิ ยอูและแพฮยอน้วย
“เหมียว!” นูนนีเินไปหาแพฮยอนแล้วเริ่มลอเลียที่าอเา
“เฮ้...เ้านี้” แพฮยอนมอมันอย่าเอ็นูแล้วอุ้มมันึ้นมาทันที เฮุนมอามแพฮยอน านั้นเาวัสายามาทาานยอล ส่วนนอื่นๆ้อมอแพฮยอนอย่าุนันหม
“ไหนนายบอว่ามันไม่ยอมให้ใรอุ้มหนะ” มินอบออย่าประหลาใ และแพฮยอนเยหน้าึ้นมาและสำรวสถานาร์รหน้า แพฮยอนมอหน้าานยอลเป็นเิถามว่าเิอะไรึ้น
“แพฮยอน...นายเยเอแมวนี้...แมวอานยอลมา่อนหรอ” เฮุนถาม และเาหันไปหาานยอลพร้อมยยิ้มมุมปา
“อ...ือ..เรื่อนั้น” แพฮยอนำลัะอบ
“ไม่ยุิธรรม...ทำไมแพฮยอนถึอุ้มมันไ้” แบอ
“แมวัวนี้...อะไรนะ” อี้ิถามออมา เายั่อน้าับเรื่อนี้ และยิ่เ้าไปอีเมื่อเฮูนบอว่าเป็นแมวอานยอล
“นั้นสิ” ยอูเสริม แล้วทั้สอ็หันมามอแพฮยอนที่อุ้มแมวอยู่ในมือ แพฮยอนหันไปมอานยอลอีรั้ และานยอล็ยิบาให้เาหนึ่ที
“ทำอะไรันอยู่หรอ” อินโผล่มา เายืนอยู่หลัยอู
“อ้อ...เรื่อนั้นแ่บัเอิหนะ...ไม่มีอะไรหรอ” แพฮยอนบอทุน แล้วยิ้มอย่าสใสเพื่อลบเลื่อนเรื่อเมื่อืนที่เาออาหอริฟฟินอร์มาเินามระเบียทาเินนเียว ถ้าูโฮรู้เ้า เา้ออยาเป็นลมแน่ๆ แพฮยอนมอูโฮที่พยัหน้าหึหั
“ไม่สำัหรอว่าแพฮยอนเอมันไ้ยัไ” านยอลบอ “เอาเป็นว่าใรที่มันไมุ่้นเย็...อย่าไปพยามอุ้มมัน” านยอลบออี “ แ่ถ้ามันอยู่ที่นี้นานๆ็อาะมีใรที่อุ้มมันไ้็เพิ่ม” อินิ้วมวเ้าหาัน ูโฮพยัหน้าอย่าเ้าใ านั้นเาหันไปหาเฮุน
“ไหนหละารบ้านที่นายบอว่าะอสูท้วมหัวแล้วหนะ” ูโฮบอ และเฮุนพยามรื้อ้นระเป๋าเป้ และเอารายานและอหนัสืออมาเรื่อยๆ นเลยหัว
“เยอะนานี้เลยหรอเนี่ย” ูโฮอุทานเมื่อเห็นอหนัสือสูพ้นหัวเา
“ริๆมีแ่สอานหนะ แ่ผมอยาอ่านหนัสือับพี่” เฮุนบอ
แพฮยอน อี้ิ ยอู และอินนั่ลที่โ๊ะไม้ อี้ินั่้าแ และถัานั้นเป็นยอู แพฮยอนนั่ลร้ามยอู เานั่ห่าาเฮุนไปหนึ่เ้าอี้ านยอลเินรมาและเาำลัะนั่ลที่เ้าอี้ระหว่าเฮุนและแพฮยอน
“น...เลี้ยแมว” เฮุนระิบเมื่อานยอลเินมาใล้ให้ไ้ยินันสอน านยอลเลื่อนเ้าอี้และนั่ล้าเฮุนและแพฮยอน
“ไ...นไม่ทำารบ้าน” านยอลระิบอบ
อี้ิมอห้อสโมสรที่เปลี่ยนไปภายในไม่ี่สัปาห์ เาวาาไปทั่วๆห้อและพบว่าอะไร็เปลี่ยนไปมาริๆ ทุนพูุยัน้วยภาษาเาหลี ูสนิทสนมันมาึ้น และยิ่ระหนัไ้มาึ้นอีในารเปิภาเรียนที่สอในเือนมราม ั้แู่โฮับเฮุนที่ำลัุยันเรื่อประวัิศาสร์ฮอวอส์ พวเายิ้มว้าลอเวลา
“นาย็รู้ว่าไม่มีใรหายัวในฮอวอส์ไ้...ยเว้น”
“อัลบัส ัมเบิลอร์” เฮุนพู่อให้บ แล้วูโฮับเฮุน็หัวเราะออมาพร้อมัน
“นายเยไ้ยินใรเรียเาว่าาแ่สิเฟื่อไหม”
“เยสิ...ผมเอ” เฮุนบอ แล้วพวเา็หัวเราะอี อี้ิไม่รู้ว่าเรื่ออัลบัส ัมเบิลอร์นั้นมีเรื่อน่าำรไหน
แที่ำลัพยายามให้มินอินนมอเาอย่าริัที่เ้าอี้นวมหน้าเาผิ
“ินนมนี้หน่อยสินะๆ” แำลัอออ้อนให้มินอสนในมอเา
“อย่าที่สามแล้วนะ” และมินอหันมา และเา็ยอมินนมที่แป้อน
“อร่อยไหม” แถาม้วยสีหน้าริั ราวับเป็นเรื่ออาบาาย
“อือ” มินอบอะเี้ยวนมในปาหนุบหนับ
