คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1: ความรู้สึก
ตอนที่ 1
‘ความรู้สึก’
“ชินโดอยู่มั้ยครับ” โทยะถามคุณนายชินโดที่มาเปิดประตูต้อนรับ
“ฮิคารุอยู่บนห้องน่ะจะ” เจ้าบ้านตอบด้วยสีหน้าเอ็นดูในท่าทีสุภาพของเด็กชาย
“จะได้มั้ยครับ ถ้าผมจะขอรบกวน”
“ได้สิจ๊ะ ขึ้นไปหาฮิคารุได้เลยนะ ตามสบายจ้ะ” อากิระพยักหน้าและค้อมกายน้อยๆเหมือนกำลังพูดว่า ‘ต้องขอรบกวนด้วยครับ’ ให้คุณนายชินโด เมื่อเดินขึ้นไปได้ไม่กี่ขั้น เธอก็ร้องถามอย่างนึกขึ้นได้ “จะดื่มอะไรมั้ยจ้ะ มีชากับน้ำผลไม้ เดี๋ยวน้าจะยกขึ้นไปให้”
“อ่อ ไม่รบกวนดีกว่าครับ ขอบคุณครับ” เขายิ้มน้อยๆ ก่อนเปลี่ยนสีหน้าแทบจะในทันทีเมื่อเบือนหน้ากลับมา คิ้วเข้มขมวดมุ่นคิดถึงแต่เรื่องของฮิคารุ คนที่วันนี้โดดการแข่งขันอีกครั้งโดยไม่มีการแจ้งใดๆไปทางสมาคม เขากลัวเหลือเกินว่า ฮิคารุจะกลับไปเป็นอย่างคราวก่อน ที่จู่ๆก็บอกว่าจะเลิกเล่นโกะ
อากิระไม่แม้แต่จะหยุดยืนอยู่หน้าประตู เขาเคาะตามมารยาทแล้วเปิดประตูเข้าไปอย่างไม่อยากรอแม้เพียงอีกสักวินาที
“ชินโด ทำไมนายไม่ไปสมาคม” น้ำเสียงนั้นแทบจะตะโกน ทั้งที่เจ้าตัวพยายามสะกดอารมณ์โมโหที่พลุ่งพล่าน ยิ่งเมื่อเห็นเจ้าตัวการนอนสบายอารมณ์อยู่บนเตียงราวกับเป็นวันว่าง
“โทยะ” ฮิคารุเด้งตัวพรวดอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “นายมาทำอะไรที่นี่” เขาถามสีหน้าแปลกใจ
“ก็มาหานายน่ะสิ ทำมานายไม่ไปสมาคม วันนี้มีแข่งไม่ใช่รึไง” อากิระถามซ้ำอีกครั้ง น้ำเสียงสูงกว่าอากิระในเวลาปกติเล็กน้อย อย่างที่คู่สนทนาจับได้ถึงอารมณ์ที่ปะทุภายใน
“งะ...งั้นเหรอ”
สีหน้าของฮิคารุฉายถึงความไม่รู้อย่างไม่เสแสร้ง อย่างอย่างไรก็ตามคำว่า ‘งั้นเหรอ’ ของเขาก็ไปสะกิดต่อมความไม่พอใจของอากิระเข้า
“ก็งั้นสิ! นายรู้มั้ยว่าทุกคนเขาวุ่นวายแค่ไหนที่นายโดดแข่งวันนี้น่ะชินโด”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ โทษที โทษที” ฮิคารุรุหัวเราะกลบเกลื่อน เกาแกรกๆ
แต่จะว่าไป ก็ไม่เห็นว่าโทยะจะต้องมาหาฉันถึงที่นี่เลยนี่นา แถมยังทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นด้วย
อากิระถอนหายใจ มองฮิคารุด้วยสายตาจับผิด ไม่เชื่อว่าฮิคารุจะเพียงแค่ลืมไปเท่านั้น
“นายกำลังทำอะไรกันแน่ ชินโด” เขาถามสีหน้าเครียด แต่น้ำเสียงกลับมาสุขุมเช่นปกติ
“ทำอะไร” ฮิคารุทวนเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “ฉันก็นอนเล่นน่ะสิ ก็คิดว่าวันนี้เป็นวันหยุดนี่นา”
อะไรกันน่ะ ไอ้สายตาแบบนั้น ฉันไปฆ่าญาตินายรึไง
