[Fic 2PM] : painful in my heart [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #13 : : painful in my heart # 13

..…….ทำไมถึงนิสัยเสียแบบนี้นะ......


"อ่ะพี่" คนตัวขาวยื่นกระดาษที่ถูกพับเป็นสี่เหลี่ยมขนาดเล็กส่งให้คนที่มายืนคอยเขาห้องหลังหมดคาบเรียน....


"อื้อ" พยักหน้าตอบรับพร้อมรับกระดาษนั้นมาก่อนจะคลี่เปิดดูสิ่งที่เขียนไว้ด้านใน  ตารางที่ถูกตีขึ้น ช่องเวลาคาบเรียนในแต่ละวัน....รวมถึงระบายสีในช่องวิชาเอาไว้อย่างสวยงาม


"จะมาหาผมก็ดูตารางนั่นนะ"


.
.
.


วันนี้เบาะจักรยานด้านหลังก็ยังคงเงียบเหงา...
เสียงโซ่เคลื่อนตัวไปตามแรงถีบเพื่อให้พาหนะเคลื่อนไปตามทางข้างหน้า...วันนี้เขาก็ใช้จักรยานตามเคยเหมือนเฉกเช่นมาระยะเวลามากกว่าสามปี....


อาจจะเพราะความเคยชิน......หรือเพราะตัดอะไรไม่ขาดกันแน่หนอ~



"เฮ้ยลอกการบ้านหน่อยดิวะ" แจบอมเอ่ยร้องขอเมื่อพาร่างตัวเองมาถึงโต๊ะประจำใต้ตึกเรียน มือขาวหยิบสมุดออกจากกระเป๋าและกล่องเครื่องเขียนพร้อมลอกเต็มที่


"เป็นพี่ภาษาอะไรลอกการบ้านน้องเนี่ย" ถึงปากจะบ่น...ไปตามประสาคนอยากกัดแต่ก็หยิบสมุดตัวเองส่งให้แจบอมที่นั่งฝั่งตรงข้ามพร้อมยิ้มให้


"เงียบน่ะจุนซู ขอบใจสำหรับการบ้าน  ลอกล่ะ"


"ไม่ทำเองจะสอบได้มั้ยพี่?"


"หุบปากเลยแทค คนรีบนะ เดี๋ยวไม่ทันส่งพอดี T^T"


"ฮ่าๆๆ  โอเค ไม่กวนพี่แล้วล่ะ"  แทคยอนหัวเราะเมื่อเห็นแจบอมหันมาทำหน้างอเมื่อโดนน้องต่อว่าก่อนจะก้มตั้งหน้าตั้งตาลอกการเต็มที่


เสียงมอเตอร์ไซค์เทียบจอดด้านหน้าตึกพร้อมร่างของคนมาใหม่เดินเข้ามาด้านใน....เดินตรงมายังโต๊ะของพวกเขาที่นั่งรอเวลาเรียน....ร่างของชางมินมาหยุดตรงโตีะพร้อมมองหน้าจุนซูที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองว่าใครมายืนแถวนี้


"วันนี้จะพาไปกินเลี้ยงสายรหัส ว่างด้วยนะ"


"อ่าครับ..."


"ตอนเย็นเจอกันตรงนี้ล่ะ" จบประโยคร่างของชางมินเดินขึ้นบันไดเตรียมขึ้นเรียนก่อนจะหันกลับมาเมื่อนึกอะไรออก


"เอ้อ…คุณไปด้วยนะ  บอกด้วยว่าเย็นนี้กินเลี้ยงเจอกันที่โต๊ะที่นั่งกันอยู่นะ" …..ทั้งๆที่ทุกอย่างนึกว่าจะกลับมาแบบปกติเหมอนคู่พี่รหัวและน้องรหัสคู่อื่นๆ...แค่ชื่อคนนั้นเพียงคนเดียวกลับทำให้เหตุการณ์เริ่มไม่ค่อยดีเสียแล้ว...


