ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 เปิดตัวฮันคยอง
บทที่ 6
“ลงมาได้แล้ว จะนั่งอยู่ในรถอีกนานมั้ย”คิบอมหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“รู้แล้วล่ะน่า”
ฉันลงจากแลมเบอร์สีเหลืองของเขาด้วยความรู้สึกเซ็งๆ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมฟิคเรื่องนี้เวลามีคนอารมณ์เสียมักจะมาลงที่ฉันอยู่เรื่อย : (
“นายไปนั่งกับพวกนั้นก่อน เดี๋ยวฉันมา”
คิบอมชี้ไปที่เรียวอุคและเยซอง ก่อนที่เขาจะเดินไปหาเพื่อนของเขาที่ชื่อคังอินหรืออะไรซักอย่าง
“เอ่อ...”
“อ้าว! ด๊อง~”
เรียวอุคทักฉันด้วยเสียงหวานๆและสีหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งแตกต่างจากเยซองเป็นอย่างมาก อีตานั่นไม่ได้หันมาสนใจฉันเลยแม้แต่น้อย - -
“มากับบอมมี่หรอ”
“อืม”
“ซองมินกับคยูฮยอนล่ะ ไม่มาหรอ”
เรียวอุคพูดพลางมองหา 2 คนนั้น
“เดี๋ยวซองมินมากับฮงกิน่ะ ส่นคยูฮยอน...ไม่รู้สิ”
ฉันก็ได้แต่หวังว่าเขาจะมา...
“อ้าว! ทำไมซองมินมากับฮงกิล่ะ ฉันก็นึกว่าเค้าเป็นแฟนกับคยูฮยอนซะอีก”
“ก็ถ้าซองมินไม่ปากแข็ง และคยูฮยอนไม่งี่เง่าก็คงจะได้เป็นแฟนกันน่ะแหละ”
“เอ๋?”
“ชั่งมันเถอะๆ”
“เอ๊ะ! นั่นคยูฮยอนหรือเปล่าน่ะ”
เรียวอุคพูดและชี้ไปทางเต้นท์ใกล้ๆกับเต้นท์ที่ฉันนั่งอยู่ เฮ้ย! นั้นมันคยูฮยอนอ่ะ เขามาจริงๆด้วยยย ><
“คยูฮยอนๆๆๆ”
ฉันกับเรียวอุคช่วยกันเรียกคยูฮยอน คยูฮยอนหันซ้ายหันขวาเพื่อหาต้นเสียง แล้วเขาก็หันมาสบตากับฉัน ร่างสูงยิ้มและเดินเข้ามาหาฉันกับเรียวอุค
“ในที่สุดนายก็มา T^T”
“ฮะๆๆ ฉันไม่ยอมให้ใครแย่งซองมินไปจากฉันหรอก”
“ว้าว~ เท่จัง *0*”
เรียวอุคพูดและทำสายตาวิงค์ๆใส่คยูฮยอน จนเยซองหันมามองคยูฮยอนด้วยสายตา (โคตร) อาฆาต เอ่อ...เรียวอุคหยุดเถอะ แฟนนายแทบจะฆ่าคยูฮยอนอยู่แล้ว - -
“คยูฮยอนแข่งรถมั้ย”
“วันนี้คงไม่น่ะ”
“รถของนายคันไหนหรอ”
“คันนั้นน่ะ สีเทา”
เรียวอุคและฉันมองตามมือของคยูฮยอนก็เห็นรถ Porsche คันสีเทา จอดอยู่ห่างจากเต้นท์ของฉันไปประมาณ 2 เต้นท์ โหยยยย รถคยูฮยอนก็เท่ (และแพง) ใช่ย่อยนะเนี๊ย ><
“แข่งเถอะ คยู~ ><”
เรียวอุคพูดและทำหน้าปลื้มคยูฮยอนจนออกหน้าออกตา จนเยซองต้องหันมามอง (ด้วยสายตาอาฆาต) อีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้มองคยูฮยอนคนเดียว หมอนั่นมองฉันด้วย TT^TT
“เอ่อ...ไม่ดีกว่า”
“ป๊อดหรอ”
หยุด! อย่าคิดว่าเรียวอุคจะเป็นคนถามคำถามที่เสียงมารยาทแบบนี้เด็ดขาด คนที่ถามก็คือฮงกิที่ยืนอยู่ข้างหลังคยูฮยอนตั้งหาก - -
“นายว่าไงนะ!”
