คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love Born On Christmas {ChanBaek, KrisLu, Myungyeol} by Luckionly Feat . Zeus.YL
รักเกิดเมื่อวันคริสมาสต์ ( Love Born On Christmas)
PARING :: ChanBaek // KrisLu // Myungyeol
RATE :: PG
Writer :: Luckionly Feat . Zeus.YL
เคยรู้สึกเกลียดใครอย่างไม่มีเหตุผล..
พยอนแบคฮยอนยืนแกร่วใช้ขาเขี่ยหิมะเล่นไปมาอยู่หน้าประตูโรงเรียน แสงอาทิตย์อ่อนๆไม่ได้ช่วยให้อากาศยามเช้าของฤดูหนาวอุ่นขึ้นแม้แต่น้อย มือเรียวเล็กได้แต่ถูกันไปมาหวังว่าแรงเสียดสีจะช่วยให้คลายความทรมานไปบ้าง
แล้วทำไมถึงไม่ยอมเข้าโรงเรียนไปล่ะ?..
..ก็รอลู่หานอยู่
เสียงในใจพยายามบอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น ทั้งๆที่ความจริงไม่ใช่เลย
" กรี๊ดดดดดดดดดดดด "
แบคฮยอนได้แต่กรอกตาขึ้นฟ้าอย่างเบื่อหน่าย เสียงกรีดร้องที่ดังมาจากภายในโรงเรียนกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า แล้วพาลโกรธเพื่อนรักที่ไม่ยังมาไม่ถึงสักที
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด"
"เฮ้อ.."
"แบคกี้ย่า! รอนานหรือเปล่า?"
เสียงใสๆที่มาพร้อมรอยยิ้มหวานน่ารักไม่ได้ช่วยให้คนถูกเรียกอารมณ์ดีขึ้นมาเลย คนตัวเล็กกว่าเล็กน้อยแทบจะแยกเขี้ยวกินหัวคนมาสายอยู่แล้ว
"ถ้านายมาช้ากว่านี้อีกนิดนึงนะ ฉันได้กลายเป็นตุ๊กตาหิมะเฝ้าหน้าโรงเรียนแน่ๆ"
" อย่าอารมณ์เสียสิ เข้าโรงเรียนกันเถอะนะ" ลู่หานเดินเข้ามาเกาะแขนคนเป็นเพื่อนอย่างอ้อนๆ ไม่จำเป็นต้องย้อนถามให้อีกฝ่ายเสียอารมณ์หรอกว่าทำไมไม่ไปรอที่ห้อง
ก็เหตุผลหน่ะ.. รู้ๆกันอยู่
"กรี๊ดๆๆๆๆๆ"
ทันทีที่คนทั้งคู่ก้าวเท้าเข้ามาในเขตโรงเรียน เสียงกรีดร้องที่เคยได้ยินเพียงแผ่วๆก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ในทุกย่างก้าวที่ทั้งสองเข้าไปใกล้กลุ่มคน
กลุ่มเด็กผู้หญิงทั้งมัธยมต้นและมัธยมปลาย หรือแม้แต่ผู้ชายหน้าหวานๆอีกหลายคนในมือถือของขวัญเตรียมจะให้ผู้ชายตัวสูงๆที่ยืนเด่นอยู่กลางวง
"เหอะ! กรี๊ดกันอยู่ได้" ลู่หานส่ายหน้าไปมาน้อยๆเมื่อเพื่อนรักข้างกายเริ่มบ่นเรื่องเดิมอีกครั้ง
"ก็ไม่ได้เสียงดังมากมายนะ" คนตาโตพูดไปตามจริง แต่คนฟังกับแบะปากน้อยๆคล้ายจะไม่เห็นด้วย
"แต่นี่มันโรงเรียนนะ"
"แต่วันนี้ไม่มีเรียน"
"ไม่รู้! ฉันว่ายังไงมันก็ไม่ดีอยู่ดีแหละ!" ลู่หานมองเสี้ยวใบหน้างอง้ำ ก่อนที่เจ้าตัวจะยกยิ้มบางๆ
"ถ้าคนที่ถูกรุมอยู่ตรงนั้นเป็นคริส แอล หรือคนอื่นๆ แบคกี้ก็จะไม่อารมณ์เสียแบบนี้.."
"ไม่ใช่แล้ว.." เสียงหวานตั้งท่าจะเถียง คิ้วเรียวขมวดแน่นเมื่อเห็นว่าลู่หานยังคงยิ้มเหมือนเดิม
"ทำไมแบคฮยอนถึงไม่ชอบชานยอลล่ะ?"
จังหวะที่เพื่อนสนิทเอ่ยถามคำถามเป็นเวลาเดียวกันกับที่ดวงตาเรียวรีสบประสานกับควงตาคมคายของใครอีกคน
..ปาร์คชานยอล..
แบคฮยอนเม้มปากแน่น ก่อนจะเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน ใบหน้าน่ารักสะบัดไปอีกทางอย่างไม่สบอารมณ์
นี่หล่ะมั้ง.. ความรู้สึกเกลียดอย่างไม่มีเหตุผล
"ลู่หานรีบไปดีกว่า"
เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินเข้าตึกพยอนแบคฮยอนจึงไม่ทันได้เห็นสายตาของใครอีกคนที่มองตามเขามาตลอด
"เอ่อ.. เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะครับ" เสียงทุ้มต่ำพูดกับแฟนคลับของตนอย่างสุภาพ ก่อนที่ร่างสูงจะรีบสาวเท้าตามเพื่อนร่วมรุ่นตัวเล็กทั้งสองไป
.
..
