[Fic 2PM] : painful in my heart [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #4 : : painful in my heart # 04

THE BEGINNING OF THIS PAIN.....



Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr


เสียง สายเรียกเข้าจากเครื่องมือสื่อสารส่งเสียงร้องขึ้นในกระเป๋ากางเกงเรียกสติ ของเจ้าของ รายชื่อที่โทรเข้าทำเอาใจกระตุก คนที่เป็นตัวแทนพวงกุญแจหมาน้อยตาโต พวงกุญแจคู่ตุ๊กตาแมวที่เขาห้อยไว้ที่โทรศัพท์ของเขา แทคยอนมองสายที่โทรเข้ามาก่อนจะกดตอบ


"คุณ?"


"คุณกับ อูยองไปจองโต๊ะไว้แล้ว ตามมาเร็วๆนะ" ชื่อบุคคลอื่นอีกคนในสายทำเอาใจเขากระตุกอย่างรุนแรง ตอนนี้ความรู้สึกในอกเขาเหมือนถูกฉีกอย่างรุนแรง แต่......เขาอาจจะหูฝาดไปก็ได้มั้ง


"เดี๋ยวจะถึงล่ะ" กดตัดสายทันทีพร้อมเมื่อพูดจบ ถึงปากบอกจะไปแต่เขาก็ไม่ได้ทำตามที่พูดไปหรอก ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงข้างจักรยานตัวเอง ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้น



"คงสนุกนะ ไปกับคนที่ไม่อยากจะไปด้วยน่ะ"


"ฉันอยากอยู่กับนายมากกว่านี่นาอูยองไปกับคนแบบนั้น น่าเบื่อจะตาย"


"เบื่อแทคจะแย่อยู่แล้ว อยู่กับนายสนุกกว่าเยอะเลย"


ใบหน้า เหม่อลอยไปยังบริเวณโดยรอบผู้คนเริ่มกระจายตัวเต็มข้างตึกเรียน แต่แทคยอนก็ไม่ขยับเขายังนั่งอยู่ที่เดิม นั่งมองสายลม ผู้คนเดินไปมา แสงแดดร้อนแรงตอนเที่ยงที่แผดเผาทั่วบริเวณลามมาถึงบริเวณที่เขานั่ง แทคยอนจึงย้ายตำแหน่งตัวเองขี่จักรยานออกไป..........ไม่อยากไปกินข้าววัน นี้......ตอนนี้เขาตั้งตัวไม่ทันอย่างมาก



"คุณกำลังนอกใจนาย..............แทคยอน"


ฉับพลันคำพูดของจุนซูกลับเข้ามาในหัว.......หรือว่านี่คือเรื่องจิงไม่ใช่มุขต้อนรับวันเกิดของเขาเหรอจุนซู


"มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม......คุณ?"


.
.
.


ทาง ด้านปลายสายเมื่อครู่มองโทรศัพท์ตัวเองอย่างงงๆ อยู่ๆแทคยอนก็ตัดสายเขาทั้งๆที่ปกติไม่เคยทำแบบนี้ มีแต่เขามากกว่าที่ชอบตัดสายทิ้ง ใบหน้าหวานมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองครู่ใหญ่ๆ


"เป็นอะไรเหรอ?" อูยองถามหนุ่มหน้าหวานที่นั่งจ้องโทรศัพท์อยู่นานสองนานก่อนจะวางไว้บนโต๊ะตามเดิม


"เปล่า"


"รู้สึกไม่ดีเหรอไง"


" ดื่มน้ำไปเลย~" นิชคุณยกแก้วน้ำตรงหน้าอูยองขึ้นมา จับตัวหลอดจ่อไปยังริมฝีปากคนข้างตัวให้ดื่มน้ำให้สะดวกเลี่ยงที่จะตอบคำถาม เมื่อครู่ อูยองดื่มน้ำซักครู่ก่อนจะดันแก้วน้ำออกไปไกลตัว



" รวดเร็วจริงๆนะทั้งสองคน" เสียงพูดเชิงประชดดังขึ้นพร้อมถาดอาหารวางกระแทกบนโต๊ะอย่างโกรธๆของจุนซู ประโยคที่เอ่ยออกมาเมื่อตะกี้สามารถแปลไปได้สองแบบ หมายถึงมาจองโต๊ะด้วยกันอย่างรวดเร็ว หรืออีกนัย.....ไวไฟกันเร็วไปไหม