ฮิคารุหวาดๆสายตาน่ากลัวของอีกฝ่าย ที่ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ยังไม่ชินสักที
หลังจากปล่อยความเงียบโรยตัวสักพัก อากิระก็ถอนหายใจ สีหน้าคลายลง
“ให้ตายสิ นี่ฉันคิดมากไปสินะ”
“ตกลงนายมาหาฉันเพราะเรื่องนี้แค่นั้นน่ะเหรอ” ฮิคารุแอบโล่งใจที่สีหน้านั้นของอากิระหายไปแล้ว
“งั้นขอโทษด้วยที่มารบกวน ฉันกลับล่ะ” ไม่ตอบคำถามแต่กลับลุกไปเฉยๆ
สมเป็นโทยะ อากิระเลยนะ คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป
ฮิคารุคิด นึกหมั่นไส้เล็กๆกับนิสัยของคู่แข่ง ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้
“เดี๋ยว โทยะ” ฮิคารุเรียกก่อนที่อากิระจะเดินพ้นประตูห้อง “นายจะไปไหนต่อหรือเปล่า แบบว่ามีอะไรต้องไปทำมั้ย บ่ายนี้น่ะ”
อากิระมองฮิคารุ นึกสงสัยในคำถาม
“คือว่า ฉันอยากจะชวนนายออกไปข้างนอกด้วยกันหน่อย พอดีมีเรื่องอยากให้ช่วยน่ะ” ฮิคารุพูดตรงๆ
อากิระนิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ
“ถ้าเป็นตอนบ่ายก็ได้ล่ะนะ ว่าแต่เรื่องที่จะให้ช่วย?”
ฮิคารุยิ้มกริ่ม
“ไว้เดี๋ยวออกไปด้วยกันก็รู้เองแหละน่า”
ฮิคารุลอบมองอากิระเป็นระยะๆเห็นสีหน้าที่ต่างจากตอนเขาอยู่หน้ากระดานโกะแล้วก็เผลอยิ้มออกมา
เวลานายอยู่ข้างนอกนี่ก็เป็นแค่เด็กธรรมดานี่เองสินะโทยะ
เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่าถูกมอง หันมาถาม สีหน้าเหมือนเด็กประถมเวลาโดนเพื่อนล้อ
“ขำอะไรของนายน่ะ ชินโด”
“เปล่าๆ โทษที พอดีนึกถึงเรื่องตลกขึ้นมาน่ะ”
“แล้วทำไมต้องมองหน้าฉันด้วย”
“ก็หน้านายมัน...” ทิ้งค้างไว้อย่างนั้นแล้วเจ้าตัวก็ยิ้มอีก
“มันอะไรเล่า ชินโด” หน้านวลใสขึ้นสีเรื่อน้อยๆ ทั้งไม่ชอบใจในท่าทีของอีกฝ่าย ทั้งอายที่ดันกลายเป็นตัวตลกให้กับคนข้างๆไปเสียได้
“เปล่านี่” ฮิคารุหันกลับไปมองถนนที่ก่อนหน้านี้คลาคล่ำไปด้วยผู้คน แต่ยิ่งเดินมาคนยิ่งบางตาลงเรื่อยๆ
“อย่างน้อยนายก็น่าจะบอก ว่าจะพาฉันไปที่ไหนนะ ชินโด” อากิระคิ้วมุ่นยังติดใจเรื่องเมื่อครู่
“ใกล้ถึงแล้วน่า”
พวกเขาเดินเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กๆ แล้วมาหยุดอยู่หน้าสถานที่ที่อากิระไม่คุ้นตา
“นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่กัน” อากิระทำหน้าแปลกใจ คิดไม่ออกเลยว่าจะมีอะไรที่เขาเกี่ยวข้องกับสถานสงเคราะห์ได้
