ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 : เริ่มภารกิจ
บทที่2: เริ่มภารกิจ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เอาล่ะ โคโนฮะตรงนี้คือชั้นวางมาม่านะ..โคโนฮะสนใจฉันก่อนสิ!!" ถ้าคุณไม่รู้ที่มาก่อนหน้านี้ความรู้สึกอาจจะเหมือนพี่เลี้ยงดุเด็กโข่งที่มองชั้นขนมตาละห้อย โดยพี่เลี้ยงก็อยู่ตรงชั้นขายมาม่า
"หิว..." แต่ก็ใช่ว่าเด็กโข่งคนนั้นจะสนใจกลับพูดความรู้สึกออกมาอย่างไม่อายใคร
"สนใจฉันก่อนสิค่ะ!! ให้ตายเถอะ เดียวพรุ่งนี้ฉันต้องไปคอนเสิร์ตแล้วนะแล้วก็เร็วๆด้วยค่ะเดียวมีคนรู้พอดีว่าฉันอยู่ที่นี้พอดี" โมโมะเดินไปตีแขนแล้วลากร่างสูงมาตรงชั้นขายมาม่า
"พี่ชายเค้าชอบกินรสต้มยำ ถ้าไม่มีก็เอารสต้นตำหรับ..โคโนฮะฟังฉันก่อนเดียวฉันซื้อขนมให้!!" โมโมะตะโกนข้างหูร่างสูงเพื่อเรียกสติร่างสูงที่ลอยไปหาแยมโรลที่อยู่บนชั้นเรียยร้อยแล้ว
"ต้มยำไม่ก็ต้นตำหรับสินะ..." โคโนฮะเดินไปที่ชั้นแล้วหยิบมาม่ารสต้มยำและรสต้นตำหรับอย่างละซองแล้วเดินไปที่ชั้นวางแยมโรลแล้วหยิบมา 3 ชิ้น แล้วเดินนำลิ่วไปที่แคชเชียร์จ่ายเงิน โดยมีโมโมะที่เดินตามโดยดึงฮูดให้ปิดหน้ามากที่สุด
" 1000 เยน..ขอเงินหน่อย" โคโนฮะเอื้อมมือมาขอเงินโมโมะ เด็กสาวเลยยื่นเงินให้ไปเมื่อจ่ายเงินเสร็จร่างสูงก็เดินนำออกไปจากร้าน โดยไม่รอเด็กสาวแม้แต่น้อย
"รอด้วยสิโคโนฮะคุง!!" โมโมะวิ่งพลางจับฮูดไปด้วย แล้วคว้ามือของร่างสูงเลี้ยวไปตามทางเพื่อจะไปสู่บ้านทรายทอง..เอ๊ย..บ้านของตนเอง
"อยากเล่น..." ร่างสูงหยุดเดินแล้วชี้ไปที่สนามเด็กเล่น โมโมะถอนหายใจแล้วแล้วยิ้มเชิงอนุญาต ร่างสูงยิ้มแบบเด็กน้อยแล้วรีบวิ่งไปที่ชิงช้า
"ชอบเล่นเหรอ" เมื่อมองซ้ายขวาแล้วไม่มีคนอยู่ เด็กสาวจึงถอดฮูดออกแล้วเดินไปนั่งชิงช้าข้างๆแล้วไกวเบาๆ โคโนฮะก็พยักหน้าเบาๆแล้วเล่นชิงช้าต่อไป...
15 นาทีผ่านไป...
"เอาล่ะเราไปกันเถอะ โคโนฮะ" เมื่อเวลาผ่านไปซักพัก เด็กสาวก็ชวนร่างสูงให้ไปบ้านของตัวเอง เด็กสาวเดินนำออกไปโดยมีโคโนฮะถือถุงจากร้านสะดวกซื้อ
ก๊อกๆๆๆ โมโมะเคาะประตูแล้วรอให้พี่ชายของตัวเองมาเปิดแต่ว่า
--------------------------------------------------เงียบ----------------------------------------------------------------
"งั้นหนูเข้าไปนะค่ะ" เด็กสาวถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้านแต่ร่างสูงกลับไม่เดินตามเด็กสาว
"มาสิโคโนฮะ" เด็กสาวกวักมือเรียกเด็กหนุ่ม แต่กลับเด็กหนุ่มเหนือประตูบ้าน ชี้แล้วพูดออกมาเบาๆว่า
"คุณผีเสื้อ..." โมโมะถอนหายใจแล้วลากเด็กหนุ่มเข้าบ้านแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของพี่ชายที่มีเด็กหนุ่มผมสีดำนั่งจดจ่ออยู่หน้าคอมพิวเตอร์แล้วเปิดเว็บไซต์...
