ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คุยครั้งแรก
การที่ผมนั้นได้ยินเสียง และได้รู้จักชื่อของเขาที่ผมใฝ่ฝันและคนึงหานั้น ว่าคนๆนั้นชื่อ ปิ้น มันทำให้ผมรู้สึกว่า ผมอยากที่จะรู้จักเธอมากกว่านี้ และอยากจะเข้าไปใกล้ชิดให้มากว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ในอุปสรรค โดยส่วนตัวของผมนั้นแล้ว รักผู้หญิงรักใครก็รักจริงนั่นอาจจะเป็นข้อดีก็จริง แต่ว่านั้น มีข้อเสียอย่างหนึ่งที่ผู้ชายเกือบทุกคนในโลกไม่ควรเป็นอย่างผมคือ ‘การที่ผมจีบผู้หญิงไม่เป็น!’
ไอ้การที่ผมจีบผู้หญิงไม่เป็นนี่ ใครๆอาจจะมองว่าตอนนี้มันอาจจะเด็กเกินไปหรือว่ายังไงก็แล้วแต่ แต่ผมว่าไอ้การนี้ กระผมนั้นวัยรุ่นแล้ว! ไอ้การจีบผู้หญิงไม่เป็นนี่มันแย่จิงๆที่เกิดมาเป็นผู้ชาย วัยรุ่นเป็นวัยที่กล้าทำสิ่งต่างๆ อาจจะมีมุทะลุดุดันบ้างเป็นของปกติ แต่ไอ้การจีบผู้หญิงนี่ผมยอมรับจิงๆว่าผมนั้นอาย แต่ถ้าเป็นแค่เพื่อนหญิงก็เข้าไปคุยไม่มีไรหรอก แต่ถ้าเป็นคนที่ผมชอบหรือแอบรักแล้ว ผมจะเข้าไปคุยเหมือนกัน แต่สิ่งที่ผมรู้ตัวของผมในขณะคุยกับผู้หญิงที่ผมชอบนั้นแล้ว ผมจะตื้นเต้นมากๆ หัวใจเต้นหละคับ หวังว่าทุกๆคนคงเป็นเหมือนกันแต่อาจจะไม่เท่าผมละมั้ง
ไอ้การที่จีบผู้หญิงเนี่ย ผมยอมแพ้ตัวเองหละคับว่า หน้าตาไม่หล่อก็หมดสิทธิ์ไปครึ่งนึงแล้ว และผมยังคิดด้วยว่า วาจาก็ยังเป็นต่ออีกด้วย มันต้องมีคารมคมคายอย่างไรนั้น จะให้ปรึกษานายแจ็ค ก็คงจะเป็นอะไรที่เสี่ยวๆอีกหละ หรือจะให้ปรึกษานายต้นก็ไม่ได้หรอก นายต้นความหล่อเป็นทุนเดิม ได้เปรียบเป็นไหนๆ ถ้าปรึกษากับต้น ต้นก็คงจะบอกว่า ‘เอาความหล่อและนิสัยดีเนี่ยแหละสู้’ หรือจะให้ปรึกษานายกานต์ก็คงยากเพราะมันพูดได้ว่า ‘ตื้อสิ ถ้าตื้อได้ครองโลก’
เฮ้อ! จากการที่คิดและไตร่ตรองจากสมองอันน้อยนิดของผมนั้นแล้ว ผมตันจิงๆ ผมคิดไรไม่ออกกับคำถามที่ดังในใจผมตอนนี้ว่า ‘โอย! จะทำไงถึงจะรู้จักน้องเค้านะ’ ผมนั่งอยู่ตรงระเบียงของหน้าห้องเรียนของม.3 เฝ้าแต่ครุ่นคิดคำตอบ แต่ดูเหมือนว่าคำตอบนั้น จะไม่ออกมาจาก โสตประสาทและรอยหยักของสมองส่วนไหนเลย แต่เหมือนว่าพระเจ้าจะเข้าใจผมจิงๆ นายโอนั้นเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับทักและตบไหล่ผมเบาๆ ว่า
“เฮ้ย! วุฒิเมิงเป็นไรไปวะ” โอถามผม
ผมสะดุ้งนิดหน่อยแต่ก็รีบตอบกลับไปว่า
“อ๋อ ปล่าว กำลังคิดไรเพลินๆ” ผมก็โกหกไปนิดๆหละ
“เอาหน่ามีไร ปรึกษากันได้นะเว้ย” โอพูดพลางตบไหล่ผมเบาๆ
