คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 ย้ายบ้าน
บทที่ 2
Proceed By ซองมิน
ฉันไม่น่าเข้าไปในผับเถื่อนๆแบบนั้นเลย T^T
“ที่จริงผมกลับเองก็ได้นะฮะ”
ฉันหันไปพูดกับคนชื่อฮงกิในขณะที่พวกเรากำลังนั่งอยู่บนรถ
“ไม่ได้หรอก พี่ฉันบอกให้ฉันไปส่งนาย ฉันก็ต้องไปส่งสิ”
“แต่ว่า...”
“นายชื่ออะไรน่ะ”
“เอ่อ...ซองมิน”
“น่ารักจัง : )”
“เอ๊ะ! O///o”
“ชื่อน่ะ...น่ารักดี”
“เอ่อ...ฮะ -///-”
“นายอายุเท่าไหร่”
“19 ครับ”
“งั้นพูดกับฉันธรรมดาก็ได้ เราอายุเท่ากัน”
“ฮะ เอ๊ย! อืม >///<”
“ฮ่าๆๆๆ”
ฮงกิหัวเราะก่อนจะเอามือมาขยี้หัวฉันจนฟูฟ่องเป็นป่าแถบแม่น้ำอะเมซอน
“บ้านนายอยู่ไหนน่ะ ลืมถาม ฮ่าๆๆๆ”
ที่จริงน่าจะขับไปให้ถึงมกโพเลยก็ได้นะแล้วค่อยถาม -0-
“ซอยข้างหน้านี่แหละ ที่มีเซเว่นน่ะ”
“อ๋อ”
“ตรงไปเรื่อยๆเลยนะ นั่นไงๆ บ้านที่มีประตูรั้วสีเนื้อน่ะ”
“โอเค”
ฮงกิจอดลงที่หน้าบ้านของฉันพอดีเป๊ะ ฉันมองหน้าเขาพลางคิดว่าควรจะให้เขาเข้าไปกินอะไรในบ้านก่อนดีมั้ย
“เข้ามากินอะไรก่อนมั้ย”
“ก็ดีนะ”
ฉันเปิดประตูลงจากรถของฮงกิ และในขณะที่เขากำลังจะลงจากรถ เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น
“ซองมิน!!”
ใครกันนะที่กล้าแหกป่าราวกับตัวเองเป็นทาร์ซานแบบนี้ ชั่งไม่อายคน -*- ฉันหันไปมองตามเสียงเรียก คยูฮยอนวิ่งมาหาฉันก่อนจะมองฮงกิตาขวาง
“ใครน่ะ”
“ชื่อฮงกิน่ะ เพื่อนฉันเอง อ้อฮงกิ! นี่คยูฮยอนนะ เป็น...”
“ฉันเป็นแฟนนายเปี๊ยกนี่น่ะ: )”
คยูฮยอนพูดแทรกฉันและเขาก็เดินมากอดคอฉัน แต่...แฟนงั้นหรอ จะบ้าหรือไง >///<
“นายมีแฟนแล้วหรอ : (”
“เอ่อ...คือว่า...”
“ก็มีแล้วน่ะสิ หมั้นกันแล้วด้วย จะแต่งเร็วๆนี้แหละ -*-”
“ฮะ??”
“พอดียัยนี่ท้องน่ะ เลยต้องรีบแต่ง”
โอโซนพูดและชี้มาที่ฉันพลางยักคิ้วอย่างกวนๆ ฉันหันไปมองเขาอย่างอึ้งๆ ท้องหรอ! อ๊าาาาาา! มันไม่จริงน๊าาาา ฉันเป็นผู้ชายจะท้องได้ไง T^T
“O.o!”
“ไม่ใช่นะฮงกิ! ฉันไม่ได้ท้อง ฉันเป็นผู้ชายนะ! อีตาบ้านี่มัน...อุ๊บ!”
