ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ในวันวิชาการ2
วันรุ่งขึ้นของวันวิชาการ วันนี้ผมไม่ต้องอธิบายโครงงานให้ฟังอีกแล้ว เพราะวันนี้นั้นจะให้ทุกๆคนได้เห็นการทำงานขอโครงงานเท่านั้น ผมได้ตื่นนอนขึ้นมาตอนเช้าวันอังคาร อย่างไม่ค่อยจะเต็มที่เท่าไรนัก เพราะผมนั้นซ้อมดนตรีอยู่จนถึงดึกขอย้ำว่าตัวคนเดียวเท่านั้น อาจจะเหมือนเป็นคนบ้า แต่เล่นบ่อยก็เป็นการจำคอร์ดได้อีกวิธีหนึ่งผมนั้นเล่นเบส ต้นเล่นกีตาร์/นักร้อง กานต์เล่นกีตาร์ มิตรเล่นกลอง จะมีคนที่สับเปลี่ยนบ้างในบางเวลาด้วย
ผมตื่นนอน ขึ้นมาในตอนเช้า ผมยังรู้สึกงัวเงียอยู่อย่างที่บอก แต่ก็ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาผจญกับวันใหม่ ผมอาบน้ำกินข้าวแล้วก็แต่งตัวไปโรงเรียน ผมปั่นจักรยานไปโรงเรียน ตามทางวันนี้เราออกเร็วหรือปล่าวไม่รู้แต่ผมรู้สึกถนนมันโล่งๆจัง
เมื่อผมถึงโรงเรียน ผมเดินขึ้นไปบนห้องก็ต้องแปลกใจครับ ต้นนั้นนอนฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะของตัวเค้าเอง นายกานต์ก็หลับอยู่เช่นกัน ‘มันเป็นอะไรกันเนี่ย’ เป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจของผม
เมื่อเข้าแถวผมเดินไปหาต้น
“เฮ้ย!ต้นเมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ” ผมถามต้น
“ก็นอน” ต้นตอบ
“แล้วไมมานอนที่โรงเรียน” ผมถาม
“เมื่อคืนกรูลองซ้อมกีตาร์จนดึกอะ” ต้นพูด “ไม่ค่อยนอนเต็มที่” ต้นพูดเสริมอีก
“เหรอ” ผมรับคำ “กรูก็เล่นจนดึกอะ” ผมพูดอีก
“อืมดี ยังงี้วงเราไปรอดแน่ๆ” ต้นพูด
ต้นนั้นจะพูดไปก็เป็นคนที่ทำอะไรเต็มที่เหมือนกัน แต่ว่า ยกเว้นเรื่องเรียนเท่านั้น ที่ต้นมักทำอะไรที่ครึ่งๆกลางๆเท่านั้น ก็คงเหมือนคนในแก๊งผมอะแหละเรื่องเรียนไว้ที่หลังหละมั้ง
เมื่อเลิกเข้าแถวแล้ว ผมเดินขึ้นห้องเรียนของผม อาจารย์ก็บอกว่าให้เตรียมของได้เลย แต่รู้สึกว่าทุกคนจะหายไปไหนกันหมดนะ
ผมเริ่มที่จะเตรียมของทดลองแล้วยกลงมาห้องเรียนที่ซึ่งจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยเตรียมพร้อมที่จะ สาธิตให้นักเรียนรุ่นน้องๆนั้นฟังกันแล้ว
“เฮ้อ...” ผมถอนหายใจ
“เป็นอะไรไปวุฒิ” นกถาม
นกนั้นเป็นคนช่วยผมทำการทดลองนี้ นกนั้นเป็นคนที่ผมสั้นไม่ยาวมากนัก ผอม ไม่ค่อยสูงมากเท่าไร ตาเล็ก ผิวออกจะสีน้ำผึ้งอ่อนๆ และมีจุดเด่นตรงที่หน้าผากจะกว้างไปหน่อย เพื่อนๆจึงเรียกว่า ‘โหนกสะท้อนแสง’
“อ้อ!ปล่าว” ผมตอบกลับไป “แค่คิดว่า ไม่อยากทำการทดลองนี้เท่านั้น”
“ทำๆไปเถอะ อาจารย์บอกมีคะแนนนี่” นกพูด
“ไอ้คะแนนนี่ จะมากหรือน้อยซักเท่าไรกันเชียว” ผมตอบกลับ
“เอาหน่า คะแนนสองคะแนนก็ยังดี” นกพูด
“เออ....เอาเถอะๆ” ผมพูดปัดไป
สักพักนายต้นก็เข้ามาหาผม
“วุฒิ” ต้นเรียก
“มีไร” ผมถาม
“ป่าว จะมาบอกว่า เย็นนี้ไปซ้อมด้วยนะ” ต้นพูด
“อืม!ไม่ลืมหรอก” ผมพูด
“เออ....ไอ้วุฒิ เราไม่ได้ทำไรเราขออยู่นี่ด้วยละกัน” ต้นพูด
“ฮึ้ย!จะอยู่ไม” ผมถาม “กรูว่ามันน่าเบื่ออก” ผมชี้แจงเหตุผลอีกทีนึง
“เออ...กรูไม่อยากไปไหน” ต้นพูด
“เอาก็เอา” ผมพูด
สักพักเวลาประมาณ 9 โมงแล้ว ก็เริ่มมีเด็กนักเรียนรุ่นน้องมาดูแล้ว ผมซึ่งรับก่อนเลย ป.3 ก่อน แปลกมากที่เด็กที่ผมคิดว่าต้องซนแน่ๆ แต่กลับไม่แสดงกิริยาที่เสียมารยาทหรือแสดงความไม่สนใจออกมาเลย แต่กลับมีแต่ความสนใจ มันทำให้ผมรู้สึกดีและอยากจะอธิบายให้พวกเค้าฟังไปเรื่อยด้วยซ้ำ ซักพัก เที่ยง ผมนั้นพึ่งแสดงไปได้ถึง ป.5 เท่านั้น ผมยังรู้สึกเหนื่อยแล้ว แถมพอเริ่มนักเรียนชั้นสูงขึ้น นักเรียนก็เริ่มจะไม่ฟังกันแล้ว
