คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2:พบพาน (50%)
สวนดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ นกน้อยสีดำที่มีสีตัดกับดอกไม้บินอยู่ในบริเวณของสวนดอกไม้ ผีเสื้อหลากสีบินลงมาตอมดอกไม้ ในบ่อน้ำที่อยู่ถัดไปมีปลาหลายพันธุ์ที่ว่ายเล่นอยู่ในน้ำใสทำให้ดูสงบ...ใช่ความสงบ...
“เงียบไปเลยนะมิคาสะ!! พูดอะไรหนักหนาเนี่ย!!” เสียงตะโกนจากปากของเด็กหนุ่มดังลั่นไปทั่วบริเวณทำให้เจ้านกแล้วฝูงผีเสื้อที่อยู่ในบริเวณนั้นบินหนีไป
“เงียบหน่อยได้มั้ยเอเลน...โวยวายเป็นเด็กไปได้...” ร่างที่มีความสูงใกล้เคียงกันมองด้วยสายตาระอา เธอแค่เตือนเพียงว่า โลกมนุษย์มันอันตรายไปสิบกว่ารอบเองทำไมต้องตะโกนด้วยนะ...
“เธอก็อายุเท่าฉันไม่ใช่รึไงมิคาสะ!!” ร่างดวงตาสีดำมองเด็กหนุ่มด้วยสายตานิ่งๆ ทำให้ผู้รวมเหตุการณ์สองคนที่ยืนอยู่ข้างๆทั้งสองคนเข้ามาห้าม
“ใจเย็นๆนะค่ะพี่ พี่มิคาสะเค้าเตือนเพราะเค้าเป็นห่วงนะค่ะ” เด็กสาวร่างเล็กผมสีเหลืองทองเป็นประกายกอดแขนพี่ชายตัวเองเอาไว้เพื่อช่วยหยุดเหตุการณ์ที่ดูจะใหญ่โตขึ้นไปเรื่อยๆ
“นั้นสิมิคาสะ...เธอก็รู้หนิว่าเอเลนน่ะฟังใครพูดย้ำเกินสองประโยคได้ที่ไหนล่ะ” เด็กหนุ่มตาสีฟ้าที่ตัวเล็กและหน้าหวานมากกว่าหญิงสาวผมสีดำจนน่าจะสลับเพศกัน พอเด็กหนุ่มพูดประโยคนั้นจบก็รับรู้ได้ถึงสายตาจิกกัดจากดวงตาสีเขียว
“เด็กๆลากันเสร็จรึยัง” เสียงแหบที่มาจากวัยของร่างสูง เส้นผมสีขาวทั้งศีรษะทำให้ทราบว่าผ่านอะไรมามากพอสมควร ค่อยๆเดินมาตรงที่เด็กๆกำลังร่ำลากันในสายตาของเขา...
“เสร็จแล้วฮะ” อาร์มินพยักหน้าบอกกับชายแก่ ไม่อย่างงั้นการทะเลาะครั้งนี้อาจจะเป็นเรื่องใหญ่โตก็เป็นได้
“งั้นเอเลน คริสต้าไปยืนตรงบ่อน้ำนะ” ชายแก่ยิ้มให้อย่างอบอุ่น ทำให้อารมณ์ในตัวของเด็กหนุ่มได้คลายลงไปบ้าง แล้วจุงมือน้องสาวเดินไปตรงบ่อน้ำ
ปลาหลากพันธุ์หลากสีว่ายวนอยู่ในบ่อน้ำ บางตัวกระโดดขึ้นมาทำให้ทั้งสองโดนละอองน้ำที่เจ้าปลาสะบัดมาโดน เด็กๆทั้งสองหัวเราะร่า เพื่อนทั้งสองที่มองเหตุการณ์อยู่อยากจะหัวเราะด้วยแต่ก็หัวเราะไม่ออกในเมื่อนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นเพื่อนตัวเอง....