และ้าน้าออี้ิ ยอูับอิน็ำลัุยันอยู่เ่นัน
“นาย้อแพฮยอนับานยอลอยู่นั้นแหละ” ยอูบอ
“็ูสิ...เี่ยวนี้แพฮยอนแทบะัวิับานยอลลอเวลาเลย” อินบอ
“่าเาเถอะน่าอิน...ินพุิ้ไหม” ยอูเลื่อนพุิ้ไปรหน้าอิน อินมอมันแวบนึ่อนะัมันเ้าปาำโ
“อร่อยั” อินบอะัิน “นายรู้ไ้ไว่าันอบินพุิ้นี้”
“...” ยอูยัไหล่
“นายนี้รู้ใันริๆ” อินยิ้มออมา แล้วานั้นเา็ัารพุิ้รหน้าหม และยอูที่ยิ้มหน้าบาน “นายไ้ใส่หมวหัวฮิปโปที่ันส่ให้รึป่าว”
“ไม่หนะ...มันแบบว่าลสิ้นี” ยอูอบ
“ยอู...ใส่หน่อยสิ..นะ” อินพยามให้ยอูรับปาว่าะใส่หมวที่อินให้
“ไม่เอาน่า...อินอา” ยอูแล้วหันไปสนใารบ้าน
“ถ้านายใส่มันร้อูเหมาะแน่ๆ” อินบอ
“มันูลหนะสิ” ยอูบอออมา แล้วสอนนั้น็หัวเราะออมาพร้อมัน
อี้ิมอไปที่านยอลที่นั่ร้ามเา มีแ่เสียหัวเราะัออมาาแพฮยอนและานยอล และมีนูนนีอยู่บนัแพฮยอน้วย แล้วพวเาพูุยันไม่หยุ
“แพฮยอน...ผ้าพันอนี้สวยมาๆเลย” านยอลเรียแพฮยอน
“านยอล...ันไ้อวัวันริส์มาสเยอะมา อนื่นมาไม่อยาเื่อเลย”
“แพฮยอน...นายรู้ไหม ทำไมเรา้อพูว่าเรา์เมอร์ลินเป็นพยาน” านยอลเรียแพฮยอนอีรั้
“านยอล...นายเยินุ้ี้แบบมัเิลไหม”
“แพฮยอน...นายเยอ่านบีเิ้ลยอวีไหม” และอีรั้
“านยอล...”
พวเาูสนิทสนมันเร็วมาเสียนอี้ิเอ็ไม่อยาเื่อ และทุสิ่เปลี่ยนแปลไปมานานี้ภายในสามเือน ูเหมือนารเริ่มเทอมใหม่มีอะไรที่สนุมามาย ารแ่ันวิิประำบ้านำเนินไปแล้ว อนนี้บ้านริฟฟินอร์นะฮัพเฟิลพัฟ และสลิธีริน็นะเรเวนลอ านยอลับอินยัพู่มันเวลาที่พบหน้าแ่ทุน็ูเหมือนะเยๆับเรื่อนี้เพราะพวเาทะเลาะันสามเวลาหลัอาหาร พอๆับที่เฮุนและูโฮมีเรื่อถเถียันั้แ่ มิมบูลัส มิมโบโทเนีย ไปนถึสีผมอศาสราารย์สเนป แ่พวเา็ะีันเอ นูนนีเินไปทั่วสโมสรและแพฮยอนเป็นนูแลมันลอสามเือน ยอูับอินมีเรื่อปรึษาันแทบลอเวลา พวเาัวิันมาและบ่อยรั้ที่อี้ิะไ้ยินื่อแพฮยอนหลุออมาานู่นี้ และรอยยิ้มเื่อนๆบนหน้ายอู านยอลับแพฮยอนไม่่าันเพียแ่เวลาสอนนี้อยู่้วยันเาแทบไม่ไ้ยินอะไรเลยเพราะมีแ่เสียหัวเราะับเรื่อเล่ามามายที่ไม่ิว่านอย่าพัานยอละให้วามสนใไ้ แม้แ่เฮุนยัเยเอ่ยปาออมาว่า “เี่ยวนี้ันรู้สึว่าแพฮยอน่าหาที่เป็นเพื่อนสนิทอเาหนะ...มันเป็นแบบนี้ไ้ยัไนะ”
แพฮยอนทิ้ัวลบนโ๊ะบ้านริฟฟินอร์ในเ้าวันอัารสุท้ายอเือนมราม ้วยสีหน้าหนัใ
“เป็นอะไรไป” อินถามอย่าห่วใย เาเยหน้าานมปัปิ้มามอแพฮยอน
“ือว่าัน...” แพฮยอนำลัะอบ แ่นฮูไปรษีย์็บินเ้ามาเสีย่อน
“โอ้เ้านี้” นฮูัวหนึ่ำลัิมือูโฮ เพราะเามัวแ่สนใเบอนในานโยไม่สัเเห็นมัน “แเป็นใรนี้...ใรันส่หมายให้ัน” ูโฮว่ามัน ่อนแะหมายออาามัน
“อย่าบอนะว่า” อี้ิบอ ะหันไปมอูโฮ พร้อมับบิลล์ าร์ลี อินและแพฮยอน
“อย่าบอนะว่าเฮุนทำเรื่อยุ่ๆอีหนะ” ูโฮพู่อให้บ ่อนเปิหมายออและเห็น้อวามสั้นๆ
สวัสีูโฮ ไม่แน่ใว่าื่อนายเียนแบบนี้หรือป่าว ถ้านายว่า ันอยาวนนายไปเอันหน่อยที่ระเบียทาเินั้นสอ ันะรอนะ
โโรที เฮลัน
