คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แมวและรายงาน
ในวันอัารที่แสนสาหัส เพราะโอเฮุนไม่สามารถัารอารบ้านวิาแปลร่าอมัอนาัลล์ไ้ เารีบยัเบอนเ้าปาอย่ารีบๆ แล้วบ่นพึมพำว่า “เมื่อวาน็แปลร่า วันนี้็แปลร่า ให้ายเถอะ” วิาแปลร่าเป็นวิาที่เาถนัน้อยที่สุ “านยอล...ทำไมนายถึเียนเรียวามเรื่อเปลี่ยนารน้ำาเป็นเ่าไ้เร็วนัหละ”
“แล้วทำไมนายถึปรุยาอสเนปไ้ทุนานหละ” านยอลย้อนะัารนมปัปิ้
“ไม่รู้สิ” เฮุนอบ พร้อมยัไหล่
“ำอบเียวัน” านยอลบอ
“ะมีสัวันไหมที่นายไม่วนประสาทหนะ” เฮุนบออพราอมยิ้ม เาเหลือบมอไปทาประูห้อโถลา และโ๊ะริฟฟินอร์อนนี้เหลือนน้อยเ็มที
“ะมีสัวันไหมที่นายไม่มอหาูโฮหนะ” านยอลบอยิ้มๆ เาแวเฮุนว่าอบูโฮมาสามวันแล้ว
“ให้ายเถอะ ัน...ไม่ไ้...อบ...เา” เฮุนรีบหันมาอบ และเาเห็นเพเนโลพีที่นั่อยู่ไลาพวเามาเินรมาและผ่านานยอลไปโยไม่ทัทายสัำ “เพเนโลพีไม่พูับนายมาสามวันแล้วนี้” แ่านยอลไม่ไ้สนใสิ่ที่เฮุนพู ูเหมือนว่าเบอนรนี้มีวามสำัมาว่าเสียอี “ันว่านายวรไป้อเธอเสียหน่อยนะ” เฮุนบอ
“ราบใที่ันหาสร้อยอนั้นไม่เอ เธอ็ะโรธันอยู่ี” านยอลบอ เาัมันบหนึ่ำเ้าปา แล้วบว่า “วันนี้เราว่าอนบ่ายนี้ ันว่าะไปสโมสรเสียหน่อย”
“นายะไปสโมสรทุวันเลยหรือไ” เฮุนถามอย่าประหลาใ “เมื่อวานหลัเลิเรียนนาย็วนไปสโมสร”
“นี้รู้ไหมแม่บอินนี่น้อสาวันเริ่มเินไ้แล้วหละ” บิลล์บอ “แล้วแม่็บอว่าโรนัล์น้อายนสุท้ออบูวิิที่เฟร็ับอร์เล่น”
“บ้านนายูอบอุ่นั” ูโฮบอะเอื้อมหยิบไ่ทอับน้ำฟัทอ “ันเป็นลูนเียวเหาะแย่” บิลล์ับูโฮุยันเรื่อรอบรัววีสลีย์อย่าสนุ ส่วนอินำลัินมื้อเที่ยโยไม่พูไม่า แพฮยอน อี้ิแยับยอูหน้าห้อโถ ยอูไปนั่ที่โ๊ะเรเวนลอ
“ไม่รู้ว่ามันเป็นอใรหนะสิ” แพฮยอนบอ “แล้วอีอย่ามัน็มีราามา้วย”
“อายายหยอ” อินถามเมื่อแพฮยอนนั่ล้าๆ เา
“ันเอสร้อยนี้อยู่ที่ั้นสอหนะ” แพฮยอนูสร้อยที่เพิ่เ็บมาไ้ “มันมีื่อ้วยหละ” แพฮยอนบอ ่อนพลิี้ลมๆ สีเินไปมา แล้ว้อวาม็ปรา “นี้ไเพเนโลพี...นาฟ้า”
“มีนื่อเพเนโลพีั้แ่ปีหนึ่ยันปีเ็เลยนะ” ูโฮบอ
“ใ่...ันบอเาแล้วว่าวาไว้ที่เิมนั้นแหละ เี่ยวเ้าอ็มาหาเอหละ ถ้ามันสำัมาพอหนะ” อี้ิบอ
“แ่ว่ามันูมี่ามานะ ะให้วาไว้เยๆ หรอ ันิว่าลอไปถามทุนที่ื่อเพเนโลพี ้อมีสันสิ” แพฮยอนบอ
“นี้แพฮยอน...ปีสี่็มีเพเนโลพีนะ แ่อยู่บ้านสลิธีรินหนะ ที่ริเาเป็นแฟนสาวอานยอลหนะ ” ูโฮบอ
“ามในายแล้วัน” อินบอ เายีหัวแพฮยอนอย่าเอ็นู านั้น็หันไปสนใอาหาร่อ “เือนหน้าัน้อ้อมวิิแล้ว้วย”
“อบอเลยว่า...ว่าะเอเพเนโลพีรบทุน...้อใ้เวลาสัเือนหนึ่นะ” อีิพึมพำ และแพฮยอนยิ้มเ่ให้เา
“็ห้อเนี่ย!..สบายะาย มีรัว ห้อน้ำ มีโ๊ะ มีเ้าอี้ มีเาผิ” มินอบอะทีู่โฮ เพราะเามาิันถึสามวันแล้ว