สำหรับจุนซูน่าจะพาดพิงไปความหมายอันหลังเสียมากกว่า


ไม่มี คำพูดตอบกลับจากทั้งสองคนมีแต่เพียงรอยยิ้มบางเบาจากใบหน้าหวานส่งให้ก่อนจะ ยื่นมือไปรับจานอาหารที่จุนซูส่งมาให้วางบนโต๊ะ จานอาหารลื่นหล่นจากฝ่ามือตกกระทบลงบนพื้นเสียดังไปทั่วโรงอาหาร จุนซูและนิชคุณมองจานอาหารบนพื้นก่อนจะจัดการเรียงที่เหลือต่อให้เสร็จ เรียบร้อย ก่อนที่จุนซูขอตัวไปซื้อจานใหม่มาทดแทนจานที่หล่นบนพื้นเมื่อครู่...


จานอาหารที่หล่นแตกนั้นเป็นอาหารของแทคยอน........


ดวงตากลมมองเศษอาหารที่แตกกระจายบนพื้นด้วยสายตานิ่งเฉย ภาพตรงหน้าเขาสะท้อนกับภาพเมื่อคืนที่กรอบรูปคู่เขาตกแตกบนพื้น.......



.
.
.


และวันนี้เขาก็นั่งเหม่อจนเลยเวลาพักเที่ยง........
ไม่ว่าเรื่องตอนเที่ยงจะจริงหรือไม่นั้น.....ตอนนี้เขาไม่พร้อมที่รับรู้ว่าคำพูดต่างๆที่ได้ยินเต็มสองรูหูนั้นมันเป็นยังไงกันแน่


ตอนนี้เขาตั้งรับไม่ทัน
มัน เร็วมาก เร็วจนแทบล้มทั้งยืน เร็วจนแทบทำให้เขาอกแตกตาย แต่อีกด้านก็อยากจะสืบให้รู้เรื่องไปซะ ภาวนาขอให้เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องจริง ภาวนาขอให้มันเป็นมุขตลกๆในวันเกิดของเขา



Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr


ปลาย สายเป็นคนเดิม...คนที่เขาเลี่ยงหลบหน้าอยู่ตอนนี้ สายตามองชื่อที่ปรากฏขึ้น ความรู้สึกหลายอย่างประดังประเดเข้ามา ตอนนี้เขาไม่พร้อมจะรับสายและพูดคุยอะไรกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนตัวเอง ทั้งนั้น





"ว่าไงคุณ?" แจบอมถามเพื่อนรุ่นน้องที่ยืนถือสายรอให้ปลายสายรับโทรศัพท์มาร่วมสิบนาที แล้ว คนตัวขาวสั่นหัวเป็นำตอบก่อนจะกดปิดการโทรออก


"ไม่รับสาย สงสัยยุ่งมั้ง"


"แล้วพอจะรู้มั้ยว่ามันอยู่ที่ไหน"

"เดี๋ยวแทคก็มาเองแหละแจบอม ไม่ต้องไปตามหรอก น่าเบื่อ"


"แฟนนายทั้งคนไม่คิดจะตามหาหน่อยเหรอ?" ประโยคเมื่อครู่ของนิชคุณทำเขาเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา ทำไมถึงได้พูดโดยไม่แยแสขนาดนั้นล่ะ


"คนไม่รู้จักเวลา ทำไมจะต้องไปให้ความสนใจด้วยล่ะ อีกสิบนาทีจะเรียนแล้วด้วย"



" คุณ!!!!" คราวนี้เป็นจุนซูที่ขึ้นเสียงใส่คนหน้าหวาน เพราะเขาเริ่มจะทนไม่ไหวที่จะต้องยืนฟังนิชคุณพูดต่อ แจบอม ตกใจกับท่าทางของจุนซูผิดกับคนโดนขึ้นเสียงใส่ที่ยังคงมีสีหน้าเฉยชา


"ทำไม? มีอะไรเหรอไงอยู่ใกล้แค่นี้ต้องเสียงดังด้วย"


" เป็นอะไรไปอ่ะพี่จุนซู" อูยองถามจุนซูที่จู่ๆก็ขึ้นเสียงใส่คนผิวขาวใกล้ตัวเขาอย่างงงงวย แต่แจบอมพอจะจับอะไรได้บ้างจึงได้แต่ยืนเงียบ


"พวกนายนี่มัน....."



