หัวใจดวงสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #8 : ความจริง

    ตั้งแต่วันที่ปิ้นบอกเลิกรักผมนั้น มันเป็นเวลาที่โรงเรียนปิดเรียนกลางภาคพอดี โชคดีที่ผมนั้นได้มีเวลา เศร้าศร้อยอยู่กับตัวเอง ผมไม่กินข้าวตอนเย็นเลย กินตอนเช้าก็กินนิดหน่อยๆเท่านั้น ผมยังจมอยู่ในความรู้สึกที่โหดร้ายอยู่ มันไม่จางหายไปเลย ผมพยายามทำใจให้สบายแต่ว่า กายของผมนั้นมันทำ แต่ใจและสมองของผมนั้นไม่สั่งการอะไรทั้งนั้นอีกแล้วเหมือนคนที่ตายไปแล้วจากโลกนี้  

    ทุกวันจะมีคำถามจากนายต้นมา เพราะมันนั้นเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องของผม ว่าผมโดนหักอกจากผู้หญิงที่ชื่อปิ้น ต้นพยยามช่วยผม ทั้งพาไปเล่นกีฬา หรือ ไปเล่น วินนิ่ง แต่มันก็ไม่ทำให้ผม รู้สึกดีขึ้นมาเลย แล้วใช่จิงๆด้วย ต้นมาอีกแล้ว



    “เฮ้ย! วุฒิ ไปเล่นบอลกัน” ต้นชวน



    “อีกแล้วเหรอวะ” ผมเริ่มเซ็ง



    “แล้วยังงี้เมิงจะได้สดใส กับชาวบ้านไหมหละ” ต้นถาม



    “กรูไม่รู้อะ” ผมตอบ



    “เออ! พรุ่งนี้ ผลสอบซ่อมออกแล้วนิ” ต้นพูด



    “อืม!จิงด้วยหวะ” ผมว่า



    “เฮ้ย! พรุ่งนี้ไปด้วยกัน แต่....” ต้นพูด



    “แต่! แต่ไรวะ” ผมถาม



    “แต่ตอนนี้ไปเตะบอลก่อน” ต้นตอบ



    “เอาก็เอาวะ” ผมตอบด้วน้ำเสียงเซ็งๆ



    ผมเตะบอลกลับบ้านมาประมาณ 1 ทุ่มครึ่ง ผมอยากจะรู้เหมือนกันว่าจะมีอะไรที่จะทำให้ผมนั้นหายเซ็งในชีวิตตัวเองได้ ผมอยากจะโทรไปหาปิ้นหลายๆครั้ง ผมอยากจะขอให้รักเรามันเป็นเหมือนเดิม แต่เมื่อผมกดเบอร์ของปิ้นเส็ดนั้น ผมก็ต้องวางหูหรือกดวางสายไปก่อนทุกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน

    วันรุ่งขึ้น ผมไปฟังผลสอบซ่อมกับต้น ผมไม่มีวิชาใดสอบซ่อมเลย เพื่อนในแก๊งของผมก็เหมือนกันเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อจิงๆ ตอนนี้ไม่มีใครซ่อม แต่ก็เป็นการลุ้นอีกหละว่าจะได้เกรดเท่าไรสำหรับการสอบครั้งนี้

    ผมนั้นกำลังจะกลับบ้าน แต่เมื่อผมหันหลังไปนั้นผมก็เจอกับปิ้น ปิ้นนั้นเดินมากับ น๊อต ผมเห็นแล้วผมยิ่งอยากจะรู้ว่าทำไมขึ้นมาอีก ถ้าเหตุผลที่ดีพอ ผมก็อาจจะปล่อยเค้าไปไม่รั้งไว้อีก แต่นี่มันเหตุผลแค่ว่ามันไม่ใช่ ใช่มั้ย ผมอยากจะคุยกับเค้าให้รู้เรื่องในวันนี้ แต่ผมเห็นเค้าเดินกับแฟนของเค้า... เอ้ย ไม่ใช่สิ เดินกับ น๊อต ผมก็ไม่อยากเข้าไปคุยหละครับ แต่ผมต้องพูดให้รู้เรื่อง ผมเดินตรงไปหาปิ้น แล้วก็....



    “ปิ้น พี่มีเรื่องจะพูดด้วย” ผมพูดกับปิ้น ผมก็สังเกตเห็นปิ้นว่าเค้าไม่อยากสบตาผมซักเท่าไร



    “พี่ จะคุยกับปิ้นอะดีแล้วเหรอ” น๊อตพูดแทรก



    “เฮ้ย! กรูคุยกับปิ้นคนอื่นอย่าสอด” ผมพูดแล้วก็มองหน้านายน๊อต



    “อ้าวพี่พูดงี้ได้ไง” น๊อตพูด “ผมทำไรให้ยัง”



    “ยัง แต่ว่า...” ผมพูด



    “แต่ไรพี่...” น๊อตพูดแทรกอีก



    “ถ้าพูดอีก เมิงได้เข้าโรงพยาบาลแทนกลับบ้านแน่ๆ” ผมพูดให้เสียงเรียบที่สุด และพยายามอดกลั้นที่สุดแล้ว เพราะอยู่ต่อหน้าปิ้นด้วยผมไม่อยากแสดงออกต่อหน้าเค้า



    “กลัวจังพี่ พี่จะทำไรผมได้”น๊อตพูด



    ผมมีฟิวส์ 10 แอมป์อยู่กับตัว แต่มันใกล้จุดหลอมเหลวหรือหลอมละลายแล้ว มันกำลังจะขาดแต่ว่า....