“นายควรจะกลับไปได้แล้วนะ -*-”
คยูฮยอนเอามือมาปิดปาดฉันก่อนจะให้ไปพูดกับฮงกิอย่างเย็นชา
“ฉันกลับก่อนนะซองมิน...”
“เอี๋ยวอ่อน” (เดี๋ยวก่อน)
คิมหันมามองฉันอย่างงงๆแต่พอเจอกับสายตาอาฆาตของคยูฮยอนไปเขาก็เลยขึ้นรถและขับออกไปในทันที ฉัน
ผลักมือของคยูฮยอนที่ปิดปากฉันออกและหันไปมองเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง
“ทำบ้าอะไรของนายน่ะคยู!!”
“นายนั่นแหละ ทำบ้าอะไรของนาย!”
“ฉันไปทำอะไรอีกล่ะ!”
“นึกยังไงถึงได้ชวนหมอนั่นเข้าบ้านน่ะ อยากโดนปล้ำหรือไง!”
“เขาเป็นเพื่อนของฉัน!”
“เพื่อนเล่น หรือเพื่อนนอนล่ะ”
‘เพี๊ยะ!’
ฉันตบหน้าคยูฮยอนอย่างแรงด้วยความโมโห ทำไมเขาถึงได้ดูถูกฉันแบบนี้! ฉันกำมือแน่นพลางมองหน้าเขาด้วยสายตาผิดหวัง น้ำตาของฉันคลอเบ้า คยูฮยอนเงยหน้ามามองฉันและจะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาก็ชะงักไปเมื่อเห็นน้ำตาของฉันไหลออกมา
“อย่ามาดูถูกฉันนะคยู!”
“ฉัน...ฉันขอโทษ”
“ไปให้พ้น! ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!”
“ฉัน...”
“นายมันไม่เคยเข้าใจอะไรเลย ไม่เคยเข้าใจอะไรซักอย่าง!”
“...”
“ฉันเกลียดนาย”
ฉันผลักคยูฮยอนที่ทำท่าทางจะเดินเข้ามาหาฉัน ฉันมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง คยูฮยอนเอื้อมมือมาหวังจะเช็ดน้ำตาให้กับฉันแต่ว่าฉันก็ปัดมือเขาออกและวิ่งเข้าไปในบ้านทันที ฉันนั่งลงบนโซฟาห้องรับแขกและมองไปเบื้องหน้าอย่างเหมอลอย
“มินมิน...ทะเลาะกับพี่คยูหรอ”
นัมบีน้องสาวของฉันเดินมานั่งข้างๆฉันพลางมองด้วยสายตาเป็นห่วง ฉันหันไปกอดเธอและร้องไห้ออกมา
“นายไม่เคยเข้าใจอะไรเลย...”
“...”
“ทำไมนายถึงไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย...”
“...”
“คยูฮยอน ฉันรักนาย...”
นัมบีลูบหัวฉันเบาๆ ฉันร้องไห้ลงบนบ่าของเธอ แม่บ้านหลายคนมายืนมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง แต่ตอนนี้ฉันไม่อายใครแล้วละ ฉันแค่อยากร้องไห้เท่านั้นเอง...
Proceed By ดงเฮ
“นี่คือห้องทำงานของคุณหนูนะครับ”
“ฮะ”
“น้องด๊อง เดี๋ยวพี่จะเล่าประวัติของคุณหนูให้ฟังนะครับ”
“ด๊องไม่ได้อยากรู้ซะหน่อย -3-”
ฉันบ่นอุบบอิบๆพลางทำหน้าเซ็งใส่พี่ซีวอน
“แต่น้องด๊องต้องรู้ครับ”
พี่ซีวอนหันมาตอบฉันและยิ้มอย่างใจดี เฮ้ออออ ฉันแพ้รอยยิ้มแบบนี้อ่ะ >///<
“ก็ได้ฮะ -///-”
“คุณหนูชื่อคิมคิบอม แต่น้องด๊องจะเรียกว่าบอมมี่ก็ได้นะครับ”
‘บวมมี่’ สินะ -_-
“ปีนี้คุณหนูอายุ 21 ปี เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนานาชาติ ไบร์ซิสเตอร์ ปี 3”
อะไรนะ บะ...ไบ...ไบซิเคิล?