“หมอนั้นหนะหรอ” อินพยัพเยิหน้าไปที่บ้านเรเวนลอ เาเห็นเ็ายผมบอล์นนั่อยู่และำลัมอมาทีู่โฮที่เพิ่อ่านบหมายบ
“ใ่...นายรู้ัเาหรออิน” อี้ิถาม
“ไม่หรอแ่ยอูเล่าให้ฟั...เมื่อวานหนะ ว่าเาอยาวนูโฮไปเ” อินบอ
“ยอูนี้บอนายทุเรื่อเลยสินะ...บอมาว่าบอันอี” อี้ิอบ เายิ้มๆและหันไปสนใเบอน
“นายพูว่าอะไรนะเมื่อี้หนะ” อินหยุสนใน้ำพายฟัทอที่ะเอื้อมไปหยิบะทันหัน
“นายนี้มัน...ริๆเลย” อี้ิบอ อินพยามฟัแ่เาไม่ไ้ำอบที่้อาร “แล้วนายะไปเับเาหรือป่าวูโฮ” อี้ิเปลี่ยนเรื่อ
“ันิว่า...” ูโฮลัเล เามอหมายแล้ว็มอไปที่โ๊ะเรเวนลออยู่พัให่ “เา็ูไม่เลวร้ายนี้นะ..แล้วอีอย่าไปสัหน่อยเป็นมารยาท” ูโฮทิ้หมายูเหมือนเาไม่ใส่ใ้วย้ำว่าะออเเพียแ่อยารัษาน้ำใโโรธีเสียมาว่า
“น่าสสารเฮุนริๆ” อี้ิพึมพำ
“ทำไม้อสสารเฮุนหละ” แพฮยอนที่นั่อยู่้าๆถามเาึ้นมาเสียัลั่น ูโฮ อินและนอื่นๆมอมาที่แพฮยอนับอี้ิ
“...” อี้ิมอทุๆน แล้วถอนหายใ “ให้ายเถอะ...ไม่รู้สิ”
“โธ่...ั้นมาเรื่ออัน่อนะ” แพฮยอนว่า านั้นเาึี้ลมๆออมาาระเป๋าเสื้อลุม และูมันให้ทุน “เหลือเพเนโลพีแ่นเียวแล้วหนะ” แพฮยอนมอไปทีู่โฮอย่าอ้อนวอน
“นายับานยอลหนะสนิทันมานานี้...ทำไมไม่ให้เาถามหละ...เพเนโลพีบับเาอยู่นี้” ูโฮเสนอ
“ใ่...านยอลบับเธอ” อินยืนยัน
“านยอลูยุ่ๆเรื่อวิิ เาไม่มาสโมสรเลยสอสามวันนี้... แล้วอีอย่า เาะหุหิบ่อยๆเวลาที่พูถึเรื่อเพเนโลพีหนะ” แพฮยอนบอ
“ไม่ใ่ว่าเาอบนายหรอ...ถึทำัวแบบนั้นหนะ” อินบอออมาทันที เิวามเียบึ้นลาโ๊ะแม้แ่บิลล์ที่ไม่ไ้สนใฟัอะไรมานั ยัถือ้อมที่ิ้มเบอน้าอยู่ลาอาาศ แพฮยอนประเมินำพูอยู่พัให่ อินอยารู้ว่าแพฮยอนะรู้สึยัไที่เาพูออไปแบบนั้น เาเห็นหน้าแพฮยอนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแระเรื่อึ้นมาเล็น้อย
“ือว่านาย...ล้อเล่น” ูโฮพูออมาทำลายวามเียบ แ่เามอหน้าแพฮยอนอย่ามีวามหมายเ่นัน แ่บรรยาาศยัเียบอยู่ “ใ่ไหมอิน”
“ั้นเปลี่ยนำถาม...นายอบานยอลใ่ไหม” อินถาม ูโฮระพริบาปริบๆ
“ือัน... ันไม่เยิเรื่อนั้นเลย แล้วานยอล็เป็นเพื่อนอัน...” แพฮยอนบอออมาในที่สุ และเา้อมอานอันว่าเปล่าแทนอิน
“ีแล้ว...ไม่อย่านั้นมันแย่มาๆแบบว่า...เายับับเพเนโลพี แ่็” อินะพูอะไรออมามาว่านี้อี แู่โฮระทุ้สี้าเาอย่าแร อินหันไปมอูโฮ แล้วูโฮ็ทำปามุบมิบที่อ่านไ้ว่า ‘นายะบ้าหรือไ..’ อินหุบปา แล้วานั้นไม่นานเา็พว่า
“เบอนอร่อยี” อินลืนำที่ะพูลไปในท้อ
“ันะไปถามเพเนโลพีเป็นเพื่อนแพฮยอนเอ” ูโฮรีบบอแพฮยอน
หลัเวลาอาหารเ้า อินเินไปเรียนวิาาถา เาำลัิว่าถามรๆออไปแบบนั้นีหรือป่าว เาวรใเย็นๆว่านี้สินะ บาทียอูอา่วยไ้ และเมื่อประูห้อเรียนเปิออเาเลือนั่โ๊ะที่ใล้โอเฮุน ึ่มัเป็นแบบนี้อยู่แล้วทุรั้ านยอลำลัพูุยอย่าอารม์ีับเฮุน แ่พวเา็หันมาอินทันที ที่อินนั่ล
“ทำไมนายมาเร็วัหละวันนี้...ปิพวริฟฟินอร์้อุยันนานๆนี้” เฮุนถาม
“็ทุนรีบๆหนะ” อินบออ เาเปิระเป๋าหยิบสมุและปาานนออมา
“แล้วู..”
