Memories รักนายตลอดไป

เนื้อเรื่อง

“เรียวอุค วันนี้ผมซื้อดอกไม้มาให้คุณด้วยนะ ดูสิสวยมากเลยนะ”

“ออกไป”

“คุณไม่ชอบก็ไม่เป็นไร นี่ผมซื้อ...”

“ฉันบอกให้ออกไปไง”

“ก็ได้ครับเดียวพรุ้งนี้ผมมาเยี่ยมใหม่นะ” 1ปีแล้วที่เยซองมาเยี่ยมเรียวอุคตลอดแล้วก็โดนเรียวอุคไล่ตลอด เป็นเพราะเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้เรียวอุคหวาดระแวงไปทุกอย่าง

사랑했잖아 우리 함께한 많은 날 동안 
ซารังแฮซจานา อูรี ฮัมเกฮัน มานึน นัล ดงอัน 
เราเคยได้รัก ในช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน 

함께 아파했잖아 서로의 일인 줄도 모르고 
ฮัมเก อาพาแฮซจานา ซอโรเอ อิลริน จุลโด โมรือโก 
เราเคยได้เจ็บปวดร่วมกัน แบ่งปันความปวดร้าวของอีกฝ่ายมาเป็นของตนเอง 

ย้อนไปเมื่อ1ปีที่แล้ว

“ วันนี้แล้วสินะที่เราจะบอกความรู้สึกของเรา”  เสียงของร่างสูงคนหนึ่งพูดกับตัวเอง พร้อมกดโทรศัพย์ไปด้วย

“ฮันโหล เรียวอุคหรอ?”

(อื้ม มีอะไรหรอครับพี่เยซอง โทรมาแต่เช้าเชียว)

“วันนี้ไปเที่ยวกันนะ”

(คิดยังไงเนี้ย ถึงชวนผมไปเที่ยว)

“เหอะน่า เดียวไปรับที่บ้านนะ” เยซองรีบวางโทรศัพย์แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ เพื่อเตรียมตัวไปรับเรียวอุค เรียวอุคกับเยซองเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วตัวติดกันมาตั้งแต่เด็ก เอาง่ายๆที่ไหนมีเรียวอุคที่นั้นก็จะมีเยซองนั้นทำให้ความรู้สึกคนที่ใกล้กันบ่อยๆเปลี่ยนไปจากน้องกลายเป็นเพื่อนจากเพื่อนอยากเป็นมากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่ว่าสองคนนี้จะสนิทกันแค่สองคนเยซองยังมีน้องที่ไม่ใช่น้องแท้ๆอยู่คนหนึ่งชือ”คิบอม” และคิบอมเองก็ชอบเรียวอุคด้วยเช่นกัน

“อย่าหวังเลยพี่ชาย ถ้าฉันไม่ได้เรียวอุคก็จะไม่มีใครได้เหมือนกัน” เยซองที่วิ่งเข้าห้องน้ำไปก่อนเลยไม่ได้ยินเสียงที่พูดขึ้นหลังจากที่คิบอมแอบฟังเขาคุยโทรศัพย์เมื่อกี้

รถสีดำมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง ร่างบางที่คิดว่าเป็นเยซองก็วิ่งออกมาแต่ก็ต้องตกใจเพราะมันไม่ใช่

“ คิ..บอม.. มาทำไม”

“ทำไมฉันจะมาไม่ได้ล่ะ” คิบอมพูดพร้อมเดินเข้าหาเรียวอุค

“โอ๊ะ...” เรียวอุคถอยหนีจนหลังชนประตู

“มากับฉันสิ พี่เยซองให้ฉันมารับเธอหนะ” คิบอมยื่นมือให้เรียวอุคที่ล้มอยู่ แต่เรียวอุคกลับลุกขึ้นเอง

“อื้ม” เรียวอุคตอบสั้นๆ แล้วคิบอมก็เดินนำไปที่รถ ตลอดทางที่คิบอมคับรถมาความเงียบก็เข้าปรกคุม เรียวอุคก็เอาแต่หันหน้าไปมองทางอื่น แต่คิบอมก็หันมามองเรียนอุคเป็นระยะๆ

