ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ปฐมบทแห่งความซวย
บทนำ
อรุณเบิกฟ้า~นกกาโบยบิน~ออกหากินร่าเริงแจ่มใส~ ว้าว~ ทำไมวันนี้อากาศดีจัง แบบนี้ต้องสูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปในปอดเยอะๆ >0<
‘หายใจเข้า’ <<< กลิ่นธรรมชาติหอมสุดๆ
‘หายใจออก’
‘หายใจเข้า’ <<< กลิ่นมันชักแปลกแล้วนะ -0-
‘หายใจออก’
‘หายใจเข้า’ <<< หมาที่ไหนมาเน่าตายล่ะเนี๊ยยยย T^T
“( -_-) >>> (^0^)”
มองขวาป้าขายกล้วยทอด กลิ่นหอมชวนซื้อ
“(-_-)”
มองตรงด้านหน้าหมาวิ่งไล่จีบกัน ไม่น่ามีกลิ่นเน่าออกมาได้ -*-
“( )”
มองด้านหลังก็ไม่มีอะไรนี่นา - -?
“(O.o )”
มองซ้ายก็ไม่มีอะไรหรอกก็แค่...เจอถังขยะอยู่ 4 ใบ อัดแน่นไปด้วยซากของเน่าๆมากมาย งั้นก็หมายความว่าเมื่อกี้ที่ฉันสูดเข้าไปเต็มๆปอดก็คือ...ไม่น๊าาาา T^T โอ๊ย! อารมณ์เสียอ่ะ ฉันน่าจะดูให้ดีๆก่อน เชอะ! ไปซื้อกล้วยทอดแก้เซ็งดีกว่า : (
“ป้าฮะ กล้วยทอดถุงนึง"
“จ้า รอซักครู่นะ”
‘ผลั๊ก!!!’
“โอ๊ย! ไอบ้า ชนแล้วก็ไม่ขอโทษ ไอER*%&UI*_()”
ฉันกล่าวด่าไอบ้าคนนึงที่วิ่งชนฉันด้วยถ้อยคำที่ไม่สุภาพและไม่สามารถออกอากาศได้ เพราะจะไม่ผ่าน อย. (มันเกี่ยวอะไรกับอย. -*-)
“เท่าไหร่ป้า”
“25 บาทจ้า”
ฉันควานหากระเป๋าสตางค์ของฉันที่ (ควรจะอยู่) ในกระเป๋าสะพายเก่าๆที่ดูมอซอ เอาไปบริจาคที่บ้านพักคนชราเขาก็ไม่เอา ของฉัน เฮ้ย! ไม่มี! เป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้มันยังอยู่อยู่เลยนะ T0T เอ๊ะ! อย่าบอกนะว่าไอเด็กที่วิ่งชนฉันเมื่อกี้มัน...
“กล้วยทอด!!!”
“อยู่นี่ไงจ๊ะ อ้าว! จะไปไหนน่ะหนู!!”
ฉันสบถคำด่าที่รุนแรง? ออกมา ก่อนจะวิ่งตามไอโจรนั่นไป ซึ่งมันวิ่งหนีหายไปตั้งแต่ฉันโฆษณากระเป๋าสะพายของตัวเองแล้วแหละ -*- บ้าจริง! ทำไงดี คือถ้าในกระเป๋าสตางค์ของฉันมันไม่มีเงินเดือน เดือนแรกของฉันอยู่ล่ะก็ฉันจะไม่เครียดขนาดนี้เลย TT^TT
“เฮ้ย! มึงดูซิ มีเงินเท่าไหร่”
“4,000 กว่าว่ะ คุ้มๆๆ”
ฉันรีบหันไปมองตามเสียงที่ฉันได้ยินอย่างรวดเร็ว ฉันเห็นตรอกแคบๆอยู่ทางซ้ายมือของตัวเอง ฉันก็เลยรีบวิ่งไปดูในทันที และพอวิ่งไปถึงฉันก็เห็นวัยรุ่นอายุประมาณ 16-17 กำลังนั่งนับเงินกันอยู่ และนั่น! กระเป๋าสตางค์ของฉันจริงๆด้วย O.o
“เอาเงินฉันคืนมานะ!”
“เฮ้ย! ตามมาทันได้ไงวะ!!!”
“เอาเงินคืนมาเดี๋ยวนี้!”
“เงินอะไร! นี่มันขะ...ของ...ของฉัน”
ไอโจรนัมเบอร์วันพูดและทำท่าทางเลิ่กลั่กๆ
“จะคืนดีๆหรือจะรอให้เจ็บตัวก่อน -*-”
“โอโห! น่ากลัวจังเลยยยย : )”
ไอโจรนัมเบอร์ทูพูดและยิ้มให้ฉันอย่างกวนบาทา
“โอเค๊...”
