[Fic 2PM] : painful in my heart [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #9 : : painful in my heart # 09

..….รู้สึกอะไรไหม?
บางครั้งสิ่งที่เห็นมันก็ไม่ใช่ทั้งหมด......



เช้าวันใหม่.......
แสงแดดยามเช้าส่องแสงต้อนรับวันใหม่ ลมหนาวโบกพัดเริ่มเข้าสู่หน้าหนาว...อากาศเย็นทำให้ไม่อยากลุกจากเตียงนอนนุ่มนี้.....


ดวงตาลืมขึ้นก่อนเสียงนาฬิกาที่ตั้งไว้จะเริ่มทำงาน....ภาพแรกคือเพดานสีขาวในห้องนอนของตน นอนเยอะไปหน่อย


กลับจากเมื่อวานตอนเที่ยงเขาก็ล้มนอนลงไปเลยเมื่อเจอเข้ากับเตียงนอน รู้สึกเสียพลังงานไปเยอะ เหนื่อยมากกว่าปกติทั้งกายและใจ นอน..….นอน..….นอน……นอนจมอยู่กับความฝันไม่ต้องตื่นขึ้นมารับรู้โลกแห่งความจริง


แต่ตอนนี้เขาตื่นแล้ว.....ตื่นจากความฝันมาเผชิญกับโลกแห่งความจริง แม้แต่พระเจ้าก็ไม่เข้าข้าง



"ไม่อยากไปเรียนเลย"


.
.

.


เบาะด้านหลังเงียบเหงา....
เสียงเอี๊ยดอ๊าดของโซ่สีดำบนตัวจักรยานดังเมื่อเจ้าของออกแรงลากจักรยานไปตามพื้นถนนสีเทาเส้นใหญ่ ใบหน้าหล่อมองเบาะหลังจักรยานที่เคยเป็นที่นั่งประจำของใครบางคน......ตอนนี้เบาะนี้มันเงียบ มันเหงา เพราะถูกปล่อยทิ้งไว้โดยไม่มีใครคิดจะกลับมานั่งมันอีก


หยดน้ำ........มาจากไหน?
คิ้วขมวดสงสัยเล็กน้อย มองบริเวณรอบๆ ฝนตกเหรอ? ก็ไม่มี รอบๆนี้ยังคงเหมือนเมื่อวาน ไม่มีร่องรอยฝนตก ไม่มีอะไรที่บ่งบอกได้ว่ามันมาจากไหน


"น้ำค้างตกใส่มั้ง"


แต่ถ้าหยดเดียวก็อาจจะเป็นน้ำค้าง.....แต่มองดีๆมันเหมือนจะหยดรวมกันที่จุดๆเดียวบริเวณกลางเบาะก่อนจะเริ่มไหลลงมาเป็นทางเมื่อร่างสูงออกแรงเลื่อนจักรยานก่อนจะขึ้นขี่เพื่อไปยังตึกเรียนในมหาลัย


หยดน้ำไหลรินลงมาเป็นสาย.....ลงมาตามแรงลมที่ตัวจักรยานฝ่าไป เหมือนเบาะๆนี้กำลังร้องไห้...





เสียงพูดคุยดังจอแจเหมือนดั่งเช่นทุกวัน นักศึกษาเริ่มเข้ามาในห้องบรรยายเป็นระยะ อีกไม่กี่นาทีจะเริ่มคาบเรียนเวลาเดิมเหมือนปกติ ร่างสูงนั่งมองไปบริเวณหน้าห้องบรรยาย เขาเลือกนั่งบริเวณกลางห้อง สายตาเหม่อมองไปยังเพื่อนๆนักศึกษาเข้ามาทีละคนสองคน จนเริ่มจะครบแจบอมกับจุนซูจึงปรากฏกายขึ้น วันนี้จุนโฮและชานซองไม่มีเรียนวิชาเดียวกันกับเขาในช่วงเช้า เจอกันอีกทีก็ตอนช่วงพักเที่ยงทีเดียว แทคยอนยิ้มให้เมื่อทั้งสองคนเข้ามาทักทาย


"มาเช้านะวันนี้" จุนซูเอ่ยถามก่อนจะวางกระเป๋าลงเก้าอี้ตัวว่างๆด้านหน้าแทคยอน


"สงสัยเมื่อคืนนอนเยอะเลยตื่นไว ฮ่าๆๆ" จุนซูมองใบหน้าคนหัวเราะอย่างเป็นห่วง หน้าตาดูโทรมแต่ไม่มากสงสัยอาจจะได้นอนเยอะ


