คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : love pain วุ่นนักรักข้างบ้าน 3
กรี้ง ~ ~ ~ (เสียงอ๊อดนะ)
“เฮ้ยไอ้คยูหยุดบ้าได้และ” ซีวอนที่นั้งข้างบอกคยูที่เอาแต่นอนยิ้ม
“ฉันไม่ได้บ้านร้า หรือบ้า อ้าย” คยูพูดพร้อมบิดตัวไปมาแล้วจีซีวอนที่นั้งเอ๋ออยู่
“แกจะเปลี่ยนเพศแล้วหรอฮะ อย่านะเว้ยฉันไม่ชอบคนอย่างแก”
“เฮ้ยจะบ้าหรอว่ะ ฉันเนี้ยนะจะชอบแก เดี๋ยวเจ๊ก็ตามมาฆ่าฉันหรอก” คยูกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว หลังจากภาพฮีซอลลอยมาเข้าตา
“เออดีแล้วที่รู้ ปะวันนี้ไปเที่ยวกัน”
“หึ” ตอบทันทีเพราะกลัวพวกสาวๆที่จะตามไปแล้วทำให้ร้านแตก
“นะ นะ นะ” ซีวอนทำท่าแมวอ้อนเจ้าของ
“พอ พอ พอ ไปก็ได้หยุดทำเลย อุบาต” ไม่ได้ไปเพราะซีวอนอ้อนแต่ไปเพราะว่ารำคาญ
“ปะไปได้แล้ว” หลังจากที่เก็บของเสร็จก็เดินออกจากห้องเรียนแล้วคยูก็ต้องหยุดเดินเพราะเจอซองมินที่กำลังจะกลับบ้านพอดี
“อาว ไอ้คยูจะไปไหนว่ะ” คยูใส่เกียหมาไปหาซองมินทันทีโดยที่ซีวอนและสาวๆก็วิ่งตามไป
“ซองมินจะกลับบ้านแล้วหรอ”
“อืม”
“เราไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไรหรอก กลับเองได้”ซองมินตอบปัดๆไป
“อ่าวไอ้คยู แกจะไม่ไปกับฉันแล้วหรอ”ซีวอนวิ่งตามคยูมา แล้วพูด
“ซองมิน เราขอไปกับเธอด้วยไม่ได้หรอ”คยูอ้อนวอนซองมิน
“ไอนี่หนิ พอฉันชวนไปหละไม่ไป”ซีวอนตีไหล่เพื่อน
“พี่คยูค่ะ หนูทำเค้กมาให้ค่ะ ไปกินด้วยกันไหมค่ะ”หญิงสาววิ่งมาถือเค้กมาแล้วเกาะแขนคยู
“พี่คยูค่ะนะไปกันเถอะ”หญิงสาวยังเกาะแขนแล้วเขย่าเบาๆ
“ฉันว่านายคงไม่ว่างจะกลับกับฉันแล้วหละ”ซองมินมองหน้าคยูและหญิงสาวหน้าหวาน
“ป่าวนะ ฉันว่าง”คยูพูดแกะแขนหญิงสาวออก
“เห้ยคยู เดี๋ยวฉันจัดการเอง”ซีวอนเดินมาลากผู้หญิงที่เกาะแขนคยูให้ออกไป
“อ่าฉันว่างแล้ว”คยูก้าวขาข้างหนึ่งไปหาซองมิน ส่วนซองมินก็ถอยก้าวหนึ่ง
“เฮ้อ ไม่อยากกลับกับฉันหรอ”คยูทำตาละห้อย
“ป่าว บ้านนายกับบ้านฉันอยู่คนละที่กัน แล้วฉันก็มีคนมารับด้วย”ซองมินพูด
“หะ มีด้วยหรอ”
“ก็มีสิ นายกลับบ้านนายไปได้แล้ว”ซองมินผลักคยูออกห่าง เดี๋ยวพี่ชายมาเห็นหละงานเข้า
“เดี๋ยวฉันรอเป็นเพื่อนนะ”คยูบอก
“ไม่เป็นไร”ซองมินกำลังเดินไปแต่มีมือหนึ่งรั้งไว้
