ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 เพื่อนใหม่
บทที่ 4
“ฮันเตอร์ หยุด!!!”ราวกลับระฆังช่วยชีวิต T^T ทันทีที่เสียงทุ้มดังขึ้นเจ้าหมาเลวนั่นก็ผละออกจากตัวฉันและวิ่งไปหาเจ้าของของมันทันที
“เป็นไง วิ่งเล่นกับเจ้าฮันเตอร์ สนุกมั้ย ^^”
“สนุกบ้าอะไรล่ะ ฮงกิ T0T”
ฉันโวยวายใส่อีตาบ้าฮงกิที่เข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้น
“ขอบคุณนะ ที่ช่วยไว้น่ะ”
ฉันหันไปขอบคุณคิบอมที่จับปลอกคอเจ้าฮันเตอร์ (รู้สึกว่าจะชื่อนี้ - -) เอาไว้ซะแน่น เจ้าหมาบ้านั่นทำท่าจะพุ่งเข้ามาหาฉันหลายต่อหลายครั้ง อะไรเนี๊ย ฉันไปทำอะไรให้ T^T
“ฉันไม่ได้ช่วยนาย ฉันช่วยหมาของฉัน ฉันไม่อยากให้มันติดเชื้อบ้า”
“หมายความว่าไง -0-”
“ชั่งเถอะ พูดไปคนอย่างนายก็ไม่เข้าใจหรอก”
พูดจบหมอนั่นก็เดินสะบัดหน้ากลับเข้าไปในบ้าน (ฉันเห็นว่าหมอนั่นแอบยิ้มอย่างสะใจด้วย -*-) โดยมีเจ้าหมาบ้าเลวทรามทั้ง 3 ตัวเดินตามเข้าไปติดๆ
“คิคิคิ ><”
“ขำอะไรของนาย -*-”
ฉันหันไปถามฮงกิอย่างเอาเรื่อง
“ก็...คิๆ...นาย...โฮะๆ...โดน...ฮ่าๆ ><”
บ้าไปแล้วหรือไงวะ - -
“คือที่จริงแล้วไอบอมมี่มัน...ฮี่ๆๆ ><”
“-*-”
ฉันเลิกสนใจฮงกิแล้วเดินเข้าไปในบ้าน แต่แล้วฮงกิก็ตะโกนบางอย่างที่ทำให้ฉันเลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธออกมา
“ไอมบอมมี่มันด่าว่านายบ้า บ้ายังไม่พอโง่ด้วย!!!”
อ๊ากกกก อีตาบ้านั่นหลอกด่าฉันหรอเนี๊ย! (เออสิ พึ่งฉลาด -*-) หนอย! อีตาบ้า ฉันเกลียดนายที่สุดในโลกเลยโว๊ยยยย
มหาวิทยาลัยไบร์ซิสเตอร์
“ด๊อง~ >0<”
“ซองมิน~ >0<”
ฉันกับซองมินโผเข้าหากันราวกับไม่ได้เจอกันมาเป็น 10 ปี ทั้งๆที่จริงๆแล้วก็แค่ 5 วันเอง - - คยูฮยอนมองฉันกับซองมินด้วยสายตาระอาก่อนจะเดินมาแยกเรา 2 คนออกจากกัน
“คุยอะไรกันอยู่”
ฉันหันไปมองตามเสียง และทันทีที่เห็นเจ้าของเสียงหน้าของฉันกับคยูฮยอนก็กลายเป็นแบบนี้ >>> ( .\/. )
“ไอบ้านี่อีกแล้วหรอ”
คยูฮยอนพูดและมองหน้าฮงกิอย่างหัวเสีย
“อ้าวฮงกิ ^_^”
หึ! อย่าหวังว่าเสียงหวานๆข้างบนจะเป็นเสียงของฉันนะ เสียงของซองมินตั้งหาก
“นี่! รู้จักกันไว้สิ นี่เรียวอุค ส่วนนี่เยซอง เพื่อนสนิทฉัน”
ฮงกิพาเพื่อนใหม่มาทำความรู้จักกับพวกฉัน คนแรกชื่อเรียวอุค เป็นผู้ชายตัวเล็ก น่ารักมากกกก >< เรียวอุคยิ้มหวานให้กับพวกฉัน ฉันยิ้มให้กับเค้าก่อนจะหันไปมองอีกคน เขาชื่อเยซอง เป็นผู้ชายรูปร่างสูง หล่อมาก หล่อสุดๆไปเลย >.,< เขาดูเป็นคนนิ่งๆ ขรึมๆ ยังไงก็ไม่รู้
“สวัสดีนะ ฉันชื่อซองมิน ชื่อจริงชื่อ ลีซองมิน คนในครอบครัวจะเรียกว่ามินมิน แต่ฉันไม่ชอบให้คนอื่นมาเรียกเพราะ...”