"นายโอเคนะ?" แจบอมที่นั่งแถวหน้าสุดของเก้าอี้ห้องบรรยายหันหน้ามาถามร่างสูงที่เลือกนั่งแถวกลางของห้องด้วยสายตาเป็นห่วง


"อื้ม สบายมาก นอนเยอะแล้วไม่ง่วง ไม่หลับในคาบแน่นอน" ……ตอบไม่ตรงคำถาม หลีกเลี่ยงงั้นหรือ? แจบอมคิดในใจ.....แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปได้แต่พยักหน้าตอบรับที่ร่างสูงพูด


เอาเหอะมาเรียนได้นี่เก่งเทพแล้ว


"อาจารย์มาแล้ว" จุนซูเอ่ยขึ้นเมื่อบานประตูเปิดโดยร่างสูงอายุของอาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามา นักศึกษาเริ่มกลับมานั่งตามที่ของตัวเอง จุนซูเดินไปที่นั่งแถวหน้าแทคยอน แจบอมหันกลับไปหน้าห้องตามเดิม บรรยากาศการเรียนเริ่มต้นขึ้น.......


ไม่มาเหรอ


ความคิดของคนสามคนในตอนนี้คล้ายคลึง เพราะนี่เลยเวลาเรียนไปยี่สิบนาที แต่ก็ไร้เงาของสองคนนั้น.....



ครืด~~
เสียงเปิดบานประตูตามด้วยร่างของหนุ่มหน้าหวานประจำสาขาเดินอาดๆเข้ามา ใบหน้าขาวไม่สดชื่น ดวงตาดำขลับคู่นั้นทำท่าจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ มือข้างหนึ่งจับสายกระเป๋าบนหัวไหล่ อีกข้างปล่อยทิ้งไว้ข้างลำตัว ใบหน้าขาวหน้าตาง่วงซึมมองไปยังเก้าอี้และโต๊ะเรียนในห้องบรรยายว่ามีบริเวณไหนที่เขาจะเข้าไปนั่งได้ มาสายเกือบครึ่งชั่วโมง


ตามด้วยร่างเด็กหนุ่มแก้มอูม ายนนี้หน้าตาเฉยเมยแต่ดีกว่าหนุ่มหน้าหวานเพราะไม่มีอาการง่วงนอนแต่อย่างใด มือปิดประตูตามหลังก่อนเดินไปเลือกที่นั่งข้างหน้าที่ว่างข้างแจบอมที่นั่งอยู่


นิชคุณมองช้าๆหาที่นั่งว่างๆก่อนจะสบสายตาเข้ากับคนเคยคุ้นเคยเข้าอย่างจัง อีกฝ่ายเมื่อสบสายตากับเขาก็ก้มหน้าหนีแทบไม่ทัน

หึ……หลบหน้าเหรอ


รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นชั่วครู่ก่อนจะทำหน้าตาไร้อารมณ์แบบเดิม ร่างโปร่งออกก้าวเดินเมื่อเลือกได้แล้วว่าจะนั่งตรงไหนดี เดินเข้าใกล้เรื่อยๆ จากแถวหน้าสุด ไปแถวที่สอง แถวที่สาม แถวที่สี่...หยุดอยู่ที่แถวที่สี่ที่นั่งริมสุด ที่นั่งข้างจุนซูว่าง ซึ่งเมื่อหยุดเลือกได้ที่สายตาบนใบหน้าหวานจงใจมองคนที่ก้มหลบหน้าเขาที่นั่งแถวที่ห้าก่อนจะปลดกระเป่าลงจากไหล่แล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างๆจุนซูที่เมื่อเห็นว่าใครมานั่งข้างๆก็รีบหันไปด้านหลังและเจอกับร่างสูงนั่งก้มหน้าอยู่


ไม่กล้าสู้หน้าสินะ.......แทคยอนผู้น่าสงสาร


เข็มยาวจดเลขสิบสองตามหลังเข็มสั้น.......หมดชั่วโมงการบรรยายแสนน่าเบื่อ บรรดานักศึกษาต่างทยอยลุกเดินออกจากห้องไปหามื้อเที่ยงรับประทานก่อนจะเริ่มเรียนต่อภาคบ่าย


แทคยอนเก็บของลงกระเป๋าลวกๆ ใบหน้าเงยขึ้นจากกระเป๋าพร้อมด้วยร่างของคนนั่งริมสุดแถวหน้าเขาลุกขึ้นยืนพร้อมตะเบงเสียงไปหาคนนั่งหน้าห้อง


