ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 งานใหม่
บทที่ 1
“นี่! ไปดูร้านนั้นกันเถอะด๊อง”
“พอเถอะซองมิน แค่นี้มันก็เยอะมากแล้วนะ”
ฉันพูดและชูถุงเสื้อผ้าในมือให้ยัยกระต่ายบ๊องดู
ซองมินพูดพร้อมเขย่าแขนฉัน พลางส่งสายตาอ้อนวอน
“พอเถอน่า มันเยอะมากแล้วนะ”
“ด๊อง! เสื้อตัวนั้นเหมาะกับแกมากเลย *0*”
“ฉันไม่ชอบใส่สีชมพู - -*”
“ด๊อง~ ไปดูกันหน่อยเถอะนะ~”
“แต่ว่า...”
“...!!!”
อยู่ดีๆซองมินก็หยุดเดินพร้อมกับชะงักไป สีหน้าของเค้าเหมือนกับตกตะลึงกับอะไรบางอย่าง
“เป็นอะไรไปน่ะ...”
“ตรงนั้นเขามุงอะไรกันอ่ะ อ๊าาาา! เสื้อผ้าลดราคาแน่เลย ><”
ซองมิน (ที่ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน) ลากฉันไปตรงเกาหลีมุงนั้นอย่างรวดเร็วปานจรวดอเมริกา แต่สิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าของฉันกับซองมินดันไม่ใช่กองเสื้อผ้ามหึมาแต่เป็น...
รับสมัครงาน
รับสมัครพ่อบ้าน แม่บ้าน ฝีมือดี มีคุณสมบัติดังต่อไปนี้
-เพศหญิง-ชาย
-อายุ 16-25 ปี
-วุฒิการศึกษา จบ ป.6
-ฝีมือการทำงาน ดี – ดีมาก
ค่าตอบแทน
-เงินเดือน วันละ 150 บาท
-ชุดยูนิฟอร์มพ่อบ้าน-แม่บ้านฟรี 3 ชุด
ด่วน! ต้องการจำนวนจำกัด
เปิดรับสมัครวันนี้ – 13 ตุลาคม 25XX
“ซองมิน แกว่าฉันฝีมือทำงานบ้านดีมั้ย *0*”
“ก็ดีนะ ทำไมหรอ”
“ก็นี่ไง! เขารับสมัครงานแหละ”
“อ๋อ...เฮ้ย! ไม่ได้นะ! นายจะสมัครงานที่นี่ไม่ได้!”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ก็...ก็...”
“…?”
“ก็...ก็...อ๋อ! ก็ดูค่าแรงสิ ถูกเกินไปหรือเปล่า วันละ 150 เนี๊ยนะ : (”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่! เราไปกันเถอะด๊อง”
ทันทีที่ซองมินพูดจบ เค้าก็ลากฉันออกไปจากเกาหลีมุงในทันที วันนี้ซองมินดูแปลกๆนะเนี๊ย -0-
“อุ๊ย~ รองเท้าสวยจัง ><”
“เดี๋ยวก่อนซองมิน!”
“เฮ้ย! กูว่าจะไปสมัครเป็นบอดี้การ์ดให้พวกมาเฟียว่ะ”
เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นฉันก็เลยหันไปมองและดึงแขนซองมินเอาไว้ไม่ให้เดินไปในร้านขายรองเท้า
“อะไรอ่ะ ด๊อง~”
“เดี๋ยวก่อนๆ”
อะไรบางอย่างบอกให้ฉันหยุดฟังประโยคสนทนาของผู้ชายหน้าตาน่ากลัว 2 คนนั้น
“ทำไมวะ”
“เงินเดือนโคตรเยอะเลยนะเว๊ย! *0*”
“เท่าไหร่วะ โคตรเยอะของมึงอ่ะ”
“หลายหมื่นอยู่ว่ะ”
“เฮ้ย! จริงดิ O.o”
“เออ!”
เฮ้ย! หลายหมื่นต่อ 1 เดือนเนี๊ยนะ เยอะเกินไปมั้ยเนี๊ย *0*
“สมัครที่ไหนวะ”
“ที่ผับซานติโนว์”
“ผับของคุณบอมมี่น่ะหรอ *0*”
“เออ!”
ผับซานติโนว์งั้นหรอ ผับของคุณบอมมี่งั้นหรอ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณเป็นใคร แต่เดี๋ยวเราได้เจอกันแน่คุณบอมมี่~ : )
“ยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นทำไมอ่ะ ด๊อง-0-”
“ซองมิน เราไปกันเถอะ”
“หืม? ไปไหน”
“ไปหางานทำ :D”
ผับซานติโนว์
“ด๊อง อย่าบอกนะว่างานที่แกจะทำคือ...”