“...” ูโฮยิ้ม แล้วนั่ลที่เ้าอี้นวมัวรลาหน้าเาผิ มินอนั่อยู่้าน้ายและแนั่อยู่ทาวา ูโฮ มินอและแเป็นลุ่มแรที่มาถึ
“แล้วนอื่นหละ พวปีหนึ่...น่าะว่านะ” แถาม เพราะปีหนึ่มีวิาเรียนน้อยที่สุแล้ว
“อ้อแพฮยอน ับอี้ิบอว่าะไปหายอูที่ห้อสมุหนะ” ูโฮบอะลาารบ้านวิาปรุยา
“น่าเสียายั” มินอบอ
“เสียายอะไร” แถาม
“ไม่เห็นหรือมินอ เวลามีพวปีหนึ่...พวนั้นลสุๆ โยเพาะแพฮยอน...มันทำให้ห้อนี้ไม่เียบเหาหนะ..ารทำารบ้านอันหนะมีีวิีวาึ้นั้เยอะ” มินอเยหน้ามาอบ
“อ้อั้นหรอ...ทำไมปีที่แล้วนายอบว่าัน...เวลาันฮัมเพล”
“็เพราะว่าแบบนั้นมันวนสมาธิไ” มินอบอ
“วนยัไันร้อเพลให้นายฟันะ!” แบออย่าเือ “ีว่าเสียอแพฮยอนั้เยอะ”
“นี้นายไม่เ้าใหรือ..็เพราะว่ามันเพราะไ!” มินอเผยอปาะพู่อ แ่เมื่อเาทบทวนสิ่ที่พูไปไ้เา็หยุะั ูโฮมอามเพื่อนาปริบๆ เาำลัรอฟัว่าเสียเพราะอแรบวนมินอรไหน แ่แลับยิ้มหน้าบาน ส่วนมินอทำัวไม่ถูึ้นมา
“ไม่ริ!....าม...มา...ใ่ไหมานยอล!” เสียแว่วๆ ออินลอยเ้ามาในห้อ ูโฮหันไปมอที่ประู ปิแล้วเาแทบไม่ไ้ยินเสีย้านนอเลยถ้ามีแพฮยอนอยู่ในสโสร เพราะว่าเสียแพฮยอนมัะััวาน และเรียวามสนใอพวเาไปเสียหม
“สโมสรนัเรียนเาหลี” และนี้เป็นเสียอเฮุนที่ัแผ่วๆ
“ใรบอนาย...ันหนะ...ไม่มีวันามนายมาหรออิน!” เสียานยอลที่ะโนัลั่น
“อ้อ!ั้นหรอ”
“มะเือเทศ” เฮุนบอรูปมะเือม่ว และานั้นประู็เปิออ เฮุนเินนำเ้ามาเป็นนแรเาเอามืออุหูสอ้า ทิ้ัวลบนเ้าอี้ที่ลาโ๊ะไม้ าม้วยอินับานยอลที่ยัถเถียันไม่หยุ
“ไม่้อมาพูแบบนี้เลยนะ” านยอลบอ
“แบบไหน”
“็แบบ...อ้อั้นหรอ...” านยอลเลียนแบบน้ำเสียออิน “หมายวามว่านยยัิว่าันามนายมาอยู่ไ”
“แล้วมันริไหมหละ!” อินบอ เาลุึ้นพรว
“ไม่ริ!” านยอลบอ เาลุึ้นาเ้าอี้้วยเหมือนัน ทั้สอนล่วมือลไปในระเป๋าเสื้อลุม และูโฮเาว่าทั้สอำไม้ายสิทธิ์ที่เ็บไว้ในระเป๋าเสื้อลุมอย่าแน่น เฮุนว้าระเป๋า แล้วเินมานั่ลบนพื้น้าเ้าอี้นวมอูโฮ โยมีเสียถเถียันไปมาอานยอลและอินัอยู่ลอ
“นายมาทำอะไรรนี้...เฮุน” ูโฮถาม
“อนั่้วยสิ...สอนนั้นทะเลาะันลอนหูแทบแแล้ว” เฮุนบอานั้นเาเปิระเป๋าเป้
“ั้น็นั่บนนี้สิ” ูโฮยับไปทาวาอเ้าอี้นวมนิหน่อย็สุเ้าอี้แล้ว เนื่อาเ้าอี้นี้เหมาะะนั่นเียวเสียมาว่า และเาบลรที่เท้าแนเ้าอี้นวม “รนี้ๆ” เฮุนมอหน้าเาประเี่ยวหนึ่ านั้นเฮุน็ว้าระเป๋าเป้และึ้นมานั่บนที่เท้าแนเ้าอี้
“เฮ้สอนนั้นึไม้ายสิทธิ์อมาแล้ว” แบออย่าใ
“โอ้พอเสียทีนะสอนนั้น!” ูโฮหันหน้าไปทาวาอเพื่อะโนห้ามอินับานยอลล เฮุนยื่นหน้าไปทานั้น้วยเพื่ออยาเห็นให้ถนัว่าเหุาร์เลวร้ายมาแ่ไหน แ่ถึอย่านั้นเาเห็นลาๆ ว่า อินับานยอลอนนี้ยืนอยู่หัวโ๊ะนละ้าน อินยืนหันหลัให้ประูและานยอลยืนหันหน้าให้ประูทัู้่ี้ไม้ายสิทธิ์ใส่ัน
