รักง่าย ๆ

ลำดับตอนที่ #4 : จะจีบแล้วนะ

ถ้าการว่ายน้ำคือเรื่องที่แมวทุกตัวไม่อยากทำ การจีบสาวก็คือสิ่งที่วอนไม่เคยปรารถนาจะทำเลย เพียงเพราะในใจของวอนยังมีภาพอดีตที่เขาเองไม่อยากจำ หากวันนั้น เขาไม่ทำ วันนี้เขาคงมีความสุขไปแล้ว

ป้ายรถเมล์ 16.30 น.

                    “ไอ้วอนเพื่อนรัก กูอยากบอกมึงว่า ถ้ามึงคิดจะจีบสาวสักคนหนึ่ง สิ่งแรกที่มึงควรรู้คือ มึงต้องหล่อเหมือนกู”  คุนหมิงพูดพลางเอามือเสยผม

                    “ไอ้เหี้ยตี๋ ถ้ามึงจะบอกว่าตัวเองหล่อสิ่งแรกที่มึงควรรู้คือ มึงต้องหัดส่องกระจก” กอล์ฟย้อน

                    “พวกมึงว่าน่ารักป่ะ กูเจอน้องเค้าตอนที่กูมาสายว่ะ คอโคตรนุ่มเลย” วอนบอกเพื่อน

                    “ไอ้วอน แม่งโรคจิต ไปยุ่งอะไรกับคอนน้องเค้า มึงเนี่ยชั่วจริง ๆ ” เอกแซว

                    “พวกมึงเชื่อในพรหมลิขิตมั้ย”

                    “ม่ายยย... เชื่อออ...” ทุกคนตอบ

                    “พรุ่งนี้กูจะมาสายอีก จะได้เจอน้องเค้า พวกมึงคอยดู ก็จะเอาเค้ามาเป็นแฟนกูให้ได้” วอนทำหน้าจริงจัง

                    “เรื่องของมึงเถอะ แต่กูเชื่อว่า รถเมล์คันหน้าเนี่ยจะพามึงกลับบ้านไปนอนฝันถึงน้องเค้าได้ ไปได้แล้ว ไอ้ปัญญาอ่อนเอ๊ย” เอกบ่นกับวอน

                    “กูไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” วอนรีบวิ่งขึ้นรถเมลล์ ตามหลังนักเรียนหญิงสองสามคนที่ขึ้นไปก่อน

                    “พวกมึงเห็นใช่ป่ะ ” กอล์ฟถามเพื่อน

                    “กางเกงใน ป้าเสื้อเหลืองอ่ะนะ” คุนหมิงตอบโดยไม่คิด

                    “ไอ้ตี๋บ้ากาม ” กอล์ฟตบหัวไปหนึ่งที “น้องคนนั้นขึ้นรถคันเดียวกับไอ้วน หรือว่าพรหมลิขิตวะ กูว่าพรุ่งนี้สนุกแน่ว่ะพวกมึง ไอ้วอนต้องมีเรื่องเล่าเช้านี้แน่ ๆ เลย ”

……………………..

บนรถเมล์

                    “ชิดในหน่อยครับน้องผู้ชาย เบาะว่างนั่งด้วยครับ พี่ผู้หญิงครับ เด็กนั่งตักครับ”

                    เสียงกระเป๋ารถเมล์พูดคำพูดเดิม ๆ ทุก ๆ วัน แต่ก็เหมือนว่าผู้โดยสารไม่เคยได้ยินเสียง ๆ นี้เลย วอนเองก็ไม่อยากสนใจ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือ ใส่หูฟังฟังเพลงเพื่อตัดเสียงการจราจรของเมืองหลวงออกไป แต่ไม่ทันที่จะกดเลือกเพลงสายตาของเขาก็ต้องหยุดชะงักทันที หัวใจเต้นแรง เขาไมอยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

                    “ เฮ้ย !!”

                    “เฮ้ยไรน้องชาย อ้อนตีนเหรอ” กระเป๋าแซว

                    “เปล่า...ครับ” วอนพูดก่อนกลืนน้ำลาย ภาพที่ทำให้วอนตาค้าง คือ ป้าเสื้อเหลืองคนหนึ่งที่นั่งหวอออกตลอดทาง วอนอยากจะเดินไปบอกเธอเหลือเกิน ไม่ใช่เพราะอายแทนนะ แต่เพราะวอนสงสารคนที่ต้องทนมองเห็นภาพที่น่าเกลียดภาพนี้ แต่ไม่ทันที่วอนจะคิดต่อ ป้าแกก็ลุกไปกดออดลงป้ายนี้พอดี แต่ภาพต่อมากลับทำให้วอนหัวใจแทบหยุดเต้นอีกครั้ง น้องใบหม่อนนั่งที่นั้นแทนป้าเสื้อเหลือง

                    “จะยืนหล่ออีกนานมั้ยครับเพ่ ไม่จ่ายตังเปี้ยวเหรอ” กระเป๋าหน้าโหดถามวอน

                    “ 2 คนครับ น้องผู้หญิงข้างหน้าอีกคนนึง” วอนยื่ยแบงค์ยี่สิบเก่า ๆ ให้กระเป๋ารถเมล์