“ไปกินข้าวได้แล้ว” อาจารย์เดินเข้ามาในห้องแล้ว บอกพวกผม
“ครับ...แล้วอาจารย์ฝากซื้ออะไรปล่าวครับ” ผมพูดถามอาจารย์ไป
“อืม...ไม่อะ ขอบคุณนะ” อาจารย์พูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป
“งั้นพวกเราไปกินข้าวกันเถอะ” ผมพูด
ตอนเที่ยงเมื่อผมกินข้าวเสร็จแล้ว ผมก็เดินขึ้นไปบนห้องเรียนทันทีแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะไว้เพราะอะไรไม่รู้ แต่ที่รู้อย่างเดียวคือผมเหนื่อย ง่วงมากและอยากนอนด้วย แล้วห้องในตอนนั้นเงียบเพราะไม่มีใครเข้ามาอยู่แล้ว ผมเริ่มหลับลงไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ
“วุฒิ...วุฒิ” มีเสียงเรียกผมขึ้นมา
“หือ.....” ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“เฮ้ย ใกล้ได้เวลาแล้ว” ต้นมาปลุกผม “โห!ตาแดงเลยนะ”
“เออ..หน่า แล้วใกล้ได้เวลาอะไร” ผมถามต้น
“ทดลองอะใกล้แล้วนะ อีก 5 นาที ไปล้างหน้าก่อนไป” ต้นพูด
“แล้วนกอะ” ผมถามต้นอีก
“อาจารย์เรียกใช้งานอะเพิ่งออกไปเมื่อกี้นี่เอง” ต้นพูด
“เหรอ....ฮ้า......ว” ผมหาวออกมา
ผมนั้นเดินออกไปล้างหน้าล้างตา แล้วรีบกลับมาเข้าห้องแล้วก็เตรียมของที่ต้องทำการทดลอง เมื่อผมเตรียมของทำการทดลองแล้ว นักเรียน ป.6 ก็เข้ามาพอดี
“สวัสดีครับน้องๆทุกท่าน นั่งก่อนๆ” ผมพูด ผมพูดยังงี้กับทุกห้องท่เดินเข้ามาตอนนี้ก็นับครั้งไม่ได้แล้ว
“เป็นห้องป.6 /...” ผมถาม
“6 ครับ” เด็กนักเรียนตอบ ป.6มีอยู่ 6 ห้องในปีนี้
ใช่ เมื่อผมพูดยังงี้ทุกครั้งไป ก็จะเริ่มให้นักเรียนได้เห็นการสาธิตการทดลองทันที ต้นนั้นซึ่งอยู่กับผมยังต้องช่วยเพราะนกยังไม่กลับมาเลย แต่มันก็เป็นผลเสียอย่างหนึ่ง อย่างที่บอก ต้นเพื่อนผมนั้นเป็นคนหล่อ มันทำให้เด็กนักเรียนหญิงนั้น สนใจแต่นายต้นคนเดียวเลย
คราวนี้บ่าย 3 แล้ว ป.6 เหลืออีกห้องเดียวเท่านั้น เป็นห้องที่ผมนั้นไม่อยากจะพูดถึงมันเลย และเป็นห้องของตูนนั่นเอง ห้อง 1 ผมรู้สึกไม่ดีแล้ว และใช่ด้วยห้องนี้มาแล้ว
“ครับๆเชิญนั่งครับ” ผมพูดแบบยั่วโมโหเล็กน้อย
ผมโชคร้ายอะไรยังงี้ตูนเข้ามาด้วยพร้อมกับเพื่อนเค้า ทำไมเธอไม่ไปที่อื่นบ้างนะ แบบว่าอาจารย์เรียกใช้งานหรืออะไรอย่างนี้ ผมรู้สึกไม่ดีเลย
ผมก็อธิบายการทดลองทันทีโดยไม่รอช้า และที่ผมรู้สึกไม่ดีจริงๆนั้นมาแล้วใช่ตูนยกมือถามเป็นคนแรกเลย มันทำให้ผมอยากจะออกจากห้องนี้เร็วขึ้น เธอนั้นถามคำถามมาเป็นชุดๆ อีกอย่างต้นไม่ช่วยผมเลย ผมเห็นเพื่อนเธอนั้นยิ้มหัวเราะไปด้วย ผมนี่คงเหมือนตัวตลกมากเลย
ในที่สุดเธอก็หมดคำถาม พอดี 3โมง30 พอดี
“งั้นโชคดีนะน้องๆ” ผมพูด “เอออ....ใช่เวลาถามคำถามไม่ต้องให้คำถามมาเยอะนะครับ เหมือนโดเรมอนที่ถามพี่ไม่เอานะ” ผมเริ่มคืนแล้ว
“....” เธอเงียบและไม่กล้าพูดเลย แต่มันก็ทำให้ทุกคนรู้ได้ว่าผมเรียกเธอว่าอะไร
“งั้นโชคดีอีกรอบละกันนะครับ” ผมพูด
เด็กๆก็เดินออกจากห้องไป เธอนั้นหันมามองหน้าผมแบบโกรธ แต่ผมก็ยิ้มแบบมีชัยไปอีกรอบ ผมได้ยินเสียงเพื่อนๆของเธอบางคนเรียกตูนว่า ‘โดเรมอน’ แล้ว
ผมเริ่มที่จะเก็บของให้เสร็จ โดยถ่วงเวลาให้ถึงเวลาเลิกเรียนพอดี แล้วผมก็ลงไปห้องเรียนแล้วเก็บกระเป๋าทันที ผมเดินลงมากับต้นเพื่อที่จะไปห้องซ้อมดนตรีกัน ส่วนเพื่อนในวงนั้น ลงไปรอข้างล่างกันแล้ว ขณะที่ผมกำลังเดินลงมาข้างล่างนั้นผมได้ยินเสียงๆเสียงหนึ่ง...