“พอเถอะซองมิน ไม่ต้องละเอียดขนาดนั้นก็ได้ พวกเขาไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น- -”
ฉันหันไปพูดกับซองมินก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เรียวอุคมองซองมินแล้วยิ้มอย่างน่ารัก ส่วนเยซองนายนั่นก็แค่ทำหน้านิ่งๆปกติ
“แต่ฉันอยากรู้นะ ซองมิน : )”
‘ขวับ!’
‘ชิ้ง!’
ทันทีที่ฮงกิพูดประโยคเมื่อกี้กับซองมิน คยูฮยอนก็หันไปมองเขาด้วยสายตาอาฆาตในทันที ถ้าสายตาของคยูฮยอนเป็นเลเซอร์นะ ฮงกิตัวขาดไปล่ะ - -
“เดี๋ยวฉันจะพาเดินดูมหาลัยนะ”
ฮงกิหันมาพูดกับพวกฉันโดยไม่สนใจสายตาของคยูฮยอนเลยซักนิด
“ไม่ต้อง! พวกฉันเดินเองได้”
คยูฮยอนหันไปพูดกับฮงกิอย่างเสียมารยาท
“งั้นนายก็ไม่ต้องไป ไปกันเถอะด๊อง ซองมิน ^0^ ”
“ไม่เว๊ย! ถ้าฉันไม่ไป ด๊องกับซองมินก็ต้องไม่ไปด้วย”
“ไม่ทราบว่าชาติก่อนนายเป็นฝาแฝดของด๊องกับซองมินหรอ : )”
“ไอ..!!!”
“หยุดๆๆ จะทะเลาะกันทำไมเนี๊ย”
ฉันพูดขึ้นเมื่อรู้สึกหมดความอดทนกับสงครามน้ำลายของคยูฮยอนกับฮงกิ
“นั่นสิ จะทะเลาะกันทำไม แล้วทีหลังนายก็ไม่ต้องไปหาเรื่องฮงกิเลยนะ คยู”
ซองมินพูดและตวัดสายตามองคยูฮยอนอย่างไม่พอใจ
“นี่นายหาว่าเป็นความผิดของฉันหรอซองมิน!”
“ก็แล้วมันจริงมั้ยล่ะ!”
“นายชักจะหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วนะ!!”
“แล้วนายมายุ่งอะไรกับฉันล่ะ!”
“ซองมิน!!!”
“ปล่อยนะ! ฉันเจ็บนะคยู!”
ซองมินร้องขึ้นเมื่อคยูฮยอนกระชากแขนเค้าอย่างแรงให้เข้ามาใกล้ๆตัว เฮ้ย! จะทำอะไรกันน่ะ O.o จะมาเลิฟซีน กันกลางมหาลัยไม่ได้นะ ฉันอายคน >< (ชั่งไม่มีความเป็นห่วงเพื่อนเลยจริงๆ - -)
“ปล่อยซองมินนะเว๊ย!”
ฮงกิพูดและผลักคยูฮยอนออกอย่างแรง คยูฮยอนเซถลาไปข้างหลังเล็กน้อยก่อนจะมองฮงกิด้วยสายตาอาฆาต ฮงกิจ้องคยูฮยอนกลับอย่างไม่เกรงกลัว ฮงกิดันซองมินให้หลบไปอยู่ข้างหลังเขา
“เรื่องของฉันกับซองมิน คนอื่น ไม่เกี่ยว!”