“นี่นายจะพาไปไหนหนะ” เรียวอุคที่รู้สึกว่าทางมันไม่คุ้น

“เดียวก็ถึงแล้วแหละ” คิบอมตอบแล้วหันไปเห็นเรียวอุคกำลังกดโทรศัพย์อยู่

“จะโทรหาใครหนะ” คิบอมก็แย่งโทรศัพย์ออกมาจากมือเรียวอุคทันที

“เอาคืนมานะฉันจะโทรหาพี่เยซอง” มือเล็กพยายามแย่งเอาโทรศํพย์คืน แต่ก็ไม่เป็นผล มือเล็กพยายามจับพวงมาลัยรถ(อ่าไม่มั้นใจในภาษาเลยอ่ะ:ไรท์เตอร์) ทำให้รถสายไปมา

“อยากตายรึไง  หะ!!” คิบอมตะหวาดใส่เรียวอุค

“หึ..จะพาฉันไปไหน..ปล่อยฉันไปเถอะ..ฮือ” เรียวอุคหมดหนทางเลยหันมาขอร้องคิบอมแทน หยดน้ำใสๆค่อยๆหยดลงมาอาบแก้มเนียน

“หึปล่อยให้เธอกับพี่ชายสุดที่รักของฉันไปมีความสุขกันหนะหรอ” ร่างหนาตอบเสียงแข็ง

“ปะ..ปล่อย ฉันไปเถอะ นายจะให้ฉันนทำอะไรก็ได้.. หึ..ปล่อยฉันไปเถอะ ฮือ” ร่างบางพยายามขอร้องอีกครั้ง

“เธอได้ทำให้ฉันแน่ จำคำของเธอไว้นะ แต่ฉันยังไม่ปล่อยเธอหรอกนะ” คิบอมตอบแล้วเลี้ยวรถเข้าไปในป่าแห่งหนึ่งเข้ามาซักพักก็เห็นบ้านหลังหนึ่งในนี้ที่ไม่มีใครรู้ว่ามีอยู่ มันเป็นบ้านที่คิบอมซื้อไว้นานแล้ว

“ลงมาเดียวนี้” คิบอมที่เดินลงรถรีบไปเปิดประตูอีกข้างนึงแล้วดึงเรียวอุคออกมา

“ฮือ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”เรียวอุคยกมือไหว้พยายามถอยหนี

“อึ..โอ้ย”เรียวอุคจับท้องของตัวเองแน่นเพราะมือใหญ่ของคิบอมต่อยเข้าท้องน้อยพอดี

จุก จุกจนขยับไปไหนไม่ได้ ไม่รู้ว่าคนใจร้ายข้างหน้าจะพาตัวเองไปไหน แล้วจะไปทำอะไร จะขัดขืนยังไงก็ทำไม่ได้

                                                 ‘พี่เยซองครับ ผมขอโทด’

เยซองที่พึ่งแต่งตัวเสร้จเรียบร้อยก็รีบหยิบกุญแจรถเพื่อจะไปหาคนที่เค้ารัก

“เอะ..ทำไมกุญแจรถเหลือคันเดียวเนี้ย”เยซองสงใสว่าน้องตัวเองจะไปก่อเรื่องอะไรอีกหรือป่าว

“ป้าครับ คิบอมไปไหนครับ”เยซองถามคนงานในบ้านที่เดินผ่านมาพอดี

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เห็นออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว”หญิงชราตอบ

“ไม่รู้ว่าไปก่อเรื่องอะไรอีกนะ รู้สึกใจไม่ดีเลย”ร่างหนาได้แต่พูดกับตัวเอง

 รถสีดำเคลื่อนตัวออกจากบ้านของตัวเอง เยซองรู้สึกใจไม่ดีมาตลอดทางไม่รู้ว่าคนรักของตัวเองเป็นอะไรบ้าง พยายามเยียบคันเร่งเพื่อเร่งความเร็วให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงหน้าบ้านของเรียวอุค

