คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : First Day : ปฐมนิเทศ
‘ คิดถึงฉันสักครั้ง เมื่อไม่ได้คิดถึงใคร ทำตัวตามสบาย แล้วเจอกันในความฝัน
มีเวลาดีๆ ก็บอกให้ฉันได้ฟัง ไม่มากเกินไป ดังนั้นค่อยๆ รักกันเบาเบา’
เสียง Blackberry Curve ดังมาจากหัวเตียงของผม ซึ่งในเวลานี้ผมคงไม่สนใจเสียงอะไรทั้งสิ้น อากาศยามเช้านี้เป็นเวลาที่น่านอนมากที่สุด ผมได้แต่มองบีบีและค่อยๆปิดเปลือกตาและเข้าสู่ห้วงนิททราไปในที่สุด
‘ตื้ด ตื้ด’
[NINETY NINE]
‘ไอ้อาร์ต ตื่นเดี๋ยวนี้เลยมึง เดี๋ยวไปปฐมนิเทศไม่ทันมึงโดนรุ่นพี่เล่นนะมึง’
[I AM ART ]
‘เออ อีกแปบนึง ง่วงอ่ะ’
[NINETY NINE]
‘นี่มันเจ็ดโมงครึ่งแล้วนะมึง พี่เขานัดแปดโมงนะ มึงตื่นเดี๋ยวนี้เลยหรือจะให้กูไปกระทืบถึงห้อง’
เมื่อผมได้อ่านเมสเสจบีบีจากไอ้เพื่อนไนน์จบ จึงรีบหันไปดูนาฬิกาทันที
‘ซวยละตู’ ผมบ่นกับตัวเอง โอ้ยชีวิตมหาลัยวันแรกก็ตื่นสายเลยเรา ยังดีที่ยังมีเพื่อนดีๆอย่างไอ้ไนน์ที่ดันเอนท์ติดคณะเดียวกัน ที่มหาลัยต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง ไม่รู้ว่ามันบังเอิญหรือพรหมลิขิต ที่ทำให้ผมกับมันมาเป็นเพื่อนร่วมมหาลัยเดียวกันอีก ผมอยู่โรงเรียนเดียวกับไอ้ไนน์มาตั้งแต่ ม.ต้น เลยทำให้สนิทกันมาก ไปไหนไปกัน เฮไหนเฮนั่น วันที่ผมรู้ว่ามันเอนท์ติดที่เดียวกับผม ผมดีใจมาก ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกันถึงทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจเวลาที่มีเพื่อนไนน์อยู่ใกล้ๆ แต่เสียดายนิดนึงที่ไม่ได้พักอยู่หอเดียวกับมัน ก็หอในของมหาลัยเราเลือกห้องเองไม่ได้นี่ครับ เลยโดนจัดให้พักกับคนอื่น ซึ่งรูมเมทผมเห็นว่าเป็นรุ่นพี่แต่ผมยังไม่เคยเห็นหรอก เพราะยังไม่ได้เปิดเทอมช่วงนี่เป็นช่วงของการปฐมนิเทศน์เฟรชชี่ปี 1 พวกรุ่นพี่ก็คงยังไม่มากันหรอก
[NINETY NINE]
8.45 น.แล้ว เสร็จยัง รออยู่ล่างหอแล้วนะ
ตายห่าแล้วกูมัวแต่นั่งเพ้อ เหลืออีก 15 นาที จะทันไหมเนี่ย แต่ไม่เป็นไรคนอย่างไอ้อาร์ตเร็วเสมอ โดยเฉพาะเรื่องอาบน้ำ แต่อย่าเรียกว่าอาบน้ำเลยดีกว่าต้องเรียกว่าวิ่งผ่านน้ำถึงจะถูก
“โหย กว่าจะเสด็จลงมาได้นะมึง”
“เออๆๆ ไปเร็วเดี๋ยวไม่ทัน” ผมรีบบอกไอ้ไนน์ทันที
“เดี๋ยว” มันทักผม
“ทำไม”
“ป่าว กูแค่อึ้งกับมึงนิดหน่อย”
“อึ้งไรวะ”
“ก็แค่เห็นว่ามึงมีเวลาอาบน้ำแปบเดียว มึงยังหล่อได้ขนาดนี้เลยหรอวะ” มันแอบแซวผมครับ