…
"อย่างที่ทุกคนรู้กันดีอยู่แล้ว อีกสองอาทิตย์โรงเรียนเราจะจัดงานคริสต์มาส แล้วพวกเราปีสามก็จะต้องจัดการแสดง ถือเป็นงานส่งท้ายสำหรับการเรียนจบซึ่งสำคัญมาก..”
อู๋อี้ฟานในฐานะประธานนักเรียนพูดกับบรรดาลิงทะโมนร่วมชั้นด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ท่าทีเท่ห์ๆที่ทำให้ใครๆหลายคนใจละลาย แต่ก็คงทำได้แค่ปลื้มอยู่ในใจ ก็ในเมื่อ ‘แฟน’คนสวยของชายหนุ่มก็นั่งประกบอยู่ไม่ห่าง
“คริสเนี่ย.. เท่ห์ชะมัด..” เสียงหวานของลู่หานพึมพำออกมาเบาๆอย่างปลาบปลื้ม แบคฮยอนเลยได้แต่ลอบถอนหายใจที่ เพื่อนสนิทยังคงชม ‘แฟน’ ของตัวเองไม่เลิกแบบนี้..
“เฮ้อ..”
วันนี้ทำไมมีแต่เรื่องน่าเบื่อ.. ไหนจะการแสดงบ้าๆบอๆที่ทำให้เขาต้องเสียเวลาวันหยุดยาวมาเตรียมงานไร้สาระ แล้วยังจะต้องมานั่งประชุมบ้าบอฟังเพื่อนชื่นชมแฟนสุดหล่อของตัวเองไม่หยุดปาก
แต่ต้นเหตุที่สุดของความไม่พอใจของพยอนแบคฮยอนคงจะหนีไม่พ้น..
ผู้ชายตัวสูงหัวหยิกๆที่ถือวิสาสะมานั่งข้างๆโดยไม่ได้รับเชิญ..
“ชานยอล.. นายโอเคนะ?”
“อ่า.. ได้อยู่แล้ว ถ้าทุกคนต้องการแบบนั้น” เสียงทุ้มต่ำตอบพร้อมรอยยิ้มสดใสตามสไตล์ แบคฮยอนเผลอเหลือบมองคนข้างกายชั่วครูอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบหันหน้ากลับมาแทบไม่ทันเมื่อคนถูกมองดูเหมือนจะรู้ตัว..
“แล้วแบคฮยอนล่ะ?”
“หืม?!” คนตัวเล็กนั่งหลังตรงขึ้นมาทันที ใบหน้าสวยๆหันซ้ายหันขวาอย่างุนงง
ทำยังไงดี!?.. ก็เมื่อกี้เขาแทบไม่ได้สนใจฟังเรื่องที่พูดคุยกันอยู่เลย
“เอ่อ..” ลู่หานกระทุ้งเอวบางส่งสัญญาณเป็นเชิงบอกให้แบคฮยอนรีบตอบคำถาม ดวงตาเรียวรีเหลือบมองสายตาเกือบทุกคู่จากเพื่อนทั้งระดับ ไม่เว้นแม้แต่ปาร์คชานยอลก่อนที่เสียงใสๆจะตอบว่า..
“อือๆ”
“เยี่ยมเลย! ได้ตัวพระนางแล้ว.. มยองซูนายได้คิดเรื่องตัวประกอบหรือยัง?” ประธานนักเรียนคนเก่งหันไปทางขวาถามผู้กำกับด้วยสีหน้าซีเรียส
พระนาง.. พระนาง.. พระนาง..!!!
“ลู่หาน! เมื่อกี้ฉัน..”
“ไม่อยากเชื่อเลยที่นายยอมเล่นเป็นนางเอกคู่กับชานยอลด้วย” ยังไม่ทันที่เสียงหวานจะได้ถามอะไรกับเพื่อนรัก ลู่หานก็โน้มหน้าลงมาพูดแทรกอย่างเบาๆแต่แฝงไปด้วยความดีใจ
“อะไรนะ?.. นางเอก? คู่กับปาร์คชานยอล?” แบคฮยอนกระซิบถามกลับ ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างแทบจะโตเท่ากับเพื่อนสนิท ยิ่งใบหน้าสวยๆของลู่หานพยักหน้าขึ้นลงยืนยันในสิ่งที่เข้าใจ พยอนแบคฮยอนยิ่งอยากจะบ้าตาย!
และพอหันไปหาคนที่นั่งอยู่อีกช้างของตน ปาร์คชานยอลยังคงยิ้มสว่างไสวในแบบที่คนตัวเล็กกว่าไม่ชอบ เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเป็นมิตรว่า..
“ต่อจากนี้ไปก็.. ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”
.
..
…
“ลู่หาน!.. โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนสห ทำไมฉันต้องเล่นเป็นนางเอกด้วย ฉันไม่เข้าใจ?!”