"ว่าล่ะ จะพลาดได้ไง หึ" จุนซูส่ายหัวเมื่ออีกฝ่ายขึ้นบันไดหายลับไปจากสายตาแล้ว....พร้อมซุกใบหน้ากับฝ่ามือ


"เอาน่า  กินเลี้ยงให้สนุกนะวันนี้"  แทคยอนตบไหล่เพื่อนข้างตัวให้กำลังใจ  จุนซูมองหน้าแทคยอนก่อนจะพยักหน้าตอบรับกลายๆ....



.
.
.


แอ๊ด~
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมตามด้วยร่างของคนสองคนเหมือนเฉกเช่นทุกวัน เวลาเดิม.....เข้าสายครึ่งชั่วโมง  อูยองและนิชคุณชะเง้อมองหาที่นั่งว่างก่อนจะออกก้าวเดินไปยังที่นั่งว่างสองที่ติดกัน.......ที่ว่างแถวหน้าที่แทคยอนนั่งอยู่


มือขาวสางเส้นผมตัวเองลวกๆ ดวงตากลมโตหรี่ลงเหมือนคนง่วงนอนตลอดเวลา  มืออีกข้างหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาตั้งไว้...ไม่สนใจที่จะเปิดอ่านเลย...



สายตาคมบนใบหน้าหล่อพยายามไม่สนใจคนนั่งแถวหน้าตน....พยายามให้ความสนใจกับการเรียนเต็มที่ ไม่พายามมอง ไม่พยายามคิด.....กลัวจะกลับมาเป็นแบบเดิมอีก........กลัวเจ็บแบบเดิม



….เมื่อไหร่ที่เขาจะเลิกเจ็บแบบนี้สักทีนะ?.....



สุดท้ายก็ไม่ได้เรียน......
แทคยอนเก็บของลงกระเป๋าพลางเหลือบสายตามอง...คนนั่งแถวหน้าตนที่นอนฟุบใบหน้าลงกับหนังสือที่หยิบขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ


ผมเผ้าไม่ได้หวี.....ใบหน้าหวานที่ขาวกว่าทุกวัน  ดวงตากลมโตคู่นั่นหลับอย่างเหนื่อยอ่อน  เส้นผมยุ่งเหยิงปกปิดใบหน้าไปบางส่วน...



"พี่คุณตื่น...หมดชั่วโมงแล้วนะ" อูยองออกแรงเขย่าแขนคนข้างตัว พร้อมใช้สองมือจับไหล่อีกคนแล้วออกแรงปลุกเบาๆ


ใบหน้าหวานผงกหัวขึ้น...ผมเผ้าไม่เป็นทรงกระจายตามการตื่นตัวของเจ้าของ  นิชคุณขยี้ตาให้หายง่วงพร้อมหันมายิ้มให้อูยองก่อนจะฟุบไปอีกรอบ


"อ้าว! หลับอีกแล้ว" บ่นนิดๆก่อนจะลุกจากที่นั่งตนแล้วเดินไปแถวหน้าสุดของห้องเรียน...ที่ๆแจบอมนั่งจดงาน อูยองลากเก้าอี้โต๊ะให้ตัวแจบอมก่อนจะนั่งลงข้างๆพร้อมเริ่มกวนประสาทเพื่อนรุ่นพี่เพื่อไม่ให้ทำงาน


เสียงโวยวายของแจบอมดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงหัวเราะของอูยองที่ตนสามารถแกล้งเพื่อนรุ่นพี่คนนั้นได้สำเร็จ...แต่แทคยอนไม่ได้มองตาม...เขากลับจ้องไปยังคนตัวขาวที่นอนฟุบหลับไม่วางตา....


"คุณ…ตื่นดิ๊" จุนซูปลุกพร้อมเขย่าแขนแรงๆก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆร่างของนิชคุณที่ค่อยๆผงกหัวขึ้นมาพร้อมหน้าตาง่วงซึม


"วันนี้พี่ชางมินจะพาไปกินเลี้ยง  นายไปด้วยนะ รอพี่เขาที่โต๊ะใต้ตึกเรียน" คนตัวขาวขมวดคิ้วพร้อมเอ่ยปากถามว่าเย็นนี้? จุนซูพยักหน้าตอบก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปทันทีเมื่อสิ่งที่พี่รหัสมอบหมายเขาให้ทำนั้นเสร็จสิ้นแล้ว


จุนซูเปิดประตูห้องก็เจอเข้ากับชานซองและจุนโฮโบกมือและยืนยิ้มทักทายพร้อมหนังสือพิมพ์ในมือติดมา...