“คืองี้นะ เมื่อหลายวันก่อนฉันไปเล่นโกะที่ร้านโกะแล้วเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้า พอได้คุยกันเลยรู้ว่าเธอมาช่วยงานอยู่ที่นี่น่ะ แล้วเธอก็บอกว่าอยากจะสอนเด็กที่นี่เล่นโกะ ก็เลยขอร้องให้ฉันมาช่วย แล้วพอดีนายดันมาหาฉันที่บ้าน ฉันก็เลยว่าถ้ามีนายมาด้วยคงจะช่วยได้อีกแรง ก็คงเพราะมัวแต่คิดว่าจะต้องมาที่นี่เลยลืมไปว่าวันนี้ฉันเองก็มีแข่งเหมือนกัน” ฮิคารุเกาหัวแกรกๆ หัวเราะแหะๆ
“จริงๆเลยนะนายเนี่ย” อากิระพึมพำ
“ไหนๆก็มาถึงที่นี่แล้ว นายคงไม่คิดจะกลับไปเฉยๆหรอกใช่มั้ยโทยะ” ฮิคารุถามไม่มั่นใจ มองหน้าอีกฝ่ายกลัวว่าจะถูกปฏิเสธ
อากิระถอนหายใจอย่างปลงตก
“งั้นก็เข้าไปกันเถอะ” อากิระพูด
ฮิคารุยิ้มอย่างดีใจ ดึงแขนอากิระให้เดินเข้าไปด้วยท่าทางร่าเริง ไม่สนเสียงประท้วงของอีกฝ่ายที่เกือบจะล้มหน้าทิ่ม
“สวัสดีครับ” ฮิคารุกล่าวทักทายอายะผู้หญิงที่เขาเจอในร้านโกะเมื่อหลายวันก่อน
ขณะที่เด็กๆอายุราวหก-เจ็ดขวบ นั่งอยู่หน้ากระดานโกะอย่างสนใจเกมตรงหน้า หากดูๆแล้วก็คงมีบางคนที่พอรู้วิธีเล่นบ้างแล้ว
“สวัสดีครับ” อากิระกล่าวทักทาย แต่ก่อนจะได้แนะนำตัวอายะก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
“โทยะ อากิระใช่มั้ย” เธอยิ้มอย่างตื่นเต้น “ฉันอ่านเจอในโกะรายสัปดาห์ เธอน่ะเก่งมากเลยนะที่ทำสถิติชนะรวดได้ขนาดนั้น ทั้งที่เพิ่งจะเป็นโปรแท้ๆ ฉันล่ะทึ่งจริงๆ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ” อากิระยิ้ม
เชอะ! ทั้งที่เขาเองก็ลงโกะรายสัปดาห์เหมือนกันแท้ๆ ถ้าไม่ติดว่าแพ้ผ่านเสียเยอะป่านนี้ก็คงขึ้นว่าชนะรวดเหมือนกันแหละน่า
ฮิคารุนึกหมั่นไส้ท่าทางถ่อมตัวนั่นขึ้นมาทันที
“ว่าแต่มาที่นี่ ชินโดคุงคงขอให้มาด้วยกันสินะจ๊ะ”
“ครับ ได้ยินว่าเด็กที่นี่สนใจโกะ ผมเลยตั้งใจว่าจะมาช่วยน่ะครับ จะเป็นการรบกวนมั้ยครับที่จู่ๆก็มาแบบนี้”
“ไม่เลยจ้ะ ต้องขอบคุณซะอีกที่อุตส่าห์มา” อายะรีบปฏิเสธ “แหม แต่ว่าระดับโทยะคุงมาสอนเจ้าพวกทโมนพวกนี้คงปวดหัวแย่เลยนะ ยังไงก็ต้องขอรบกวนด้วยนะจ๊ะ”
“ด้วยความยินดีครับ” อากิระยิ้มสุภาพ
“อะแฮ่ม” ฮิคารุแกล้งกระแอม “ผมเองก็อยู่ด้วยนะครับอายะซัง”
“อ๊ะ ขอโทษษทีนะชินโดคุง” เธอหัวเราะในท่าทีเหมือนเด็กประถมของฮิคารุ ก่อนจะพาทั้งสองคนมาทำความรู้จักกับเด็กๆที่นี่
เวลาผ่านไปรวดเร็วจนพระอาทิตย์คล้อยมาเกือบจะลับเหลี่ยมภูเขา ฮิคารุและอากิระจึงขอตัวกลับ อายะพร้อมด้วยเด็กๆพากับขอบคุณ
นับว่าวันนี้พวกเขาได้รับความประทับใจจริงๆ ที่เห็นเด็กๆสนุกกับการเล่นโกะ ถึงแม้เขาเคยเดินหมากชี้แนะแต่นี่มันไม่เหมือนกัน สีหน้าอยากรู้ของเด็กๆนั้นแตกต่างจากสีหน้าของพวกผู้ใหญ่ที่เขาแนะหมากอย่างสิ้นเชิง พวกเขาดูสดใสและน่าเอ็นดู แม้จะกับท่าทางเอาจริงเอาจังเวลาครุ่นคิดถึงหมากที่จะวางในบางครั้ง
