รักง่าย ๆ

ลำดับตอนที่ #2 : สาวน้อยคนนั้น

         ณ ห้องปกครอง วอนเดินผ่านประตูบานเลื่อนเข้ามา เขาพบว่า เครื่องปรับอากาศของห้องนี้ช่างทำงานดีเหลือเกิน ไม่รู้ว่า เขาหนาวเพราะแอร์ หรือว่า เขาหนาวเพราะเดินตามหลัง อาจารย์ปานจิตอยู่

         “เอานี่ไปให้อาจารย์ชิดชนกที่ห้อง 332 บอกว่าครูฝากให้เอามาให้” อาจารย์ปานจิตสั่ง

         ครู....เหรอ วอนแทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินสรรพนามแทนตัวเองนี้จาก อาจารย์ที่ใคร ๆ ว่าดุที่สุดในโรงเรียน เพราะเขามักจะได้ยินอาจารย์ปานจิตพูดว่าฉันแทนตัวเองเสมอ

         “เอ้า ยังจะยืนเก๊กหล่ออีก ฉันน่ะ 48 แล้วนะ ไม่หลงเสน่ห์เธอหรอก ไป๊ ไปได้แล้ว ”

         “ครับผม”

         ระหว่างเดินจากห้องปกครองไปห้อง 332 วอนรู้สึกว่า เขาไม่รู้สึกกลัวอาจารย์ท่านนี้อีกแล้ว โดยที่เขาก็ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไร หรือเพราะคำว่าครูที่ออกมาจากปากของเธอ ขณะที่คิดอะไรเพลิน ๆ สายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่ นักเรียนชายผิวคล้ำตัวใหญ่คนหนึ่งซึ่งดูเหมือนว่าจะรู้จักกับวอนเป็นอย่างดี

         “เฮ้ย ! ไอ้วอน ยังไม่ไปเรียนเหรอ ไปห้องน้ำกับกูหน่อยดิ”

         “เหี้ยป้อม มึงยังไม่เลิกอีกเหรอ สาธุขอให้มึงเป็นมะเร็งตาย ”

         “ไอ้ห่า มวนสุดท้ายแล้ว กูกะว่ากูจะเลิกอยู่แล้ว” เด็กตัวใหญ่สวนทันที

         ทั้งสองคนเดินตรงไปหลังโรงเรียน ซึ่งเป็นห้องน้ำชาย ตอนนี้เป็นเวลาที่นักเรียนเพิ่งขึ้นห้อง แต่มีนักเรียนชายบางคนยังคงแอบมานั่งอมควันในห้องน้ำ ภาพที่วอนเห็นแม้จะเป็นภาพที่ไม่สวยงาม แต่มันก็เป็นภาพที่เห็นจนชินตา บางครั้งเขาเองก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าอาจารย์จับพวกสูบบุหรี่ไล่ออกทุกคน ป่านนี้ทั้งโรงเรียนคงเหลือนักเรียนชายไม่กี่คนแน่

         “เอาป่าวพี่วอน ” เด็กนักเรียน ม.3 คนหนึ่งยื่นมวนนิโคตินมาให้เขา วอนสังกตเห็นรอยสักที่ข้อมือของรุ่นน้องเขียนว่า เก๋ คาดว่าจะเป็นชื่อแฟนสาวของเด็กคนนี้

         “มึงสูบไปเหอะ กูไม่เอาว่ะ ขอให้ตายวัย ๆ นะ” วอนแซวรุ่นน้อง

         “เออ กูว่าจะถามอยู่เชียวมึงจะเอาอะไร ไปไหนวะ” ป้อมถาม พลางพ่นควันออกมาเป็นวงกลมคล้ายโดนัท

         “ปานจิต แม่งใช้กูเอาไปให้ชิดชนก อะไรก็ไม่รู้”

         “ปานจิตแม่งโหด เมื่อวานน้องกูบอกว่ามันไปซอยผมมา ปานจิตเห็นจับตัดซะสั้นโคตร กูเห็นทีแรกนึกว่ามารูโกะจัง ฮ่ะ ๆ โคตรอุบาทว์เลย” ป้อมพูด ก่อนจะถุยน้ำลายลงบนพื้นห้องน้ำ

         “เออ.. ไอ้วัฒน์ มึงอยู่ ม.4 ห้องไรวะ” วอนหันไปถามนักเรียนชายคนหนึ่งที่ผมแหว่งเพราะโดนกร้อนมา

         “ห้อง 6 พี่มีไร เหรอ”

         “มึงรู้จักเด็กคนนึงมั้ยที่น่ารัก ๆอ่ะ กูไม่แน่ใจว่าห้องอะไรว่ะ”

         “น้องอ๊อฟ ชัวร์ สวย ใส น่ารัก น่าทะนุถนอม 4/2 ” วัฒน์ตอบพลางทำหน้าเคลิ้ม

         “ 4/2 เหรอ ” วอนพูดเบา ๆ “เฮ้ยกูไปก่อนนะ เดี๋ยวปานจิตเล่นกู”

