[Fic 2PM] : painful in my heart [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #14 : : painful in my heart # 14

ความเงียบในบางครั้งก็เป็นความต้องการอย่างแรกของคนเรา
ความเงียบในบางครั้ง.......มันก็ไม่ใช่ความต้องการของคนเรานักหรอก


ตอนนี้สงครามประสาทกำลังท้าทายคิมจุนซู  เขาจ้องไปยังคนผิวขาวที่ยิ้มให้อย่างรู้สึกโกรธมาก จุนซูรู้สึกว่านิชคุณทำตัวงี่เง่ามากขึ้นเรื่อยๆ


ตอแหลแล้วยังมีหน้ามายิ้มให้อีกเหรอไง!



ร่างของพี่รหัสตรเดินกลับมา ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นมอมาอย่างสงสัย น้องรหัสตนและน้องเทคตน.....กำลังทะเลาะกันเหรอไงนะ?


"มาแล้วเหรอจุนซู" เสียงทักทำให้จุนซูยอมหยุดจ้องหน้านิชคุณ เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะพยักหน้าตอบกลับแทน  มือเรียวล้วงลงกระเป๋ากางเกง จับๆไปมาในกระเป๋า.....ไม่มี....ไม่มี!!!


ดวงตาหวานเยิ้มเบิกกว้างขึ้น  มือปัดป่ายไปตามกางเกง จับๆ คลำๆทั้งสองข้าง.....


โทรศัพท์มือถือเขาไปไหน?


"ไปไหนเนี่ย..." ริมฝีปากหยักพึมพำกับตัวเอง ความว้าวุ่นในใจ ร้อนใจค่อยๆก่อตัวขึ้น...พลางนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อครู่  เขาเดินถือหนังสือเต็มมือ และถือกระเป๋าไว้....ก่อนจะจากมาเขาฝากไว้กับ.....


แย่แล้ว...ไม่นะ!!!


"พี่…วันนี้ผมไม่สบาย  ผมไม่ไปนะ" จุนซูเงยหน้าบอกชางมินที่ทำหน้าเหวอๆไปเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่..สองขาออกวิ่งก่อนจะหันมาแว่บนึงยกมือทำท่าขอโทษที่ผิดนัดและออกวิ่งต่อไป  เขารู้สึกไม่ดีที่ผิดนัดและอาจทำให้ชางมินเสียความรู้สึกได้....แต่ตอนนี้เขาเป็นห่วงอีกคนมากกว่า


ได้โปรด...ขอให้ทันด้วยเถอะ


"อ่าวเฮ้ยจุนซู" ชางมินตะโกนเรียกอีกคน แต่จุนซูไปแล้ว...วิ่งไปไม่หันกลับมา วิ่งไปไม่หันกลับมาเห็นสีหน้าของพี่รหัสว่าเป็นเช่นไร.....ยกเว้นก็เพียงแค่น้องเทคคนนี้ที่ยืนมองอย่างเงียบๆ


.
.
.


บรรยากาศยามเย็นเริ่มขึ้น....
ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีส้ม...สีตะวันตกดินเจือสีดำเข้มของขอบฟ้าที่กำลังจะกลายเป็นเวลาใหม่...เวลารัตติกาล  ระยะทางจากตึกเรียนไปยังห้องสมุด...ไกลไม่ใช่เล่น  แต่เขาไม่มีเวลาไปเอามอเตอร์ไซค์ขับไปยังห้องสมุด หัวสมองตื้อไปหมดเมื่อนึกถึงอีกคนว่าตอนนี้จะเป็นอะไรหรือไม่



"เจอแล้ว" ร่างสูงคนที่ตนตามหานั่งอยู่บริเวณหน้าห้องสมุด...โต๊ะพร้อมเก้าอี้ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ สัมภาระ..กระเป๋าถือ..หนังสือกองโตตั้งอยู่บนโต๊ะ...และโทรศัพท์มือถือของเขา


จุนซูเดินช้าๆหลังจากวิ่งมาระยะทางไกล เสียงหอบหายใจเพราะความอ่อนแรงทำให้ร่างสูงเงยหน้าขึ้นจากกองหนังสือ


"อ้าว…ไม่ไปกินเลี้ยงเหรอ"