“อืมก็ขอบใจนะ แต่ไม่มีไรจิงๆ” ผมก็โกหกตัวเองไปงั้นแหละ แต่ที่จิงผมก็อยากปรึกษามันแหละ โอเค้ามีนิสัยที่ดีมากๆ ที่ทั้งผมและเพื่อนๆในห้องชอบมันมาก คือมันเป็นคนชอบรับฟังปัญหาของผู้อื่น แต่ขอย้ำนะคับว่ามันชอบฟังปัญหาจิงๆ แต่ไม่ค่อยพูดแนวทางหรือคำแก้ไขอะไรออกมาเลย ผมก็ถึงไม่อยากจะปรึกษาโอไงหละคับ เพราะผมรู้ว่าถ้าปรึกษามัน สิ่งได้จากมัน คือ ความ ‘เงียบงัน’ แน่นอน แต่ผมก็อยากจะลองปรึกษามันหละคับ ไม่แน่คราวนี้อาจจะได้คำตอบก็ได้...
“เฮ้ย! โอ ถ้านายมีผู้หญิงที่ชอบ นายไม่กล้าเข้าไปคุย นายจะทำไงวะ” ผมก็ถามไปหละ และก็หวังว่าจะได้คำตอบกลับมาเหมือนกัน
แต่มันก็เป็นไปอย่างที่ผมได้คากการณ์ไว้ล่วงหน้าเหมือนกับจะรู้เรื่อง โอนั้นไม่พูดหรือไม่ตอบอะไรออกมาเลย ในใจนั้นผมก็คิดไว้ว่า ‘ทำไมกรูถึงไม่ถูกลอตเตอรี่มั่งวะ’ ผมก็คิดไปอีกว่า ‘ช่างมันเถอะถือว่ากรูไม่ได้พูดแล้วกัน’
“เป็นเราเหรอ...” โอตอบ ไม่น่าเชื่อ มันตอบผมแล้ว ผมคงเป็นคนแรกเลยละมั้งที่ให้คำปรึกษานายโอ แล้วได้คำตอบกลับมา
“เป็นเราเหรอ ก็เข้าไปคุยดิ” โอตอบ
“เฮ้ย! นายกล้าขนาดนั้นเหรอ เค้าเป็นผู้หญิงที่เราชอบนะเฟ้ย” ผมก็ยอนคำถามกลับหละ
“ก็นั่นแหละ! เข้าไปคุยเลย แต่ไม่ใช่ฐานะผู้หญิงที่ชอบ แต่เป็นฐานะของผู้หญิงที่ เป็นน้องสาว” โอก็ตอบกลับพร้อมกลับเหตุผล
ผมเองก็อึ้งหละครับ ด้วยคำปรึกษาพร้อมกับเหตุผลที่โอนั้นตอบมา ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นคนที่รับแต่คำปรึกษาอย่างเดียว แต่ในความคิดนี้นั้น มันเหมือนกับว่า เป็นคนที่รับและให้คำปรึกษาคนเก่งคนนึงเลยทีเดียว
“ขอบคุณเว้ย!” ผมกล่าวขอคุณ โออย่างเลื่อมใสในความคิดของมัน
แต่งียบได้ซักพักนึง โอก็ถามผมว่า
“มึงไปชอบใครเค้าอะ” โอถามมา
ผมนี่แทบอึ้งกับคำถามที่มันนั้นส่งเข้าประสาทหูของผม
“เปล่าหรอก” ผมโกหกตัวเองอีกแล้ว
“เฮ้ย เมิงปิดกรูไม่ได้หรอก นายจะบอกว่านายชอบน้องปิ้นเหรอ ใช่ม้า~” โอเดา
และการเดานั้นเป็นการเดาที่แม่นมากๆครับ ไม่น่าเชื่อ โอมันเดาถูก แต่ไม่เห็นเรื่องเรียนจะเก่งอย่างนี้เลยนะ เอาเถอะถือว่ามันเดาถูก
“เออ! วะ ใช่กรูรู้สึกชอบเค้าวะ” ผมตอบอย่างมั่นใจกับคำตอยตัวเอง
“เอาเถอะ! ยังงั้นนายก็....” นายโอจะตอบกลับแต่ทันใดนั้น ก็ถูกขัดจังหวะการพูดด้วยเสียงผู้หญิงที่คุ้นหูลอยมาทักผม
“เอ่อ พี่วุฒิหรือปล่าวค่ะ......” เสียงนั้นถาม
ผมหันไปแล้วก็ต้องอึ้งครับ เพราะผู้หญิงที่ถามผมนั้น คือ ปิ้นนั่นเอง