"แกขนหนังสือพิมพ์มาอ่านด้วยเหรอ ก็ว่าทำไมวันนี้แดดออก" จุนซูเอ่ยทักพร้อมมองของในมือชานซอง...ปกติมันอ่านหนังสือพิมพ์เหรอ....ก็ไม่ใช่!


"ก็เบื่อนั่งรอพวกพี่เลยไปหาอะไรอ่าน  เจออันนี้ก็ซื้อมา  มาอ่านข่าวกันดีกว่า" ชานซองเดินเข้ามาในห้องมือข้างหนึ่งถือหนังสือพิมพ์ อีกข้างลากแขนจุนซูให้เดินตามมานั่งอ่านด้วยกันกับเขาและจุนโฮ  ชานซองเลือกนั่งที่ติดกับแทคยอนพร้อมกางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ จุนซูที่ถูกลากมานั้นยืนอารมณ์เสียข้างๆแทคยอน


"ดูข่าวนี้ดิ  สามีฆ่าภรรยาเหตุหึงโหด"


"อันนี้อาหารขึ้นราคา ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~"


"การเมืองห่วยแตกว่ะ ไม่เอาๆ"

เสียงบ่นของสองน้องเล็กและจุนซูเมื่อเปิดหน้าหนังสือพิมพ์แล้วเจอข่าวประจำวัน  ทั้งสามคนเปิดหนังสือพิมพ์แล้วเลือกอ่านข่าวด้วยความสนใจ  แทคยอนไม่พูดอะไรนอกจากอ่านข่าวตามหน้าที่เปิดไว้ ก่อนจะไปสะดุดกับข่าวๆหนึ่งในหน้านั้น.....


"แก๊งวัยรุ่นข่มขืน...?" แทคยอนเอ่ยออกเสียงเมื่อสายตาเจอเข้ากับข่าวที่กำลังเป็นประเด็นร้อนเมื่อหนึ่งเดือนก่อน....ข่าวนี้นาน แต่ยังไม่พบอะไรคืบหน้าเลยแม้แต่น้อย...


คนนั่งสับปะหงกแถวหน้าสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงที่ตนคุ้นเคยกล่าวประโยคเมื่อครู่....อูยองที่นั่งแถวหน้ากับแจบอมหันไปตามเสียงของแทคยอนที่พูดออกมา...สายตามองกลุ่มที่มุงหนังสือพิมพ์เมื่อชานซองเลื่อนกน้ากระดาษมาวงกลาง


"ยังคงไม่มีอะไรคืบหน้า  ทางตำรวจกำลังตามหาตัวและนำมาลงโทษโดยเร็วที่สุด..........โห...ได้พวกนี้มันน่ากลัวจริงๆง่ะ  ผมสงสารคนที่ตกเป็นเหยื่อ" จุนโฮอ่านจบก็พูดออกมา...บ้านเมืองชักจะน่ากลัวขึ้นทุกวัน


"ไม่รู้ใครเป็นเหยื่อ...แต่ว่าคนที่โดนก็น่าสงสารเนอะ  อยู่ดีๆแท้ดันมาเจอแบบนี้" ชานซองเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ขึ้นมาพูดบ้างก่อนจะส่งให้จุนซูและแทคยอนอ่ารายละเอียดให้ชัดๆ


"นั่นสิคนที่เป็นเหยื่อนี่โชคร้ายเอง  ดันมาเจอแบบนี้ซะได้" จุนซูเอ่ยขึ้นมาบ้างหลังจากตนอ่านข่าวจบ....ก่อนจะมองนาฬิกาบนข้อมือเมื่อเห็นว่าเที่ยงรงได้เวลาพักแล้ว


"พี่แทคคิดว่าไง? ถ้าแฟนของเหยื่อรู้นี่น่าสงสารเนอะ คงแบบเสียใจตายแล้วขอเลิกแน่ๆอ่ะ  แต่เขาไม่มีการเปิดเผยชื่อจริง เขาสมมติชื่อเหยื่อนี่นะ"