“ูโฮพาแพฮยอนไปหาเพเนโลพี” อินรีบอบโยไม่ไ้มอเฮุน เฮุนถามำถามนี้ทุเ้านเาำึ้นใแล้วว่าเฮุนะถามอะไร เฮุนทำหน้านเล็น้อย แ่ิ้วานยอลมวเ้าหาัน
“แพฮยอนไปหาใรนะ” านยอละโหน้าออมาาหลัเฮุนทันที และถามโยไม่มีแววหาเรื่อเหมือนเมื่อ่อน
“เพเนโลพี...แฟนนายไ ” อินหันไปอบ้วยเสียปิเ่นัน านั้นเาุ่มปาานนลในวหมึ
“ไปทำไมอะ” านยอลถามอี
“นั้นสิ” เฮุนเสริม “ไปทำไม”
“แพฮยอนเอสร้อยอเส้นนึเมื่อเทอมที่แล้ว...แล้วมัน็มีื่อเพเนโลพีอยู่...อะไรทำนอนี้....เา็เลยะเอาไปืน แ่ไม่มีเพเนโลพีนไหนบอว่าเป็นเ้าอเลย...เหลืออยู่แ่...เพเนโลพีเียวหนะ...ูโฮ็เลยอาสาพาไป” อินบอ
“โอ้ไม่นะ...” านยอลอุทานแล้วเา็หันไปสบาับเฮุน
“ทำไม้อมอหน้าันแบบนั้น้วย...อย่าบอนะว่าเิอะไรึ้นอีหละ” อินมอสอนนั้นอย่าสสัย
“อให้มันไม่ใ่เถอะ...” านยอลพึมพำับัวเอ
“มันใ่แหละ” เฮุนอบำถามอานยอล ะที่ำลัมอหน้าอินอ้าปา้า “แล้วูโฮับแพฮยอนอยู่ไหนหละ...อนนี้” เฮุนถามอิน
“ันไม่แน่ใว่าพวเาะไปหาเพเนโลพีี่โม...เพราะันลืมว่าูโฮมีนัเับโโรธี....อน...ี่โมนะ” อินประมวลวามิว่าหมายอูโฮเียนไว้ว่ายัไแล้ว
“อ้อ” านยอลับเฮุนอุทานออมาอย่าเ้าใ
“นัเ!” แู่่ๆเฮุน็พูออมา้วยวามใ “นัเับโโรธีหรอ”
“สวัสีนัเรียน” ศาสราารย์ฟลิวิร่า้อยโผล่มาบนอหนัสืออเา
“ทำไีหละ” านยอลถามอิน้วยสีหน้าใ “สร้อยนั้นเป็นอันแน่ๆ ันทำหายไป็เลยยั...ไม่ไ้ให้เพเนโลพี”
“อะไรนะ...ทำไมนายบอพวเราหละ...านยอล” อินถามอย่าใเ่นัน อนนี้เาไม่ไ้สนใเฮุนเลย
“็แพฮยอนไม่เยเล่าเลยนี้ว่าเาเอสร้อยนั้น” านยอลอบอิน “ให้ายเถอะ...หวัว่าูโฮับแพฮยอนะไม่มีปัหา” านยอลบ่นึมำ
“โโรธี...โโรธี” และเฮุนที่เอาแ่พูื่อโโรธี้ำไป้ำมาเหมือนนเสียสิ
อินมอสอนนั้นอย่าลึ “ยอู” แล้วเา็อุทานื่อยอูออมา ูเหมือนว่าเาเป็นนเียวที่อินะสามารถร้ออให้ไปบอแพฮยอนว่าเาพบเ้าอสร้อยัวริแล้ว เาไม่อยาให้แพฮยอน้อไปยุ่ย่ามับพวสลิธีรินถ้าไม่ำเป็น
ูโฮพาแพฮยอนเินลัไปที่วิาสัว์วิเศษ้วย ึ่เ็ปีสี่บ้านริฟฟินอร์และสลิธีรินำลัะเริ่มเรียน ริฟฟินอร์บานโบมือทัทายแพฮยอน บาน็ถามไถ่ ูโฮพาเาเินไปในฝูนและมาถึลุ่มเ็หิบ้านสลิธีรินที่ำลัหัวเราะิั
“สวัสีๆ” ูโฮทัทาย
“ว่าไหละูโฮ” เ็หิหน้าาุๆนหนึ่อบมอมาทีู่โฮและแพฮยอนอย่าไม่่อยเ็มในั
“นี้พยอนแพฮยอน...” ูโฮันแพฮยอนมายืน้านหน้าเา เ็หิ้อมอเา้วยสายารัเีย
“นี้หนะหรือแพี้ที่านนี่พูถึบ่อยๆ” เธอมอแพฮยอนหัวรเท้า แล้วพูว่า “พวเลือ..” แู่โฮมอเธอ้วยสายาที่น่าลัวอย่าที่แพฮยอนไม่เยเห็นมา่อน แล้วเธอึเปลี่ยนำพูเป็น “ลูมัเิล...มีอะไรหละ”
แพฮยอนรีบูสร้อยในมือให้เธอู ี้นั้นแว่ไปมา่อหน้าเธอ “นี้...เป็นอเธอหรือป่าวหละ” แพฮยอนถาม้วยเสียที่ไม่มั่นใเสียเลย เธอูี้นั้น้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
“เหอะ...เพเนโลพีนาฟ้า” เธออ่าน้อวามบนสร้อย “ันไม่มีอะไรแบบนี้หรอย่ะ..ใ่ไหม” และเ็บ้านสลิธีริน็หัวเราะ
“แ่ว่าเธอเป็นเพเนโลพีนสุท้ายที่ันถามแล้วนะ” แพฮยอนบอ
“บอว่าไม่ใ่็ไม่ใ่สิ” เธอเริ่มอบ้วยน้ำเสียโมโห
“เอาหละๆไม่ใ่็ไม่ใ่” ูโฮบอ