พูดจบฉันก็ตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของไอโจรนัมเบอร์ทูทันที ไอโจรนัมเบอร์ทูผลักฉันออกอย่างตกใจ ฉันก็เลยสวดหมัดไปที่ใบหน้าของมันเต็มแรง
“โอ๊ย! เจ็บนะ บ้าเอ๊ย”
ไอโจรนัมเบอร์ทูเอามือกุมเบ้าตาของตัวเองและร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด ชิ! สมน้ำหน้า :P
“เอาเงินคืนมาถ้าไม่อยากโดนแบบเพื่อนนาย”
ฉันหันไปพูดกับไอโจรนัมเบอร์วันที่ยืนมองอยู่อย่างหวาดๆ
“ยะ...อย่าเข้ามะ...มานะเว๊ย!”
โธ่เอ๊ย! กลัวจนขาสั่นขนาดนี้ยังดื้อด้านอยู่อีก -*-
“เอามาได้แล้ว อย่าลีลา -*-”
“ไม่โว๊ย!!!”
“ฉันจะนับ...โอ๊ย!”
ฉันที่ยังพูดไม่จบประโยคแต่แล้วก็ต้องเซถลาไปข้างหลังซะก่อน เพราะว่าไอโจรนับเบอร์ทูมันกระจากคอเสื้อฉันและลากไปข้างหลังอย่างแรง
‘ผลั๊ก!’
“โอ๊ย!/โอ๊ย!”
เสียงของฉันกับเสียงของชายปริศนาดังขึ้นพร้อมกัน
“นี่นาย! เดินยังไงให้มาชนฉันเนี๊ย!”
นายนั่นจับแขนของฉันเอาไว้ และต่อว่าฉัน แต่ฉันไม่สนใจ ฉันสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมของเขา และรีบหันไปหาไอโจร 2 นัมเบอร์นั่น แต่มัน...มัน...มันหายไปแล้ว!!!
“นาย! เพราะนายคนเดียว ไอตัวซวย!”
ฉันหันไปโวยวายใส่ไอผู้ชายบ้าที่มายืนเกะกะขวางทางทำให้ฉันเซมาชน จนทำให้ไอโจรบ้านั่นหนีไป
“นายกล้าดียังไงมาว่าฉัน! รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร”
ฉันเงยหน้ามองไอคนปัญญาอ่อนที่ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นใคร ใบหน้าของหมอนั่นทำให้ฉันชะงักและอึ้งไปซักพัก ใบหน้าเรียวรูปไข่ คางมน ริมฝีปากบางสีแดงสดเหมือนลูกเชอร์รี่ จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสีดำสนิท ดูดุดันน่าค้นหา เอาง่ายๆคือหมอนั่นหล่อมาก แต่ถึงจะหล่อมากขนาดไหนฉันก็สัมผัสได้ถึงออร่าสีดำ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความอันตราย ที่แผ่ซ่านของมาจากตัวเขา แบบนี้นี่เองที่เรียกว่าหล่ออันตราย
“ขนาดตัวนายเอง นายยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นใคร แล้วฉันจะไปรู้มั้ยล่ะ ฉันไม่ใช่คนทำคลอดนายนะ!”
ถึงแม้ฉันจะสัมผัสได้ว่าผู้ชายตรงหน้าของฉันนั้นเป็นบุคคลอันตรายที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวอย่างยิ่ง แต่ปากของฉันก็ไวกว่าความคิดอยู่ดี T^T
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!!”
นายหล่ออันตรายคนนั้นขบกรามแน่น สงสัยจะโมโหที่ฉันพูดไปแบบนั้น (มันแน่อยู่แล้ว)
“แล้วจะทำไม :P”
ฉันพูดและแลบลิ้นเพื่อยั่ว (โมโห) คนตรงหน้า
“น่าเกลียด”
“ว่าไงนะ *0*”
ฉันแกล้งแอ๊บแบ๊วเพื่อกวนอวัยวะเบื้องล่างของหมอนั่น (Teen)
“คนอะไร ทำท่าแอ๊บแบ๊วได้น่าเกลียดที่สุด”
“นี่นาย! นายว่าฉันหรอ!”
“หึ แสนรู้ดีหนิ”
นายหล่ออันตรายคนนั้นพูดและเอื้อมมือมาขยี้หัวของฉัน กรี๊ด! เหยียดหยามกันมากเกินไปแล้วนะ!!! ฉันกำหมัดแน่น และต่อยไปที่ใบหน้าหล่อๆนั้นเต็มแรง
‘หมับ’
แต่อีตาหน้าหล่อนั่นดันรับหมัดของฉันได้อย่างง่ายดายด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนจะกระตุกแขนของฉันทำให้ฉันเซเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา
‘จุ๊บ’
“...!!!”