จะปฎิเสธก็ไม่ได้เพราะเผลอรับปากไปแล้วโดยมีคนทั้งห้องเป็นพยาน พยอนแบคฮยอนเลยได้แต่ยืนกางแขนให้ลู่หานผู้รับหน้าที่ดูแลเครื่องแต่งกายนักแสดงวัดตัวให้อย่างหัวเสีย
“ชานยอลเขาฮอตจะตาย แบคกี้ก็รู้หนิ” แบคฮยอนทำหน้าเซ็งก่อนโต้กลับแทบจะทันที
“ทำไมจะไม่รู้ล่ะ! พ่อคนดังหนุ่มป๊อบตลอดกาลหลังจากที่อันดับหนึ่งอย่างคริสยอมวางมือหลังจากคบนายเป็นแฟน”
“แน่นอน.. เพราะถ้าแฟนฉันยังโสดเขาต้องฮอตที่สุดอยู่แล้ว”
“ลู่หาน! แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน!!!?” แบคฮยอนยู่หน้าชักจะหงุดหงิดจนอยากจะพาลใส่ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้
“อ้าว.. แล้วถ้าเอาสาวๆมาเล่นคู่กับชานยอล แบคกี้ว่าจะไม่เกิดเรื่องหรอ? แฟนคลับเขาจะยอมได้ยังไง?” เหตุผลที่ลู่หานยกมาบอก ยิ่งทำเอาความหงุดหงิดของแบคฮยอนเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
“เหอะ! แล้วจะให้ฉันเดือดร้อนแทนหรือไง? เดี๋ยวมีคนมาหมายหัวกันพอดีโทษฐานไปแสดงคู่กับหนุ่มฮอตของพวกเขา”
“จริงๆผมเองก็ต้องกลัวเหมือนกันนะครับ”
“อะ.. อ้าวชานยอลเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร? จะวัดตัวเลยไหม?” ลู่หานรีบเดินเข้าไปดึงแขนเพื่อนตัวสูงให้พ้นจากรังสีอำมหิตของเพื่อนคนสนิท แต่ชานยอลก็ไม่วายเอ่ยประโยคที่เจ้าตัวเข้าใจเอาเองว่าผูกมิตรว่า..
“คุณแบคฮยอนเองก็ฮอตไม่แพ้ผมหรอก.. เดี๋ยวต้องมีหนุ่มๆมาแหกอกผมแน่ๆที่ได้เล่นคู่กับคุณ”
ปัง!
ลู่หานได้แต่ยิ้มแห้งๆมองใบหน้าเหรอหราของคนตัวสูงกว่า เมื่อจู่ๆเพื่อนตัวแสบของเขาก็เดินหน้าตึงออกไปจากห้องทันที ไม่วายจะปิดประตูใส่อีกฝ่ายโดยไม่เกรงใจ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่อยากเสวนากับว่าที่พระเอกคนดี
..แล้วจะเล่นด้วยกันรอดไหมเนี่ย..
โชคดีที่วันนี้คิมมยองซูเพียงแค่ส่งบทให้นักแสดงเอาไปอ่านก่อนยังไม่ได้เริ่มซ้อมจริงๆ ฝ่ายอื่นๆก็เพียงแค่วางแผน งานจริงๆคงได้เริ่มต้นเตรียมอย่างจริงจังในวันพรุ่งนี้
ถึงจะได้กลับบ้านเร็วกว่าที่คาดไว้แต่พยอนแบคฮยอนก็ต้องเดินกลับบ้านคนเดียวอยู่ดี.. ในเมื่อเพื่อนรักตัวแสบวิ่งโร่ไปเฝ้าประธานนักเรียนที่รักประชุมสภาแทบจะทันทีที่จัดการส่วนงานที่ตนรับผิดชอบเสร็จ
คนตัวเล็กเดินห่อไหล่ ยกมือเปลือยๆของตนขึ้นถูไปมาไร้อาการหนาวเย็น ก่อนจะซุกมันลงกับกระเป๋าเสื้อโค้ชของตน
..รู้ทั้งรู้ว่าตัวขี้หนาว แต่ก็ไม่วายลืมใส่ถุงมือตลอด..
สองเท้าเรียวชะงักค้างเมื่อเห็นร่างสูงที่แสนคุ้นเคยของใครสักคนยืนพิงกำแพงคล้ายกำลังรอใคร
"คุณแบคฮยอน.." เจ้าของชื่อตัวตึงทันทีที่โดนเรียก รีบเดินเลี่ยงออกห่างจากอีกฝ่ายอย่างจงใจ แต่คนตัวสูงกว่ากลับใช้ขายาวๆของตนวิ่งมาดักหน้าซะก่อน
"มีอะไร?" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างเสียไม่ได้ ชานยอลพยายามยกยิ้มอย่างเป็นมิตรให้แต่อืกฝ่ายกับไม่ยอมแม้แต่จะยกมุมปากขึ้นตอบรับไมตรีตามมารยาท
"กลับยังไงหรอครับ?" ทั้งๆที่อยู่รุ่นเดียวกัน ความไม่สนิทกันและท่าทีปั้นปึงที่แบคฮยอนให้เสมอมา ทำให้ชานยอลเลือกที่จะใช้คำสุภาพคุยกับอีกฝ่ายเสมอ
"ถามทำไม?" ผิดกับแบคฮยอนที่มักจะพูดสั้นๆอย่างไม่อยากต่อความ
"อ่า.. ให้ผมไปส่งไหม"
"ไม่ต้อง! ฉันมาเองได้ ทำไมฉันจะกลับเองไม่ได้ แค่นี้ใช่ไหม? ไปล่ะ?"
พูดจบคนตัวเล็กก็เดินเลี่ยงออกไปทันที ทิ้งให้คนตัวสูงได้แต่ยืนมองแผ่นหลังบางไปจนลับสายตา
.
..
…
เมื่อวานแค่น่าเบื่อ แต่วันนี้พยอนแบคฮยอนอยากเป็นบ้าเลยจริงๆให้ตายเถอะ.. ลองกลับไปอ่านบทที่บ้านก็แทบอยากจะไปฆ่าคนเขียนบท พอมาลองเข้าฉากคนตัวเล็กก็อดคิดไม่ได้ว่าน่าจะจัดการเพื่อนๆที่โหวตให้เขาเป็นนางเอกด้วยน่าจะดี
"คัท! แบคฮยอนอ่า~ นายเต้นรำเป็นหรือเปล่า? ทำไมไม่วางมือไว้บนมือชานยอลล่ะ?" ผู้กำกับซองยอลลุกขึ้นบ่นอีกครั้งอย่างหัวเสียที่การซ้อมวันนี้ดำเนินไปช้าเหลือเกิน
เป็น!!! แต่เคยเต้นเป็นผู้ชายอย่างเดียว ไม่เคยเต้นเป็นผู้หญิงนี่หน่า
ได้แต่บ่นแค่ในใจเพราะสายตาดุๆของคนเขียนบทคอยคุมความประพฤติของนางเอกเจ้าปัญหาอยู่
มือเรียวเล็กบรรจงวางลงบนมือหนาอย่างเชื่องช้า รอยยิ้มที่แสนน่าหมั่นไส้ปรากฏขึ้นที่มุมปากของพระเอกให้แบคฮยอนนึกสาปแช่งในใจว่า..