แพฮยอนเ็บี้นั้นใส่ระเป๋าเสื้อลุม ูโฮพาเาไปส่หน้าปราสาทและถามย้ำแล้วย้ำอีว่า เาเินไปเรียนวิาแปลร่าเอไ้ใ่ไหม แพฮยอนใ่เวลาว่ารึ่วัน เาไม่รู้ว่าทำไมเรื่อสร้อยที่ไม่มีเ้าอนี้ถึูไร้ามสำัไปเลย หรืออาเป็นเพราะไม่มีใรเป็นเ้าอมันแล้ว เาะเอามันไปทำอะไร็ไ้ ไม่ใ่เรื่อลุ้มใ มันนอนเยๆที่ระเป๋าเสื้อลุมเา แ่ลับมีเสียออินัแทรมาในหัวเป็นระยะๆ ‘ไม่ใ่ว่าเาอบนายหรอ...ถึทำัวแบบนั้นหนะ’ แพฮยอนสะบัหัวไล่วามิ านยอลไม่ไ้ิแบบนั้นหรอนะ เาเพิุ่ยับแฟนอานยอลเมื่อรู่นี้เอ ‘ั้นเปลี่ยนำถาม...นายอบานยอลใ่ไหม’ แพฮยอนมอยู่ับวามินี้อีหน ู่ๆเา็นึภาพว่าัวเอำลัอบานยอล เาะ้อเป็นยัไนะ หรือว่าเาำลัอบานยอลริๆ แล้วเวลาอบใรสัน้อรู้สึยัไ มินอับแ็เยอบันนี้ พวเารู้สึยัไถึเรียว่าอบหละ ้ออบันถึะเป็นแฟนันสินะ เาไม่อาทนอยู่ในสภาพนี้ไ้ และเาึเลือที่ะุยับอี้ิ ในาบาราศาสร์
“นายไม่้อิมาเรื่อนั้น...ันเอ็ไม่รู้เหมือนันแ่ถ้าันเาไม่ผินะ” อี้ิบอ
“เาอะไรไม่ผิหรอ” แพฮยอนถาม
“่าเถอะ...ัน็ไม่รู้ัเรื่อพวนี้เลย ” แล้วเาหันไปโน้่อ แพฮยอนทบทวนำพูออี้ิวนไปวนมา แล้วอี้ิ็มอเา้วยสีหน้าสสัย
“ันแ่อยารู้ว่า” อี้ิเริ่น่อนที่เาะถามออมา “นายเยแบบว่า...ิบ้าหรือป่าวหนะว่า...ิถึอิน” แพฮยอนทำหน้าว่าเิม “ือันหมายถึ...นายเยิบ้าไหมว่าทำไมอินถึถามนายแบบนั้น” แพฮยอนระพริบาปริบๆ
อี้ิไม่รู้ว่าเาะให้ำปรึษายัไ เพราะเาเอ็แทบไม่เยมีประสบาร์้านวามรัเลย้วย้ำ แ่ถึอย่านั้นเา็ูออว่าเิอะไรึ้นบ้า มีำพูว่าเรามัรู้เรื่อนอื่นีว่าัวเอ เาลืนำพูัวเอลอทันที “เอาหละันว่าสิ่ที่เราวรทำอนปีหนึ่ือ...ั้ใเรียน...ันะไปบอยอู้วย เรื่อพวนั้นบาทีอาเป็นแบบแับมินอหละมั้”
อินใ้เวลา่วเปลี่ยนาบวิ่ามหายอูไปทั่วปราสาทเท่าที่ทำไ้แู่เหมือนไม่มีวี่แวว พอๆับที่านยอลามหาแพฮยอน เฮุนไม่พูไม่า ูเหมือนเาใ้วามิอย่าหนัับอะไรบาอย่า และในที่สุานยอล็มาหยุหน้าห้อเรียนแปลร่า พวเายเลิารทะเลาะันไปโยมิไ้นัหมาย
“หายอูไม่เอเลย” อินบอ
“แพฮยอนเรียนอะไรนะวันนี้” านยอลพึมพำ ่อนใ้วามิ
“พยาร์ศาสร์” เฮุนอบอย่าเลื่อนลอย
“ไม่ใ่สัหน่อย...หลัาาบแรเาว่าทั้วัน” อินอบ้วยเสียหายใหอบ “แ่เาไม่อยู่ห้อสมุแล้ว็ไม่อยู่สโมสร”
“ไม่ใ่ว่าเาเรียนาราศาสร์หรือ” านยอลบอออมา
“เรา์เมอร์ลินเป็นพยาน” บิลล์ที่เพิ่มาถึมอพวเาทั้สามอย่าอึ้ๆ “านยอลับอินพูโยไม่ทะเลาะันไ้้วย....แล้วลว่าพวนายพูใรันแน่ ”
“ยอู/ูโฮ/แพฮยอน” ทั้สามอบบิลล์ออมาอย่าพร้อมเพียัน แล้วพวเา็สบาันเอ้วยวามัน บิลล์หัวเราะออมา
“ถ้าั้น็ไปเรียนเถอะถึเวลาแล้ว” บิลล์บอ่อนเปิประูเ้าห้อ พวเายืนปรึษาันโยที่ไม่รู้้วย้ำว่าำลัพูถึนละน แบบนั้นะเอไ้ไ
และในเวลาพัเที่ยานยอลวิ่ถลาาห้อเรียนแปลร่าไปที่ห้อโถ ส่วนเฮุนเาแทบวิ่ออาห้อเรียนเป็นนแรเลย านยอลวิ่อย่ารวเร็วและเาไปหยุที่โ๊ะริฟฟินอร์ ท่ามลาสายาอเ็ริฟฟินอร์ที่้อมอมา้วยวามประหลาใที่ะมีเ็สลิธีรินมายืนอยู่รนี้
“แพฮยอนอา..” านยอลวิ่มาหยุที่บิลล์ับาร์ลี ูเหมือนไม่มีใรในสโมสรมาที่โ๊ะเลย านยอลวาามอและเมื่อไม่เห็น บิลล์ถือส้อมที่ิ้มสเ็้าอยู่ เาหยุะัและมอานยอล เาึถามาร์ลีย์ว่า “แพฮยอนไปไหนหละ”
“แพฮยอนับอี้ิินมื้อเที่ยเสร็แล้ว...พวเาไปนั่เล่นที่ริมทะเลสาบหนะ” าร์ลีบอ “มีอะไรหรอ”
“เาไปหาเพเนโลพีแล้วหรอ...เอาสร้อยอันไปหาเธอแล้วหรอ...แล้วเพนนีว่ายัไบ้า” านยอลถามบิลล์ับาร์ลีที่ทำหน้าัน