“เรียวอุค เรียวอุค” เยซองตะโกนเรียกเรียวอุคเพราะตอนที่มาถึงก็กดกริ่งหลายครั้งจนปุ่มจะพังก็ไม่มีใครมาเปิดประตู

넌 어디 있는 거니 나의 목소리 들리질 않니 
아픈 내 심장이 너를 찾는다 너를 부른다 미치도록 
นอน ออดิ อิซนึน กอนี นาเฮ มกโซรี ทึลรีจิล อานา 
อาพึน เน ชิมจางอี นอรึล ชัจนึนดา นอรึล บูรึนดา มิชิโดรก 
ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? ได้ยินเสียงของผมหรือเปล่า? 
หัวใจที่ปวดร้าวของผม...กำลังมองหาคุณ 
ตะโกนเรียกคุณ...ราวกับคนบ้า 

“เรียวอุค เรียวอุค” เยซองยังคงเรียกต่อไปเห็นท่าไม่ดีแล้วจึงตัดสินใจปีนรั้วบ้านเข้าไป มือหนาบิดกลอนประตูที่คิดว่าจะล๊อกไว้แต่ก็ไม่ได้ล๊อก ถ้าคนรักของตัวเองคิดจะไปไหนก็ต้องล๊อกประตูไว้สิ

“เรียวอุค พี่ไม่เล่นนะ เรียวอุค” ร่างหนาตะโกนหาคนตัวเล็กในบ้านแต่ก็ไม่เห็นวี่แวว

“เรียวอุค!! นายอยู่ไหน พี่ไม่เล่นแล้วนะ ออกมาสิ” เยซองวิ่งหาทั้งบ้านแล้วแต่ก็ไม่เจอเรียวอุค

หรือว่าเรียวอุคจะไปซื้อของมารอเรา หวังว่าเป็นอย่างนั้นนะ เมื่อคิดได้เยซองก็รีบวิ่งออกไปนอกบ้านตรงไปยังร้านขายของที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านเรียวอุคเท่าไร

“เห็นเรียวอุคไหมครับ แหะ! เรียวอุคอะครับ แหะ! เรียวอุคล่ะ”ร่านสูงที่วิ่งมาถึงร้านขายของก็เอาแต่เขย่าร่างของคนขายและถามคำถามออกไปไม่หยุด

“อะไรครับ เรียวอุคไหน” เจ้าของร้านพยายามหยุดเยซองที่เอาแต่เขย่าตนไปมา

“คนตัวเล็กๆอ่ะครับ ที่อยู่บ้านใกล้ๆนี้ ที่ชอบมาร้านนี้กับผมอ่ะ” เยซองรีบตอบคำถามโดยไม่เว้นวรรคเลย

“อ๋อ เมื่อตอนเช้าผมเห็นมีผู้ชายคนหนึ่ง มาพาเค้าไปครับ”

“ตัวสูงๆ หน้าตาดีๆ หน่อยอ่ะครับ”เจ้าของร้านขายของบอก

“คิบอม”เยซองสถบเบาๆและกำมือแน่นเมื่อได้ยินเจ้าของร้านขายของเล่าให้ฟัง

    
     * 가슴이 눈물이 또 너의 기억이 
คาซืมมี นุนมุลอี โต นอเอ คีออกกี 
หัวใจของผม...น้ำตาของผม...ความทรงจำของผมที่มีต่อคุณ 

한 방울 한 방울 또 내 가슴에 흘러 내린다 
ฮัน บังอุล ฮัน บังอุล โต เน คาซืมเม ฮึลรอ เนรินดา 
หยดแล้วหยดเล่า...มันไหลหล่นกระทบกับแผ่นอกของผม 

울어도 울어도 지워지지 않는 기억을 따라 
อุลรอโด อุลรอโด จีวอจีจี อันนึน คิออกกึล ตารา 
แม้ว่าผมจะร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ความทรงจำทั้งหมด ก็ไม่เลือนหายไป 