สีหน้ายังปกติ......แทคยอนถามคนตรงหน้าเมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วเจอว่าใครยืนอยู่


"ลืมมือถือน่ะ" จุนซูหยิบจากปกหนังสือที่แทคยอนวางไว้ ใบหน้าสวยเหลือบมองเพื่อนร่างสูง ดูปฏิกิริยา...ว่ามีอะไรผิดแปลกไปหรือไม่


"อือ"


"เดี๋ยวโทรหานะ" จุนซูบอกก่อนจะหันหลังเดินกลับไปอีกทาง...นิ้วเรียวดปุ่มต่างๆไล่ไปยังฟังก์ชั่นข้อความ...ขาเรียวที่พยุงร่างแทบทรุดเมื่อสัญลักษณ์รูปภาพด้านหน้าของข้อความล่าสุด.....เป็นรูปซองจดหมายเปิด


นายเปิดแล้วเหรอแทค.....



ตึก…ตึก
เสียงส้นรองเท้าดังขึ้นใกล้ตัว....แทคยอนเงยหน้าขึ้นจากกองหนังสืออีกรอบ...จุนซู?


"อ้าว นายลืมอะไรอีกเหรอ"


"แทค…..นายอ่านข้อความเหรอ" คำถามนี้....ทำให้ร่างสูงนิ่งงันไป...ไม่มีเสียงใดๆต่อจากคำถามเมื่อครู่...มีแต่เพียงสายลมและเสียงใบไม้ปลิวไปตามแรงลมช่วยไม่ให้มันเงียบจนเกินไป


"…….."


"ขอโทษ….."


"แทค.."


"มือไปโดน......แล้วพอเห็นชื่อคนส่งข้อความ....มือมันเลยไปเอง  แล้ว….แล้ว" หมับ! แรงกอดรัดจากเพื่อนหน้าสวยตรงหน้าทำให้เขาเงียบ...จุนซูสั่นศีรษะจนเส้นผมกระจาย ปากก็พูดแต่ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ  โทษตัวเองเพราะสะเพร่าลืมมือถือเอาไว้...เขาไม่โทษอีกคนหรอก...ฟังจากเหตุผล...ชื่อคนส่งข้อความ...แทค.....นายยังลืมเขาคนนั้นไม่ได้ใช่ไหม


"พอแล้วแทคยอน  นายเยี่ยมที่สุด ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"


.
.
.

"เข้ามาเลย" ร่างสูงของชางมินเปิดประตูห้องพักก่อนจะเดินนำเข้าไป  คนตัวขาวสอดส่องไปด้านในก่อนจะเดินแล้วปิดประตูตาม  ชางมินเดินไปยังตู้เย็น..สองมือหยิบแก้วน้ำพร้อมรินน้ำสะอาดใส่แก้วใสจนเต็มแก้วสองใบ ยื่นให้นิชคุณเมื่อคนตัวขาวเดินมาใกล้เขา


"ขอบคุณครับ." รับแก้วบรรจุน้ำบริสุทธิ์ก่อนจะสำรวจไปรอบๆห้อง  ใบหน้าหวานยิ้มแพรวพราวเมื่อเจอเข้ากับของที่ตนคิดว่าใช่


"ว่าแล้วเชียว" มือสวยวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะก่อนจะก้าวเร็วๆไปยังประตูห้องที่เปิดแง้มเอาไว้แต่เพียงนิด คนตัวขาวก้าวไปใกล้เตียงนอนของเจ้าของห้องพักโดยที่ไม่ขออนุญาตก่อนจะเอื้อมมือไปหมายจะคว้าสิ่งนั้นไว้


"อย่านะน้องคุณ!" มือขาวหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของรุ่นพี่ดังขึ้นตามหลัง พร้อมก้าวเร็วๆมายังเขาที่กำลังจะเอื้อมมือไปจับอะไรบางอย่าง


ชางมินรีบก้าวพร้อมดึงตุ๊กตา...ตัวใหญ่ไปไว้อีกทางพร้อมทำสีหน้าหวงแหนอย่างที่สุด


"อ้าว..ไม่ใช่ของคุณเหรอ" ถามพร้อมทำสีหน้าเหรอหราอย่างงุนงง


"เปล่า ตัวนี้ไม่ใช่ของน้องคุณน่ะ"