“แพฮยอนไม่บออะไรเราเลยนี้” าร์ลีอบ านยอลวิ่ออไปาโ๊ะริฟฟินอร์ทันทีแล้ว็ออาห้อโถให่ไป เาไม่ไ้ไปโ๊ะสลิธีริน้วย้ำ าร์ลียัไหล่ให้บิลล์ บิลล์ำลัะินสเ็ที่ถือ้าอยู่่อ แ่แล้วโอเฮุน็วิ่มาหยุที่ๆานยอลยืนเมื่อี้ บิลล์ถือสเ็้าอยู่อีหน
“ูโฮฮยอ....” เฮุนถามอย่าเหนื่อยหอบ “ูโฮไปไหน” บิลล์ส่ายหน้าเป็นำอบ นี้มันวันอะไรทำไมสมาิสโมสรนัเรียนเาหลีทุนูวุ่นวายนานี้ อินวิ่มาหยุ้าเฮุน
“เฮ้เห็นแพฮยอนไหม และยอูมั๊ย” าม้วยอินที่วิ่มานั่ลที่โ๊ะริฟฟินอร์
“อะไรันนี้...พวนายยัไม่เลิามหาปีหนึ่ันอีหรอ” บิลล์พูับอิน แล้วหันมาพูับเฮุน “แล้วนายมาหาูโฮทำไม”
“ือแพฮยอนไปหาเพเน...” อินำลัะอบ
“ถ้าเรื่อเพเนโลพี นายนั่เถอะอิน...านยอลไปามหาแพฮยอนแล้วหละ” บิลล์บอ อินพยัหน้าแล้วนั่ล “แล้วนายหละเฮุน”
“ือัน..” เฮุนำลัะอบ แ่เาเพิ่รู้เี่ยวนี้เอว่า เหุผลในารามหาูโฮืออยารู้ว่าูโฮออเับโโรธีบ้านเรเวนลอริหรือ เฮุนไม่รู้ะอบอะไรี เหุผลนั้นไร้สาระเินไป และเสียหัวเราะอโยอู็ัึ้น เาเินามมาในห้อโถพร้อมับูโฮ แล้วแยย้ายไปนั่ที่โ๊ะเรเวนลออเา อินมอามยอูไป ูโฮเินรมาที่เฮุน
“เฮุน! มาทำอะไรรนี้” ูโฮถาม
“ือ...ผม...ฮยอไปไหนมา” เฮุนถาม
“ไประเบียั้นสอมา มีธุระนิหน่อย” ูโฮบอ
อินเยหน้ามามอูโฮ “นายลเับเาั้นสิ”
“็ไม่เลวนี้...แ่เาวนไปฮอมี้ส์...ับเารั้หน้า” ูโฮบอ เฮุนยืน้อูโฮทำหน้าราวับไ้ะแนนวิาปรุยาเป็น ล (เลวมา)
แพฮยอนับอี้ิออไปนั่เล่นริมทะเลสาบ อี้ิอ่านหนัสืออยู่ใ้้นไม้ ส่วนแพฮยอนเาเอาเท้าุ่มน้ำเล่น แพฮยอนเอาสร้อยอในระเป๋าออมาู เาเห็นำว่าเพเนโลพี นาฟ้า สะท้อนแสแอนลาวันเป็นประาย ไม่มีเ้าอหรือนี้ บาทีเาวรเอาไปไว้ที่ห้อเรียนแปลร่าที่เิมที่เาเอมัน แพฮยอนลุึ้นยืน
“ับไ้แล้วหัวโมย!” เสียทุ้มๆอันุ้นหูทำให้แพฮยอนใ เาเผลอปล่อยมือที่ถือสร้อยเส้นนั้น “๋อม!” เสียสร้อยลไปในผืนน้ำทะเลสาบอฮอวอส์ านยอลที่อนแรมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า มอภาพเหุาร์รหน้า อ้าปา้า และแพฮยอนที่ระพริบาถี่ๆราวับอยาให้มันเป็นวามฝัน
“านยอลอา” แพฮยอนอุทานออมา “นายทำให้ันใ...มันน้ำไปแล้ว” แพฮยอนบอ านั้นเาทำท่าะถอเสื้อลุมออ พับแนเสื้อานั้นเาุ่มหน้าลไปทะเลสาบ านยอลใมา
“นายะทำอะไรแพฮยอน” านยอลรีบห้าม เาเินไปและรีบว้าแนแพฮยอนให้ลุึ้น
“เ็บมันไหละ” แพฮยอนบอ้วยสีหน้าริั “ันยัหาไม่เอเลยว่าใรเป็นเ้าอมัน ทะเลสาบนี้ลึมานมอไม่เห็นเลย” แพฮยอนเยหน้าที่เปียปอนึ้นมา และพูอย่าริั
“ไม่้อ...นี้มันทะเลสาบนะ! ไม่รู้หรือไว่ามันลึนาไหนหนะ มีทั้ปลาหมึยัษ์ รินีโลว์ แล้ว็อะไรอีั้เยอะ” านยอลบอและมอแพฮยอนที่ทำหน้า๋อย านยอลึพูึ้นว่า “่ามันเถอะ”
“แล้วถ้าเิมีนมาทวหละ” แพฮยอนบอและพยามเ็หน้า้วยแนเสื้อนัเรียน านยอลล้วผ้าเ็หน้าอเาออมาแล้วานั้นเา็เินมาใล้แพฮยอนในระยะประิ บรรเ็หน้าแพฮยอนอย่า้าๆ
“ไม่มีใรมาทวหรอ” านยอลอบะพยามเ็หน้าผาและปอยผมอแพฮยอน ผ้าเ็หน้าบบัใบหน้าอแพฮยอนไปหม และเาไ้ลิ่นหอมอย่าประหลาออมาาัวแพฮยอนอีแล้ว “เพราะมันเป็นอันเอ” านยอลหยุเมื่อเาเ็มาถึแ้ม และเาถึไ้เห็นว่าแพฮยอนำลัมอเาอยู่อย่าอึ้ๆ
“อะไรนะ” แพฮยอนพูออมาเหมือนิใเลื่อนลอย
“ทำไมแพฮยอนัวเปียแบบนี้หละ” เสียออี้ิัึ้น
“เาพยามะลไปหาสร้อยในทะเลสาบหนะ” านยอลบอ านั้นเา็เ็บผ้าเ็นหน้าลระเป๋ษเสื้อลุมอัวอ
