=Awkward= [BL]

ลำดับตอนที่ #4 : Inert 4

Inert 4






ต้องรีบกลับ..

รีบกลับไปอ่านหนังสือ ยังเหลืออีกหลายเรื่องที่ยังไม่เข้าใจชัดนัก..

ข่วงนี้อ่านหนังสือไม่เข้าหัว.. นั่นยิ่งทำให้รู้สึกกระวนกระวาย

หลับตา..

หิ่งห้อยพวกนั้นบินวนเต็มไปหมด อัดแน่นในช่องว่างเปล่าในความรู้สึก

บางครั้งก็เหมือนจะเห็นทางข้างหน้าอุโมงค์นั่นชัดเจนขึ้น แต่เป็นทางที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด เป็นทางที่เงียบ วังเวง กลัว กลัวว่าเดินไปแล้วจะเผลอตกอยู่ในความมืด หาทางออกไม่ได้

ได้ยินเสียงเรียกของเขา ดังออกมาจากความมืดนั่น

ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเสียงของจอห์น คิดว่า คงเพราะเป็นคนเดียวที่ได้พูดด้วยเยอะขนาดนี้ มากกว่าที่พูดกับพ่อแม่เสียอีก

เสียงนั้น ล่อลวงให้เดินไปตามทาง ที่แม้แต่ตนเองยังไม่มั่นใจ

ตัวหนังสือตรงหน้า วิ่งลอยขึ้นมาจากกระดาษ คิดว่าคงจะอ่านต่อไม่ได้แล้ว เลยเอนตัวลงกับเตียง

จ้องมองฝ้าเพดานอยู่นาน พลิกตัวลงนอนคว่ำ สูดหายใจเข้าลึกๆ..ไม่มีกลิ่นของเขาติดอยู่ที่เตียงเลยแม้แต่น้อย

ในความเงียบ มีเพียงเสียงติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ดังซ้ำไปมา

อดรู้สึกไม่ได้ว่าเสียงนาฬิกา ช่างฟังดูหว้าเหว่เหลือเกิน…





…………………………………
……………………….





วันนี้วันสอบวันแรก

ในหัววุ่นวาย แต่ไม่ได้มีเนื้อหาของวิชาอะไรอยู่เลยแม้แต่น้อย

สองวันที่โรงเรียนให้หยุดอ่านหนังสือสอบ มีแต่เรื่องของเขาที่วนเวียนไปมาในความคิด

ทำไมกัน?..

และต้องทำยังไงถึงจะหยุดความคิดนี้ได้

รู้สึกเหมือนถูกคุกคาม ไม่ปลอดภัย

มองเห็นเขา..ยื่นอยู่ท่ามกลางเพื่อน พูดคุยอยู่หน้าห้องสอบ อาจจะกำลังติวอะไรกันอยู่ ข้างๆ มีผู้หญิงหน้าตาน่ารักยิ้มอยู่ที่ตรงนั้น..

ยืนอยู่ท่ามกลางแสงสว่าง ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่จับจ้อง

เป็นคนที่ดูพิเศษกว่าคนอื่นอยู่ตลอดเวลา ต่อในกวาดสายตาผ่าน ก็โดดเด่น

…ไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้มากกว่านี้

ไม่อยากให้เขาเห็นด้วยซ้ำ ว่ายังมีคนยืนมองอยู่ตรงนี้

เตือนตัวเอง…ตื่นจากความคิดเพ้อฝันอะไรนั่นได้แล้ว…



…………………………….
……………………



ทำข้อสอบ

เป็นครั้งแรก ที่ต้องนั่งหมุนปากกาไปมาในมือ

สมองไม่ได้จดจ่อกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า เอาแต่คิดถึงหลายๆอย่างที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ต้องทำในเวลานี้

หยุดคิด…

หยุดคิดได้แล้ว…

ยิ่งพูดกับตัวเองมากเท่าไหร่ ยิ่งเห็นใบหน้าของเขาในความคิดชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น