                    เขาไม่รู้ตัวเลยว่า เขาจ่ายเงินให้น้องใบหม่อนทำไม มันจะหน้าเลียดมั้ย น้องจะโกรธมั้ย วอนไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่เบาะตรงนั้น

                    “พี่คะ นี่ค่าโดยสารค่ะ” สาวน้อยหน้าตาน่ารักยื่นเหรียญให้กระเป๋า

                    “ตายห่า”  วอนอุทานเสียงดังจนทุกคนหันมามองวอน เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรจึงรีบกดออดทันที

                    “จ่ายแล้วครับ น้องผู้ชายคนนั้น.. ” กระเป๋าชี้ไปหลังรถ “อ้าว ไปไหนแล้ววะ นั่นเหละเค้าจ่ายให้น้องแล้วครับ”

                    “ ค่ะ” สาวน้อยยิ้มตาหยี “ใครวะ แม่ง....” ใบหม่อนบ่นก่อนจะเขยิบไปนั่งเบาะด้านใน แล้วรับโทรศัพท์

                    “ค่ะ แม่ หนูบอกแม่แล้วไงว่าวันนี้มีสอบคหกรรม ไม่ได้เถลไถลที่ไหนเลย เนี่ยอยู่บนรถแล้ว อีกสองป้ายคะ” สาวน้อยทำหน้างอ “ไม่มีใครมาส่งหรอก บ้าเหรอ ใครเค้าจะมาส่ง อยู่ก็ไกล แค่นี้นะ คนแก่ขี้บ่น” ใบหม่อนยิ้มแก้มปริ ที่แอบแซวแม่ได้ ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างรถเมล์ มองภาพการจราจรที่ติดไม่ขยับเลย

                    บนใบหน้าที่ใส ๆ ของเธอ ใบหม่อนคือเด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่สนุกไปวัน ๆ เธอคือภาพสะท้อนของเด็กสาวทั่ว ๆ ไป เธอไม่ใช่ดาวโรงเรียน ไม่ใช่คนเรียนเก่ง แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ทุกคนจำเธอได้ คงจะเป็นรอยยิ้ม แล้วก็การที่เธฮคุยอย่างเป็นกันเองกับทุก ๆ คนมากกว่า แต่เธอจะรู้มั้ยนะ ว่า นับจากวันนี้ ชีวิตของเธอจะไม่เหมือนเดิมแล้ว

...................

                    “มึงอยู่ไหนวะ จะเข้าแถวแล้ว” กอล์โวยวายใส่โทรศัพท์        “ไอ้วอน มึงอย่าปัญญาอ่อนดิ มึงเดินเข้ามาเลย เดี๋ยวก็สายหรอก เออเร็ว ๆ เลย แค่นี้นะ”

                    “เมื่อเช้ามันมาพร้อมกู แต่มันบอกว่ามันจะไปซื้อของกูเลยเข้ามาก่อน” เอกบอกเพื่อน ๆ

                    “เฮ้ย !! ไอ้วัฒน์ เห็นไอ้วอนป่ะ ”

                    “พี่วอนเหรอครับ เห็นอยู่ร้านข้าวหน้าโรงเรียนครับ ผมถาม เค้าบอกว่ารอเพื่อนอยู่”

                    “แม่งบ้าว่ะ เออ ๆ ขอบใจมาก ” กอล์ฟบอกรุ่นน้อง “กูว่าช่างมันเถอะ เราไปเข้าแถวเถอะ”

                    ไม่มีใครอยากเชื่อว่าวอนจะทำจริง ๆ เขายืนเฝ้าหน้าโรงเรียนตั้งแต่ 6 โมงครึ่ง ถึงแปดโมง เพียงเพราะต้องการเจอน้องใบหม่อนแค่นั้น

หน้าโรงเรียน

                    “ไม่ทันแล้ว......” เสียงที่วอนรอคอยลอยมาตามสายลม

                    “หยุด !!! หยุดทุกคนเลย พวดมาสาย เข้าแถวพิเศษห้ามขี้โกงครับ” ยามอ้วนกันแถวพิเศษ

                    “แก เมื่อวานฉันนั่งรถฟรีโว้ย ใครไม่รู้ออกค่ารถให้”

                    “ฮรึ่ม !!” วอนกระแอมจนใบหม่อนหันมามอง

                    “พี่พสุธา มาสายอีกแล้ว ฮ่า ๆๆๆ โดนตีก้นแน่ ๆ”

                    “……” วอนไม่กล้าแม้จะมองหน้ารุ่นน้องคนนี้

                    “ฉันว่านะแก คนที่ออกค่ารถให้แกต้องเป็น พี่ยุทธแน่ ๆ เลย ยัยนกบอกว่าพี่ยุทธเค้าชอบแกอยู่” นักเรียนหญิงผิวคล้ำพูดกับใบหม่อนพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย

                    “ยุทธไหน !!!!” วอนถามเสียงดุ (แล้วไปยุ่งอะไรกับเค้าเนี่ย)