오늘도 빈 내 가슴을 또 적신다 
โอนึลโด บิน เน คาซืมมึล โต จอกชินดา 
และวันนี้...ผมก็ทำให้หัวใจอันแสนว่างเปล่าเปียกปอน(ด้วยน้ำตา)อีกครั้ง

“คิบอมนายเอาเรียวอุคไปไว้ที่ไหน” เยซองกรอกเสียงลงบนโทรศัพท์สีแดงของตน

(ที่ไหนก็ได้ที่นายจะหาตัวไม่เจอ)

“ปล่อยเรียวอุคของฉันเดี๋ยวนี้นะ”

(เรียวอุคของนายหรอ? หึ อีกสักพักเรียวอุคก็จะเป็นของฉันและ)

“ไอ้..”เยซองพยายามสงบอารมณ์ของเขาเอาไว้เพราะยังไงเรียวอุคก็ยังอยู่กับคิบอม

“นายจะให้ฉันทำอะไร บอกมา ฉันจะทำให้ทุกอย่าง”

(แค่อยู่เฉยๆไม่ต้องหาเรียวอุค เพราะยังไงนายก็หาไม่เจออยู่แล้ว ให้เรียวอุคเป็นของฉัน)

“ตัวเรียวอุคอาจจะเป็นของแกแต่หัวใจเรียวอุคเป็นของฉัน”

(หรอ ฉันจะทำให้เรียวอุคเป็นของฉันทั้งตัวและหัวใจเลยแหละ)

(ถ้าเขาให้หัวใจฉันไม่ได้ นายก็อย่าหวังเลยว่านายจะได้มันไป) คิบอมพูดเสร็จก็วางสายไป

“ไอ้บ้าเอ้ย! ทำไมทุกอย่างมันเป็นอย่างงี้ว่ะ ทำไม!!” เยซองตะโกนออกมาสุดเสียง แล้วขาแข็งที่วิ่งหาร่างบางมาตลอดก็อ่อนลงกับพื้น หน้าของเยซองก้มลงกับพื้น น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยเสียให้ใครก็ไหลออกมา

“..ทำไม!..”

좋아했잖아 작은 내 미소에 웃어줬잖아 
โจฮวาเฮซจานา จักคึน เน มิโซเอ อุซซอ จวอซจานา 
เราเคยได้ชื่นชอบกันและกัน คุณหัวเราะกับรอยยิ้มของผม 

함께 울었었잖아 나의 눈물에 아파했잖아 
ฮัมเก อุลรอซ-ซอจ-จานา นาเอ นุนมุลเอ อาพาแฮซจานา 
เราเคยได้ร้องไห้ร่วมกัน...คุณเจ็บปวดเพราะน้ำตาของผม 

지금 어디 있는 거니 지친 내 모습이 보이질 않니 
จีกึม ออดี อิซนึน กอนี จีชิน เน โมซืบบี โบอีจิล อานี 
ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? มองเห็นร่างกายที่อ่อนล้าของผมหรือเปล่า? 

아픈 내 심장이 너를 찾는다 너를 부른다 미치도록 
อาพึน เน ชิมจังอี นอรึล ชัจนึนดา นอรึล บูรึนดา มิชิโดรก 
หัวใจที่ปวดร้าวของผม...กำลังมองหาคุณ 
ตะโกนเรียกคุณ...ราวกับคนบ้า 

“เรียวอุคนายอยู่ไหน นี่มันหลายวันมาแล้วนะทำไมนายยังไม่กลับมาหาฉันล่ะ”เยซองได้แต่บ่นคนเดียวราวกับคนบ้า

“เรียวอุคพี่รักเรียวอุคได้โปรดกลับมาหาพี่เถอะ”เยซองได้แต่พูดไปโดยที่เรียวอุคไม่มีโอกาศได้ยิน

“คุณเยซองครับพัก เดียวจะไม่สบายเอา”ชายสวมเสื้อสีดำ กางเกงดำ แวนดำ คนสนิทพยายามบอกให้ร่างหนาพัก