“ดีจังเลยนะ” ฮิคารุโพล่งขึ้นหลังจากเดินห่างออกมาจากสถานสงเคราะห์ได้ไม่ไกล “นายล่ะโทยะ รู้สึกไงบ้าง”
“รู้สึก...ยังไงน่ะเหรอ” จู่ๆก็ถูกถาม “หมายถึงกับพวกเด็กๆสินะ” อากิระยกมือขึ้นจับปลายคางอย่างครุ่นคิด “ก็ดีนะ ฉันไม่เคยอยู่กับเด็กอย่างนี้เลย”
“ฉันก็ด้วย” ฮิคารุยิ้ม เหม่อมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มชองยามเย็น
ไม่มีเสียงสนทนากันเนิ่นนาน จนกระทั่งเดินผ่านถึงหน้าร้านยากิโซบะ ฮิคารุจึงชวนอากิระเข้าไปกินด้วยกัน เพราะตอนนี้ท้องเขาเริ่มส่งเสียงประท้วงแล้ว
“ขอยากิโซบะสองจานครับ” ฮิคารุหันไปสั่งเผื่ออากิระด้วย
ระหว่างนั่งรอ ทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยฆ่าเวลา อากิระนั้นมองไปรอบๆร้านอย่างสำรวจ จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่กินยากิโซบะนั้นก็เมื่อสองสามเดือนที่แล้วนู่น
ฮิคารุลอบมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ไม่เข้าใจว่าทำไมก็รู้สึกเหมือนใจเต้นแรงกว่าปกติ ท้องก็โหวงๆพิกล แล้วเมื่ออีกฝ่ายหันมาสบสายตาอย่างไม่ตั้งใจก็เกิดอาการหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเสียเฉยๆ รีบหลบตาอย่างกลัวโดนจับพิรุธได้
อากิระสะกิดใจกับท่าทีแปลกๆนั้น แต่ก็ปล่อยให้ผ่านไปเมื่อจานยากิโซบะมาวางลงตรงหน้า
“ทานแล้วนะครับ” อากิระเป็นฝ่ายลงมือก่อน ในขณะที่คนบ่นหิวนักหิวหน้ายังไม่แตะอาหารตรงหน้า
“ชินโด นายไม่กินเหรอ” อากิระทัก แอบคิดว่าดูแปลกๆไปตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะ
“อ่ะ อ่อ เอ่อ ทานแล้ะวนะครับ” ฮิคารุก้มหน้าก้มตากินพยายามทำตัวให้ปกติ
เป็นบ้าอะไรขึ้นมานะเรา ทำไมจู่ๆถึงรู้สึกแบบนี้ได้นะ
เขานึกแปลกใจและอารมณ์เสียกับตัวเองขึ้นมานิดๆ เมื่อไรที่มองหน้าอากิระ ท้องไส้มันก็ปั่นป่วน นี่หรือเพราะเขาหิวกัน
“ชินโด”
“แค่กๆๆ” เพียงแค่ถูกเรียกชื่อจังหวะการกินก็รวน เส้นยากิโซบะเข้าไปพันคอทำให้เขาไอแค่กๆ รีบกระดกน้ำดื่มแทบไม่ทัน
“เป็นอะไรรึเปล่าชินโด”
“นาย แค่กๆนั่นแหละแค่กๆๆ” เขายังคงไอ อยากจะบอกว่า ‘เพราะนายนั่นแหละจู่ๆก็เรียกทำไมกัน’ แต่เหมือนตัวเองดันสำลักน้ำที่ดื่มเข้าไปด้วย
อากิระเห็นท่าไม่ไหว ลุกขึ้นไปจะช่วยลูบหลัง แต่เพียงแค่แตะเท่านั้น ฮิคารุก็ถอยกรูด
“แค่กๆๆ ทำอะไรน่ะ แค่ก โทยะ”
“เอ่อคือ..” เขางงกับท่าทางเหมือนรังเกียจและตกใจของฮิคารุ ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น “ฉันแค่...”