ฉันถึงกับชะงักไปเมื่อนายหล่อนั่นก้มลงมากหอมแก้มฉันอย่างหน้าด้านๆ อ้ากกก!!!!!
“นี่คือบทลงโทษของนาย หวังว่าเราคงจะได้พบกันอีก...”
นายหน้าหล่อพูดและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ฉันยืนอึ้งอยู่คนเดียวนานสองนาน และกว่าฉันจะเรียกสติของตัวเองให้กลับมาได้ อีตาบ้านั่นก็เดินหายไปซะแล้ว
“อ๊ากกกก!!!! ไอแก้มป่อง!!!! ไอบ้า!!!!!!!!!”
หน้าบ้านของฉัน
‘บ้านถูกยึด’
‘ล้มละลาย’
‘ค่าอินเตอร์เน็ต’
‘ใบแจ้งหนี้’
‘ค่าน้ำ’
‘ค่าไฟ’
ทะ...ทำไม..ทำไมใบพวกนี้มาแปะอยู่หน้าบ้านของฉันล่ะ แปะผิดบ้านหรือเปลา โดยเฉพาะ ‘บ้านถูกยึด’ กับ ‘ล้มละลาย’ เนี๊ย T^T ฉันยืนงงอยู่หน้าบ้านซักพักแต่แล้วสายตาของฉันก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่างสีชมพูแปร๋นที่วางนิ่งๆอยู่ในตู้จดหมาย ฉันก็เลยหยิบมันขึ้นมาดู
‘ถึง...ดงเฮ ลูกรัก~
ลูกคงจะเห็นใบแจ้งล้มละลายของพ่อแล้วใช่มั้ย กระซิก กระซิก T^T พ่อรู้ว่ามันทำใจยากที่ลูกจะยอมรับพ่อที่เป็นบุคคลล้มละลาย เหตุการณ์เหล่านี้คงจะทำร้ายจิตใจน้อยๆของลูกมาก ดังนั้น...พ่อก็จะไม่อยู่ให้ลูกอายคน ToT เอ่อ...พ่อไม่ได้ฆ่าตัวตายนะ พ่อแค่หนีไปสร้างเนื้อสร้างตัวใหม่ ถ้าพ่อรวย พ่อจะกลับมารับลูกไปอยู่ด้วยกันนะ กระซิก กระซิก ฮื่อๆ โฮกๆ โครกคราก เอ่อ...อันหลังนี้เสียงท้องร้องของพ่อเองแหละลูก พ่อรักลูกเสมอนะ ♥
ป.ล.เงินเก็บ 6,000 กว่าบาทของลูกน่ะ พ่อขอยืมก่อนนะ จุ๊บๆ >3<’
หลังจากที่อ่านจดหมายของคุณพ่อสุดที่รักจบ มือไม้ของฉันก็อ่อนปวกเปียกไปหมด กระดาษที่ฉันถืออยู่เมื่อครู่หลุดล่วงจากมือของฉันและปลิวไปติดหน้าของชายคนหนึ่งที่กำลังเดินมาหาฉัน
“เฮ้ย! อะไรวะเนี๊ย”
คยูฮยอนพูดและหยิบกระดาษออกจากใบหน้าของตัวเองก่อนจะโยนทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี
“ฮื่ออออ~”
“ด๊อง! ร้องไห้ทำไมน่ะ”
“คยู~ พ่อทิ้งฉันไปแล้ว T^T”
ฉันวิ่งเข้าไปสวมกอดเพื่อนรักของฉันอย่างไม่อายใคร คยูฮยอนลูบหัวฉันเบาๆอย่างปลอบใจ
“มันเกิดอะไรขึ้น”
“นายอ่านดูสิ ToT”
ฉันพูดและชี้ไปที่กระดาษที่คยูฮยอนกำลังเหยียบอยู่ เค้าก้มลงไปเก็บมันขึ้นมาและกวาดสายตาอ่านข้อความที่อยู่ในกระดาษ
“เฮ้ย! ทำไม...”
คยูฮยอนเงียบไปก่อนจะมองฉันด้วยสายตาเห็นใจ
“ฮื่ออออ T^T”
“แต่นายยังมีเงินเดือน เดือนแรกอยู่นี่นา”
“ฉันถูกปล้น TT^TT”
“หมายความว่ายังไงน่ะ ถูกปล้น?”