คอยดูนะ.. แม่จะเหยียบให้เท้าหักเลย
"เอาล่ะ.. เปิดเพลง อย่าลืมพูดตามบทด้วยนะ!" ผู้กำกับสั่งก่อนจะยอมทิ้งกายนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม
"ขอโทษนะ.."
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างแสนสุภาพ ก่อนที่มือหนาจะค่อยประคองเอวบางเข้าแนบชิดจนคนถูกสัมผัสเกร็งไปหมดทั้งตัว
อันที่จริง.. เขาไม่เคยได้สำรวจใบหน้าของคนที่ตนตราหน้าว่าเกลียดแสนเกลียดในระยะใกล้แบบนี้มาก่อน โครงหน้าเรียวได้รูป ดวงตาโตแต่คมคาย จมูกโด่งเป็นสัน กับริมฝีปากบางที่มักจะเปื้อนรอยยิ้มกว้างอยู่เสมอ ทำให้อดรู้สึกไม่ได้ว่าคนตรงหน้าหล่อจริงๆ
ตึกตัก ตึกตัก
"เอ่อ.." ดวงตาเรียวรีเสมองไปที่กระดาษเอสี่ในมือแทนทันทีที่รู้สึกถึงความผิดปกติของจิตใจ
โชคดีของนางเอกที่การซ้อมครั้งนี้อ่านบทได้ แต่เป็นโชคร้ายของผู้กำกับเพราะแบคฮยอนอ่านบททุกตัวอักษร แสดงออกมาแข็งทื่อซะจนซองยอลปวดหัวเลยทีเดียว
"คัท!" คนตัวเล็กแทบจะผลักชานยอลทันทีที่ได้ยินเสียงสวรรค์ของผู้กำกับ
"โอเคๆ พอๆ วันนี้เลิกซ้อมแค่นี้ล่ะกัน ชานยอลนายโอเคมากเลยนะ ส่วนแบคฮยอนตั้งใจท่องบทนิดนึงนะ พรุ่งนี้ฉันจะไม่ให้อ่านบทแล้ว" ชานยอลสั่งจบปุบก็คว้าแขนของผู้กำกับที่พ่วงตำแหน่งคนรักด้วย เดินสะบัดก้นออกจากห้องประชุมที่ถูกใช้เป็นสถานที่ซ้อมทันที ในขณะที่เพื่อนๆคนอื่นๆก็เริ่มทยอยๆกันกลับบ้าง
แบคฮยอนหยิบมือถือขึ้นกดดูก่อนจะเดินเลี่ยงไปหยิบกระเป๋า แสร้งไม่สนใจสายตาของอีกคนบนเวทีที่มองตามมาอย่างเว้าวอน
.. วันนี้ฉันกลับกับคริส แบคกี้ไม่ต้องรอนะ..
.. ลู่หาน..
"ทั้งปี!" เสียงใสๆบ่นพึมพำก่อนที่ร่างเพรียวจะคว้ากระเป๋าขึ้นสะพาย
ตุบ !
"หืม?" อะไรบางอย่างสีเหลืองอ่อนร่วงออกมาจากกระเป๋าให้คนตัวเล็กต้องก้มลงหยิบ ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น
ถุงมือ!?
การ์ดใบเล็กๆถูกแนบไว้ให้แบคฮยอนพลิกอ่าน ตัวอักษรที่ถูกเขียนอย่างเป็นระเบียบระบุไว้ว่า
“ หิมะตก ใส่ซะนะ “
ดวงตาเรียวรีเหลือบมองไปนอกหน้าต่างก่อนจะพบละอองสีขาวกำลังตกจากฟากฟ้า มือเล็กจึงรูดซิปปิดเสื้อโค้ชจนสุดคอ
พร้อมกับดึงฮู้ดปิดท้าย ชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะยอมใส่ถุงมือตามคำแนะนำของคนที่อุตส่าห์เอามาให้
ร่างเล็กเดินฝ่าหิมะไปตามลำพัง พยายามจะก้าวให้เร็วที่สุดด้วยเกรงว่าอีกไม่นานอุณหภูมิจะลดต่ำลงกว่านี้
ทนหนาวอยู่คนเดียวได้ไม่นาน ข้างกายก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น หิมะที่เคยตกใส่ศีรษะก็หายไปพร้อมกับร่มของใครสักคนที่กางขึ้นมาช่วยบังให้
"เอ่อ.." แบคฮยอนหน้าตึงอีกครั้งเมื่อหันไปเจอกับเจ้าของร่างอบอุ่นที่ถือวิสาสะมากางร่มให้เขา ริมฝีปากเรียวอ้าขึ้นเตรียมจะเอ่ยไล่ แต่ชานยอลกลับร้องห้ามขึ้นมาซะก่อน
"คือผมกลับบ้านทางเดียวกับแบคฮยอนอ่า.. ไม่ได้แอบตามมาหรือว่าอะไรอย่างอื่นเลยนะ"
".."
".."
"ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย.." พยอนแบคฮยอนสะบัดหน้าไปอีกทาง แกล้งทำเป็นเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่ขายาวๆของคนตัวสูงกว่าก็ตามทันอย่างง่ายดาย
ปาร์คชานยอลยิ้มไม่หุบเหมือนคนบ้าในสายตาของแบคฮยอน แต่ร่างสูงก็หยุดตัวเองไม่ได้ ยิ่งในยามที่ดวงตาคมคายเหลือบไปเห็นมือบางที่สวมถุงมืออยู่เขายิ่งมีความสุข
สุขจนลืมไปว่ามือที่เปลือยเปล่าของตนชาจนแทบจะไร้ความรู้สึก..
หลังจากวันนั้นมา พยอนแบคฮยอนก็ไม่ต้องกลับบ้านคนเดียวอีก เมื่อปาร์คชานยอลที่กลับทางเดียวกันอาสาเดินกางร่มไปส่งที่หน้าบ้านทุกวัน
วันแรกๆคนตัวเล็กก็ทำเป็นบึ้งตึงไม่อยากคุยด้วย แต่เมื่อผ่านไปสัก 3-4 วัน ชานยอลชวนคุยอะไรมาคนพูดเก่งก็ตอบกลับยาวเหยียด เสียงหัวเราะใสๆที่ทำให้บรรยากาศฤดูหนาวที่แสนวังเวง อบอุ่นใจขึ้นมาทันตา
แบคฮยอนแทบจะลืมไปแล้วว่าเคยไม่ชอบผู้ชายคนนี้มาก่อน
การเตรียมงานผ่านไปอย่างรวดเร็วจนในที่สุดวันคริสมาสต์อีฟก็มาถึง ทั้งเวที อุปกรณ์ ฉากและเครื่องแต่งกายถูกจัดเตรียมไว้จนพร้อมหมดแล้ว ด้วยความร่วมมืออย่างแข็งขันของทุกคนในชั้นปี ตอนนี้จึงเหลือแค่การซ้อมใหญ่กับฉากและชุดที่จะใช้จริง
"แบคกี้อ่า.. นี่ขนาดยังไม่แต่งหน้านะเนี่ย สวยจริงๆอ่า" ลู่หานชมด้วยความจริงใจ ในขณะที่ช่วยนางเอกคนสวยแต่งตัว
"ชมหรอ? ฉันไม่เห็นดีใจสักนิดเลย" คนสวยทำหน้ามู่ทู่ใส่ ก็มันจริงนี่นา เขาเป็นผู้ชายนะ มันต้องหล่อสิ ถึงจะดี ไม่ใช่ชมกันว่าสวยแบบนี้
"แบคฮยอนอะ!" พยอนแบคฮยอนยกยิ้มน้อยๆก่อนจะหันไปมองตัวเองในกระจก ตอนนี้สภาพของเขาเหมือนเป็นเจ้าหญิงในนิยายเลย
"ว้าว! แบคฮยอนนายสวยมากๆเลยนะเนี่ย " มยองซูและซองยอลที่เดินเข้ามาเช็คฝ่ายคอสตูม อดที่จะชมในความสวยของตัวนางเอกไม่ได้ รวมไปถึง……
"วันนี้สวยจังเลยนะครับ" พระเอกเอ่ยชมด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำของเขา ถ้าแบคฮยอนไม่ได้ตาฟาด ดูเหมือนว่าใบหน้าหล่อเหลาจะขึ้นสีจางๆด้วย
" งั้นหรอ... อืม.. นายก็ดูดีนะ พูดตรงๆอยากใส่ชุดของนายมากกว่าเยอะเลย" พูดจบทั้งแบคฮยอนและชานยอลก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน เล่นเอาลู่หานงงเป็นไก่ตาแตก คนตากวางใช้ศอกกระทุ้งเพื่อนเหมือนอยากจะตั้งคำถาม แต่แบคฮยอนก็เพียงแค่ยิ้มบางๆเท่านั้น
"อ่า.. เดี๋ยวเริ่มซ้อมเลยแล้วกัน มีอะไรผิดพลาดจะได้แก้ทัน" เป็นคำสั่งจากปากคนเขียนบทที่ทำให้ทุกคนเตรียมพร้อมจริงจังกับงานอีกครั้ง
"สู้ๆนะแบคฮยอน.."
"นายก็เหมือนกัน"
การซ้อมใหญ่เริ่มต้นอย่างสมบูรณ์แบบเมื่อพระนางเริ่มสนิทกันมากขึ้นกว่าวันแรกๆที่เริ่มซ้อม การแสดงเป็นไปได้อย่างลื่นไหลงดงาม
แต่ว่า..
เมื่อม่านการแสดงปิดลง เหล่าสต๊าฟทั้งหลายต่างก็ปรบมือชื่นชมยินดี จะมีก็แต่ซองยอลที่ยังยู่หน้าเล็กน้อยก่อนจะตะโกนขึ้นมาว่า
"โดยรวมฉันว่าแสดงได้ดีมากเลยล่ะ แต่ตรงฉากเลิฟซีน.. มันยังแปลกๆอยู่ ถ้าวันจริงฟิลมันให้ก็ลองจูบกันจริงๆเลยก็ได้นะ.."
" ……!!!..... " เครื่องหมายตกใจไม่ได้ลอยอยู่แค่บนใบหน้าของคู่พระนาง แม้แต่ผู้กำกับยันคนจัดฉากยังอึ้งในข้อเสนอของคนเขียนบท
"มยองซู~" ซองยอลเดินเข้าไปลากแขนคนรักผู้จริงจังให้ไปเก็บของกลับบ้าน เช่นเดียวกับเพื่อนๆคนอื่น หลังจากที่ชื่นชมตัวเอกของการแสดงแล้วก็เตรียมตัวจะแยกย้ายเช่นกัน
"ลู่หานกลับยังไง?" เสียงใสเอ่ยถามเพื่อนรักในระหว่างที่อีกฝ่ายช่วยถอดชุดพะรุงพะรัง ทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
" อ่า.. รอกลับพร้อมคริส อีกเดี๋ยวคงมารับแล้ว "
..นั่นไง! เดาไม่เคยพลาด
"อือ.."