“หึ หึ ของอย่างนี้มันขึ้นอยู่กับหน้าตาและทรงผม” ผมขอเล่นกับมันสักหน่อย
“ไอ้ควาย เสี่ยวมาก”
“ไปเหอะมึง เดี๋ยวไม่ทัน” ผมรีบตัดบทเดี๋ยวจะไม่ทัน ไม่อยากโดนรุ่นพี่เล่นงานตั้งแต่วันแรก
ผู้คนมากมายยืนมุงบอร์ดเพื่อดูรายชื่อกลุ่มของตัวเอง ผมคิดว่าผมจะสายซะอีก ที่ไหนได้ยังยืนออกันอยู่หน้าหอประชุมอยู่เลย หันไปมองรอบๆมีทั้งสาวเล็กสาวใหญ่ยืนคุยกันอย่างออกรสชาติ แอบคิดในใจว่าทำไมคณะนี้มีแต่ผู้หญิงอ่ะ พอคิดไปคิดมาผู้ชายเขาคงไปเรียนวิศวะกันหมด เป็นส่วนน้อยที่จะมาเรียน ‘ คณะบริหารธุรกิจ’
“ไอ้ไนน์ มึงอยู่กลุ่มไหนวะ” ผมถามมัน
“กลุ่ม 21 มึงอ่ะ”
“54 หว่ะ ห่างกันชิบหาย” ผมแอบบ่นเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรหรอก ไปหาเพื่อนใหม่บ้าง อยู่กับกูมากๆเดี๋ยวมึงจะเบื่อกูซะก่อน แต่อย่าไปหลงเพื่อนใหม่จนลืมกูหล่ะ ถ้ากูไม่มีมึงกูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยู่กับใคร” มันตอบกลับมาด้วยสายตาเศร้าๆ ผมแอบงงเล็กน้อยว่ามันต้องการสื่ออะไร
“มึงก็หาเพื่อนใหม่ดิ หรือหาแฟนก็ได้ หน้าหล่อๆอย่างมึงหาได้สบายอยู่แล้ว” ผมบอกกับมันแต่มันกลับตีหน้าเศร้าใส่
“ไม่จำเป็น กูอยู่กับมึงนี่แหละดีที่สุดแล้ว ใช่ไหมไอ้น้อง” มันพูดพร้อมเอามือมาหยิกแก้มผม ไอ้นี่มันเปลี่ยนอารมณ์ไวแหะ เมื่อกี้แม่งยังเศร้าอยู่เลย
“ตลกและ ใครให้เอามืออันสกปรกของมึง มาจับแก้มกู หึ แยกย้ายได้แล้วมึง เดี๋ยวตอนพักค่อยเจอกัน” ผมรีบบอกมันเพราะคนเขาเริ่มทยอยเข้าหอประชุมกันหมดแล้ว
ในวันปฐมนิเทศน์ช่วงแรกก็ไม่มีอะไรมาก มีคณบดีมากล่าวเปิดงาน จากนั้นก็เป็นรุ่นพี่มาพูดชีวิตในมหาลัยว่าต้องทำตัวอย่างไง ฟังไปฟังมาชักง่วงแหะ ถ้าผมหลับจะโดนเล่นไหมเนี่ย
“นาย ๆๆๆ” รู้สึกว่ามีคนสะกิดผม
“ครับ ว่าไง”
“นายชื่อไรอ่ะ” ชายหนุ่มหน้าตาดี ตาตี่ ปากแดง คนหนึ่งถามชื่อผม
“อะ อาร์ต ครับ” ผมตอบไปโดยที่สติยังไม่ครบดี เพราะเมื่อกี้แอบหลับเลยตื่นมาแบบงงๆ
“ครับ เราชื่อเซนนะ”
“อ่อ ครับ” ผมตอบแค่นี้ได้รึป่าวหว่า ผมต้องพูดไรต่อดีอ่ะ
“แล้วอาร์ตอยู่สาขาไรอ่ะ” ผมโดนยิงคำถามอีกแล้ว
“เราอยู่การตลาด นายอ่ะอยู่สาขาไร” ผมไม่ลืมที่จะฝากคำถามกลับไป
“เราอยู่การตลาดเหมือนกัน โชคดีจังเลยได้เจอเพื่อนสาขาเดียวกันแล้ว” มันจะทำหน้าดีใจไรขนาดนั้นฟะ
“แล้วอาร์ตมาอยู่มหาลัยนี้คนเดียวหรอ มีเพื่อนโรงเรียนเก่าบ้างป่าว”