“เ็นาี....” อินำลัโรธนหน้าำหน้าแ เาพยามเสาถายายฟันใส่านยอล
“เอ์เปลิอามัส” เสียทุ้ม่ำอานยอลเสาถาปลอาวุธเสีย่อนไม้ายสิทธิ์ออินลอยหลุามือไปทาประูและทันในั้นประูเปิออ ูโฮ เฮุน มินอและแอ้าปา้าอย่าใและแพฮยอนเินเ้ามาในห้อ
“อันย...” ไม้ายสิทธิ์ออินลอยเียหน้าแพฮยอนออไปเพียเส้นยาแเท่านั้น านยอลับอินในหน้าเหวอทัู้่ ไ้แ่ยืนอ้าปา้า “อะไรันเนี่ย” แพฮยอนอุทาน้วยวามใ แ่แล้วเาลับมาพู้วยเสียใสแ๋วร่าเริว่า “ย๊า!ใรนะล้าทำับันแบบนี้” เาพูเล่นิลไปอย่านั้น
“แพฮยอน!/แพฮยอน!” านยอลับอินเรียื่อแพฮยอนึ้นพร้อมัน แพฮยอนหันไปมอทาอินับานยอล เาำลัอึ้ที่านยอลเรียเาว่าแพฮยอนเป็นรั้แร อินมอหน้าานยอลและานยอล็มอหน้าอิน ทัู้่มอัน้วยใบหน้ายับยู่ยี่ และานั้นพวเา็เบือนหน้าาันไปทาแพฮยอนทัู้่
“ันอโทษ/ันอโทษ” อินับานยอลพูพร้อมันอีแล้ว พวเาหันหน้ามามอัน้วยวามุนผสมวามโรธที่ยัเหลืออยู่ แพฮยอนมอภาพรหน้าแล้วพยัหน้าหึหั านยอลำลัทำให้แพฮยอนอึ้ึ้นไปอีที่เาพูว่าอโทษ
“นี้พอทีไ้ไหมอะ” มินอะโนออมาเพื่อห้ามปราม่อนที่ะมีเรื่อร้ายแรมาว่านี้ “โีแ่ไหนที่ไม่โนแพฮยอนหนะ เายัอยู่แ่ปีหนึ่เอนะ”
“โทษทีนะแพฮยอน” อินบอแพฮยอนอีรั้ อี้ิเินเ้ามาาม้วยยอู านยอลเินไปนั่ที่ลาโ๊ะยาวแล้ว
“นี้ไม้ายสิทธ์อใรหนะ” ยอููไม้ายสิทธิ์ออินึ้นมา “ันเห็นมันลอยออไป้านอ”
“อันเอ” อินบอ แล้วเินไปหายอูที่ยื่นไม้ายสิทธิ์ให้เา แพฮยอนนั่ลที่สุปลายโ๊ะ ถัมาือยอูและอิน ร้ามืออี้ิ ที่นั่ิับานยอล ูโฮถอนหายใเฮือให่เมื่อเห็นว่าสรามบแ่โยี มินอและแลับไปสนใารบ้านามเิม
“ันิถูไหมนะ...ที่พาานยอลับอินมาอยู่ที่เียวัน” เสียเฮุนพึมพำออมาใล้ๆ เา
“นั้นสิ” ูโฮหันหน้าลับไปหาเฮุน และเา็พบว่าปลายมูอัวเอนับปลายมูอเฮุนพอี ทัู้่ใับสิ่ที่เิึ้น เฮุนสบาเาอยู่เพียราวๆ สามวินาที และมินอ็เยหน้าึ้นมาและภาพรหน้าทำให้มินอใไม่น้อย
“ทำอะไรันหนะ!” มินอบอ ูโฮรีบเบือนหน้าไปทาอื่น และเฮุนรีบลับไปนั่ัวรามเิม
“...” มินอมอภาพรหน้าอย่าัน
แเยหน้าึ้นมาามเสียอมินอ “อะไรอีหละ!”
“ไม่มีอะไรนี้” ูโฮรีบอบ
“อะแฮ่ม” ู่ๆ เฮุนรู้สึเ็บอึ้นมาะทันหัน เารีบวยารบ้านวิาแปลร่าที่ถูสั่วันนี้ึ้นมา “ูโฮฮยอ..่วย..อ..ารบ้านวิาแปลร่าหน่อยสิ” ูโฮพยัหน้าหึหั
านยอล้มหน้าลทำารบ้าน โยมีเสียเื้อยแ้วอแพฮยอน ยอู อี้ิ และอินัลอเวลา แน่นอนว่าเาแทบไม่มีส่วนร่วมเลย เาไ้ยินนนั้นนนี้พู แ่เสียอแพฮยอนนั้นัที่สุ
“อี้ินายรู้ไหมหมาพุเิลสีาวหนะหายามา”
“ยอูพวเรามีนวัรรมที่เรียว่าเรื่อปรับน้ำอุ่น แ่นาย้อระวัหละ พ่อันอบแบบร้อนี๋”
“อิน...โลมัเิลไม่มีบ็อโแลที่ระโไ้หรอ”
านยอล้อผหัวึ้นมาทุรั้เพื่อฟัสิ่ที่แพฮยอนพู เาไม่รู้ว่าทำไมถึทำแบบนั้น บาทีอาเป็นเพราะนั้นเป็นเรื่อไร้สาระที่เาไม่เยรู้มา่อน