"พี่! เปิดดูอะไรน่ะ!!!" เด็กสาวตะโกนเสียงแปดหลอดทำให้เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สะดุ้งจเกือบตกเก้าอี้แล้วรีบปิดเว็บไซต์แล้วก็พบกับไวรัสหัวสีฟ้าลอยไปลอยมาอยู่หน้าคอม
"หวัดดีค่ะ โมโมะจัง!!" เสียงใสๆดังมาจากหน้าจอคอม ทำให้คนที่โดนทักทายยิ้มออกมาบางๆแล้วโบกมือให้
"มีอะไรอีกล่ะ โมโมะ" เด็กหนุ่ม หรือ 'คิราซางิ ชินทาโร่' หันหน้ามามองผู้เป็นน้องสาวของตัวเอง ส่วนน้องสาวก็ตาเขียวใส่พี่ชายแล้วตะโกนต่อไปว่า
"พี่นั้นแหละนั่งดูอะไรอยู่!!...เฮ้อ...พรุ่งนี้หนูต้องไปคอนเสิร์ตไงหนูเลยหาคนดูแลพี่ให้..." เด็กสาวยังกล่าวไม่จบผู้เป็นพี่ชายก็พูดแทรกขึ้นมา
"เจ้าเอ๋อนี้น่ะเหรอ...ฉันดูแลตัวเองได้ไม่ใช่เด็กแล้วนะ" ชินทาโร่ยิ้มมุมปากเล็กๆแล้วหันหน้ากลับเข้าคอม อารมณ์ของโมโมะก็ถึงขีดจำกัดเลยตีไหล่พี่ชายตัวเองไปแรงๆหนึ่งที ทำเอาชินทาโร่ลูบแขนตัวเองเบาๆ
"อย่าไปว่าโคโนฮะสิค่ะพี่ แล้วโคโนฮะก็..อ้าว..หายไปไหนแล้วแล้วเนี่ย??" เมื่อโมโมะหันไปมองเด็กหนุ่มที่พามาด้วยแต่ว่าเขาหายไปแล้ว!!
"โคโนฮะ!!! พี่ก็มาช่วยกันหาด้วย!!!!" โมโมะเดินไปลากพี่ชายตัวเองออกมาจากหน้าคอม โดยที่ชินทาโร่ทำหน้าเบื่อโลกเดินตามแรงลากลงไปข้างล่าง
"โคโนฮะ!! อยู่ไหนน่ะ!!" โมโมะลากพี่ชายที่ไม่ได้ช่วยอะไรแม้แต่น้อยลงมาด้วย แล้วเดินออกไปที่ส่วนหลังบ้าน และในที่สุดก็เจอร่างสูงเล่นอยู่กับผีเสื้อที่แตะดอกเบญจมาศอยู่
"อุ๊บ..โอเคฉันจะไม่หัวเราะนะ" ถึงชินทาโร่จะบอกว่าตัวเองไม่ได้หัวเราะแต่ว่าไหล่กลับสั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้าซะอีก
"พี่ก็!!..โคโนฮะ.." เด็กสาวมองเด็กหนุ่มร่างสูงที่หลุดเข้าไปในจินตนาการของตัวเองกับผีเสื้อ
"หึ ถ้าคนอย่างนี้มาดูแลฉันล่ะก็ฉันดูแลตัวเองยังจะดีกว่า" พอเด็กหนุ่มผมดำพูดจบก็เดินหนีขึ้นไปบนบ้านทันที
"ขอโทษ..เดียวฉันจะไปดูแลเดียวนี้แหละ" โคโนฮะเลิกเล่นกับผีเสื้อแล้วหันมามองโมโมะแล้วลุกขึ้นเดินตามเด็กหนุ่มผมดำไป...