"แล้วแบคฮยอนล่ะ จะกลับยังไง?" ลู่หานย้อนถาม แต่ยังไม่ทันที่เพื่อนรักจะทันได้ตอบคำถามเสียงทุ้มของใครอีกคนก็เอ่ยแทรกขึ้นมาซะก่อน
"แบคฮยอนแต่งตัวเสร็จยัง จะกลับกันเลยไหม?" ลู่หานเบิกตากว้างขึ้นกว่าเดิม เขากับเพื่อนรักแยกกันไปรับผิดชอบงานคนละส่วนห่างกันแค่เกือบครึ่งเดือน
คนที่เกลียดขี้หน้าถูกเลื่อนเป็นเพื่อนแล้วหรอ?..
"กลับๆ แปบนึงนะ.. ลู่หานฉันกลับก่อนนะ"
"เดี๋ยวๆ.." เสียงหวานๆของเพื่อนรักไม่สามารถรั้งแบคฮยอนเอาไว้ได้เลย ลู่หานเห็นเพียงหลังไวไวของคนตัวขนาดใกล้กันที่วิ่งออกไปจนเกือบลับตา
"วันนี้นายไม่ต้องไปส่งฉันที่บ้านหรอกนะ.."
เสียงหวานบอกกับชานยอลเมื่อเขาทั้งคู่เดินออกมาจากรั้วโรงเรียนแล้ว หิมะตกเบาๆเหมือนเช่นเคย คนตัวสูงกว่าจึงรับหน้าที่กางร่มให้อีกฝ่ายเหมือนที่เคยทำ
"อ้าวทำไมล่ะ?"
"พอดีฉันอยากเดินดูงานคริสมาสต์ก่อนกลับบ้านหน่ะ.” แบคฮยอนบอกยิ้มๆ ชานยอลจึงยิ้มตาม
"ฉันก็ไม่ได้รีบอะไร.. ขอไปด้วยได้ไหม?"
" ก็เอาสิ " คำตอบรับที่เรียกรอยยิ้มกว้างๆบนใบหน้าหล่อเหลาก่อนที่มันจะกว้างขึ้นไปอีกเมื่อพยอนแบคฮยอนถอดถุงมือข้างนึงออกจากมือเล็ก
"อ่ะ.ใส่ซะสิ...มือนายจะแข็งตายซะก่อนที่เราจะได้ดูไฟ" ชานยอลรับถุงมือสีเหลืองอ่อนขึ้นมาสวมตามคำแนะนำของคนตัวเล็กกว่า
ถุงมือที่เคยใหญ่ในมือของเขากลับพอดีในมือของอีกฝ่ายทำให้แบคฮยอนต้องขมวดคิ้ว
"ขอบคุณ.. และขอโทษนะ.."
"หืม?"
ปาร์คชานยอลถือวิสาสะเอื้อมมือสัมผัสเบาๆที่มือข้างที่ปราศจากถุงมือของอีกฝ่าย คว้ามือนั้นเข้ามาซุกไว้กับกระเป๋าเสื้อโค้ชของเขา จับมือกันภายใต้ผ้าผืนหนา
ตึกตัก ตึกตัก
แม้อุณหภูมิภายนอกหนาวจนติดลบ แต่ร่างสองร่างที่เดินเคียงกันไปกับอบอุ่นขึ้นในใจอย่างน่าประหลาด
พยอนแบคฮยอนกลายเป็นเด็กอายุไม่กี่ขวบทันทีที่มาถึงงาน คนตัวเล็กวิ่งวนดูนู่นดูนี่ไปทั่วอย่างตื่นเต้นโดยมีผู้ปกครองอย่างปาร์คชานยอลเดินตามไม่ห่าง
สุดท้ายคนทั้งคู่ก็มานั่งพักเอาแรงอยู่หน้าต้นคริสมาสต์ประดับไฟมองดูความคึกคักของงานอย่างมีความสุข
"ชานยอลพรุ่งนี้เราต้องจูบกันจริงๆหรือเปล่า?" จู่ ๆ แบคฮยอนก็ถามขึ้นมาเล่นเอาคนถูกถามปั้นหน้าไม่ถูกได้แต่เสมองซ้ายทีขวาทีอย่างไม่กล้าตอบ
"ฮ่าๆ ฉันล้อเล่นน่ะ ไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนี้เลย"
คงไม่มีใครเคยบอกสินะว่าแบคฮยอนยิ้มสวยแค่ไหน สวยซะจนดึงดูดสายตาจนชานยอลไม่สามารถละสายตาไปไหนได้อีก
"แบคฮยอน.. ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?"
" ว่ามาสิ "
"แรกๆนายเหมือนไม่ชอบฉันเลย.. ทำไมนายถึงไม่ชอบฉันล่ะ?" สายตาของชานยอลบ่งบอกว่าเขาจริงจังกับคำถาม แบคฮยอนจึงครุ่นคิดก่อนจะตอบว่า
"ไม่รู้สิ.. คงอิจฉามั้ง นายหล่อ นายดูดี มีแต่คนชอบนายเยอะแยะไปหมด"
"ไม่เห็นจะน่าอิจฉาเลย.."
"หืม? ทำไมล่ะ?" เป็นแบคฮยอนเองที่นึกสงสัยในสิ่งที่อีกฝ่ายเกริ่นออกมา
"ก็.. คนที่ฉันชอบ เขาไม่ชอบฉันเพราะจุดนี้ไง"
สิ่งที่ชานยอลพูดทำเอาคนฟังอดรู้สึกไม่ได้ว่า.. เขากำลังถูกสารภาพรัก..