“คือว่า...f&^$#$(^&)y0”
ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดในวันนี้ให้กับคยูฮยอนฟัง (ยกเว้นเรื่องถูกไอหล่อโรคจิตหอมแก้ม)
“เราเข้าไปในบ้านกันก่อนเถอะ”
ฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับคยูฮยอน เอาน่าดงเฮ...อย่างน้อยนายก็ยังมีบ้านอยู่นะ ฉันควานหาลูกกุญแจในกระเป๋าของฉัน แต่แล้วฉันก็ต้องชะงักไป...กะ...กุญ...กุญแจของฉันมันอยู่ในกระเป๋าสตางค์ที่ถูกขโมยไปนี่นา!!! O.o
“คะ...คยู...กุญแจหาย ฉันเข้าบ้านไม่ได้ พ่อก็ไม่อยู่ ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ฮื่อออออออ TTT^TTT”
ฉันหันไปงอแงใส่คยูฮยอนอย่างสิ้นหวังและหมดกำลังใจในการมีชีวิตอยู่ต่อ T0T
“เอางี้...คือนี้นายไปค้างบ้านฉัน...ไม่ได้สิ วันนี้พ่อกับแม่ฉันกลับมาอยู่บ้านไม่มีห้องว่างนี่นา...”
“T^T”
“จริงสิ! ไปหาซองมินกัน!!!”
บ้านซองมิน
“นายอยู่ที่นี่จนกว่าพ่อเธอจะกลับมาก็ได้นะด๊อง”
“ไม่ต้องหรอก ฉันเกรงใจ”
“โอ๊ย! เกรงใจอะไรกันล่ะ”
บทสนทนาข้างบนคือบทสนทนาระหว่างฉันกับซองมิน หลังจากที่เค้ารู้เรื่องราว (ซวยๆ) ของฉันเรียบร้อยแล้ว
“คืนนี้นายนอนห้องสาวฉันไปก่อนละกัน ยัยนั่นไปนอนบ้านเพื่อน ส่วนพรุ่งนี้เดี๋ยวฉันให้คนจัดห้องให้นายเอง”
ซองมิน เป็นลูกชายคนโตที่มีใบหน้าค่อยข้างเอนไปทางคำว่าสวยมากกว่าหล่อของนักธุรกิจชื่อดัง บ้านของเค้าเป็นเหมือนกับคฤหาสน์ขนาดย่อมๆ (เชื่อเถอะว่ามันใหญ่มาก -0-) ซองมินเป็นคนน่ารัก กิริยามารยาทเรียบร้อยบ่งบอกถึงการเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้เค้ามาคบกับคนอย่างฉัน Y^Y
“นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยอ่ะ ซองมิน T^T”
“อ้าว! แล้วฉันล่ะ -*-”
คยูฮยอนพูดและชี้ไปที่ตัวเองอย่างงอนๆ
“นายก็เป็นเพื่อนที่ดีมากเหมือนกันคยู~”
“ฮ่าๆๆ เออจริงสิ ถ้าหมดเรื่องแล้วฉันขอตัวกลับก่อนนะพอดีวันนี้พี่สาวฉันจะโชว์ฝีมือทำอาหารน่ะ ฉันต้องไปอยู่คุมไม่งั้นกินไม่ได้แน่ๆ >0<” (แกนั้นแหละที่ทำแล้วจะกินไม่ได้ - -)
“โอเค บ๊ายบาย ฝากสวัสดีพี่สาวนายด้วยนะ~”
“อื้ม”
“นายขึ้นไปนอนเลยนะด๊อง เดี๋ยวฉันปิดบ้านก่อน แม่บ้านหลับหมดแล้ว ฉันไม่อยากปลุก เกรงใจน่ะ”
ซองมินหันมาพูดกับฉัน โอ้...เค้าชั่งเป็นคนดีจริงๆ *0*
“รู้ใช้มั้ยว่าห้องน้องฉันอยู่ที่ไหน”
“อืม...รู้ เอ่อซองมิน...”
“ว่าไง?”
“ขอบคุณนายมากนะ”
ฉันพูดและส่งสายตาขอบคุณอย่างสุดซึ้งไปให้กับซองมินเพื่อนรักของฉัน ซองมินยิ้มให้ฉันแทนคำพูดที่ว่า ‘ไม่เป็นไร’
“รีบไปนอนเถอะด๊อง พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปเที่ยวแก้เซ็ง”
“จริงหรอ แล้วชวนคยูฮยอนยังล่ะ”
“ไม่! พรุ่งนี้เราจะไปช็อปกันตามปะสาเคะ >0<”
“ตามใจก็แล้วกัน”
ฉันยิ้มให้กับซองมินอีกครั้งก่อนที่ฉันจะเดินขึ้นชั้นบนมุ่งหน้าไปห้อง ฉันไม่อยากจะคิดเลย ถ้าไม่มีซองมินกับคยูฮยอนตอนนี้ฉันจะไปอยู่ที่ไหน...