คยูฮยอนพูดและเน้นคำว่าคนอื่นและทำท่าจะกระชากแขนซองมินให้มาหาตนเอง แต่ฮงกิก็ปัดมือของเขาให้ออกไปพ้นๆตัวซองมิน
“พอเหอะ! ฉันดูพวกนายทะเลาะกันมาหลายบรรทัดแล้วนะเว๊ย!”
กัดกันอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ไปตามเจ้าฮันเตอร์มากัดด้วยเลยหนิ อ้อ! เอาเจ้าปอมอะไรนั่นมาเห่าเชียร์ด้วยดีมั้ยล่ะ นี่ฉันยังไม่ได้พูดถึงสายตาสมเพชของเจ้าบางแก้วนะ! (ว่าแต่ไปสนิทกับพวกมันตอนไหน - -)
“นั่นสิ ใจเย็นกันหน่อยสิ”
เรียวอุคพูดหลังจากที่เงียบไปนาน เพราะมัวแต่ดูสงครามแห่งทรอยส์ เอ๊ย! สงครามน้ำลายระหว่างแม่ทัพหลวงหน้าหล่อคยูฮยอน กับ ปีศาจดอกหน้าวัวฮงกิ (โคตรจะลำเอียง)
‘~ยังจำไม่เคยลืมเลือน คอยเตือนตัวเองเอาไว้~ ’
“ใครแม่งมาเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าฉันวะ -*-”
ฮงกิบ่นพึมพำๆก่อนจะรีบรับโทรศัพท์ด้วยความรวดเร็วเพราะอับอายกับเสียงเรียกเข้า ฮ่าๆๆ คุณลำไยงั้นหรอ ><
“ฮัลโหล”
“...”
“เออๆ ทำไมวะ”
“...”
“เออ เจอกัน”
‘ติ๊ด’
ฮงกิกดวางสายโทรศัพท์และเงยหน้ามองพวกฉันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เรียวอุค ฉันฝากพวกซองมินกับด๊อง แล้วก็...”
ฮงกิปลายตามองคยูฮยอนด้วยสายตาเฉือดเฉือน จนคยูฮยอนแทบจะปลี่เข้าไปเจอหมัดแบบฟรีๆไม่คิดตังค์ แต่ยังดีที่ฉันจับเขาไว้ได้ทัน - -
“แล้วก็หมอเนี๊ย”
“แล้วนายจะไปไหนหรอ ฮงกิ”
“พอดีที่ผับมีเรื่องน่ะ เยซองเดี๋ยวแกไปกับฉันหน่อย มีคนมาก่อกวนผับว่ะ ว่าจะไปแจกกระสุนซะหน่อย”
ฮงกิพูดกับเรียวอุคในประโยคแรกและหันไปพูดกับเยซองในประโยคที่ 2 ว่าแต่...จะ...แจก..แจกกระสุน -0-
“ฉันไปก่อนนะ ซองมิน”
“บ๊ายบายฮงกิ~”
“อาลัยอาวรณ์ขนาดนั้นไม่ตามไปด้วยเลยล่ะ ซองมิน”
คยูฮยอนหันไปแขวะซองมินทันทีฮงกิเดินไป ซองมินหันไปมองคยูฮยอนด้วยสายตารำคาญ
“อย่าหาเรื่องได้มั้ย คยู"
“ใช่สิ! ก็ฉันมัน...”
“พอเหอะ ไปเดินดูมหาลัยกันดีกว่า”
“ชั่งหัวมหาลัยสิ!!!”
คยูฮยอนหันมาตะคอกใส่ฉันด้วยเสียงอันดัง หนอย! มันจะมากเกินไปแล้วนะ!
“ไอบ้าคยู! ไองี่เง่า นี่แหนะ!”
‘ป๊อก!’
“โอ๊ย!”