“อะเอาไป อย่าลืมโทรหานะถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล”คยูส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้
“อะ.....อืม นายกลับไปได้แล้วพี่จงอุนมาแล้ว”เมื่อซองมินหันไปก็เจอรถของพี่มาจอดไว้ ก็เลยรีบวิ่งไป
“ซองมินกลับบ้านได้แล้วรอตั้งนาน แล้วนั้นใครหนะ”เยซองถาม
“เพื่อนไง”ซองมินตอบก่อนจะค่อยๆ ก้าวขึ้นรถ
“อะแหน่ แฟนก็บอกมาเหอะ”เยซองแกล้งถามซองมินให้น้องชายหน้าแดง
“ไม่ใช่นะ กลับบ้านเลย”ทั้งสองพี่น้อง แหย่กันเล่นจนคยูแอบเศร้า
ส่วพี่น้องคู่นั้นก็ขับรถแล่นออกไปปล่อนคยู หงอย
“จงอุน จงอุน ไหนว่ะ”เดินไปบ่นไปพึมพำๆ
**********************************************
ภายในรถของเยซอง
“นี่ซองมิน”เยซองหันไปมองน้องชาย
“ฮะ มีอะไร มองทางด้วย เดี๋ยวชน”ซองมินหันมามองพี่ชายที่มองตนเอง แต่ไม่มองทาง
“เข่าเป็นอะไรมีแผลด้วย”เยซองมองที่เข่าของซองมิน
“ล้มหนะ อ่าถึงบ้านแล้วนะ”เยซอง ตอนนี้เยซองขับเลยซอยบ้านตัวเอง เลยต้องย้อนกลับมาใหม่
“อ่าเลยอะถอยหลังไม่ได้ด้วย เดี๋ยวชน”
“เพราะพี่อีกแล้วนะ เลยบ้านแล้ว เลี้ยวไปใหม่เลย เดี๋ยวนี้ด้วยเดี๋ยวการบ้านไม่ได้ทำ”ซองมินเริ่มออกคำสั่ง
“เดี๋ยวนี้เลยหรอ จะทันไหม”เยซองหันมามองน้องชาย
“เดี๋ยวนี้”ซองมินหันมาค้อนใส่
“ก็ได้”หมดหนทางเดี๋ยวโดนน้องว่าเลยต้องเลี้ยวตามคำสั่ง
ผ่านไปซักพักก็มาถึงบ้านของทั้งคู่
“โอยกว่าจะมาถึงนะ ที่ไทยคงประมาณ สามทุ่มแล้วมั้ง”ซองมินพูดประชดพี่ การบ้านตัวเองมีตั้งเยอะเดี๋ยวทำไมทัน
“ซองมิน บ้านเราเร็วกว่านะ นี่พึ่ง ห้าโมงเอง”เยซองพูด
“พี่เยซองต้องช่วยผม”ซองมินพูด
“ทำไรอะ”
“พี่เยซองมาช่วยผมทำการบ้านเลย สามเล่นส่วนผมสองเล่ม ขึ้นมาช่วยเลย”ซองมินพาเยซองขึ้นมาช่วยงาน
“งานเข้าอีกหละ”เยซองบ่นคนเดียว
“หยุดพูดเลย”ซองมินได้ยินจึงหันมาค้อน ก็เพราะพี่อะ
ทางด้านคยู
“โอยกว่าจะถึงบ้าน”คยูกำลังเดินเข้ามาในบ้าน
“อะแหน่คยู ไปทำอะไรมากลับดึกซะ”เรียวอุคแอบแซวอยู่ข้างบ้าน
“ถูกทิ้ง”สองคำที่คยูตอบ
“ห๊ะ อะไรนะ มีคนทิ้งด้วยหรอเนี่ย หล่อขนาดนี้ “ซองมินแตะหน้าคยูเบาๆ
“อืม”
“เฮ้อ ไม่เป็นไรหรอกไปขี่จักรยานแก้ เซง ไป พี่รอข้างนอก”เรียวอุคตบบ่าน้องเบาๆ