"อูยองไปส่งหน่อย" น้ำเสียงออดอ้อน มือบางป้องปากเรียกเมื่อเห็นคนนั่งหน้าห้องยังคงฟุบแบบเดิมตั้งแต่เริ่มเข้าเรียน มือขาวยกกระเป๋าสะพายบนบ่าก่อนจะลุกออกไปหาคนขี้เซาหน้าห้อง ก้มกระซิบพร้อมใช้มือเขย่าคนขี้เซาเบาๆก่อนที่รางของอูยองจะผงกหัวขึ้นพร้อมสะบัดศีรษะไปมาให้หายง่วง


"ไม่กินข้าวเหรอ"


"ไม่อ่ะ ลืมเอาการบ้านมา ขับรถไปเอาให้หน่อยสิ นะ นะ น๊าาาาา ไม่ส่งวันนี้โดนหักคะแนนหมดแน่" มือจับแขนอูยองเขย่าอ้อนๆพร้อมทำเสียงหวานใส่ อูยองขยี้ตาสองสามทีพร้อมหาวหวอดๆก่อนจะพยักหน้ากลายๆแล้วออกเดินตามด้วยร่างของคนตัวขาว


อูยองออกไปแล้ว......แต่อีกคนยังคงยืนหน้าประตูพร้อมหันใบหน้าหวานกลับไปที่หาคนที่นั่งแข็งแถวที่ห้าด้วยหน้าตาไร้อารมณ์


แทคยอนที่มองเหตุการณ์ตรงหน้าเมื่อครู่ด้วยความรู้สึกจุก มองตามจนกระทั่งทั้งสองคนเดินไปด้วยกัน อูยองออกไปแล้ว แต่ร่างโปร่งผิวขาวยืนอยู่หน้าประตูก่อนจะหันควับกลับมามองเขา แทคยอนตกใจแทบบสิ้นสติที่จู่ๆอีกคนหันกลับมาพร้อมจ้องหน้า เขารีบก้มหน้าหลบ หลบสายตาคู่นั้น สายตานิ่งเฉย เย็นชาเหมือนกับวันนั้น วันที่สายตาจากคนๆนี้มองเขาด้วยความดูแคลน นึกถึงวันนั้นแล้วอยากจะร้องไห้ ร้องไห้มันตรงนี้เลย


"พี่คุณจะไปรึยัง?" เสียงถามจากอีกด้านของประตูดังขึ้นก่อนที่คนถูกเรียกจะหันหน้ากลับทางเดิมแล้วเดินออกไป เสียงส้นรองเท้าค่อยๆเบาลง แต่เขายังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา....นึกว่าจะไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ยามเมื่อสบตากันเมื่อครู่มันกลับทำให้เขาเจ็บ......เจ็บจนอยากจะร้อง


"แทค…..กินข้าวกัน"
เสียงเรียกจากแจบอมพร้อมแรงเบาๆตบที่หัวไหล่คล้ายปลอบประโลมรุ่นน้องร่างสูงคนนี้....เหตุการณ์เมื่อครู่เขากับจุนซูมองเงียบๆตลอด ตั้งแต่ที่อูยองและนิชคุณเข้าเรียนสาย นิชคุณนั่งหลังเขาไม่รู้ แต่อูยองที่เลือกนั่งติดกับเขามาถึงก็นอนหลับตลอดคาบ....ฟุบหน้านอนไม่กลัวอาจารย์ด้วย ใจกล้ามาก แต่วันนี้หัวข้อการบรรยายเหมือนเดิม เป็นเรื่องที่เคยเรียนมาแล้ว ฉลาดเทพแบบอูยองจึงเลือกที่จะฟุบหน้าหลับด้วยความง่วง โดยที่มีสายตาคนน่งติดกันมองตามแล้วส่ายหัวอย่างปลงๆ


เหมือนไม่ได้นอนทั้งคืน......มันทำอะไรมา?


นิชคุณหน้าตาแปลกๆ......
จุนซูที่มองตามตลอดตั้งแต่สองคนนี้เข้ามา อูยองนั่งหน้าสุดเขาจึงมองไม่ค่อยถนัด แต่อีกคนเลือกที่จะนั่งข้างเขา? ช่างใจเด็ดมากทั้งๆที่เขาเพิ่งสั่งสอนไปเมื่อวานแท้ๆ แต่หน้าตาดูแปลกๆ ขอบใต้ตาคล้ำรอยดำจางๆปรากฏขึ้น ใบหน้าหวานสดใสที่เขาเห็นประจำนั้น มีแต่ความไร้อารมณ์ ดวงตากลมครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่ก็พยายามนั่งฟังการบรรยายพร้อมเล็คเชอร์ตามเท่าที่จะทำได้ ดวงตาดูช้ำๆ.......แล้วทำไมเขาต้องมองคนๆนี้ด้วยล่ะ


.
.
.


