คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : : 0 : บทนำ
บทนำ
“อาราจ๋า ~” น้ำเสียงหวานละมุนคล้ายนางเอกในละคร
แต่กลับสยองในความคิดของฉันดังขึ้นพร้อมกับร่างเพรียวบางที่เข้ามาเกาะแกะที่แขน
ประจบประแจงอย่างเต็มที่ราวกับจะอ้อนวอน ทำให้คนถูกอ้อนอย่างฉันได้แต่กอดอกมองอย่างเหนื่อยหน่าย
เสียงอ้อนมาแต่ไกลอย่างนี้
เพื่อนสาวผู้เลิศเลอของฉันต้องมีเรื่องเดือดร้อนให้ฉันแน่นอนจ้ะ อาราคอนเฟิร์ม !
แหม.. สวัสดีค่ะ
ฉันชื่ออารา เรียนชั้น ม.5 ยังใสๆน่ารักมุ้งมิ้ง(หรอ?) ณ โรงเรียนมัธยมปลาย N สุดหรูที่เต็มไปด้วยคุณหนู
คุณนาย คุณหญิงและคุณชายทั้งหลาย - -;
และบุคคลที่เกาะแกะแขนฉันอยู่นี่คือเปียโน
เพื่อนรักเพียงคนเดียวที่น่ารำคาญเป็นที่สุด ! แน่นอนว่าเพราะอาราคนนี้เป็นคนดีมีจิตใจโอบอ้อมอารี
ทำให้เพื่อนรักมักจะขอความช่วยเหลือเสมอ เฮ้อ หนักใจ ~
“รายงานวิชาสังคมอ่า
อาราทำให้เค้าหน่อยสิ น๊าๆๆ” ดวงตาสวยกะพริบปริบๆหลังจากที่เจ้าตัวพูดอ้อนวอนอย่างเต็มที่
สรรพนามที่ไม่ค่อยได้ใช้(นอกจากเวลาออดอ้อน)อย่าง ‘เค้า’ หรือการเรียกชื่อของฉัน ‘อารา’ ทำให้ขนแขนลุกชันขึ้นเต้นกันอย่างพร้อมเพรียง
แต่เฮ้..
นี่ฉันเป็นเบ๊หล่อนหรอวะ ? - -^
“รายงาน ? แกไม่มีมือมีเท้าหรือไม่มีปัญญาทำเองหรอฮะ ?” มือเล็กยกขึ้นโบกปัดๆไปมาเป็นเชิงปฏิเสธคำขอร้องของสาวสวยตรงหน้า
ทำให้ผู้ประสบภัย(รายงานท่วมหัว)ถึงกับหน้างอ
“ถ้าทำรายงานให้ฉัน
ฉันเลี้ยงข้าวแกอาทิตย์นึงเลยเอ้า !” เปียโนออกอาการฮึกฮักอยู่สักพัก
และจึงยื่นข้อเสนอที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย
“...”
“นะๆๆๆ พลีสสสส”
เมื่อเห็นว่าฉันยังไม่ยอมง่ายๆ.. เจ้าตัวจึงขอร้องอ้อนวอนอย่างเต็มรูปแบบเลยค่ะทีนี้..
..แน่นอนว่าต้องยอมรับข้อเสนอแต่โดยดี
“เฮ้อ.. ตกลงๆ ”
“เยี่ยมมากเพื่อนรัก
><”
12:00 น.
ถึงเวลาที่เปียโนเพื่อนรักต้องทำตามข้อตกลงแล้ว
! หน้าที่ของฉันตอนนี้คงมีแค่นั่งรออาหารฟรีมาเสิร์ฟตรงหน้า
และตอนนี้เปียโนเพื่อนรักคงกำลังเข้าคิวรอซื้ออาหารจานโปรดของฉันอยู่
ระหว่างที่นั่งชมนกชมไม้อย่างเพลิดเพลินอยู่ที่โต๊ะกินข้าว
สายตาก็ดันไปสะดุดเข้ากับเส้นผมของมนุษย์บุรุษเพศคนหนึ่ง ซึ่ง..แดงเถือกไปทั้งหัว - -; คุณอ่านไม่ผิดหรอก..