“โดเรมอน” มีเสียงเรียกเสียงหนึ่ง มันทำให้ผมหันไปดู
‘อืม...ดังใหญ่แล้ว’ ผมคิดในใจ ผมเห็นเพื่อนของเธอที่ชื่อ ทรายนั้นเรียกเธอ
“ไม่ได้ชื่อโดเรมอนเว้ย” ตูนตอบกลับมา
“เอาหน่า พี่เราอุตสาห์ตั้งให้” ทรายพูด
“เออ...เอากับเค้าดิ” เธอพูด
“เอาหน่าๆ โดเรมอนๆ ฮ่าๆๆๆ” ทรายยิ่งล้อเธอหนักเข้าไปอีก
“เฮ้อ!” เธอถอนหายใจ
“เอาหน่าๆถือว่าชื่อใหม่ละกัน” ทรายพูด
ผมเห็นหน้าเธอตอนโกรธ ยิ่งน่ารักไปกันคนละแบบ
ผมนั้นรีบเดินลงไปข้างล่างหลังจากหยุดดูนานเหมือนกัน ผมไปซ้อมดนตรี ที่ลาดพร้าว 26 ผมก็พึ่งเห็นว่ามันเปิดใหม่ด้วย เพราะเมื่อก่อนตรงนี้เป็นร้านขายอาหารอยู่ ผมเดินเข้าไปและขอซ้อม 3 ชั่วโมง ...
3 ทุ่มแล้วผมพึ่งกลับบ้านมาจาการซ้อมดนตรี และแน่นอนผมว่า พวกเราพร้อมแล้วที่จะเล่นดนตรีให้คนอื่นดู แต่ตอนนี้ผมไม่คิดอะไรแล้ว ผมรู้สึกว่าเหนื่อยแล้วเพลียมากด้วย ผมอาบน้ำแล้วเข้าไปนอนทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อน
วันรุ่งขึ้น ผมออกจากบ้านตอน 7 โมงเช้า เมื่อผมถึงโรงเรียน ผมก็ต้องไปช่วยเพื่อนยกของมาก่อน และจัดตั้งเสียงต่างๆไว้ให้พร้อม ตอนนี้ก็ได้เวลาเข้าแถวพอดี การทดลองหรือโครงงานนั้นก็ต้องให้คนอื่นๆเฝ้าไว้ก่อน
เข้าแถวแล้ว ผมก็มาเข้าแถวพร้อมกับเพื่อนๆ วันนี้ก็วันพุธแล้วเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน เมื่อเลิกแถวแล้ว พวกเราก็ไปทำงานทันที ไปเตรียมจะเล่นแล้ว วันนี้เค้าให้เราทั้งวันแหละครับ ตอนนี้ยังไม่มีใครจะมาดูหรือมาชมเลย เพราะต้องขึ้นห้องไปก่อนหรือถ้าบางคนไปเตรียมตัวทดลองโครงงานก็ต้องไปก่อน เมื่อพวกเราตั้งเสียงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อาจารย์บอกให้ลองเล่นซักเพลงแล้วมีอะไรขาดเหลือก็แต่งเอาละกัน แน่นอนเป็นคำที่เราอยากได้ยิน เราตกลงเพลงที่จะเล่นแล้ว ก็เริ่มบรรเลงทันที จังหวะกลองให้ 3...2...1 แล้วเริ่มบรรเลงทันที
ผมนั้นที่ยืนอยู่นั้น ผมได้ยินเสียงชัดเจนทันที ทั้งเสียง กลอง กีตาร์ เบส เสียงโอเวอร์รีด และเสียงนักร้อง มันเข้ากันได้เป็นอย่างดี มันทำให้ผมรู้สึกขนลุกมากๆ นี่หรือที่เราซ้อมมาเมื่ออกมาสู่ข้างนอกมันดีอย่างนี้เหรอ มันเหมือนกับว่าเราอยากถ่ายทอดสิ่งนี้ให้คนอื่นได้รับรู้สิ่งที่เราต้องการ และที่สำคัญคือถ่ายทอดความสุขให้กับคนอื่นๆด้วย เมื่อเราเล่นเพลงแรกเสร็จ ก็มีเสียงตบมือที่ดังกึกก้อง ผมรู้สึกแปลกใจที่ว่า ผู้คนนั้นมาจากไหนก็ไม่รู้เยอะแยะมากมาย มันทำให้พวกเราตกใจ จนลืมที่จะขอบคุณพวกเค้าไปเลย ผมรู้ทุกคนก็รู้สึกแบบเดียวกับผม
“เฮ้ยต้น” ผมเดินเข้าไปทักต้น “ไม่ขอบคุณพวกเค้าเหรอ” ผมสะกิดใจเตือนไปนิด
“เอ้อ! ลืม” ต้นพูด
“ขอบคุณครับทุกๆคน” ต้นพูด แล้วก็โค้งขอบคุณ “นี่เป็นแค่รอบซ้อมนะครับ พวกเราจะเริ่มเล่นกันจริงๆ ก็ตอนเที่ยงนะครับ บุคคลที่ว่างก็มาฟังได้นะครับ”