"อ่อ..แต่หน้าตามันน่ารักอ่าพี่  เห็ดโคนด้วย คุณชอบ"


"ขอโทษ แต่ตัวนี้ไม่ได้จริงๆ เดี๋ยวพี่ให้อีกตัวนะ" ชางมินทำสีหน้าลำบากใจเมื่อเห็นนิชคุณอยากได้มาก...แต่ตัวนี้ขอโทษเขาให้ไม่ได้จริงๆ


"ที่ให้ไม่ได้นี่...เพราะจะให้คนอื่นใช่ไหม" ประโยคลอยๆที่เอ่ยขึ้นของนิชคุณกลับทำให้ชางมินตัวชา...ดวงตากลมมองท่าทางของร่างสูงแล้วอมยิ้มก่อนจะเดินไปด้านหน้าชางมินแล้วยิ้มล้อเลียน


"ปิดไม่มิดหรอกพี่ชางมิน คุณรู้ตั้งนานแล้ว" ใบหน้าหวานหัวเราะออกมาเสียงใสเมื่อเห็นรุ่นพี่ตรงหน้าตกใจและเริ่มลุกลี้ลุกลน พร้อมเก้าท้ายทอยแก้อาการเขินของตนเอง


"อ่า..…หลุดจนได้สินะ"


"แล้วพี่ไม่บอกไปล่ะ เก็บทำไม" นิชคุณถามชางมินก่อนจะใช้มือตบไปที่เตียงเบาๆแล้วนั่งลง มองเจ้าของห้องหยิบตุ๊กตาเห็ดโคนตัวขนาดบิ๊กไซส์ขึ้นมามองด้วยสีหน้าเศร้า


"คุณก็รู้นี่...ว่า"


"พี่รหัสจะรักกับน้องรหัสไม่ได้........ใช่มั้ยครับ?" นิชคุณชิงพูดก่อนร่างสูงจะพูดจบประโยค  ชางมินมองคนหน้าหวานพร้อมกับที่นิชคุณยิ้มมาให้


"อื้อ" ร่างสูงวางตุ๊กตาลงข้างๆร่างของนิชคุณบนเตียงนอนสีขาว คนหน้าหวานมองตุ๊กตาตัวใหญ่ข้างกาย มันตัวใหญ่กว่าที่ชางมินให้เขาวันเฉลยสายรหัสมาก หน้าตาดูง่ายมาก ตุ๊กตาเห็ดหัวสีแดงสด ตัวโคนเห็ดสีน้ำตาลดูเข้ากับสีแดงสด มีลายจุดกลมๆสีเหลืองประดับบนหัวเห็ด ตุ๊กตาหน้าตาน่ารัก...มาก น่ารักเหมือนคนที่เขาจะให้เลย

"เอาไปให้..สะ" ร่างกายถูกเหวี่ยงเข้ากับเตียงนอนนุ่ม ทาบทับด้วยร่างของเจ้าของห้อง ใบหน้าพร้อมกรอบแว่นลอยอยู่ตรงหน้า  ตอนนี้นิชคุณอยู่ใต้ร่างของชางมิน


"เข้าห้องคนอื่นไม่พอ กล้านั่งเล่นบนเตียงอีก  ไม่รู้ตัวเหรอว่านายกำลังยั่วพี่น่ะ"


ใบหน้าหวานไม่แสดงท่าทีตกใจ พร้อมส่ายหัวตอบคำถาม  รอยยิ้มตรงมุมปากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนด้านบน


"พี่ไม่ทำอะไรผมหรอก"


"ใจกล้าดีนี่ อย่านึกว่าสิ่งที่ตัวเองคิดจะถูกเสมอสิ" ใบหน้าคนด้านบนก้มลงมาก่อนจะพุ่งเผ้าหมายไปยังลำคอขาวตรงหน้า เตรียมจะสัมผัสมัน


"ถูกสิ"


"เพราะ"


"ผมไม่ใช่"


"คิมจุนซูสักหน่อย"


.
.
.