“ครับ ผมเอง” ผมยังอึ้งอยู่นิดแต่ก็ตอบกลับไป แต่โอนี่สิครับยิ่งอึ้งกว่าผมอีกหละคับ หน้าตามันบอกได้เลยว่า มันโคตรอึ้งหละครับ
“คือ...อยากให้สอนวิทย์ข้อนี้อะค่ะ” ปิ้นพูด
“ไมไม่ถามออาจารย์อะ แน่นอนกว่านะ” ผมแนะนำ แต่ในใจผมก็คิดหละครับว่า ‘ทำไมปากกรูไม่ตรงกับใจฟะ ไมไม่อาสาสอนเค้าหละ’
“ก็ได้ เดี๋ยวพี่สอนให้แต่ไม่ค่อยแน่นอนเท่าไรนะ” ผมอาสา และแอบดีใจนิดๆหละ โอ้!ขอบคุณพระเจ้าที่ให้วันนี้กับข้าพเจ้า
“เป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรหละ” ผมลองถาม “เป็นเรื่องเกี่ยวกับธาตุไม่ค่อยแน่ใจนะ แต่คำนวณพอได้”
“ก็เกี่ยวกับไฟฟ้าแหละค่ะ กับเรื่องแรงนิดๆหน่อย” ปิ้นตอบ “เห็นใครเค้าบอกพี่เก่งไฟฟ้ากัน”
“เอาเถอะไม่เก่งเท่าไรหรอก” แต่ไอ้เรื่องนี้ถนัดผมหละ “ก็ นี่นะ เราต้องหาตัวต้านทานรวมของวงจรอนุกรมนี้ก่อนนะแล้วค่อย.......”
“กริ๊งงงงงงงงงง!”
เสียงออดดังเข้าเรียนพอดี ผมก็สอนจบพอดี และก็เป็นเวลาที่จะต้องเข้าเรียนพอดี แต่ก่อนผมจะบอกว่า ‘ไปก่อนนะ’ นั้น ปิ้นก็พูดขึ้นว่า
“พี่วุฒิ มีเบอร์โทรศัพท์ป่าวคะ” ปิ้นถาม
ผมก็อึ้งอยู่กับคำถามนี้อยู่นิดๆเหมือนกัน แต่ก้ตั้งสติและตอบกลับไปว่า
“มีครับ ทำไมหรอ” ผมก็ย้อนถามหละ
“แล้วพี่เอาเบอร์โทรศัพท์ไปทำไรหละ กินข้าวเหรอไง” ปิ้นย้อนถามผม แถมด้วยคำที่กวนนิดๆด้วย
“แนะ! ซะงั้นหนะ” ผมก็อึ้งนิดๆกับคำตอบแหละ
“เอาหน่า! พี่มีป่าวหละ” ปิ้นก็ซักอีก
“ก็มีนะ จะเอาเหรอไง” ผมถามย้อน
“ก็อยากได้อะ” ปิ้นตอบพร้อมกับหยิบปากกาของเขาขึ้นมาเตรียมจด
“เอ้า!เอาก็เอา 06-584-xxxx” ผมก็ตอบไป
“ขอบคุณค่ะพี่วุฒิ ไปนะ โชคดีค่ะ” ปิ้นตอบพร้อมกับรีบเดินเข้าห้องเรียน
ในใจของผมนั้นอยากบอกว่าดีใจสุดๆหละ สุดยอด คิดพยายามแทบตายว่าทำไงจะได้คุยกับเค้า แต่ตอนนี้ ผมสมหวังแล้ว แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ‘ความลับไม่มีในโลก’ แค่ผมเข้าห้องเท่านั้นแหละ ก็ต้องโดนทั้งเพื่อนชายและเพื่อนหญิงล้อ
“วู้! สุดยอด แม่งไวไฟนี่หว่า”
“วุฒิ คนนี้แน่นอนไหมจ๊ะ”
โดนล้อครับผมก็อายเป็นแหละ แต่ก็อย่างว่าแหละมัถึงเวลาเรียนแล้วแป๊ปเดียวก็เลิกและเตรียมเรียนแล้ว ไม่ค่อยมีใจจะเรียนเท่าไรหรอกครับ แต่ก็ต้องตั้งใจหละ
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน เอาหละผมก็คิดไปเล่นบาสดีกว่า วันนี้อาจารย์นัดซ้อมด้วย คือเป็นตามปกติที่ว่านักบาสโรงเรียนต้องซ้อมช่วงเย็นหละครับ แต่...