พอแล้ว ไม่อยากตกอยู่ในสภาพแบบนี้อีก

ควบคุมตัวเองไม่ได้ บางครั้งก็รู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่ใกล้ๆ

อย่างตอนนี้ ก็ไม่อาจจะรวบรวมความคิดให้เป็นระเบียบได้ ปลายไส้ดินสอที่จรดลงกับกระดาษหักครั้งแล้วครั้งเล่า มองนาฬิกา เหมือนเวลาจะผ่านไปเร็วกว่าที่คิด การสอบครั้งนี้จึงเป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ต้องฝนรหัสไปให้เต็มแผ่น ทั้งๆที่เหลือข้อยังไม่ได้คิดอีกเกือบสิบข้อ

ขมวดคิ้วเดินออกมาจากห้องสอบ ข้อที่เหลือก็ใช่ว่าจะมั่นใจว่าทำได้

เพื่อนๆที่เดินออกมาหลายๆคนเริ่มจับกลุ่มพูดคุยถึงคำตอบเหล่านั้น

ไม่ได้สนใจฟัง เดินฝ่าคนเหล่านั้นมา เป็นวิชาสอบวิชาสุดท้าย เสียงพูดคุยจึงมีตลอดทางที่เดินผ่าน

ตอนนี้..รู้ว่ามีบางอย่างที่ต้องจัดการ

…ไม่อยากควบคุมตัวเองแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว



……………………………..
………………….



นี่เป็นครั้งแรกที่เดินไปหาเขาเอง โดยที่ยังมีเพื่อนๆของจอห์นยืนอยู่ข้างๆ “อ้าว ไผ่” มีคนจำได้…ถือเป็นเรื่องน่าแปลกใจ

“จอห์น เราอยากคุยด้วย”

“หืม? คุยเรื่องอะไรครับ? คุยตรงนี้ได้ไหม?”

“…..” ตรงนี้เสียงดังน่าวุ่นวาย แถมยังมีหลายๆคนยืนอยู่รอบๆ เหมือนโดนโอบล้อมด้วยใครหลายๆคนที่ไม่รู้จัก สายตาหลายคู่จ้องมองมา ทำให้รู้สึกกระวนกระวาย

“…ไปคุยตรงอื่นได้ไหม?”

“งั้นเดี๋ยวกูมานะ..”

เขาเดินนำออกมา ที่ไม่ห่างจากห้องสอบนัก เขาพิงตัวไปกับกระจกห้องเคมี เป็นจุดเดียวกันกับที่เขาพูดว่าอยากอยู่ด้วย

หลายๆคนยังเดินผ่านไปผ่านมา … ยังลังเล แต่ว่าต้องพูด

“…เลิกยุ่งกับเราซักทีเถอะ”

เขาเลิกคิ้วขึ้น ยันตัวออกจากกระจก พอยืนเต็มความสูงแบบนี้ อดรู้สึกไม่ได้ว่ากำลังถูกข่มอยู่

“ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกมา”

“…เราไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้”

“แบบไหน? ทำไม ผมทำอะไรให้ไผ่ไม่พอใจหรอ?”

“…เปล่า มันไม่ใช่ความผิดนาย…”

“แล้วมันเป็นความผิดของใคร? ทำไมถึงพูดอะไรแบบนี้ออกมา”

“….ไม่รู้…แต่ตอนนี้รู้สึกไม่ปลอดภัย อยากจะหยุด”

หมดเรื่องที่จะพูด

คิดว่าน่าจะฟังเข้าใจแล้ว

พอจะหันหลังหนี ก็โดนคว้าแขนไว้

“อย่าพึ่งไปสิ..”