“ันเยไปเที่ยวปารีสรั้หนึ่ หอไอเฟลสูมาเลย แล้วพวเรา็ถ่ายรูปัน”
เาฟัแพฮยอนพูับนอื่นไปเรื่อยๆ
“ันเริ่มหิวแล้ว” อี้ิว่า “มีใรอยาไ้พุิ้หรืออะไร่อนอาหารเย็นไหม”
“มันมีอะไรบ้าหละ” อินถาม
“ไม่รู้สิ” อี้ิบอ
“ป้ายนั้นเปลี่ยนทุวันเลย...ันไปูหน่อยีว่า” ยอูบอานั้นเาลุึ้นแล้วเินไปทารัว อี้ิับอินทำท่าะลุึ้นามแ่เา็นั่ลอี เามอานยอลทีแพฮยอนที
“ัน...ะไปเ้าห้อน้ำ” อินพูออมาและานยอลับแพฮยอนึ่นั่ห่าันราวสอเ้าอี้็เยหน้าึ้นมามอเา
“แล้วไ” านยอลถาม
“ถ้าหาว่านายพูอะไรไม่ีับแพฮยอนหละ็” อินมอราวับว่าเาเยเป็นอาาร่านราวยี่สิบศพมา่อน านยอลไม่อบเาเพียหัวเราะในลำอ
“ยอู” อี้ิเรีย เมื่อเห็นยอูหยุเินและหันหลัไปมอที่โ๊ะ
“ฮือ” ยอูอบแ่ยัมอามอินที่เินไปห้อน้ำ แล้วานั้นเา็ส่ายหัวไปมา ่อนเินามอี้ิไปในรัว่อ านยอลเพิ่ระหนัไ้เี่ยวนี้อว่าเสียพูุยอแพฮยอนบล แพฮยอนลายเป็นนเียบรึมึ้นมาอย่าประหลาผิับเมื่อี้มาราวับนละน และูเหมือนว่ามีเพียเานเียวที่ถูปิบัิเ่นนี้ และลอสามวันถัมาที่สโมสรเา็เริ่มลายเป็นเหมือนนบ้าที่เฝ้าสัเูว่าแพฮยอนพูับใรบ้า เาพูไม่หยุับทุนและมีรอยยิ้มสใสเสมอยเว้นับานยอลนเียว
เฮุนอ่านทบทวน้อววามในเศษระาษทีู่โฮเป็นนเียนให้เี่ยวับารเรียนแปลร่าในืนวันพฤหัสบี โยมีานยอลำลัเินไปทั่วห้อนั่เล่นรวมบ้านสลิธีริน พร้อมับะโนว่า “นูนนี!” เา้มลมอใ้โ๊ะทุโ๊ะ ถามทุนในห้อนั่เล่นว่า “เห็นแมวอันบ้าไหม”
“านยอล” เฮุนลระาษล “นายหามันมาะรบหนึ่ั่วโมแล้ว” เฮุนบอ
“ใ่หนะสิ” านยอลบออย่าหัวเสีย และวาสายาไปทั่วห้ออีรั้
“ันว่า...ในนี้ไม่มีหรอ...บาทีมันอาไปเินเล่น็ไ้”
“มันหายไปสามวันแล้วนะ” านยอลบอ้วยท่าทีวิ
“เอาน่าเี่ยวมัน็ลับมาเอหนะ” เฮุนบอ
“ันว่ามันนานเินไป...มันอาหลทาอยู่บนปราสาท...ันะไปามมัน” านยอลบอ เาเินหันหลัำลัะไปหอนอน
“แ่นายะไปไ้ยัไ...ปีสามไม่ไ้รับอนุาให้ไปเินที่้านอหลัหนึ่ทุ่ม” เฮุนทัท้ว านยอลเินลับมา เามอ้ายมอวาให้แน่ใว่าไม่ใรำลัูเาอยู่แล้ว ระิบบอเฮุนว่า
“ป้าออาอัน ให้ผ้าลุมล่อหนเป็นอวัวันริส์มาสเมื่อปีที่แล้ว” เฮุนพยัหน้าแล้วรอยยิ้มเ้าเล่ห์็ปราบนใบหน้าอนทั้สอ “แ่มันไม่ทนถาวรหรอ...ันิว่าใ้ไ้สัสามปี” านยอลระิบอี
บิลล์ับูโฮำลัเล่นไพ่สเนประเบิปัันอยู่ที่หน้าเาผิ แพฮยอนับอี้ิไม่สามารถไปร่วมวไ้ เพราะพวเา้อรีบทำารบ้านวิาปรุยาให้เสร็ เสียปาานนออี้ิเียนบนระาษ ทำให้แพฮยอน่วนอนเ็มที เาเอเียนอีหนึ่บรรทั็ะเสร็แล้ว
อี้ิหาวออมา “แพฮยอนันิว่าัน้อไปนอนแล้วหละ”
“ไ้ไ...นายยัเียนไม่เสร็เลยนะ” แพฮยอนพยัพเยิหน้าไปที่ระาษอีรึ่ที่ว่าเปล่าออี้ิ
“อ้อใ่่อยทำอนเ้า็ไ้” อี้ิบอ พลาม้วนรายานอเา
“แ่..”
