คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของ Summer Zone
กรี๊ดดดดด เสียงกรี๊ดที่ดังลั่นของสาววัย 18 ปี สวยและน่ารักอย่างฉัน ทำให้ชายหนุ่มสองคนที่กำลังประกบปากกันอย่างดูดดื่มต้องหันมามอง
“ยัยกิ เอาอีกแล้วแกมาขัดอารมณ์หวานฉันทุกที น่าจะชินได้แล้ว”
เสียงของน้าวัตรซึ่งเป็นน้าแท้ ๆ ของบอมเพื่อนชายของฉันพูดอย่างอารมณ์เสีย
“โหยน้า ใครมันจะไปชินได้ละ ยัยกิมันผู้หญิงนะ”
บอมที่เดินลงมาจากชั้นบนพูดขึ้นอย่างงัวเงีย คงจะเพิ่งตื่นนอน -*-
“เป็นผู้หญิงก็น่าจะชินได้แล้ว เห็นกันมาตั้งแต่เด็กตั้งแต่อยู่ภูเก็ต จนกระทั้งย้ายมาอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพยังไม่ชินอีกเหรอ”
“กิไม่ชินหรอกน้าวัตร มันไม่ใช่เรื่องที่พบบ่อยในหมู่คนทั่วไป”
“หนอยนังนี่ นี่แกว่าฉันไม่ปกติหรือไง”
แฟนอีแอบของน้าวัตรคงจะระลึกได้ว่าฉันแอบด่าจึงร้อนตัวพูดขึ้นอย่างโมโห
“พอเถอ ะ ๆ กิคงไม่ได้หมายความอย่างนั้น ว่าแต่กิมาหาบอมมีธุระอะไรเหรอ”
“หา...”
“ทำเป็นงง ก็กิมาหาบอมไม่มีธุระแล้วจะมาทำไม”
“ไอเพื่อนบ้า เรานัดกับอีก 3 คนนั้นว่าจะไปเที่ยวกัน 10 โมง นี่มัน 9 โมงครึ่งแล้วนะ”
ฉันพูดจบ นายบอมก็เหมือนกับเพิ่งนึกได้จึงรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องพร้อมกับลากแขนฉันขึ้นไปด้วย
“เฮ้ย! นายจะลากฉันขึ้นมาบนห้องนายทำไม นายต้องรีบอาบน้ำนะ”
“ก็ลากมารีดเสื้อให้บอมไง”
“ทุกที”
“เออน่า อย่าบ่นทำไป เสร็จแล้วว่าง ๆ ก็เก็บห้องให้ด้วยนะ”
“นี่ฉันเป็นพื่อนนายนะ ไม่ใช่คนใช้”
“ทำไปเถอะนะ เพื่อนรัก”
พูดจบมันก็คว้าผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
“เออ ตูทุกที”
ถึงจะบ่นแต่ฉันก็ต้องทำ ทั้งรีดผ้าจัดการกวาดห้องให้ด้วย บางทีฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเพื่อนฉันคนนี้จะเป็นแบบน้าของเขารึเปล่า เพราะอาบน้ำนานซึ่งต่างจากผู้ชายทั่วไป และตั่งแต่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กก็ไม่เคยเห็นบอมมองผู้หญิงแม้แต่คนเดียว ท่าทางบอมไม่ให้ แต่มันก็สงสัยอยู่ดี
“เอ๊ะสมุดเกี่ยวกับแพทย์เต็มไปหมด บอมอยากเป็นแพทย์จริง ๆ เหรอเนี่ยดูดิตั้งไว้รกเต็มไปหมด”
เคร้ง!
“อะไรหล่นวะ”
กรี๊ดดดด!
