รักง่าย ๆ

ลำดับตอนที่ #1 : ปานจิต

ตอนที่ 1 "ปานจิต"

"เฮ้ย ! สายแล้วกู" เด็กหนุ่มร้องขึ้นอย่างตกใจ พลางขยี้ตาด้วยความง่วง ก่อนจะหาวอีกหนึ่งที เขาจำได้ว่าเมื่อคืนเขานั่งรอดูบอลระหว่างลิเวอร์พูลกับบาร์เซโลนา แล้วเขาก็หลับไปตอนไหนไม่รู้ เขาขยับตัวบิดขี้เกียจ เบา ๆ บนที่นอนทีเต็มไปด้วยนิตยาสาร Maxim แล้วรีบแจ้นเข้าห้องน้ำทันที

วอน คือเด็กนักเรียนชั้น ม.6 ธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ที่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ โดยที่ไม่เคยรู้เลยว่าคนรอบข้างต่างแอบตั้งความหวังไว้กับเขานิด ๆ

เด็กหนุ่มรีบร้อนออกจากบ้านโดยที่ผมหยักศกนิดๆ ของเขายังไม่ทันแห้งเลยด้วยซ้ำ

"เออ ไอ้วอน" เมื่อคืนใครชนะ" นายสมศักดิ์ถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก่อนที่ลูกชายจะไปเรียน

"ไม่รู้ครับ คือว่า พอลิเวอร์พูลโดนนำ 1-0 ผมก็ ประมาณว่าหลับครับ พ่ออย่าชวนคุยดิ สายแล้ว พ่อ –แม่ หวัดดีครับ" วอนบ่นก่อนรีบวิ่งไปโรงเรียน

"ไอ้เด็กเปรต ทะลึ่งเหมือนพ่อมันเลย"แจ๋ว บ่นลูกชาย

"แม่ ! ลืมให้ตังค์ เร็ว ๆ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน"

"อ่ะ สมน้ำหน้าใครใช้ให้ดูล่ะ"

"เรื่องของวอนน่ะ โห.. ให้ตังค์แค่เนี้ยจะไปพอไรว้า..."

"เห็นแม่มึงเป็นธนาคารแห่งประเทศไทยหรือไงฮะ ไอ้ลูกเวร"

"พอเลย เลิกบ่นเลย ไปแล้วนะ หวัดดีครับ"

..........

หน้าประตูโรงเรียน เด็กหนุ่มวิ่งเข้าโรงเรียนอย่างรีบร้อน

"จะไปไหนครับท่านพสุธา วันนี้มาสายนะครับ ฮ่ะ ๆ" ยามอ้วนหน้าโรงเรียนหัวเราะ เห็นฟันหลอ

"โห่.. น้าอ้วน ปล่อยไปเหอะนะ แค่ครั้งแรกเอง นะ ๆ เดี๋ยวปานจิตมา เจ็บตูด" วอนอ้อนวอน

"ครั้งแรกนี่แหละตัวดี เพราะว่าครั้งแรกย่อมนำไปสู่ครั้งที่ 2 และครั้งที่ 2 ก็จะไปสู่ครั้งที่ 3 และไปสู่ครั้งต่อ ๆ ไป อันจะนำมาซึ่งการเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีกับรุ่นน้อง ซึ่งจะ..."

"พอเลย บ่นจริง ๆ โอเค โดนก็โดนว่ะ ลูกผู้ชายกล้าสายก็กล้าโดน ไม่เคยมีใครมาสายแล้วตายสักหน่อย แม่ง.... โหดจริง ๆ"วอนบ่นพลางเดินไปต่อแถวนักเรียนมาสาย

บนเนื้อที่เพียง 8.5 ไร่ ทำให้นักเรียนในโรงเรียนแห่งนี้รู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกจำกัดความอิสระ ไม่สามารถทำอะไร ๆ ตามที่พวกเขาต้องการได้ และสิ่งหนึ่งที่นักเรียนทุกคนขยาด คือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า "ปานจิต" อาจารย์ปานจิตคืออาจารย์ปกครองที่ไม่มีใครกล้าหือ หรือแม้แต่จะมองหน้า นักเรียนทุกคนทำราวกับว่าอาจารย์ปานจิต เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้ความรู้สึก เด็ก ม. ต้นมักวิ่งหนี ในขณะที่เด็กม.ปลายพยายามทำเป็นอ่านหนังสือยามที่อาจารย์เดินผ่าน และวันนี้ตรงกับวันพฤหัส เป็นเวณของปานจิตพอดี แน่นอนว่าไม่มีใครอยากมาสายในวันนี้