มันแดงทั้งหัวจริงๆ
คงมีแต่คนผิดปกติเท่านั้น ที่ทำสีผมไม่ปกติแบบผู้ชายคนนี้
..คนที่กำลังย่างกรายผ่านโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่
มือแกร่งขาวเนียนยกขึ้นเสยผมสีแดงนั่นไปข้างหลัง
ทำให้สามารถมองเห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลาได้อย่างชัดเจน
ดวงตาฉายแววซุกซนมองจ้องไปข้างหน้าตามเส้นทางที่เดิน
จมูกเชิดรั้นรับกับริมฝีปากได้รูปเป็นอย่างดี
..แน่นอนว่าโรงเรียนหรูแบบนี้ย่อมมีผู้คนมากหน้าหลายตา
ซึ่งส่วนใหญ่ก็หน้าตาดีกันทั้งนั้น เจ้าของร่างสูงที่ฉันกำลังจ้องอยู่ก็เช่นกัน
แต่หมอนี้ไม่ได้หน้าตาดีธรรมดา.. เข้าขั้นเทพบุตรจุติลงมากำเนิดบนพื้นพิภพก็ว่าได้
ชะนีหลากชนิดจึงต่างก็พากันมองจนเหลียวหลัง
..รวมถึงฉันด้วย
-///^///-
เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงละสายตาจากเทพบุตรดังกล่าวกลับมาที่โต๊ะไม้ตรงหน้า
ก่อนจะตบแก้มทั้งสองข้างของตัวเองเบาๆสองสามทีเพื่อดึงสติ ก็แหม.. การส่องหนุ่มๆเป็นเรื่องธรรมดาที่สาวโสดต้องเป็นนี่จริงไหม
? แต่ฉันไม่ใช่โสดธรรมดานะ คานยินดีต้อนรับเสมอเลยก็ว่าได้ค่ะ
ผู้หญิงหน้าตาธรรมดาอย่างฉัน
ตามความเป็นจริงนั้นมีโอกาสน้อยมากที่จะมีคนมาจีบ รัก ชอบ หลง หรืออะไรก็แล้วแต่
เปอร์เซ็นต์ความน่าจะเป็นนี่แทบจะเป็นศูนย์
ส่วนคนที่หน้าตาดีย่อมมีทางเลือกและมีโอกาสเลือกมากกว่าใช่ไหมล่ะ และตามความคิดของฉันแล้ว
คนหน้าตาดีมักมีข้อดีมากกว่าข้อเสียเสมอ
คิดแล้วก็เริ่มรู้สึกน้อยใจนิดๆ T^T พระเจ้าลำเอียงหรือเปล่านะ
ทำไมฉันถึงไม่หล่อเหมือนไอ้หัวแดงนั่นบ้างอ่ะ ! (#เดี๋ยวๆ..) น้อยใจนะเนี่ย กระซิกๆ
~
“เฮ้ย ! ทำให้คนอื่นเสียหายอย่างนี้ ขอโทษอย่างเดียวมันไม่พอนะโว้ย !” ภวังค์แห่งความคิดหยุดลงฉับพลันเมื่อมีเสียงตะโกนโหวกเหวกแสดงถึงความโกรธเกรี้ยวดังขึ้นจากทางร้านอาหารที่เปียโนกำลังเข้าคิวรอซื้ออาหารให้ฉันอยู่
ทันทีคิดได้ดังนั้น
ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนรักหรืออะไรก็แล้วแต่ ฉันจึงตัดสินใจสาวก้าวไปที่จุดหมายอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษ.. ฉะ..ฉัน..
ฉันไม่ได้ตั้งใจ” น้ำเสียงสั่นๆแสดงถึงความหวาดหวั่นของบุคคลที่ตามหาทำให้ต้องรีบเร่งฝีเท้าก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็น..
ไอ้หัวแดงนั่น !
ร่างสูงที่เคยสวมเสื้อนักเรียนสีขาวสะอาดสะอ้านในตอนที่กรายผ่านโต๊ะไม้ที่ฉันนั่ง
บัดนี้..เสื้อของเขากลับชุ่มไปด้วยน้ำ พร้อมกับมือแกร่งกำลังฉุดกระชากแขนเปียโนที่ถือแก้วเปล่าไว้อย่างรุนแรง
“คือ..
เดี๋ยวฉันไปเอาผ้ามาเช็ดให้...”
“แค่เช็ดมันยังไม่พอ
เธอต้องซื้อเสื้อใหม่ให้ฉัน !”
หมับ !
สองขาและสองมือไวกว่าความคิด
ฉันเดินไปคว้าเข้าที่แขนอีกข้างของเปียโนที่ไม่ถูกนายหัวแดงจับไว้
ก่อนจะตวัดตาค้อนใส่เขาอย่างเอาเรื่อง เท่าที่ลองเดา.. ยัยเพื่อนตัวแสบคงจะซุ่มซ่ามทำน้ำหกใส่เสื้อของชายตรงหน้าฉัน
ซึ่งสังเกตได้จากรอยเปียกเป็นวงกว้างบนเสื้อ
นัยน์ตาของเขาถึงได้ฉายแววโกรธเกรี้ยวอย่างเห็นได้ชัด
แต่เปียโนก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจนะ ! มาฉุดกระชากแขนของยัยนี่แบบนี้
ฉันไม่อยู่เฉยหรอกย่ะ
ถึงยัยนี่จะน่ารำคาญไปบ้าง
แต่เธอก็เพื่อนฉันล่ะวะ !