ไม่ทันที่ฉันจะก้มดู เสียงกรี๊ดจากด้านล่างก็ดังมาซะก่อน เสียงที่ดังมาจากชั้นล่างของบ้านทำให้บอมวิ่งออกมาจากห้องน้ำอย่างรีบด่วน -*- ดีนะที่นายนี่นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาด้วย
“เสียงใครนะกิ”
“เสียงดัดจริตซะขนาดนี้จะใครล่ะ คงเป็นนังซินดี้ที่เห็นเหมือนกับกิเห็นนะสิ”
“เอานี่เสื้อนาย รีบใส่แล้วลงไปข้างล่างกันเถอะ ป่านนี้พวกนั้นคงช็อคอยู่ข้างล่างแล้ว”
ฉันโยนเสื้อให้เพื่อน บอมรับเสื้อและรีบใส่อย่างรวดเร็ว
“น้าวัตรผมขอเหอะไปทำอะไร ๆ ทุเรศแบบนี้ที่อื่นได้มั้ย”
บอมพูดเมื่อเดินลงมาพร้อมฉัน
“แกนี่มันขัดอารมณ์ฉันทุกทีสิน่า”
“นี่อย่าไปว่าน้าวัตรเลย ให้น้าวัตรเข้าสวีทกันต่อเถอะไหน ๆ เราก็กำลังจะไปกันแล้ว นี่มันก็ช้าจากที่นัดมา ครึ่งชั่วโมงแล้ว”
แพทพูดขึ้นเพื่อนฉันคนนี้ช่างเรียบร้อยและแสนดี ต่างจากฉันไกลเลย
“ใช่ฉันก็ว่างั้นแหละ พวกแกสองคนนะมัวทำอะไรกันอยู่ช้าโคตร แล้วเมื่อกี้ก็ลงมาจากห้องพร้อมกันต้องมีอะไรแน่ ๆ”
ออมซึ่งซี้กับซินดี้ที่สุดพูดขึ้นบ้าง สองคนนี้นะ ชะนีกับอีแอบของแท้ ก๋ากั๊น ไม่รู้ฉันหลงคบมันไปได้ไง
“คิดอะไรอัปมงคล ฉันแค่ไปรีดเสื้อให้บอมเท่านั้นแหละ”
“งั้นก็แล้วไป ไปกันเถอะยัยซินดี้ไปได้แล้วยืนตาค้างอยู่นั่นแหล”
“หล่อโคตร”
ซิ้นดี้พูดพรางจ้องมองหน้าวัตรอย่างเคลิบเคลิ้ม
“อีนังเด็กนี่ นี่มันของฉันไปให้พ้น”
แฟนน้าวัตรคงจะหวงน้าวัตรน่าดู จึงไล่ตะเพิดนังซิ้นดี้ออกมา ดีนะที่บอมลากยัยซินดี้ออกมาได้ทันไม่งั้นคงโดนฝ่ามือตบของแฟนน้าวัตรไปแล้ว
“ขอบใจนะบอม นายก็หล่อเหมือนกันตกลงนายเป็นเกย์จริง ๆใช่มั้ย”
“เดี๋ยวฉันจะต่อยให้หน้าคว่ำเลย”
“เฮ้ย! พอเถอะนังซินดี้เลิกบ้าผู้ชายได้แล้ว ฉันรำคาญ”
ออมพูดพร้อมกับดึงซินดี้ห่างออกมาจากบอม
“ปะ ไปกันเถอะ”
ฉันเดินนำหน้าทุกคนออกไปนอกบ้านทันที
“เดี๋ยวกิ บอมลืมมือถือไว้บนโต๊ะข้างลิ้นชัก”
“ดีนะที่ยังไม่ออกจากบ้าน รีบไปเอาสิ”
“ช่างเถอะ บอมขี้เกลียดขึ้นไปเอาแล้ว”
“ช่างไม่ได้สิบอมเพื่อใครมีธุระอะไร แล้วโทรศัพท์อยู่ตรงไหนล่ะเดี๋ยวแพทไปหยิบให้”
แพทนี่ช่างแสนดีจริง อุตส่าห์อาสาจะไปเอาให้ เป็นฉันไม่หรอกเพราะฉันขี้เกียจไปเอาให้ 555
“ช่างเถอะ”
“อยู่ตรงไหนบอกมา”
“บนห้องตรงตู้ที่มีหนังสือแพทย์ตั้งอยู่นะ”
บอมพูดแค่นั้นแพทก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องบอมทันที ใช้เวลาสักพักจึงกลับมาพร้อมโทรศัพท์ของบอม
“โทษที ที่ช้าเพราะโทรศัพท์มันตกอยู่นะ”
“ช่างเถอะไป ออมเรียกเท็กซี่ไว้แล้ว”
“อืม เออบอม…แพท...”