“อืม อืม”พูดเสร็จก็เดินเข้าไปในบ้านตัวเอง
“หน่า คยูทำใจซะเถอะอิหนู”เรียวอุคกลายเป็นพ่อแล้ว
“อาเมน” รับมุขอีก
“เมื่อไหร่ลูกป้าบ้านข้างๆเราจะมานะอยากมีเพื่อนเพิ่ม”
“ไม่เห็นอยากเลย”คยูพูดทำหน้าเซง
“ชิส์ ไป ไปขี่จักรยานได้แล้ว”เรียวอุคผลักน้องให้ไปเอาจักรยาน
“ปะ เริ่มไปขี่กัน”คยูขี่รถออกมา
“โอเช ไปเลย”เรียวอุคขี่นำแต่
ฟี่ (เสียงยางลม)
“อ๊า คยู”เสียงเรียวอุคร้องออกมา ทำให้คยุหันมามอง
“อะไรอะ”คยูหันมาพูดมองไปที่ยาง
“ยางรั่วอะ”เรียวอุคหันมาทำหน้าเศร้า
“อ่าว ทำไงอะนี่”คยูทำหน้า งง เพราะไม่เคยเห็นพี่ติ๊งและต๊องขนาดนี้
“งั้นเอาไว้ขี่วันหน้าได้ไหมอ่า”เรียวอุคลงจากกรถตัวเองแล้วลาก
“แล้วแต่พี่สิฮะพี่ชวนผมนะ”คยูบอกแล้วยิ้มให้พี่ เรียวอุคเลยยิ้มตอบ
“งั้นเข้าบ้านก่อนนะ”เรียวอุคพูดพร้อมเดินเข้าบ้าน ส่วน คยูก็เดินเข้าบ้านตัวเองเหมือนกัน
มาบ้านเยซองบ้าง
“แหม ทำเสร็จแล้ว ไม่คิดจะช่วย”เยซองหันไปมองน้องชายที่เอาแต่กินหนม
“อ้ออี้อ้องอ้ดไอ๊(ก็พี่ต้องชดใช้)”ซองมินพูดไปกินขนมไป
“นี่กินให้เสร็จก่อนก็ได้”เยซองหันมามองน้องชาย
“อื้อ”
“อ่าเสร็จหละ”เยซองส่งสมุดให้ซองมิน
“ออบไออากอับ(ขอบใจมากครับ)”ซองมินยังคงเล่น
“ซองมินหยุดกินก่อนสิไปอาบน้ำได้แล้ว”เยซองพาน้องไปที่ห้องน้ำแล้วก็เอาผ้าเช็ดตัวไปให้
“แหม ก็ได้”ซองมินเข้าห้องน้ำแต่โดยดี
ครืด ~ ~ ครืด (เสียงโทรศัพย์)
“อ่า หวัดดี ฮเยมี”เยซองรับโทรศัพย์
(หวัดดี)
“กำลังคิดถึงคนที่ชื่อฮเยมีอยู่พอดีเลย”เยซองพูด แต่ซองมินยังไม่อาบน้ำออกมาแอบฟัง
“แหวะ กล้าพูด”ซองมินที่อยู่ในห้องน้ำพูดกับตัวเอง
(จริงหรอ เราก็คิดถึงนะ)
“อืม แล้วทำอะไรอยู่”
(กำลังจะไปช่วยแม่ทำงานหนะ)
“หรอเราช่วยไหม”
(บ้าหรอเยซอง กินข้าววหรือยัง)
“ยังเลยหิ๊ว หิว”
(หรอ อืมฉันกำลังทำกับข้าวอยู่นะเนี่ย)
“หรอขอสักคำได้ไหมอะ คำว่ารักหนะ”
“แหวะ แหวะ แหวะ เลี่ยนซะ”
ฮัดชิ้ว (เสียงจามของเยซอง)
(อ่าวไม่สะบายแล้วหรอ)
“ป่าวเหมือนมีคนกำลังนินทา”
(อืม ฮ่าๆ งั้นแค่นี้นะ)
“จ้า รักนะ”
(รักเหมือนกัน)
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง(อาบโค ต ร นานเลย)
“ไอ้พี่บ้ายังไม่เลิกคุยอีกหรอ ถ้าจะไปคุยก็ไปคุยที่ห้องเลย” น้องที่ออกมาไล้