“อ้อใ่นายอย่าลืมทำวิาสมุนไพรอสเปรา์้วยนะ” อี้ิเือน และแพฮยอนเพิ่นึึ้นไ้
“ให้าย...ันลืมไปแล้ว” แพฮยอนทิ้ปาานนในมือ แล้วยมือทุบหัวัวเอ “ลืมไ้ไันนะ...แล้วนายทำเสร็แล้วหรือ”
“ใ่...เสร็แล้ว อนที่นายมัวแุ่ยับยอูหนะ” อี้ิบอยิ้มๆ “ฝันีนะแพฮยอน” อี้ิึ้นหอนอนไปแล้ว แพฮยอนว้าระเป๋าเป้แล้วลมือหาม้วนรายานสเปรา์อเาที่เียนไปรึ่หน้า นั้นมันไม่ไ้ำเป็น้อส่พรุ่นี้ แ่ถึอย่านั้นมันหายไปไหน หรือว่าเาะลืม แพฮยอนยืนึ้น้วยวามใ วันนี้เาไม่ไ้ไปสโมสร หรือว่าเาะลืมไว้ห้อสมุ แ่เาออไปเินที่ระเบียอนห้าทุ่มไม่ไ้ แ่ถ้ามันเิหายไปหละ แพฮยอนิว่าเาไม่อาทนผ่านืนนี้ไปไ้สำหรับเ็ปีหนึ่ที่ทำม้วนรายานหายไป ห้อสมุปิแล้ว ็ไม่น่าะมีใรเห็น อี้ิำลั่ว ถ้าไปปลุ็ะรบวนมาไปหน่อย บิลล์ับูโฮำลัเล่นไพ่สเนประเบิปัอย่าสนุ ส่วนอินเาวุ่นวายับารทำารบ้าน เพราะเือนหน้า้อ้อมวิิแล้ว ถ้าเาย่อไปเียบๆ นเียว็ไม่มีใรรู้
“ฮือฮาฮัมฮือ” สุภาพสรีอ้วนฮัมเพล ะที่แพฮยอนเปิประูออมา
แพฮยอนเินไปามทามืๆ โยถือไม้ายสิทธิ์ไว้ในมือ ั้นสี่ ้อไปั้นสี่ แพฮยอนิ นี้เป็นรั้แรที่เาะทำผิโยารออมาเินอยู่ามระเบียทาเินนเียว แพฮยอนรู้สึลัวว่าเาะเอพีฟพ์ ถ้าเอพีฟพ์ะทำยัไีนี้ แพฮยอนเินไป้วยวามหวาระแว ปราสาทมืสนิท บันไในปราสาทเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ในที่สุทามืๆ นั้น็พาเามาถึห้อสมุไ้ ห้อสมุมืมิไปหม แพฮยอนรไปที่โ๊ะที่เานั่อนลาวัน และเอม้วนรายานอเาอยู่ใ้โ๊ะ แพฮยอนหยิบมันมา และปิประูอย่าเบาที่สุ แล้ว่อยๆ ย่อไปามระเบียั้นสี่
“เหมียว!” แพฮยอนสะุ้ และเาหันไปเห็นแมวัวหนึ่ำลัมอมาที่เา าสีฟ้าอมันสว่าใสอยู่ในทาเินที่มืมิ ไม่นะ อย่าบอนะว่ามันือุนายนอริส แพฮยอนสะุ้แล้วหันไปมอ้านหลั เาไม่อยาิว่าะเป็นยัไ ถ้าเอฟิล์ยืนอยู่ แ่แล้วเ้าแมวลับเินมาลอเลียเาเสียอย่านั้น ูเหมือนนี้ไม่ใุ่นายนอริส “เมี๊ยวๆ” แ่เสียร้ออมันำลัเรียุนายนอริสมารนี้ แพฮยอนนั่ยอๆ ล แมวัวนั้นยิ่เ้ามาใล้เามาึ้นอี “เมี๊ยว”
“ุ๊ๆ เียบๆ สิ เี่ยว็วยหมหรอ” แพฮยอนบอมันเป็นภาษาเาหลี แ่เาิอีทีว่าถ้าแมวนี้เิฟัำสั่เป็นภาษาอัฤษหละ เาึพูอีรั้เป็นภาษาอัฤษ “นี้บอว่าหยุร้อ่อนนะ” มันมอแพฮยอนาใส เาไม่รู้ะทำยัไ ูเหมือนมันะหลทา แ่เาเอ็วรอยู่รนี้
“เมี๊ยว” านยอลมาถึบันไั้นสามและเาเห็นุนายนอริสเินสวนลมา มัน้อมอเาเหมือนรู้ว่าเาอยู่รนี้ ทั้ที่เาอยู่ในผ้าลุมล่อหน “เหมียว” แ่ราวนี้ไม่ใ่เสียุนายนอริสแล้ว มันเป็นเสียนูนนี “ุ๊ๆ เียบๆ สิ” และเสียใรบานที่ำลัสั่ให้มันเียบ อีไม่นานุนายนอริสะ้อไปาม อาัส ฟิล์ เาและใรบานบนั้นสี่นั้นะ้อเือร้อนแน่ๆ และนูนนีไม่เยยอมให้ใรอุ้มหรือับมันเลย และถ้าเินบนั้นสี่เิับมันหละ เาไม่อยานึว่าะเิอะไร่อานั้นเลย านยอลรีบย่อๆ ึ้นบันไไปั้นสี่ เาหันไปทาระเบีย้ายและภาพที่เาเห็นทำเายืนอ้าปา้าในวามมืใ้ผ้าลุมล่อหน แพฮยอนำลัอุ้มนูนนีไว้ในอ้อมแนและมัน็ยอมอยู่ในอ้อมแนอแพฮยอนอย่าสบนิ่ านยอลเห็นแพฮยอนที่อุ้มแมวอเา พร้อมับเิน้วยท่าทาเหมือนโรสุๆ รมาทาเาเรื่อยๆ หามีใรมาเห็นเ้า้อิว่า แพฮยอนำลัโมยแมวอเาแน่ๆ านยอลยิ้มออมา ทุรั้ที่แพฮยอนหันมอ้ายวาและหลบหลัรูปปั้นและเสาามระเบียทาเิน ระทั่