“ปล่อย .. แม่มารอแล้ว จะกลับบ้าน”

“อย่าพึ่งไปนะ…”

เห็นเขาล้วงกระเป๋า หยิบมือถือที่ยังเสียบหูฟังคาไว้อยู่ 

เขาปล่อยมือออก ไม่ได้เดินหนี จ้องมองเขาที่กำลังกดหน้าจอมือถือ เหมือนหาอะไรสักอย่าง 

เขายื่นหูฟังให้ “ฟังอันนี้ก่อนนะ…ขอร้องล่ะ” เห็นคนรอบข้างเดินผ่านไปมา มอง..มองด้วยสายตาที่น่าอึดอัด เลยต้องรับหูฟังนั้นมาอย่างอดไม่ได้

“…ฟังให้จบก่อนนะ แล้วจะเดินหนีไปตอนนั้น ผมจะไม่ว่าอะไรเลย”

เห็นนิ้วเขา กดลงบนหน้าจอเบาๆ เขาค่อยๆปล่อยมือออกจากข้อมือที่โดนคว้าไว้อยู่

เสียงดังขึ้น ผ่านหูฟังที่ใส่อยู่เพียงข้างเดียว

ไม่ใช่เสียงดนตรี

แต่เป็นเสียง…เหมือนเสียงคนพูด

“….จอห์น”

เสียงเสียดสีของผ้า ได้ยินเสียงเหมือนอะไรบางอย่างเคลื่อนไหว “…บ..บอกชื่อตัวเองออกมาให้ผมฟังหน่อย”

“ผ..ไผ่…ไผ่..ทิวไผ่”

เหมือนจะกลั้นหายใจไปสักพักหนึ่ง..

สิ่งที่ตามมาจากเสียงพูดคุยนั้น เป็นเสียงน่าอาย เป็นเสียงเฉพาะที่ฟังก็รู้ว่าคืออะไร

เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่ดูทุกข์ใจเมื่อครู่ 

กลับเห็นรอยยิ้มบนใบหน้านั้น..

เป็นรอยยิ้มที่เห็นก็รู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว

รีบถอดหูฟังออก เขาไม่ได้รั้งสายหูฟังที่กำลังร่วงหล่นลงพื้น

เสียงพลาสติกกระทบกับพื้น เป็นสิ่งเดียวที่ดังขึ้นมากในความคิด

ก่อนที่ทุกอย่าง…จะหยุดนิ่ง ค้างอยู่ที่สภาพเดิมก่อนหน้านี้

…ถอยขาหนี อีกฝ่ายก็ก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าวตาม

อ้าปาก จะพูด แต่ไม่มีเสียงออกมา พูดอะไรไม่ออก

“ความจริงก็มีคลิปด้วยนะ…อยากดูหรือเปล่า?”

เข้าใจได้ในทันที ว่าทำไม ถูกถอดแว่นออกในคืนนั้น

เสียงกระซิบที่พูดมานั้น เบาลง เสียจนคนที่เดินผ่านไปมาไม่ได้ยิน เข็มนาฬิกากลับมาหมุนอีกครั้ง

รอยยิ้มแบบนี้..ไม่เคยเห็นมาก่อน

ลางสังหรณ์ของตัวเองถูกต้องชัดเจนทุกอย่าง

แต่ว่าตอนนี้…ตอนที่รู้สึกตัว ก็สายเกินกว่าจะกลับไปแก้ไขอะไรแล้ว

“ทำ..ทำแบบนี้เพื่ออะไร?”

“นั่นสิ..ทำไปเพื่ออะไรน้า?”

ไม่รู้จัก

สองอาทิตย์ที่ผ่านมา 

นั่นเป็นแค่เปลือกนอกที่ถูกสร้างขึ้น..

คนตรงหน้าตรงนี้ กลายเป็นคนไม่รู้จัก…

“…คืนนั้น นายวางยาเราใช่ไหม?”

“ใส่ไปกับไอศครีม ที่เลือกไอศครีมรสหวานๆเพราะยาตัวนี้มันแรงหน่อย ไม่รู้สึกเลยใช่ไหมล่ะ?”

ที่ได้ยินเสียงเหมือนอะไรถูกกัดนั่น คงไม่ผิด อาจจะเป็นแคปซูลที่ถูกกัดให้แตกออก อาการที่สติรับรู้เหลือไม่ถึงครึ่ง ก็คงเป็นผลจากยานั่น

ในความว่างเปล่านั้น ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแตกหัก..