“ใช่แล้ว!”
“แกจะมาเป็นเด็กนั่งดริ๊งค์หรอ O.o”
“จะบ้าหรอ! ฉันจะมาสมัครเป็นบอดี้การ์ดต่างหาก -3-”
“แกบ้าไปแล้วหรอด๊อง! ผู้ชายที่ไหนเขาจะยอมให้คนร่างบางๆแบบนายมาเป็นบอดี้การ์ดฮะ”
“อะไรก็เกิดขึ้นได้เพราะนี่คือฟิค - -”
“-*-”
“เอาน่า เผื่อฟลุ๊คได้ไง >0<”
“ไม่มีทางอ่ะ -0-”
“คอยดูก็แล้วกัน : )”
ฉันยิ้มให้กับซองมินก่อนจะเดินมุ่งหน้าเข้าไปในผับซานติโนว์ แต่ว่าอีตายามที่นั่งหลับอยู่เมื่อกี้ดันมายืนขวางฉันเอาไว้ซะก่อน
“วันนี้ผับปิดนะครับ ถ้าจะมาเที่ยว กรุณามาอีกทีวันพรุ่งนี้ครับ”
“เอ่อ...ผมไม่ได้มาเที่ยวนะลุง ผมมาสมัครงาน”
“เป็นเด็กนั่งดริ๊งค์หรอ”
“ไม่ใช่ฮะ -_-”
“คนทำความสะอาด”
“ไม่ใช่ฮะ -0-”
“พนักงานต้อนรับ”
“ไม่ใช่ฮะ -*-”
แล้วลุงมายุ่งอะไรกับฉันนักหนาเนี๊ย --*--
“งั้นก็...”
“ผมมาสมัครเป็นบอดี้การ์ด!”
ฉันรีบพูดก่อนที่อีตาลุงนี่จะเพ้อเจ้อไปมากกว่านี้
“เฮ้ยหนู! คุณบอมมี่ไม่รับผู้หญิงหรอกนะ”
“ลุง! ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ ให้ผมเข้าไปเถอะ T^T”
“ไม่ได้หรอกหนู คุณมาร์ชสั่งไว้แล้ววันนี้ห้ามผู้หญิงเข้า”
“ลุง บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ผู้หญิง T^T”
“กลับไปเถอะแม่หนู”
“ผมไม่ใช่...”
“มีเรื่องอะไรกันหรอ ลุง”
“เอ่อ...คุณซีวอน”
ลุงยามหันไปมองชายแปลกหน้าที่เดินออกมาจากผับด้วยท่าทางเกรงอกเกรงใจ ฉันก็เลยชะโงกหน้ามองตามไปด้วย O.o! โหหห! หล่ออิ๋บอ๋ายยยยย >///< หน้าใสวิงค์ๆๆๆมากอ่ะ ดวงตาคมแต่ก็แฝงไปด้วยความอบอุ่นดูใจดี๊ใจดี จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีแดงสดน่าตรงเข้าไปจุ๊บ >0< ผิวขาวเรียบเนียนกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก มองแวบแรกนึกว่าคังตะ ดาราหนุมสุดหล่อซะอีก >///<
“ฝาแฝดคังตะชัดๆ -///-”
ซองมินกระซิบข้างหูของฉันด้วยน้ำเสียงระริกระรี้
“คือว่าหนูคนนี้จะมาสมัครเป็นบอดี้การ์ดน่ะครับ”
“คนนี้น่ะหรอ”
ฝาแฝดคังตะหันมามองหน้าฉันและทำหน้าสงสัย น่ารักอ่ะ ><
“ครับ คนนี้แหละครับ”
“นึกยังไงถึงได้มาสมัครเป็นบอดี้การ์ดให้กับมาเฟียล่ะครับ มันอันตรายนะ”
ฝาแฝดคังตะมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
“เอ่อ...ก็เห็นมาที่นี่ให้เงินเยอะดี...ก็เลย... -3-”
“มาเป็นเด็กนั่งดริ๊งค์ก็ได้นะ”
“ไม่เอาฮะ ไม่อยากขายตัว -*-”
“ฮะๆ เด็กนั่งดริ๊งค์ของผับเราไม่ได้ขายตัวหรอกนะ”
“แต่ว่า...”