ตึกตัก ตึกตัก
"เอ่อ.. เรากลับกันดีไหม? เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงแสดงนะ ฮ่าๆ"
แล้ววันนั้นก็จบลงที่ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไป ทั้งที่ในใจยังมีเรื่องที่ค้างคา..
.
..
…
December 25 .. Christmas’s Day
" เร็วๆเข้า ! เอาชุดไปให้นักแสดงเร็ว ๆ ..."
" นี่ๆมีใครแต่งหน้าให้ซูโฮยัง"
" มีใครเห็นเห็นมงกุฎของเจ้าชายหรือเปล่า? "
ห้องแต่งตัวนักแสดงแลดูวุ่นวายน่าดู ทั้งๆที่เมื่อวานก็ยังเป็นระเบียบดี อาจจะเพราะทุกคนกำลังตื่นเต้นมากไปหน่อยจนลนลานไปหมด
พยอนแบคฮยอนในชุดกระโปรงสีหวานฟูฟ่อง ขับผิวให้เจ้าตัวดูขาวผุดผ่องน่ามอง คนตัวเล็กโดนเพื่อนสนิทจับนั่งนิ่งเป็นหุ่นอยู่เนิ่นนาน สาดเครื่องสำอางใส่ใบหน้าเรียวแบบจัดเต็ม
......เนรมิตเด็กน้อยผู้น่ารักให้เป็นเจ้าหญิงผู้เลอโฉมอย่างสมบูรณ์แบบ......
"เรียบร้อย" แบคฮยอนค่อยๆลืมตาขึ้นเพ่งมองตัวเองในกระจกอย่างตกตะลึง ทึ่งในความสามารถของเพื่อนตัวเอง
"สวยใช่ไหมล่ะ?"
"หืม! สวยมากๆเลย" ไม่ใช่เสียงชมตัวเองของแบคฮยอน แต่เป็นเสียงของเพื่อนคนอื่นที่กรูกันเข้ามาชื่นชมนางเอกซะจนใบหน้าหวานๆขึ้นสีจาง
"นี่!.. ก่อนขึ้นแสดงอย่าลืมถอดถุงมือนะ เอ๊ะ?! ของใครอะ? ทำไมมันดูใหญ่กว่ามือแบคกี้เยอะเลย" แบคฮยอนก้มลงมองที่มือของตน.. ถุงมือสีเหลืองคู่ใหญ่ที่เขายังใส่ติดตัวไม่ห่าง
"ไม่รู้สิ.. มีใครก็ไม่รู้เอามาวางไว้บนกระเป๋าฉันเมื่อหลายวันก่อน"
"นึกว่าของชานยอลซะอีก" ลู่หานแซวพร้อมรอยยิ้มรู้ทัน แต่ยังไม่ทันที่คู่ซี้จะได้ต่อความอะไรอีก เจ้าของชื่อที่ถูกนินทาอยู่ก็โผล่หน้าเข้ามาให้ใครบ้างคนต้องใจสั่น
"ลู่หาน.. ฉันทำผมมาแบบนี้ใช่แบบที่นายต้องการหรือเปล่า ไม่มั่นใจเลย"
พระเอกของการแสดงวันนี้ในชุดเจ้าชายเต็มยศ หยุดลมหายใจของคนทั้งห้องได้แทบจะทันที เส้นผมหยิกฟูเหมือนตัวตลกตามสวนสนุกในความคิดของพยอนแบคฮยอนถูกยืดจนกลับมาตรงตามธรรมชาติ ผมสีบรอนซ์ถูกย้อมกลับมาเป็นสีน้ำตาลเข้ม เล็มให้เข้าทรงตามรูปศีรษะทุยสวย
ปาร์คชานยอลคนใหม่ที่แม้เจ้าตัวยังออกจะเคอะเขินอยู่บ้างกำลังทำให้แบคฮยอนมองตาค้าง ยอมรับในใจว่า วันนี้ชานยอลหล่อแบบไร้ที่ติจริงๆ
"เลิศที่สุด! มานั่งตรงนี้มา ขอฉันโบกแป้งกับจัดทรงนิดหน่อยก็ใช้ได้แล้ว" ลู่หานปรบมืออย่างดีใจพลางดึงมือคนตัวสูงกว่ามากให้มานั่งลงข้างๆเพื่อนรัก ก่อนที่ตนจะหายไปหาอะไรไม่รู้ทิ้งพระนางให้มองตากันค้างๆ
"เอ่อ.. แบคฮยอนสวยมาก" เสียงทุ้มเป็นคนเปิดบทสนทนาก่อน ดวงตาคมคายที่ทอดมองมาอย่างจริงใจ ทำให้แบคฮยอนรู้สึกเขินคำพูดของร่างสูงมากกว่าคำชมของคนอื่น ๆ
"ขอบใจ.. เอ่อ.. ฉันชอบผมทรงนี้ของนายนะ เข้ากับนายดี"
"ขอบใจ.. ผมแบคฮยอนก็เข้ากันดีนะ" ชานยอลยิ้มตาหยีเมื่อโดนอีกฝ่ายชมกลับ
"วิกผมยาวเนี่ยนะ.. หนักจะตาย" แบคฮยอนจับปลายผมที่ดัดเป็นลอนทำหน้ามู่ทู่ แต่แล้วคนทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
"วันนี้สู้ๆนะ.. ชานยอล"
"อืม.. แบคฮยอนก็เหมือนกันนะ"
บัตรชมการแสดงพิเศษของนักเรียนไฮสคูลปีสามขายดีเป็นเทน้ำเทท่า เพราะใครๆต่างก็อยากมาดูหนุ่มฮอตทั้งสองของโรงเรียน ทั้งพยอนแบคฮยอนและปาร์คชานยอลก็ไม่ทำให้ผู้ชมผิดหวัง คนทั้งคู่แสดงเข้าขากันอย่างไม่น่าเชื่อ
เจ้าหญิงร่างบอบบางผู้แสนงดงามกับเจ้าชายผู้เข้มแข็งและสง่างาม
ฉากเปิดตัวที่เรียกเสียงกรี๊ดดังระงม เรื่อยไปจนถึงฉากแรกที่พบกัน ฉากเต้นรำ และฉากอื่นๆ คนดูรู้สึกราวกับว่าทั้งพระเอกและนางเอกเป็นตัวละครในเรื่องจริงๆอย่างไม่น่าเชื่อ
โดยเฉพาะฉากสุดท้ายที่คนทั้งคู่กอดกันอยู่กลางเวที บีบหัวใจของคนดูได้อย่างยิ่งยวด
แต่ที่ไม่มีใครล่วงรู้..