"แล้วทำไมนายไม่ไปกินเลี้ยงแล้วล่ะ"


"พี่เขาติดธุระน่ะ"


"อ๋อ"


ตอนนี้จากกินเลี้ยงกับสายรหัสกลับกลายเป็นกินข้าวเย็นกับเพื่อนแทน  แทคยอนและจุนซูเลือกที่จะมากิยมื้อเย็นข้างนอกของมหาลัย ร้านอาหารมากมายพร้อมนักศึกษามากหน้าหลายตา


"นายโดนคุณทำอะไรมารึเปล่า.....ขอโทษแทนคุณด้วยนะ" คำขอโทษจากร่างสูงแทบจะทำให้จุนซูคว่ำโต๊ะที่นั่งกินมื้อเย็นในตอนนี้ด้วยความโมโห


"นายยังจะปกป้องอีกเหรอ คนนิสัยเสียแบบนั้น  นายได้ยินแล้วนี่ในข้อความน่ะ!" จุนซูอยากจะเป็นบ้า......ทำไมต้องปกป้องคนแบบนั้นด้วย  ทำอะไรร้ายๆใส่ตั้งเยอะ หรือนายเป็นพวกไม่เข็ดนะแทคยอน



"ก็..….สามปีนะจุนซู มันนานมาก"


"นานนักนายก็ตัดมันซะสิ"


"ตัด..…..เหรอ"


.
.
.



"ไอ้นี่ตัวใหญ่กว่าที่คุณได้เลยนะ"


นิชคุณจับตุ๊กตามาพลิกสำรวจก่อนจะจับหัวเห็ดสีแดงเขย่าเล่นไปมาโดยมีชางมินยืนมองใกล้ๆ


เหตุการณ์เมื่อครู่จบลงเพราะคำพูดของนิชคุณ......เพราะไม่ใช่คิมจุนซู  ประโยคนี้ทำให้ร่างสูงที่ก้มอยู่แถวลำคอขาวชะงักกึกก่อนจะถอยหน้าออกไป เท้าก้าวถอยหลัง ใช้สองมือขยี้หัวตัวเองไปมาอย่างอารมณ์เสีย


"พี่เป็นคนดีอย่างที่คิดจริงๆ" ใบหน้าหวานเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มให้กับเจ้าของห้องที่ยืนใกล้ๆ


"อะไร"


"พี่เอาไปให้จุนซูสิ หมอนั่นดีใจตายเลย"


"ไม่เอาหรอก ไม่กล้า"


"หรือพี่กลัวไอ้กฏพวกนั้น"


"…………."  


ความเงียบเป็นคำตอบจากชางมิน...นิชคุณมองตุ๊กตาตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า  น่าสงสารเจ้าตุ๊กตาตัวนี้ เพราะความกลัวจากกฏเกณฑ์ต่างๆที่มีมาแต่รุ่นก่อนๆจึงทำให้หลายๆคนต้องมาเศร้าแบบนี้.....


เหมือนคู่พี่น้องรหัสคู่นี้


"กินข้าวกันเถอะคุณ" ชางมินเอ่ยชวนน้องเทคเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบจนเกินไป ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าเรียกกำลังใจให้ตัวเอง พลางมองไปยังน้องเทคที่นั่งนิ่ง


"พี่ไม่อยากเป็นคนแรกเหรอ" ถ้อยคำจากริมฝีปากอิ่มเอ่ยออกมาลอยๆ โดยที่สีหน้ายังจ้องมองตุ๊กตาเห็ดอยู่


"หา?"



"คนแรกของตำนาน...พี่รหัสน้องรหัสคบกันได้น่ะ" ใบหน้าหวานหันมา ดวงตาเป็นประกายกับสิ่งที่พูด


"น่าสนุกดีออก ได้เป็นคนแรกที่ทำเรื่องที่คนอื่นทำไม่ได้"


"ได้เป็นคนแรกที่จะลองทำในสิ่งแหวกแนว"


"และเป็นตำนานที่จะให้คนอื่นๆได้ทำตามกันต่อๆจนเรียกว่าเป็นตำนาน" รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน


"พี่ไม่อยากลองทำมันหน่อยเหรอ?"


