คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ ๑ '
บทที่ ๑’ จุดเริ่มต้น…ฉันคือคนที่ใช่เหรอ!
กร๊อบ...
ฉันกัดคุกกี้ชิ้นเล็กที่อยู่ในมือพร้อมกดรีโมทโทรทัศน์เปลี่ยนช่องนู้นนี้หลายที ไม่มีอะไรให้ทำเลยหรือยังไงนะรายการทีวีสมัยนี้มีแต่ข่าวการเมืองปรัมปราเรอะ พวกรายการการ์ตูนช่องเก้าทำไมต้องมีเฉพาะวันเสาร์-อาทิตย์ด้วยล่ะ แถมยังฉายเฉพาะช่วงเช้าอีกแล้วถ้าฉันตื่นสายก็เป็นว่าอดดูน่ะสิ - -*
สวัสดีทุกท่านฉันชื่อ’มายด์’สาวน้อยชีวิตอาภัพที่คิดว่าโลกนี้มันน่าเบื่อคนหนึ่งล่ะ อะไรๆก็ไม่เคยได้ดั่งใจในทุกๆครั้ง ตัวเองเคยคิดว่าโลกไซเบอร์มันดีกว่าความเป็นจริงแต่ตอนนี้ต้องเริ่มคิดใหม่แล้วล่ะว่าโลกแห่งความจริงมันดีกว่าเยอะเลย
ฉันสวมเสื้อโค้ทตัวหนา สวมรองเท้าบูทหนังอย่างดีก่อนออกจากบ้านฤดูหนาวได้มาเยือนแล้วหิมะก็เริ่มตกปรอยๆแล้วด้วย ท่านไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมหิมะจึงตกในประเทศไทย ก็นี่มันพุทธศตวรรษที่เท่าไหร่แล้ว มันก็คงต้องมีการพัฒนาสักหนึ่งในสองก็ยังดี
ถึงเห็นเราเป็นอย่างนี้แต่ก็เป็นพวกโอตาคุเหมือนกันนะ การ์ตูนที่ฉันชอบดูในหลายๆเรื่องมักจะเอามาจิ้นเป็นเรื่องราว ก่อนจะนำมาแต่งในเว็บเด็กดีดอทคอม แต่ไวรัสกินทั้งเครื่องเล่นฟิคที่แต่งมานานหายวับไปกับตา หลังจากนั้นก็เลยไม่คิดที่จะแต่งอีกเลยล่ะ
ฉันมีพี่สาวอยู่คนหนึ่ง เธอชื่อ’วาล์ว’เป็นพี่สาวในโลกไซเบอร์ เป็นคนแรกที่ฉันเปิดใจคุยด้วยเลยละ และดูเหมือนพี่แกก็เปิดใจจะคุยกับฉันเหมือนกัน ประมาณว่าเปิดอกคุยกันก็ได้ล่ะมั้งถือว่าสนิทที่สุดในโลกแห่งนี้เลย
“อ๊ะ! นั่นมัน...”ฟิคเกอร์รีบอร์นรุ่นลิมิเตดนี่นา มันมาวางแผงในประเทศไทยแล้วเหรอ ลืมบอกไปเราเป็นพวกโอตาคุการ์ตูนรีบอร์นน่ะนะ ตัวละครที่ชอบที่สุดเหรอ...อืม คงเป็นซาวาดะ สึนะโยชิล่ะมั้ง เท่ดี -_-; ...
พุทธศตวรรษนี้อาเชียนได้รวมเป็นหนึ่งกันแล้ว รู้ตัวกันหรือเปล่าในแถบตะวันออกได้ทำสัญญาการค้า การลงทุนกันแล้วนะหลายคนคงเบื่อๆแล้วล่ะสิที่ฉันมัวแต่บรรยายเรื่องชีวิตประจำวันอยู่อย่างนี้ซ้ำไปมาจนอาจเผลอคิดไปแล้วว่า ‘อีนี่มันบ้าไปแล้วเหรอไงวะ มาบ่นอะไรให้ฉันฟังเนี่ย’
ฉันแค่อยากจะสื่อว่าตัวเราเป็นพวกมองโลกในแง่ตรงข้ามเสมอนั่นล่ะ เพราะในชีวิตนี้ไม่มีอะไรที่ได้ดั่งใจไปซะหมดหรอก...
มายด์เหลือบตาไปมองซอกตึกร้างเล็กๆแห่งหนึ่งอย่างสนใจก่อนจะเดินเข้าไปด้วยความเคยชินมันเป็นเพียงสถานที่ที่ดูน่ากลัวอย่างหนึ่ง แต่พอลองเข้าไปหลายๆครั้งแล้วร่างกายคงปรับสภาพได้แล้วล่ะมั้ง
ตึกร้างบริเวณนี้มีข่าวลือมากมายอย่างมีคนฆ่าตายกันบ้าง ผีเฮี้ยนอย่างนู้นอย่างนี้ แต่เข้ามากี่ทีก็ไม่เห็นจะเจอมันเลย คนหลายๆคนคงคิดหวาดกลัวเป็นตุเป็นตะกระมัง ฉันมองซ้าย มองขวาก่อนจะเดินตรงไปตามความสนใจเดินไปเรื่อยๆจนถึงทางตัน มายด์ถอนหายใจน้อยๆพร้อมหันหลังเพื่อเดินกลับ
พลั่ก!!
“โอ๊ย! นี่มันอะไรกันเนี่ย”ฉันสบถออกมาเบาๆก่อนจะลูบคางตัวเองที่ช้ำนิดหน่อย
“เปลือกกล้วยเนี่ยนะ =__=”
'สวัสดีสาวน้อย...'
เสียงประหลาดดังก้องในสมอง เสียงทุ้มนุ่มแบบนี้คุ้นๆอยู่เหมือนกัน คล้ายกับจีอ๊อตโต้ในการ์ตูนเลยเนอะ แต่มันจะเป็นไปได้ไงล่ะ ฉันปรายตาไปมองทางด้านซ้ายของตัวเองมันเหมือนกับแรงดึงดูดแสนประหลาดให้เราหันไปสังเกตมันได้
'เธอคือคนที่ใช่'
สิ่งที่เห็นมีลักษณะเล็กเหมือนรูหนู แต่กลับเป็นประตูคล้ายอลิสในแดนมหัศจรรย์ ประตูมันได้เปิดออกทีละนิดต่อหน้า แสงสว่างสีขาวทำให้รู้สึกแสบตาไม่น้อยก่อนที่ฉันจะถูกดูดเข้าไป...
สิ่งสุดท้ายที่ฉันเห็น...
คือภาพไอ้เจ้าจีอ๊อตโต้โบกมือรำลาพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่!
ถ้าฉันออกไปได้จะฆ่านายคนแรกเลยโว้ย!!! =[ ]=
—————————
PS.อันนี้พล่ามถึงชีวิตประจำวันของนังไวรท์มัน แต่งเพื่อระบายไม่ชอบก็ปิดไม่ต้องมาด่า = =;
แต่ที่แต่งเนี่ย มันคือจุดเริ่มต้นของการสัมภาษณ์น่ะน้า~>O< ฮิ้ว~!!
ความคิดเห็น