“อะไรนะฮะ พี่ซีวอน”
“มหาลัยวิทยาลัยไบร์ซิสเตอร์ไงครับ ที่มีค่าเทอมแพงอันดัน 3 ของโลก”
อ๋อ! ไอมหาลัยจอมเวอร์นั่นน่ะหรอ -0-
“น้องด๊องต้องย้ายไปเรียนที่นั่นด้วยนะครับ”
ฉันเงยหน้ามองที่ซีวอนอย่างตกใจ แต่แล้วฉันก็เงียบไป พี่ซีวอนจะเหมือนคังตะเกินไปมั้ยเนี๊ย บางทีนะเขาอาจจะเป็น
คังตะปลอมตัวมาก็ได้ >0<
“ทำไมด๊องต้องย้ายไปล่ะฮะ”
“น้องด๊องจะได้ทำงานได้เต็มที่ยังไงล่ะครับ”
“แต่ว่า...ด๊องอยากอยู่กับเพื่อนนี่นา”
ฉันพูดกับตัวเองเบาๆพลางมองพี่ซีวอนด้วยสีหน้าจ๋อยๆ
“พี่จะย้ายเพื่อนน้องด๊องมาเรียนที่นี่ด้วย”
“พี่ซีวอนได้ยินหรอฮะ!”
“ครับ ^_^”
อะไรกัน ฉันพูดเบาๆเองนะ - -
“ไม่ต้องก็ได้ คือว่า...”
“ไม่เป็นไรครับน้องด๊อง เรื่องนี้ไม่เกินความสามารถของพี่หรอก”
ด๊องไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น ด๊องห่วงเรื่องเงิน -0- มหาลัยนั้นค่าเทอมมันแพงเวอร์จะตาย ซองมินกับคยูฮยอนน่ะพอจะจ่ายไหวเพราะทั้งคู่ก็รวยแสนรวยแต่ฉันน่ะสิ...
“เรื่องค่าเทอมพี่จะจัดการให้เองครับทั้งของน้องด๊องและเพื่อนน้องด๊องเลย”
พี่ซีวอนพูดและมองหน้าฉันราวกับรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่
“แต่ว่า...”
“ไม่เป็นไรครับ เรื่องนี้ก็ไม่เกินความสามารถของพี่เหมือนกัน : )”
“ขอบคุณนะฮะ พี่ซีวอน”
“เพื่อนๆของน้องด๊องชื่ออะไรบ้างครับ”
“ลีซองมินกับโจคยูฮยอนฮะ”
“โอเคครับ เดี๋ยวพี่จะส่งคนไปคุยกับเพื่อนๆของน้องด๊องนะครับ ระหว่างนี้น้องด๊องก็ไปเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวย้ายเข้ามาในบ้านของคุณหนูเลยนะครับ”
“ดะ...เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวนะ เก็บเสื้อผ้า?”