“น้องไม่เหมาะกับงานนี้หรอกครับ เชื่อพี่เถอะ”
ฝาแฝดคังตะพูดและยิ้มให้ฉันก่อนจะหมุนตัวหันหลังเตรียมจะเดินกลับเข้าไปในผับ
“อย่าพึ่งสิฮะ! คุณฝาแฝดคังตะ!!”
“หืม? น้องเรียกพี่หรอ”
“อะ...เอ่อ...ฮะ -///-”
โง่จริงๆเลยฉัน หลุดเรียกชื่อในจินตนาการไปได้ยังไงนะ T^T
“พี่ชื่อซีวอน”
“เอ่อ...นั่นแหละฮะ ขอร้องนะฮะคุณซีวอน ด๊องอยากได้งานนี้จริงๆ”
“...”
ฝาแฝดคังตะ เอ๊ย! คุณซีวอนเงียบไปซักพักก่อนจะหันหลังและเดินจากไป
“คุณซีวอน...”
คุณซีวอนหันหลังมามองฉันอีกครั้งก่อนจะยิ้มอย่างใจดี
“ถ้าอยากได้งานนี้นักก็ตามพี่มา”
“จริงหรอฮะ! ขอบคุณนะฮะคุณซีวอน ><”
ฉันวิ่งตามคุณคินไปแต่พอใกล้ถึงทางเข้าผับฉันก็หันไปหาซองมินซะก่อน
“แกรอฉันที่นี่นะ ซองมิน”
“โอเคๆ”
ซองมินพยักหน้าและบอกให้ฉันสู้ๆ ฉันยิ้มให้เค้าและรีบวิ่งตามคุณซีวอนไปในทันที
“น้องชื่ออะไรนะครับ”
“ชื่อด๊องฮะ ลีดงเฮ”
“อืม...คงไม่ผิดตัว”
คุณซีวอนพูดอะไรบางอย่างเบาๆ ฉันเงยหน้ามองเขาด้วยสายตางุนงง
“อะไรนะฮะ คุณซีวอน”
“อ๋อไม่มีอะไรครับ แล้วก็เรียกพี่ว่าพี่ซีวอนก็ได้ครับน้องด๊อง”
“ฮะ”
ฉันเดินตามพี่ซีวอนเข้าไปในโซนลึกๆของผับด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมเจียมตัว ระหว่างทางเจอผู้ชายท่าทางโหดๆหลายคน หล่อบางไม่หล่อบ้างปะปนกันไป แต่สิ่งเดียวที่เหมือนกันก็คือสายตา ทุกคนมีสายตาแข็งกร้าวโหดร้ายเหมือนกันหมด T^T
‘ตุ๊บ!’
“โอ๊ย! ขอโทษฮะพี่ซีวอน”
“ไม่เป็นไรครับ”
จู่ๆพี่ซีวอนก็หยุดเดิน ฉันที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ก็เลยเดินชนหลังพี่ซีวอนไปเต็มๆ เจ็บอ่ะ T0T
“อ้าว ซีวอน”
“ไงครับคุณหนู ได้บอดี้การ์ดที่ถูกใจหรือยังครับ”
“ยังว่ะ แต่ล่ะคนไม่ได้เรื่อง ไล่ออกไปหมดแล้ว”
เสียงหล่อจัง พี่ซีวอนคุยกับใครอ่ะ -0-
“มีอีกคนครับคุณหนู ลองดูนะครับ”
“เออๆ เอาเข้ามาเลย”
“เชิญเลยครับ น้องด๊อง”
“ฮะ”
ฉันเดินเข้าไปในห้องแต่แล้วก็ต้องชะงักไป นี่ห้องหรือโรงเชือดหมูเนี๊ย ทำไมมีแต่เลือดเปรอะเต็มไปหมด O.o ฉันเลิกสนใจคราบเลือดพวกนั้นและเงยหน้ามองคุณหนูเสียงหล่อของพี่ซีวอน
"นาย!/นาย!”
นายคุณหนูเสียงหล่อของพี่ซีวอนแท้จริงแล้วคือไอบ้าโรคจิตที่หอมแก้มฉันเมื่อวานนี้นี่ O.o ไม่จริงงงงงง!
“ฉันไม่รับ! ซีวอน นายเอานายนี่ไปให้พ้นหน้าฉันเลย”
“แต่ว่า...”
“อีตาโรคจิต! นายคิดว่าฉันอยากทำงานกับนายมากนักหรือไงฮะ!”
“เหอะ! ถึงนายจะอยากทำมากแค่ไหนแต่นายก็ไม่มีวันได้งานนี้แน่ๆ”
“มั่นใจเกินไปหรือเปล่า!”