“เรามากับเพื่อน 2 คนอ่ะ แต่มันเรียนการเงิน” คนที่ผมหมายถึงก็คือไอ้ไนน์ครับ มันอยู่คณะเดียวกับผมก็จริงแต่ไม่ได้อยู่สาขาเดียวกันครับ
บทสนทนาของเราสองคนจบลงแค่นั้นเพราะกิจกรรมบนเวทีจบลง กิจกรรมต่อไปคือแต่ละกลุ่มจะต้องออกไปตามฐานที่รุ่นพี่จัดเตรียมไว้ ‘เฮ้อ ตูจะโดนไรบ้างเนี่ย’ ผมแอบบ่นในใจ
“เอ้า เร็วๆๆๆ ใครช้าสุดซวย” เสียงรุ่นพี่ดังขึ้นในฐานของสาขาการเงิน ในฐานนี้พี่ๆเขาให้เล่นเกมส์ลำเลียงส่งน้ำครับ ก็คือให้แต่ละกลุ่มยืนต่อแถวและก็ลำเลียงน้ำผ่านมือไปสใส่ถังให้มากที่สุด แต่ผลการแข่งขันออกมาคือกลุ่มผมแพ้ครับ เกมส์ง่ายๆแม่งยังแพ้เลย เฮ้อ! แต่ที่น่ากลัวที่สุดคือบทลงโทษนี่แหละ
ฐานที่ 2 เป็นฐานของสาขาผมเองสาขาการตลาด ฐานนี้ให้เล่นเกมส์ชื่อว่า เกมส์หาเหรียญ เกมส์นี้เล่นเป็นคู่ครับ แล้วไอ้คนที่คู่กับผมก็ไอ้คนข้างๆนี่แหละ
“อาร์ตนอนแล้วกันเดี๋ยวเซนหาเอง” เซนมันบอกผม คือเกมส์นี้จะต้องมีคนหนึ่งถูกปิดตาเพื่อหาเหรียญที่ซ่อนอยู่ตามร่างกายของอีกคนหนึ่ง ซึ่งคนที่ถูกค้นหาก็คือผมเอง ‘จะดีหรอวะ’
“นอนดิอาร์ต เร็วๆเดี๋ยวโดนเล่นหรอก”
“อือๆ” ผมตอบไปด้วยความจำใจ เอาก็เอาวะ
จากนั้นเซนก็ปิดตาแล้วเริ่มหาเหรียญแล้วครับ แต่เหรียญที่พี่เขาเอามาซ่อนไว้นี่สิ แม่งเอาซ่อนไว้ในขอบบ็อกเซอร์ครับพี่น้อง ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะแม่งไม่ซ่อนเอามาไว้ทำไมตรงนี้ ตอนนี้ผมได้แต่นอนนิ่งได้ยินแต่เสียงรุ่นพี่ที่คอยช่วยบอกไอ้เซนให้ต่ำลงอีก
“ต่ำอีกน้อง”
“ต่ำอีก”
“ซ้ายนิดนึง”
“ใกล้แล้วน้องอีกนิดนึง”
“เออตรงนั้นแหละ ล้วงเข้าไปเลย” เฮ้ย ไอ้เซนมึงอย่าล้วงมาลึกนะโว้ย
ตอนนี้เซนมันลูบๆคลำๆหาเหรียญบริเวณขอบบ็อกเซอร์ผมอยู่ ผมได้แต่กลั้นใจภาวนาให้มันหาเหรียญเจอเร็วๆ
“เจอแล้ว” โอ้พระเจ้าสวรรค์สร้าง ไอ้เซนมันเก่งกว่าที่คิดเหอะ แต่กว่าจะเจอก็เฉียดน้องชายผมไปหลายครั้งอยู่ เกือบไปแล้วนะไอ้น้องชาย
กิจกรรมต่างๆดำเนินไปอย่างสนุกสนานจนตะวันใกล้ตกดิน ผมได้เพื่อนใหม่เยอะแยะมากมาย ถือเป็นก้าวแรกที่ดีในรั้วมหาวิทยาลัยของผม
ผู้คนทยอยกันกลับหอพักของตัวเองแล้ว ผมก็ต้องแล้วสิ เหนียวตัวมาก อยาก อาบน้ำที่สุด
[NINETY NINE]
‘อยู่ไหน’
[I AM ART ]
‘หน้าหอประชุม’
[NINETY NINE]
‘เออ เดี๋ยวกูไปรับ’
[I AM ART ]
‘มาทำไม กูกลับเองได้’
[NINETY NINE]
‘กูบอกว่า เดี๋ยวไปรับอย่าเถียงกู’
[I AM ART ]
‘เออ ไอ้ควาย’
ผมไม่เคยปฏิเสธมันได้หรอกไอ้ไนน์เนี่ย แม่งจอมเผด็จการตลอด แต่ก็ดีเหมือนกันไม่ต้องเดินให้เมื่อย นั่งรถกลับแอร์เย็นๆก็ดี ไม่ทันไรไอ้จอมเผด็จการมันก็มาแล้วครับ