“พี่วุฒิค่ะ” ปิ้นเรียกผม
“อ้าวปิ้นนั่นเองมีไรหรอคับ” ผมถามแกมตกใจเล็กน้อย
“คือวิทย์ที่พี่สอนหนูอะถูกหมดเลย พี่วุฒิเก่งจิงๆ ขอบคุณมากนะค่ะ” ปิ้นพูดพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณผม
“เอาหน่า! ผมไม่เก่งเท่าไหร่หรอก แต่ก็ดีแล้วที่ถูกหมด...” ผมพูดแบถ่อมตัวนิดๆ
“ปิ้น! มาทำเวรเร็วจะได้กลับบ้าน” แอมเพื่อนของปิ้นนั้นเรียกพอดี แอมนั้นเป็นน้องของเพื่อนผม ที่ชื่อ ออม แฟนนายต้นเค้าแหละ
“งั้น...หนูไปก่อนละกัน” ปิ้นก็รีบไปพร้มโบกมือนิดๆให้ด้วย
ผมก็ลงไปซ้อมบาสตามปกติหละครับ แต่พอเวลาที่เลิกซ้อมบาสนี่สิ โอ๊ยโคตรเหนื่อยหละครับ แต่เอาเถอะผมก็รีบกลับบ้านอาบน้ำและเตรียมเข้านอนหละ เพราะใกล้แข่งแล้วเลยซ้อมหนักหละครับ หัวผมกำลังถึงหมอนแล้ว เผอิญ มีเสียงโทรศัพทืเข้ามาพอดี แต่เป็นเบอร์ที่ไม่มีอยู่ในเมมโมรี่ของผม ผมก็กดรับแล้วพูดว่า...
“ครับสวัสดีครับ” ผมพูดทักทาย
“สวัสดีค่ะ ขอสายวุฒิค่ะ” เสียงผู้หญิงตอบกลับมา
“ครับ พูดอยู่ครับ” ผมตอบกลับไป
“นี่ปิ้นนะค่ะ พี่วุฒิจำได้ป่าวเอ่ย?” ปิ้นตอบกลับมา ปิ้นนั่นเอง ตอนแรกก็นึกว่าใคร และแอบดีใจอยู่นิดๆที่ปิ้นโทรมาหาผม
“คือ...นี่เบอร์ปิ้นนะ เพิ่งได้โทรศัพท์มาบอกพี่คนแรกเลยนะเนี่ย...” ปิ้นพูด
“มีไรหรอ” ผมถาม
“ไม่มีไรหรอกค่ะ แค่โทรมาบอกว่านี่เบอร์ปิ้น เห็นพี่ซ้อมบาสเหนื่อยๆด้วย ไม่รบกวนมากหรอกค่ะ คือจะมาอวยพรให้ฝันดีนะค่ะ”
“โอ้ ขอบคุณมากครับ ก็ขอให้ปิ้นฝันดีเช้นกันนะครับ” ผมพูดพร้อมอวยพรให้ปิ้นไปด้วย
“งั้นแค่นี้นะค่ะ บายค่ะ” ปิ้นตอบ
“บายคับ” ผมก็ตอบกลับไปแล้วอีกไม่นานปิ้นเค้าก็วางหูไป ผมก็บันทึกชื่อของปิ้นไว้แล้ว ในตอนนั้นผมก็หลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆ ผมหลับอย่างมีความสุข และก็ยังมีฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่งด้วย ผู้หญิงที่ออกมาในฝันของผมนั้นคือปิ้นนั่นเอง ในตอนนี้ผมก็เหมือนกับว่า ผมนั้นเริ่มจะรู้จักคำว่า ‘รัก’ ซะแล้ว