“หึ! น้ำหน้าอย่างนายไม่มีทางได้แน่ๆ”
“ถ้างั้นลองให้คนของนายมาสู้กับฉันสิ รับลองฉันเอาชนะได้อย่างง่ายๆแน่!”
“ได้! แต่ถ้านายแพ้นายต้องไปให้พ้นหน้าฉัน”
“แล้วถ้าฉันชนะล่ะ...”
“นายจะได้งานนี้ เงินเดือน เดือนละ 70,000”
“อย่ากลับคำก็แล้วกัน : )”
“ซีวอนไปตามชินดงมา”
นายโรคจิตให้ไปพูดกับพี่ซีวอนและหันมายิ้มเยาะเย้ยฉันประมาณว่า ‘ยัยนี่ไม่มีทางเอาชนะได้แน่ๆ’
“แต่ว่า...”
“ไปตามชินดงมา!”
“แต่น้องด๊องตัวเล็กกว่าชินดงเยอะเลยนะครับ”
“เหอะ ฉันไม่สน!”
“ก็ได้ครับ...”
พี่ซีวอน (ที่ดูเหมือนยังไม่ค่อยพอใจในคำสั่งของอีตาโรคจิต) เดินออกจากห้องไป แล้วซักพักพี่ซีวอนก็กลับมาพร้อมกับผู้ชายตัวใหญ่คนนึง
“เอาล่ะชินดง คู่ต่อสู้ของนายคือผู้ชายคนนี้”
“ตัวเล็กขนาดนี้น่ะหรอ - -”
“ถ้าแกแพ้ แกถูกไล่ออก”
นายโรคจิตพูดกับชินดงด้วยน้ำเสียงเย็นชา ชินดงมองฉันกับนายโรคจิตสลับไปมาก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหมดหวัง
“ก็ได้ครับคุณบอมมี่...”
“...”
"นี่ตัวเล็ก ขอโทษด้วยนะ”
ชินดงหันมาขอโทษฉันและมองฉันด้วยสายตาสำนึกผิด
“ให้มันจบในหมัดเดียวละกันนะ ตัวเล็ก”
ชินดงพูดและต่อยมาที่ใบหน้าของฉันกะว่าครั้งเดียวจอดอะไรประมาณนั้น แต่ว่า...
‘หมับ!’
ฉันรับหมัดของเขาไว้ได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ชินดงเบิกตากว้างมองฉันอย่างตกใจ
“หึ...”
“โอ้ย! บ้าเอ๊ย”
ชินดงสบถออกมาเมื่อฉันบิดแขนเขาอย่างแรง เขาเตะมาทีลำตัวของฉันอย่างไม่แรงนัก ดูก็รู้แล้ว่าเขาไม่ได้ทำเต็มแรง ด้วยความที่ฉันเป็นตัวเล็กกว่าเขามากทำให้เขาไม่กล้าทำรุนแรงนัก
‘ผลั๊ก! โครม!’
ฉันถีบไปที่ท้องของชินดงเต็มแรงจนเขาเซถลาไปชนกับชั้นมาหนังสือ และหนังสือพวกนั้นก็หล่นมาใส่หัวของเขาเต็มๆ ชินดงฉันขอโทษ -/\-
“ขอโทษนะ!”
ชินดงพูดกับฉันก่อนจะถีบมาที่ท้องฉันในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าไปหาเขาเต็มแรง ฉันเซไปจนกับโต๊ะของนายโรคจิตอย่างแรงจนข้าวของกระเด็นตกลงมาเกลื่อนกลาด ชินดงพุ่งเข้ามาหาฉันราวกับจะปิดบัญชีภายในหมัดเดียว และหมัดนั้นถ้าฉันโดนไปฉันสลบแน่
‘ตุ๊บ! เพล้ง!’
แทนทีฉันจะนอนรอรับหมัดอยู่นิ่งๆ ฉันก็คว้าเอาแจกันที่กลิ้งอยู่ข้างๆฉันและขว้างไปหาชินดงและโดนหัวของหมอนั่นเต็มๆ
“แจกันฉัน -*-”
ฉันลุกขึ้นและหันไปมองเจ้าของเสียง นายโรคจิตมองฉันด้วยสายตาเครียดแค้น ให้ตายสิ แค่แจกันอันเดียวตัวเองรวยจะตายไป ซื้อใหม่สิ -3-
‘ผลั๊ก!’