คยูฮยอนพูดและหันไปกระชากคอเสื้อของฮงกิ แต่พอหันไปเห็นสายตาไม่พอใจของซองมินที่ยืนอยู่ข้างๆ คยูฮยอนก็ต้องรีบปล่อยมือทันที ก็แน่ล่ะ...คดีเก่ายังไม่ทันคุยกันรู้เรื่องเลย
“คยู นายใจเย็นๆสิ ท่องเอาไว้ นายเป็นพระเอก!”
ฉันเขยิบเข้าไปกระซิบข้างๆหูของคยูฮยอน หมอนั่นหันมาพยักหน้าให้กับฉันเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองซองมิน
“ทำไมนายไม่แข่งล่ะ : )”
“เรื่องของ...! เอ่อ ฉันไม่ชอบ - -*”
เหมือนว่าตอนแรกคยูฮยอนจะตอบฮงกิไปว่า ‘เรื่องของฉัน!’ แต่พอเห็นสายตาของซองมินก็เลยต้องเปลี่ยนคำตอบใหม่ (แต่สายตาก็ยังจ้องจะเข้าไปขย่ำฮงกิอยู่ดี)
“ไม่ชอบ หรือ กลัว...”
“ไอ...!!”
“หืม? ไออะไร นายจะด่าฉันหรอ : )”
“I don’t like” (ฉันไม่ชอบ)
“หึ! งั้นหรอ”
ดูท่าทางคยูฮยอนจะต้องพยายามอย่างมากแน่ๆที่จะไม่เข้าไปเสยคางฮงกิน่ะ - -
“ซองมิน นายไปนั่งคุยกับพวกด๊องก่อนนะ พอดีฉันมีอะไรบางอย่างต้องคุยกับคยูฮยอนน่ะ ^_^”
ฮงกิหันไปพูดกับซองมินที่ยืนอยู่ข้างๆ ซองมินพยักหน้าลงเบาๆ และเดินมาหาฉัน
“ส่วนนายตามฉันมา”
ฮงกิหันไปพูดกับคยูฮยอนและเดินนำไปที่อื่น คยูฮยอนมองตามฮงกิไปด้วยสายตาที่ไม่อาจอธิบายได้ บอกได้แต่ว่า มันน่ากลัวมาก คยูฮยอนหันมามองซองมินซักพักก่อนจะตัดสินใจเดินตามฮงกิไปในที่สุด
Proceed By คยูฮยอน
“นาย มาแข่งรถกับฉัน”
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น”
“หึ! ไม่กล้าล่ะสิ”
ฮงกิมองผมด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามอย่างรุนแรง จนผมอยากจะเข้าไปซัดใบหน้าหวานๆของหมอนั่นซัก 100 ที ให้ตายสิ! หน้าหวานแต่ปากไม่ได้หวานไปด้วยเลย
“นายต้องการอะไรกันแน่”
ผมถามฮงกิไปตรงๆ
“ฉันต้องการซองมิน”
พอหมอนั่นตอบกลับมาแบบตรงๆก็ทำให้ผมชะงักไป ต้องการซองมินงั้นหรอ...
“ฉันให้นาย...”
“...”
“ไม่ได้! ฉันยกซองมินให้นายไม่ได้”
“ถ้างั้นเรามาพนันกัน ถ้านายชนะการแข่งรถกับฉัน ฉันจะเลิกยุ่งกับซองมิน แต่ถ้านายแพ้...”
“...”
“นายก็ต้องเลิกยุ่งกับเค้าเหมือนกัน!”
“ซองมินไม่ใช่สิ่งของที่แกจะเอามาพนัน!!!”
ผมพูดและกระชากคอเสื้อของฮงกิ แต่มันก็ผลักผมออกอย่างแรง
“ถ้าไม่กล้าก็เลิกยุ่งกับเค้าไปซะ!”
“...”
“ถ้านายยังป๊อดอยู่แบบเนี๊ย นายก็เลิกยุ่งกับซองมินไปเลยดีกว่า!”
“ไม่ได้..”
“...”