หัวใจของนักแสดงสองคนกำลังเต้นรัวและบีบคั้นไม่แพ้กัน
"ข้ารักเจ้าเหลือเกิน.. และข้าคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเจ้า" แบคฮยอนพูดบทของตนอย่างคล่องแคล่ว แต่อีกคนกลับไม่ยอมต่อบทเหมือนอย่างที่ซ้อมไว้
ชานยอล.. พูดสิ..
แบคฮยอนขยับปากเบาๆส่งสัญญาณให้คนตัวสูงกว่า ในขณะที่เพื่อนๆสต๊าฟข้างเวทีกำลังลุ้นจนนั่งแทบไม่ติด
เกิดอะไรขึ้นกับชานยอล..
".. ผมก็รักคุณ.."
แบคฮยอนเบิกตากว้างไม่ได้ทำตามบทแต่เพราะชานยอลกำลังนอกบท!
"ผมรักคุณมาตั้งนานแล้ว.. อาจจะตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันตอนปฐมนิเทศ"
คนทั้งห้องประชุมกำลังกลั้นหายใจกับฉากสารภาพรักสดๆ
"ชานยอล.. นายทำบ้าอะไร" ปากบางขยับพอเป็นคำให้อีกฝ่ายอ่านปากได้ คนตัวเล็กขยับกายไปมาอย่างลุกลี้ลุกลน ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีจางอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อไม่มีประกายล้อเล่นในดวงตาคมคายของอีกฝ่าย
"พูดความจริง.."
".." แบคฮยอนตั้งท่าจะลุกหนี แต่มือแกร่งก็คว้าเข้าที่ข้อมือบาง หยุดการเคลื่อนไหวของคนตัวเล็กได้อย่างชะงักงัน
"ได้โปรด.. เป็นแฟนกันนะ"
เสียงพูดคุยอืออึ้งไปทั่วอย่างตกตะลึง ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นงุนงง เมื่อพระเอกของเรื่องกลับมาเล่นตามบทอีกครั้ง ในใจของผู้ชมจึงเข้าใจเอาเองว่า..
คงเป็นฉากเซอร์ไพรส์ของเรื่อง..
ม่านกำมะหยี่สีแดงถูกชักปิดลง หลังการแสดงจบลง เสียงชื่นชมของคนดูไม่สามารถเรียกความสนใจจากเพื่อนๆได้เท่าการหายตัวไปอย่างรวดเร็วของคู่พระนางทิ้งไว้เพียงชุดที่ถูกถอดเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว
คำตอบสำหรับคำถามนั้น ? .
ดูจากมือเปลือยเปล่าที่กอบกุมกันไว้ระหว่างวิ่งออกจากรั้วโรงเรียน ส่วนมืออีกข้างของคนทั้งคู่สวมทับไว้ด้วยถุงมือสีเหลืองแบบเดียวกัน
คริส ลู่หาน มยองซู และ ซองยอล ที่วิ่งออกมาตาม ยืนมองสองคนที่จู่ ๆ ก็ทิ้งละครเวทีไปซะงั้น ดีว่าละครจบลงไปแล้ว ไม่งั้นคงต้องหาข้อแก้ตัวกับคนดูให้วุ่นวาย ทั้งสี่ต่างมองหน้ากันเหลอหลา สุดท้ายต่างหัวเราะกันออกมา แล้วสรุปกันได้ว่าไม่ตามไปขัดขวางความสุขของคนกำลังอินเลิฟน่าจะดีกว่า ยังไงวันนี้ก็วันคริสมาสต์แล้ว ขอไปฉลองกับคนรักให้สนุกสุด ๆ เลยแล้วกัน แล้วทั้งสี่ก็เดินหันหลังกลับเข้าไปในหอประชุมอีกครั้ง
คงเหลือไว้เพียงแต่เสียงหัวเราะสดใส ที่ดังแว่วมาจากคู่รักคู่ใหม่ที่หลาย ๆ คนต้องอิจฉา
May the festive season of Christmas
make our relationship grow stronger and longer.
I want to live all the Christmas' of my life with you .
Merry Christmas to you.
TALK <3
เป็นตัวตั้งตัวตีโปรเจคนี้ แต่กลับงานล้นมือ แต่งฟิคไม่ทัน T___T มีพล็อตแต่ไม่มีเวลา และ ไม่มีสติ 5555
เลยไหว้วานน้องสาวคนเก่ง Luckionly ให้ช่วย ซึ่งงานนี้ถ้าไม่ได้น้องสาวคนนี้ คงไม่มีฟิคลงแน่ ๆ แซ๊ดดดดดด
ยังไงขอบคุณมา ณ โอกาสนี้นะคะ แล้วก็ขอให้มีความสุขกับฟิคเรื่องนี้ และ ทุกๆ เรื่องในโปรเจคของเรา ^^
สุขสันต์ทิงเกอเบลล์วันคริสมาสต์ค่า <3
ความคิดเห็น