อรุณเบิกฟ้า~นกกาโบยบิน~ออกหากินร่าเริงแจ่มใส~ ว้าว~ ทำไมวันนี้อากาศดีจัง แบบนี้ต้องสูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปในปอดเยอะๆ >0<
‘หายใจเข้า’ <<< กลิ่นธรรมชาติหอมสุดๆ
‘หายใจออก’
‘หายใจเข้า’ <<< กลิ่นมันชักแปลกแล้วนะ -0-
‘หายใจออก’
‘หายใจเข้า’ <<< หมาที่ไหนมาเน่าตายล่ะเนี๊ยยยย T^T
“( -_-) >>> (^0^)”
มองขวาป้าขายกล้วยทอด กลิ่นหอมชวนซื้อ
“(-_-)”
มองตรงด้านหน้าหมาวิ่งไล่จีบกัน ไม่น่ามีกลิ่นเน่าออกมาได้ -*-
“( )”
มองด้านหลังก็ไม่มีอะไรนี่นา - -?
“(O.o )”
มองซ้ายก็ไม่มีอะไรหรอกก็แค่...เจอถังขยะอยู่ 4 ใบ อัดแน่นไปด้วยซากของเน่าๆมากมาย งั้นก็หมายความว่าเมื่อกี้ที่ฉันสูดเข้าไปเต็มๆปอดก็คือ...ไม่น๊าาาา T^T โอ๊ย! อารมณ์เสียอ่ะ ฉันน่าจะดูให้ดีๆก่อน เชอะ! ไปซื้อกล้วยทอดแก้เซ็งดีกว่า : (
“ป้าฮะ กล้วยทอดถุงนึง"
“จ้า รอซักครู่นะ”
‘ผลั๊ก!!!’
“โอ๊ย! ไอบ้า ชนแล้วก็ไม่ขอโทษ ไอER*%&UI*_()”
ฉันกล่าวด่าไอบ้าคนนึงที่วิ่งชนฉันด้วยถ้อยคำที่ไม่สุภาพและไม่สามารถออกอากาศได้ เพราะจะไม่ผ่าน อย. (มันเกี่ยวอะไรกับอย. -*-)
“เท่าไหร่ป้า”
“25 บาทจ้า”
ฉันควานหากระเป๋าสตางค์ของฉันที่ (ควรจะอยู่) ในกระเป๋าสะพายเก่าๆที่ดูมอซอ เอาไปบริจาคที่บ้านพักคนชราเขาก็ไม่เอา ของฉัน เฮ้ย! ไม่มี! เป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้มันยังอยู่อยู่เลยนะ T0T เอ๊ะ! อย่าบอกนะว่าไอเด็กที่วิ่งชนฉันเมื่อกี้มัน...
“กล้วยทอด!!!”
“อยู่นี่ไงจ๊ะ อ้าว! จะไปไหนน่ะหนู!!”
ฉันสบถคำด่าที่รุนแรง? ออกมา ก่อนจะวิ่งตามไอโจรนั่นไป ซึ่งมันวิ่งหนีหายไปตั้งแต่ฉันโฆษณากระเป๋าสะพายของตัวเองแล้วแหละ -*- บ้าจริง! ทำไงดี คือถ้าในกระเป๋าสตางค์ของฉันมันไม่มีเงินเดือน เดือนแรกของฉันอยู่ล่ะก็ฉันจะไม่เครียดขนาดนี้เลย TT^TT
“เฮ้ย! มึงดูซิ มีเงินเท่าไหร่”
“4,000 กว่าว่ะ คุ้มๆๆ”
ฉันรีบหันไปมองตามเสียงที่ฉันได้ยินอย่างรวดเร็ว ฉันเห็นตรอกแคบๆอยู่ทางซ้ายมือของตัวเอง ฉันก็เลยรีบวิ่งไปดูในทันที และพอวิ่งไปถึงฉันก็เห็นวัยรุ่นอายุประมาณ 16-17 กำลังนั่งนับเงินกันอยู่ และนั่น! กระเป๋าสตางค์ของฉันจริงๆด้วย O.o
“เอาเงินฉันคืนมานะ!”
“เฮ้ย! ตามมาทันได้ไงวะ!!!”
“เอาเงินคืนมาเดี๋ยวนี้!”
“เงินอะไร! นี่มันขะ...ของ...ของฉัน”
ไอโจรนัมเบอร์วันพูดและทำท่าทางเลิ่กลั่กๆ
“จะคืนดีๆหรือจะรอให้เจ็บตัวก่อน -*-”
“โอโห! น่ากลัวจังเลยยยย : )”
ไอโจรนัมเบอร์ทูพูดและยิ้มให้ฉันอย่างกวนบาทา
“โอเค๊...”