"ยืนทำอะไรตรงนี้ไม่ขึ้นไปเรียนกันเหรอ?"

เสียง ทุ้มถามดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่เริ่มจะไม่ดีระหว่างในกลุ่มเรียกความสนใจ ของทุกคนได้ทันที จุนซูเอี้ยวคอเห็นร่างสูงเพื่อนในกลุ่มที่ตอนเที่ยงหายตัวไปจนเขากับแจบอม เป็นห่วงกันแทบจะเป็นบ้า......กลัวจับใจทั้งสองคนเพราะวันนี้วันดีของเพื่อน ร่างสูงคนนี้แท้ๆ

ไม่อยากให้รับรู้เรื่องบ้าๆในวันนี้ ดังนั้นเขากับแจบอมจึงพยายามทุกวิถีทางที่ไม่ให้เรื่องนี้หลุดออกมา สักวันมันต้องหลุด แต่ต้องไม่ใช่วันนี้!!!


"แทคไปไหนมา? ตอนเที่ยงก็ไม่ยอมไปกินข้าว" คนตัวขาวตรงหน้าจุนซูเอ่ยถามกับคนเพิ่งมาถึง ใบหน้าหวานออกอาการไม่พอใจประกอบคำพูด ก่อนจะอ่อนลงแสดงถึงความเป็นห่วง เพราะปกติแทคยอนเคยผิดนัดกินข้าวกับเพื่อนๆในกลุ่มเสียที่ไหน


" ฮ่ะๆ โทษที พอดีอาจารย์เรียกใช้งานน่ะ" ร่างสูงประกบมือทำท่าขอโทษหยอยๆตามที่นิชคุณเคยสอนเขาล้อเลียนก่อนจะหัวเราะ ออกมาเมื่อเห็นคนตัวขาวค้อนเข้าให้ที่บังอาจล้อเลียนท่าขอโทษที่เคยสอนไป


"งั้นไปเรียนเถอะ อีกสิบนาทีอาจารย์จะมาแล้ว" อูยองตัดบทพลางดูเวลาที่ข้อมือตนก่อนจะชวนเพื่อนๆในกลุ่มขึ้นเรียนกัน


" เดี๋ยวเข้าห้องน้ำก่อนแล้วจะตามไป" แทคยอนบอกเพื่อนๆก่อนจะฝากกระเป๋าวางในมือนิชคุณที่ยื่นมือมารับอย่างรู้ หน้าที่ คนตัวขาวรับมาสะพายเข้ากับไหล่ตัวเองก่อนจะพยักหน้า

"งั้น คุณจองโต๊ะเผื่อให้นะ" คนตัวขาววิ่งขึ้นบันไดไปตามด้วยอูยองเดินทำหน้าเซ็งๆเข้าเรียนช่วงบ่าย แจบอม จุนซูตั้งท่าจะออกเดินแต่เสียงเรียกก็ดังขึ้นด้านหลัง


"นายสองคน ฉันมีเรื่องอะไรจะถามหน่อย"




.
.
.



แจบ อม จุนซูทำสีหน้างงแต่ก็ยอมเดินตามแทคยอนไปยังโต๊ะม้านั่งที่จัดเข้าชุดไว้ใต้ ตึกเรียนโดยไม่ปริปากถาม ถ้าเป็นปกติเขาสองคนนี่แหละจะตบหัวแทคยอนคนละที มาเรียกช่วงที่จะถึงเวลาเรียนแล้วด้วย แทคยอนนั่งอีกฝั่ง แจบอมกับจุนซูเลือกที่จะนั่งใกล้กันและฝั่งตรงข้ามกับเพื่อนร่างสูงคนนี้ ......