"แต่ถ้าจุนซูไม่ได้คิดแบบนั้นกับพี่ล่ะ"


"ไม่ลองไม่รู้หรอกพี่"


อา..…..รู้สึกปลอดโปร่ง  รู้สึกสบายใจขึ้น
หลังจากเครียดมานานตั้งแต่วันนั้น....วันที่จุนซูจับได้สายรหัส คำใบ้ของเขา  
เขาที่คอยมองรุ่นน้องคนนี้ตลอด และได้แต่หวังว่าหลังวันเฉลยสายเขาจะมอบตุ๊กตาเห็ดตัวใหญ่นี้ให้แก่คิมจุนซู


แต่พระเจ้าเล่นตลก.....คิมจุนซูหยิบได้คำใบ้ของเขาจริงๆ แผนการมอบตุ๊กตาและขอเป็นน้องเทคพังทลายไปในพริบตาเสี้ยวนาที  เหมือนถูกทุบด้วยก้อนให้หัวใจบาดเจ็บ เมื่อทุกอย่างพังหมดจึงต้องเปลี่ยนแผนการ...


สายตาเหลือบเห็นน้องที่หยิบได้คำใบ้ของแจบอม.....นิชคุณ
แผนการใหม่จึงผุดขึ้น  น้องเทคคนใหม่  ของขวัญชิ้นใหม่  เพื่อปกปิดเรื่องที่ตนแอบชอบคิมจุนซูเอาไว้


ให้ตุ๊กตาตัวใหญ่อย่างโจ่งแจ้ง  ขอเป็นน้องเทค  ทั้งๆที่จริงๆแล้ว....อยากจะทำแบบนั้นกับคิมจุนซูต่างหาก


"คุณ..พี่ขอโทษนะ"  นำเสียงสำนึกผิดเอื้อนเอ่ยออกมาพร้อมก้มหัวให้กับคนเป็นน้องบนเตียง


"ไม่เป็นไรพี่  สู้ๆนะพี่เทคคนเก่ง~"


และวันนี้....ชางมินรู้สึกดีมากจากรอบหลายวันที่ผ่านมา


.
.
.


หน้าจอโทรศัพท์มือถือแสดงสถานะสายเข้า นิชคุณกดรับสายพร้อมกรอกเสียงพูดลงไป


"อยู่หน้าตึกแล้วเหรอ โอเคเดี๋ยวออกไปเลยนะ" นิ้วเรียวกดวางสายพร้อมลุกขึ้นจากเตียงนอนพร้อมเอ่ยลาชางมิน


"คุณกลับก่อนนะ ราชรถมาเกยแล้ว" พูดติดตลกแล้วหัวเราะออกมาก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ร่างของรุ่นน้องเดินมาหยุดที่ประตูห้อง ก้มตัวใส่รองเท้าตรงหน้าประตู


"คุณ…ขอบคุณมากนะ  ส่วนเรื่องเลิกกับแฟน ถ้าคุณไม่สบายใจพี่เป็นที่ปรึกษาได้นะ" คนตัวขาวหันมายิ้มให้พร้อมพยักหน้าตอบรับ นิชคุณใส่รองเท้าเสร็จแล้ว มือขาวหมุนลูกบิดพร้อมเปิดประตูออก ร่างกายหยุดชะงักที่ประตูก่อนจะหันกลับมา

"พี่ชางมิน  จริงๆแล้วแทคไม่ใช่เป็นคนขอเลิกหรอก  คุณเป็นคนขอเลิกเอง"


"หาาา" คำพูดของนิชคุณทำให้ชางมินอ้าปากค้างอยู่ตรงหน้าประตู นิชคุณยิ้มให้ก่อนจะเอ่ยลาแล้วเดินจากไป


"ไปนะครับ"


.
.
.


