ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 3
ขณะที่ธนทัตกำลังขับรถพาโสรญากลับบ้าน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น...
"ฮัลโหลครับ" ชายหนุ่มกดรับโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว
'อืม ลูกแกง แม่หาฤกษ์ให้ได้แล้วนะลูก..' เสียงปลายสายตอบรับอย่างเร็วเช่นกัน
"โอเคครับแม่ งั้นเดี๋ยวผมพาสมายด์ไปที่บ้านเลย" เมื่อชายหนุ่มตอบ หญิงสาวข้างๆก็หันมาด้วย
ความงวยงง
หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว ธนทัตจึงเปลี่ยนเส้นทางตรงไปที่บ้านของตนทันที...
"นี่ จะไปไหนหัดปรึกษากันบ้างเซ่" โสรญาพูดขึ้นมาด้วยความขัดใจลูกคุณหนูอย่างเธอ
"นี่ยัยยิ้มเธอมีสิทธิ์เลือกรึไง" ธนทัตทำหน้ากวน
"แล้วทำไมฉันจะเลือกไม่ได้"
"ก็นี่มันรถฉันหนิ ฮะๆ ถ้าเธออยากกลับบ้านตอนนี้ก็ลงไปเด่ะ" ธนทัตบี้จมูกคนตรงหน้าแล้วหัน
มาขับรถต่อ
"โอ้ยยยย ไม่ได้ดั่งใจเล้ยยยยยย" โสรญาถอนหายใจอย่างยอมแพ้ จนคนข้างๆหัวเราะออกมา
รถได้ถูกขับมาเรื่อยๆจนถึงหน้าบ้านหลังเดิมที่คุ้นเคย
"ลงมา....แล้วเข้าบ้านเร็วๆ" ธนทัตกวักมือเรียกแล้วเดินเข้าบ้านอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"หือ เรียกหยั่งกับ... เฮ้อออ จะมีอะไรแย่ไปกว่านายมั้ยเนี่ย นายแกงบูด" โสรญาบ่นพึมพำแล้ว
ค่อยๆก้าวขาลงจากรถ
ในห้องรับแขก
"ว่าไงครับแม่ ได้ฤกษ์ยังไง"
"ใจเย็นสิลูกแกง ไม่ต้องตื่นเต้น รอให้หนูสมายด์เข้ามาก่อน" หญิงสูงวัยติ
"ผมไม่ได้ตื่นเต้นซะหน่อย" ธนทัตทำหน้าเรียบๆ
"เหรออออออ" เสียงเล็กๆจากทางด้านหหลัง ทำให้ชายหนุ่มหันมาสนใจ
"เงียบไปเลยยัยบ้า" ธนทัตพูดเบาๆ กลัวแม่ของตนจะได้ยิน
"นี่นายพูดกับฉันอย่างนี้อีกแล้วนะ เอะอะ อะไรก็ให้เงียบ" โสรญาบ่นด้วยความเซ็ง
"อยากโดนจูบรึไง" ธนทัตขู่
"เออะ อยู่เงียบๆก็ได้จ้าาา" โสรญายิ้มแหยๆแล้วหันมาคุยธุระกับคุณหญิง
"เอาล่ะๆทุกคน แม่ได้ฤกษ์มาเป็นวันที่ 6 เดือน 8 เร็วพอมั้ยจ้ะ" คุณหญิงยิ้มร่า
"วันนั้นมัน.... อีก2อาทิตย์หนิครับแม่" ธนทัตเบิ่งตาโต
"เร็วไปมั้ยคะ..." โสรญาถามขึ้นเบาๆ
"อ้าว..ก็ลูกๆอย่างแต่งกันเร็วๆ เค้าบอกว่าถ้าจะได้แต่งอีกทีก็อีก2ปีเลยนะลูก"
"หาาา งั้นเอางั้นก็ได้ครับแม่ - -" ธนทัตถอนหายใจยาวๆ
"งั้น.....ถ้าคุยธุระเสร็จแล้วสมายด์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" โสรญาบอกตามมารยาทแล้ว
เดินออกจากห้องไป
"งั้นผมก็ไปเหมือนกันครับ" ธนทัตค่อยๆลุกออกแต่ถูกคนเป็นแม่เรียกไว้
"เดี๋ยววว"
"ครับ แม่เรียกผมทำไม" ธนทัตหันมาด้วยความงง
"ยัยเด็กคนนั้น ไปเลิกกับมันรึยัง"
"เด็กคนนั้น....เฟรม ทำไมแม่ต้องเรียกน้องเค้าว่ามันล่ะครับ" ธนทัตขมวดคิ้ว
"แม่ไม่ค่อยชอบเด็กคนนั้นเท่าไร แล้วนี่จะแต่งงาน อย่าให้แม่ได้ข่าวนะ ว่าลูกยังไปยุ่งกับมะ...
เฟรมน่ะ" หญิงสูงวัยชี้หน้าลูกชายของตน
"แล้วทำไมผมจะยุ่งไม่ได้ล่ะครับ เฟรมกับผมก็แค่...เอ่อ...พี่น้องกัน" ธนทัตตอบปัดๆ
"แค่พี่น้องกันงั้นหรอ อย่าโกหกแม่ไปหน่อยเลย เห็นเดินควงกันอย่างกับอะไร"
"ก็...." ขณะที่ธนทัตจะแก้ตัว มีเสียงใสๆแว่วมาขัดก่อน
"รอนานมั้ยคะ" โสรญายิ้มแป้น เพราะยังไม่รู้เรื่อง
"เอ่อ ไม่หรอกจ่ะ งั้นเดี๋ยวแม่เดินไปส่งที่รถนะลูก" หญิงสูงวัยลูบหัวว่าที่ลูกสะใภ้ พร้อมจิกตาไป
ที่ลูกชายของตน
ธนทัตค่อยๆนั่งลงบนโซฟาคิดถึงเรื่องราวต่างๆ
.....ทำไมแม่ไม่เข้าใจผมนะ....ผมกับน้องเฟรม....ก็แค่....พี่น้อง......
.......ที่สนิทกัน.......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น