เมื่อทุกคนได้ฟังก็เริ่มแยกย้ายแต่ก็ยังมีอยู่ที่ยังไม่ไปไหน แต่สุดท้ายก็ต้องแยกออกไป ผมเริ่มที่จะรอตอนเที่ยงไม่ไหวแล้วผมอยากจะเล่นตอนนี้ด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้พวกเราก็ตั้งเสียงที่แย่ๆก่อน เพื่อรอเวลานั้น
แล้วเวลานั้นก็มาถึง เราตั้งเสียงดนตรีกันพร้อมแล้ว ดีกว่าเดิมนิดนึง แต่เสียงที่เพี้ยนนิดนึงก็มีข้อเสียใหญ่หลวงสำหรับนักดนตรี
ไม่น่าเชื่อ มีคนมารออยู่หน้าเวที เยอะมากกว่าที่เราคิดไว้มากเหลือเกินส่วนมากจะเป็นเด็กตั้งแต่ ป.5 – ม.2 แล้วก็มีเด็กเล็กๆนิดๆหน่อยๆ
“เออ....ทางพวกเราก็ต้องขอบคุณทุกๆคนนะครับที่มาในวันนี้” ต้นพูด
“กรี๊ด.....ด” มีเสียงกรี๊ด มาจากข้างหลังแต่ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่รู้ว่าเป็นพลพรรคที่ชอบต้นชัวร์
“ครับๆขอบคุณครับ” ต้นพูด “เรารู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยแต่ก็ต้องขอบคุณที่มากันนะครับ เอาหละเรามาเริ่มกันดีกว่า ใครที่อยากจะเต้นก็เต้นได้นะครับ” ต้นพูดจบแล้วก็หันมาทางพวกเรา
“เฮ้ย!ใจเย็นๆกันนะว้อย” ต้นพูด
“เอาเถอะ มาถึงขั้นนี้แล้วเล่นให้ดีที่สุด” มิตรพูด
“อืมก็อย่างที่ไอ้มิตรมันพูดแหละ เต็มที่ๆ” ผมพูด
“เอ้าเพลงแรกนะ....” ต้นพูดชื่อเพลงแล้วก็เริ่มเล่นทันที
เราเล่นกันไปถึง 1 ชั่วโมง ทั้งสลับคนเล่นกันหมดในแต่ละตำแน่งบางที ผมก็ไปร้องก็มี หรือไม่นายกานต์ก็ร้อง ปาร์คก็มาเล่นเบสแทน เป็นต้นพวกเรามีตัวแทนอยู่ตำแหน่งละคนแล้วครับ
“ขอบคุณครับ สำหรับ ทุกคนที่มากันในวันนี้พวกเรา ก็ขอขอบคุณอีกครั้งนึงนะครับ” ต้นพูด
ไม่มีเสียงตอบแต่มีแต่เสียงตบมือเท่านั้น ที่พวกเราได้ยิน ทุกคนเริ่มแยกย้ายกันไป ผมก็เริ่มที่เก็บของกันเลย
“เดี๋ยวๆฟังก่อน” อาจารย์เดินเข้ามา
“นี่พวกเราพรุ่งนี้เล่นกันได้อีกไหม” อาจารย์ถามพวกเรา
“ก็ได้ครับ” พวกเราพูด
“คือทางคุณพ่ออธิการเห็นว่าพวกเธอเล่นได้ดี แล้วก็อยากให้เล่นอีกในวันพรุ่งนี้” อาจารย์พูด
“เหรอครับ งั้นเราก็เล่น 3 วันติดเลยใช่ไหมครับ” ต้นถาม
“อืมอย่าลืมหละ” อาจารย์พูด
“ครับ” พวกเรารับคำ
“อาจารย์ขอพวกเราซ้อมกันตรงนี้ได้ไหมครับ” ผมพูด
“เอออ.....เอางั้นก็ได้ แต่ได้ถึงแค่ 1ทุ่มนะ” อาจารย์พูด
“ครับ” พวกเรารับคำพร้อมกัน พวกเรารู้สึกดีใจครับที่ได้เล่นอีกต่อไปในวันพรุ่งนี้ทั้งๆที่ไม่ได้เล่นกันอีกแล้ว พวกเราเริ่มต้นซ้อมทันที และก็มีพวกรุ่นน้องมาดูอีก แต่น้อยเพราะทุกคนกลับบ้านกันไปแล้ว พวกเราซ้อมอยู่อย่างนั้น แล้วอีก 2 วันที่เราต้องเล่นนั้น ก็สนุกอย่าบอกใครเชียว
ผมตื่นนอน ขึ้นมาในตอนเช้า ผมยังรู้สึกงัวเงียอยู่อย่างที่บอก แต่ก็ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาผจญกับวันใหม่ ผมอาบน้ำกินข้าวแล้วก็แต่งตัวไปโรงเรียน ผมปั่นจักรยานไปโรงเรียน ตามทางวันนี้เราออกเร็วหรือปล่าวไม่รู้แต่ผมรู้สึกถนนมันโล่งๆจัง