เสียงสายลมหวีดหวิวยามค่ำคืนพร้อมเสียงเครื่องยนต์ของมอเตอร์ไซค์ขับด้วยความเร็ว สรรพสิ่งรอบกายมืดลงพร้อมกับรัตติกาลปรากฏกาย


"วันนี้กินเลี้ยงที่ห้องพี่ชางมินเหรอ สนุกมั้ยพี่คุณ" อูยองถามขณะขับรถโดยมีเสียงหัวเราะของคนซ้อนด้านหลังตามมา


"สนุกดี วันนี้จัดการได้อีกเรื่อง  บอกจุนซูแล้วแท้ๆว่าทำตัวให้พี่เขาสนใจหน่อย   แต่แค่นี้พี่ชางมินก็สนใจจุนซูมากกว่าที่คิดแล้ว"



คราวนี้เป็นเรื่องที่ทั้งสองคนจะต้องทำมันขึ้นมานะ...สร้างตำนานให้สำเร็จนะ~






"นานนักนายก็ตัดมันซะสิ"


"ตัด..…..เหรอ"


คำพูดของจุนซูที่ร้านอาหารยังลอยวนเวียนไม่จบสิ้น...
เขาเข้าใจความหวังดีของจุนซู เข้าใจเต้มอกว่าเป็นห่วง  แต่ขอโทษนะจุนซู ฉันมันดื้อกว่าที่นายคาดคิดแน่ๆ


ตอนนี้เขานั่งรออยู่บนพื้นหน้าบ้านของอดีตคนรักของตน...แทคยอนผู้น่าสมเพช..มานั่งตาาลมหน้าหนาวตอนกลางคืนรอคนๆหนึ่งกลับบ้าน  มารอนานกว่าชั่วโมงแล้ว...


แต่เขาไม่เหงา...มีดวงดาวหลายล้านดวงทอแสงรอเขาเป็นเพื่อน มีแสงจันทร์สีนวลทอแสงเป็นเพื่อน....ไม่เหงาแม้จะค่ำแล้ว


เสียงเครื่องยนต์ใกล้เข้ามา....ร่างสูงหันไปตามเสียง  แสงไฟหน้ารถจ้าแสบตาทำให้เขายกมือขึ้นบังแสง  ตัวรถมอเตอร์ไซค์จอดลงหน้าบ้าน  เสียงหัวเราะ เสียงคุ้นเคยที่เขาจำได้ดีกำลังใกล้เข้ามา...


"แล้วพอได้เป็นตำนานแล้ว....นะ" เสียงสดใสหายเงียบไปเมื่อเจอกับเข้ากับใครที่ยืนอยู่หน้าบ้านของตน.....ร่างสูงคนคุ้นเคยทั้งอดีตและปัจจุบันอย่างอ๊คแทคยอน



"เข้าไปดื่มน้ำไหม" เจ้าของบ้านเอ่ยชวนแขกยามวิกาลอย่างมีมารยาท นิชคุณหันไปโบกมือลาอูยองขอบคุณที่มาส่งก่อนจะเอ่ยชวนร่างสูงเข้าไปด้านในบ้านของตน


"คุณ!!!" ร่างทั้งร่างถูกร่างสูงดึงเข้าไปกอดด้วยความรู้สึกโหยหา แทคยอนกอดแน่น...กอดเนิ่มนาน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตนถึงลืมคนในอ้อมกอดคนนี้ไม่ได้ ลบออกจากใจไม่ได้เสียที คนในอ้อมกอดไม่ได้ดิ้นขัดขืน สายตาว่างเปล่าบนใบหน้าหวานสั่นไหวระริกก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย  แต่ก็ไม่ได้พูดทีท่าทีต่อต้าน


"อูยองยังไม่ไปนะแทค"


"คุณ"


"….."


"ถ้าขาดคุณไป..แทคต้องตายแน่ๆเลย"


"...."


"เรากลับมาเริ่มใหม่อีกครั้งนะ"


"งั้นก็ไปตายซะสิ" เสียงจากคนในอ้อมกอดทำให้ร่างสูงรู้สึกชาไปทั้งตัว....เขาคลายอ้อมกอดลง สองมือจับไหล่คนตัวเล็กกว่าให้มาเผชิญหน้ากัน ใบหน้าหวานมีแต่ใบหน้าที่เฉยชาให้ ไม่มีอาการใดปรากฏทั้งๆที่เพิ่งเอ่ยประโยคโหดร้ายออกไป


"ไปสิ ไปตายเลยไป"


ปัง!!!!


เสียงประตูปิดลงพร้อมกับเจ้าของบ้านหายเข้าไปด้านใน...ทิ้งไว้แต่เพียงคนด้านนอกที่หัวใจแหลกสลายไว้......