ไอ้การที่ผมจีบผู้หญิงไม่เป็นนี่ ใครๆอาจจะมองว่าตอนนี้มันอาจจะเด็กเกินไปหรือว่ายังไงก็แล้วแต่ แต่ผมว่าไอ้การนี้ กระผมนั้นวัยรุ่นแล้ว! ไอ้การจีบผู้หญิงไม่เป็นนี่มันแย่จิงๆที่เกิดมาเป็นผู้ชาย วัยรุ่นเป็นวัยที่กล้าทำสิ่งต่างๆ อาจจะมีมุทะลุดุดันบ้างเป็นของปกติ แต่ไอ้การจีบผู้หญิงนี่ผมยอมรับจิงๆว่าผมนั้นอาย แต่ถ้าเป็นแค่เพื่อนหญิงก็เข้าไปคุยไม่มีไรหรอก แต่ถ้าเป็นคนที่ผมชอบหรือแอบรักแล้ว ผมจะเข้าไปคุยเหมือนกัน แต่สิ่งที่ผมรู้ตัวของผมในขณะคุยกับผู้หญิงที่ผมชอบนั้นแล้ว ผมจะตื้นเต้นมากๆ หัวใจเต้นหละคับ หวังว่าทุกๆคนคงเป็นเหมือนกันแต่อาจจะไม่เท่าผมละมั้ง
ไอ้การที่จีบผู้หญิงเนี่ย ผมยอมแพ้ตัวเองหละคับว่า หน้าตาไม่หล่อก็หมดสิทธิ์ไปครึ่งนึงแล้ว และผมยังคิดด้วยว่า วาจาก็ยังเป็นต่ออีกด้วย มันต้องมีคารมคมคายอย่างไรนั้น จะให้ปรึกษานายแจ็ค ก็คงจะเป็นอะไรที่เสี่ยวๆอีกหละ หรือจะให้ปรึกษานายต้นก็ไม่ได้หรอก นายต้นความหล่อเป็นทุนเดิม ได้เปรียบเป็นไหนๆ ถ้าปรึกษากับต้น ต้นก็คงจะบอกว่า ‘เอาความหล่อและนิสัยดีเนี่ยแหละสู้’ หรือจะให้ปรึกษานายกานต์ก็คงยากเพราะมันพูดได้ว่า ‘ตื้อสิ ถ้าตื้อได้ครองโลก’
เฮ้อ! จากการที่คิดและไตร่ตรองจากสมองอันน้อยนิดของผมนั้นแล้ว ผมตันจิงๆ ผมคิดไรไม่ออกกับคำถามที่ดังในใจผมตอนนี้ว่า ‘โอย! จะทำไงถึงจะรู้จักน้องเค้านะ’ ผมนั่งอยู่ตรงระเบียงของหน้าห้องเรียนของม.3 เฝ้าแต่ครุ่นคิดคำตอบ แต่ดูเหมือนว่าคำตอบนั้น จะไม่ออกมาจาก โสตประสาทและรอยหยักของสมองส่วนไหนเลย แต่เหมือนว่าพระเจ้าจะเข้าใจผมจิงๆ นายโอนั้นเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับทักและตบไหล่ผมเบาๆ ว่า
“เฮ้ย! วุฒิเมิงเป็นไรไปวะ” โอถามผม
ผมสะดุ้งนิดหน่อยแต่ก็รีบตอบกลับไปว่า
“อ๋อ ปล่าว กำลังคิดไรเพลินๆ” ผมก็โกหกไปนิดๆหละ
“เอาหน่ามีไร ปรึกษากันได้นะเว้ย” โอพูดพลางตบไหล่ผมเบาๆ
“อืมก็ขอบใจนะ แต่ไม่มีไรจิงๆ” ผมก็โกหกตัวเองไปงั้นแหละ แต่ที่จิงผมก็อยากปรึกษามันแหละ โอเค้ามีนิสัยที่ดีมากๆ ที่ทั้งผมและเพื่อนๆในห้องชอบมันมาก คือมันเป็นคนชอบรับฟังปัญหาของผู้อื่น แต่ขอย้ำนะคับว่ามันชอบฟังปัญหาจิงๆ แต่ไม่ค่อยพูดแนวทางหรือคำแก้ไขอะไรออกมาเลย ผมก็ถึงไม่อยากจะปรึกษาโอไงหละคับ เพราะผมรู้ว่าถ้าปรึกษามัน สิ่งได้จากมัน คือ ความ ‘เงียบงัน’ แน่นอน แต่ผมก็อยากจะลองปรึกษามันหละคับ ไม่แน่คราวนี้อาจจะได้คำตอบก็ได้...