เมื่อผมถึงโรงเรียน ผมเดินขึ้นไปบนห้องก็ต้องแปลกใจครับ ต้นนั้นนอนฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะของตัวเค้าเอง นายกานต์ก็หลับอยู่เช่นกัน ‘มันเป็นอะไรกันเนี่ย’ เป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจของผม
เมื่อเข้าแถวผมเดินไปหาต้น
“เฮ้ย!ต้นเมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ” ผมถามต้น
“ก็นอน” ต้นตอบ
“แล้วไมมานอนที่โรงเรียน” ผมถาม
“เมื่อคืนกรูลองซ้อมกีตาร์จนดึกอะ” ต้นพูด “ไม่ค่อยนอนเต็มที่” ต้นพูดเสริมอีก
“เหรอ” ผมรับคำ “กรูก็เล่นจนดึกอะ” ผมพูดอีก
“อืมดี ยังงี้วงเราไปรอดแน่ๆ” ต้นพูด
ต้นนั้นจะพูดไปก็เป็นคนที่ทำอะไรเต็มที่เหมือนกัน แต่ว่า ยกเว้นเรื่องเรียนเท่านั้น ที่ต้นมักทำอะไรที่ครึ่งๆกลางๆเท่านั้น ก็คงเหมือนคนในแก๊งผมอะแหละเรื่องเรียนไว้ที่หลังหละมั้ง
เมื่อเลิกเข้าแถวแล้ว ผมเดินขึ้นห้องเรียนของผม อาจารย์ก็บอกว่าให้เตรียมของได้เลย แต่รู้สึกว่าทุกคนจะหายไปไหนกันหมดนะ
ผมเริ่มที่จะเตรียมของทดลองแล้วยกลงมาห้องเรียนที่ซึ่งจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยเตรียมพร้อมที่จะ สาธิตให้นักเรียนรุ่นน้องๆนั้นฟังกันแล้ว
“เฮ้อ...” ผมถอนหายใจ
“เป็นอะไรไปวุฒิ” นกถาม
นกนั้นเป็นคนช่วยผมทำการทดลองนี้ นกนั้นเป็นคนที่ผมสั้นไม่ยาวมากนัก ผอม ไม่ค่อยสูงมากเท่าไร ตาเล็ก ผิวออกจะสีน้ำผึ้งอ่อนๆ และมีจุดเด่นตรงที่หน้าผากจะกว้างไปหน่อย เพื่อนๆจึงเรียกว่า ‘โหนกสะท้อนแสง’
“อ้อ!ปล่าว” ผมตอบกลับไป “แค่คิดว่า ไม่อยากทำการทดลองนี้เท่านั้น”
“ทำๆไปเถอะ อาจารย์บอกมีคะแนนนี่” นกพูด
“ไอ้คะแนนนี่ จะมากหรือน้อยซักเท่าไรกันเชียว” ผมตอบกลับ
“เอาหน่า คะแนนสองคะแนนก็ยังดี” นกพูด
“เออ....เอาเถอะๆ” ผมพูดปัดไป
สักพักนายต้นก็เข้ามาหาผม
“วุฒิ” ต้นเรียก
“มีไร” ผมถาม
“ป่าว จะมาบอกว่า เย็นนี้ไปซ้อมด้วยนะ” ต้นพูด
“อืม!ไม่ลืมหรอก” ผมพูด
“เออ....ไอ้วุฒิ เราไม่ได้ทำไรเราขออยู่นี่ด้วยละกัน” ต้นพูด
“ฮึ้ย!จะอยู่ไม” ผมถาม “กรูว่ามันน่าเบื่ออก” ผมชี้แจงเหตุผลอีกทีนึง
“เออ...กรูไม่อยากไปไหน” ต้นพูด
“เอาก็เอา” ผมพูด
สักพักเวลาประมาณ 9 โมงแล้ว ก็เริ่มมีเด็กนักเรียนรุ่นน้องมาดูแล้ว ผมซึ่งรับก่อนเลย ป.3 ก่อน แปลกมากที่เด็กที่ผมคิดว่าต้องซนแน่ๆ แต่กลับไม่แสดงกิริยาที่เสียมารยาทหรือแสดงความไม่สนใจออกมาเลย แต่กลับมีแต่ความสนใจ มันทำให้ผมรู้สึกดีและอยากจะอธิบายให้พวกเค้าฟังไปเรื่อยด้วยซ้ำ ซักพัก เที่ยง ผมนั้นพึ่งแสดงไปได้ถึง ป.5 เท่านั้น ผมยังรู้สึกเหนื่อยแล้ว แถมพอเริ่มนักเรียนชั้นสูงขึ้น นักเรียนก็เริ่มจะไม่ฟังกันแล้ว
“ไปกินข้าวได้แล้ว” อาจารย์เดินเข้ามาในห้องแล้ว บอกพวกผม
“ครับ...แล้วอาจารย์ฝากซื้ออะไรปล่าวครับ” ผมพูดถามอาจารย์ไป
“อืม...ไม่อะ ขอบคุณนะ” อาจารย์พูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป
“งั้นพวกเราไปกินข้าวกันเถอะ” ผมพูด
