รักวุ่น ๆ ของ 2 สาวฝาแฝด

บทนำ

“เรน รัน ตื่นได้แล้วลูก”

“… … …”

“เรน ! รัน ! ตื่นได้แล้ววว”

“ค่า า า า คุณแม่” อันที่จริงก็ยังไม่อยากตื่นหรอกนะ ง่วงนอนจะแย่อยู่แล้ว เมื่อคืนก็นอนซะดึกเลย เกลียดวันจันทร์ที่สุดเลยอะ แง ๆ ๆ

“ขี้เกียจไปโรงเรียนจัง แกว่ามั่ยเรน”

“ก็ว่างั้นแหละ ฮ้าววว -0- นอนต่ออีกสักหน่อยก็ดีนะ”

“อื้ม ><” ฉันและรันหันหน้ามายิ้มให้กันก่อนจะหยิบผ้าห่มมาคลุมโปรงพร้อมกัน

จนกระทั้ง...

                “ตุ๊บ ! ตุ๊บ !”

                “โอ๊ยยยย เจ็บ ๆ ๆ ๆ” รันร้องออกมาเสียงดัง ฟังแล้วก็ดูโอเวอร์ไปนะ - -

                “แม่ปลุกหนูกันกี่ครั้งแล้ว ไม่ลุกขึ้นสักที ชอบให้ตีอยู่เรื่อยเลย ไม่กี่ปีก็จะเป็นสาวกันแล้ว แม่ละกลุ้มใจจริง ๆ เลย ยัยลูกสองคนนี้” แม่ถอนหายใจยาว ๆ 2 ที ก่อนจะหันมามองฉันแล้วก็รัน

                “คะ แม่ งั้นหนูสองคนไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ฉันรีบตอบแล้วจูงมือรันเข้าห้องน้ำไป มันก็ไม่แปลกหรอกที่แม่จะพูดแบบนี้ (ทุกวัน) จนชินไปแล้ว ความหวังของเขาก็แค่ต้องการให้ฉันและน้องมีความเป็นผู้ใหญ่ให้มากกว่านี้ ก็เท่านั้นเอง (ซึ่งมันก็อาจจะยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้นะ) J

                อ้อ ! อีกเรื่องนึง ฉันและน้องสาวเป็นคนเชื้อชาติอังกฤษผสมไทย แม่และพ่อก็เลยตั้งชื่อนี้ให้ แม่จะแยกเราสองคนออกว่าใครคือเรนและใครคือรัน แต่พ่อสิดันแยกไม่ออก ฉันยังจำได้ดีในตอนที่เราอยู่ ป.6 กัน ฉันยังเคยแกล้งพ่อว่าฉันคือรัน พ่อก็เลยออกไปตามหาฉันจนไปเจอรันเดินจับมือกับเพื่อน (ผู้ชาย) พ่อรีบเดินมากระชากแล้วลากเข้าบ้านพร้อมกับตีไม่ยั้งเลย แถมยังพูดชื่อฉัน ทำเอาฉันเสียหายไปเลย ฉันเองก็ไม่น่าบอกพ่อว่าฉันคือรันนเลย แย่ชะมัด! แต่พ่อของพวกเราก็เสียไปตั้งแต่ ม.2 แล้ว พ่อถูกอุบัติเหตุทางเครื่องบินก่อนที่เขาจะไปประเทศอเมริกาเพื่อไปดูงาน แต่เกิดเหตุเครื่องบินตกเสียก่อน ในความรู้สึกนั้นฉันก็ยังลืมไม่เคยหาย...