“ทำหน้ายังกะตูด เหนื่อยหรอมึง” ดูมันทักผมครับ
“ใครจะหน้าหล่อตลอดเวลาเหมือนมึงหล่ะ” ขอประชดหน่อยเหอะ
“แน่นอนอยู่แล้ว” มันกล้าเล่นมากครับ
“กูขี้เกียจฟังคนบ้า จะกลับหอแล้ว จะกลับมั้ย”
“ถึงจะบ้าแต่ก็บ้าเพราะรักเธอนะ” โหยมันเล่นมุขได้เสี่ยวมาก
“เขินหรอ หน้าแดงเชียว” จะบ้าเหรอผมนี่นะเขิน แต่ทำไมรู้สึกร้อนๆที่หน้ายังไงก็ไม่รู้
“ค_ย” ผมพูดพร้อมยกนิ้วกลางให้มันแล้วรีบเดินหนีทันที ไอ้ไนน์มันชอบเล่นมุขเสี่ยวๆอย่างนี้อยู่เสมอ แต่ทำไมผมต้องหน้าแดงเวลามันพูดอย่างนี้ก็ไม่รู้ ไอ้บ้าอาร์ตนั่นผู้ชายนะโว้ย
ผมรีบเดินหนีไอ้ไนน์มาอย่างเร็ว แต่ระหว่างเดินนั้นก็ถูกมือเรียวคว้าแขนเอาไว้ก่อน
“จะกลับแล้วหรออาร์ต”
“ช่าย แล้วเซนอ่ะยังไม่กลับหรอ” มือนั้นเป็นมือเซนที่รั้งผมไว้
“กำลังจะกลับอ่ะ อาร์ตอยู่หอในป่ะ”
“ช่าย อยู่ตึก 2 อ่ะ เซนอ่ะ”
“เซน อยู่ตึก 3 อ่ะ” เซนมันตอบผม
“แล้วนี่อาร์ตกลับยังไง กลับกับเราป่าว”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรากลับกับเพื่อนอ่ะ เพื่อนมารับ” ผมปฏิเสธเซนมันไป เพราะผมต้องกลับไอ้ไนน์
“เพื่อนหรือแฟน” ตู้ม คำถามเหมือนโดนระเบิดลง
“เฮ้ย เพื่อนดิ เป็นผู้ชาย” ผมรีบตอบมันกลัวมันเข้าใจผิด
“อืม ก็ดี” มันตอบกลับมาแต่ผมฟังไม่ค่อยชัด
“ว่าไงนะ”
“ปะ ป่าว เซนถามว่าแล้วเพื่อนอาร์ตอยู่ไหนอ่ะ”
“เดี๋ยวก็มา อยู่แถวนี้แหละ” ผมพูดยังไม่ขาดคำไอ้เพื่อนตัวดีของผมก็วิ่งมา
“อาร์ต ทำไมเดินเร็วจะอ่ะ ตามเกือบไม่ทัน” ไนน์มันพูดไปหอบไป
“มึงเสือกเดินช้าเอง ไนน์นี่เซนเพื่อนใหม่กู” ผมแนะนำให้เซนให้ไนน์รู้จัก
“หวัดดีครับ/หวัดดีครับ” ทั้งสองทักทายกันอย่างยิ้มแย้ม
“เซนเดี๋ยวกลับหอก่อนนะ ไว้เจอกันวันเปิดเทอม” ผมบอกลาเซน
“อืม ไว้เจอกันครับ” เซนพูดจบผมก็สั่งให้ไอ้ไนน์นำไปที่รถมันทันที แต่
“อาร์ต” เซนมันเรียกผม
“ว่าไง”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เซนมันบอกผม ผมยิ้มให้มันแต่ไอ้ไนน์นี่สิ แม่งมองหน้าผมเหมือนผมทำไรผิดมาอย่างนั้นแหละ
“เช่นกันเพื่อน” ผมตอบเวน พร้อมยิ้มหล่อๆให้มัน
“อาร์ต” เซนมันยังเรียกผมอีก
“ว่าไง จะกลับกับเราหรอ”
“ป่าว เซนถามไรหน่อยดิ”
“ถามไรอ่ะ ว่ามา” ผมรีบบอกมัน เพราะตอนนี้ไอ้ไนน์มันทำหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ เหมือนอยากกลับหอเต็มทน
“อาร์ต มีแฟนยัง”
ความคิดเห็น