ตอนเที่ยงเมื่อผมกินข้าวเสร็จแล้ว ผมก็เดินขึ้นไปบนห้องเรียนทันทีแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะไว้เพราะอะไรไม่รู้ แต่ที่รู้อย่างเดียวคือผมเหนื่อย ง่วงมากและอยากนอนด้วย แล้วห้องในตอนนั้นเงียบเพราะไม่มีใครเข้ามาอยู่แล้ว ผมเริ่มหลับลงไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ
“วุฒิ...วุฒิ” มีเสียงเรียกผมขึ้นมา
“หือ.....” ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“เฮ้ย ใกล้ได้เวลาแล้ว” ต้นมาปลุกผม “โห!ตาแดงเลยนะ”
“เออ..หน่า แล้วใกล้ได้เวลาอะไร” ผมถามต้น
“ทดลองอะใกล้แล้วนะ อีก 5 นาที ไปล้างหน้าก่อนไป” ต้นพูด
“แล้วนกอะ” ผมถามต้นอีก
“อาจารย์เรียกใช้งานอะเพิ่งออกไปเมื่อกี้นี่เอง” ต้นพูด
“เหรอ....ฮ้า......ว” ผมหาวออกมา
ผมนั้นเดินออกไปล้างหน้าล้างตา แล้วรีบกลับมาเข้าห้องแล้วก็เตรียมของที่ต้องทำการทดลอง เมื่อผมเตรียมของทำการทดลองแล้ว นักเรียน ป.6 ก็เข้ามาพอดี
“สวัสดีครับน้องๆทุกท่าน นั่งก่อนๆ” ผมพูด ผมพูดยังงี้กับทุกห้องท่เดินเข้ามาตอนนี้ก็นับครั้งไม่ได้แล้ว
“เป็นห้องป.6 /...” ผมถาม
“6 ครับ” เด็กนักเรียนตอบ ป.6มีอยู่ 6 ห้องในปีนี้
ใช่ เมื่อผมพูดยังงี้ทุกครั้งไป ก็จะเริ่มให้นักเรียนได้เห็นการสาธิตการทดลองทันที ต้นนั้นซึ่งอยู่กับผมยังต้องช่วยเพราะนกยังไม่กลับมาเลย แต่มันก็เป็นผลเสียอย่างหนึ่ง อย่างที่บอก ต้นเพื่อนผมนั้นเป็นคนหล่อ มันทำให้เด็กนักเรียนหญิงนั้น สนใจแต่นายต้นคนเดียวเลย
คราวนี้บ่าย 3 แล้ว ป.6 เหลืออีกห้องเดียวเท่านั้น เป็นห้องที่ผมนั้นไม่อยากจะพูดถึงมันเลย และเป็นห้องของตูนนั่นเอง ห้อง 1 ผมรู้สึกไม่ดีแล้ว และใช่ด้วยห้องนี้มาแล้ว
“ครับๆเชิญนั่งครับ” ผมพูดแบบยั่วโมโหเล็กน้อย
ผมโชคร้ายอะไรยังงี้ตูนเข้ามาด้วยพร้อมกับเพื่อนเค้า ทำไมเธอไม่ไปที่อื่นบ้างนะ แบบว่าอาจารย์เรียกใช้งานหรืออะไรอย่างนี้ ผมรู้สึกไม่ดีเลย
ผมก็อธิบายการทดลองทันทีโดยไม่รอช้า และที่ผมรู้สึกไม่ดีจริงๆนั้นมาแล้วใช่ตูนยกมือถามเป็นคนแรกเลย มันทำให้ผมอยากจะออกจากห้องนี้เร็วขึ้น เธอนั้นถามคำถามมาเป็นชุดๆ อีกอย่างต้นไม่ช่วยผมเลย ผมเห็นเพื่อนเธอนั้นยิ้มหัวเราะไปด้วย ผมนี่คงเหมือนตัวตลกมากเลย
ในที่สุดเธอก็หมดคำถาม พอดี 3โมง30 พอดี
“งั้นโชคดีนะน้องๆ” ผมพูด “เอออ....ใช่เวลาถามคำถามไม่ต้องให้คำถามมาเยอะนะครับ เหมือนโดเรมอนที่ถามพี่ไม่เอานะ” ผมเริ่มคืนแล้ว
“....” เธอเงียบและไม่กล้าพูดเลย แต่มันก็ทำให้ทุกคนรู้ได้ว่าผมเรียกเธอว่าอะไร
“งั้นโชคดีอีกรอบละกันนะครับ” ผมพูด
เด็กๆก็เดินออกจากห้องไป เธอนั้นหันมามองหน้าผมแบบโกรธ แต่ผมก็ยิ้มแบบมีชัยไปอีกรอบ ผมได้ยินเสียงเพื่อนๆของเธอบางคนเรียกตูนว่า ‘โดเรมอน’ แล้ว
ผมเริ่มที่จะเก็บของให้เสร็จ โดยถ่วงเวลาให้ถึงเวลาเลิกเรียนพอดี แล้วผมก็ลงไปห้องเรียนแล้วเก็บกระเป๋าทันที ผมเดินลงมากับต้นเพื่อที่จะไปห้องซ้อมดนตรีกัน ส่วนเพื่อนในวงนั้น ลงไปรอข้างล่างกันแล้ว ขณะที่ผมกำลังเดินลงมาข้างล่างนั้นผมได้ยินเสียงๆเสียงหนึ่ง...