อูยองที่นั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยใบหน้าราบเรียบ  เขาหยิบหมวกกันน๊อคสวมใส่ก่อนจะสตาร์ทรถเพื่อกลับบ้านของตน......ตอนนี้เหลือตัวคนเดียวแล้วสินะ...


ความเจ็บปวดกลับมาอีกครา.....
ทั้งๆที่เจ็บแล้วต้องจำ  แต่เขาก็ไม่รู้จักจำ
ตอนนี้มันถึงเวลาจริงๆแล้วใช่ไหม......ที่ต้องจำเสียที


.
.
.



วันนี้ก็เป็นวันแสนวุ่นวายของปาร์คแจบอม ร่างเล็กนั่งปั่นงานที่ประจำที่เดิมก่อนพวกเขาจะขึ้นไปเรียน ใบหน้าเบื่อหน่ายกับการบ้านสารพัดวิชาที่เขาดองไว้แล้วมาสะสางเอาตอนวินาทีสุดท้าย  ว่าจะเข็ดแล้ว แต่สุดท้ายก็แบบเดิม ไฟลนก้นทุกที


"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย  มันจะเสร็จทันมั้ยเนี่ย"

"ผมช่วยมั้ยพี่" แทคยอนเอ่ยปากอาสาช่วยเมื่อเห็นแจบอมเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้ เพราะอีกไม่กี่นาทีจะเข้าเรียนแล้ว จุนซูก็ขอตัวขึ้นไปจองที่ให้ จุนโฮและชานซองเรียนคนละวิชามีเรียนแต่เช้า  อูยองกับนิชคุณสองรายนี้สายเสมอต้นเสมอปลาย ตอนนี้ที่โต๊ะจึงเหลือแค่เขากับแจบอมสองคน


"ไม่ต้องหรอก แกขึ้นไปก่อนก็ได้ เสร็จแล้วจะตามไป" ตอบปฏิเสธไปอย่างเกรงใจ งานตัวเองไม่อยากให้คนอื่นมาเดือดร้อน แจบอมหยิบดินสดมาวาดภาพประกอบตอบคำถามวิชาคณิตศาสตร์อย่างรีบร้อน


"พี่แจบอม"


"อะไร" ตอบกลับไปโดยที่ใบหน้ายังไม่เงยขึ้นมาจากกองงานที่กำลังจะปลิดชีวิตเขาไม่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า  แต่ประโยคต่อมาของรุ่นน้องร่างสูงกลับทำให้ดินสอในมือเขาเป็นอันร่วงโรยลงไป


"เรามาคบกันไหมพี่"



.
.
.


ด้านหลังโต๊ะตัวประจำ ร่างของคนสองคนที่วันนี้มาเร็วกว่าปกติยืนอยู่...คนตัวขาวยืนหันหลังให้พร้อมกอดอก เด็กหนุ่มแก้มอูมมองภาพแทคยอนและแจบอมด้วยสายตานิ่งเรียบ...จนนิชคุณไม่กล้าไปสะกิดเรียกเมื่อถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว



"เรามาคบกันไหมพี่"


คำพูดจากปากแทคยอนได้ยินทั้งสองคน...สี่รูหู เพราะด้านหลังที่พวกเขายืนนั้นไม่ได้ไกลจากโต๊ะเลย มีเพียงแค่ต้นไม้กั้นเท่านั้น  ดวงตาหวานเหลือบมองใบหน้าและสายตาของเด็กหนุ่มแก้มอูม....อูยองคนนี้


"งานเข้าแล้วสิน๊า...อูยอง"




talk ; 14

โผล่กลับมาอัพต่อ พอดีนั่งแปะและตัดโปสการ์ดของแถมฟิกนี้ด้วยมือตัวเอง งานล้นมากมาย
จะส่งให้ภายในอาทิตย์นี้นะคะ เย้ๆๆๆ *3*
อ่านๆแล้วหลายคนน่าจะพอเดาออกแล้วนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับนิชคุณ โอ้ว... หลายคนยังเดาไม่ออก
ลองอ่านอีกรอบ น่าจะรู้แล้วล่ะค่ะ

เอารูปของทั้งหมดมาให้ดู