Grand Theft Auto : Story of the vice [Rel.]

สวัสดีครับ! ผมอยากลองแต่งนิยายให้เพื่อนๆดูกันบ้าง เลยขอเนื้อที่นี้ลองแต่งเล่นๆดูหน่อยนะครับ

เนื้อเรื่อง อาจไม่ใช่แนวรัก อีโรติก อะไร เพราะผมไม่ใช่แนวนั้นอยู่แล้ว = = ถ้าใครไม่ชอบใจก็ขอโทษด้วยนะครับ

นิยายเรื่องนี้เป็นการแต่งนิยายเรื่องแรกของผมครับ เกิดจากความคลั่ง(เฮ้ย!) ไม่ใช่ๆ เกิดจากความที่เล่นเกมส์บ่อยครับ จึงได้เกิด ...เอ่อ ผมบอกไม่ถูก จึงได้เกิดจินตนาการในการแต่งและปรุงเรื่องบางอย่างให้เกิดขึ้นมาและออกเป็นรูปแบบตัวหนังสือ ซึ่งผมเคยแต่งไว้ที่เว็บบอร์ดอื่นเช่นกัน ซึ่ง User ของผมก็มีไม่กี่ชื่อครับ เช่น ClaudeZ , ClaudeSpeed , ๛KID1412๛^__^ ซึ่งหากผู้อ่านท่านใดได้พบเห็นบุคคลที่ไม่มีชื่อคล้ายๆนี้ไปลงนิยายเรื่องนี้ไว้ที่ไหน ได้โปรดแจ้งผมด้วยนะครับ ขอบคุณสำหรับความปราถนาดีครับ 

=================================================================================

              ตอนเป็นเด็กใครหลายคนคงมีใครหลายคน คิดว่าอนาคตนั้นก็ไม่ต่างจากที่เป็นอยู่
แต่สำหรับคนๆหนึ่ง เพียงแค่เดินออกมาจากห้องอพาร์ทเม้นท์เก่าๆ...ที่เขาไม่ยอมเปิดและล็อคมันมานาน..
มันก็เปลี่ยนไปมากแล้ว....

===============================================================================

"อ่อก!!" Tommy พูดขึ้นพร้อมกับถ่มเลือดในปากเขาออกมาที่พื้น

"ถ้าไม่มีเงินก็ออกไปโว้ย! ขออาศัยเขาหน้าด้านๆอย่างนี้เนี่ย ดีเหรอวะ!!" เสียงของเจ้าของอพาร์ทเม้นพูดขึ้น 

"อะไรฟะ ไม่มีเงินก็ขอติดไว้ก่อน เดี๋ยวมีก็จ่ายเองนั่นแหละ ไอหน้าเลือดเอ๊ย!" ทอมมี่ พูดพร้อมกับหลบหมัดของเจ้าของอพาร์ทเม้นท์อีกครั้งและวิ่งหนีออกมาได้ทัน

ทอมมี่ต้องยอมจำนนเดินออกมาแต่โดยดี เขาเดินออกมาข้างนอกอพาร์ทเม้นท์พร้อมกับคิดไปถึงอดีต 

สมัยเด็กเขาก็แบบนี้แหละ..สบายๆไม่ได้อยู่ในกฎของใคร แต่ในโลกแห่งความจริงนั้นมันต่างกับโลกที่เขาเป็นเด็ก สภาพความรับผิดชอบ หรืออะไรต่างๆต้องมีมากขึ้น ดูสิ..ขนาดเขาแค่เดินออกมาจากพาร์ทเม้นท์ของเขายังต้องโดนไอหมูปิศาจต่อยเอาเลยนี่เห็นมั้ย(หมูปิศาจ = เจ้าของพาร์ทเม้นท์นั่นแหละ ^^") เขาคิดดูว่าต่อไปนี้เขาจะไม่เป็นเด็กอีกแล้ว! เพราะฉะนั้นอย่างแรก.....

"ฉันจะนอนที่ไหนล่ะ???"ทอมมี่ตั้งคำถามกับตัวเอง 

ขณะที่ทอมมี่กำลังเดินเตะขี้ดินไป เดินหาที่นอนไป เขาก็ได้พบกับบุคคลคนหนึ่ง ซึ่งเขาแน่ใจว่าเขาจำไม่ผิดคน และหมอนั่นกเคยเป็นเพื่อนที่ดูที่สุดของเขา....

"อเซล...นั่น..อเซลใช่มั้ย?

"เฮ้ย! ทอมมี่ นายมาที่นี่ได้...."ขณะที่อเซลยังพูดไม่จบ...(ผมก็ยังพิมพ์ไม่จบ)

ทอมมี่วิ่งไปกอดอเซล ทั้งสองคนกอดกันกลมด้วยมิตรภาพแสนแน่นแฟ้น พร้อมกับถามถึงถามสภาพความเป็นอยู่กัน 

"ตอนนี้ฉันได้เป็นทนายความสมใจแล้วล่ะ นายละ เป็นไงบ้าง หายไปนานเลยนะ"อเซลคุยกับทอมมี่

"ตอนนี้ฉันไม่มีที่อยู่ ไม่มีบ้าน แม้แต่อาหารฉันยังไม่มีเลยหว่ะ"ทอมมี่แอบน้อยใจตัวเองนิดๆ

"อืม"อเซล พยักหน้ารับ

"นายพอมีงานให้ฉันทำบ้างไหม?"

"เอ่อ...คือ ก็พอมีนะ แต่ไม่ใช่งานทั่วไปน่ะ"อเซลตอบกลับมา

"ไม่ใช่งานทั่วไป หมายความว่ายังไง??"

"คือจริงๆไม่มีงานหรอก แต่ฉันอยากให้นายช่วยสักหน่อยน่ะ..."

"ก็คนที่จ้างฉันน่ะสิ เขาขอร้องว่ายังไงก็ได้ ช่วยทำให้เขาชนะคดีความ แต่อีกฝ่ายน่ะ มีหลัก
ฐานเพียบเลย ฉันก็ไม่รู้จะทำไงดี"อเซล พูดต่อ

"งั้นเหรอ??.....ฉันคิดว่าฉันทำได้นะ อเซล!!"ทอมมี่พูดอย่างมีเลศนัย

ติดต่อตามตอนไป เอ๊ย! ติดตามตอนต่ไปครับผม