“โดเรมอน” มีเสียงเรียกเสียงหนึ่ง มันทำให้ผมหันไปดู
‘อืม...ดังใหญ่แล้ว’ ผมคิดในใจ ผมเห็นเพื่อนของเธอที่ชื่อ ทรายนั้นเรียกเธอ
“ไม่ได้ชื่อโดเรมอนเว้ย” ตูนตอบกลับมา
“เอาหน่า พี่เราอุตสาห์ตั้งให้” ทรายพูด
“เออ...เอากับเค้าดิ” เธอพูด
“เอาหน่าๆ โดเรมอนๆ ฮ่าๆๆๆ” ทรายยิ่งล้อเธอหนักเข้าไปอีก
“เฮ้อ!” เธอถอนหายใจ
“เอาหน่าๆถือว่าชื่อใหม่ละกัน” ทรายพูด
ผมเห็นหน้าเธอตอนโกรธ ยิ่งน่ารักไปกันคนละแบบ
ผมนั้นรีบเดินลงไปข้างล่างหลังจากหยุดดูนานเหมือนกัน ผมไปซ้อมดนตรี ที่ลาดพร้าว 26 ผมก็พึ่งเห็นว่ามันเปิดใหม่ด้วย เพราะเมื่อก่อนตรงนี้เป็นร้านขายอาหารอยู่ ผมเดินเข้าไปและขอซ้อม 3 ชั่วโมง ...
3 ทุ่มแล้วผมพึ่งกลับบ้านมาจาการซ้อมดนตรี และแน่นอนผมว่า พวกเราพร้อมแล้วที่จะเล่นดนตรีให้คนอื่นดู แต่ตอนนี้ผมไม่คิดอะไรแล้ว ผมรู้สึกว่าเหนื่อยแล้วเพลียมากด้วย ผมอาบน้ำแล้วเข้าไปนอนทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อน
วันรุ่งขึ้น ผมออกจากบ้านตอน 7 โมงเช้า เมื่อผมถึงโรงเรียน ผมก็ต้องไปช่วยเพื่อนยกของมาก่อน และจัดตั้งเสียงต่างๆไว้ให้พร้อม ตอนนี้ก็ได้เวลาเข้าแถวพอดี การทดลองหรือโครงงานนั้นก็ต้องให้คนอื่นๆเฝ้าไว้ก่อน
เข้าแถวแล้ว ผมก็มาเข้าแถวพร้อมกับเพื่อนๆ วันนี้ก็วันพุธแล้วเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน เมื่อเลิกแถวแล้ว พวกเราก็ไปทำงานทันที ไปเตรียมจะเล่นแล้ว วันนี้เค้าให้เราทั้งวันแหละครับ ตอนนี้ยังไม่มีใครจะมาดูหรือมาชมเลย เพราะต้องขึ้นห้องไปก่อนหรือถ้าบางคนไปเตรียมตัวทดลองโครงงานก็ต้องไปก่อน เมื่อพวกเราตั้งเสียงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อาจารย์บอกให้ลองเล่นซักเพลงแล้วมีอะไรขาดเหลือก็แต่งเอาละกัน แน่นอนเป็นคำที่เราอยากได้ยิน เราตกลงเพลงที่จะเล่นแล้ว ก็เริ่มบรรเลงทันที จังหวะกลองให้ 3...2...1 แล้วเริ่มบรรเลงทันที
ผมนั้นที่ยืนอยู่นั้น ผมได้ยินเสียงชัดเจนทันที ทั้งเสียง กลอง กีตาร์ เบส เสียงโอเวอร์รีด และเสียงนักร้อง มันเข้ากันได้เป็นอย่างดี มันทำให้ผมรู้สึกขนลุกมากๆ นี่หรือที่เราซ้อมมาเมื่ออกมาสู่ข้างนอกมันดีอย่างนี้เหรอ มันเหมือนกับว่าเราอยากถ่ายทอดสิ่งนี้ให้คนอื่นได้รับรู้สิ่งที่เราต้องการ และที่สำคัญคือถ่ายทอดความสุขให้กับคนอื่นๆด้วย เมื่อเราเล่นเพลงแรกเสร็จ ก็มีเสียงตบมือที่ดังกึกก้อง ผมรู้สึกแปลกใจที่ว่า ผู้คนนั้นมาจากไหนก็ไม่รู้เยอะแยะมากมาย มันทำให้พวกเราตกใจ จนลืมที่จะขอบคุณพวกเค้าไปเลย ผมรู้ทุกคนก็รู้สึกแบบเดียวกับผม
“เฮ้ยต้น” ผมเดินเข้าไปทักต้น “ไม่ขอบคุณพวกเค้าเหรอ” ผมสะกิดใจเตือนไปนิด
“เอ้อ! ลืม” ต้นพูด