“ึๆ” เสียใรบานเินึ้นบันไมา “ไหน..ไหหละมิสนอริส พวนัเรียนอมุ้นอยู่ไหน” านยอลเห็นแพฮยอนสะุ้ เารีบ้มลไปมอและเห็นว่าฟิล์ำลัอยู่ที่บันไั้นสาม เาลืมไปเสียสนิท
“แย่แล้วทำไี” แพฮยอนพูับแมวอเาอย่าเบาๆ และเา็หันไปนั่ยอ้ารูปปั้น เ็โ่เอ้ย นั่อยู่รนั้นมีหวัโนับไ้ันหมแน่ รูปปั้นนั้นบัแพฮยอนไม่มิอยู่แล้ว ให้ายเถอะ ฟิล์ใล้เินมาถึแล้ว
“ทำไีหละ” แพฮยอนพูับแมวแ่มันไม่อบ อนนี้ใเาไปถึาุ่มแล้ว แพฮยอนภาวนาให้แมวนี้ไม่ร้อออมาในวินาทีในาทีหนึ่ ไม่ไ้แล้วหละ ถ้าอยู่รนี้เา้อายแน่ๆ ทาเียว็ือวิ่หนีไปารนี้ แพฮยอนระับแมวในอ้อมอแน่นเรียมออวิ่เายืนึ้น ในะที่ฟิล์ใล้ะถึั้นสี่เ็มที และในวินทีที่าอเาำลัะออวิ่ามสมอ เาเห็นานยอลที่่อยๆ โผล่ออมาาระเบียว่าเปล่ารหน้าและันเาิมุมเสาับรูปปั้นที่เานั่อยู่เมื่อรู่นี้ มือ้าหนึู่ผ้าอะไรบาอย่าึ้นสูเหนือหัวอเาทั้สอน านยอลสูมานบัเามิ
“าน..” แพฮยอนำลัะเรีย แ่านยอลเอานิ้วี้รริมฝีปาอแพฮยอนให้เาเียบ และ้าอยู่อย่านั้น “ู่” านยอลระิบและแพฮยอนหุบปาลทันที ุนายนอริสและฟิล์มาถึพอี
“รนี้หรือ” เสียฟิล์ำราม “แน่ใหรือมิสนอริส” ุนายนอริสนั่นิ่มันหันไปเอียอให้ฟิล์ และฟิล์สำรวรระเบียที่านยอลและแพฮยอนยืนอยู่ และยิ่ใล้ึ้นอี านยอลเบียเ้ามาใล้แพฮยอนอี เพราะฟิล์ำลัเินผ่านเาไปิวเีย และเาเพิ่รู้อนนี้เอว่าแพฮยอนัวเล็มาแ่ไหน เาแทบะมลไปในแผ่นออานยอลถ้าไม่มีนุนนีั้นอยู่ เิวามเียบันึ้นานยอลมอไปที่แพฮยอน มีแ่วามสสัยเิึ้น เ็นนี้สามารถอุ้มนูนนีไ้ยัไ เ็นนี้มีอะไรพิเศษนัหนา เาไ้ลิ่นที่ไม่เยไ้ลิ่นที่ไหนออมาาเ็นนี้ มันเป็นลิ่นที่หอมอย่าประหลาทำให้เาอยาเ้าไปใล้มาึ้น แพฮยอนรู้สึว่าานยอลมอเาอยู่ เารีบหลบาานยอล เพราะเารู้สึว่าหัวใอเาเ้นผิัหวะึ้นมาอีแล้ว อาัส ฟิล์เินาไประเบียอีฝั่ และนูนนีราออมาเบาๆ เพราะานยอลเบียเ้ามาใล้เินไป
“เหมียว” โีที่ฟิล์อยู่ไลเินว่าะไ้ยิน แ่เา็ยัเินอยู่ที่ั้นสี่ านยอลึเอาผ้าลุมอเาลไม่ไ้ แพฮยอนมีสีหน้าเลิ านยอลยื่นหน้าเ้ามาใล้และระิบที่หูแพฮยอนว่า “ทำให้มันเียบสิ”
แพฮยอนพยัหน้า านั้นเา็พูับแมวนั้น้วยเสียอันเบาว่า “เียบสิ...ุ๊ๆ”
านยอลยิ้มออมาอีหน เมื่อเห็นวิธีารอแพฮยอน และน่าแปลมาที่นูนนีทำามแ่โยี
“เียบแล้ว” แพฮยอนบอ านยอล้มหน้ามาใล้อีรั้
“นายมาทำอะไรรนี้” านยอลระิบ
“..ัน ือว่า” แพฮยอนไม่รู้ะอบอะไร อยู่ๆ ในหัวอเา็ว่าเปล่า เารู้แ่ว่าอนนี้หัวใอเาเ้นเร็วมา แมวในอ้อมแนเอ็ไม่ไ้อยู่นิ่สัเท่าไร
“ทำไม...นายพูับันไม่ไ้หรอ...นายพูับนทั้สโมสรยเว้นัน” านยอลระิบอี “หรือว่านายเลียหน้าันหรอ” านยอลถาม
“ไม่ใ่นะ” แบฮยอนรีบอบออมาเสียัเือบเป็นระับปิ ทำให้อาัส ฟิล์หันมาทาที่พวเาอยู่อีรั้
“ริหรอ...ถ้าั้นบอมาสิว่าทำไมนายไม่พูับัน...เหมือนที่พูับนอื่น” านยอลแอบยยิ้มเ้าเล่ห์ึ้นมา เาิว่าส่วนหนึ่เป็นเพราะอิน แ่ถ้าแพฮยอนพูับเาเหมือนที่พูับนอื่น เา็เสมอับอินในเรื่อนี้ แพฮยอนยัเียบ เาำลัประมวลวามิในหัวว่าะอบอย่าไร ะให้อบว่าเพราะเาลัวที่านยอลอบทำหน้าุ และลัวที่านยอลไม่อบลูมัเิลแบบเาหรือ “ถ้านายไม่อบ...ันะึผ้าลุมล่อหนออ แล้วาไปนเียว”