ฉันเอากล่องนมในมือของฉันปาใส่หัวคยูฮยอนอย่างแรง ชิ! ตั้งแต่คบกันมาหมอนี่ยังไม่เคยตะคอกใส่ฉันเลยนะ แล้วนี่มันอะไร T^T
“ถ้านายอารมณ์เสียก็อย่ามาพาลกับฉันสิ!!”
“โอ๊ย!”
ฉันชกไปที่ท้องของคยูฮยอนไม่แรงมาก แต่ก็พอจะทำให้จุกได้ ฉันมองหน้าเค้าอย่างหมั่นไส้ก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีออกมาอย่างงอนๆ
“โอ๊ย! / โอ๊ย!”
ฉันที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ (ยอมรับ - -) เพราะกำลังโมโหเรื่องคยูฮยอน ก็เลยทำให้เดินไปชนกับผู้ชายร่างบางคนหนึ่งอย่างแรง จนล้มลงทั้งคู่
“ลีทึก! เป็นอะไรมั้ย”
“บ้าจริง! นี่นาย เดินยังไงเนี๊ย!”
ฉันค่อยๆลุกขึ้นโดยมีผู้ชายหน้าตาดี (มาก) คนหนึ่งช่วยพยุง ทันทีที่ฉันลุกขึ้นยืนได้ผู้ชายร่างบางคนนั้นก็ชี้หน้าฉันและโวยวายใหญ่เลย - -
“เอ่อ...ฉันผิดเอง ขอโทษทีนะ”
“ก็แน่สิ! หรือนายจะบอกว่าเป็นความผิดฉันล่ะ!”
“ใจเย็นสิ ลีทึก”
“ชิ!”
ลีทึกอะไรนั่นมองฉันด้วยสายตาจิกกัด อะไรกันนักหนาเนี๊ย ขอโทษก็ขอโทษไปแล้วนะ - -*
“คังอิน! จะไปช่วยมันทำไม ไม่เห็นหรอว่ามันชนฉันน่ะ ><”
อีทึกหันไปตะคอกใส่ผู้ชายหน้าหล่อที่เข้ามาช่วยพยุงฉันในตอนแรก
“ไม่เอาน่า อีทึก อย่าง๊องแง๊งสิ”
“บ้า! นายสิง๊องแง๊ง ฉันไม่ได้ง๊องแง๊ง ถ้าฉันง๊องแง๊งฉันก็ต้องรู้ตัวว่าฉันง๊องแง๊ง ไม่ต้องรอให้นายมาบอกหรอกว่าฉันง๊องแง๊งน่ะ!”
ใครจะง๊องแง๊งก็ชั่งหัวมัน แต่ฉันงงโว๊ย!
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
ฉันหันไปมองตามเสียงก็เห็นผู้ชายร่างบางคนหนึ่งซึ่งสวย...สวยมาก สวยมากๆๆๆๆ >< ผมสีน้ำตาลอ่อนของเค้า เข้ากับดวงตากลมโตสีน้ำตาลมากๆ จมูกโด่งเป็นสัน โครงหน้ารูปไข่ ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด รวมๆแล้วสวยราวกับนางฟ้าก็ไม่ปาน สวยกว่าซองมินกับอีทึกรวมกันซะอีก O.o เค้าเดินมาพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก คิมคิบอม - -
“อ้าว น้องด๊อง ^^”
“พี่ซีวอน - -”
พี่ซีวอนที่เดินตามหลังคิบอมมาเอ่ยทักฉันและยิ้มให้
“รู้จักด้วยหรอ พี่ซีวอน”
“ครับ”
“แล้วพี่ซีวอนมาทำอะไรที่นี่”
“พี่มาทำธุระครับ”
ฉันมองพี่ซีวอนยืนคุยกับร่างบางสวยโคตรคนนั้นแล้วมีความรู้สึกว่าทั้ง 2 คน เหมาะสมกันมากกกก ><
“จริงสิทุกคน นี่คือน้องดงเฮ เป็น...”