“สร้อย! ในทะเลสาบ!” อี้ิทวนอย่าใ
“่าเถอะ...เอาเป็นว่าันให้นาย...แพฮยอนอา” านยอนบอ
“ให้!” เพเนโลพีะโนัลั่นออมาาทา้านหลั านยอลรีบหันไปมอ “ทำไมยอมเา่ายๆานนี่...นายั้ใะให้สร้อยนั้นับันไม่ใ่หรอ”
“็ใ่...แ่อนนี้มัน..” านยอลำลัะพู
“เาทำมันหาย...เา้อรับผิอบสิ” เพเนโลพีโวยวายนนรอบ้าเริ่มหันมามอที่พวเา “เาวระ่าย่าสร้อยนั้น หรือไม่็มลไปอย่าที่เาอยาทำนั้นหละ”
“เพนนี...แ่อนแรเธอบอเาไปแล้วนี้...ว่าไม่ใ่อเธอ” านยอลพู้วยเสียที่ัว่าเธอ
“อย่าทะเลาะันเลยนะ...เี่ยวันะ่าย่าสร้อยนั้นให้” แพฮยอนบอ เพเนโลพีมอเาแล้วเินผ่านานยอลมาหยุอยู่หน้าเาอย่าเอาเรื่อ
“ถ้าเิว่า...ันอยาไ้เส้นที่อยู่ในทะเลสาบหละลูมัเิล”
“เพนนี!” านยอลเริ่มพู้วยวามโมโห
“านนี่...ลูมัเิลนนี้ทำสร้อยที่นายื้อมาให้ัน ึ่เป็นแฟนอนายหาย แ่นายลับไม่ทำอะไรเลย แล้ว็ยัให้สร้อยนั้นับเา่ายๆ แล้วเธอ็ำลัะโนใส่หน้าันอี้วย...นายไม่เหมือนานยอลที่ันเยรู้ั นายเลียลูมัเิลไม่ใ่หรอ เ็นนี้เป็นพวเลือสีโลน!” เพเนโลพีหันไปทะเลาะับานยอล
“เพนนี !” านยอละโนลั่น เพเนโลพีหยุพู เธอทำท่าวนะร้อไห้ านยอลมอเธอแวบหนึ่ ที่ผ่านมาเาับเพเนโลพี ูเ้าใันไ้ยาเินไป แม้เธอะมีวามน่าสนใอยู่ในัว แ่เาลับรู้สึเหนื่อยที่ะ้อพยามทำแบบนี้ านยอลมอไปที่แพฮยอนและพูออมาเป็นภาษาเาหลีว่า “แพฮยอนอา...ไปเ็ัวให้แห้ะ...แล้วอย่าทำอะไรโ่เ่าเ้าใไหม” แพฮยอนพยัหน้า เพเนโลพีมอพวเา้วยวามัน “ฝา้วยนะอี้ิ” านยอลบอแล้วเา็เินาไปทันที
“านนี่!” เพเนโลพีเินระวีระวาามหลัานยอลไป
ในวันนั้นานยอลไม่เ้าไปที่สโมสรทันที ึ่โยปิเาะไปเสมอที่มีเวลาว่าและวันอัารสมาิทุน็ว่าอนบ่ายันหม เาถเถียับเพเนโลพีอยู่ในห้อนั่เล่นรวม
“มันเป็นวามผิันแ่แร...ันเป็นนทำมันหาย”
“ั้นหรอ...เธอยอมรับผิแทนลูมัเิลสินะ”
“เลิเรียเาว่าลูมัเิลเสียที...เาื่อแพฮยอน” านยอลบอ้วยเสียอันั ู่ๆานยอลเิเ้าใวามรู้สึออิน อนที่ไ้ยินว่าเาเรียแพฮยอนว่าลูมัเิลึ้นมา
“ลว่าเธอเห็นเาสำัว่าันใ่ไหม”
“เธอี่เ่าไปแล้วนะ”
“ใ่ันี่เ่าแบบนี้แหละ” เพเนโลพีะโนอบ
“ั้นเรา็เลิุยไปเลย...”
“านนี่เธอรู้ใ่ไหมว่าที่พูออมาหมายถึอะไร”
“รู้” านยอลอบห้วนๆ
“เธอเป็นแฟนที่แย่ที่สุ” เพเนโลพีะโนแล้วเินออไปาห้อนั่เล่นรวม านยอลทิ้ัวลบนเ้าอี้หน้าเาผิ เฮุนเินสวนับเพเนโลพีเ้ามา เารมาหาานยอลที่เ้าอี้หน้าเาผิทันที
“ันอโทษทีเพื่อนือ...เพเนโลพีถามันว่านายไปไหน ันำลัยุ่หนะ็เลย..” เฮุนรีบอโทษอโพยยให่
“ไม่เป็นไร...ันับเธอบันไม่ไ้หรอ นาย็เห็นว่าเราเป็นยัไ” านยอลบอ “แล้วสโมสรเป็นไหละ”
“นี่แพฮยอน...านยอลที่เป็นเ้าอสร้อยนั้นยัไม่สนใมันสันิเลยนะ...นายเสียใอะไรนัหนา” ยอูพยามปลอบ
“ย๊า! ยอูปลอบแบบนั้นไ้ไ” อี้ิที่ยืนอยู่หลัเ้าอี้นวมหน้าเาผิที่แพฮยอนนั่อยู่บอ
“แล้วะปลอบยัไหละ ” ยอูบอ “นี้เาร้อมาสอั่วโมแล้วนะ...ปิเาไม่เป็นแบบนี้”
“ัน...อึ...อือ...ลัว...านยอละเลิับเพเนโลพี” แพฮยอนบอสะอึสะอื้น
อินเินมาและยอูลุึ้นาเ้าอี้นวม้าแพฮยอนที่นั่อยู่ให้อินนั่แทน
“านยอลับเพเนโลพีหนะ...พวเา็เป็นแบบนี้มาสัพัแล้ว...ถึไม่ใ่เรื่อวันนี้เา็เลิันอยู่ี ไม่ใ่วามผินายเลยนะ” อินบอ
“อิออ” แพฮยอนอบพยามเ็น้ำาบนใบหน้า นูนนีเินมาลอเลียเา
“ริสิ...”