    “ตุ้บ!” มันเป็นเสียงของแข็งกระทบซักอย่าง นายน๊อต ลงไปนั่งอยู่กับพื้น ข้างๆผมต้นยืนอยู่แล้วพูดว่า



    “กรูทำแล้วไง” ต้นพูดท้าทาย “เมิงคิดว่าพวกเราขาลุยไม่พอหรือไงวะ”



    แก๊งผมมากันเมื่อไรไม่รู้ และได้ลงมือแทนผม ผมกำลังจะง้างหมัดไปแล้ว แต่ความยาวช่วงแขนกับเท้ามันไม่เท่ากันครับ และได้ผล เจ้าน๊อตมันเงียบไปแล้ว มันไม่พูดไม่หืออะไรอีกเลย



    “วุฒิ เมิงปล่อยให้รุ่นน้องข่มได้ไงวะ” ต้นถาม



    “เมิงก็รู้กรูยืนอยู่ต่อหน้าใคร” ผมเหลือบตาไปทางด้านปิ้น



    “อ้อ! กรูเข้าใจหละ” ต้นพูด เพื่อนๆในแก๊งผมก็เข้าใจ “เคลียร์กันให้รู้เรื่องหละ” ต้นพูดพร้อมกับเดินจากไปพร้อมกับเพื่อนๆของผม เพื่อขึ้นไปหาอาจารย์กัน เอาหละมาถึงเรื่องที่ผมต้องเคลียร์กันหละ



    “ปิ้น...” ผมเริ่มจะหาเรื่องพูดกับปิ้น



    “….” ปิ้นเงียบไปถนัดตา



    “เอาหละ เรามาต่อจากวันนั้นกัน” ผมพูด



    “ไมอะพี่วุฒิ” ปิ้นพูด



    “อย่าบอกนะว่าลืมแล้ว” ผมตกใจ “ที่น้องบอกเลิกวันนั้น....” ผมทวนให้



    “อ้อ!” ปิ้นร้องขึ้น “คือหนูขอโทษจิงๆค่ะพี่” ปิ้นพูดขอโทษ



    “เหรอ” ผมอุทานออกมา “แล้วทำไมทำอย่างนี้…พี่ไม่ดีตรงไหน” ผมถามเธอ



    “คือว่า....” ปิ้นอ้ำอึ้ง



    “ช่างมันเถอะ พี่อยากจะบอกว่า.... กลับมารักกันเถอะนะ พี่ขอร้อง ให้พี่ขุกเค่า ขอร้องปิ้นตรงนี้ก็ได้” ผมพูด



    “ไม่ต้องหรอกพี่วุฒิ” ปิ้นพูด “คือหนูขอยืนยันคำตอบเดิมนะพี่วุฒิ พี่ดีจิงๆ ดีเกินไปด้วย” ปิ้นพูด



    “ปิ้นจะบอกว่าไงเนี่ย พี่งงจิงๆ” ผมเริ่มงงกับคำพูดของเธอ



    “คือจะบอกว่า...หนูลองรักพี่แล้วแต่ว่า” ปิ้นหยุดพูดเพราะคำพูดของผมที่แทรกขึ้นมา



    “ลองรักเรอะ!” ผมตกใจยิ่งขึ้นไปอีก “จะบอกว่าที่ปิ้นรักพี่ แค่ลองรักเรอะ”



    “...” ปิ้นไม่พูดอะไรอีก



    “งั้น เรามีเรื่องพูดกันแค่นี้” ผมบอกปิ้น



    “เออ....” ปิ้นจะพูด



    “อย่ามาให้พี่เห็นหน้าอีกนะ” ผมพูดออกไป



    ผมพูดออกไปได้อย่างไรไม่รู้หลังจากผมพูดไปแล้วผมก็เดินหันหลังไปทันทีโดยไม่พูดอะไรอีก ผมเจอแค่คำว่าลองรักดูแล้วแต่ไม่ใช่ มันทำให้ผมโกรธ เหมือนกับว่า ทุกคนเห็นแค่ความรักเป็นแค่ของเล่น คบกันไปไม่ใช่ก็เลิกอย่างนั้นเหรอ มันผิดกับ วิสัยความรักของผมจิงๆ ผมเดินขึ้นไปหาอาจารย์ตามเพื่อนๆของผมที่ขึ้นไปก่อนแล้ว เมื่อผมขึ้นไปถึงก็เจอกับต้นนั่งอยู่หน้าห้องพักครู