"น่าสงสารนะ.....ใครอยากจะมีความทรงจำแบบนี้กันล่ะ  รู้สึกไม่ดีจนตายเลยล่ะ" แทคยอนเอ่ยตอบเมื่อชานซองถามพร้อมพับหนังสือเก็บเมื่อเหนนาฬิกาบนผนังบอกเวลาเที่ยงได้เวลากินข้าวเที่ยงก่อนจะขึ้นเรียนต่อในตอนบ่าย  


"เฮ้ยกินข้าวๆเที่ยงแล้ว~" ชานซองดึงหนังสือพิมพืลงกระเป๋าตนก่อนะวิ่งออกจากห้องมุ่งหน้าสู่รงอาหารทันที  จุนโฮ จุนซู และแทคยอนส่ายหัวแล้วหัวเราะออกมา  เรื่องกินไม่มีใครเกินชานซองเล้ย ไปก่อนคนอื่นเขาแล้ว...



คำพูดทุกคำพูด...ประโยคทุกประโยคเมื่อครู่ ดังเข็มทิ้่มแทงร่างกายให้เจ็บปวด  เหมือนเขมทิ่งแทงหัวใจให้ด้านช้า  คำพูดทุกคำกรีดแทงใจเขาอย่างเลือดเย็น...นิชคุณนั่งตัวสั่น  สองมือกำแน่นกับชายเสื้อของตน....ใบหน้ามีเม็ดเหงื่อผุดซึมขึ้นมาตามไรผม...ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างหวั่นกลัว.....ไม่มีใครแถวด้านหลังสังเกตการเปลี่ยนไปของเขา  ทั้งหมดลุกขึ้นและเดินตรงออกไปจากห้องเพื่อไปกินข้าวเที่ยงตามด้วยแจบอมที่เดินไปสมทบ.....เหลือเพียงอูยองลุกขึ้นจากแถวหน้าสุดเดินไปยังแถวกลางห้อง...สองมือแตะเข้าที่ไหล่คนตัวขาวที่สั่นอย่างควบคุมไม่ได้


"พี่คุณ..."


.
.
.



บรรยากาศมื้อเที่ยงเป็นไปอย่างเรียบง่าย.....แต่ความมึนตึงจากใครบางคนกลับทำให้ทุกคนในกลุ่มสังเกตได้อย่างชัดเจน......เพราะอีกฝ่ายแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดขนาดนั้น....จุนซูแทบจะไม่มองหน้าคนตัวขาวเลยตลอดมือเที่ยง...ทำให้คนเป็นพี่ในกลุ่มถึงขั้นปวดหัว  สรุปมันความผิดเขาทั้งหมด


ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ.....
แค่เรื่องเลิกกับแทค..ในกลุ่มก็แตกกันแล้ว
มาเรื่องชางมินอีก.....ในกลุ่มก็ไม่มีท่าทีจะกลับมาเหมือนเดิมได้เลย
และทั้งหมด.....มันมาจากคนๆเดียวทั้งนั้น...




เวลาเหลือในตอนพักเที่ยง...คนตัวขาวนั่งเหม่อมองต้นไม้สีเขียวลู่ตัวไปตามแรงลม  เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นดังขึ้นด้านหลัง ใบหน้าหวานหันไปยังเสียง...แทคยอนยืนอยู่ตรงนั้น...


"คุณ..….เลิกไปไหนกับพี่ชางมินเขาเถอะ"


คิ้วเข้มบนใบหน้าหวานขมวดขึ้นเมื่อจบประโยคก่อนชะชี้มาที่ตัวเองว่าหมายถึงเขาน่ะเหรอ?


"มันดูไม่เหมาะเท่าไหร่"


"อะไรคือดูไม่เหมาะ?"


"นายไม่ใช่น้องรหัสพี่เขาซักหน่อย"


"ก็ไม่ใช่น่ะสิ"


"คือมันไม่เหมาะ....ที่จะไปไหนกับพี่เขา"


"อูยองยังไม่ว่าอะไรเลย.....แทคเป็นอะไร? แค่เพื่อน  งั้นขอบคุณนะที่เป็นห่วงเพื่อนคนนี้ของนาย"


"ทำแบบนี้จุนซูมันน้อยใจนะ" สายตาที่ได้รับจากคนตัวขาว...เรียบนิ่งจนดูเฉยชา ไม่หยี่หระก่อนจะหัวเราะออกมา


"แล้วมันความผิดฉันเหรอ? พี่เขาอยากได้ฉันเป็นน้องเทค"


"คุณ...."