“อินรู้ไ้ไ”
“็ันเป็นเพื่อนพัานยอลนี้” อินบอ
อี้ิับยอูมอหน้าันแล้วอี้ิ็ูบิบที่หูยอูว่า “นายไ้ยินไหม เาพูว่าเาเป็นเพื่อนับานยอล” ยอูพยัหน้าแล้วหัวเราะิั
“นี้ันไ้ยินนะ” อินหันไปทาอี้ิับยอู้วยใบหน้าอันบูบึ้ แ่เมื่อเห็นรอยยิ้มอยอูเา็เปลี่ยนเป็นหัวเราะ ไม่อยาเื่อเลยว่าเาพูว่าัวเอเป็นเพื่อนับานยอลไปริๆ
“แ่มัน็น่าเศร้าอยู่ี” แพฮยอนอบ
“นี้แพฮยอนเลิร้อไห้ไ้แล้ว...ันมีวิธีที่ทำให้หายเศร้านะ” อินบอ
“ยัไ” แพฮยอนเยหน้าึ้นมา และอินเินไปนั่บนที่เท้าแนอเ้าอี้แพฮยอนแล้วเา็อแพฮยอนเสียเ็มแร แพฮยอนอเาอบ้วยวามเสียใ อี้ิและยอูมอภาพรหน้า าที่หัวเราะอยู่พวเา็หุบยิ้มลทันที อี้ิเห็นอินที่ยิ้มไม่หุบและเมื่อมอไปที่ยอู ยอูทำหน้าไม่ถูไปรู่หนึ่ และเมื่ออินส่ยิ้มมาให้ยอู ยอู็ส่รอยยิ้มเื่อนๆอบลับไปให้อินเสียอย่านั้น และประูสโมสร็เปิออ ูโฮวิ่เ้ามาาม้วยมินอับแ
“ใรๆ...ใรแล้นายแพฮยอน” ูโฮถาม พลามอูอินที่อแพฮยอนอยู่ แพฮยอนึผละออาอิน
“...” แพฮยอนส่ายหัวอบ้าๆ ูโฮมานั่บนเ้าอี้นวมที่อินนั่่อนหน้านั้น และาม้วยมินอที่นั่ร้ามแพฮยอน
“เพเนโลพีใ่ไหม” มินอถาม แวามืออเาลบนบ่ามินอ
“เป็นวามผิันเอ” แพฮยอนบอ
“ไม่ใ่วามผินาย” านยอลเินเ้ามาพร้อมับเฮุน แพฮยอนมอไปที่านยอล “เลิร้อไห้ไ้แล้วเ้าใไหม” านยอลบอ้วยน้ำเสียเียบา แพฮยอนพยัหน้า
“แล้วเมื่อี้อินอแพฮยอนทำไมหละ” แถาม
านยอลรู้สึว่าเาเิรู้สึไม่อบที่ะไ้ยินว่าอินอแพฮยอนึ้นมา เาวัสายาไปที่อินอย่าห้ามัวเอไม่ไ้
“็แพฮยอนร้อไห้ไม่หยุเลยนี้...ัน็เลย...อปลอบ” อินบอ เายัยิ้มหน้าบานอยู่
“เอาหละแล้วะทำยัไ่อ” ูโฮหันมาถามานยอล “เรื่อนายับเพเนโลพีหนะ”
“เรียบร้อยแล้ว” านยอลอบูโฮ แ่เาำลัมอไปที่แพฮยอนแทน ูโฮมอานยอลสลับับแพฮยอน
“เรียบร้อย” ูโฮทวน “เรียบร้อยอนายือยัไหละานยอล”
“เาเลิับเพเนโลพีแล้วหละรับฮยอ” เฮุนอบแทน
“แล้ว็...ไม่ใ่เพราะนาย...แพฮยอน” านยอลบอ
หลัาที่านยอลเ้ามาัารเรื่อทุอย่า็บล แพฮยอนลับมาสใสร่าเริเหมือนเิม อินพร่ำเือนว่าแพฮยอนไม่วรไปยุ่ับพวสลิธีรินอี ถ้าไม่ำเป็นทุเวลาอาหารเ้า นอาเฮุนและานยอล เฮุนทำัวแปลๆ เาใ้เวลาอน่ำอ่านหนัสือที่สนใาห้อสมุ และอารบ้านอเาเพิ่มพูน เาอบย้นมิมบูลัส มิมโบโทเนียไปามระเบียทาเินและหลอล่อให้เ็ปีหนึ่บ้านสลิธีรินบีบุ่มอมัน ึ่านยอลไม่รู้ว่าเาทำแบบนั้นไปทำไม โยเพาะทำไม้อเลือทำเวลาที่ศาสราารย์มัอนาัลล์หรือศาสราารย์สเนปเินผ่าน มีรั้หนึ่ที่สเนปม่สนใ แ่เา็ถึั้นเินไปุใ้ินอสเนปเพื่อบอว่าเาทำผิ พร้อมับเ็ปีหนึ่ที่มีเมือเ็มหน้า เพื่อร้อเรียนับสเนปว่าเาทำผิริๆ
ความคิดเห็น