“ใช่ครับ น้องด๊องต้องย้ายมาอยู่บ้านของคุณหนู”
“ทำไมละฮะ”
“มีบอดี้การ์ดที่ไหนไม่อยู่บ้านเดี๋ยวกับเจ้านายบ้างล่ะครับ ^^”
เออ มันก็จริงนะ แต่ว่าฉันไม่อยากไปอยู่บ้านไอโรคจิตนี่นา ถ้าเกิดมันบุกมาปล้ำฉันล่ะ O.o! ฉันเดินตามพี่ซีวอนไปที่ห้องๆนึงซึ่งฉันคิดว่าน่าจะเป็นห้องเก็บไวน์ เพราะมีไวน์หลากหลายยี่ห้อ หลากหลายประเทศวางเรียงรายอยู่เต็มชั้น
“นี่คือไวน์ของฝรั่งเศสที่คุณหนูชอบมากที่สุดครับ”
พี่ซีวอนหยิบขวดไวน์ที่ดูมีราคาขึ้นมาก่อนจะส่งให้กับฉัน ฉันจับขวดไวน์พลิกไปพลิกมา ดีไซน์สวยจัง ฉันพลิกไปมาจนกระทั่งไปเจอกับราคาเข้า ฉันก็เลยต้องรีบวางมันลงที่เดิมในทันที ไวน์บ้าไวน์บออะไรราคาตั้ง 3 ล้าน -0- ฉันเดินตามพี่ซีวอนต่อ ที่ซีวอนพาฉันเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆจนมาถึงห้องเก็บของ ฉันคิดว่าน่าจะใช่นะ น่าจะเป็นห้องเก็บของแหละ
“ทางเข้า-ออกของผับนี้มี 2 ทาง ทางแรกจะเป็นทางเข้าปกติ ทางที่ 2 จะเป็นทางลับของพวกพนักงานคนสำคัญๆทางนี้ยังไงล่ะ”
พี่ซีวอนชี้ไปที่ตู้เก็บของเก่าโทรมๆซึ่งถ้าพี่ซีวอนไม่บอกฉันก็คงคิดว่าเป็นเป็นเพียงตู้เก่าๆไม่ใช่ทางลับแน่ๆ พี่ซีวอนเปิดประตูตู้ และชี้ให้ฉันตู้เครื่องสแกนอะไรซักอย่างที่อยู่ที่มุมตู้
“นี่คือตัวสแกนลายนิ้วมือกับที่ใส่รหัส ส่วนตัวเซ็นเซอร์ข้างบนมันจะสแกนว่าในร่างกายของเรามีสิ่งผิดปกติอะไรหรือเปล่า”
‘ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด’
พี่ซีวอนกดรหัสอะไรบางอย่างไปที่เครื่องเล็กๆที่ว่านั้น
‘หมายเลข 9 คุณซีอน ผ่านได้’
เสียงพูดของผู้หญิงดังออกมาจากเรื่องนั้น พี่ซีวอนเดินเข้าไปในเครื่องนั้น และกวักมือเรียกให้ฉันเดินตามเข้าไป
‘มีสิ่งแปลกปลอมติดตัวคุณซีวอน ย้ำ! มีสิ่งแปลกปลอม’
ฉันคือ ‘สิ่งแปลกปลอม’ ที่ว่านั่นสินะ -*-
“ไม่เป็นไร เค้าเป็นเพื่อนฉัน XZ103”
“XZ103 รับทราบ ปล่อยให้ผ่านได้”
ทันทีที่เสียงของผู้หญิงตอบกลับมา ผนังตู้ก็แยกออกจากกัน ปรากฏให้เห็นทางเดินมืดๆ ประมาณ 2-3เมตร โห...ไฮเทคจัง *0*
“XZ103 ขอไฟด้วย”
“รับทราบ”
ทันทีที่ X…เอ่อ X อะไรก็ไม่รู้บอกว่ารับทราบไฟก็ติดพรึบพร้อมกันจนทางข้างหน้าสว่างขึ้นทันที พี่ซีวอนเดินไปตามทางนั้น ฉันเลยรีบวิ่งตามและพอทันทีที่ฉันก้าวพ้นผนังของตู้มาได้ประมาณ 2-3ก้าว ผนังของตู้กลับมาประกบกันเหมือนเดิม