ชินดงพุ่งเข้ามาต่อยฉัน ฉันที่กำลังมองนายโรคจิตอยู่ก็เลยทำให้หลบไม่ทันและรับหมัดของเค้าไปเต็มๆ ฉันมองชินดงก่อนจะยิ้มออกมา
“อย่าออมแรงสิพี่ชาย หมัดเมื่อกี้น่ะ ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยนะ : )”
“ฮะๆๆ”
ฉันมองชินดงด้วยความรู้สึกขอบคุณ ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาจะต้องออมแรงให้ฉันแน่ๆแต่ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะออมแรงให้ถึงขนาดนี้ ทั้งๆที่เมื่อกี้เขามีสิทธิ์ต่อยฉันจนสลบไปเลยก็ได้ แต่เขาก็ไม่ทำ
‘ผลั๊ก!!!’
ฉันต่อยไปที่หน้าของชินดงสุดแรงเกิด เค้าหงายหลังล้มลงกับพื้นสลบไปในทันที นายโรคจิตมองฉันด้วยสายตาอึ้งๆก่อนจะหันไปมองชินดงด้วยสายตาสมเพช
“โอเค นายชนะ นายได้งานนี้ จัดการเรื่องอื่นให้ฉันด้วยนะซีวอน”
“ครับคุณหนู”
พี่ซีวอนตอบรับคำสั่งของนายโรคจิตและพยักหน้าเบาๆ นายโรคจิตเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์เสีย และพอหมอนั่นออกไปซักพัก ชินดงก็ลุกขึ้นมา
“หมัดนายหนักมากนะตัวเล็ก แต่ไม่ทำให้ฉันสลบได้หรอก : )”
“ขอบคุณนะ ที่แกล้งสลบ”
“หึ~ ชั่งเถอะน่า”
ชินดงพูดและยิ้มให้ฉันก่อนจะเช็ดเลือดที่มุมปากและเดินออกจากห้องไปอีกคน พี่ซีวอนหันมามองฉันและยิ้มให้ ฉันกำลังจะเอ่ยถามพี่ซีวอนถึงเรื่องอะไรบางอย่างแต่แล้วฉันก็ต้องเงียบไปเพราะเสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้นหน้าห้อง
“ช่วยด้วยยยยย T^T”
“ซองมิน!!!”
ฉันมองซองมินด้วยความตกใจ เค้าถูกหิ้วปีกมาด้วยผู้ชายร่างยักษ์ 2 คน
“ด๊อง TT^TT”
“เกิดอะไรขึ้นเนี๊ย!”
“ฉันเป็นห่วงแกก็เลยตามมา แต่มาพี่บึก 2 คนนี้...T0T”
“...”
“ฮื่ออออ เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย~ ”
“เอางี้ล่ะกันนะครับ เดี๋ยวพี่จะให้คนของพี่ไปส่งเพื่อนของน้องด๊องที่บ้านก่อนนะครับ”
พี่ซีวอนพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าจะร้องไห้ของซองมินที่บ่งบอกว่าเค้าไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว
“อ้าว แล้วด๊องล่ะฮะ”
“น้องด๊องต้องอยู่คุยรายละเอียดเรื่องงานกับพี่ก่อนครับ”
“แล้ว...แล้วด๊องจะแน่ใจได้ยังไงคะว่าคนของพี่จะส่งซองมินถึงบ้าน -*-”
“ไม่ต้องห่วงครับ คนที่จะไปส่งเพื่อนของน้องด๊องคือน้องชายของพี่เอง”
“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ”
“ฮงกิ! ชเวฮงกิ!!!”
พี่ซีวอนตะโกนเรียกคนที่ชื่อฮงกิ ซักพักเขาก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้อง โอโห! หล่อไม่แพ้พี่ซีวอนเลยอ่ะ >< ถ้าพี่ซีวอนเป็นฝาแฝดคังตะ นายคนนี้ก็คงจะไม่พ้นฝาแฝดมีร์ เอ็มแบล็ค แน่ๆ >0<
“มีอะไรอ่ะ พี่ซีวอน”
“ช่วยไปส่งน้องคนนี้หน่อยสิ”
พี่ซีวอนชี้ไปที่ซองมินที่กำลังนั่งเจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใยอยู่ที่พื้น
“: )”
ฮงกิยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เหมือนเด็กๆเวลาเจอของเล่นถูกใจ ก่อนจะหันมาขยิบตาให้กับพี่ซีวอน
“จะส่งให้ถึงห้องเลยครับ : )”
“O.o!” <<< หน้าซองมินกับฉัน
“อุ๊ย! พูดผิด จะส่งให้ถึงบ้านเลยครับ ฮ่าๆๆ”
หวังว่าซองมินคงจะปลอดภัยนะ - -
คนซ้าย ฮงกิ คนขวา มีร์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น