"แทคก็รู้....เราเป็นน้องเราจะขัดคำสั่งพี่ได้ยังไง"


"นั่นเอ่อ......"


"อีกอย่างแจบอมเป็นคนอนุญาตเองโดยที่ฉันไม่รู้ซักนิด ไม่มีการถามอยากยกใหใ้ครดูแลก็ให้.......ทั้งๆที่แทคน่าจะเข้าใจคุณที่สุดนะ......คุณน้องเทคของแจบอม อ๊คแทคยอน" ยิ้มหวานให้อีกฝ่ายพร้อมตอกย้ำสถานะของอีกฝ่าย....ไม่ใช่แค่เขาที่เป็นน้องเทค  ร่างสูงตรงหน้าเขาก็นี่แหละสถานะเดียวกับเขาเลย  ก็แค่พี่รหัสเป็นแจบอม  น้องรหัสคือเขาและแทคยอนเป็นน้องเทคของแจบอม.....ก็เท่านั้น



"นายก็รู้...พี่เขาอยากได้น้องเพิ่ม......เหมือนที่แจบอมอยากดูแลนาย"


"พี่แจบอมไม่ได้ให้ฉันเป็นน้องเทคเพื่อทำเรื่องน่าทุเรศๆแบบนั้นนะ"


"แล้วเรื่องของฉันมันทุเรศเหรอ?  เอาอะไรมาตัดสิน  ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" คนตัวขาวเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงของแทคยอนช้าๆ  มือขาวยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าคมตรงหน้าก่อนจะเอ่ยวาจาปากริมฝีปากอิ่มนั่น


"เรื่องของฉันมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยล่ะ ความผิดฉันก็ไม่ใช่  ถ้าจะโทษไปบอกจุนซูสิ..ทำตัวให้พี่เขาสนใจสิ"


.
.
.



ณ ตอนเย็น....
คนตัวขาวนั่งอยู่ใต้ตึกเรียนตามที่จุนซูได้บอกไว้...วันนี้กินเลี้ยงพี่เทคตัวเอง....ไม่จำเป็นต้องไป เพราะงานนี้มันของพี่รหัสและน้องรหัส.....หึ...นึกไปถึงสีหน้าของจุนซูที่มาบอกเขาตอนเที่ยง.....โกรธสินะ


"อ้าว! มาแล้วเหรอคุณ~ แล้วจุนซูล่ะ?" ร่างของชางมินเดินเข้ามาทักทายให้เมื่อเห็นใครนั่งรอพร้อมเอ่ยถามหาน้องรหัสของตัวเอง


"เดี๋ยวมาครับพี่ชางมิน" นิชคุณตอบยิ้มๆก่อนจะขยับแบ่งที่ให้เมื่อรุ่นพี่นั่งลงข้างเขา.....และก็เงียบ.....ไม่มีใครพูดคุยอะไรกัน


"….ตอนนี้คุณกับแฟนเป็นไงบ้าง"


.
.
.



"เบื่อว่ะ ไม่อยากไปเลย" จุนซูบ่นตลอดทางเดิน...แทคยอนส่ายหัวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเห็นใจเพื่อน พวกเขาสองคนเพิ่งเดินมาจากห้องสมุด จุนซุถือหนังสือแนบอกเล่มใหญ่ก่อนจะใช้อีกมือที่ว่างจากการถือหนังสือล้วงหยิบมือถือโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาเพราะแจบอมหยิบนาฬิกาเขาติดมือไป



"เฮ้ออออออ ไปล่ะเดี๋ยวเสร็จแล้วจะโทรหา" จุนซูบอก เอียงตัวไปหาแทคยอนก่อนจะวางหนังสือที่ตนแนบอกไว้...ส่งให้ร่างสูงรับไปถือแทนพร้อมกระเป๋าสัมภาระของเขา...จุนซูฝากของไว้กับแทคยอนก่อนจะรีบวิ่งไปยังที่ชางมินนัดไว้  แต่เพราะรีบมากเกินไปจนลืมบางอย่าง...