แทคยอนยังคงหลบหน้าตลอดเมื่อต้องเจอทั้งอูยองและนิชคุณ เขาไม่กล้าสู้หน้า เมื่อมองใบหน้าสองคนนี้ภาพในวันนั้นจะกลับมาทำร้ายเขาซ้ำๆซากๆ ภาพคนสองคนเดินไปไหนด้วยกัน ทั้งเวลาเรียน เลิกเรียน นอกห้องเรียน ตัวติดกันตลอดจนจุนฮและชานซองเริ่มสงสัยเพราะปกติอูยองมักจะมาจอแจกับเพื่อนรุ่นพี่อย่างแจบอมมากกว่าเสียอีก แต่เดี่ยวนี้มักเห็นนิชคุณและอูยองไปไหนด้วยกันตลอดเวลา


และที่แปลกสุดๆสำหรับจุนโฮและชานซอง.....นิชคุณซ้อนท้ายอูยองทั้งมาเรียนรวมถึงเวลากลับ แปลก! ทั้งๆที่ปกติภาพที่พวกเขาเห็นประจำและก่อนไปเข้าค่ายมักจะเห็นจักรยานของมหาลัยซ้อนด้วยร่างของเพื่อนรุ่นพี่สองคน.....จักรยานแทคยอนก็ยังใช้อยู่ แต่นิชคุณกลับไปซ้อนท้ายอูยองตลอด


มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?


.
.
.


ตัวหนังสือบนหน้ากระดาษถูกสายตาคมไล่อ่านทีละตัวอย่างขมักเขม้น... เดือนกว่าแล้วที่เขามักจะขอปลีกตัวอยู่คนเดียว ไม่ยุ่งวุ่นวายกับใครเมื่อไม่จำเป็น หมกตัวอยู่กับหนังสือต่างๆ หาอะไรทำดีกว่าต้องมานั่งคิดถึงเรื่องเก่าๆที่ทุกวันนี้มันยังตามมาหลอกหลอนเขาไม่หยุดไม่หย่อน


ตุบ~
เสียงของวางบนโต๊ะละความสนใจจากหนังสือตรงหน้า.....กระเป๋าสีน้ำตาลอ่อนในคุ้นเคยเริ่มทำเขาใจกระตุก.....ไม่เอานะ....ใบหน้าหล่อค่อยๆมองตามกระเป๋าเงยหน้าขึ้นไปช้าๆก่อนจะเจอกับเจ้าของกระเป๋า......ที่ยืนสบตากับเขาด้วยสายตานิ่งเฉย.......นิชคุณ


"คุยอะไรด้วยหน่อยสิ"




~


ลมหนาวพัดโบก ความหนาวแทรกซึมเข้าสู่ผิวหนังกัดกร่อนความอบอุ่นของร่างกาย......
ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่.....นิชคุณยืนพิงหลังกับโคนต้นไม้ สองมืดกอดแนบอกมองร่างสูงที่ยืนเว้นระยะห่างเอาไว้...หน้าตาก้มมองพื้นดิน พยายาามไม่เงบหน้าขึ้นไปสบตา....เขาไม่พร้อมจะสู้หน้าคนๆนี้ ถึงจะผ่านมาเดือนกว่าแล้ว......แต่อย่างที่เขาว่า รักมาก เจ็บมาก และไม่อยากจะยุ่งอะไรทั้งนั้น


"แทคหลบหน้าคุณ" ริมฝีปากอิ่มเอ่ยคำพูดหลังจากเงียบมานาน......คำๆนีี้ทำลมหายใจร่างสูงสะดุดกึก


"..…..สินะ" มือปล่อยลงกับลำตัวพร้อมก้าวเดิน.....ไปยังร่างสูงที่ยืนก้มหน้า เรียวขาหยุดการเคลื่อนไหวเมื่อยืนตรงหน้าแทคยอน....ดวงตากลมเห็นไหล่กว้างนั้น...สั่นเล็กๆ แววตาเจ็บปวดถูกฉายจากดวงตากลมคู่นั้นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นไร้อารมณ์ตามเดิม


"แทค..….รังเกียจคุณเหรอ?" มือเรียวเื้อมออกไปจับแขนร่างสูงก่อนจะกระตุกเล็กๆเป็นเชิงถาม


"ไม่อยากจะคุยกับคุณแล้วเหรอ?" แรงสั่นจากแขนที่จับ.....เขารู้สึกได้ สั่น..…? กลัวเขาเหรอไง หึ!