พูดจบฉันก็ตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของไอโจรนัมเบอร์ทูทันที ไอโจรนัมเบอร์ทูผลักฉันออกอย่างตกใจ ฉันก็เลยสวดหมัดไปที่ใบหน้าของมันเต็มแรง
“โอ๊ย! เจ็บนะ บ้าเอ๊ย”
ไอโจรนัมเบอร์ทูเอามือกุมเบ้าตาของตัวเองและร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด ชิ! สมน้ำหน้า :P
“เอาเงินคืนมาถ้าไม่อยากโดนแบบเพื่อนนาย”
ฉันหันไปพูดกับไอโจรนัมเบอร์วันที่ยืนมองอยู่อย่างหวาดๆ
“ยะ...อย่าเข้ามะ...มานะเว๊ย!”
โธ่เอ๊ย! กลัวจนขาสั่นขนาดนี้ยังดื้อด้านอยู่อีก -*-
“เอามาได้แล้ว อย่าลีลา -*-”
“ไม่โว๊ย!!!”
“ฉันจะนับ...โอ๊ย!”
ฉันที่ยังพูดไม่จบประโยคแต่แล้วก็ต้องเซถลาไปข้างหลังซะก่อน เพราะว่าไอโจรนับเบอร์ทูมันกระจากคอเสื้อฉันและลากไปข้างหลังอย่างแรง
‘ผลั๊ก!’
“โอ๊ย!/โอ๊ย!”
เสียงของฉันกับเสียงของชายปริศนาดังขึ้นพร้อมกัน
“นี่นาย! เดินยังไงให้มาชนฉันเนี๊ย!”
นายนั่นจับแขนของฉันเอาไว้ และต่อว่าฉัน แต่ฉันไม่สนใจ ฉันสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมของเขา และรีบหันไปหาไอโจร 2 นัมเบอร์นั่น แต่มัน...มัน...มันหายไปแล้ว!!!
“นาย! เพราะนายคนเดียว ไอตัวซวย!”
ฉันหันไปโวยวายใส่ไอผู้ชายบ้าที่มายืนเกะกะขวางทางทำให้ฉันเซมาชน จนทำให้ไอโจรบ้านั่นหนีไป
“นายกล้าดียังไงมาว่าฉัน! รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร”
ฉันเงยหน้ามองไอคนปัญญาอ่อนที่ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นใคร ใบหน้าของหมอนั่นทำให้ฉันชะงักและอึ้งไปซักพัก ใบหน้าเรียวรูปไข่ คางมน ริมฝีปากบางสีแดงสดเหมือนลูกเชอร์รี่ จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสีดำสนิท ดูดุดันน่าค้นหา เอาง่ายๆคือหมอนั่นหล่อมาก แต่ถึงจะหล่อมากขนาดไหนฉันก็สัมผัสได้ถึงออร่าสีดำ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความอันตราย ที่แผ่ซ่านของมาจากตัวเขา แบบนี้นี่เองที่เรียกว่าหล่ออันตราย
“ขนาดตัวนายเอง นายยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นใคร แล้วฉันจะไปรู้มั้ยล่ะ ฉันไม่ใช่คนทำคลอดนายนะ!”
ถึงแม้ฉันจะสัมผัสได้ว่าผู้ชายตรงหน้าของฉันนั้นเป็นบุคคลอันตรายที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวอย่างยิ่ง แต่ปากของฉันก็ไวกว่าความคิดอยู่ดี T^T
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!!”
นายหล่ออันตรายคนนั้นขบกรามแน่น สงสัยจะโมโหที่ฉันพูดไปแบบนั้น (มันแน่อยู่แล้ว)
“แล้วจะทำไม :P”
ฉันพูดและแลบลิ้นเพื่อยั่ว (โมโห) คนตรงหน้า
“น่าเกลียด”
“ว่าไงนะ *0*”
ฉันแกล้งแอ๊บแบ๊วเพื่อกวนอวัยวะเบื้องล่างของหมอนั่น (Teen)
“คนอะไร ทำท่าแอ๊บแบ๊วได้น่าเกลียดที่สุด”
“นี่นาย! นายว่าฉันหรอ!”
“หึ แสนรู้ดีหนิ”
นายหล่ออันตรายคนนั้นพูดและเอื้อมมือมาขยี้หัวของฉัน กรี๊ด! เหยียดหยามกันมากเกินไปแล้วนะ!!! ฉันกำหมัดแน่น และต่อยไปที่ใบหน้าหล่อๆนั้นเต็มแรง
‘หมับ’
แต่อีตาหน้าหล่อนั่นดันรับหมัดของฉันได้อย่างง่ายดายด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนจะกระตุกแขนของฉันทำให้ฉันเซเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา
‘จุ๊บ’
“...!!!”