"กี่คน อ้วน" เสียงที่เรียบเฉยถูกส่งออกมาโดยที่ริมฝีปากอันไร้ซึ่งลิปสติก แทบจะไม่เผยอเลย

"13 คนครับ อาจารย์ เลขสวยเลย"

"โรงเรียนแห่งนี้เข้าเรียนตอนกี่โมง" อาจาารย์ถามนักเรียน

"8 โมงครับ/ค่ะ" เสียงเด็กตอบยานคาง

"ฉันมีกฎของฉันอยู่ว่า กฎย่อมเป็นกฎ ระเบียบย่อมเป็นระเบียบ และนักเรียนที่ไม่มีระเบียบ ย่อมมีผลมาจากการเลี้ยงดูอันไร้ระเบียบ" ปานจิตเริ่ม

"และเพราะอะไรก็ไม่รู้ ฉันต้องมาคอยควบคุมพฤติกรรมแย่ ๆ ที่ไม่เคยพัฒนาของพวกเธอ ทั้งหมด! ทั้งหมดกอดคอกันเตรียมสกอตจัมพ์"

"จารย์ครับ น้องเค้าเป็นผู้หญิงนะ กอดคอผมจะดีเหรอ" วอนถาม

"ฉันสั่งอะไรก็ทำไป ถ้าเกิดท้องโตขึ้นมา ชั้นเลี้ยงเอง" ปานจิตสวนขณะที่นักเรียนคนอื่นๆ กลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่

"ขอโทษนะน้อง พี่ขอกอดคอหน่อย"

" 100 ครั้งปฏิบัติ !!! "

"1....2....3....4....5.............หนึ่ง....ร้อ..ยยย แม่งเอ๊ยโครตเมื่อยเลย" วอนบ่นเบา ๆ

"สิ่งมีชีวิตย่อมต้องรู้จักปรับตน ฉันไม่ได้แกล้งพวกเธอ แต่พวกเธอต่างหากที่แกล้งผู้หญิงตัวเล็ก ๆอย่างฉัน ให้ต้องมายืนคุมพวกเธอทุกอาทิตย์ เอ้า เดี๋ยวเช็คชื่อตัดคะแนนความประพฤติ แล้วก็รีบไปเรียนซะ"

"เอ้า ๆๆๆ มาทางนี้เลย เซ็นชื่อซะ" ยามอ้วนเรียกนักเรียน ก่อนจะเช็คชื่อ

"สุวิทย์ครับ......แก้วตาค่ะ......พรพรรณค่ะ....... "

"เอ้า เร็ว ๆ สิจ๊ะหนู ชื่ออะไร" ยามอ้วนเริ่มหงุดหงิด

"น้าอ้วนคะ คือว่าหนู....... นะน้าอ้วนไม่ต้องเช็คหรอก นะ......." นักเรียนหญิงอ้อนวอน จนทำให้ใคร ๆ หันมามอง

"โอเค แต่เดี๋ยวเธอแกล้งทำเป็นตะโกนบอกชื่อเหมือนคนอื่น ๆ นะ" ยามกระซิบเบา ๆ ก่อนจะบ่นกับตัวเอง "มาสายทุกวัน บ้านก็อยู่แค่นี้"

" กัง-สะ-ดาล ! ค่ะ " สาวน้อยตะโกนดังมาก จนนักเรียนชั้น ม. 1ที่กำลังเดินแถวขึ้นห้องหันมามองด้วยความตกใจ วอนเพิ่งสังเกตว่า เด็กชั้น ม. 4 คนนี้คือเด็กผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ เขาเมื่อตอนที่ถูกทำโทษ

"เฮ้ยจะเก๊กอีกนานมั้ยครับท่าน" ยามยัวะ "ชื่ออะไร บอกมาซะ"

"พสุธา ครับ เพิ่งมาสายวันแรก"

"ถามแค่ชื่ออย่าสะเหร่อได้ป่ะ" ยามอ้วนแซว "ไปเรียนได้แล้ว สายแล้ว เดี๋ยวอาจารย์ที่ปรึกษาจาโฟนมาด่าผมอีก นั่นไง อาจารย์ปานจิตมองมาทางนี้แล้ว" พูดพลางส่งสัญญาณไปทางห้องปกครอง "นายพสุธามาหาฉันหน่อยซิ"