“ขอบคุณครับทุกๆคน” ต้นพูด แล้วก็โค้งขอบคุณ “นี่เป็นแค่รอบซ้อมนะครับ พวกเราจะเริ่มเล่นกันจริงๆ ก็ตอนเที่ยงนะครับ บุคคลที่ว่างก็มาฟังได้นะครับ”
เมื่อทุกคนได้ฟังก็เริ่มแยกย้ายแต่ก็ยังมีอยู่ที่ยังไม่ไปไหน แต่สุดท้ายก็ต้องแยกออกไป ผมเริ่มที่จะรอตอนเที่ยงไม่ไหวแล้วผมอยากจะเล่นตอนนี้ด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้พวกเราก็ตั้งเสียงที่แย่ๆก่อน เพื่อรอเวลานั้น
แล้วเวลานั้นก็มาถึง เราตั้งเสียงดนตรีกันพร้อมแล้ว ดีกว่าเดิมนิดนึง แต่เสียงที่เพี้ยนนิดนึงก็มีข้อเสียใหญ่หลวงสำหรับนักดนตรี
ไม่น่าเชื่อ มีคนมารออยู่หน้าเวที เยอะมากกว่าที่เราคิดไว้มากเหลือเกินส่วนมากจะเป็นเด็กตั้งแต่ ป.5 – ม.2 แล้วก็มีเด็กเล็กๆนิดๆหน่อยๆ
“เออ....ทางพวกเราก็ต้องขอบคุณทุกๆคนนะครับที่มาในวันนี้” ต้นพูด
“กรี๊ด.....ด” มีเสียงกรี๊ด มาจากข้างหลังแต่ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่รู้ว่าเป็นพลพรรคที่ชอบต้นชัวร์
“ครับๆขอบคุณครับ” ต้นพูด “เรารู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยแต่ก็ต้องขอบคุณที่มากันนะครับ เอาหละเรามาเริ่มกันดีกว่า ใครที่อยากจะเต้นก็เต้นได้นะครับ” ต้นพูดจบแล้วก็หันมาทางพวกเรา
“เฮ้ย!ใจเย็นๆกันนะว้อย” ต้นพูด
“เอาเถอะ มาถึงขั้นนี้แล้วเล่นให้ดีที่สุด” มิตรพูด
“อืมก็อย่างที่ไอ้มิตรมันพูดแหละ เต็มที่ๆ” ผมพูด
“เอ้าเพลงแรกนะ....” ต้นพูดชื่อเพลงแล้วก็เริ่มเล่นทันที
เราเล่นกันไปถึง 1 ชั่วโมง ทั้งสลับคนเล่นกันหมดในแต่ละตำแน่งบางที ผมก็ไปร้องก็มี หรือไม่นายกานต์ก็ร้อง ปาร์คก็มาเล่นเบสแทน เป็นต้นพวกเรามีตัวแทนอยู่ตำแหน่งละคนแล้วครับ
“ขอบคุณครับ สำหรับ ทุกคนที่มากันในวันนี้พวกเรา ก็ขอขอบคุณอีกครั้งนึงนะครับ” ต้นพูด
ไม่มีเสียงตอบแต่มีแต่เสียงตบมือเท่านั้น ที่พวกเราได้ยิน ทุกคนเริ่มแยกย้ายกันไป ผมก็เริ่มที่เก็บของกันเลย
“เดี๋ยวๆฟังก่อน” อาจารย์เดินเข้ามา
“นี่พวกเราพรุ่งนี้เล่นกันได้อีกไหม” อาจารย์ถามพวกเรา
“ก็ได้ครับ” พวกเราพูด
“คือทางคุณพ่ออธิการเห็นว่าพวกเธอเล่นได้ดี แล้วก็อยากให้เล่นอีกในวันพรุ่งนี้” อาจารย์พูด
“เหรอครับ งั้นเราก็เล่น 3 วันติดเลยใช่ไหมครับ” ต้นถาม
“อืมอย่าลืมหละ” อาจารย์พูด
“ครับ” พวกเรารับคำ
“อาจารย์ขอพวกเราซ้อมกันตรงนี้ได้ไหมครับ” ผมพูด
“เอออ.....เอางั้นก็ได้ แต่ได้ถึงแค่ 1ทุ่มนะ” อาจารย์พูด
“ครับ” พวกเรารับคำพร้อมกัน พวกเรารู้สึกดีใจครับที่ได้เล่นอีกต่อไปในวันพรุ่งนี้ทั้งๆที่ไม่ได้เล่นกันอีกแล้ว พวกเราเริ่มต้นซ้อมทันที และก็มีพวกรุ่นน้องมาดูอีก แต่น้อยเพราะทุกคนกลับบ้านกันไปแล้ว พวกเราซ้อมอยู่อย่างนั้น แล้วอีก 2 วันที่เราต้องเล่นนั้น ก็สนุกอย่าบอกใครเชียว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น