“เอาล่ะเด็กๆ ขึ้นไปยืนตรงริมบ่อน้ำนะแล้วหลับตาคิดถึงหน้าตาของประตูมิติของตัวเองขึ้นมานะ” เสียงนุ่มๆของชายชราดังออกมา เด็กทั้งสองพยักหน้ารับเบาๆ แล้วค่อยๆหลับตาลง
ชั่วขณะที่ทั้งสองหลับตา น้ำในบ่อปลาก็หนุมเหมือนน้ำวนแต่ไม่ได้รุนแรงมากเท่าไหร่ จากนั้นมีเถาวัลย์เลื้อยออกมาจากโพรงน้ำแล้วถักตัวก็เป็นซุ้มประตู จากนั้นทั้งหมดก้ได้ยิยเสียงกรีดร้องตามมา...
ร่างทั้งสองที่ยืนอยู่ริมบ่อปลารีบลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นภาพตรงหน้าความตกใจยิ่งเพิ่มเป็นทวีคูณ ผู้เป็นพี่อ้าปากค้างจนเสียงว่ากรามจะค้างหรือไม่ ส่วนผู้เป็นน้องสาวกลับดูชอบอกชอบใจ...
“ทำไมหน้าตาประตูมันน่ากลัวแปลกๆ....” ร่างผมสีทองที่รีบวิ่งเข้ามาหลังจากได้ยินเสียงกรีดร้อง เมื่อเห็นว่าไม่ได้เกิดเหตุการณ์อะไรก็หยุดฝีเท้าแล้วมอง สิ่งที่อยู่ตรงกลางบ่อน้ำหรือ ‘ประตูมิติ’
มิคาสะพยักหน้าเบาๆอย่างเห็นด้วย เพราะเธอต้องไปทำภารกิจบนโลกอยู่บ่อยครั้งถึงหน้าตาประตูของเธอจะไม่ได้สวยงามมากแต่ก็ไม่ได้สยองเสียขนาดนี้....
เด็กทั้งสี่รวมชายชราอีกหนึ่งมอง ‘ประตูมิติ’ ด้วยความคิดที่แตกต่างกันไป และมีเสียงกรีดร้องของหญิงสาวประกอบกับความคิดของทั้งหมด
“เอเลน...นายคิดหน้าตาประตูมิติแบบไหนเหรอ” เสียงหวานๆของร่างผมสีทองถามเด็กชายที่ดูเหมือนจะปวดกรามเลยหุบปาก แล้วหันมามองตัวเอง
“ฉันแค่คิดว่าให้เถาวัลย์ที่มีดอกไม้หอมมาพันเป็นซุ้มประตูเฉยๆทำไมมันออกมาเป็นอย่างนี้ก็ไม่รู้” เอเลนส่ายหน้าๆเบาแล้วทำหน้าสยอง แล้วตั้งชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตัวเองว่า ‘ประตูกินคน’
“คริสต้าล่ะ...” เสียงเย็นๆมาจากร่างสูงผมสีดำที่ดึงผ้าพันคอมาปิดจมูกตัวเองเพราะเริ่มได้กลิ่นเหม็นเน่าบางอย่าง
“ฉันก็คิดว่ามีวิญญาณของคนตายถัก อกันเป็นประตูมิติ มีเสียงกรีดร้องของวิญญาณและกลิ่นเหม็นเน่าของคนตายยังไงล่ะ” เมื่อเด็กสาวพูดประโยคนั้นจบทุกคนที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้นพร้อมใจกันเอามือปิดจมูก
“ถึงจะสลับกันไปหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไร เอาล่ะเดินไปบนใบบัวนะจะได้ไม่เปียกกัน” ชายชราตบมือเบาๆเพื่อหยุดการสนทนา แล้วผายมือไปทางบ่อน้ำอีกครั้ง
ผิวน้ำมีการขยับช้าๆ ใบบัวแต่ละใบค่อยๆดันตัวเองขึ้นมาเหนือผิวน้ำเหล่าปลาในบ่อว่ายวนบริเวณประตูมิติ อย่างไม่สนใจรูปลักษณ์ของประตู ดอกบัวที่อยู่ข้างใบบัวบานออก จนทำให้เห็นสีชมพูจางๆ
‘ดูดีทุกอย่างยกเว้นจุดเด่น’ ร่างผมสีน้ำตาลรากไม้มองภาพตรงหน้าแล้วถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินนำ
สองพี่น้องค่อยๆเดินไปบนใบบัวอย่างช้าๆ ไม่สิ เฉพาะบุคคลที่เป็นพี่ เพราะร่างผมสีทองเร่งฝีเท้าพร้อมพูดเร่งพี่ชายให้เดินเร็วๆ ส่วนผู้เป็นพี่ที่ทำเป็นเดินช้าๆคงเป็นเพราะ ‘ไอ้ประตูกินคน’ ที่พวกเขากำลังจะเดินเข้าไป
“เอาล่ะทั้งสองคนกระโดดลงไปเลยนะ” เมื่อทั้งสองร่างจะกระโดดลงไป ชายชราก็ยกมือวาดเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าบนอากาศ ทำให้มีใบบัวที่มีขนาดพอที่จะให้สองคนยืน กางตรงหน้าประตูมิติ เอเลนยืนอยู่ข้างซ้าย คริสต้ายืนอยู่ข้างขวา
เอเลนหันหลับมามองเพื่อนทั้งสองที่ยืนอยู่ข้างหน้าตัวเอง ด้วยสายตาขอความช่วยเหลือจากประตูมิติ
ในทางกลับกันคริสต้ากลับมองประตูมิติด้วยตาลุกวาว โดยไม่คิดจะใส่ใจมองบ้านเกิดตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย...
“ลากะ.....เฮ้ย!!!!!” เด็กหนุ่มยังพูดไม่จบ ดวงตาสีเขียวก็เบิกโพล่งเพราะมี อะไรบางอย่างมารัดตัวเด็กหนุ่มเอาไว้แล้วกระชากลงไปในประตูมิติ
“ก...กรี๊ดดดดดดดด” เมื่อพี่ชายโดนลากตัวลงไป เด็กสาวยังไม่ทันจะได้สติก็มีบางสิ่งพันตัวเด็กสาวแล้วกระชากลงไปในประตูมิติเช่นกัน
ชายชรายิ้มจางๆตามแบบฉบับของชายชราผู้ใจดี แต่ถ้าลองสังเกตดีๆจะเห็นเหงือไหลลงมาเล็กน้อย จากนั้นโค้งให้เด็กทั้งสองคน ก่อนที่จะหายตัวไป
“อาร์มิน...” มือบางก็หญิงสาสะกิดอาร์มินเบาๆ เด็กชายสะดุ้งเล็กน้อยเพราะตกใจกับภาพตรงหน้าอยู่
“คะ...ครับมิคาสะมีอะไรเหรอ”
“ฉันจำได้ว่านายมีประตูที่แบบเดินเข้าแล้วไปถึงเลยใช่มั้ย? ” ระหว่างที่พูดนั้นเถาวัลย์ก็ค่อยๆคลายตัวแล้วเลื้อยกับลงไปในโพรงน้ำ เสียงกรีดร้องก็เบาลงจนไม่ได้ยิน ส่วนกลิ่นเหม็นเนานั้นถึงแม้จะหายไปแล้วแต่ก็ยังติดจมูกอยู่จางๆ
“อ่าครับ...แต่คุณตาของผมเข้าบอกจะให้มาแบบนี้น่ะครับ” คุณตาที่เด็กชายผู้ถึงก็คือชายชราคนเมื่อสักครู่ เด็กสาวถอนหายใจแล้วพยักหน้าเบาๆ ทั้งสองจึงเดินออกจากสวนแห่งนี้
ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพปกติ ปลาว่ายน้ำ แมลงบินวนรอบดอกไม้ นกออกหากิน แต่ในใจของหญิงสาวกับเด็กหนุ่มที่เดินออกมานั้นได้แต่ภาวนาให้เพื่อนตัวเองปลอดภัย....
......................................................................................................................
ขอโทษที่หายไปนานมากกกกกกกกกค่ะ//กราบ
ตอนนี้ปิดเทอมแล้วจะมาอัพให้เรื่อยๆนะค่ะ....
พรุ่งนี้รับเกรดแล้วล่ะค่ะเป็นตัวกำหนดว่าจะได้แต่งต่อรึเปล่า QwQ
อวยพรไรท์ด้วยนะะะ//ปลิว
ความคิดเห็น