“ไม่ต้องมาแตะตัวฉันเลยนะ รีบกินแล้วรีบกลับกันดีกว่า” ในที่สุดก็ดูเหมือนว่าอาการสำลักจะดีขึ้นแล้ว
อากิระไม่เข้าใจท่าทางแบบนี้ของฮิคารุเลยสักนิด จู่ๆก็อารมณ์เสีย หรือว่าเขาทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ
“ก็ได้ ถ้านายรีบกลับ เรากลับกันเดี๋ยวนี้เลย” อากิระดูจะไม่สนใจยากิโซบะของเขาที่ยังอยู่เต็มจาน ในขณะที่ของฮิคารุหมดไปแล้ว
“ดะ เดี๋ยวโทยะ รอด้วยเซ่” โทยะที่วางเงินไว้เดินนำออกไปแล้ว ดูท่าทางจะโกรธเขานะ หรือว่าเมื่อกี๊จะพูดแรงไป
“นี่ เป็นอะไรของนายน่ะ นี่เดี๋ยวสิ” ฮิคารุวิ่งตาออกมา อากิระไม่หันกลับมามองเขาสักนิด เดินจ้ำเอาจ้ำเอาเหมือนกำลังรีบอย่างไงอย่างงั้น
“นี่ นายโมโหอะไรน่ะ” ฮิคารุถาม
อากิระหยุดเดิน หันขวับมาที่ฮิคารุ
“นายนั่นแหละชินโด!” อากิระเสียงดัง “จู่ๆก็โมโหอะไรฉัน ที่ว่าไม่ต้องมาแตะตัวนั่นน่ะอะไรของนายกัน” สายตาของอากิระดูโกรธจัด ทั้งๆที่แค่คำพูดของคนอย่างฮิคารุที่ปากเป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแท้ๆ
“เรื่องนั้น...” ฮิคารุอ้ำอึ้ง ใจหนึ่งกลัวถูกเข้าใจผิด แต่อีกใจก็กลัวจะเข้าใจถูก
“ฉะ ฉันแค่ตกใจน่ะ คิดว่านายจะทุบหลังเหมือนที่แม่ฉันชอบทำเวลาฉันสำลักน่ะสิ” รู้สึกว่าเขาโกหกคล่องอย่างที่ซาอิเคยว่าไว้จริงๆ
อากิระคลายสีหน้าลง
“งั้น...หรอกเหรอ”
“ก็งั้นสิ” ฮิคารุยืนยัน
ทั้งสองคนเดินกันไปตามถนนที่ถูกฉาบด้วยสีส้มของอาทิตย์อัสดง ไม่มีใครพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งแยกกันกลับบ้านใครบ้านมัน
ฮิคารุ ทิ้งตัวลงบนที่นอน คิดไม่ตกกับความรู้สึกประหลาดที่เขามีต่ออากิระ
มันคืออะไรกันนะ...
ความคิดเห็น