ฉันถึงกับชะงักไปเมื่อนายหล่อนั่นก้มลงมากหอมแก้มฉันอย่างหน้าด้านๆ อ้ากกก!!!!!
“นี่คือบทลงโทษของนาย หวังว่าเราคงจะได้พบกันอีก...”
นายหน้าหล่อพูดและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ฉันยืนอึ้งอยู่คนเดียวนานสองนาน และกว่าฉันจะเรียกสติของตัวเองให้กลับมาได้ อีตาบ้านั่นก็เดินหายไปซะแล้ว
“อ๊ากกกก!!!! ไอแก้มป่อง!!!! ไอบ้า!!!!!!!!!”
หน้าบ้านของฉัน
‘บ้านถูกยึด’
‘ล้มละลาย’
‘ค่าอินเตอร์เน็ต’
‘ใบแจ้งหนี้’
‘ค่าน้ำ’
‘ค่าไฟ’
ทะ...ทำไม..ทำไมใบพวกนี้มาแปะอยู่หน้าบ้านของฉันล่ะ แปะผิดบ้านหรือเปลา โดยเฉพาะ ‘บ้านถูกยึด’ กับ ‘ล้มละลาย’ เนี๊ย T^T ฉันยืนงงอยู่หน้าบ้านซักพักแต่แล้วสายตาของฉันก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่างสีชมพูแปร๋นที่วางนิ่งๆอยู่ในตู้จดหมาย ฉันก็เลยหยิบมันขึ้นมาดู
‘ถึง...ดงเฮ ลูกรัก~
ลูกคงจะเห็นใบแจ้งล้มละลายของพ่อแล้วใช่มั้ย กระซิก กระซิก T^T พ่อรู้ว่ามันทำใจยากที่ลูกจะยอมรับพ่อที่เป็นบุคคลล้มละลาย เหตุการณ์เหล่านี้คงจะทำร้ายจิตใจน้อยๆของลูกมาก ดังนั้น...พ่อก็จะไม่อยู่ให้ลูกอายคน ToT เอ่อ...พ่อไม่ได้ฆ่าตัวตายนะ พ่อแค่หนีไปสร้างเนื้อสร้างตัวใหม่ ถ้าพ่อรวย พ่อจะกลับมารับลูกไปอยู่ด้วยกันนะ กระซิก กระซิก ฮื่อๆ โฮกๆ โครกคราก เอ่อ...อันหลังนี้เสียงท้องร้องของพ่อเองแหละลูก พ่อรักลูกเสมอนะ ♥
ป.ล.เงินเก็บ 6,000 กว่าบาทของลูกน่ะ พ่อขอยืมก่อนนะ จุ๊บๆ >3<’
หลังจากที่อ่านจดหมายของคุณพ่อสุดที่รักจบ มือไม้ของฉันก็อ่อนปวกเปียกไปหมด กระดาษที่ฉันถืออยู่เมื่อครู่หลุดล่วงจากมือของฉันและปลิวไปติดหน้าของชายคนหนึ่งที่กำลังเดินมาหาฉัน
“เฮ้ย! อะไรวะเนี๊ย”
คยูฮยอนพูดและหยิบกระดาษออกจากใบหน้าของตัวเองก่อนจะโยนทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี
“ฮื่ออออ~”
“ด๊อง! ร้องไห้ทำไมน่ะ”
“คยู~ พ่อทิ้งฉันไปแล้ว T^T”
ฉันวิ่งเข้าไปสวมกอดเพื่อนรักของฉันอย่างไม่อายใคร คยูฮยอนลูบหัวฉันเบาๆอย่างปลอบใจ
“มันเกิดอะไรขึ้น”
“นายอ่านดูสิ ToT”
ฉันพูดและชี้ไปที่กระดาษที่คยูฮยอนกำลังเหยียบอยู่ เค้าก้มลงไปเก็บมันขึ้นมาและกวาดสายตาอ่านข้อความที่อยู่ในกระดาษ
“เฮ้ย! ทำไม...”
คยูฮยอนเงียบไปก่อนจะมองฉันด้วยสายตาเห็นใจ
“ฮื่ออออ T^T”
“แต่นายยังมีเงินเดือน เดือนแรกอยู่นี่นา”
“ฉันถูกปล้น TT^TT”
“หมายความว่ายังไงน่ะ ถูกปล้น?”