“อ..อารา ” สายตาอ้อนวอนราวกับขอความช่วยเหลือถูกส่งมาจากร่างบางข้างๆ
ทำให้ฉันค้อนตาคว่ำใส่ไอ้หล่อ(?)ตรงหน้ามากขึ้นไปอีก
เขาเริ่มแสดงอาการไม่พอใจก่อนจะตวัดสายตาจากเปียโนมองมาที่ฉัน
“มอง’ไรยัยเตี้ย !”
ว่ายังไงนะ...
หมอนี่เรียกฉันว่า
‘ยัยเตี้ย’ หรอ ? ย๊ากกกก อาราจะไม่ทน !
..เออ ! ฉันยอมรับเลยก็ได้เว้ยว่าส่วนสูงฉันมันไซส์มินิ
เตี้ยกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย แต่มันก็เล็กน้อยน่า(หรอ?) ผู้ชายที่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วกระชากแขนผู้หญิงด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องนี่มันไม่ใช่ผู้ชายแล้วโว้ย
!
“มองผู้ชายที่กำลังทำตัวไม่แมนไง
!” ฉันโต้กลับพลางยืนมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร “ไอ้ตุ๊ด !”
ฉับพลัน.. รอบตัวเงียบสนิท
ไร้ซึ่งเสียงพูดคุย ไร้ซึ่งเสียงนกกา.. มีเพียงแค่เสียงของสายลมเย็นที่พัดผ่านไป
ไอ้ผู้ชายที่ไม่ใช่ผู้ชายที่ว่าก็ชะงักมองอย่างอึ้งๆอยู่เนิ่นนาน
เหอะ เจออาราคนนี้ตอกหน้าถึงกับค้างเลยอ่ะดิ
?
“เธอ .. ยัยเตี้ย ! นี่เธอด่าฉันหรอวะ !?” นิ้วเรียวยาวถูกยกขึ้นชี้หน้าฉันอย่างไร้มารยาททันทีที่เจ้าตัวตั้งสติได้จากอาการอึ้งรับประทาน
“ฮึ่ยย ไม่มีใครเคยด่าฉันแบบเธอเลยนะโว้ย !”
ฉันรักสงบนะบอกเลย
ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากมายืนเถียงกับหมอนี่นักหรอกน่า !
“ไม่มีใครเคยด่านายแบบฉัน..
? พอดีเลยสิ..ได้ลองประสบการณ์ใหม่ไง” ฉันถากถางกลับพลางกอดอกมองด้วยท่าทางกวนประสาท
“ยัยบ้า ! จะหาเรื่องฉันหรอ !?” ไอ้หัวแดงที่ดูเหมือนจะความอดทนต่ำสุดๆปล่อยแขนเปียโนก่อนจะปรี่เข้ามาจับแขนฉันแน่น
แหน่ะๆ ไม่ทันไรก็ใช้กำลังอีกแล้วนะพ่อหนุ่ม
“ใครกันแน่ที่หาเรื่อง
? ผู้หญิงทำน้ำเปล่าหกใส่เสื้อนักเรียนนิดๆหน่อยๆก็ไปกระชากแขนเขาอย่างนั้นหรอยะ
? ยัยนี่ก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจไง หูหนวกหรอ อย่าทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ป้ะ
! แค่นี้ก็ปล่อยๆไปเหอะน่า
ให้อภัยคนอื่นนี่มันจะเป็นจะตายเลยรึไง ?”
“เฮ้ย แน่นักรึไง
ถึงกล้ามายืนด่าฉันฉอดๆแบบนี้ !” สังเกตจากสีหน้าและแววตานั่นแล้ว
เขาคงจะโมโหมากจริงๆนั่นแหละ
แล้วไง ? ใครแคร์ แต่ฉันไม่ !