"เฮ้ย! เดี๋ยวจุนซู ลืมมือถือ" อาจจะเป็นเพราะหยิบขึ้นมาดูเวลาและก็ไปจับหนังสือก่อนจะส่งมาให้เขา  อาจจะเผลอวางไว้กับหนังสือที่ฝากเขาให้ถือมา  แต่ไร้ผล...เมื่อเจ้าของโทรสัพท์กลับวิ่งออกไปแล้ว...


"จะโทรหานี่นา งั้นเอาหนังสือไปไว้แล้วรีบวิ่งเอาไปคืนล่ะกัน"


.
.
.


"หืม? ผมกับแทคยอนเหรอครับ" นิชคุณหยิบโทรศัพท์ก่อนตะถือค้างไว้เมื่อได้ยินประโยคคำถามที่อีกฝ่ายถามเขา  มือขาววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะใกล้ตัว

ติ๊ด~


"อื้อ เป็นยังไงกันบ้าง เห็นแจบอมมาพูดว่าพวกนายสองคน..."


"ผมเลิกกับแทคแล้ว" สิ้นประโยคจากคนตัวขาวประโยคนี้ สร้างความตกใจกับอีกฝ่ายทันที


"เลิก….? อ่าว ก็แจบอมบอกว่ารักกันขนาดนั้น"


"ผมก็ไม่รู้  ผมทำแทคโกรธ  แทคเลยบอกเลิก  คงเบื่อผมแล้ว" ใบหน้าหวานเศร้าศร้อยเมื่อเอ่ยประโยคนี้...สีหน้าเศร้าหมองพร้อมน้ำใสคลอที่เบ้าตา  สร้างความตกใจให้กับชางมินเป็นอย่างมาก


"เขาไม่ยอมคุยกับผม เมินใส่ตลอด"


"แทคยอนใจร้ายมาก  เย็นชาใส่ผม เขาทำผมเจ็บ"



"ไม่ไปรับไปส่งแบบเดิม  ผมต้องไปกับอูยองตลอด" อ่า…..เขาก็เห็นว่าช่วงนี้นิชคุณมักจะมากับเพื่อนอีกคนด้วยมอเตอร์ไซค์....มันเป็นแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย


"คือ…ใครขอเลิกกับใคร" ชางมินจับเข้าที่ไหล่ของรุ่นน้องพร้อมให้หันมาทางตน...ใบหน้าหวานบัดนี้มีหยดน้ำตาไหลออกมาจากสองตาคู่สวย


"แทคเป็นคนขอเลิกกับผม"



สองขาหยุดกึก...เรี่ยวแรงจากการออกแรงวิ่งหดหายไปเมื่อเจอเข้ากับบทสนทนาทั้งหลายเมื่อครู่...ดวงตามองภาพพี่รหัสตนกับเพื่อนตัวเองนั่งด้วยกัน...นั่นมันไม่เท่าไหร่  แต่ตอนนี้เมื่อตะกี้มันอะไร  คุยอะไรกันอยู่!!



"ผมก็ไม่อยากเลิก  แต่แทคยอนบอกเลิก!! ได้ยินไหมพี่เขาบอกเลิกผม!" น้ำเสียงตะโกนพร้อมด้วยเสียงสะอื้นทำเอาชางมินถึงกับทำอะไรไม่ถูก  ได้แต่ลูบหลังปลอบประโลมจนอีกคนเริ่มสงบจึงขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำ...คนตัวขาวใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานของตน  เสียงรองเท้าและเงาทางด้านหน้าใกล้เข้ามาจึงเงยหน้าขึ้นมอง...รอยยิ้มปรากฏขึ้นตรงมุมปาก


"มาแล้วเหรอจุนซู"  ยิ้มหวานให้เมื่อรู้ว่าใครมา  แต่ตอนนี้จุนซูไม่ยิม้ตอบ  ตอนนี้เขาโกรธนิชคุณมากจนไม่ทนแล้ว


"ตะกี้พูดอะไร!!"


"หือ?"