“เฮ้ย! โอ ถ้านายมีผู้หญิงที่ชอบ นายไม่กล้าเข้าไปคุย นายจะทำไงวะ” ผมก็ถามไปหละ และก็หวังว่าจะได้คำตอบกลับมาเหมือนกัน
แต่มันก็เป็นไปอย่างที่ผมได้คากการณ์ไว้ล่วงหน้าเหมือนกับจะรู้เรื่อง โอนั้นไม่พูดหรือไม่ตอบอะไรออกมาเลย ในใจนั้นผมก็คิดไว้ว่า ‘ทำไมกรูถึงไม่ถูกลอตเตอรี่มั่งวะ’ ผมก็คิดไปอีกว่า ‘ช่างมันเถอะถือว่ากรูไม่ได้พูดแล้วกัน’
“เป็นเราเหรอ...” โอตอบ ไม่น่าเชื่อ มันตอบผมแล้ว ผมคงเป็นคนแรกเลยละมั้งที่ให้คำปรึกษานายโอ แล้วได้คำตอบกลับมา
“เป็นเราเหรอ ก็เข้าไปคุยดิ” โอตอบ
“เฮ้ย! นายกล้าขนาดนั้นเหรอ เค้าเป็นผู้หญิงที่เราชอบนะเฟ้ย” ผมก็ยอนคำถามกลับหละ
“ก็นั่นแหละ! เข้าไปคุยเลย แต่ไม่ใช่ฐานะผู้หญิงที่ชอบ แต่เป็นฐานะของผู้หญิงที่ เป็นน้องสาว” โอก็ตอบกลับพร้อมกลับเหตุผล
ผมเองก็อึ้งหละครับ ด้วยคำปรึกษาพร้อมกับเหตุผลที่โอนั้นตอบมา ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นคนที่รับแต่คำปรึกษาอย่างเดียว แต่ในความคิดนี้นั้น มันเหมือนกับว่า เป็นคนที่รับและให้คำปรึกษาคนเก่งคนนึงเลยทีเดียว
“ขอบคุณเว้ย!” ผมกล่าวขอคุณ โออย่างเลื่อมใสในความคิดของมัน
แต่งียบได้ซักพักนึง โอก็ถามผมว่า
“มึงไปชอบใครเค้าอะ” โอถามมา
ผมนี่แทบอึ้งกับคำถามที่มันนั้นส่งเข้าประสาทหูของผม
“เปล่าหรอก” ผมโกหกตัวเองอีกแล้ว
“เฮ้ย เมิงปิดกรูไม่ได้หรอก นายจะบอกว่านายชอบน้องปิ้นเหรอ ใช่ม้า~” โอเดา
และการเดานั้นเป็นการเดาที่แม่นมากๆครับ ไม่น่าเชื่อ โอมันเดาถูก แต่ไม่เห็นเรื่องเรียนจะเก่งอย่างนี้เลยนะ เอาเถอะถือว่ามันเดาถูก
“เออ! วะ ใช่กรูรู้สึกชอบเค้าวะ” ผมตอบอย่างมั่นใจกับคำตอยตัวเอง
“เอาเถอะ! ยังงั้นนายก็....” นายโอจะตอบกลับแต่ทันใดนั้น ก็ถูกขัดจังหวะการพูดด้วยเสียงผู้หญิงที่คุ้นหูลอยมาทักผม
“เอ่อ พี่วุฒิหรือปล่าวค่ะ......” เสียงนั้นถาม
ผมหันไปแล้วก็ต้องอึ้งครับ เพราะผู้หญิงที่ถามผมนั้น คือ ปิ้นนั่นเอง
“ครับ ผมเอง” ผมยังอึ้งอยู่นิดแต่ก็ตอบกลับไป แต่โอนี่สิครับยิ่งอึ้งกว่าผมอีกหละคับ หน้าตามันบอกได้เลยว่า มันโคตรอึ้งหละครับ
“คือ...อยากให้สอนวิทย์ข้อนี้อะค่ะ” ปิ้นพูด