อีกฝ่ายยื่นมือมาจับที่ต้นแขน จะดิ้นออกก็ถูกบีบไว้จนเจ็บ

“…ถ้าคนทั้งโรงเรียนเห็นคลิปนี้ คงมีหลายคนเข้ามาขอทำเรื่องแบบนี้กับนายบ้างแหงๆ”

เสียงนั้น…ทุ้มต่ำ

เจือปนไปกับความสนุก ที่ไม่คิดจะซุกซ่อนเอาไว้

“อย่าทำ….อย่าทำเชียวนะ..”

“ทำเสียงแบบนั้น…น่ารำคาญชะมัด…”

ได้แต่จ้องมองเขาที่อยู่ใกล้ขนาดนี้นิ่งๆ ความคิดทั้งหมดถูกตัดออกจากสติไปจนหมด

“เป็นไงล่ะ..โดนพูดคำนี้เข้าใส่บ้าง อึ้งไปเลยหรอ? ไผ่?” 

รังเกียจ

ตอนนี้ แค่ถูกจับไว้ที่แขน ก็อยากจะอ้วกออกมา

“ไม่คิดเลยนะ ว่าจะได้ใช้คลิปนี่เร็วขนาดนี้ แต่คิดว่าคนฉลาดอย่างนายก็คงจะสงสัยมาตลอด”

ทั้งๆที่มีความคิดอย่างนั้นอยู่ในหัวมาโดยตลอดแท้ๆ ทำไมถึงไม่เคยเชื่อตัวเอง…

“แต่ก็ดี…การทำตัวเป็นคนดีนานๆก็ไม่ใช่เรื่องที่ถนัดซะด้วย”

น่าขำ หลายวันที่ผ่านมา เคยคิดว่าสัมผัสนี้เป็นสัมผัสที่แสนอ่อนโยน

เคยคิดว่าคนๆนี้ แสนจะอ่อนโยนเหลือเกิน…

ในโลกแห่งความเป็นจริงนี้ ไม่ได้สวยงามเหมือนที่ฝันถึง

มันเน่าเฟะ เต็มไปด้วยความจริงที่หลายๆครั้งก็ยากที่จะทำใจรับได้

นี่ก็อาจจะเป็นอีกเรื่องนึง ที่สมองเข้าใจ แต่บางอย่างในตัวยังไม่ยอมรับฟัง

“ใต้กรอบแว่นเฉิ่มๆนี้..ก็แรงไม่เบาเลยนะ”

ต้องไป

ไปที่ไหนก็ได้ ที่ๆไกลออกไปจากตรงนี้

“…ใครจะไปคิดว่าคนอย่างนาย นอนดิ้นเร่าอยู่ใต้ผู้ชาย อ้อนวอนขอซ้ำแล้วซ้ำเล่า-“

“ห..หยุดพูดซักที!!!”

ฝัน

นี่คงเป็นฝันร้าย

รีบๆตื่นขึ้นมาสักทีสิ ทำไมถึงยังนอนไม่ตื่นอยู่แบบนี้กันเล่า

แม่ แม่รีบมาปลุกซักที อยากหลุดออกจากฝันนี้

“ตัวสั่นไปหมดเลยนะ” 

ก่อนจะตามมาด้วยประโยค…ที่ถูกพูดซ้ำอีกครั้ง 

ด้วยคนๆเดิม แต่บรรยากาศที่เปลี่ยนไปทำให้คำๆนี้เป็นยิ่งกว่าคำพิพากษา

ประโยคที่เคยพูดเมื่ออยู่บนทางเดินด้วยกันแค่สองคน คำที่เคยทำให้เห็นแสงสว่างในทางวังเวง

เวลานี้ 

หิ่งห้อย…ถูกจับเด็ดปีกออก โยนลงน้ำขังตรงพื้นข้างล่างอย่างไม่ใส่ใจ

แสงอ่อนๆนั้น หายไปพร้อมกับเสียง…เสียงของจอห์น



“อย่าวิ่งหนีไปไหน…และอย่าคิดว่าจะหนีพ้นเชียว…”



……………………………………
…………………………


[Inert 4 : complete]
[25.12.54]