“ฉันรักซองมินมาก ได้โปรด...เลิกยุ่งกับเค้าซะ”
ผมขอร้องฮงกิด้วยน้ำเสียงที่สั่นและเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ฮงกิมองผมด้วยสายตาแบบอึ้งๆ ผมกลัว...กลัวว่าซองมินจะหลงรักมันจริงๆ ผมยอมไม่ได้หรอก...
“ทางเลือกทางเดียวของนายก็คือแข่งรถกับฉัน”
ฮงกิพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด (ตอนแรกใช้น้ำเสียงที่แทบจะฆ่ากันตาย)
“ฉันสัญญา ถ้าฉันแพ้ ฉันจะเลิกยุ่งกับซองมิน”
“...”
“แต่ถ้านายแพ้...ซองมินเป็นของฉัน...”
“...”
“ของฉันคนเดียว!”
“...!!!”
“ว่าไง...”
“ตกลง...ฉันจะแข่ง”
ผมตอบฮงกิด้วยสีหน้าและแววตาที่มุ่งมั่น
“หึ! คู่แข่งแบบนี้สิ ที่ฉันต้องการ”
ฮงกิยิ้มให้ผมและตบบ่าผมเบาๆก่อนจะเดินจากไป
“...”
งานนี้ผมจะแพ้ไม่ได้! เพราะถ้าผมแพ้ก็เท่ากับผมจะต้องเสียซองมินให้มัน ผมทนไม่ได้หรอก! ไม่ว่ายังไง ผมก็ต้องชนะ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม!
Proceed By ดงเฮ
“รถคันไหนของฮงกิหรอซองมิน ใช่คันที่ไปส่งเราตอนนั้นป่ะ”
ฉันถามซองมินเพื่อทำลายบรรยากาศแปลกๆ เพราะตั้งแต่คยูฮยอนเดินตามฮงกิไป ซองมินก็เอาแต่เงียบ เงียบ และเงียบ T^T
“เอ่อ...ไม่ใช่หรอก”
“...”
“รถ Koenigsegg CCX คันสีส้มนั่น่ะ”
ซองมินชี้ให้ฉันดูรถของฮงกิที่เอ่อ...จอดอยู่ข้างๆรถของคยูฮยอน - -
“สวัสดีครับ ^_^”
ฉันกับซองมินเงยหน้ามองชายแปลกหน้าที่มาทักเรา 2 คน (เยซองพาเรียวอุคไปเข้าห้องน้ำ) ผู้ชายคนนี้มีผมสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาว ตาสีน้ำตาล น่าจะเป็นพวกลูกครึ่งจีนนะ หล่อดีอ่ะ แต่ดูเจ้าเล่ห์ยังไงก็ไม่รู้
“เอ่อ...สวัสดีฮะ”
“ผมชื่ฮันคยองนะครับ เอ่อ...พวกคุณ...”
“ฉันชื่อซองมิน ส่วนนี่ดงเฮ”
“พวกคุณมากัน 2 คนหรอครับ”
“เปล่าฮะ เรามากับเพื่อน”
“คุณดูไม่ค่อยพูดเลยนะครับ”
ฮันคยองมองหน้าฉันและเอ่ยขึ้น
“เอ่อ...พอดีฉันคิดอะไรเพลินๆอยู่น่ะ”
“คุณดงเฮ...”
“เรียกว่าด๊องก็ได้ แล้วก็ไม่ต้องพูดเพราะหรอกครับ”
“ฮ่าๆๆ ทีคุณยังพูดเพราะเลย”
“เอ่อ...”
“ดงเฮ!!!”
เสียงของคิบอมดังขึ้นทำให้ฉันละสายตาจากอฮันคยองและหันไปมองเขา
“มีอะไรคิ...เอ่อ...บอมมี่”
ฉันไม่ถนัดเรียกเขาว่าบอมมี่จริงๆนะเนี๊ย T^T
“คุยอะไรอยู่”
แล้วนายนี่มายุ่งอะไรด้วย - -
“เปล่าหนิ”
“งั้นก็ดี นายมานี่กับฉันหน่อย”
“ไม่ได้! ฉันต้องอยู่กับซองมิน”
“ไม่เป็นไรด๊อง ไปเถอะ ฉันอยู่ได้ ^^’ ”
ซองมินพูดขึ้นเมื่อเห็นสายตาดุๆของคิบอม แต่เอ๊ะ...ฮันคยองอะไรนั่นหายไปไหนแล้วล่ะ - -*
“ไม่!”