"แทคขอเลิกนาย? อะไรของนายห๊ะคุณ!!!  นี่มันเรื่องอะไรกัน? ใครกันแน่ทำแทคตายทั้งเป็น!!!" จุนซูตะเบ็งเสียงอย่างโกรธเกรี้ยว  ตอนนี้เขาเดือดดาลกับคนตรงหน้ามาก  แต่นิชคุณกลับยิ้มให้เขากลับมา บ้าบอที่สุด


"เรื่อง..….ที่มันไม่ใช่ความจริงไง"


"ตอแหล  หน้าด้านที่สุด!"


"คนเราน่ะนะ....จะให้ตัวเองดูแย่ได้ยังไงกัน....จริงไหมคิมจุนซู"


"นายเลยใส่ร้ายแทค  โยนความผิดให้แทคเนี่ยนะ"


"เก่งมาก" นิชคุณหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนโต๊ะขึ้นมาก่อนจะกดปุ่มอัดเสียงที่เขาเปิดไว้เมื่อครู่ให้หยุดการทำงาน ดวงตากลมมองดูผลงานอย่างถูกใจ นิ้วเรียวเลื่อนกดส่งแนบคลิปอัดเสียงขนาดเล็กแบบข้อความ  เมื่อเสียงสัญญาณบอกว่าส่งข้อความเป็นอันเสร็จสิ้น  นิชคุณเงยหน้าจากโทรศัพท์พร้อมส่งยิ้มให้


"ให้เป็นที่ระลึกนะคุณน้องรหัส...เล็กๆน้อยๆจากน้องเทคคนนี้ ^^"



.
.
.


ติ๊ด! ติ๊ด!
เสียงข้อความเข้าดังจากเครื่องมือสื่อสารในมือร่างสูงที่ถือไว้เพื่อนำไปคืนเจ้าของเพราะกำลังวิ่งตามหาจุนซูและตกใจว่าเสียงอะไรเขามือจึงเผลอไปโดนปุ่มแสดงรายละเอียดข้อความ....ชื่อผู้ส่งข้อความเข้าเครื่องจุนซูทำใจร่างสูงกระตุก....นิชคุณ


นิชคุณส่งข้อความมาหาจุนซู....ปกติเขาไม่ใช่คนไม่มีมารยาทที่จะแอบอ่านข้อความของคนอื่น...แต่ชื่อๆนี้ยังคอยรบกวนใจเขาตลอด  ชั่งใจอยู่นานสองนานแต่ก็แพ้จิตใต้สำนึกเพราะคำว่านิชคุณคำเดียว  แทคยอนตัดสินใจกดปุ่มอ่านข้อความพลางขอโทษจุนซูในใจที่เสียมารยาทอ่านข้อความแบบนี้


…ไฟล์เสียง? เสียงอัดเหรอ?...



ข้อความเสียงที่เล่นเชือดเฉือนใจคนฟังอย่างเลือดเย็น  ถ้อยคำต่างๆจากเสียงเจ้าของข้อความกรีดใจเขาแผลแล้วแผลเล่า...บทสนทนาจากข้อความที่ถูกแต่งขึ้นโดยคนๆนั้น...เรื่องโกหกนั้น...

เขาต่างหากเป็นฝ่ายถูกทิ้งแบบรุนแรงนั้นน่ะ!!!



"คนเราน่ะนะ....จะให้ตัวเองดูแย่ได้ยังไงกัน....จริงไหมคิมจุนซู"


"นายเลยใส่ร้ายแทค  โยนความผิดให้แทคเนี่ยนะ"


ทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ.......นี่หรือ...บทลงโทษที่เขาได้รับจากคนๆนั้น  
เรื่องเมื่อกลางวันเตือนด้วยความหวังดี …….
ไม่อยากให้คนอื่นๆมองคนๆนั้นไม่ดี ……
ไม่อยากให้คนอื่นๆมองคนๆนั้นด้วยสายตารังเกียจ
ไม่อยากให้จุนซูมองคนๆนั้นด้วยความเข้าใจผิด

ความหวังดีของเขา......กลับได้รับการตอบแทนแบบนี้เหรอ?
เขาทำอะไรผิดนักล่ะ.....ก็แค่รักแท้ๆ


ทั้งๆที่รักและห่วงขนาดนี้แท้ๆ....