“นายรู้ที่ๆคิบอมเอาตัวเรียวอุคไปหรือยัง”เยซองถามลูกน้องคนนั้นในขณะที่ตาก็ยังไม่ละสายตาออกจากแฟ้มงาม

“ผมรู้แล้วครับ นี่ครับแผนที่”เยซองรับแผนที่มาแล้วรีบลุกขึ้นเพื่อไปตามแผนที่

“พักก่อนเถอะครับ เดียวผมจะไปรับคุณเรียวอุคมาเอง”ชายใส่สูทสีดำอาสา แต่เยซองก็เดินไปที่ประตูก่อนเปิดออกไป

พรึบ!

 ร่างหนาล้มลงกับพื้นแม้จิตใจจะสั่งให้ไปช่วยเรียวอุคแต่ร่างกายก็ไม่ยอมเชื่อฟัง ได้แต่ฝากให้ลูกน้องคนสนิทไปช่วย

내게로 돌아와줄래 매일 네 이름 부르며 
เนเกโร ทลราวาจุลแร เมอิล นี อีรึม บูรือมยอ 
ได้โปรดกลับมาหาผม...ผมกระซิบเรียกชื่อคุณอยู่ในทุกค่ำคืน 


지친 기다림 속에 너를 찾아 헤매는 나잖아 
จีชิน คิดาริม ซกเค นอรึล ชัจจา เฮเมนึน นาจานา 
และตลอดการรอคอยของผม...ผมหลงทาง เคว้งคว้าง และเฝ้ามองหาแค่คุณ 

“เรียวอุค เรียวอุค เรียวอุ๊ค!”เยซองละเมอเป็นชื่อเรียวอุคตลอด

“คุณเยซองฟื้นแล้วหรอค่ะ กินนี่ก่อนนะป้าให้คนทำไว้ให้”หญิงชรายื่นข้าวต้มให้

“ครับขอบคุณครับ”

“เรียวอุคกลับมาหรือยังครับ”

“เอ่อ คนกำลังไปช่วยค่ะ คุณเยซองนอนรอดีกว่านะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”หญิงชราพูด มีหรอที่เขาจะไม่เป็นห่วงคนรักกำลังถูกทำอะไรเขายังไม่รู้ ล้วจะให้เขานอนรอเฉยๆเนี้ยนะ
มือหนาหยิบโทรศัพย์สีแดงขึ้นมาเพื่อโทรหาลูกน้องคนสนิท

“ฮาโหล ถ้าเจอมันแล้วฆ่ามันได้เลย ฉันอนุญาติ”ร่างสูกเอ่ยด้วยสายตาแค้น

(แต่คุณคิบอมเป็นน้องคุณนะครับ)

“ฉันไม่มีน้องอย่างมัน”
사랑이 눈물이 너와의 추억이 
ซารังอี นุนมุลรี นอวาเอ ชูออกคี 
ความรักของผม...น้ำตาของผม...ความทรงจำของเรา 

한 방울 한 방울 또 내 가슴에 흘러 내린다 
ฮัน บังอุล ฮัน บังอุล โต เน คาซืมเม ฮึลรอ เนรินดา 
หยดแล้วหยดเล่า...มันไหลหล่นกระทบกับแผ่นอกของผม 

울어도 울어도 지워지지 않는 기억을 따라 
อุลรอโด อุลรอโด จิวอจีจี อานึน คีออกคึล ตารา 
แม้ว่าผมจะร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ความทรงจำทั้งหมด ก็ไม่เลือนหายไป 

오늘도 빈 내 가슴을 또 적신다 
โอนึลโด บิน เน คาซืมมึล โต จอกชินดา 
และวันนี้...ผมก็ทำให้หัวใจอันแสนว่างเปล่าเปียกปอน(ด้วยน้ำตา)อีกครั้ง

“คิบอมอย่าทำอะไรฉันอีกเลยนะ ฮือ แค่นี้ฉันก็เจ็บพอแล้ว ฮือ ปล่อยฉันไปเถอะ ฮือฮือ”เรียวอุคที่อยู่ในสภาพไม่มีเสื้อผ้าปิดบังกายขอร้องคนที่กำลังใส่เสื้ออยู่