“คือว่า...f&^$#$(^&)y0”
ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดในวันนี้ให้กับคยูฮยอนฟัง (ยกเว้นเรื่องถูกไอหล่อโรคจิตหอมแก้ม)
“เราเข้าไปในบ้านกันก่อนเถอะ”
ฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับคยูฮยอน เอาน่าดงเฮ...อย่างน้อยนายก็ยังมีบ้านอยู่นะ ฉันควานหาลูกกุญแจในกระเป๋าของฉัน แต่แล้วฉันก็ต้องชะงักไป...กะ...กุญ...กุญแจของฉันมันอยู่ในกระเป๋าสตางค์ที่ถูกขโมยไปนี่นา!!! O.o
“คะ...คยู...กุญแจหาย ฉันเข้าบ้านไม่ได้ พ่อก็ไม่อยู่ ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ฮื่อออออออ TTT^TTT”
ฉันหันไปงอแงใส่คยูฮยอนอย่างสิ้นหวังและหมดกำลังใจในการมีชีวิตอยู่ต่อ T0T
“เอางี้...คือนี้นายไปค้างบ้านฉัน...ไม่ได้สิ วันนี้พ่อกับแม่ฉันกลับมาอยู่บ้านไม่มีห้องว่างนี่นา...”
“T^T”
“จริงสิ! ไปหาซองมินกัน!!!”
บ้านซองมิน
“นายอยู่ที่นี่จนกว่าพ่อเธอจะกลับมาก็ได้นะด๊อง”
“ไม่ต้องหรอก ฉันเกรงใจ”
“โอ๊ย! เกรงใจอะไรกันล่ะ”
บทสนทนาข้างบนคือบทสนทนาระหว่างฉันกับซองมิน หลังจากที่เค้ารู้เรื่องราว (ซวยๆ) ของฉันเรียบร้อยแล้ว
“คืนนี้นายนอนห้องสาวฉันไปก่อนละกัน ยัยนั่นไปนอนบ้านเพื่อน ส่วนพรุ่งนี้เดี๋ยวฉันให้คนจัดห้องให้นายเอง”
ซองมิน เป็นลูกชายคนโตที่มีใบหน้าค่อยข้างเอนไปทางคำว่าสวยมากกว่าหล่อของนักธุรกิจชื่อดัง บ้านของเค้าเป็นเหมือนกับคฤหาสน์ขนาดย่อมๆ (เชื่อเถอะว่ามันใหญ่มาก -0-) ซองมินเป็นคนน่ารัก กิริยามารยาทเรียบร้อยบ่งบอกถึงการเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้เค้ามาคบกับคนอย่างฉัน Y^Y
“นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยอ่ะ ซองมิน T^T”
“อ้าว! แล้วฉันล่ะ -*-”
คยูฮยอนพูดและชี้ไปที่ตัวเองอย่างงอนๆ
“นายก็เป็นเพื่อนที่ดีมากเหมือนกันคยู~”
“ฮ่าๆๆ เออจริงสิ ถ้าหมดเรื่องแล้วฉันขอตัวกลับก่อนนะพอดีวันนี้พี่สาวฉันจะโชว์ฝีมือทำอาหารน่ะ ฉันต้องไปอยู่คุมไม่งั้นกินไม่ได้แน่ๆ >0<” (แกนั้นแหละที่ทำแล้วจะกินไม่ได้ - -)
“โอเค บ๊ายบาย ฝากสวัสดีพี่สาวนายด้วยนะ~”
“อื้ม”
“นายขึ้นไปนอนเลยนะด๊อง เดี๋ยวฉันปิดบ้านก่อน แม่บ้านหลับหมดแล้ว ฉันไม่อยากปลุก เกรงใจน่ะ”
ซองมินหันมาพูดกับฉัน โอ้...เค้าชั่งเป็นคนดีจริงๆ *0*
“รู้ใช้มั้ยว่าห้องน้องฉันอยู่ที่ไหน”
“อืม...รู้ เอ่อซองมิน...”
“ว่าไง?”
“ขอบคุณนายมากนะ”
ฉันพูดและส่งสายตาขอบคุณอย่างสุดซึ้งไปให้กับซองมินเพื่อนรักของฉัน ซองมินยิ้มให้ฉันแทนคำพูดที่ว่า ‘ไม่เป็นไร’
“รีบไปนอนเถอะด๊อง พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปเที่ยวแก้เซ็ง”
“จริงหรอ แล้วชวนคยูฮยอนยังล่ะ”
“ไม่! พรุ่งนี้เราจะไปช็อปกันตามปะสาเคะ >0<”
“ตามใจก็แล้วกัน”
ฉันยิ้มให้กับซองมินอีกครั้งก่อนที่ฉันจะเดินขึ้นชั้นบนมุ่งหน้าไปห้อง ฉันไม่อยากจะคิดเลย ถ้าไม่มีซองมินกับคยูฮยอนตอนนี้ฉันจะไปอยู่ที่ไหน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น