    “เป็นไงบ้างวะ” ต้นถาม “เคลียร์เรียบร้อยแล้วนะ”



    “ก็รู้เรื่องหน่า” ผมตอบ



    “อืมเห็นนายดูสดใสขึ้นนิ” ต้นพูด



    “อืม!” ผมตอบ



    “เค้ากลับมารักนายแล้วเหรอ” ต้นถาม



    “ปล่าว” ผมตอบ



    “อ้าว แล้วไมนายดูสดใสจังอะ” ต้นถาม



    “ก็เค้าบอกว่า ‘ลองรักดูแล้วมันไม่ใช่’ ” ผมตอบ “มันทำให้กรูโกรธ” ผมตอบอีก



                     “เหรอ” ต้นอุทานขึ้น



                     “แล้วกรูก็เลยบอกไปว่า ‘อย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะ’ ” ผมตอบไป



                     “อืม! นี่แหละวะเพื่อนเรา” ต้นพูด “ผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวนี่หว่า” ต้นพูดอีกแล้วก็เข้ามากอดคอผม



                    ผมรู้สึกว่ายังมีเพื่อนที่คอยร่วมทุกข์ร่วมสุขอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเวลาไหน เรายังมีเพื่อนอยู่ตลอดเวลาจิงๆ แล้วผมก็เข้าไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาของเรา เผอิญจิงๆที่ว่า อาจารย์สอนวิทย์ นั้นชวนพวกเราไปเข้าค่าย วิทยาศาสตร์ที่ซึ่งจัดขึ้นทุกๆปี แต่ปีนี้ จะพิเศษหน่อยเพราะอะไรนั้น อาจารย์เค้าขออุบไว้ก่อน

                   เมื่อได้ยินดังนั้น ผมคิดไว้หละ ‘ดีเหมือนกัน จะได้ ปลดปล่อยซักหน่อย’ ผมคิดแล้วว่าต้องไปให้ได้ แต่ว่าผมไม่มีตังอะ

เป็นเวลา เกือบๆจะบ่าย 3 แล้ว ผมพึ่งได้กลับบ้านเอง เพราะไปนั่งกินข้าวกับเพื่อน แล้วก็ไปเล่นบาสด้วยชุดนักเรียนนี่แหละ โอ้เปื้นอีกแล้ว ผมกลับบ้านแล้วรีบอาบน้ำ เผอิญต้นนั้นขับมอร์ไซค์ มาหาผม



                  “วุฒิเว้ย!” ต้นเรียก



                  “มีไรวะ” ผมออกไปหาต้น



                 “เฮ้ย!วันนี้ไปเล่นเกมส์กัน” ต้นชวน



                 “พรุ่งนี้ไม่ได้เหรอวะ ตอนเที่ยงๆอะ”  ผมถาม



                 “พรุ่งนี้กรูจะเริ่มทำงานแล้ว” ต้นบอก “เก็บตังไปค่ายวิทย์”



                 “นายก็ไปเหรอ” ผมถาม



                 “อืม ก็กะจะไป” ต้นตอบ “ถ้าทำพรุ่งนี้ก็จะได้เงินไปพอดีนะ” ต้นเสริม



                “เฮ้ย! ต้นเราทำด้วยได้ป่าววะ” ผมถาม



                “นายจะทำเหรอ” ต้นถาม



                “อืม! ก็อยากหาเองมั่งอะนะ” ผมตอบ



                “งั้นเดี๋ยวขอเจ๊ให้” ต้นบอก



                “อืม!” ผมพูด แล้วก็ออกไปเล่นเกมส์กับมัน



                ผมกลับบ้าน 1 ทุ่มเปะ ผมได้อาบน้ำอีกรอบ แล้วก้โทรศัพท์จากไอ้ต้นมันมาบอกว่า ไปทำได้ พรุ่งนี้มาทำเลยนะ ผมก็ดีใจได้งานทำกับเค้าแล้วแถมเป็นการเก็บตังเองเพื่อไปค่ายวิทย์ด้วย วันนี้ผมเจออะไรหลายๆอย่างทั้งน่ายินดีและสะใจ เหมือนกับว่า วันนี้นั้น เป็นโลกจิงๆที่ทุกคนต้องเจอในชีวิตทุกๆวัน และเป็นเหมือนประสบการณ์ชีวิตของตนเองด้วย

วันรุ่งขึ้นผมก็แต่งตัวไปทำงานกับต้น และเข้าไปขอบคุณเจ๊ที่ให้ผมทำงานด้วย และนี่ก็เป็นอีกอย่างที่ผมต้องเรียนรู้ชีวิตการทำงาน ที่ไม่มีปิ้นหรือ ใครๆ เข้ามาเกี่ยวข้องเลย