“ไมไม่ถามออาจารย์อะ แน่นอนกว่านะ” ผมแนะนำ แต่ในใจผมก็คิดหละครับว่า ‘ทำไมปากกรูไม่ตรงกับใจฟะ ไมไม่อาสาสอนเค้าหละ’
“ก็ได้ เดี๋ยวพี่สอนให้แต่ไม่ค่อยแน่นอนเท่าไรนะ” ผมอาสา และแอบดีใจนิดๆหละ โอ้!ขอบคุณพระเจ้าที่ให้วันนี้กับข้าพเจ้า
“เป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรหละ” ผมลองถาม “เป็นเรื่องเกี่ยวกับธาตุไม่ค่อยแน่ใจนะ แต่คำนวณพอได้”
“ก็เกี่ยวกับไฟฟ้าแหละค่ะ กับเรื่องแรงนิดๆหน่อย” ปิ้นตอบ “เห็นใครเค้าบอกพี่เก่งไฟฟ้ากัน”
“เอาเถอะไม่เก่งเท่าไรหรอก” แต่ไอ้เรื่องนี้ถนัดผมหละ “ก็ นี่นะ เราต้องหาตัวต้านทานรวมของวงจรอนุกรมนี้ก่อนนะแล้วค่อย.......”
“กริ๊งงงงงงงงงง!”
เสียงออดดังเข้าเรียนพอดี ผมก็สอนจบพอดี และก็เป็นเวลาที่จะต้องเข้าเรียนพอดี แต่ก่อนผมจะบอกว่า ‘ไปก่อนนะ’ นั้น ปิ้นก็พูดขึ้นว่า
“พี่วุฒิ มีเบอร์โทรศัพท์ป่าวคะ” ปิ้นถาม
ผมก็อึ้งอยู่กับคำถามนี้อยู่นิดๆเหมือนกัน แต่ก้ตั้งสติและตอบกลับไปว่า
“มีครับ ทำไมหรอ” ผมก็ย้อนถามหละ
“แล้วพี่เอาเบอร์โทรศัพท์ไปทำไรหละ กินข้าวเหรอไง” ปิ้นย้อนถามผม แถมด้วยคำที่กวนนิดๆด้วย
“แนะ! ซะงั้นหนะ” ผมก็อึ้งนิดๆกับคำตอบแหละ
“เอาหน่า! พี่มีป่าวหละ” ปิ้นก็ซักอีก
“ก็มีนะ จะเอาเหรอไง” ผมถามย้อน
“ก็อยากได้อะ” ปิ้นตอบพร้อมกับหยิบปากกาของเขาขึ้นมาเตรียมจด
“เอ้า!เอาก็เอา 06-584-xxxx” ผมก็ตอบไป
“ขอบคุณค่ะพี่วุฒิ ไปนะ โชคดีค่ะ” ปิ้นตอบพร้อมกับรีบเดินเข้าห้องเรียน
ในใจของผมนั้นอยากบอกว่าดีใจสุดๆหละ สุดยอด คิดพยายามแทบตายว่าทำไงจะได้คุยกับเค้า แต่ตอนนี้ ผมสมหวังแล้ว แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ‘ความลับไม่มีในโลก’ แค่ผมเข้าห้องเท่านั้นแหละ ก็ต้องโดนทั้งเพื่อนชายและเพื่อนหญิงล้อ
“วู้! สุดยอด แม่งไวไฟนี่หว่า”
“วุฒิ คนนี้แน่นอนไหมจ๊ะ”
โดนล้อครับผมก็อายเป็นแหละ แต่ก็อย่างว่าแหละมัถึงเวลาเรียนแล้วแป๊ปเดียวก็เลิกและเตรียมเรียนแล้ว ไม่ค่อยมีใจจะเรียนเท่าไรหรอกครับ แต่ก็ต้องตั้งใจหละ
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน เอาหละผมก็คิดไปเล่นบาสดีกว่า วันนี้อาจารย์นัดซ้อมด้วย คือเป็นตามปกติที่ว่านักบาสโรงเรียนต้องซ้อมช่วงเย็นหละครับ แต่...