“ไม่อยากหยุดคุยเลยอ่ะ อยากได้ยินเสียงเธอทุกวัน”
(ก็ได้ยินแล้วนี้ เดียวก็เจอกันที่โรงเรียนอีก) สนทนาทางโทรศัพย์แบบไม่สนใจซองมินที่ทำปากเหมือนพูดตาม
“ก็เดียวเราก็ย้ายโรงเรียนแล้วอ่ะ ก็ไม่ได้เจอหน้าคนสวยสิ”
“แหวะทำเหมือนจะไปตาย” บ่นนิดๆ ท่าทางเขินของเยซองซองที่เอาแต่ดึงหมอนของซองมินจนจะขาดทำให้เจ้าของหมอนต้องพูดขึ้น
“หมอนห้องพี่ไม่มีไงต้องมาดึงของคนอื่น ไปเลยไป”
“ใช้เสร็จก็ไล่เลยนะ” วางโทรศัพย์เรียบร้อย
“เชอะ เราก็มีคนให้โทรเหมือนกันแหละว้ะ” บ่นพึมพำๆแล้วกดโทรศัพย์
‘แล้วเราจะโทรหาใครว่ะเนี้ย’ ซองมินคิดแล้วก็ปิ้งขึ้นมาทันที
(ฮาโหล ใครครับ) เสียงแหลมผิดปรกติทำให้ซองมินรู้ว่าไม่ใช่คยูแน่ๆ
“ซองมินครับ ใช้เบอร์คยูหรือป่าวครับ”
(“ใครอ่ะ” “เค้าบอกว่าชื่อซองมิน” “ฮาโหลซองมินหรอ”)
“อื้มคยูหรอ?”เยซองนั้งฟังน้องคุยโทรศัพย์ ’ทำไมไม่รู้จักกลับห้องตัวเอง’
(จร้าถึงบ้านแล้วหรอ มีไรป่าว)
“ถึงแล้ว ถึงนานแล้วด้วย แค่งอนใครบางคนอ่ะ เลยโทรมาระบาย”พูดแล้วมองหน้าเยซองที่เอาแต่ยิ้มอยู่
(ใครหรอ บอกได้ไหม)
“ก็ไอ้ซาลาเปาแก้มตุง ตัวนี้หนะสิ”
(จงอุน หรอ? อยู่บ้านเดียวกัน)
“ก็ใช่หนะสิไม่เห็นแปลก”
(อะ..อื้ม) มันแปลกเพราะไม่รู้ว่าทั้งสองเป็นพี่น้องกัน และความคิดของคยูคือ เค้าสองคนเป็นแฟนกัน
“แค่นี้นะ จะไปฆ่าอาเปา”ถ้าคยูยอมวางสายไปดีดีก็จะดีอยู่ แต่ยังไม่วางจึงได้ยิน
“คุยเสร็จแล้วหรออาเปา” ซองมินวางโทรศัพย์แล้วเดินไปหาเยซอง
“ทำไมหึงหรอ?จ๊ะ ฮิฮิ” เล่นอะไรกันเนี้ย
“ก็หึงนะสิ เชอะ” ซองมินก็เล่นกะเขาด้วย แต่คยูฟังอยู่ได้ยินทุกคำ
“มามะมาให้หอมแก้มซะดีดี”
“หยุดนะ 555+ หยุด” ทั้งสองวิ่งไล้กันทำให้คยูทนฟังไม่ได้แล้ววางไป (ตู้ด..ตู้ด..ตู้ด)
“หยุดนะเราเป็นพี่น้องกันนะ” คยูน่าจะได้ยินคำนี้
“มามะมามะ มาหอดซะดีดี” พูดแล้วยื้นหน้าเข้าหาซองมิน
“ผมจะฟ้องที่ฮเยมีแน่” พูดแล้วยกโทรศัพย์ขึ้นมา
“อย่านะ น้องรักอย่าเลย พี่ขอตัวกลับห้องก่อนนะจ๊ะ หึหึ ฝันดี” พร้องวิ่งกลับห้องตัวเอง
***************************************************************************************************
พยายามอัพแล้วนะ
ความคิดเห็น