"................." ทั้งสองคนเลือกที่จะเงียบและปล่อยให้แทคยอนพูดออกมาก่อน สีหน้าคนตรงหน้าทำเอาใจคนสองคนที่นั่งติดกันกระตุกแปลกๆ ขออย่าให้อีกคนถามหรือติดใจสงสัยอะไรเกี่ยวกับเรื่องนิชคุณและอูยองเถอะ


" ช่วงนี้ฉันทำตัวน่าเบื่อหรือเปล่า?" มาแล้ว........คำถามที่แทงเข้าใจของแจบอมและจุนซูเข้าอย่างจัง โอย.....จะทำไงดี จะทำไงดี และด้วยสปิริตของร่างเล็กที่ไวกว่าจึงแอบหยิกเข้าที่ข้อมือจุนซูเต็มแรง ก่อนจะรีบพูดออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนเตรียมพูดบทละครมาก็ไม่ปาน


" น่าเบื่อ? เรื่องที่แกแต่งตัวเชยๆน่ะเหรอ อืมจริงไง ฮ่าๆๆ" จุนซูหันไปมองคนตัวเล็กข้างตัวอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปเออออกับแทคยอนตามที่แจบอมพูด เพราะแจบอมหยิกเขาอีกรอบและเขาพอจะเดาอะไรออกมั่ง


ให้โกหกไปก่อนสินะ.......



" อย่างฉันเขาเรียกว่าแต่งตัวมีเอกลักษณ์ต่างหาก ไม่เหมือนใครด้วย" แทคยอนเริ่มฉุนกับคำพูดของแจบอมจึงตอบกลับไปก่อนจะยืดอกภูมิใจกับการแต่งตัว ของตนสุดๆ บังอาจมาดูถูกการแต่งตัวของฉัน เหอะ!



"แล้วทำไมนายถามแบบนี้ล่ะ โดนใครว่าอะไรมาเหรอ" จุนซูเอ่ยปากถามถึงสาเหตุที่แทคยอนมาถามเขากับแจบอมด้วยความอยากรู้

" ก็............ฉันอาจจะคิดมากไปก็ได้ แต่ได้ยินคุณคุยกับอูยองว่าฉันน่าเบื่อ เบื่อฉัน อยู่กับอูยองสนุกกว่า" ฉึก!!!!!! เวรกรรม งานงอกจนได้ โอย......โกรธพวกแกสองคนว่ะนิชคุณและอูยอง


นี่คือความรู้สึกของแจบอม และจุนซูก็คงไม่ต่างไปเหมือนกัน ตอนนี้พวกเขาสองคนกำลังโกรธอีกสองคนที่ถูกพาดพิงในบทสนทนา


ไม่ไหวแล้วนะว้อย!!


"แทคจริงๆแล้ว...."


" ก็อูยองมันแต่งตัวน่ารักดีไง คุณมันอยากลองแต่งแบบอูยองมั่งน่ะ" แจบอมรีบกดตัวจุนซูให้นั่งลงตามเดิมเมื่อเขาเห็นเพื่อนรุ่นน้องข้างตัวลุก ขึ้นพร้อมพูดประโยคด้วยน้ำเสียงโมโห ก่อนจะรีบพูดกลบเกลื่อนด้วยเสียงที่ดังกว่าของตนแทน


สายตาเรียวของแจบอมหันไปยังจุนซูก่อนจะส่งสายตาที่จุนซูพอจะมองออกว่าให้ใจเย็นๆไว้ก่อนจะยอมสงบลงเหมือนเดิม


" แต่คุณบอกไม่อยากไปฉลองวันเกิดกับผมพี่แจบอม" แทคยอนเอ่ยถามต่อ ตอนนี้ใจเขาเริ่มร้อนรน มัวแต่สนใจคำตอของแจบอมจนไม่ได้สังเหตสีหน้าของเพื่อนตนอีกคนที่นั่งติดกับ แจบอมเลยว่าสีหน้าแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ


"เดี๋ยวฉันกับจุน ซูจะจับแกแต่งตัวใหม่ เอาให้โคตรหล่ออออออออออออ จนคุณมันทิ้งอูยองมาหาแกเลย" เน้นคำว่า 'ทิ้งอูยอง' อย่างหมั่นไส้ แต่สีหน้ากลับยิ้มแย้มอย่างสนุกสนาน จนจุนซูแอบขำเบาไกับตัวเอง