“พี่วุฒิค่ะ” ปิ้นเรียกผม
“อ้าวปิ้นนั่นเองมีไรหรอคับ” ผมถามแกมตกใจเล็กน้อย
“คือวิทย์ที่พี่สอนหนูอะถูกหมดเลย พี่วุฒิเก่งจิงๆ ขอบคุณมากนะค่ะ” ปิ้นพูดพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณผม
“เอาหน่า! ผมไม่เก่งเท่าไหร่หรอก แต่ก็ดีแล้วที่ถูกหมด...” ผมพูดแบถ่อมตัวนิดๆ
“ปิ้น! มาทำเวรเร็วจะได้กลับบ้าน” แอมเพื่อนของปิ้นนั้นเรียกพอดี แอมนั้นเป็นน้องของเพื่อนผม ที่ชื่อ ออม แฟนนายต้นเค้าแหละ
“งั้น...หนูไปก่อนละกัน” ปิ้นก็รีบไปพร้มโบกมือนิดๆให้ด้วย
ผมก็ลงไปซ้อมบาสตามปกติหละครับ แต่พอเวลาที่เลิกซ้อมบาสนี่สิ โอ๊ยโคตรเหนื่อยหละครับ แต่เอาเถอะผมก็รีบกลับบ้านอาบน้ำและเตรียมเข้านอนหละ เพราะใกล้แข่งแล้วเลยซ้อมหนักหละครับ หัวผมกำลังถึงหมอนแล้ว เผอิญ มีเสียงโทรศัพทืเข้ามาพอดี แต่เป็นเบอร์ที่ไม่มีอยู่ในเมมโมรี่ของผม ผมก็กดรับแล้วพูดว่า...
“ครับสวัสดีครับ” ผมพูดทักทาย
“สวัสดีค่ะ ขอสายวุฒิค่ะ” เสียงผู้หญิงตอบกลับมา
“ครับ พูดอยู่ครับ” ผมตอบกลับไป
“นี่ปิ้นนะค่ะ พี่วุฒิจำได้ป่าวเอ่ย?” ปิ้นตอบกลับมา ปิ้นนั่นเอง ตอนแรกก็นึกว่าใคร และแอบดีใจอยู่นิดๆที่ปิ้นโทรมาหาผม
“คือ...นี่เบอร์ปิ้นนะ เพิ่งได้โทรศัพท์มาบอกพี่คนแรกเลยนะเนี่ย...” ปิ้นพูด
“มีไรหรอ” ผมถาม
“ไม่มีไรหรอกค่ะ แค่โทรมาบอกว่านี่เบอร์ปิ้น เห็นพี่ซ้อมบาสเหนื่อยๆด้วย ไม่รบกวนมากหรอกค่ะ คือจะมาอวยพรให้ฝันดีนะค่ะ”
“โอ้ ขอบคุณมากครับ ก็ขอให้ปิ้นฝันดีเช้นกันนะครับ” ผมพูดพร้อมอวยพรให้ปิ้นไปด้วย
“งั้นแค่นี้นะค่ะ บายค่ะ” ปิ้นตอบ
“บายคับ” ผมก็ตอบกลับไปแล้วอีกไม่นานปิ้นเค้าก็วางหูไป ผมก็บันทึกชื่อของปิ้นไว้แล้ว ในตอนนั้นผมก็หลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆ ผมหลับอย่างมีความสุข และก็ยังมีฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่งด้วย ผู้หญิงที่ออกมาในฝันของผมนั้นคือปิ้นนั่นเอง ในตอนนี้ผมก็เหมือนกับว่า ผมนั้นเริ่มจะรู้จักคำว่า ‘รัก’ ซะแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น