"ให้ตายเถอะ เอาเป็นว่าสู้ๆนะโคโนฮะ" โมโมะยิ้มบางๆแล้วโทรหาผู้จัดการส่วนตัวให้มารับเธอหน้าบ้านเพื่อไปไต้หวันในคืนนี้
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบบทที่2 แล้ว ^ ^ ว่าแต่มันสั้นกว่าเดิมรึเปล่านะ...//มองฟิคตัวเอง
เอาว่าอ่านแล้วเม้นแล้วก็อย่าลืมอ่านฟิค รีเออีกเรื่องด้วยนะ//ยิ้มแล้วเดินออกจากฟิค
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เอาล่ะ โคโนฮะตรงนี้คือชั้นวางมาม่านะ..โคโนฮะสนใจฉันก่อนสิ!!" ถ้าคุณไม่รู้ที่มาก่อนหน้านี้ความรู้สึกอาจจะเหมือนพี่เลี้ยงดุเด็กโข่งที่มองชั้นขนมตาละห้อย โดยพี่เลี้ยงก็อยู่ตรงชั้นขายมาม่า
"หิว..." แต่ก็ใช่ว่าเด็กโข่งคนนั้นจะสนใจกลับพูดความรู้สึกออกมาอย่างไม่อายใคร
"สนใจฉันก่อนสิค่ะ!! ให้ตายเถอะ เดียวพรุ่งนี้ฉันต้องไปคอนเสิร์ตแล้วนะแล้วก็เร็วๆด้วยค่ะเดียวมีคนรู้พอดีว่าฉันอยู่ที่นี้พอดี" โมโมะเดินไปตีแขนแล้วลากร่างสูงมาตรงชั้นขายมาม่า
"พี่ชายเค้าชอบกินรสต้มยำ ถ้าไม่มีก็เอารสต้นตำหรับ..โคโนฮะฟังฉันก่อนเดียวฉันซื้อขนมให้!!" โมโมะตะโกนข้างหูร่างสูงเพื่อเรียกสติร่างสูงที่ลอยไปหาแยมโรลที่อยู่บนชั้นเรียยร้อยแล้ว
"ต้มยำไม่ก็ต้นตำหรับสินะ..." โคโนฮะเดินไปที่ชั้นแล้วหยิบมาม่ารสต้มยำและรสต้นตำหรับอย่างละซองแล้วเดินไปที่ชั้นวางแยมโรลแล้วหยิบมา 3 ชิ้น แล้วเดินนำลิ่วไปที่แคชเชียร์จ่ายเงิน โดยมีโมโมะที่เดินตามโดยดึงฮูดให้ปิดหน้ามากที่สุด
" 1000 เยน..ขอเงินหน่อย" โคโนฮะเอื้อมมือมาขอเงินโมโมะ เด็กสาวเลยยื่นเงินให้ไปเมื่อจ่ายเงินเสร็จร่างสูงก็เดินนำออกไปจากร้าน โดยไม่รอเด็กสาวแม้แต่น้อย
"รอด้วยสิโคโนฮะคุง!!" โมโมะวิ่งพลางจับฮูดไปด้วย แล้วคว้ามือของร่างสูงเลี้ยวไปตามทางเพื่อจะไปสู่บ้านทรายทอง..เอ๊ย..บ้านของตนเอง
"อยากเล่น..." ร่างสูงหยุดเดินแล้วชี้ไปที่สนามเด็กเล่น โมโมะถอนหายใจแล้วแล้วยิ้มเชิงอนุญาต ร่างสูงยิ้มแบบเด็กน้อยแล้วรีบวิ่งไปที่ชิงช้า
"ชอบเล่นเหรอ" เมื่อมองซ้ายขวาแล้วไม่มีคนอยู่ เด็กสาวจึงถอดฮูดออกแล้วเดินไปนั่งชิงช้าข้างๆแล้วไกวเบาๆ โคโนฮะก็พยักหน้าเบาๆแล้วเล่นชิงช้าต่อไป...
15 นาทีผ่านไป...
"เอาล่ะเราไปกันเถอะ โคโนฮะ" เมื่อเวลาผ่านไปซักพัก เด็กสาวก็ชวนร่างสูงให้ไปบ้านของตัวเอง เด็กสาวเดินนำออกไปโดยมีโคโนฮะถือถุงจากร้านสะดวกซื้อ
ก๊อกๆๆๆ โมโมะเคาะประตูแล้วรอให้พี่ชายของตัวเองมาเปิดแต่ว่า
--------------------------------------------------เงียบ----------------------------------------------------------------
"งั้นหนูเข้าไปนะค่ะ" เด็กสาวถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้านแต่ร่างสูงกลับไม่เดินตามเด็กสาว
"มาสิโคโนฮะ" เด็กสาวกวักมือเรียกเด็กหนุ่ม แต่กลับเด็กหนุ่มเหนือประตูบ้าน ชี้แล้วพูดออกมาเบาๆว่า
"คุณผีเสื้อ..." โมโมะถอนหายใจแล้วลากเด็กหนุ่มเข้าบ้านแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของพี่ชายที่มีเด็กหนุ่มผมสีดำนั่งจดจ่ออยู่หน้าคอมพิวเตอร์แล้วเปิดเว็บไซต์...