“XZ103 คือชื่อของหุ่นยนต์ที่คอยควบคุมการเปิด-ปิดของผนังตู้ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะลงประวัติของน้องด๊องลงในคอมพิวเตอร์ น้องด๊องก็จะหลุดพ้นจากการเป็นสิ่งแปลกปลอมอย่างวันนี้ ฮ่าๆๆ”
พี่ซีวอนพูดและหัวเราะ ให้ตายสิ เวลาผู้ชายคนนี้หัวเราะรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกลายเป็นสีชมพูเลยอ่ะ คนอะไรก็ไม่รู้น่ารักชะมัดเลย >< ฉันเดินตามพี่ซีวอนไปเรื่อยๆจนเจอกับประตูเหล็กสีดำ พี่ซีวอนกดอะไรซักอย่างที่ประตูนั้นก่อนจะเปิดมันออก ภายนอกก็เป็นเพียงแค่ซอยเปลี่ยนธรรมดา ไม่มีอะไรบ่งบอกเลยว่าซอยนี้เชื่อติดกับทางลับของผับชื่อดัง
“น้องด๊อง เมื่อกี้พี่โทรหาฮงกิให้มารับน้องด๊องกลับบ้านแล้วนะ มันรออยู่ที่ปากซอยน่ะ น้องด๊องเดินไปเองได้มั้ย เดี๋ยวพี่ขอเข้าไปดูอะไรข้างในหน่อยนะ”
“อ๋อ ตามสบายเลยฮะ พี่ซีวอน”
บนรถของฮงกิ
“ที่จริงด๊องกลับเองก็ได้นะ คุณฮงกิจะได้ไม่ต้องขับรถวนไปวนมา”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ”
อยากจะบอกเหลือเกินว่าคุณฮงกิน้องชายของพี่ซีวอนหล่อมาก! หล่อไม่แพ้พี่ชายเลยแหละ เขาหน้าคล้ายๆมีร์ เอ็มแบล็ค อ่ะ หล่อมากเลย ><
“นายอายุเท่าซองมินใช่มั้ย”
“ฮะ”
“ถ้างั้นพูดกับฉันธรรมดาก็ได้ เราอายุเท่ากัน”
“อ๋อ อืมได้สิ”
“เพื่อนของนายมีแฟนแล้วหรอ”
“นายหมายถึงซองมินน่ะหรอ”
“ใช่ นายคิดว่าใครล่ะ”
แวบแรกนึกถึงคยูฮยอน - - แต่พอดีนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่รู้จักคยูฮยอนนี่นา ><
“เปล่าๆ ซองมินยังไม่มีแฟนหรอก ถามทำไมหรอ นายชอบซองมินหรือไง”
“ใช่ ฉันชอบซองมิน เค้าน่ารัก : )”
“จริงอ่ะ O.o”
“แต่ว่าวันนี้ฉันไปส่งซองมินที่บ้าน มีผู้ชายคนนึงชื่อคยูฮยอน เขาบอกว่าเขาเป็นแฟนซองมินแล้วก็บอกว่ากำลังจะแต่งงานกันด้วย
-*-”
“ฮ่าๆๆ ไม่ใช่ๆๆ คยูฮยอนมันเป็นคนประเภทหวงเพื่อนน่ะ หนุ่มๆคนไหนจะมาจีบซองมินต้องผ่านด่านฉันกับคยูฮยอนไปก่อน”
“อย่างฉันพอจะผ่านด่านคยูฮยอนได้มั้ย”
“เหอะ แค่ด่านฉันนายก็ไม่ผ่านแล้ว ฮ่าๆๆ”
ขอพูดด้วยความสัจจริงเลยนะ ฮงกิน่ะหล่อมากๆเลย นิสัยก็ดี แต่ว่าแววตาของเขาดูเจ้าเล่ห์อ่ะ ดูเจ้าชู้ยังไงก็ไม่รู้ ฉันว่านะ นายนี่ต้องหน้าที่ทำไข่เจียวแน่ๆ หน้าม่อ! (แกใช้หม้อทำไข่เจียวหรอ -0-)
“ทำไมล่ะ T0T”
“นายดูเจ้าชู้ เจ้าเล่ห์”
“ฉันไม่ได้เจ้าชู้นะ!”