" เป็นแบบนั้นจริงๆเหรอ...." ร่างสูงถามเสียงอ่อน สีหน้าเริ่มกลับมาดีขึ้นหลังจากได้ฟังคำตอบของแจบอมและจุนซู ที่เขาคิดและเครียดเมื่อตอนเที่ยงเริ่มจางหายไป....นั่นสิ สงสัยคุณจะเบื่อการแต่งตัว เห็นสามปีที่ผ่านมาบ่นทุกวัน บ่นจนหูชา แถมยังจะบังคับพาเขาลากเข้าร้านเสื้อผ้าทุกครั้งที่ไปเที่ยวกันอีกต่างหาก


" อื้ม เลิกเรียนเดี๋ยวจับแต่งตัวเลย" จุนซูเอ่ยขึ้นพร้อมด้วยแจบอมที่พยักหน้าตอบเหมือนลูกคู่ ท่าทางและความหวังดีของทั้งสองคนทำให้ใบหน้าหล่อยิ้มออกมาอย่างเบิกบาน


" สงสัยจะคิดมากไปจริงๆ ตอนที่ได้ยินคุณคุยกับอูยอง รู้อะไรไหม? ใจฉันมันเหมือนจะฉีกออกจากกัน ตอนเที่ยงที่หายไปนี่ ไม่อยากเจอหน้า แทบจะร้องไห้ รับแทบไม่ไหว แต่ลูกผู้ชายมาร้องไห้นี่มันคงไม่น่าดูจึงไปอยู่ที่อื่น ไปไกลๆ ไปให้ไกล ให้พ้นจากคำพูดน่ากลัวนั่น...........แต่ได้ยินแบบนี้แล้วดีขึ้นเยอะเลย นึกว่าคุณไม่อยากจะอยู่ด้วยกันแล้ว นึกว่าเบื่อกันแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงจะรับไม่ได้แน่ๆ ขอบคุณมากนะพี่แจบอม ขอบคุณนะจุนซู" ร่างสูงพูดความรู้สึกตัวเองออกมาจนหมด ความรู้สึกในจิตใจ ความเจ็บ ความปวดเมื่อตอนเที่ยงที่เขารู้สึกถูกถ่ายทอดให้เพื่อนสองคนฟัง ตอนนี้เขาใจชื้นและกลับมาร่าเริงเหมือนปกติแทบทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ


แต่ หัวใจของเพื่อนสองคนที่รับฟังอยากจะร้องไห้เสียจริงๆ ร้องไห้กับความรู้สึกของคนตรงหน้า ร้องไห้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ร้องไห้ที่ต้องโกหกออกไป ร้องไห้ที่เห็นคนตรงหน้าแสนดีคนนี้ถูกทรยศอย่างเลือดเย็น และใครคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย.........ใครคนนั้นเป็นเพื่อนในกลุ่มตัว เองที่คบกันมานาน.....จนแทบจะเป็นพี่น้องกันด้วยซ้ำ


.
.
.


หลัง จากคุยกันเสร็จแทคยอนขอตัวไปเข้าห้องน้ำและขึ้นไปเรียนต่อทันที โดยที่แจบอมและจุนซูออกปากว่าจะขอนั่งอยู่ก่อน ร่างสูงจึงขึ้นไปคนเดียวเพราะตอนนี้สายมากแล้ว

แผ่นหลังของเพื่อนรุ่นน้องร่างสูงลับสายตาไป.......แจบอมกับจุนซูในตอนนี้กลับเป็นฝ่ายไม่มีอารมณ์จะไปนั่งเรียนต่อได้แทนซะเอง


"พูดอะไรหน่อยสิ" เสียงของจุนซูพูดออกมาโดยที่ยังคงมองไปที่เดิมไม่ได้หันไปมองคนที่ตนถามที่นั่งติดกัน


"จะให้พูดอะไรอีกล่ะ ไม่อยากจะทพูดหรือทำอะไรอีกแล้ว"


"แล้วพี่แจบอมจะปล่อยให้เรื่องนี้มันเป็นแบบนี้ต่อไปเหรอไง!!!"


"แล้วจะทำอะไรได้ เราเป็นคนนอก"


นั่นสินะ..........จะทำอะไรได้ก็เป็นแค่คนนอก


xxxxxxxxxxx tbc 05 xxxxxxxxxxxxx