“อย่านะ” แพฮยอนระิบบอทันที “็นายอบทำหน้าุๆ แบบนี้ลอเลย แล้วานยอล...นาย็ไม่่อยพูับใร แล้วนาย็ไม่อบลูมัเิลแบบัน ัน็เลยิว่านายไม่อยาเป็นเพื่อนับัน นายไม่อบหน้าัน” แพฮยอนบอออมาหมแทบทุอย่าที่เาิ ระหว่าานยอลับอาัส ฟิล์ แน่นอนว่าเาเลือานยอลยัีเสียว่า านยอลยิ้มว้าอย่าที่ไม่เยยิ้มมา่อน
“แล้วันเยพูหรือไ...ว่าันไม่อบหน้านาย” านยอลระิบ แพฮยอนส่ายหน้า
“ม..” แล้วราวนี้านยอลเอามืออี้าหนึ่ยึ้นปิปาแพฮยอน เพราะฟิล์เินมาใล้ที่เาอยู่
“ทำอะไรหนะฟิล์” เสียศาสราารย์สเนปัึ้น อนนี้หน้าอานยอลและแพฮยอนห่าันไม่ี่เนเท่านั้น แพฮยอนรู้สึว่าใอเาเ้นแรมาึ้นอี เาเห็นสเนปผ่านผ้าลุมล่อหนที่เลือนรา
“อาารย์...มิสนอริสบอว่ามีเ็นัเรียนอยู่แถวนี้”
“็เห็นอยู่ว่าไม่มีใร” สเนปบอ หลัานั้นสอสามนาที สเนปและฟิล์็เินลบันไไป านยอลรอนพวเาเินลับไปหมแล้วึึผ้าลุมล่อหนล เาเหลือบไปมอแพฮยอนที่ถอนหายใออมา
“เือบไปแล้วไหมหละ” านยอลมอแพฮยอน เาไม่อยาิว่าะเิอะไรึ้น ถ้าฟิล์ับแพฮยอนไ้ “ลว่านายมาทำอะไรรนี้”
“ันลืมม้วนรายานเอาไว้ในห้อสมุ” แพฮยอนอบระับแมวในอ้อมแน
“แล้วทำไมไม่บอูโฮ หรือไม่็อินหละ” านยอลถาม
“ือูโฮฮยอับอินำลัยุ่็เลยไม่อยารบวนหนะ” แพฮยอนอบ
“เ็บื้อเอ้ย” านยอลพึมพำ “ิะแหทั้ที...นายมาัวเปล่าเนี่ยนะ” แพฮยอน้มหน้า เานึอยามอแมวึ้นมาะทันหัน “แล้วนายะอุ้มแมวนี้มา้วยทำไม” านยอลถาม
“ออ..ือเรื่อนั้น...ไล่เท่าไหร่มัน็ไม่ยอมไปหนะ ูเหมือนมันะหลทา..็เลยไม่อยาทิ้มันไว้รนี้...ัน็เลย”
“ิะอุ้มมันลับหอริฟฟินอร์ไป้วย” านยอล่วย่อให้บ และแพฮยอนยิ้มสใสให้เาเป็นรั้แร “่อไปถ้านายเอแมวัวอื่นอี...ที่ไม่ใุ่นายนอริสับนูนนี...็อย่าไปอุ้มมันึ้นมาแบบนี้”
“ทำไมหละ” แพฮยอนถามอย่าสสัย
“เพราะนายอาะอุ้มมัอนาัลล์ึ้นมา็ไ้”
“ห๊ะ”
“นายไม่รู้หรือ...ว่าเธอแปลร่าเป็นแอนิเมัสไ้หนะ” านยอลบอ และแพฮยอนส่ายหน้าไปมา้าๆ เาไม่เยรู้มา่อนเลย
านยอลเอาผ้าลุมล่อหนอเามาสะบัให้ผู้ว้าึ้นอี “นายโีมาแพฮยอน...เพราะปิมันไม่่อยให้ใรอุ้มหรอนะ” านยอลบอะพับผ้าทบหนึ่ เพื่อให้พอีและไม่ลาพื้นเพราะถ้าหาเิเอใรมาเหยียบเ้า ะแย่
“นายรู้ไ้ไ” แพฮยอนถามอย่าสสัย
“เพราะว่ามันเป็นแมวอันเอ” านยอลบอ เาเหวี่ยผ้าลุมล่อหนและอ้าแน
“อะไรนะ” แพฮยอนอ้าปา้า
“ะไปไ้รึยั...หรือะรอให้ฟิล์มาอีรอบ” านยอลบอ แพฮยอนไม่รู้ว่าานยอละไปไหน แ่เา็เินเ้าไปใ้วแนานยอล านยอลลุมผ้าลุมรอบัวพวเาทั้สอนมิ “อุ้มนูนนีให้ีหละ”
“านยอลเราะไปไหนหรอ” แพฮยอนถาม เมื่อเินมาถึบันไึ้นั้นห้า
“ไปส่นายไ”
“แล้วานยอละลับยัไหละ”
“เินลับ”
“ั้นให้ันเินไปส่ไหม” แพฮยอนบอ
“หึ...แพฮยอน...ถ้านายไปส่ัน...นาย็้อเินลับมาัวเปล่า แล้วัน็้อเินลับมาส่นายอีอยู่ี...แล้วหอริฟฟินอร์อยู่ั้นเ็ ส่วนหอสลิธีรินอยู่ั้นใ้ิน..แบบนี้้อส่ันไปส่ันมานเ้าแน่ๆ”
“อ้อริ้วย” แพฮยอนหัวเราะให้ับวามิอัวเอใ้ผ้าลุมล่อหน
“มันื่อนูนนีหรอ”
“ใ่”
“ันะไ้เอมันอีไหม”
“ไม่รู้สิ”
ลอทาเินพวเาุยันเยอะแยะมามาย และนี้เป็นรั้แรที่พวเาุยันไ้โยไม่้ออึอั แพฮยอนเพิ่้นพบว่าารพูุยับานยอลไม่ใ่เรื่อยาอะไรเลย
“ถึแล้ว” านยอลบอ เมื่อมาถึั้นเ็ห้ารูปสุภาพสรีอ้วนที่ำลัหลับ แพฮยอนมุออมาาใ้ผ้าลุม แล้วเายื่นนูนนีให้านยอลที่ยื่นแนมาอุ้มมันไ้สบาย้วยแน้าเียว
“านยอล...” แพฮยอนเรีย และานยอลเยหน้าึ้นามเสียเรีย “อบ..”