“ไม่เชื่อ - -”
“งั้นเราลองมาคบกันมั้ยล่ะ ฉันจะมีแต่นายคนเดียวเลย : )”
“นั่นไง! ไม่ทันไรนายก็ม่อฉันแล้ว -3-”
“-*-”
“ก็แค่ชวนมากัดก้อนเกลือกินด้วยกันเฉยๆ :D”
“เชิญกินไปคนเดียวเถอะ!”
“โอเคๆ ฉันล้อเล่นน่า เรากลับเข้าเรื่องเดิมเถอะ”
“เรื่องอะไร -0-?”
“เรื่องที่ฉันจะจีบซองมินไง”
“เราคุยกันจบไปแล้วหนิ”
“จบตอนไหน O.o”
“จบตั้งแต่ตอนที่ฉันบอกว่า ‘นายไม่ผ่าน’ แล้วแหละ”
“นายพูดตอนไหน -0-“
“นับขึ้นไป 20 บรรทัดสิ”
“-_-”
ฮ่าๆๆ แกล้งฮงกิแล้วสนุกชะมัด เอ๊ะ จะว่าไปก็จะถึงบ้านซองมินแล้วนี่นา ตกลงฮงกิขับรถเร็วหรือว่าเราคุยกันจนเพลินกันแน่ล่ะเนี๊ย แต่ว่าฮงกินี่คุยสนุกชะมัด 2 พี่น้องซุปเปอร์สตาร์ (พี่ซีวอน กับ ฮงกิ) นี่ให้ความรู้สึกแตกต่างกันมากเลยนะ เวลาคุยกับพี่ซีวอนจะรู้สึกเหมือนคุยกับพี่ชายออกแนวอบอุ่น ใจดี สปอร์ต กทม. ส่วนฮงกิจะออกแนวเพื่อน หรือน้องชายจอมกวน อะไรพวกเนี๊ย คุยด้วยแล้วเพลินดี
“ขอบคุณนะ”
ฉันหันไปขอบคุณฮงกิทันทีที่ถึงบ้านของซองมิน และในขณะที่ฉันเป็นประตูรถกำลังจะก้าวขาลงฮงกิก็มาจับแขนของฉันเอาไว้ซะก่อน
“นี่! ฉันพูดจริงๆนะ”
“เรื่องที่นายชวนฉันไปกัดก้อนเกลือกินน่ะหรอ -0-”
“จะบ้าหรอ! ฉันหมายถึงที่ฉันชอบซองมินต่างหาก -3-”
“อ๋ออออ อืมๆ”
“อืม? พูดแค่นี้เองน่ะหรอ”
“~ชอบเขาก็ไปบอกเขา มาบอกกับฉันเพื่ออะไร~ ”
“~ไม่เคยรู้เลยใช่มั้ย ว่าใครรักเธอตรงนี้~ ”
“~ชอบเขาแล้ว...เอ่อ ฉันไม่เข้าใจว่าเราจะมานั่งต่อเพลงกันทำไม - -*”
“ใครเริ่มล่ะวะ -*-”
“เออชั่งเหอะๆ นายจะเข้าไปกินอะไรในบ้านมั้ย”
“ก็กำลังรอชวนเนี๊ย ><”
“งั้นก็ดับเครื่องแล้วตามมา”
ฉันพูดกับฮงกิและเปิดประตูรถก่อนจะเดินลงรถไปด้วยท่าทางอันสง่างาม (อันที่จริงฉันสะดุดขาตัวเองหน้าเกือบทิ่ม ดีนะที่จับประตูไว้ได้ทัน - -)
“เร็วๆหน่อย”
“ครับๆ คุณหนูลีดงเฮ”
#จบไปอีกตอนแล้วววววว ใครที่กำลังคิบอมกับดงเฮมาปะทะกันอีกครั้งบอกเลยว่าตอนหน้า ไม่มี 555555 เพราะตอนหน้าจะเกี่ยวกับเรื่องการย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับคิบอมค่ะ แต่ตอนหน้าหน้ามีปะทะกันแน่นอนค้าาา
ความคิดเห็น