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะมายืนด่าฉอดๆแบบนี้นักหรอก
มันเสียเวลาอ่ะนะ ! แต่ในเมื่อนายมากระชากแขนบางๆของเพื่อนฉันทั้งๆที่ยัยนี่ก็ขอโทษแล้ว
ถ้าฉันไม่ด่านายสักหน่อยมันก็กระไรอยู่นะ”
“แต่เพื่อนเธอทำผิดก็ต้องชดใช้ดิวะ
!” เฮ้อ..ปลง หมอนี่ไม่รู้จักคำว่าให้อภัยรึยังไง ให้อภัยอ่ะ
ให้อภัยยยยยยย ! มันยากตรงไหนกัน ? แต่ไม่มีความจำเป็นที่ฉันจะต้องอดทนกับไอ้หัวแดงนี่อีก
ไหนๆก็ไหนแล้ว.. ฉะให้เละเลยแล้วกันว้อยยย
“แล้วเสื้อเปียกแค่นี้นี่ถึงกับต้องซื้อเสื้อใหม่เลย
? เพื่อนฉันก็จะไปเอาผ้ามาช่วยเช็ดให้ เช็ดๆแล้วรอมันแห้งง่ายกว่าป้ะ
? จุกจิกจู้จี้เหมือนผู้หญิงชะมัด เรื่องมาก !!” ด้วยเส้นด้ายความอดทนที่ขาดผึง ทำให้ฉันตอกหน้าเขาท่ามกลางมวลมหาประชาชนในโรงอาหารอย่างไม่ไว้หน้า
และนั่นทำให้ใบหน้าเนียนถึงกับเหวอไปชั่วขณะ
“เธอ.. ! =[]=” ท่าทางเจ้าตัวจะเงิบจนพูดไม่ออกถึงได้เอาแต่ชี้หน้าฉันและใบ้กินอยู่กับที่
“อะไร? ฉันทำไม?”
“ยัย..ยัย.. ”
ชายแปลกหน้าซึ่งน่าจะรู้จักหรืออาจสนิทกับไอ้หัวแดง ปรี่เข้ามากระชากคอเสื้อเขาให้ออกห่างจากฉันโดยเร็ว ทำให้มือหนาที่เคยบีบต้นแขนฉันจนแดงเถือกต้องจำใจปล่อยด้วยเช่นกัน “ขอโทษด้วยนะครับ”
"..."
“ไอ้คิงมันนิสัยเด็กไปหน่อย เลยโมโหง่ายน่ะ J” ชายหนุ่มแปลกหน้าผู้เหมือนอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยให้ฉันและเปียโนรอดพ้นจากเงื้อมือปีศาจหัวแดงค้อมหัวขอโทษแทนเพื่อนของตนก่อนจะลากตัวไอ้หัวแดงออกไปจากบริเวณโรงอาหาร
ฉันยังคงเห็นหมอนั่นดิ้นพล่านไปมา ก่อนจะโวยวายพลางชี้นิ้วใส่ฉันอย่างไม่ยอมง่ายๆ
“ไอ้โช ปล่อยโว้ย ! ฉันจะสั่งสอนยัยปากดีนี่ !”
เฮอะ เด็กประถมจริงๆ :P
“ขอบคุณน๊าอารา”
เมื่อฉันและเปียโนเดินมาที่โต๊ะที่นั่งกินข้าวประจำ
ยัยเปียโนก็เอาแต่ขอบคุณฉันยกใหญ่
ระหว่างทางมีสายตาหลายคู่ที่มองมาทางฉันจนรู้สึกได้ คงจะเป็นเพราะเรื่องเมื่อสักครู่
และนั่นทำให้ใบหน้าสวยจ๋อยลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะยิ้มเจื่อนออกมา “ฉันว่าหมอนั่นโกรธแกมากกว่าคนที่ซุ่มซ่ามทำน้ำหกอย่างฉันเสียอีก ขอโทษจริงๆนะ
ฉันพลอยทำให้แกลำบากไปด้วยเลย”
แหม.. ฉันลำบากตั้งแต่ต้องมาทำรายงานให้แกแล้วย่ะ
! แต่ก็ตามที่เปียโนพูดนั่นแหละ
หมอนั่นคงโกรธฉันมากน่าดู ถ้าเป็นไปได้คงอยากตบฉันหน้าแหกกลางโรงอาหารไปเลยล่ะมั้ง
ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าชีวิตเริ่มไม่ปลอดภัยฟระ - -;
“เอาน่า
อย่าทำหน้าจ๋อยอย่างนั้นสิ” ฉันพยายามพูดเพื่อไม่ให้เปียโนกังวลใจกับเรื่องเมื่อสักครู่
เพราะคนผิดไม่ใช่ยัยนี่หรอก และฉันว่ามันกลายเป็นสงครามระหว่างฉันกับหมอนั่นแล้วล่ะ
แล้วก็นะ.. ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้หัวแดงนั่นคงเคียดแค้นฉันจนแทบจะถลาเข้ามาตบทันทีที่เจอหน้าและชีวิตฉันอาจจะไม่สงบสุขไปอีกนานเลยทีเดียว
แต่ก็มีข้อดีเหมือนกันนะ..
..สะใจดีออก J
..เนอะ !
TO BE CONTINUED
 อาจมีการใช้ภาษา การบรรยาย หรือเนื้อเรื่องในส่วนที่ไม่ถูกใจก็ขออภัย และสามารถติ/ชมได้นะคะ |  |
ความคิดเห็น