"แทคไม่อยากเป็นเพื่อนกับคุณแล้วเหรอ"


"เรากลับไปเป็นเพื่อนกันไม่ได้เหรอ"


"ทำว่าเหตุการณ์เมื่อวันนั้นไม่เคยเกิดขึ้น ไม่ได้เหรอ...." เหตุการณ์เมื่อเดือนที่แล้ว.......ทำเหมือนไม่ได้เกิดขึ้นเหรอ พูดออกมาได้ยังไง พูดออกมาได้หน้าตายิ้มแย้มแบบนี้ได้ยังไง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ....ไม่รู้มั่งเหรอเขาหลบหน้าเพราะอะไรน่ะ?


ไม่รู้มั่งเหรอว่าเขารู้สึกยังไง
ไม่รู้มั่งเหรอว่าเขามีอาการแบบไหน
ไม่รู้มั่งเหรอว่าเขาเสียใจขนาดไหน
ไม่รู้มั่งเหรอว่าเขาเจ็บขนาดไหน
ไม่รู้มั่งเหรอว่าเขาเป็นยังไงหลังจากคืนนั้น
ไม่รู้มั่งเหรอว่าเขา......ร้องไห้


ให้ทำว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น แล้วความรู้สึกของเขาล่ะ?


มันไม่สำคัญถึงขนาดให้ลืมแล้วทำว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหรอไง?


"อื้ม….ได้สิ" ปากไม่ตรงกับใจ......แพ้......เขาแพ้คนตรงหน้าตลอด แพ้คำขอจากคนตรงหน้า ใบหน้าแทคยอนยิ้มให้หลังจากเงยขึ้นมาตอบ ยิ้ม….ยิ้ม…..พยายามยิ้มออกมาเท่าที่จะทำได้ ทั้งๆที่ข้างในอยากจะร้องไห้ด้วยซ้ำ


"จริงนะ! เย้ แทคใจดีที่สุดเล้ยยยย~" ยิ้มดีใจเหมือนเด็กก่อนจะเข้าโผกอดร่างสูงตรงหน้าแน่นๆพร้อมหอมเข้าที่แก้มฟอดใหญ่ก่อนจะผละออกยิ้มหวานให้


"งั้นคุณไปก่อนนะ เดี๋ยวอูยองรอนาน ไปล่ะ" บอกลาพร้อมยิ้มหวานให้อีกรอบแล้วเดินหันหลังจากไป เบื้องหน้าร่างโปร่งของนิชคุณเดินจากไป เบื้องหลังนั้น......กลับมีใบหน้าเศร้าสร้อยพร้อมน้ำตาลูกผู้ชายไหลรินตามใบหน้าคมนั้น......


แทคยอนกำลังร้องไห้......ร้องไห้กับความรักของเขาที่มันสิ้นสุดลงแล้วจริงๆ


.
.
.



วันใหม่ในหน้าหนาว......


"เฮ้ย! วันนี้มีตลาดนัดตอนเย็น ไปซื้อของกันๆ" เสียงร่าเริงของจุนโฮเอ่ยชวนเพื่อนในกลุ่มไปเที่ยวตลาดนัดในตอนเย็น ชานซองดูร่าเริงเป็นพิเศษ ถ้าตลาดนัดของกินต้องเพียบแน่นอน พลางพูดอย่างคนเพ้อเจ้อเรื่องตลาดนัดๆจนจุนโฮต้องคอยดุเป็นระยะ จุนซูและแจบอมขำก๊ากถึงท่าทางของชานซอง นี่อีกไม่กี่นาทีเดี๋ยวไปตลาดนัดกัน หิวจนเพ้อเจ้อไปแล้วชานซอง!