“กิพวกเราจะไปเที่ยวที่ไหนกันดีละ”
“ไม่รู้ดิ สยามเป็นไง”
“โห นี่แกรุ่นไหนแล้ว”
“แล้วจะไปที่ไหนเล่า”
“ที่ไหนก็ได้แค่ไปร้องเพลงไม่ต้องเลือกมาก”
“ใช่! เซ็งโคตร ซัมเมอร์ทั้งทีเที่ยวแต่ห้างเซ้งว้อย”
“ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าเพื่อนคนหนึ่ง มันแอบมันคิดอะไรไปไกลกว่าคำว่าเพื่อนกัน”
“วันนี้วันอะไรกันเนี่ย ไปที่ไหนก็ได้ยินแต่เพลงนี้”
ออมบ่นทันทีที่ออกมาจากตู้คาราโอเกะ
“ใช่ เมื่อกี้ในตู้คาราโอเกะยัยแพทกับบอมก็ร้องซะอิน”
ฉันพูดพร้อมกับเดินตามเสียงเพลงที่ดังมาจากร้านหนังสือ ไม่ว่าเจอร้านหนังสือที่ไหนก็อดใจที่จะเข้าไปไม่ได้สักที
“กิ เธอจะไปไหน”
บอมถามแต่ฉันไม่สนใจยังคงเดินตรงไปไม่ตอบคำถาม
“ชัวร์ ว่ายัยนี่ต้องเดินตามเสียงนั้นไป เพราะมันมาจากร้านหนังสือ”
ซิ้นดี้พูดขึ้นอย่างเซ็งสุดขีด
“ไอ้เพื่อนคนนี้ก็บ้าแต่นิยาย”
ออมเป็นฝ่ายบ่นขึ้นบ้าง สองคนนี้มักจะคล้อยตามกันเสมอ ยังกะปาท่องโก๋
“บอมว่า ปล่อยกิไปเถอะ summer ทั้งทีพวกเราก็อยู่กันแต่บ้าน หาหนังสือมาอ่านเล่นก็คงดี”
“นั่นสินะ แพทว่าเราไปหาหนังสืออ่านกันบ้างดีกว่าไป”
แต่ระหว่างบอมและแพทมักจะมีความคิดคล้อยตามกิเสมอ
“นิยายฉันล่ะเบื่อ”
ซินดี้และออมพูดพร้อมกัน แต่ก็ต้องจำยอมเดินฉันมา 555 ในที่สุดทุกคนต้องยอมตามฉัน
T :“สวัสดีครับวันนี้ผมดีเจต้าร์ และดีเจพิ้งกี้หนุ่มหล่อสาวสวยแห่งคลื่นSummer Zone กลับมารายงานตัวกับท่านผู้ฟังในเบรกที่สองพร้อมกับเพลงที่โดนใจมอบให้สำหรับคนที่แอบรักเพื่อนสนิท”
P :“ใช่แล้วละค่ะนั่นคือเพลงช่างไม่รู้เลย ของบอยพีกเมกเกอร์ เพลงประกอบภาพยนตร์เพื่อนสนิทนั่นเอง แม้ว่าภาพยนตร์เรื่องนี้จะผ่านไปนานแล้วแต่เพลงก็ยังเป็นที่นิยมอยู่ตลอดนะค่ะ”
T :“และอย่าลืมนะครับสำหรับคำถามที่เราถามกันไปในเบรกที่แล้ว ข้อความไหนที่ตอบมาโดนใจเราสุด ๆ คุณและเพื่อนในแก๊งจะได้ไปลุยกับพวกเราทั้งสองบนยอดเขาของเกาะเหมือนฝัน”
P : “ใช่แล้วค่ะ ดีเจตาร์ค่ะคำถามของเราถามว่าอะไรทวนให้ผู้ฟังที่อาจจะพึ่งเปิดคลื่นมาฟังได้รึเปล่าค่ะ”