"พี่! เปิดดูอะไรน่ะ!!!" เด็กสาวตะโกนเสียงแปดหลอดทำให้เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สะดุ้งจเกือบตกเก้าอี้แล้วรีบปิดเว็บไซต์แล้วก็พบกับไวรัสหัวสีฟ้าลอยไปลอยมาอยู่หน้าคอม
"หวัดดีค่ะ โมโมะจัง!!" เสียงใสๆดังมาจากหน้าจอคอม ทำให้คนที่โดนทักทายยิ้มออกมาบางๆแล้วโบกมือให้
"มีอะไรอีกล่ะ โมโมะ" เด็กหนุ่ม หรือ 'คิราซางิ ชินทาโร่' หันหน้ามามองผู้เป็นน้องสาวของตัวเอง ส่วนน้องสาวก็ตาเขียวใส่พี่ชายแล้วตะโกนต่อไปว่า
"พี่นั้นแหละนั่งดูอะไรอยู่!!...เฮ้อ...พรุ่งนี้หนูต้องไปคอนเสิร์ตไงหนูเลยหาคนดูแลพี่ให้..." เด็กสาวยังกล่าวไม่จบผู้เป็นพี่ชายก็พูดแทรกขึ้นมา
"เจ้าเอ๋อนี้น่ะเหรอ...ฉันดูแลตัวเองได้ไม่ใช่เด็กแล้วนะ" ชินทาโร่ยิ้มมุมปากเล็กๆแล้วหันหน้ากลับเข้าคอม อารมณ์ของโมโมะก็ถึงขีดจำกัดเลยตีไหล่พี่ชายตัวเองไปแรงๆหนึ่งที ทำเอาชินทาโร่ลูบแขนตัวเองเบาๆ
"อย่าไปว่าโคโนฮะสิค่ะพี่ แล้วโคโนฮะก็..อ้าว..หายไปไหนแล้วแล้วเนี่ย??" เมื่อโมโมะหันไปมองเด็กหนุ่มที่พามาด้วยแต่ว่าเขาหายไปแล้ว!!
"โคโนฮะ!!! พี่ก็มาช่วยกันหาด้วย!!!!" โมโมะเดินไปลากพี่ชายตัวเองออกมาจากหน้าคอม โดยที่ชินทาโร่ทำหน้าเบื่อโลกเดินตามแรงลากลงไปข้างล่าง
"โคโนฮะ!! อยู่ไหนน่ะ!!" โมโมะลากพี่ชายที่ไม่ได้ช่วยอะไรแม้แต่น้อยลงมาด้วย แล้วเดินออกไปที่ส่วนหลังบ้าน และในที่สุดก็เจอร่างสูงเล่นอยู่กับผีเสื้อที่แตะดอกเบญจมาศอยู่
"อุ๊บ..โอเคฉันจะไม่หัวเราะนะ" ถึงชินทาโร่จะบอกว่าตัวเองไม่ได้หัวเราะแต่ว่าไหล่กลับสั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้าซะอีก
"พี่ก็!!..โคโนฮะ.." เด็กสาวมองเด็กหนุ่มร่างสูงที่หลุดเข้าไปในจินตนาการของตัวเองกับผีเสื้อ
"หึ ถ้าคนอย่างนี้มาดูแลฉันล่ะก็ฉันดูแลตัวเองยังจะดีกว่า" พอเด็กหนุ่มผมดำพูดจบก็เดินหนีขึ้นไปบนบ้านทันที
"ขอโทษ..เดียวฉันจะไปดูแลเดียวนี้แหละ" โคโนฮะเลิกเล่นกับผีเสื้อแล้วหันมามองโมโมะแล้วลุกขึ้นเดินตามเด็กหนุ่มผมดำไป...
"ให้ตายเถอะ เอาเป็นว่าสู้ๆนะโคโนฮะ" โมโมะยิ้มบางๆแล้วโทรหาผู้จัดการส่วนตัวให้มารับเธอหน้าบ้านเพื่อไปไต้หวันในคืนนี้
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบบทที่2 แล้ว ^ ^ ว่าแต่มันสั้นกว่าเดิมรึเปล่านะ...//มองฟิคตัวเอง
เอาว่าอ่านแล้วเม้นแล้วก็อย่าลืมอ่านฟิค รีเออีกเรื่องด้วยนะ//ยิ้มแล้วเดินออกจากฟิค
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น