“หยุ!” านยอลบอทันที่อนที่แพฮยอนะพูบ “เ็บำอบุอนายไว้เถอะ...ถ้าอยาอบุริๆ ็เปลี่ยนาำอบุเป็นพูับัน...เหมือนที่พูับนอื่น...เหมือนที่เราุยันวันนี้”
แพฮยอนยิ้มว้ามาที่สุเท่าที่เาเยยิ้มมา และพยัหน้าหึหั
“นี้...นายรู้ใ่ไหมว่านาย้อรอให้ันเินพ้นั้นเ็ไป่อน...ถึะปลุสุภาพสรีอ้วนแล้วบอรหัสผ่าน...เพราะนายไม่วรให้นอื่นที่ไม่ใ่ริฟฟินอร์รู้รหัสหนะ” แพฮยอนพยัหน้าหึหั านยอลรู้ไ้ยัไว่าเาไม่รู้เรื่อนี้มา่อน
“อ้อ...ไม่้อเล่าให้ิมอินฟัหละว่านายมาเอันวันนี้...เี่ยวหมอนั้น็สิแอีหรอ...เายิ่หัวร้อน่ายเสีย้วยสิ” านยอลบอ เาหันหลัะเินลับแ่็หันมาอีหน
“แล้ว็อย่าไปเินแบบนั้นนเียวมืๆ อี...ลูมอส...ำไว้าถาที่ทำให้สว่าึ้น...”
เฮุนเห็นานยอลลับมาที่ห้อนั่เล่นรวมอย่าอารม์ีพร้อมนูนนี เายิ้มน้อยยิ้มให่ ห้อนั่รวมแทบไม่เหลือใรแล้วมีเ็ปีสอแ่สอนนั่อยู่ “นายไปะนานเลย...ันเือบิว่านายถูับไ้”
“นานเหรอ” านยอลบอพลาลูหัวนูนนี เาไม่รู้สึว่าเมื่อรู่ที่ผ่านมานี้เป็นเวลานานเลย
“็ใ่หนะสิ...แล้วนี้มันไปอยู่ที่ไหนหละ” เฮุนหมายถึนูนนี
“ระเบียั้นสี่หนะ” านยอลบอ
“มันเป็นแมวื้อริๆ นายวรัมันไว้นหอนอนะ” เฮุนบอมอหน้านูนนีอย่าหมั่นไส้
“ันว่า...ะพามันไปอยู่ที่ห้อสโมสร” านยอลบอ และูบหหัวนูนนีอย่ารัใร่ เายิ้มน้อยยิ้มให่
“สโมสรหรอ” เฮุนทวน “แล้วมันะอยู่ไ้หรอ...ในเมื่อมันไม่ยอมเ้าใล้ใรเลยหนะ”
“มันอยู่ไ้อยู่แล้ว...ันหมายถึ...บาทีมันอาะอยู่ไ้หนะ” านยอลอบ เายัยิ้มับแมวอยู่
“พรุ่นี้ันะไปิวับูโฮฮยอ” เฮุนบอ านยอลพยัหน้า เาเหลือบมอารบ้านอเฮุนบนโ๊ะ เฮุนบอว่าเาไปั้นาน แู่เหมือนารบ้านอเาไม่ยับไปไหนเลย านยอลมอมันอย่าพินิแล้วมอหน้าเฮุน
“ทำไมนายไม่ทำารบ้านหละ” านยอลถาม
“็...แบบว่า...มันิไม่ออนี้” เฮุนบอ านยอลพยัหน้าเายยิ้มเ้าเล่ห์ และเฮุน็เ่นัน
“อย่าให้ันรู้นะ!...ว่านายไม่ทำารบ้าน...เพื่อที่พรุ่นี้...นายะไ้ใหู้โฮฮยอ่วยนายทั้วัน”
“อะไร!...ใระทำแบบนั้น ูโฮฮยอหนะน่ารำาะายไป...ันไปนอนีว่า”
ความคิดเห็น