T : “ได้อยู่แล้วครับดีเจพิ้งกี้ เราถามคุณไปว่าคำไหนที่สามารถบรรยายลักษณะเพื่อนในแก๊งของคุณได้มากที่สุด แล้วส่งข้อความสั้น ๆ แต่โดนใจ มาที่ 843756xxx ข้อความไหนโดนใจเรา เตรียมตัวไว้เลยคุณและแก๊งจะได้ไปตะลุยฝันพิชิตยอดเขา กับที่นี้เกาะเหมือนฝัน”
P : “ใช่แล้วค่ะ อย่าช้านะค่ะรีบส่งเข้ามาแล้วเราจะมาประกาศผลกันในช่วงสุดท้ายของรายการค่ะ”
เมื่อดีเจตาร์และดีเจพิ้งกี้บอกรายละเอียดการร่วมสนุกมา ฉันก็รีบคว้าโทรศัพท์มากดส่งข้อความทันที ส่วนในมือฉันก็ยังถือนิยายที่เลือกได้ถูกใจไว้ไม่ยอมวาง
“เอาละครับกับมาพบกันอีกครั้งในช่วงสุดท้ายของรายการ พร้อมกับข้อความหนึ่งเดียวที่โดนใจพวกเราสุด ๆ และข้อความนั้นคือ นั่นคือ ข้อความว่า ว่า ผมว่าให้ดีเจพิ้งกี้เป็นคนเฉลยดีกว่า”
“โหดีเจตาร์ทำเอาผู้ร่วมสนุกกับเราใจเต้นกันเป็นแถว”
“ไอดีเจบ้าเอ้ย ทำให้ลุ้นอยู่ได้ นึกว่าตัวเองเสียงหล่อรึไง เสียงหล่อแต่หน้าตาคงดุไม่ได้”
ฉันบ่นเบา ๆ กับตัวเองและยังคงรอลุ้นข้อความจากไอ้ดีเจเสียงหล่อแต่หน้าตาคงไม่ได้เรื่อง เร็ว ๆ สิ บอกมา บอกมา
“และข้อความที่ตอบมาได้โดนใจเรานั่นคือข้อความที่บอกมาว่า ว่า แกงค์ ซ่า บ้าบิน ชนะนี อีแอบ แอ็บแมน แถมด้วยรักและผูกพัน จากหมายเลขนี้เลย 085555550 รอรับโทรศัพท์ของคุณแล้วเราจะติดต่อกลับไป”
โถ่อุสาห์ส่งไมเห็นได้ฉันเลย แล้วที่ได้นะชื่อแกงค์ใครวะ ทำไมสรรพคุณเหมืแนแกงค์ฉันเลย งั้นก็อยู่กับตู้คาราโอเกะไปตลอด summerนี้แล้วกันนะเพื่อน ๆ
“บอม แพทเลือกหนังสือ อะไรอยู่เหรอ เอ๊ะเพื่อนสนิท” ฉันถามขึ้นขณะที่เดินเข้ามาและพบหนังสือเรื่องเพื่อนสนิทในมือแพท
“นั่นแน่แอบชอบใครอยู่รึเปล่า หรือชอบบอม” ฉันถามแกมหยอกเพราะแพทคงบไม่คิดอะไรกับบอมหรอก เพราะใคร ๆ ก็คิดว่ามันเป็นเกย์
“บ้านะเพื่อนกันทั้งนั้น” แพทพูดพรางวางหนังสือไว้ที่เดิม
“เออฉันคงบ้า คบกันมาตั้งนานบอมไม่เคยมีแฟนและไม่เห็นชอบผู้หญิงคนไหนด้วย แกเป็นเกย์หรือบอม” ฉันหันไปถามบอมเหมือนกับที่ถามมาตลอดเกือบสิบปี แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบ
“คบกันมาตั้งนานถ้าไม่รู้อะไร ก็แล้วแต่จะคิด” บอมพูดและพยายามฝืนยิ้มให้ฉัน ใช่! ฉันรู้จักบอมมาตั้งแต่เด็ก ก่อนที่จะมารู้จักกับเพื่อน ๆ อีกสามคนที่ย้ายบ้านเข้ามาอยู่ใกล้กัน
“ใช่ฉันรู้ดี รู้ว่านายเป็นเกย์แน่ใช่มะ”
“คงงั้นมั้ง” บอมพูดพรางหยิบหนังสือตรงหน้าและเดินออกไป โถ่ ! ไม่ตอบแสดงว่านายเป็นชัวร์ ๆ
“บอม แกซื้อหนังสืออะไรนะ” ฉันถามทันทีที่เดินทันบอม
“ไม่บอกหรอก”
“เชอะ ไม่บอกก็อย่าบอก” ฉันเชิดหน้าใส่บอมและเดินไปจ่ายตังค์ที่เค้าเตอร์ ขณะที่กำลังรอพนักงานห่อหนังสือให้ ฉันก็หันไปเห็นนังซินดี้ที่กำลังคุยโทรศัพท์และดูท่าทางดีใจเป็นพิเศษ เพราะเจ้าตัวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่บิดไปบิดมาอยู่หลายรอบ
“อีแอบตัวนี้ท่าจะบ้า” พูดจบฉันก็หันไปรับหนังสือจากพนักงานและกำลังจะเดินไปหาซินดี้
กรี๊ด กรี๊ด ไม่ทันที่ฉันจะเข้าไปหานังซิ้นดี เจ้าหล่อนก็กรี๊ดซะเสียงดั่งลั่นร้าน
“ยัยซินดี้ ไอ้บ้าเป็นอะไร” ฉันถามเพื่อนทันทีที่เข้าไปใกล้เพื่อน มันจะกัดกูมั้ยเนี่ย....
“กิพวกเรา พวกเรา” อาการดีใจของซิ้นดีทำให้หล่อนพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก
“อะไรซินดี แกเป็นอะไรแกเนี่ย” ออมที่นั่งเซ็งอยู่นานก็วิ่งเข้ามาถามซินดี้ด้วยความห่วงใย
“พวกเรา พวกเรา จะได้ไปตะลุยฝันกันที่ภูพาฝัน กับดีเจหนุ่มหล่อ”
“จะบ้าเหรอแก ไปยังไงฉันไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลยภูพาฝันไกลจะตายคนละจังหวัด จะไปยังไง” ออมถามอย่างสงสัย
“ก็ไปกับดีเจต้าร์และดีเจแพทแห่งคลื่น summerไง ฉันส่งข้อความไปร่วมสนุกเมื่อกี้นี่เอง” ซิ้นดี้อธิบาย
“อย่าบอกนะว่า ข้อความนั้นเป็นของแก” ฉันถามเพื่อนอย่างร้อนใจ
“ใช่” คำตอบของซิ้นดี้ทำให้ฉันดีใจไปอีกคน
กรี๊ด summer นี้ไม่เดียวดาย กรี๊ด ทั้งซิ้นดีและกิต่างกระโดด โลดเต้นด้วยความดีใจ ปล่อยให้เพื่อนอีกสามคนยื่นนมองด้วยความงง
ความคิดเห็น