“หึ เธอคิดว่าแค่นี้จะพอหรอ ตอนนี้เธอรักใคร”ร่างหนาเดินมาบีบปากน้อยไว้สร้างความเจ็บปวดไปทั้วใบหน้าเรียว

“ฉันไม่รักใครทั้งนั้นแหละ ฉันรักใครไม่ได้ ฮือ ฉันรักพี่เยซองคนเดียว”เรียวอุคพยายามพลักมือหนาออก

“ฉันจะทำให้เธอเจ็บ เจ็บจนเธอเลือกที่จะรักฉันแทนพี่ชายฉัน” คิบอมฝังจมูกลงไปสูดดมความหอมจากคอของร่างบางซุกไซ้ไปมาตรงรอยเดิมจากเมื่อคืน จนน้ำตาไหลออกมาจากร่างบางอีกครั้ง

“พอแค่นี้ก่อนก็ได้ ฉันยังอยากถนอมเธออีก รีบแต่ตัวซะแล้วลงไปข้างล่างด้วย”

“ถ้าช้าเธอคงรู้นะว่าเธอจะโดนอะไร” คิบอมพูดแล้วเปิดประตูออกไป

ปึ้ง !@#$%&*(

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมเสียงของหนักที่ตกบันไดลงไป เรียวอุครีบยกมือขึ้นมาปิดหู

“คุณเรียวอุคครับ ไม่ต้องกลัวนะครับ คุณเยซองให้ผมมาช่วยคุณ” ชายสูทดำพูดพร้อมโค้งให้

“นี่ครับชุดคุณเอาไปเปลี่ยน ผมลงไปรอข้างล่างนะครับ” ชายสูทดำยื่นเสื้อให้แล้วเดินลงไปรอข้างล่าง

“ฮือ ในที่สุดพี่ก็มาช่วยผม ผมขอโทด ผมขอโทดที่ผมปกป้องตัวเองไม่ได้” เรียวอุคที่นั้งกอดเข่าอยู่ได้แต่ร้องไห้อย่างหนัก

เมื่อเรียวอุคมาถึงบ้านเยซองก็รีบวิ่งขึ้นไปหาเยซองทันที

“ฮือพี่เยซอง หึ เขา หึ คิบอมเขา ฮือ” เรียวอุคที่โผกอดเยซองร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“ชั่งมันเหอะ เรียวอุคไม่เป็นไรใช่ไหม ต่อไปนี้ฉันจะไม่ให้ใครทำร้ายนายอีกแล้วนะ”เยซองกอดปลอบเรียวอุค

“ผม ผม ผมอยากกลับบ้าน ผมอยากไปหาพ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัด พี่พาผมไปนะครับ”ร่างบางบอกคนที่ตัวเองกอดอยู่

“อื้ม พี่จะพานายไปหาพ่อกับแม่นะ รอพี่แป๊ปนึงนะ” เยซองบอกพร้อมเดินไปหยิบของที่จำเป็น

“ผมไปรอพี่ที่หน้าบ้านนะครับ เร็วๆนะครับผมอยากเจอพ่อแม่”เรียวอุคที่หยุดร้องไห้แล้วเดินไปรอร่างสูงที่หน้าบ้าน

เรียวอุคยืนรอเยซองหน้าบ้านได้แต่เดินวนไปวนมาในฟุตบาทเพราะอยากเห็นหน้าพ่อแม่เร็วๆตอนนี้ใครก็ไม่สามารถปลอบเขาได้ เค้าอยากเจอหน้าพ่อกับพ่อที่เค้ารักมาก

“นายเองหรอที่ทำให้คิบอมตาย นายเองหรอที่คิบอมรักมากกว่าฉัน”คนที่อยู่ในรถใกล้ๆพูดขึ้น คนๆนั้งคือดงเฮแฟนอีกคนหนึ่งของคิบอม ดงเฮรักคิบอมมาก มากซะจนเสียสละทุกอย่างให้ได้ แต่คิบอมไม่เคยคิดที่จะรักคนนี้เลย

