คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ^O^_one_^O^
want to be Your…
ลา ลัล ลา ~ ~ ,หนุ่มน้อยก้มลงผุกเชือกร้องเท้าที่เกือบจะเน่าของตัวเองอย่างมีความสุข ร้องเท้านั้นคงต้องเน่าแน่ๆ ถ้าหากไม่ผ่านการซักและซ่อมแซมเมื่อสองสามวันก่อน แต่ถึงแม้จะทำอย่างนั้นแล้วมันก็ยังอยู่ในสภาพที่เรียกได้ว่าแย่เอามากๆ
"จุนซู..." เสียงหวานแหวว แว่วมาจากที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก เจ้าตัวที่นั่งผูกเชื่อร้องเท้าหันไปสบตาทักทาย "จะไปโรงเรียนแล้วหรอ" พลางพี่ชายก้าวเข้ามานั่งที่ขั้นบันไดไม้ที่อยู่เหนือไปอีกขั้น "ฮะพี่..." น้องชายตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใส "รองเท้าน่ะเดี๋ยวพี่จะหาคู่ใหม่ให้น่ะ ใส่แตะบอลจนมันดูไม่ได้แล้วรู้มั้ย"
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ พี่เองก็ยังต้องทำงานหนักมากเลยนี่ครับ เอาตังมาส่งผมเรียนดีกว่า แล้วอีกอย่างก็ยังต้องคอยแก้ปัญหาที่เขาก่อไว้อีก พี่เหนื่อยมากเลยนะฮะ"
"อย่าพูดถึงมันเลย... ไม่เป็นไรหรอกรีบไปโรงเรียนเถอะ"
"ฮะ... แล้วอาหารเลิศรสจากครัวโบแจละฮะ"
"นี่ไง..." พร้อมยื่นกล่องข้าวสแตนเลสอันเดิมที่เก็บรักษาอย่างดีให้น้องชายเอาไว้รับประทานที่โรงเรียน น้องชายกระโดดลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากบ้านเพื่อมุ่งหน้าไปโรงเรียน
หลังจากที่น้องชายออกไปไม่นาน เขาก็กลับเขามา... แจจุงยังนับชายคนนี้เป็นเป็นน้องได้ยังไงกัน จุนซูเองก็แถบจะไม่อยากใช้นามสกุลเดียวกันอยู่แล้ว ยูชอนทั้งดื่มเหล้าเมายา ติดการพนัน ติดผู้หญิงอีกทั้งสร้างหนีสินมากมาย แจจุงเกือบจะเรียนไม่จบมัธยมก็เพราะเขาและไม่ได้เรียนต่อก็เพราะเขา
"นี่ ! นายเมาอีกแล้วนะ" ดูสภาพเขาสิ ไม่มีชิ้นดี กลิ่นตัวก็เหม็นหึ่ง แล้วยังทำเดินไปอย่างไม่สนใจ เขายังทำให้ที่นอนในห้องเล็กๆ แยกกระจัดกระจายอย่างไม่เป็นระเบียบเหมือนสภาพของเขา ตัวเขาฟุกหลับบนกองผ้านั่นอย่างไม่สนใจความสะอาด
"นี่ นายอย่าเพิ่งนอนซิ ยูชอน ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ" พี่ชายดึงมือหนาขึ้น แต่ไม่มีผล ร่างนั้นไม่ขยับสักนิด "นี่ ยูชอน ยูชอน !" เฮ้อ....... แจจุงถอนหายใจยาว ราวกับว่าไม่มีแรงเลยตัวเขาทรุดลงพร้อมๆ กับความท้อแท้ครั้งแล้วครั้งเล่า มือหยาบกร้านอุ้มกอดเข่าไว้ ความท้อแท้กดดันที่หน้าอก จุกไปถึงความรู้สึก …ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะ...
...พี่ครับ...
"นายยังเห็นฉันเป็นพี่อยู่หรอ ?"
"ทำไมนั่งกอดเข่าอย่างนั้นละ ขอโทษครับที่ผมเสียมารยาท"
"นายก็ไม่มีอยู่แล้วนิ นี่ ! ที่หายไปสามสี่เดือนอ่ะ ไปทำอะไรมาฮึ"
เขาลวงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง และยื่นซองสีเหลืองเข้มแก่แจจุง
"อะไรอีกละ"
"พี่เปิดดูสิ ผมให้พี่นะ"
แจจุงฉีกซองออกอย่างระมัดระวัง เขาบอกว่าเป็นของที่ให้ฉันงั้นหรอ
สายตาของเขามองเป็นธนบัตรหลายใบ
"นี่นาย..." แจจุงรู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นมาแนบที่หลังของเขามือหนาเข้ามาสวมกอดเอวของเขา ตอนนั้นที่รู้สึกอบอุ่น แต่ทันใดที่เห็นใบหน้านั้นก็ผละออกมาทันที แต่เขากลับดึงรังไวแน่น แจจุงพยายามจะหลุดออกจากความรู้สึกหวาบหวามให้ได้แต่แรงของเขาเยอะจนเกินต้านทานจริงๆ ริมฝีปากของยูชอนประกบปากพี่ชายอย่างตั้งใจ แจจุงตาโตใหญ่ ตกใจมาก เขาอึ้งอยู่นานก่อนที่จะได้สติแล้วกลับผละตัวออกอีกครั้ง ให้แรงที่สุด
"นายทำอะไรนะ"
"พี่รู้มั้ย สามสี่เดือนที่ผมหายไป ผมทบทวนตัวเองหลายครั้ง"
"นี่หรอ.. ที่นายทบทวนแล้วน่ะ"
"ผมพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว ตอนนี้ผมมีงานทำแล้วนะ เขาจ้างผมให้เป็นจิตรกรให้กับบริษัทเขา พี่ครับ พี่ไม่ต้องใช่หนี้ให้ผมแล้วนะ"
"นายเมามากรึเปล่า..."
"ครับ ผมเมา แต่ก็ยังมีสติอยู่ครับ เงินนั้นน่ะของพี่นะครับ ส่วนนี่เป็นค่าเรียนของจุนซู"
แจจุงเดินเข้าไปลูบหัวน้องชายเบาๆ "พี่ครับ รู้มั้ยผมทำเพื่ออะไร"
************
ความคิดเห็น