         วอนเดินออกจากห้องน้ำมาประมาณ 10 เมตรก่อนจะหันกลับไปมองห้องน้ำอีกครั้ง เขาเห็นควันที่ลอยออกมาจากห้องน้ำชายแล้วรู้สึกหมั่นไส้ จึงตะโกนกลับไปว่า

         “เฮ้ย ! พวกมึงทุกตัวเลย ปานจิตมาโว้ย !” พูดจบเขาก็หัวเราะ เพราะนักเรียนชายเกือบสิบคนวิ่งออกจาห้องน้ำพร้อมกันโดยไม่สนใจใครรุ่นพี่รุ่นน้อง

.............

         หน้าห้อง 332 วอนยืนอยู่และมองเข้าไปในห้อง เห็นนักเรียนชั้น ม.4 กำลังเรียนวิชาภาษาไทยอยู่ และที่หน้าห้องมีหญิงชราที่หน้าตาของหล่อนเหี่ยวเหมือนส้มสายน้ำผึ้งที่ไม่มีใครกินถูกปล่อยทิ้งไว้ 2 อาทิตย์

         “มาหาใครจ๊ะพ่อ” หญิงชราทัก

         “อาจารย์ปานจิตให้ผมเอาไอ้นี่มาให้ จารย์ครับ” วอนยื่นถุงกระดาษให้อาจารย์ชิดชนก ก่อนจะแอบกวาดสายตาไปทั่วห้องเหมือนมองหาใครสักคนอยู่

         “จารย์ครับ นี่ห้องไรเหรอครับ”

         “จะทำไมล่ะ เหล่ใครอยู่ล่ะ” อาจารย์แซว “4/2 ห้องนี้ชั้นเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา อย่ามายุ่งเชียว รู้มั้ย ไปเรียนได้แล้ว ยังจะมองอีก”

         วอนกวาดสายตาอีกครั้งก่อนจะหันกลับมา ราวกับว่าเขาไม่พบใครที่เขามองหา เขาเดินออกจากห้อง 332 ไปตามระเบียง ลงบันไดไปชั้น 2 เพื่อไปเรียนคณิตศาสตร์ต่อ

         “ ไม่ทันแล้ว !! ว้าย !” นักเรียนหญิงคนหนึ่งวิ่งจนกับวอนเข้าอย่างจังตรงมุมบันได ทำให้กระเป๋าเคียงที่ถือมาหล่นลงตรงหน้าวอนพอดี

         “ ขอโทษค่ะ พี่ คือพอดีว่าหนูรีบค่ะเดี๋ยวชิดชนกฆ่าเอาค่ะ” สาวน้อยแก้ตัว พร้อมกับเสยผมที่ลงมาปิดตา “ เอ้า นี่มันพี่คนที่สก็อตจัมพ์ข้างหนูนี่ พี่ชื่ออะไรนะ พี่พสุธาใช่มั้ย หนูจำได้นะ”

         “แล้วน้องก็ชื่อ กัง...กังอะไรวะ อ๋อ....กังวานใช่ป่ะ” วอนยิ้มกว้าง

         “กังวานบ้านป้าพี่ดิ หนูชื่อกังสดาล เออพี่หนูขอโทษนะที่ชนพี่ หนูไปเรียนแล้วนะ บ๊ายบาย” นักเรียนหญิงรีบวิ่งเข้าห้อง 332 โดยที่วอนมองเธอไปตลอดจนสังเกตเห็นว่ากิ๊บติดผมของเธอเบี็้ยวนิด ๆ

ก่อนที่วอนจะเดินลงบันไดต่อไป เขาเห็นกระเป๋าเคียงของเด็กหญิงตกอยู่ที่บันไป จึงก้มลงไปหยิบ และจะเดินเอาไปคืน แต่เผอิญว่า

         “วอน จารย์สร้อยให้มาตาม บอกว่าแกต้องไปสอบ ที่อาทิตย์ที่แล้วแกไม่มาเรียน เอ้านี่เฉลย เราทำไว้ให้ ได้ 20 เต็ม รีบ ๆ ไปเลยนะ” นักเรียนหญิงชั้น ม.6 หน้าตาน่ารักคนหนึ่งบอกวอน

         “โอเคเดี๋ยวไปนะเจน แป๊บนึงเดี๋ยวเราเอา......”

         “ยังจะลีลาอีก ไปสอบก่อน มานี่เลย ไอ้บ้าเอ๊ย” เจนฉุดมือวอนวิ่งลงบันไดไปด้วยความรีบร้อน แม้รู้ว่าจะต้องไปสอบแต่ใบหน้าของทั้งวอนและเจนกลับมีรอยยิ้มแฝงอยู่เหมือนกัน จะต่างกันก็ตรงที่ เหตุผลที่ทำให้ทั้งคู่ยิ้มมันคนละเรื่องกัน