“นี่! อย่าเรื่องมาก เพื่อนนายก็บอกแล้วไงว่าอยู่ได้”
“ไม่ๆๆ ถ้าเกิดว่าซองมินเป็นอะไรไป...เฮ้ย!”
ฉันร้องโวยวายขึ้นเมื่อคิบอมอุ้มฉันขึ้นพาดบ่าของเขา และเดินดุ่มๆออกไปทันที อ๊าก! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วยยย
“ไอบ้า! ปล่อยฉันนะ!”
ฉันพูด (โวยวาย) กับคิบอมและดิ้นไปดิ้นมา
“...”
“ปล่อย!!”
‘ตุ๊บ!’
ไอบ้าคิบอม (เริ่มก้าวร้าว - -*) โยนฉันลงบนเบาะรถของเขาอย่างแรง (มาก) อ๊าย! ถ้าหัวฉันไปโขกกับอะไรในรถขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ!
“ไอบ้า! ฉันเจ็บนะ”
“หึ...”
“แล้วนายลากฉันมาทำไม -*-”
“นั่นสิ ลากมาทำไมนะ : )”
คิบอมพูดและยิ้มให้ฉันอย่างกวนๆ
“ไอบ้าคิบอม - -”
“นี่! ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ!”
“ครับๆๆๆ พี่คิบอม”
“ฉันบอกให้นายเรียกว่าไง - -”
“บะ...บอมมี่ นี่! เอาหน้าออกไปนะ -///-”
ฉันเอามือดันหน้าของคิบอมออกอย่างแรง เพราะหมอนั่นดันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆกับหน้าของฉัน จนแทบจะชิดกันอยู่แล้ว เล่นบ้าอะไรของเขา -///-
“เขินหรือไง : )”
ก็เอออ่ะดิ -*-
“จะบ้าหรอ! ฉะ...ฉันก็แค่...แค่...แค่รำคาญเท่านั้นแหละ -///-”
“อืม~ ฉันก็ว่าแล้วคนอย่างนายคงไม่เขินเพราะฉันหรอกเนอะ : )”
คิบอมพูดและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉันอีกครั้ง ตอนนี้ฉันถอยหลังไปจนติดกับเบาะแล้วแต่เขาก็ยังยื่นหน้าเข้ามาอีกเรื่อยๆ
“หนีไม่ได้แล้วสินะ หึๆๆ”
ว่าแล้วก็หัวเราะอย่างชั่วร้าย
“นายจะ...จะ...จะทำอะไร”
ฉันพูดตะกุกตะกัก ลมหายใจอุ่นๆของคนตรงหน้าทำให้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“แล้วนายคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ : )”
“อย่ามาทำอะไรบ้าๆนะ >///<”
“เลิกพูดเหมือนตัวเองเป็นนางเอกละครซะทีเถอะน่า~”
คิบอมพูดและเอามือมาเกลี่ยที่ปลายเส้นผมนุ่มของฉันเบาๆ หัวใจของฉันพองโตขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“เพราะอย่างนายน่ะ...แค่ตัวประกอบก็ดีแค่ไหนแล้ว :P”
นายนั่นพูดและเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับหัวใจของฉันที่แฟบลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน -*-
“นะ..นาย! >0< / ”
ฉันพูดและชี้หน้าอีตาคิบอมด้วยความอาฆาต
“เสียดายล่ะสิ : )”
“ ( .\/. ) /” <<< ยังคงชี้หน้าไม่เลิก
“จูบของฉันไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่จะได้ไป :D”
“ฉันก็ไม่ได้อยากได้ซะหน่อย -///- / ” <<< ยังคงชี้หน้าอยู่
“เลิกชี้หน้าฉันได้แล้ว -*-”
เชอะ! ไอบ้า ฉันเกลียดนายจริงๆเลย - -
“เฮ้~ คุยอะไรกันอยู่ ^^”
#ป๋ามาแล้ววววว *0* #คยูมิน เริ่มดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ #คิเฮ เกือบจูบแล้ววววว >< #วอนซิน หายไปเลย T^T
วันนี้ว่างมากกกก ลงให้ 2 ตอนแล้วกันนะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น