พี่ซีวอนหยุดพูดและหันไปมองหน้าคิบอมและยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ จนคิบอมเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างอารมณ์เสีย
“เป็นบอดี้การ์ดคนพิเศษของคุณหนูครับ : )”
“หา! นี่น่ะหรอดงเฮ O.o”
อีทึกกับเพื่อนผู้ชายอีก 2 คน พูดขึ้นพร้อมกันราวกับนัดกันเอาไว้
“วะ...ว้าว~ สวยจังเลยบอมมี่ นายตาถึงมาก *0*”
อีทึกเดินเข้ามาจับมือฉันและเขย่าๆ อะ...อะไรกัน เมื่อกี้ยังแทบจะกินหัวฉันอยู่เลย - -
“หยุดพูดเถอะน่า”
คิบอมพูดปรามอีทึก ก่อนจะหันมามองฉัน และพอเขาสบตากับฉัน ก็เหมือนราวกับว่ามีเวทย์มนต์สะกดเราทั้งคู่เอาไว้ไม่ให้ละสายตาออกจากกัน...แหวะ! อ้วก!!! เน่าซะไม่มี -*- จริงๆแล้วพอหมอนั่นกับฉันสบตากัน เราสองคนก็ต่างหันมองไปทางอื่นอย่างไม่สนใจต่างหากล่ะ
“กี่โมงแล้วน่ะ คังอิน”
คังตะ เอ๊ย! พี่ซีวอนเอ่ยถามนายหน้าหล่อที่รู้สึกจะชื่อว่าคังอิน
“บ่าย 3 ครับ”
“น้องด๊อง เลิกเรียนกี่โมงครับ”
“เอ่อ...ประมาณ 5 โมงฮะ”
“แล้วคุณหนูล่ะครับ”
“5 โมง”
“งั้นวันนี้พี่ฝากน้องด๊องให้กลับกับคุณหนูนะครับ ^^”
พอพี่ซีวอนพูดจบ คิบอมก็หันมามองฉันและทำสายตาแปลกๆ
“เอ่อ...คือว่า...”
ฉันกำลังจะตอบปฏิเสธพี่ซีวอน แต่คิบอมก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
“ตอนเย็นมารอฉันตรงนี้ 5 โมงเป๊ะ ห้ามเลท”
“รู้แล้วล่ะน่า - -”
“ถ้าเลทฉันลงโทษนายแน่ หวังว่าคงจะยังไม่ลืมบทลงโทษของฉันหรอกนะ : )”
คิบอมเดินมากระซิบข้างหูของฉันและยิ้มมุมปากอย่างน่ารังเกียจ (จริงๆแล้วมันดูดีมาก) อ๊ากกกก! ฉันอยากต่อยหน้าหมอนี่จริงๆเลย -*-
2 ชั่วโมงผ่านไป
พอ 5 โมง (เป๊ะ!) ไม่มีขาดไม่มีเกิน ฉันก็มายืนรออยู่หน้าตึก B ที่นัดกับคิบอมเอาไว้ แต่ว่า...อีตานั่นไปมุดหัวอยู่ที่ไหนล่ะเนี๊ย -*-
“มาตรงเวลาดีหนิ”
ฉันหันไปมองด้านหลังก็เห็นคิบอมยืนลวงกระเป๋าเป็นจิ๊กโก๋ปากซอยอยู่ (เชื่อเถอะว่านายนี่ดูดีกว่าจิ๊กโก๋เป็นร้อยเท่า) เชอะ! ถ้ามาไม่ตรงฉันก็ต้องโดน...เอ่อ...ชั่งมันเหอะ อย่าไปพูดถึงมันเลย -///-
“เสียดายจัง อดลงโทษนายเลย : )”
“นี่นาย! เงียบไปเลยนะ!”