“หึ นั้นนายก็ตายซะเถอะ” ดงเฮพูดพร้อมเยียบคันเร่ง เร่งเครืองรถให้เคลื่อนตัวออกไปเป้าหมายคือร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เยซองที่คับรถออกมารับเรียวอุคก็เห็นรถคันนึงวิ่งตรงมาที่เรียวอุค ก็เปิดประตูวิ่งไปหาเรียวอุคพร้อมตะโกนบอกให้ระวัง

“เรียวอุค ระวัง” ร่างบางหันตามเสียงเรียกพบรถคันหน้าตรงมาที่ตัวเองก็รีบหลบแต่ไม่ทัน

“เรียวอุค!” ตัวร่างบางถูกแรงของรถคันนั้นทำให้ล้มและกระเด้นออกไปหัวโคกกับฟุตบาท

ส่วนรถคันที่ดงเฮคับก็ชนเข้ากับต้นไม้ข้างทาง คนในรถรู้ว่าตัวเองไม่ไหวแล้วเพราะโดนต้นไม้เสียบที่ท้องยิ้มแล้วพูดว่า

“คิบอม ฉันกำลังตามนายไปนะ รอฉันด้วย”ก่อนที่จะสิ้นใจลง

“เรียวอุคๆ นายอย่าเป็นอะไรนะ” เยซองเขย่าตัวเรียวอุคไปมา เลือดที่ไหลออกมาจากหัวของเรียวอุคเรียกน้ำตาของเยซออได้อย่างดี

“ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลสิ เร็ว! ฮือเรียวอุคๆ อย่าเป็นอะไรนะ”

ร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่ในโรงพยาบาลขยับตัวนิดนึง

“โอ้ย”มือบางจับขึ้นที่หัว

“เรียวอุคนายเป็นอะไรหรือป่าว เจ็บมากไหม”เยซองได้ยินเสียของเรียวอุคก็รีบมาดูร่างบางทันที

“นายเป็นใคร ออกไปนะ”เรียวอุคจับหัวตัวเองพร้อมขยับหนี

“เรียวอุค จำพี่ไม่ได้หรอ”เยซองพยายามพูดด้วย ขอให้เรียวอุคอย่าเป็นอย่างที่เขาคิดเลย ว่าเรียวอุคจะ ’ความจำเสื่อม’

“ออกไปเดียวนี้นะ ฉันบอกให้ออกไป พ่อ แม่ อยู่ไหนช่วยผมด้วย”เสียงของร่างบางดังออกไปข้างนอกจนหมอต้องพาเยซงออกไปก่อน

“ตอนนี้คนไข้ความจำเสื่อมครับ แต่ไม่ต้งเป็นห่วงนะครับ ถ้าอยู่กับเค้ามากๆไม่นานเค้าจะจำได้ครับ”

 “ครับขอบคุณหมอมากนะครับที่ช่วยเค้าไว้ได้ เดียวผมจะโทรตามพ่อแม่เค้ามาเองครับ”เยซองโค้งให้น้ำเสยงเศร้าลงอย่าเห็นได้ชัด

หลายวัน หลายเดือน ต่อมาเยซองก็มาเยี่ยมเรียวอุคทุกวันตอนนี้เรียวอุคถูกย้ายให้กลับบ้านไปแล้วแล้วเรียวอุคก็อยากอยู่ต่างจังหวัดจึงขอพ่อแม่อยู่ด้วย แม้เยซองจะต้องเดินทางไปกลับเพื่อมาทำงานและไปเยี่ยมเรียวอุค แต่เยซองก็ทำประจำเพราะหวังว่าวันนึงเรียวอุคจะกลับมาจำเค้าได้เหมือนเดิม

                                        ‘แม้นายจะจำฉันไมได้ว่าฉันคือใคร ฉันก็จะรักนายตลอดไปนะเรียวอุค’