ห้องเรียนยามเลิกนักศึกษาคนอื่นๆเตรียมตัวไปตลาดนัดกันแล้ว.....เหลือเพียงกลุ่มพวกเขาที่ยังนั่งรอเวลาเรื่อยๆไม่รีบเพราะตลาดนัดมันไม่หนีไปไหนแน่นอน จึงได้แต่นั่งเล่นจนกว่าจะถึงเวลาเท่านั้น

อยู่กันห้าคน...มาจนเดือนกว่า



Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

เสียงเครื่องมือสื่อสารดังขึ้น เจ้าของจำเสียงริงโทนของตัวเองได้จึงก้มมองบริเวณกระเป๋ากางเกง มือหนาล้วงหยิบขึ้นมากดรับสายและพูดคุยอย่างยิ้มแย้ม


แต่อีกสี่คนที่เหลือกลับทำสีหน้าสงสัย......ถึงความผิดปกติที่เห็นตรงหน้า


มันไปไหน?


กริ๊ก! เสียงกดวางสาย แทคยอนกำลังจะเก็บโทรสัพท์ลงตามเดิม แต่สังเกตเห็นสีหน้าของเพื่อนอีกสี่คนกำลังจ้องมองเขาด้วยความสงสัย ใบหน้าหล่องุนงงก่อนยกมือที่ถือโทรสัพท์เครื่องเล็กโบกไปมาตรงหน้า หวังเรียกสติเพื่อนๆ


"เฮ้ เฮ้!"


"อะ…เออะ"


ทั้งสี่คนกระพริบตาปริบๆเมื่อเห็นด้วยตาแน่ชัดแล้วว่ามันไม่มีจริงๆ จึงมองโทรศัพท์เครื่องอย่างสงสัยจนอดที่จะถามไม่ได้ แต่แล้วก็มีคนกล้าถามขึ้นมา...


"พี่แทค"


"หือ?"

"คือตุ๊กตาที่ห้อยมือถือพี่อ่ะ......คือที่รูปแมวหน้าตาประหลาดๆที่คู่กับตุ๊กตาหมาตาโตของพี่คุณ มันไปไหนแล้วอ่ะ" แทคยอนมองโทรสัพท์ในมือตัวเองก่อนจะหัวเราะเบาๆ มือเก็บลงกระเป๋าตามเดิมก่อนจะตอบคำถามให้น้องฟัง


"ฉันขว้างทิ้งไปแล้วล่ะ"


คำตอบที่ได้รับจากเจ้าของโทรศัพท์ทำเอาคนฟังทั้งสี่อึ้งไปตามๆกัน แต่ที่อึ้งหนักที่สุดคงไม่เท่าแจบอมและจุนซูที่อึ้งมากกับคำตอบของแทคยอน


ขว้างทิ้งไปแล้ว......งั้นเรอะ!!?


.
.
.

เวลาบ่ายแก่ของสี่โมงเย็นได้เวลาจะไปตลาดนัดแล้ว ทุกคนเตรียมตัวไปเที่ยวกัน แต่แล้วจุนโฮก็อยากจะเข้าห้องน้ำจึงบอกให้พี่ๆและชานซองรอเขาก่อน เขาจะไปห้องน้ำแล้วจะรีบมา ห้ามไปกันก่อนโดยทิ้งเขาไว้ ทั้งสี่คนที่ถูกสั่งหัวเราะกับความเด็กของจุนโฮก่อนจะบกมือไล่ให้รีบไป จุนโฮเดินไปยังบานประตูที่อยู่ห่างจากที่พวกเขานั่งจับกลุ่มเมื่อครู่ จุนโฮเดินมาถึงบานประตูพร้อมก้าวขาออกจากห้อง ตาเรียวเล็กเห็นรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งเผยออกมาจากหลังบานประตู.....รองเท้าผ้าใบคู่นี้....

เงยหน้าช้าๆจากรองเท้าบนพื้นไปยังเจ้าของที่ยืนก้มหน้าพิงบานประตู เจ้าของรองเท้าเป็นคนที่เขารู้จักดี....พี่คุณนี่นา?


เมื่อรู้เห็นเงาบนพื้นก้าวเข้ามาใกล้ ใบหน้าหวานรีบเงยขึ้น......สบตาเข้ากับคนออกมา....จุนโฮ และจุนโฮก็ค้างไปเพราะใบหน้ารุ่นพี่นิชคุณคนนี้....หยาดน้ำใสไหลรินลงตามใบหน้าหวาน


เมื่อรู้สึกว่ามีคนจับได้ หนุ่มหน้าหวานรีบวิ่งหนีไปทันที ปล่อยรุ่นน้องอย่างจุนโฮที่ยืนอึ้งกับภาพตรงหน้าไว้......


พี่นิชคุณร้องไห้........?





และวันนี้......เบาะด้านหลังจักรยานยังคงเงียบเหงาเหมือนเดิม