“: )”
คิบอมไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์มาให้ฉัน ฉันว่าถ้านายจะยิ้มแบบนี้นายพูดเถอะ ฉันเกลียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของนายที่สุด -*- คิบอมเดินตรงไปที่จอดรถ ฉันก็เลยรีบเดินตามเขาไป ให้ตายสิ จะรีบเดินไปไหนกัน เค้าเปิดประตูรถแลมเบอร์กินีสีเหลืองของเค้าและเข้าไปนั่งในรถ ยะ...อย่า...อย่าบอกนะว่าวันนี้ฉันจะได้นั่งเจ้านี่กลับบ้านน่ะ *0*
“อย่าทำท่าเหมือนพวกบ้านนอกพึ่งเลยนั่งรถได้ป่ะ มันทุเรศลูกตา - -*”
คิบอมพูดแขวะฉันที่ทำท่าทางกระดี๋กระด๋าซะมากมาย เชอะ! ก็คนมันไม่เคยนั่งนี่หว่า - -
“อะไร ใครบอกนายว่าฉันไม่เคยนั่งรถแบบนี้ เหอะ! แพงกว่านี้ยังเคยเลย : (“
“หึๆๆ”
“หัวเราะบ้าอะไรของนาย”
“ก็หัวเราะคนไม่สวยแล้วยังขี้โม้น่ะสิ : )”
“นี่นายว่าฉันขี้โม้หรอ -*-”
“ฉันว่านายไม่สวยตั้งหาก :P”
“นี่นาย!”
“โอ๊ย! ยัยบ้า เจ็บนะ พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้”
คิบอมร้องขึ้นเมื่อฉันทุบเข้าไปที่แขนของเขาเต็มแรง
“ไม่จริง ฉันสวย!”
“จริง นายไม่สวย”
“ไม่จริง!”
“จริง!”
“ไม่จริงโว๊ย!”
“จริงโว๊ย!”
“ไม่!!”
“เออ ไม่ก็ไม่...”
เอ๊ะ...ทำไมอยู่ดีๆนายนั่นก็ยอมแพ้อย่างง่ายๆเลยล่ะ - -
“ทำไมยอมแพ้ง่ายจัง - -”
“ก็นายสวยจริงๆนี่นา เนี๊ยฉันแทบจะทนไม่ไหวแล้ว >.,<”
“ทนบ้าทนบออะไรของนาย นายเป็นบ้าอะไรไปเนี๊ยยยยย!”
ฉันตกใจแทบสิ้นสติเมื่อคิบอมจนรถที่ซอยเปลี่ยวๆและหันมามองฉันด้วยสายตาหื่นกาม (คิดไปเอง - -) คิบอมยื่นหน้ามาใกล้ๆฉันและมองฉันเหมือนกับจะกลืนกินไปทั้งตัว O.o (คิดไปเองอีกแล้ว -0-)
“หึๆๆ นายนี่มันซื่อบื้อจริงๆเลย : )”
“นี่นายหลอกฉันหรอ!”
พอเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองถูกแกล้งฉันก็ผลักอกคิบอมให้ออกไปห่างๆจากฉัน
“ก็แกล้งนายแล้วมันสนุกนี่นา”
“เออ! เชิญสนุกไปคนเดียวเถอะ”
ฉันเดินลงมาจากรถอย่างหัวเสีย ให้ตายสิ! เสียฟอร์มชะมัดฉันคิดอะไรเพ้อเจ้อของฉันเนี๊ย คิดได้ยังไงว่าหมอนั่นจะปล้ำฉัน T^T
“นี่! จะลงไปทำไม่น่ะ”
“ฉันจะเดินกลับบ้านเอง นายไปให้พ้นๆฉันเลย”
“มันไกลนะ แล้วซอยนี้ก็เปลี่ยวมากด้วย~”
“เออ! เรื่องของฉัน”
“เออ ตามใจ!”
คิบอมเดินกลับเข้าไปในรถและขับออกไปอย่างไม่สนใจฉันที่เดินเป็นลูกหมาข้างทางเลยซักนิด อ๊ากกกก!!! นี่อีตานั่นจะให้ฉันเดินกลับจริงๆหรอเนี๊ยยยย ฉันแค่ประชดนะ ไอบ้า กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะคิมคิบอมมมมม!!!
#คยูมิน หึงโหด คิเฮ มุ๊งมิ๊ง? วอนซิน มานิดเดียว 5555555555555 โผล่ครบเกือบทุกคนล้ะ ขาดแค่ไม่กี่คน บทหน้ามีคิเฮมุ๊งมิ๊งอีกกก ><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น